Τρίχες κατσαρές (ενίοτε και σγουρές)

Στην αγαπημένη ταινία L.A. Story, με πρωταγωνιστή το Στηβ Μάρτιν, μια ηλεκτρονική πινακίδα VMS - από αυτές που κανονικά δίνουν πληροφορίες για τις κυκλοφοριακές συνθήκες - αποκτά "πρωτοβουλία" και δίνει συμβουλές στον κεντρικό ήρωα, έναν τηλεοπτικό μετεωρολόγο ονόματι Τελεμάκερ.

Το αποκορύφωμα είναι όταν το VMS προτρέπει τον Τελεμάκερ να "κλείσει το στόμα" της κουλτουριάρας αγγλίδας που μπήκε στη ζωή του και για μια ακόμη φορά τον έχει πιάσει στο μπλα-μπλα: "Kiss her, you fool!" (Φίλα τη, ρε βλάκα!)

Τέτοιου είδους "ζωή" φαίνεται ότι πήραν και τα VMS του λεκανοπεδίου την παραμονή των Χριστουγέννων. Αυθορμήτως, πρέπει να ένιωσαν την ανάγκη να ενημερώσουν τον κόσμο, όχι για τις συνθήκες κυκλοφοριακής ροής, ούτε για την ανάγκη να αποφεύγει το ποτό πριν την οδήγηση, αλλά για κάτι απείρως πιο σημαντικό: Για το ότι ο πολυχρονεμένος περιφερειάρχης Αττικής Ιωάννης (σημ.: άλλος Μελισσανίδης μας βρήκε... "να με λέτε Ιωάννη"...) Σγουρός μας εύχεται χρόνια πολλά.

Άλλωστε, εκτός από Λος Άντζελες, Λ.Α. ως γνωστόν σημαίνει και Λεκανοπέδιο Αττικής...

Ain't it a pity cause you hate the Citi*

Μπορεί ο λογαριασμός της εφορίας να έρχεται όλο και πιο τσουχτερός μετά το 2010, όμως, παραδεχτείτε το. Όποτε ακούτε ότι γίνονται "ευκολίες πληρωμής", οι πιο πολλοί σκέφτεστε: "θέλουν απελπισμένα τα λεφτά μας, αλλά τουλάχιστον μας δίνουν κι έναν ανθρώπινο τρόπο να τα βγάλουμε πέρα".

Ξανασκεφτείτε το - με τη βοήθεια της ιστοριούλας που θα σας αφηγηθώ.

Το φετινό ποσό που θα πλήρωνα, κατανεμήθηκε σε τρεις δόσεις. Οι πρώτες δύο εξοφλήθηκαν κανονικά μέσω του τοπικού μου υποκαταστήματος της Citibank - "μπήκαν" στη Diners, την παγκοσμίου κύρους πιστωτική κάρτα (Diners Club International, όχι αστεία).

Η τρίτη δόση έληγε 31 Δεκεμβρίου - σήμερα. Στο μεταξύ όμως, στα πλαίσια των παγκόσμιων περικοπών της, η Citi έκλεισε το τοπικό μου υποκατάστημα. Για την "εξυπηρέτησή μας", όρισε δύο τράπεζες στις οποίες θα μπορούσαμε να απευθυνθούμε.

Πραγματικά, στις 28/12 επισκέφτηκα το υποκατάστημα της Emporiki (Κρεντί Αγκρικώλ), στο οποίο όμως διαπίστωσα ότι η "εξυπηρέτηση" ήταν όλη δική τους - δηλαδή αφορούσε μόνο την πληρωμή λογαριασμών και όχι την εκ νέου χρέωση της κάρτας μου. Αυτή θα έπρεπε να γίνει:
- Είτε με το εξαιρετικά δύσχρηστο σύστημα τηλεφωνικής "εξυπηρέτησης" - όπου μέσα από απελπιστικά αργά και ασαφή "μενού" καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο να βρεις έναν Άνθρωπο να μιλήσεις (και πιστέψτε με, ακόμη κι ένας μπλόγκερ μπορεί να αισθάνεται άβολα όταν διαχειρίζεται πληρωμές τετραψήφιων ποσών μέσα από πληκτρολογήσεις ψηφίων).
- Είτε με φυσική παρουσία σε υποκατάστημα της Citibank, στην προκειμένη περίπτωση περίπου 100 χλμ. από το σπίτι μου (...).

Επιλέγοντας τη δεύτερη "λύση", είχα την αισιοδοξία (τρομάρα μου) ότι θα έκανα τη "δουλειά μου", η οποία - να επαναλάβω - αφορούσε πληρωμή (στο Δημόσιο, και στην τράπεζα την προμηθειούλα της), όχι είσπραξη κάποιου ποσού.

Αμ δε.

Στο Α υποκατάστημα, η κυρία Κ. με "ξεπέταξε", ισχυριζόμενη ότι η Τράπεζα μπορούσε να χρεώσει την κάρτα το αργότερο 2 εργάσιμες μέρες πριν την καταληκτική ημερομηνία. Πώς θα μπορούσα να το γνωρίζω αυτό; - απόρησα. Ήταν περίπου αυτονόητο (όπως το ότι η γη γυρίζει, που αν δεν κάνω λάθος το πρωτοείπε ο Τσίπρας).

Δοκίμασα την τύχη μου κατόπιν στη ΔΟΥ "μου". Φτάνοντας στο ταμείο, διαπιστώνω ότι η κάρτα μου, παρόλο που την είχα εξοφλήσει (στην Αγκρικώλ) στις 28/12, "δεν είχε επαρκές υπόλοιπο"! Φυσικά ο ταμίας δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.

Σαν το Βέγγο, τρέχω στο (κοντινό στη ΔΟΥ) Β υποκατάστημα της Citi. Ο κύριος Α. μετά από μια σειρά τηλεφωνημάτων, μου δίνει ένα χαρτάκι με έναν τηλεφωνικό αριθμό, και με συμβουλεύει να πω στον ταμία να μιλήσει με το "τμήμα εγκρίσεων" της Citi, ώστε να του δώσει τηλεφωνικά το ΟΚ.

Ξανά στη ΔΟΥ. Ο ταμίας αρνείται να μιλήσει με οποιονδήποτε στο τηλέφωνο, διότι "δεν είναι εξουσιοδοτημένος" για κάτι τέτοιο...

Και πίσω στη Citi και στον κ. Α., που μετά από πολύλεπτη αναμονή μου επιβεβαιώνει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ζητώ να δω το διευθυντή του. Με ανεβάζει στον ημιόροφο, όπου η κυρία Α. επαναλαμβάνει όλα τα "τροπάρια" που είχα ακούσει από τη Citi εκείνο το πρωί. Ευγενικά, της λέω ότι προφανώς αυτή η υπόθεση θα αναφερθεί στο Συνήγορο του Καταναλωτή και το Συνήγορο του Πολίτη, ίσως και στα αστικά δικαστήρια, σε περίπτωση που τελικά δεν εξυπηρετηθώ και χρεωθώ "τόκους υπερημερίας" για τους οποίους δεν θα είχα καμία ευθύνη. Με άνεση, μου απάντησε ότι θα χαρεί να "γίνει θέμα". Λιγότερο ευγενικά (αλλά κόσμια), της είπα ότι συνολικά η εξυπηρέτηση της Citibank, στην οποία είμαι πελάτης εδώ και σχεδόν 20 χρόνια - έχει διαχειριστεί τα χρήματά μου, έχει "συμβουλέψει" και για τοποθετήσεις (παίρνοντάς μας στο λαιμό της το 2008, αλλά πες ότι αυτό είναι το ρίσκο μας...) - και προς την οποία έχω υπάρξει απολύτως συνεπής, είναι (όπως θα λέγανε στην Ιαπωνία) ya ta baza.

Ξανά στη ΔΟΥ, όπου με παρακάλια (της συζύγου μου), το ταμείο έκανε την υπέρβασή του και έμεινε για χάρη μας 40 λεπτά παραπάνω. (Βέβαια, αυτό σημαίνει ότι έμεινε μέχρι τις 13:10, διότι στις 31/12, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιου κ. Ραγκούση προ διετίας, το Δημόσιο που πληρώνουμε όλοι μας έχει ημιαργία - σε αντίθεση με τους συναδέλφους μου στη δουλειά, που για να λείψουν στις 1/1 ή τη Μεγάλη Παρασκευή χρεώνονται "κανονική άδεια", δεν είμαστε ίσα κι όμοια άλλωστε.) Και καταφέραμε, σπάζοντας το ποσό στα δύο, να υπερβούμε το πρόβλημα με το "μη επαρκές υπόλοιπο" (που στην πραγματικότητα ήταν επαρκέστατο, διότι ήταν το ίδιο με αυτό των 2 προηγούμενων δόσεων, και φυσικά εντός του πιστωτικού ορίου της Τράπεζας), κι έτσι να αποφύγουμε τους τόκους υπερημερίας.

Τα ονόματα, τα ποσά και τα αποδεικτικά στοιχεία θα πάρουν το δρόμο τους για εκεί που πρέπει - όταν φυσικά βρω το χρόνο, διότι έχουμε κι άλλες δουλειές. Μένει όμως η πικρή γεύση, αφενός από τη "διεθνούς κύρους" τράπεζα (που καυχιέται ότι συμμετείχε και στο σχέδιο Μάρσαλ...), αφετέρου από τη σημερινή κατάσταση της χώρας, στην οποία αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι (μια και δεν είμαστε όλοι Ντεπαρντιέ ή εξαδέλφες Παπακωνσταντίνου) και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε φόρους Σουηδίας για υπηρεσίες Τζιμπουτί (το οποίο πιθανώς και να αδικώ).

* Για τον τίτλο εμπνεύστηκα από το παλιό ραπ (break) κομμάτι "Electric Kingdom" (των Twilight 22). Μπορείτε να το ακούσετε εδώ. Οι στίχοι που θυμόμουν είναι:
"Ain't it a pity 'cause you hate the city
But the way you feel ain't no big deal
You've got to survive..." 

Ενεργηθώμεν!

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, σε ένα δρόμο του Πειραιά, χωρίς ούτε μία ψησταριά σε ακτίνα τουλάχιστον 100 μέτρων, νόμιζα ότι είχαμε Τσικνοπέμπτη. Στο πιο άνοστο, για τη μύτη.

Εξήγηση υπήρχε και μου την έδωσε η συνοδοιπόρος μου. Φαινόταν λογική. Μερικά βράδια αργότερα, πείστηκα. Ήταν βράδυ παραμονής Χριστουγέννων και η ίδια μυρωδιά κυριαρχούσε στην καινούργια παραλιακή του Φαλήρου - πολύ μακριά από τη ζώνη επιρροής οποιουδήποτε σουβλατζίδικου.

Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου στην Καλλιθέα των πολυκατοικιών (και των λιγοστών στεγασμένων χώρων στάθμευσης). Μιάμιση μέρα αργότερα, το παρμπρίζ είχε στάχτες.

Η Αθήνα των 4 και πλέον εκατομμυρίων καίει πολύ περισσότερα ξύλα από άλλοτε. Τα μειωμένα εισοδήματα και η αύξηση της φορολογίας έστρεψαν πολλά νοικοκυριά (και επιχειρήσεις) αφενός στον περιορισμό κατανάλωσης (πράγμα όχι πάντα κακό, ο "παππούς με το φανελάκι" ήταν όπως και να το κάνουμε μια υπερβολή), αφετέρου στην αναζήτηση εναλλακτικών "λύσεων" - που με τη σειρά τους φαίνεται ότι δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα.

Δυστυχώς οι επιλογές του καταναλωτή δεν είναι δυνατόν από μόνες τους να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ενεργειακή αποδοτικότητα. Κι αυτό διότι το παιχνίδι είναι "στημένο": ρυθμιστής είναι το κράτος με τους φόρους. Η εξίσωση του φόρου ντίζελ θέρμανσης και κίνησης ήταν μια βίαιη πράξη. Και προπαγανδίστηκε εξίσου έντονα: ακούσαμε ότι το ζητούμενο ήταν η πάταξη του λαθρεμπορίου (δηλαδή μια ομολογία της αποτυχίας αστυνόμευσης), όχι όμως ότι η γενικά υποδειγματική Γερμανία και πολλές άλλες χώρες εφαρμόζουν ακόμη διαφοροποιημένους φόρους (το "κίνησης" είναι γενικά 50% ακριβότερο από το "θέρμανσης" στη μεγαλύτερη χώρα της Ε.Ε.).

Δεν είναι παράλογο που πολύς κόσμος στρέφεται σε "κάτι φθηνότερο". Παραδείγματα:
- Φυσικό αέριο (και σπανιότερα ίσως και LPG, τύπου "πετρογκάζ") - κι αυτό υπόκειται σε απόλυτα ελεγχόμενο ολιγοπώλιο, το κράτος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με τη φορολόγηση.
- Ηλεκτρισμός - θερμοπομποί, αντλίες θερμότητας, ακόμη και τα "χαζά" ενεργοβόρα αερόθερμα και χειμερινά κλιματιστικά. Κι εκεί, η ΔΕΗ - ή όπως αλλιώς λέγονται αυτές οι φρανκενστάιν εταιρείες / "αρχές" που δημιούργησε η δήθεν απελευθέρωση - διατηρεί κρατικό μονοπώλιο και κάνει ό,τι θέλει.
- Ξύλα ή "πέλετ" για τζάκια, σόμπες και άλλα "παραδοσιακού" τύπου "μυρωδάτα" θερμαντικά. Κάποιες φορές εφαρμόζονται εξεζητημένες λύσεις (ή "πατέντες") στη λογική της "κεντρικής" θέρμανσης (κυκλοφορία ζεστού νερού ή αέρα σε όλους τους χώρους). Άλλες φορές απλά κατεβαίνει το "στάνταρ" κι έτσι ζεσταινόμαστε στο σαλόνι, κουκουλωνόμαστε στο υπνοδωμάτιο κι ούτε που συζητάω τι ...δαγκώνουμε στο μπάνιο. Κάποιοι αυτό το αποκαλούν εξαθλίωση. Το χειρότερο είναι ότι η ανάγκη αιματηρής εξοικονόμησης οδηγεί σε πτώση και άλλων ποιοτικών "στάνταρ" κι όχι μόνο της άνεσης:
(1) Ασφάλεια: Η καθαριότητα και η συντήρηση έχουν το κόστος τους (και τη φροντίδα τους). Στο μαζικό προϊόν "κεντρική θέρμανση πολυκατοικιών" τα πράγματα ήταν απλά. Τα νέα "κόλπα" θέλουν μαθητεία.
(2) Περιβαλλοντική επιβάρυνση: Θα δούμε άραγε ξανά σε κεντρικά σημεία τις ηλεκτρονικές πινακίδες που θα ενημερώνουν για τις τιμές των ρύπων; Θα μετρηθεί η συνολική επίπτωση (σε επίπεδο πόλης αλλά και χώρας) της δραματικής αλλαγής στις συνήθειές μας;
(3) Ενεργειακή αποδοτικότητα: Στο "τέλος της ημέρας", σ' έναν κόσμο που αναζητεί ένα πιο βιώσιμο ισοζύγιο παραγωγής-κατανάλωσης ενέργειας, και ειδικότερα σε μια χώρα που ακόμη βασίζεται σε εισαγωγές για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της (πετρέλαιο, αέριο), οι στρεβλώσεις της φορολόγησης κάθε άλλο παρά συντελούν σε αποδοτικότητα. Θα καταναλώσω αυτό που (νομίζω ότι) μου στοιχίζει λιγότερο, που όμως δεν είναι απαραίτητα αυτό που βοηθά στη συνετότερη χρήση των περιορισμένων (εκ των πραγμάτων) πόρων.
Για να είμαστε δίκαιοι, πέρα από τους φόρους, στρεβλώσεις προκαλεί και η ίδια η ολιγοπωλιακή φύση της ενεργειακής αγοράς (τα καρτέλ πετρελαίου και όχι μόνο) καθώς και οι πολιτικές φορτίσεις - και τα πολιτικά "κολλήματα".
- Τα "ταμπού" (π.χ. πυρηνική ενέργεια) δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο - βλέπε την "πράσινη" αντίδραση της Μέρκελ μετά τη Φουκουσίμα.
- Ούτε η "πράσινη ανάπτυξη" ήταν, βεβαίως, όραμα μονάχα του ΓΑΠ. Εδώ βέβαια, για να θολώσουμε τα νερά της ανυπαρξίας πολιτικής, βαφτίσαμε βαρύγδουπα το νέο υπουργείο (της Μπιρμπίλως) "...και Κλιματικής Αλλαγής" (ναι, αυτό σημαίνει το -ΚΑ στο ΥΠΕΚΑ), τάξαμε "επιχειρηματικότητα" με τα φωτοβολταϊκά "για το λαό" (για να μην πω για τα εργοστάσια ανακύκλωσης που, όπως διαβεβαίωναν κάποιοι πασόκοι το 2009, θα εξυπηρετούσαν όοολα τα Μπαλκάνια - δεν είναι όμως αμιγώς ενεργειακό θέμα και δεν επεκτείνομαι), και τέλος, καθιερώσαμε το ενεργειακό πιστοποιητικό, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δυνατότητα "μεροκάματου" για πολλούς συναδέλφους μου μηχανικούς που δεν τους έμειναν και πολλές άλλες απασχολήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές. Το αν τα σπίτια όλων μας γίνονται "ενεργειακώς αποδοτικότερα" επειδή ένας μηχανικός ασχολείται μερικές ώρες έναντι 200 ευρώ για να βγάλει ένα "χαρτί", σας αφήνω να το κρίνετε μόνοι σας.

Άφησα για το τέλος την αχαρακτήριστη συμπεριφορά (τσαμπουκάς, μαγκιά - και κλανιά, μετά συγχωρήσεως, γεμάτη μεθάνιο) ορισμένων πολιτικών και δημοσιογράφων απέναντι σε ευρωβουλευτή που τόλμησε να πει ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός", δηλαδή ότι η αναζήτηση συγκεκριμένων ενεργειακών πόρων (ορυκτών καυσίμων) δεν είναι απαραίτητο ότι θα οδηγήσει οικονομικό, περιβαλλοντικό ή ενεργειακό όφελος για τη χώρα. Μου φαίνεται ότι αυτη η αντιμετώπιση πάει "πακέτο" με τους "οικολόγους" που ενοχλούνται από τις ανεμογεννήτριες...

Με λένε Λάζαρο και (δεν) είμαι εντάξει

Η προσοχή που επιδεικνύεται σήμερα από τις δημόσιες αρχές πριν από την καταβολή χρηματικών ποσών σε δικαιούχους φτάνει στα όρια της ποίησης.

Το εικονιζόμενο παράδειγμα είναι πέρα για πέρα αληθινό. Στη συγκεκριμένη πληρωμή, για την οποία δίνεται εντολή (στις 30/11/2012) να πραγματοποιηθεί μέσω του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ζητείται αρμοδίως θεωρημένη υπεύθυνη δήλωση, ότι ο συνταξιούχος βρισκόταν εν ζωή στις 24/10/2012.

Προφανώς δεν αρκεί στους μανδαρίνους η φυσική παρουσία και επίδειξη δελτίου ταυτότητας από το συνταξιούχο (ή τους νόμιμους κληρονόμους στην ατυχή περίπτωση που ο δικαιούχος θα είχε αποβιώσει μετά τις 24/10). Ούτε η απογραφή (πάλι με φυσική παρουσία) των συνταξιούχων, που απ' ό,τι ξέρω γίνεται πλέον συστηματικά κάθε χρόνο απ' τα συνταξιοδοτικά ταμεία.

Επίσης φαίνεται ότι ο συντάξας τη διαδικασία δεν έχει σκεφθεί πόσο γελοίο είναι για έναν πολίτη να δηλώνει υπεύθυνα και εγγράφως, παρουσία υπαλλήλου του ΚΕΠ ή αξιωματικού υπηρεσίας της αστυνομίας, ότι ήταν εν ζωή πριν από ένα και πλέον μήνα. Θα υπήρχε δηλαδή, λογικά, περίπτωση να δηλώσει το αντίθετο;

2014 (εκτός αν μας προλάβει η συντέλεια)

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν στασιμότητα, που μπορεί να ερμηνευτεί ως στάση αναμονής. Η αξιωματική αντιπολίτευση, χωρίς "αναγωγές" και άλλες παραμορφώσεις, πουθενά δεν ξεπερνά το 23% (κι όλα τα άλλα κόμματα υπολείπονται). Η απουσία "ρεύματος", η φαινομενική αποτυχία του μεσσιανισμού, είναι θετική - ή μήπως παραείναι καλή για να είναι αληθινή;

Τα νέα κόμματα εξουσίας ξέρουν καλά ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσουν σε απλή (ή έστω απλούστερη) αναλογική. Η ΝΔ ελπίζει σε αναδιάταξη της κεντροδεξιάς εισπράττοντας από τη φθορά Καμμένου και Πασόκ, ενώ ο Σύριζα έξυπνα δηλώνει πιστός στις ιστορικές του θέσεις την ώρα που γλυκοκοιτά τα μεγαλίστικα κοστούμια.

Με την οικονομική πολιτική δρομολογημένη, οι δύο μεγαλύτεροι πολιτικοί σχηματισμοί θα μπορούσαν, είτε (συμμαχώντας με μικρότερους ή και μεταξύ τους) να δώσουν έμφαση σε θεσμικές βελτιώσεις, είτε να επεξεργαστούν (χωρίς αντιγραφές από ετοιματζίδικες προσεγγίσεις) θέσεις και προτάσεις πάνω σε ευρύ φάσμα ζητημάτων. Επειδή όμως και οι δύο αυτές κατευθύνσεις είναι υπέρ της ποιότητας και όχι της ποσότητας, ο νέος δικομματισμός είναι τόσο πιθανό να τις ακολουθήσει, όσο τις ακολούθησε κι ο παλιότερος.

Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο η ΝΔ όσο κι ο Σύριζα θα στραφούν κυρίως στο "ψωμί" του χώρου στα δεξιά του καθενός τους: ο μεν Σαμαράς στη σκληρο- και ακροδεξιά (14% τον Ιούνιο), ο δε Τσίπρας στη σοσιαλδημοκρατία (Πασόκ + Δημάρ, 19%). Οι ευρωεκλογές του 2014 θα είναι ένα γκάλοπ σε εθνικό επίπεδο, που θα συνοδεύεται (βάσει του Καλλικράτη, που όρισε ότι ευρωπαϊκές κι αυτοδιοικητικές εκλογές γίνονται μαζί) από αντίστοιχα στις περιφέρειες και τους δήμους. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές, το σύστημα των δύο γύρων ευνοεί παραταξιακές αναμετρήσεις. Θα ψηφίσουν άραγε οι χρυσαυγίτες στ' αρβανιτοχώρια τους υποψηφίους του Σύριζα επειδή θα είναι "αντιμνημονιακοί"; Ή θα πάνε οι πασοκοδημαρίτες τση Κρήτης με ένα νεοδημοκράτη μόνο και μόνο επειδή τα κόμματα συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση; Αστάθμητος παράγοντας, η προσωπική επιρροή όσων θα επιμένουν να δηλώνουν "υπερκομματικοί". Θλιβερή σκέψη, το τι θα σκαρφιστούν οι νέοι εθνικοί μονομάχοι (ΝΔ-Σύριζα) για να πάρουν με το μέρος τους κόσμο που, συχνά με ειλικρίνεια, δηλώνει απογοητευμένος ή αγανακτισμένος με την πολιτική όπως τη γνωρίσαμε.

Μήπως ήταν έλληνας και δεν το ήξερε; Αντώνης Καρράς (Anton Karas)

Τα πανηγύρια δεν έλειπαν στην ξενιτιά. Οι μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και της Παναγίας έφερναν κοντά τη διασπορά των ελλήνων αλλά και των άλλων ορθοδόξων στη Μεσευρώπη.

Στον Αγιαντρέα (Szentendre), πλάι στο Δούναβη, ο Αντώνης με το κανονάκι του δεν έλειπε από κανένα γλέντι. Από μικρός είχε τέτοιο ταλέντο, που ο πατέρας του - τίμιος αλλά τσιγκούνης έμπορος - είχε φροντίσει, μόλις ο μονάκριβος γιος έκλεισε τα δώδεκα, να δώσει την παραγγελία στον καλύτερο τεχνίτη εγχόρδων της Πόλης.

Η γυναίκα της ζωής του, η Γιοβάνκα, συνόδευε τον Αντώνη στο τραγούδι. Ο κόσμος χαιρόταν να ακούει και να βλέπει τη σέρβα. Όλοι οι άντρες ονειρεύονταν να τους αγγίξει ή έστω να τους χαιρετήσει. Μερικοί τα κατάφερναν - κι όχι απαραίτητα φευγαλέα.

Ο Αντώνης Καραγιώργεβιτς (ή Καραγιώργης, άλλωστε με τους σέρβους αδέλφια ήμασταν πάντα, αδέλφια είμαστε και σήμερα με εξαίρεση το μπάσκετ), ο περήφανος Αντώνης δεν άντεξε τη ντροπή. Όταν διασταύρωσε τα καμώματα της Γιοβάνκας, τη νύχτα του δεκαπενταύγουστου, ήταν έτοιμος να κάνει έγκλημα τιμής ή κάτι άλλο παράτολμο τέλος πάντων.

Βάδισε προς το Δούναβη. Ήταν μια δροσερή καλοκαιριάτικη νύχτα. Χωρίς να το σκεφτεί έβγαλε τα ρούχα του και κολύμπησε στο ποτάμι. Έβαλε δύναμη και κινήθηκε κόντρα στο ρεύμα. Κι εκεί, το μυαλό του καθάρισε. Και πήρε την απόφαση.

Έτσι θα συνέχιζε τη ζωή του: αντίθετα στη ροή. Μακριά από τη μικρή κοινωνία του Αγιαντρέα, που θα γινόταν όλο και πιο πνιγηρή μετά τα μαντάτα.

Ανέβηκε (με πλοίο της γραμμής, κόντρα στο ποτάμι) στην κοσμοπολίτικη Βιέννη για ένα νέο ξεκίνημα. Στο Σοκάκι των Ελλήνων (Griechengasse) έγινε σύντομα δημοφιλής με το καινούργιο του συντομευμένο επώνυμο: Καρράς. Το κανονάκι στα χέρια του γινόταν όλο και μελωδικότερο. Οι προεπαναστατικοί διανοούμενοι στο τέλος του 18ου αιώνα είχαν να λένε για τον κυρ Αντώνη.

Η παράδοση μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά. Το βαλκανικό και ανατολίτικο όργανο έγινε δημοφιλές. Μια παραλλαγή του, το τσίτερ (zither), επικράτησε σε όλη την περιοχή των Άλπεων. Ο τρισέγγονος Anton Karas είχε το ίδιο όνομα με το μετανάστη του Szentendre, δε γνώριζε όμως το κανονάκι - κι ούτε είχε μείνει κάποια ιδιαίτερη ανάμνηση απ' τις πατρογονικές του ρίζες. Απ' την Ουγγαρία, γενικώς, έλεγαν στην οικογένεια ότι είναι η καταγωγή τους.

Οι συντελεστές της θρυλικής ταινίας Ο Τρίτος Άνθρωπος ανακάλυψαν αυτόν τον δεξιοτέχνη και τον προσέλαβαν για να συνθέσει το μουσικό θέμα που για πάντα θα συνοδεύει αυτή την ατμοσφαιρική παραγωγή. Ο Αντώνης Καρράς πέθανε το 1985 και δυστυχώς δεν προλάβαμε εμείς οι έλληνες να ανακαλύψουμε έγκαιρα τις παραπάνω πληροφορίες και να τον τιμήσουμε εν ζωή. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε τη χαρακτηριστική μελωδία, θυμηθείτε παρακαλώ το συμπατριώτη μας - και προσπαθήστε να φανταστείτε τη Γιοβάνκα...