Προύσα από το πουθενά

Δεν της φαινόταν καθόλου αυτής της πόλης, ότι θα άρχιζε να μπαίνει στο προσκήνιο. Τι ξέραμε γι' αυτήν; Ότι ήταν η πρώτη πρωτεύουσα των οθωμανών, όταν εγκαταστάθηκαν "για τα καλά" εκεί, απέναντι από την παρακμάζουσα πλην Βασιλεύουσα. Ότι η περιοχή λεγόταν Βιθυνία, που καμιά φορά τη μπέρδευα με τη Βηθανία της Παλαιστίνης, ενώ άλλες φορές πίστευα (επίσης εσφαλμένα) ότι ανήκει στον Πόντο. Ότι σχετίζεται ιστορικά με τον Προυσό, που όπως άκουσα οι ντόπιοι τον αποκαλούσαν Πουρσό, βάζοντας το "ου" πριν από το "ρ" όπως συμβαίνει και με το τούρκικο όνομα της πόλης (Bursa). Ότι, τέλος, τα τουριστικά πρακτορεία την προσέθεταν ακόμη και σε ολιγοήμερες εκδρομές σε Πόλη-Πριγκιπόννησα, για όσους ήθελαν να προσθέσουν λίγο περισσότερο "άρωμα ανατολής".

Ξαφνικά, πέρυσι ανακάλυψα ότι η τέταρτη πόλη της Τουρκίας κοντεύει να συναγωνιστεί, και αυτή, το αθηναϊκό λεκανοπέδιο - η Σμύρνη ήδη το είχε φτάσει πληθυσμιακά. Πλησιάζει τα 2 εκατομμύρια η Προύσα. Πέραν της συνολικής αστυφιλίας των γειτόνων, την "ανέβασε" σίγουρα και η βιομηχανική της ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκινητοβιομηχανίας: την Τόφας την ξέραμε σαν χορηγό ομάδας μπάσκετ - πρόκειται για το τοπικό εργοστάσιο της Fiat, ενώ υπάρχει και αντίστοιχο της Renault.

Η πόλη έχει "δύσκολη" τοπογραφία μια και είναι χτισμένη στους πρόποδες του μεγάλου βουνού, Uludağ - ενός ακόμη Ολύμπου των αρχαίων χρόνων. Η κεντρική της περιοχή, με τα σημαντικότερα μνημεία (όπως το Μεγάλο Τέμενος και το Koza Han), είναι σε πλαγιά. Ωστόσο λειτουργεί ήδη μια γραμμή μετρό με δύο παρακλάδια (Θεσσαλονίκη, ακούς;), καθώς και ένα τραμ "εποχής" στα πρότυπα της Κωνσταντινούπολης (πράσινο όμως, όπως και το προσωνύμιο της Προύσας, κι όχι κόκκινο όπως στο Πέραν). Και τα οδικά έργα της περιοχής δεν είναι καθόλου αμελητέα. Ήδη λειτουργεί ένας περιφερειακός αυτοκινητόδρομος, πολύ έξω από την εσωτερική παρακαμπτήρια αρτηρία. Το σημαντικότερο: η σύνδεση με την πολυπληθέστερη τουρκική Πόλη αναβαθμίζεται εντυπωσιακά.

Πώς; Με τη μεγαλύτερη, ίσως, κρεμαστή γέφυρα της ευρύτερης περιοχής μας (Βαλκάνια - Εγγύς Ανατολή). Ανεξάρτητα από τυχόν μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις ή από το θέλημα του Θεού (όσον αφορά το πόσο θα ζήσει ακόμη ο τούρκος ηγέτης), ο πρωθυπουργός Ερντογάν θέλει να προχωρήσει οπωσδήποτε το μεγάλο έργο της γεφύρωσης στον κόλπο της Νικομήδειας (İzmit). Ένα έργο σχεδόν φαραωνικό, ίσως λιγάκι αλαζονικό και τολμηρό - λίγα χιλιόμετρα δυτικότερα από το επίκεντρο του μεγάλου σεισμού του 1999. Με αναμφίβολη πρακτική χρησιμότητα, μια και η Πόλη των 10+ εκατομμυρίων επικοινωνεί με την Προύσα των 2 εκ. είτε μέσω μεγάλης περιπορείας είτε μέσω φέρι. (Υπάρχει το απευθείας φέρι Πόλη-Μουδανιά, περίπου 2 ώρες όσο το Ραφήνα-Άνδρος, ή το Gebze-Yalova που είναι κάτι σαν Ρίο-Αντίρριο.) Προσέξτε τα πληθυσμιακά μεγέθη, καμία σχέση με το "nowhere much to nowhere at all" του Economist, που τόσο πολύ μας είχε εξοργίσει τον καιρό του ολυμπιακού πυρετού (2004).

Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει, οι τράπεζες είναι επιφυλακτικές απέναντι στο τούρκικο boom, το φοβούνται κι αυτό για "φούσκα". Έτσι, το μεγάλο έργο - που συμπεριλαμβάνει κι ολόκληρο τον αυτοκινητόδρομο μεταξύ Πόλης (Gebze, ακριβέστερα) και Σμύρνης - δυσκολεύεται να εξασφαλίσει την απαιτούμενη χρηματοδότηση. Φέτος κατάφεραν να μαζέψουν 8 τούρκικες τράπεζες (καμία ξένη...) για την πρώτη φάση, έως την Προύσα. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με τη δεύτερη φάση κι αν ποτέ η αγαπημένη Σμύρνη θα συνδεθεί μέσω αυτοκινητοδρόμου με τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορεί και να μην το χρειάζεται.

Θα συμφωνήσω με το "μουστάκια" (Ερντογάν) και θα επαυξήσω: κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει. Πιστεύω όμως ότι για τη γέφυρα δεν υπάρχει πια πισωγύρισμα. Θα την κάνουν - και θα τη φτιάξουν γερή, με τη βοήθεια και της ιαπωνικής τεχνολογίας (και της τεχνογνωσίας που ήδη υπάρχει από τις 2, επίσης κρεμαστές, γέφυρες του Βοσπόρου). Ήδη οι εργασίες έχουν προχωρήσει σε αρκετό βαθμό ώστε να επηρεάζεται, κατά διαστήματα, η ναυσιπλοΐα.

Ίσως λοιπόν σε λίγα χρόνια οι εκδρομές μεταξύ Πόλης και Προύσας να μπορούν να γίνονται άνετα αυθημερόν. Εκτός αν οι οπαδοί της Θύελλας Ραφήνας (θα μάθουμε πολλές τέτοιες ομάδες χάρη στην ΑΕΚ φέτος!) αποφασίσουν να εκμεταλλευτούν την ύπαρξη της γέφυρας για να επισκεφθούν τη γη των προγόνων τους. Εκεί δεν χωράνε βιασύνες, το γραφικό Zeytinbağı ή Τρίγλια τους περιμένει κάμποσα χιλιόμετρα βορειότερα, σε παραλιακή τοποθεσία με κάμποσα ερείπια ορθόδοξων εκκλησιών. (Τρίγλια λεγόταν για πολλά χρόνια η Ραφήνα των προσφύγων.)

Για να τα προλάβει όλα, ο επισκέπτης θα πρέπει να βάλει στο πρόγραμμα οπωσδήποτε μία τουλάχιστον διανυκτέρευση στην πόλη του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη (διαθέτει και σχετικό μουσείο η Προύσα). Και, μια και θα μείνει εκεί το βράδυ, δεν θα ήταν κακή ιδέα (όπως έκανα εγώ) να δοκιμάσει τις νοστιμιές ενός μεγάλου κεμπαπτζή και να τελειώσει τη βραδιά του στον πεζόδρομο του Αράπ Συκρύ*, που διέψευσε το φόβο μου ότι η πόλη του Μεγάλου Τεμένους είναι τόσο "ευσεβής" που δεν διαθέτει ίχνος νυχτερινής ζωής.

*περισσότερα γι' αυτόν, μια άλλη φορά...

Ο κόμβος τύπου "πεϊνιρλί"

Το αγαπημένο μας φαγητό έχει εμπνεύσει και την επιστήμη του συγκοινωνιολόγου / οδοποιού.

Κάντε "κλικ" στην κάτωθι ενημερωτική εικόνα.

 

Ο "από κει" Πειραιάς

Το λεκανοπέδιο, τα 433 τετραγωνικά χιλιόμετρα γνωστά κάποτε ως "Τέως Διοίκησις Πρωτευούσης" (κάτι σαν Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία), ήταν μια βολική απλοποίηση, ουδέποτε όμως υπήρξε κλειστό, ούτε ομοιογενές. Η συνεχόμενα δομημένη Αττική φτάνει πλέον στο Πόρτο Ράφτη, το Σχοινιά, τη Ροδόπολη και το Αλεποχώρι - κι ας πρόκειται περιοχές που ακόμη και σήμερα δεν εξυπηρετούνται (οι περισσότερες) από "αστικά" λεωφορεία. Κι όσο για το εσωτερικό του, οι διαιρέσεις ήταν πολλαπλές. Σήμερα θα ασχοληθώ με μία απ' αυτές. Υπάρχει, λοιπόν, μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτό που λέμε Πειραιά και στην υπόλοιπη Αθήνα.

Η περιβάλλουσα των εκλογικών περιφερειών Α' και Β' Πειραιά, αυθαίρετη κι αυτή όσο και οποιαδήποτε γραμμή πάει να κόψει στα δύο το λεκανοπέδιο, είναι ωστόσο η αντιπροσωπευτικότερη. Αν και ποτέ δεν θα καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει την Αγ. Βαρβάρα "Αθήνα" και το γειτονικό Κορυδαλλό "Πειραιά" - που το σύνορό τους ανατολικά της Λ. Αθηνών/Λαμπράκη είναι ένας τυχαία (μάλλον) επιλεγμένος δρόμος - είναι γεγονός ότι όταν λέμε "οι γειτονιές του Πειραιά" περιλαμβάνονται μέσα συγκεκριμένοι δήμοι κι αφήνονται απέξω άλλοι.

Ο Πειραιάς ουσιαστικά δεν υπήρχε ως σοβαρός οικισμός μετά την αρχαιότητα και μέχρι το 1830 περίπου, άρα πειραιώτες anneden-babadan, γκάγκαροι και προαιώνιοι, δεν υφίστανται. Εγώ μεγάλωσα εκεί, έζησα 21 χρόνια και ακόμη τον γυροφέρνω - είμαι πειραιώτης πιο πολύ απ' οτιδήποτε άλλο, ακόμα όμως τον μαθαίνω. Έμενα στη χερσόνησο, αυτή που παλιά ήταν νησί και που αποτελεί το κεντρικότερο και πιο "κυριλέ" κομμάτι της πόλης - έδρα του Δήμου, καρδιά του λιμανιού, αγκυροβόλιο των θαλαμηγών και τερματικός σταθμός τριών σιδηροδρομικών δικτύων. Από τον υπόλοιπο Πειραιά μας χώριζε ένα φαρδύ φράγμα, με άξονα τις ράγες "ΣΕΚ" και "ΣΠΑΠ" (μετέπειτα ΟΣΕ) και περίβλημα τη βιομηχανική και βιοτεχνική ζώνη της περιοχής. Τις πέραν των γραμμών γειτονιές άργησα να τις μάθω - στο γυμνάσιο/λύκειο έμεναν κάμποσοι συμμαθητές μου εκεί, αλλά συναντιόμασταν σχεδόν πάντα στο κέντρο.

Έτσι έμειναν terrae incognitae για μένα τα Καμίνια, ο Απόλλωνας, τα Μανιάτικα, τα Ταμπούρια (που μόλις πρόσφατα χάρη στο βιβλίο του Χαριτόπουλου έμαθα την ακριβή τους θέση - τόσο καλά...), ο Άγιος Δημήτριος, η Παλιά Κοκκινιά, η Αγια-Σοφιά, η Λεύκα, ο Καραβάς - το ίδιο και οι γύρω Δήμοι. Οι περιοδικές οικογενειακές επισκέψεις είχαν πάντα ένα στοιχείο εκδρομής: Τραμ για την Αμφιάλη (το πρόλαβα κι αυτό), γαρίδες στη Χαραυγή, μνημόσυνα στην Ανάσταση, εφημερεύον νοσοκομείο το Κρατικό, και τέλος η διαδρομή-έκπληξη που από τον Άνω Κορυδαλλό σε έβγαζε "μαγικά" στο Χαϊδάρι.

Παρόλο που αργότερα, με την αυξημένη μου κινητικότητα (και την αγάπη μου για τους χάρτες) τα έμαθα λίγο καλύτερα, στον "από κει" Πειραιά θα δέσποζε για πολύ καιρό η μυθολογία, κυρίως η πολιτική. Η ζώνη αυτή ήταν πρωτίστως μια Κοκκινιά, γεμάτη πρόσφυγες (τότε ζούσαν και αυτοπροσώπως), αριστερούς (χάρη στο μπλόκο του '44), κατά βάση κόκκινους (ποδοσφαιρικά και ολίγον βυσσινί λόγω Προοδευτικής). Το ΚΚΕ καμάρωνε για τους αυτοδιοικητικούς του '82 που στήριζε: το Λογοθέτη στην Κοκκινιά, το Σαράφογλου στο Κερατσίνι, το Μαλαγαρδή στον Κορυδαλλό, τον Κοσκινά στη Δραπετσώνα (το έλεγες και σαν ποιηματάκι). Ο Δουατζής (δημοσιογράφος της πρώτης πασοκικής ΕΡΤ) είχε συγχαρεί με εμφανές δέος, τηλεφωνικά, το Στέλιο Λογοθέτη το 1982 όταν πήρε 70-φεύγα τοις εκατό. Στις "κανονικές" εκλογές όμως οι περισσότεροι ψήφιζαν Πασόκ. Και η δεξιά είχε μια μάλλον συμβολική παρουσία για πολλά χρόνια. Ο αντίπαλος του Λογοθέτη λεγόταν Χρηματόπουλος, όνομα που ήταν από μόνο του "καπιταλιστικό στερεότυπο", πού να φτουρήσουν οι γαλάζιοι;

Το '98 ήρθε το πρώτο σοκ. Δυτικά του Κηφισού (και στη βήτα Πειραιώς) βγήκαν και δεξιοί δήμαρχοι. Έστω γιαλαντζί δεξιοί, υποτίθεται ανεξάρτητοι αλλά στηριγμένοι από τη ΝΔ. Και χωρίς να έχουν αλλάξει ριζικά οι συσχετισμοί στην υπόλοιπη χώρα. Τι έγινε; - απόρησα. Μετά από αρκετό προβληματισμό, κατέληξα ότι είχε αλλάξει ο κόσμος και οι αντιλήψεις του. Ήταν πια όλοι πιο ευκατάστατοι, οι γειτονιές είχαν ευπρεπισθεί (οι οδοί Τζαβέλλα και Μπελογιάννη, για παράδειγμα, δεν αποτελούσαν πλέον ρέματα), είχε χάσει ίσως κάποιο από το community spirit ο κόσμος, είχε ίσως μπουχτίσει από την παραδοσιακή αριστεροσύνη, δεν ταίριαζε αυτή με τα διαμερίσματα "του κουτιού" και τα εμπορικά καταστήματα της Παναγή Τσαλδάρη (οδού όπου έγινε η δολοφονία του Π. Φύσσα - εκείνη την εποχή περνούσα σχεδόν καθημερινά, επαγγελματικοί λόγοι της οικογένειας).

Το 2003 ή 2004 (δεν θυμάμαι πια) ήρθε το δεύτερο σοκ. Καλεσμένος σε σπίτι σε γειτονιά κατεξοχήν εργατικής τάξης, ένιωσα (από τις συζητήσεις των οικοδεσποτών μου) να περιβάλλομαι από τον νεοκαραμανλισμό "και τις παραφυάδες του". Σε ένα από τα δωμάτια του "πάρτυ" βρέθηκα για λίγη ώρα με μιλιταριστές νέους που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονταν στο, απλοϊκό αλλά ανθεκτικό, στερεότυπό μου για τους κατοίκους της περιοχής.

Δεν πολυσυχνάζω ούτε τώρα (και δεν μπορώ να θεωρηθώ βαθύς γνώστης - κάθε άλλο) αλλά, κρίνοντας από τη γενική υποβάθμιση των αστικών περιοχών - και σε συνέχεια των δύο παραπάνω "φωτογραφιών" -, δεν μου φαίνεται περίεργο που η Χρυσή Αυγή πήρε στη Β' Πειραιώς λίγο κάτω από τη ΝΔ το Μάιο 2012 (σχεδόν 10% κάθε ένας τους). Όπως οι παρατημένοι, χορταριασμένοι δρόμοι είναι breeding haven (περιοχή ανάπτυξης) ποντικών και φιδιών, έτσι και οι γειτονιές που λιγδιάζουν βγάζουν ακροδεξιά. Τι κι αν ήταν κάποτε "προοδευτικές", "δημοκρατικές", ακόμη και "μαρτυρικές"; Οι δάφνες αυτές ξέρουμε ότι έπαψαν, εδώ και χρόνια, να συνδέονται (όσο συνέβαινε παλιότερα) με ζωντανή κουλτούρα ανθρωπισμού. Και το ότι οι παλιές πράσινες ζώνες του εκλογικού χάρτη βάφτηκαν ροζ από το 2012, λόγω σχετικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να συμβολίζει το ροδοκόκκινο ξημέρωμα μιας καινούργιας μεταπασοκικής εποχής, δυστυχώς όμως κρύβει τη σκοτεινή όψη μιας άλλης (αν και "χρυσής") αυγής, που δεν μένει πάντοτε αφανής - κάποια στιγμή έρχεται κι αυτή στην επιφάνεια, με τη βία του μαχαιριού και του αίματος, και τότε τρέχουμε όλοι.

Πιάσε κι ένα πεϊνιρλί...

Δυσκολεύεται ο κάθε λογικός άνθρωπος να φανταστεί μια "σοβαρότερη Χρυσή Αυγή", δεν προδιαθέτουν σε κάτι τέτοιο οι προβεβλημένες καρικατούρες της, από τον κωλοπετσωμένο αρχηγό της μέχρι τον αστοιχείωτο Καιάδα (Εγέρθητου).

Επανειλημμένα όμως έχω παρατηρήσει ότι η "ατζέντα" της ακροδεξιάς έχει διαποτίσει ευρύτατα το πολιτικό φάσμα. Η επιρροή αυτή, όπως υποστηρίζω, είναι προγενέστερη του συγκεκριμένου κόμματος και έχει βαθύτερες ρίζες που υπερβαίνουν τη συγκυρία της κρίσης.

Μπορεί να είναι και ζήτημα χρόνου, λοιπόν, η εμφάνιση μιας σοβαρότερης ακροδεξιάς, που μάλιστα θα αφήσει αμήχανους όσους αποφεύγουν την αντιπαράθεση μαζί της με επιχειρήματα - επικαλούμενοι, δικαίως ή αδίκως, είτε τη φαιδρότητα ορισμένων στελεχών του ευρύτερου χώρου ("ψεκασμένοι") είτε το ότι απλά "δεν μιλάνε με φασίστες".

Μέρος αυτής της ακροδεξιάς στεγάζεται, άλλωστε, σήμερα σε άλλους χώρους. Ευκολότερα εντοπίζει κανείς τις περιπτώσεις τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη. Ο παλιός συνήγορος του Öcalan χρησιμοποιεί συστηματικά ακροδεξιά ρητορεία και ουδέποτε έχει κρύψει την απέχθειά του στο "δημοκρατικό τόξο" και στις κατ' ανάγκη σημερινές συνεργασίες της ΝΔ. Υπάρχουν και άλλα νεοδημοκρατικά στελέχη (Πολύδωρας, Ψωμιάδης) που, χωρίς να πλησιάζουν την έξοδο του μαντριού, ευθαρσώς προπαγανδίζουν την ευρύτητα της "παράταξης" και διαφημίζουν την ανοιχτή της αγκαλιά σε όλους αυτούς που, σύμφωνα με τον Taki (ένστολους, σεκιουριτάδες, μεροκαματιάρηδες, πεϊνιρλιτζήδες), δίνουν σήμερα τη στήριξή τους, όχι απαραίτητα στις γελοιότητες της μαύρης αρβύλας, αλλά στα όσα έμαθαν να ασπάζονται μετά από τόσα χρόνια ελληνοκεντρικής παιδείας (διαχρονικότητα της ενιαίας γλώσσας μας, ομοιογένεια του πληθυσμού μας, μοναδικότητα του πολιτισμού μας...). Αλλά και πέρα από τη θεωρητικά όμορη ΝΔ, η ακροδεξιά σκέψη δεν απέχει πολύ από εκφάνσεις του πάλαι ποτέ "πατριωτικού Πασόκ", που πρόσφατα σχημάτισε τάση εντός του Σύριζα (Μιχελογιαννάκης με τον "εξελληνισμένο Κομφούκιο", Κοτσακάς που κάποτε ειπώθηκε ότι εκπαίδευε μαχητές του κουρδικού PKK...).

Εν κατακλείδι, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου απλώς παρέθεσε το λάθος ουσιαστικό μετά από το συγκριτικό επίθετο "σοβαρότερη". Η Χρυσή Αυγή και η "σέμαϊ" ακροδεξιά (γεια στο στόμα του Μάρτενς της Frankfurter Allgemeine) μπορεί να δείχνουν φαιδρές, το πολιτικό τους υπόβαθρο όμως είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρότερη απ' όσο αντιλαμβάνονται κάποιοι.

Προεόρτια τοπικών εκλογών 2014

Η πολιτική σημασία των ερχόμενων τοπικών εκλογών είναι αρκετά μεγάλη. Οι τελευταίες διοικήσεις περιφερειών και δήμων εξελέγησαν το φθινόπωρο του 2010, όταν ακόμη τα μνημόνια δεν είχαν αλλάξει πολύ τη ζωή μας, με αποτέλεσμα οι συσχετισμοί των βασικών πολιτικών δυνάμεων να μην έχουν μεταβληθεί ουσιωδώς. Η "μαύρη" τριετία 2011-2013 και η ανάδειξη νέων ισορροπιών είναι βέβαιο ότι θα επιφέρουν αλλαγές.

Μπορεί να θεωρείται άκομψη ή φάουλ η υποτιμητική χρήση της λέξης βλάχος (μόνης της ή ως συνθετικό), λίγοι όμως μπορούν να αρνηθούν τα δίκια που είχε ο Τσίπρας όταν μιλούσε για "βλαχοδημάρχους". Στην πλειοψηφία τους οι τοπικοί άρχοντες εξελέγησαν με τις σημαίες Πασόκ ή ΝΔ, τις οποίες συνήθως διστάζουν να απεμπολήσουν όσο βλέπουν τον παλιό δικομματισμό εν ζωή, έστω με τους εταίρους του τώρα αποδυναμωμένους και αναγκαστικά συμμαχούντες στο κυβερνητικό σχήμα. Επίσης, οι δήμαρχοι (και οι περιφερειάρχες) - παρά τους παράγοντες τοπικών συνθηκών ή προσωπικών επιρροών - συχνά αποτελούν το μακρύ χέρι των κομματικών επιτελείων και, ευκαιρίας δοθείσης, τείνουν να κάνουν αυτά που σήμερα είναι περίπου απαγορευμένα σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης: διορισμούς (βλ. πρόσφατες εξαγγελίες περί κοινωφελούς εργασίας), αναθέσεις (σε σημαντικούς τομείς όπου η αρμοδιότητα, καλώς κατ' αρχήν και θεωρητικά, μεταβιβάστηκε στο δικό τους επίπεδο - βλ. διαχείριση απορριμμάτων) και πάνω απ' όλα δημόσιες σχέσεις, υποσχέσεις, διατύπωση "οραμάτων" και όλα τα πολιτικά φρου-φρου κι αρώματα.

Στο πρόσωπο των αυτοδιοικητικών παραγόντων επιβιώνει το πολιτικό σύστημα που πολλοί βρίζουν και που, ακόμη κι όσοι ανέχονται Σαμαρά-Βενιζέλο ως "μη χείρονες", αναγνωρίζουν ότι πρέπει να αλλάξει και παρ' όλα αυτά έχει αγγιχτεί ελάχιστα (ακόμη;) από τα προγράμματα αναδιάρθρωσης του ευρύτερου Δημοσίου.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έθεσε, σε καίριο χρόνο (δεν είναι τυχαίο που τον ίδιο καιρό διέρρευσαν σχέδια για την αλλαγή της εκλογικής διαδικασίας - οι εκλογές απασχολούν πολλούς), μια βασική πολιτική διάσταση της επικείμενης αναμέτρησης.

Ένα ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κομματικοποιήσει όλες τις αναμετρήσεις με σκοπό να καταγραφεί ένα παγιωμένο ποσοστό του - όσο πιο πάνω από το 20-25%, τόσο το καλύτερο. Έχοντας επίγνωση της μειοψηφικής ακόμη δύναμής του, είναι πιθανό - όσο κι αν λέγεται ότι ο Τσίπρας αντιγράφει τον Ανδρέα Π. - να αποφύγει την τακτική της "δημοκρατικής πλειοψηφίας" και των συμμαχιών του Β' γύρου. Ο προβληματισμός φαντάζομαι ότι θα είναι στο αν οι "κινήσεις πολιτών" (του 2010 και παλιότερες) θα έχουν θέση σε αυτό το τοπίο, μια και σε πολλές περιπτώσεις περιελάμβαναν μετριοπαθή στοιχεία που κάθε άλλο παρά μαχητική αντιμνημονιακή στάση θα θέλουν να ακολουθήσουν πλέον.

Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, αξίζει να επισημάνω ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι άλλες δυνάμεις θα έχουν ως σημείο αναφοράς και φόβητρο τη Χρυσή Αυγή. Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο τον Καμίνη να εκλιπαρεί για συσπείρωση του "δημοκρατικού τόξου", δείχνοντας ότι η αυτοπεποίθηση για την υποψηφιότητά του είναι περίπου στο απόλυτο μηδέν του Κέλβιν.

Το πρώτο "ματς" όμως θα παιχθεί στο άμεσο μέλλον, στη διαμόρφωση των "κανόνων" (αυτοδιοικητικού εκλογικού νόμου). Κι εκεί, το μαχαίρι και το πεπόνι, θεωρητικά, το έχει η κυβερνητική πλειοψηφία. Για να δούμε λοιπόν...