Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά, ἕνα ἐκτύπαε τ' ἄλλο χέρι ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά

Από το Μάιο του 2012 θα έπρεπε να πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Νωρίτερα "κλαιγόμουν" διαρκώς για τα πολυσυλλεκτικά κόμματα-μαντριά του 30-φεύγα και 40-φεύγα τοις εκατό. Στις πρώτες εκλογές του '12 για πρώτη και ίσως τελευταία φορά είχαμε το πρώτο κόμμα κάτω του 20%. Και στις δεύτερες, κάτω του 30%.

Μεγάλος ο πειρασμός, να μιλήσεις για το τέλος του δικομματισμού. Επιφυλάχτηκα, μπορεί να ζούμε παρατεταμένο 1977 και "απλά" (καθόλου απλά) να περνάμε από το ενδιάμεσο στάδιο μετάβασης στο νέο δικομματισμό με έναν νέο αριστερό πόλο κι έναν πιθανώς αλλαγμένο δεξιό. Συχνά βλέπω επιχειρηματολογία υπέρ του διπολισμού ενώ δεν μπορώ να αγνοήσω και το ότι δεν έγινε (ακόμη;) καμία σοβαρή κίνηση για την καθιέρωση αναλογικότερου συστήματος. Ο κατεξοχήν υπέρμαχος της απλής αναλογικής ΣύΡιζΑ καλοβλέπει την αυτοδυναμία και λέει ομορφιές τύπου ΓΑΠ (βγάλτε μας τώρα πρώτους με το μπόνους των 50 και μετά ΘΑ σας κάμνωμεν και απλή αναλογική πρβλ. γερμανικό σύστημα), οι δε ΠασοκοΝεοδημοκράτες όποτε επιχειρούν να μιλήσουν για αναλογικότητα είναι ξεκάθαρο ότι κάνουν φιλότιμο την ανάγκη τους δηλ. τη σημερινή τους πενία.

Για να είμαστε δίκαιοι, πολλοί δεξιοί προς τιμήν τους* δείχνουν συνέπεια υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής. Είναι λογικό να προσβλέπουν στην απορρόφηση των διάφορων πολιτικών νάνων εκατέρωθεν της ΝΔ. Με την ακροδεξιά στιγματισμένη, την παρολίγο σκληρή δεξιά του Καμμένου να φυλλορροεί και τους πιο (ας πούμε) κεντρώους (Πασόκ, Δράση) να τείνουν στη διάσπαση του ατόμου, οι νεοδημοκράτες πάνε και πάλι να επαναπροσδιορίσουν τη "μεγάλη παράταξη". Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Διαβάζω εδώ π.χ. την προσπάθεια να μπουν δίπλα-δίπλα οι λέξεις συντηρητική και φιλελεύθερη**. Ταλαιπωρημένοι όροι. Η ΝΔ από γεννησιμιού της είχε κάποιο φιλελευθερισμό μέσα, ριζοσπαστικό επί Καραμανλή Ι (δεξιό όπως το "Ρ" στο ΕΡΕ, όχι σαν τον κομμουνιστικό Ριζοσπάστη), ως υπέρτιτλο επί Μητσοτάκη και ως συνιστώσα μετά την απορρόφηση του κόμματος Ντόρας. Παραλλαγή αυτού του όρου είναι η λέξη-καραμέλα νεοφιλελευθερισμός, με την οποία δαιμονοποιείται οτιδήποτε οικονομολογικά "δεξιό" από σχετικούς και (κυρίως) άσχετους.

(*Άλλο, τώρα, που για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους μας λένε ότι τα εκβιαστικά "δίπολα" αποτελούν κάτι το φυσικό. Ίσως να είμαι μειοψηφία, αλλά ανήκω στους ανθρώπους που δεν βλέπουν τον κόσμο με όρους άσπρου-μαύρου, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα ΜΜΕ, που κατά κανόνα - όπως μας έμαθαν αγαπημένοι επικοινωνιολόγοι - κατηγοριοποιούν τα πάντα ως δίπολα: ευαίσθητοι / εξουσιαστικοί, αδύνατοι / ισχυροί, εκκεντρικοί / τυπολάτρες, συνεπείς / πρόβατα, ειλικρινείς / κρυψίνοες...)

(**Νομίζω ότι αρκετοί δεξιοί που αυτοπροσδιορίζονται συντηρητικοί, και μιλάω για σοβαρούς ανθρώπους που δεν είναι ούτε ψεκασμένοι ούτε φασίστες, δεν θέλουν με τίποτα να θεωρούνται φιλελεύθεροι.)

Αυτά στην Ελλάδα, διότι στο Αμέρικα η αντίστοιχη λέξη (liberal) σημαίνει παραδοσιακά τον κεντροαριστερό έως και σοσιαλιστή. Η L-word ήταν ομοίως δαιμονοποιημένη κι εκεί, από τους δεξιούς ρεπουμπλικάνους αυτή τη φορά. Πού να φτουρήσουν ανάμεσα στις συμπληγάδες των μεγάλων παρατάξεων αυτοί που πάνε να κάνουν ταμπέλα το φιλελευθερισμό στην ευρωπαϊκή και μάλλον διαχρονική του έννοια, με σημαία το ALDE και τον Guy Verhofstadt;

Φταίει (χρόνια το λέω) και που "γίναμε" όλοι βενιζελικοί. Μόνο διασταύρωση οδών "Ελευθερίου Βενιζέλου και Ελευθερίου Βενιζέλου γωνία" δεν είδαμε. Το αρχικό κόμμα φιλελευθέρων αυτής της χώρας, ο κρητικός εθνάρχης το ανέδειξε. Το πόσο "φιλελεύθερα" πολιτεύτηκε τον καιρό που (α' παγκόσμιος πόλεμος) ανέστειλε κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή (μεσοπολεμικά) στήριξε - μέσω των βορειοελλαδικών, προσφυγικής προέλευσης κομματαρχών του - δράσεις καθαρά φασιστικές, μπορεί να το κρίνει ο καθένας.

Αυτός που μας μπέρδεψε πιο πρόσφατα ήταν, ποιος άλλος, ο ΓΑΠ με τη συμπερίληψη (το 2004) των Μάνου και Ανδριανόπουλου στην πανστρατιά του. Δεν ξέρω πώς σκοπεύει να χειριστεί (και το πώς θα εξελιχθεί αυτό, ανεξαρτήτως των χειρισμών του ιδίου) το τωρινό comeback που προαναγγέλθηκε. Το καλό γι' αυτόν σενάριο θα είναι να συσπειρώσει την ύστατη ώρα το Πασόκ (που πάει να ανακτήσει), το Ποτάμι (μέρος των υποστηρικτών του είναι απογοητευμένοι ΓΑΠικοί) και όσους είναι φιλελεύθεροι αλλά όχι αρκετά δεξιοί. Υπαρκτό είναι και το σενάριο να έχουμε τρεις περίπου ισοδύναμες κεντροαριστερές του 3-4% (Πασόκ Βενιζέλου, ΓΑΠ, Ποτάμι), που από την εκπροσώπηση κάποιων ή όλων τους στην επόμενη Βουλή μπορεί να εξαρτηθεί η αυτοδυναμία του ΣύΡιζΑ. Το πρώτο θα αποτελούσε το μη χείρον - εδώ που φτάσαμε - για τον μεσαίο πόλο και τη μισοχαμένη υπόθεση του φιλελευθερισμού. Το δεύτερο, δεδομένης κυρίως της μειωμένης απήχησης που (δίκαια ή άδικα) έχει εδώ και χρόνια το Πασόκ και ο ίδιος ο ΓΑΠ, το θεωρώ πιθανότερο.

Η παρακάτω σατιρική παραλλαγή της διαφήμισης κινητής τηλεφωνίας είχε δημοσιευτεί το 2004 στο laspi.gr

 

Η εκδίκηση των Μυκηνών

Μια νέα διάσταση με απρόβλεπτες εξελίξεις αποκτά η πρωτοφανής ήττα της εθνικής ποδοσφαίρου από τις Νήσους Φερόες.

Οι ψαράδες και λοιποί ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές του νησιωτικού συγκροτήματος, που τόσο τους υποτιμήσαμε, φαίνεται ότι ήρθαν στο Καραϊσκάκη αποφασισμένοι να μας δώσουν ένα μάθημα.

Τα νησιά αυτά ήταν το μόνο ευρωπαϊκό κομμάτι της Δανίας που δεν έπεσε στα χέρια των γερμανών ναζί στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κι όχι επειδή δήθεν οι επιτιθέμενοι δεν τα θεωρούσαν στρατηγικής σημασίας, αλλά επειδή έγκαιρα οι ντόπιοι άφησαν τους βρετανούς να φτάσουν πρώτοι - την ώρα που, όπως λέγεται (λίγο κακόβουλα ομολογουμένως), στην πρωτεύουσα Κοπεγχάγη το στέμμα του βασιλιά στάλθηκε με κούριερ στο γερμανικό επιτελείο.

Μετά τον πόλεμο, η Δανία ουσιαστικά αποψιλώθηκε. Τόσο η Γροιλανδία όσο και οι Φερόες αυτονομήθηκαν, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι σχεδόν ανεξάρτητα κράτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Φερόες δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ η υπόλοιπη Δανία - έστω και με δικό της νόμισμα και με τις τζιριτζάντζουλες των δημοψηφισμάτων κάποτε - θεωρείται από τα πιστά μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Τα "νησιά των προβάτων" (αυτό σημαίνει το όνομά τους) αποτελούν λοιπόν έναν φάρο για κάθε λαό που (σαν απολωλός πρόβατο) ζητά το δικό του δρόμο. Ειδικά για την Ελλάδα το μήνυμα είναι διπλό και σχετίζεται...

...πρώτον, με την ειδική σχέση της Ελλάδας με τη Δανία, όπως διαμορφώθηκε στο διάβα των αιώνων, με καλές και κακές στιγμές όπως αναλύονται σε αυτό το πόνημα...

...και δεύτερον, με το γεγονός ότι το δυτικότερο νησί του συμπλέγματος φέρει το όνομα μιας ένδοξης αρχαίας ελληνικής πόλης, αποτελώντας τρανή απόδειξη για αυτό που συστηματικά υποστηρίζουν κάποιοι λίγοι θαρραλέοι:

- ότι ο μυκηναϊκός πολιτισμός έφτασε, μέσω των θαλασσοπόρων προγόνων μας, στα πέρατα της οικουμένης, πολύ πέρα από το Γιβραλτάρ, κι ας ισχυρίζονται διάφοροι ότι προηγήθηκαν οι (απόγονοι των μυκηναίων, in any case) Βίκινγκς ή - όπως λέει εκείνος ο ανεκδιήγητος ο Ερντογάν - οι μουσουλμάνοι της Αραπιάς.












Μια ματιά άλλωστε στα τοπία των δύο Μυκηνών - της αργολικής και της σκανδιναβικής - θα μας πείσει όλους για την εκπληκτική μεταξύ τους ομοιότητα (σχηματίζουν τις ίδιες πάνω κάτω "γωνίες"), που ώθησε τους αποίκους να δώσουν το ίδιο όνομα στο μακρινό νησάκι, όνομα που επιβιώνει μέχρι σήμερα.

Δεν αποτελούν λοιπόν συμπτώσεις τα τόσα και τόσα ευρήματα, όπως η ομοιότητα του υπέρθυρου της Πύλης των Λεόντων με τους λίθους του Στόουνχεντζ.


















Το αβίαστο συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη για να παραμείνει σε μίζερα καλούπια. Και οι Ραν(τ)ιέρηδες προπονητές είναι πολύ μικροί για να εμπνεύσουν τους παίχτες μας να βγάλουν το λιοντάρι που κρύβουν μέσα τους και να παλέψουν σαν ίσοι προς ίσους τους απογόνους των ένδοξων μυκηναίων.

Δρόμος χωρίς όνομα

 

Το κείμενο που ακολουθεί είχε δημοσιευτεί το 2011 στο τοπικό περιοδικό "Κορινθιακοί Ορίζοντες" με τον ίδιο τίτλο. Στο παρόν συμπεριλαμβάνω όλη την απαραίτητη εικονογράφηση που δεν μπορούσε να συμπεριληφθεί τότε λόγω περιορισμών χώρου του εντύπου.

 

Την ίδια περίπου εποχή είχα δημοσιεύσει κάτι ακόμη στο παρόν ιστολόγιο για τη συνολική διαδρομή Κορίνθου-Πατρών και τις χαμένες ευκαιρίες αναβάθμισής της στο παρελθόν.

Η εθνική οδός Κορίνθου-Πατρών αλλάζει μορφή στο μεγαλύτερο μέρος της. Στα πλαίσια του Έργου Παραχώρησης της Ολυμπίας Οδού γίνεται αυτοκινητόδρομος, με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση (και μία ακόμη για έκτακτη ανάγκη) και διαχωριστική νησίδα. Το οδόστρωμα ανακατασκευάζεται, ορισμένες καμπύλες γίνονται ομαλότερες. Στο τέλος, λίγα μόλις σημάδια θα θυμίζουν την παλιά οδό ταχείας κυκλοφορίας, που εγκαινιάστηκε το 1969 και για πολλά χρόνια εξυπηρέτησε την οδική σύνδεση της δυτικής Ελλάδας.

Σε ένα μικρό του μέρος, ο δρόμος αυτός δεν θα συμπεριληφθεί σε κάποιο Έργο Παραχώρησης. Πρόκειται για το κομμάτι από τον Ισθμό μέχρι το σημείο συνάντησης Ολυμπίας Οδού και Μορέα. Αυτό το τμήμα, μαζί με τον παράδρομο έως τον κόμβο Αρχαίας Κορίνθου και τη συνδετήρια μέσω της "αερογέφυρας", αποτελεί στην ουσία μια παρακαμπτήρια διαδρομή τύπου "παλαιάς εθνικής οδού", για όσους θέλουν να αποφύγουν το κέντρο της Κορίνθου χωρίς να πληρώσουν διόδια. Ο δρόμος ανέλαβε αυτόν τον "ρόλο" από την εποχή που εγκαινιάστηκε, και  παρέλαβε την κυκλοφορία μεγάλων αποστάσεων, ο αυτοκινητόδρομος μεταξύ Ισθμού-Σολομού.

Στην ευθεία που οδηγεί στον κόμβο του Μορέα, ο οδηγός έχει την ευκαιρία να απολαύσει το θέαμα του Ακροκόρινθου, που φαίνεται στο φόντο, ανεμπόδιστος από οποιαδήποτε παρεμβολή. Στην περιοχή κοντά στο κέντρο, παρά τη θέα προς τη θάλασσα, η συνολική εικόνα είναι λιγότερο όμορφη. Κι όμως, στο κομμάτι του εκείνο, ο Δρόμος Χωρίς Όνομα θα είχε τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε μια χρήσιμη και περιποιημένη περιφερειακή λεωφόρο.

Η αναβάθμιση αυτή θα μπορούσε να γίνει σε στάδια και χωρίς τεράστιες δαπάνες. Σε πρώτη φάση θα αρκούσε μια καλή μελέτη για τη λειτουργία και χρήση του δρόμου. Από αυτήν θα καταγράφονταν, πέρα από τις αυτονόητες υποχρεώσεις συντήρησης, και τυχόν ανάγκες για πρόσθετα έργα, όπως για παράδειγμα:

Ø   κόμβο σύνδεσης (έστω και όχι πλήρως ανισόπεδο) με την οδό Άργους στην περιοχή του στρατοπέδου, που ίσως να αποδεικνυόταν ιδιαίτερα χρήσιμος στην περίπτωση της εκεί μετεγκατάστασης δημοτικών και άλλων υπηρεσιών

Ø  διαμόρφωση νησίδων, πεζοδρομίου, ποδηλατοδρόμου και παροχή οδοφωτισμού στο τμήμα μεταξύ του "Δέλτα" και της οδού Άργους

Ø  επιλογή οδικών συνδέσεων που θα συνεχίσουν να λειτουργούν από/προς Συνοικισμό, Μπαθαρίστρα/Νεάπολη – και κλείσιμο των υπολοίπων, για λόγους κυκλοφοριακής ασφάλειας

Ø  σήμανση, στηθαία ασφαλείας και διαγράμμιση – και μέριμνα για την αφαίρεση παράνομων διαφημιστικών πινακίδων

Ο Δήμος και η Περιφέρεια θα πρέπει να συμφωνήσουν σε ένα σημαντικό πρακτικό θέμα: Ποιος έχει την ευθύνη διαχείρισης αυτού του δρόμου. Σε συνεργασία με το Υπουργείο Υποδομών, θα πρέπει να αποφασιστεί ο επιθυμητός χαρακτηρισμός της οδού, ώστε να είναι σαφείς οι όροι λειτουργίας της.

Σε μελλοντική φάση, η νέα λεωφόρος θα μπορούσε να αναβαθμιστεί περαιτέρω αισθητικά. Δεν χρειάζονται περίτεχνες επεμβάσεις – τα μακρινά στοιχεία του τοπίου (θάλασσα και βουνά) είναι  γενικά ορατά, το  πλάτος είναι αρκετό και τα γύρω κτίρια χαμηλά, δεν κόβουν τη θέα.

Στο τέλος, ο Δρόμος Χωρίς Όνομα, αφού θα έχει αποκτήσει μια καινούργια ταυτότητα, θα μπορέσει να βαφτιστεί, σύμφωνα με επιλογή που θα πρέπει να γίνει από τους ίδιους  τους κατοίκους της πόλης.

 

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το φιλμάκι της εποχής των εγκαινίων (1969) όπως διατίθεται στον ιστότοπο του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου. Το σκαρίφημα στο τέλος είναι δικό μου.

 

Ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Κ. Παπαδημητρίου κόβει την κορδέλα στο Ζευγολατιό



Μεταξύ Αρχαίας Κορίνθου και Ζευγολατιού



Ο κόμβος Κιάτου από (πολύ) ψηλά







Στο ύψος του στρατοπέδου Κορίνθου

Ολοκαίνουργια διόδια Ζευγολατιού



Η διαδρομή του δρόμου χωρίς όνομα

Αγνώστου

Κείμενο για το Πολυτεχνείο. Το είχε ανεβάσει σε φόρουμ το 2003 ένας που υπογράφει tanton και δηλώνει γεννημένος το 1951. Δεν ξέρω παραπάνω στοιχεία αλλά μου είχε κάνει εντύπωση τότε και εξακολουθώ να το βρίσκω αξιόλογο. Το παραθέτω με την αρχική του ορθογραφία.


ΖΗΤΩ Η 18η ΝΟΕΜΒΡΗ


Τώρα που όλοι μιλήσατε

Εξηγήσατε
Θάψατε
Αναστήσατε
Μοιρολογήσατε
Ανακουφιστήκατε
Αφοδεύσατε
Κόψατε και ράψατε στα μέτρα σας
Φωνάξατε
Λοιδορήσατε
Διαδηλώσατε πίσω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ ή της ΑΔΕΔΥ
Χλευάσατε
Φιλοσοφήσατε

Τώρα που τους

Κάνατε το μνημόσυνο
Που μιλήσατε στο όνομά τους
Τους στοιχίσατε πίσω από τις δικές σας επιθυμίες
Τους βάλατε με τους κομπλεξικούς, μικροαστούς, καθυστερημένους, επαναστάτες της πεντάρας ( 17 Νοέμβρη )
Τους ταυτίσατε με τους φοβικούς εθνικιστές βολεμένους που, στην Γένοβα και στην Θεσσαλονίκη,« διαδηλώνουν » ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Τους τιμήσατε θαυμάζοντας τους « αναρχοαυτόνομους » βουτυροκαραγκιοζομπεμπέδες που πετάνε τις μολότοφ στην μνήμη τους.
Τώρα που τους κάνατε όνομα δρόμων.
Και γράψατε τα ηρωικά και πένθιμα στιχάκια σας.
( αυτά τα δυο τελευταία τους πόνεσαν περισσότερο, πιστέψτε με )

Τώρα , στις 18 Νοέμβρη , να πει δυο λογάκια και ένας από αυτούς ;
Ένα απο τα « παιδιά του Πολυτεχνείου» ;

Τότε, 30 χρόνια πριν, όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και ο ελληνικός λαός στέναζε κάτω από μια ξενοκίνητη βάναυση χούντα…

Όχι αυτό είναι το ψέμα…παρασύρθηκα.

Πάμε πάλι από την αρχή.

Τότε , 30 χρόνια πριν όλα στην Ελλάδα ήταν ήσυχα. Η επανάσταση
( γιατί επανάσταση ήταν ) της φεουδαρχικής , παλαιοκομματικής
« βαθιάς » επαρχίας είχε επικρατήσει απόλυτα. Οι άνεμοι της πολιτιστικής επανάστασης στις μεγάλες πόλεις του ΄60 που πήγαιναν να μετασχηματιστούν σε πολιτικό εκσυγχρονισμό είχαν κοπάσει. Η ελληνική κοινωνία ευημερούσα και χαζοχαρούμενη έφτιαχνε την κοινωνία που ζούμε σήμερα
Πήγαινε στα σκυλάδικα της Εθνικής , προετοιμάζοντας την σημερινή Παραλία.
Έγραφε την ιστορία που τα παιδιά μας διαβάζουν σήμερα. Κατέστρεφαν με μανία , κερδίζοντας πάρα πολλά , κάθε ομορφιά που είχε ο τόπος για να ταιριάζει στις μέρες μας. Έβλεπαν ʼγνωστο πόλεμο προετοιμάζοντας την σημερινή τηλεόραση κτλ κτλ..

( εντάξει υπήρχαν και 2-3 χιλιάδες αμετανόητοι στα ξερονήσια - που συζητούσαν, για να λέμε την αλήθεια- περισσότερο για το 20ο συνέδριο και αν ο Στάλιν είχε δίκιο ή όχι και για το πώς θα περάσουμε στην δικτατορία του προλεταριάτου μετά.
Υπήρχαν και κάποιες σποραδικές εξαιρέσεις . Ένα παλικάρι που γυμνός ( και ωραίος σαν έλληνας ) έβαλε μια μπόμπα στον δικτάτορα. Ένας κοντός με ελιές που έβαζε μπόμπες ( αυτός που βρίζουν τώρα που κυβερνά. επειδή έχει το ελάττωμα να είναι πάντα λίγο πιο ψηλός από την κοινωνία που ζει ) και μερικοί άλλοι. Εξαιρέσεις είπαμε. )

Και ξαφνικά ένα πρωί σηκωθήκαμε. Φορέσαμε τις κοτλέ καμπάνες μας, τα καστόρινα μποτάκια μας, τις χίπικες φαρδιές ζώνες μας, λούσαμε τα μακριά μαλλιά μας, κλείσαμε την πόρτα του πατρικού μας ( πολλοί από μας οριστικά ) και ξεκινήσαμε για το Πάρτι.

( αυτό είναι που δεν θα καταλάβετε ποτέ ένα πάρτι ήταν, επειδή δεν βολευόμασταν ).

Δεν είμαστε πολλοί, 5-6 χιλιάδες το πολύ. Τόσοι μείναμε και ως το τέλος.
( για την νίκη του ΠΑΟ στο Γουέμλευ είχαν ξεχυθεί στην Αθήνα 100.000 άνθρωποι, την μέρα που έμπαινα μισο-παράνομα στην Ελλάδα μια ομιλία του Πατακού που είδα στα Γιάννενα είχε πάνω από 50.000 κόσμο …και εκεί να δείτε ενθουσιασμό. Τέλος πάντων )
Και το πάρτι κράτησε 5 μερόνυχτα. Μεθύσαμε , φωνάξαμε , γλεντήσαμε.
Μεθύσαμε με το κρασί του Μάη του ’68.
Φωνάξαμε ότι μαλακία θέλαμε από Λαοκρατία ως ζητωκραυγές για τον Μεγάλο Τιμονιέρη ( ψιλοπλακωθήκαμε κιόλας ).
Γλεντήσαμε βλέποντας τους υβριστές-κυβερνήτες να φοβούνται.

Α! ωραία που είναι τα πάρτι όταν διακινδυνεύεις την ζωή σου και όχι ένα πονοκέφαλο το άλλο πρωί.

Αυτό ήταν. Ένα πάρτι 5000 νέων που κράτησε πέντε μέρες. Κάποια παιδιά που σηκώθηκαν από τον βούρκο και φώναξαν ‘ θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και με ψηλά το κεφάλι ¨.

Δεν ήμασταν ήρωες ( σιγά ! )

Δεν νικήσαμε , μας τσάκισαν ( όχι τα Τανκαλλά οι μπάτσοι , οι αγανακτισμένοι πολίτες και κυρίως η αδιαφορία της κοινωνίας που άλλα ήθελε και τα πέτυχε τελικά).

Αυτοί ήμασταν , τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Τα υπόλοιπα θα τα πείτε εσείς, στην επόμενη επέτειο

Δεν γράφω αυτά τα λόγια για τις επόμενες γενιές
Δεν γράφω καν για σας ( είναι και πολλά ποιος να τα διαβάζει τώρα )

Έγραψα

Για τον Νίκο ( τον καλωδιάκια – σπασίκλα, που έφτιαξε τον σταθμό )
( χθες κατέθεσε τον Προϋπολογισμό και ακόμα κοιτάει πάντα χαμηλά γιατί είναι ψηλός και ντρέπεται ).

Για τον Λάμπρο τον σύντροφο- αδελφό του ( αυτόν που όλοι ακούν στις κασέττες από τον σταθμό, αλλά κανείς δεν λέει το όνομά του, γιατί δεν το θέλησε ).
( τον άνεργο σκηνοθέτη - αγρότη που πληγώνει τα δέντρα του στην Χίο )

Για την Αγγελική ( που τα σπασμένα νεφρά της, μας έσωσαν την ζωή )
( που ζωγραφίζει πάντα στο ατελιέ της απέναντι από την Πρεσβεία., και δυο φορές ως τώρα της το έκαψαν με μολότωφ ….γιορτάζοντας τη μνήμη της! )

Για τον Πάνο τον αδελφό ( που βοηθώντας να σώσουμε την Αγγελική , σωθήκαμε και εμείς )
( μπορούσε να πετάξει με ένα φύσημα τον μπάτσο που τον έλειωσε αλλά αυτός του γελούσε με περιφρόνηση και κυρίως κοιτούσε γιατί δημοσιογράφος ήταν και είναι και ας το παίζει μεγαλοεκδότης ).


Για αυτούς έγραψα.
Για τα παιδιά που ζούνε
Ακόμα.
Και κυκλοφορούν ανάμεσά σας.

Θέλετε να τους ξεχωρίσετε;
( αυτοί πάντως δεν θέλουν )

Αν συναντήσετε κάποιον + - 50άρη και την ώρα που μιλάτε το βλέμμα του φεύγει στο κενό και χαμογελάει πικρά, μάλλον θα είναι ένας από αυτούς.

Τότε να ξέρετε

Ότι το πάρτι ποτέ δεν τέλειωσε γι’ αυτούς .
Συνεχίζεται μέσα τους.

Αρχή άνδρα δείκνυσι

Μια συνηθισμένη φωτογραφία. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ένα ήσυχο πρωί. Τη λες και όμορφη την εικόνα, με τις ασπρόμαυρες διαγωνίους των πλακακιών σε προοπτική.

Μετά εστιάζεις - και μετανιώνεις που το έκανες.

Η Μερσεντέ έχει παρκάρει λοξά, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Καταλαμβάνει σχεδόν μιάμιση από τις τρεις προβλεπόμενες θέσεις ΑμεΑ. Ξέρετε, αυτές με το μεγάλο πλάτος, με τις σχετικές διαγραμμίσεις στο οδόστρωμα, την πρόσθετη πινακίδα με το καροτσάκι και τη ράμπα που φαίνεται κάτω δεξιά.

Στην οροφή έχει φάρο από αυτούς τους κόκκινους, που σύμφωνα με τον ΚΟΚ (άρθρο 44) επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τα πυροσβεστικά, τα οχήματα δασαρχείου ή υπηρεσιών συντήρησης ηλεκτρικών, υδρευτικών και αποχετευτικών δικτύων.

Με λίγο ακόμη ζουμ φαίνεται και η πινακίδα αλλά δεν θα τη γράψω εδώ, διότι πιθανότατα το υπηρεσιακό τετράτροχο είναι σε ειδική μυστική αποστολή, μέρος της οποίας αποτέλεσε η στάση στο συγκεκριμένο σημείο για τυρόπιτα και κατούρημα των ανδρών που χρησιμοποίησαν με αυτόν τον τρόπο την υποτιθέμενη εξουσία που δίνει ένας φορητός φάρος.

Made my day.

ΕΟΤ (συνέχεια και τέλος)

Σε ρόλο mythbuster ο ΕΟΤ απαντά στο θόρυβο που δημιουργήθηκε γύρω από το επίμαχο βίντεο. Η απάντηση είναι ολόκληρη στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26527&subid=2&pubid=113385842.

Δεν ξέρω όλα όσα γράφτηκαν και ώθησαν τον ΕΟΤ να απαντήσει, ούτε έχω κάποια αντιδικία βεβαίως. Επειδή είναι "εθνικός" οργανισμός πάντως, που ασχολείται με τη λεγόμενη βαριά βιομηχανία του τουρισμού - κι επειδή το "εθνικόν" πρέπει να είναι και το αληθές (όπως είχε πει κάποιος, κάποτε) - θα ήθελα να διαβάσω στιβαρά επιχειρήματα από μέρους του. Γι' αυτό επιτρέψτε μου να σταθώ λίγο στην απάντηση (που σε κάποιο μικρό βαθμό αφορά και τη δική μου ασήμαντη, κριτική ανάρτηση).

1ο σημείο: τα πλάνα του Βερολίνου. Ο ΕΟΤ επικαλείται τη ΔΟΕ: το δικό της φιλμάκι είναι που δείχνει την 1η λαμπαδηδρομία του 1936 κι απ' αυτό πήρε αποσπάσματα ο παραγωγός του ΕΟΤ. Η ΔΟΕ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, στ' αλήθεια όμως - σ' ένα φιλμ που (όπως λέει ο ΕΟΤ στην ίδια παράγραφο) δίνει "έμφαση σε διαχρονικά χαρακτηριστικά που προσελκύουν τους επισκέπτες, όπως οι φυσικές ομορφιές, το ιδιαίτερο φως, η ιστορία, η μυθολογία και η οικουμενικότητα του πολιτισμού" - ήταν ανάγκη να επιλεγεί από πλευράς ΕΟΤ η συγκεκριμένη, όχι απλώς ουδέτερα επίμαχη αλλά ιστορικά καταδικασμένη εκδήλωση "φιλελληνισμού";

2ο σημείο: τα "κλεμμένα" πλάνα (θέμα που δεν με είχε απασχολήσει). Εδώ υπάρχουν συγκεκριμένοι θιγόμενοι, ιδίως ο νορβηγός κ. Ρέκνταλ που εργάζεται στην Ελλάδα. Ο ΕΟΤ εδώ κρατάει μια πισινή, λέγοντας ότι είναι ευθύνη του εκάστοτε παραγωγού να εξασφαλίσει τα ζητήματα κοπυράιτ και προσθέτοντας ότι ο συγκεκριμένος (κ. Κιούκας) διαβεβαιώνει εγγράφως ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Ο κ. Ρέκνταλ είχε προσθέσει "watermark" που δείχνει να αφαιρέθηκε, και επίσης φαίνεται ότι το υλικό του υπέστη παραποίηση, χωρίς όπως λέει να του ζητηθεί η άδεια - παρόλο που το υλικό του διέπεται από ένα κώδικα (τιμής, ή και με νομική ισχύ;) ονόματι creative commons, που επιβάλλει η αναδημοσίευση να είναι μόνο με τους οριζόμενους απο το δημιουργό όρους, δηλ. (εν προκειμένω) κατόπιν αδείας και χωρίς αλλοιώσεις. 

3ο σημείο: η αυστραλιανή παραλία. Τα έγραψα εκτενώς (για το αν χάθηκε ο κόσμος να διαλέξουν μια ελληνική παραλία κι ένα ελληνικό timelapse) και, όπως σωστά μάντεψα, το θέμα ήταν ο ουρανός κι όχι η παραλία. Ο ΕΟΤ λέει τα εξής γλαφυρά:

"Ο καλλιτεχνικός δημιουργός και σκηνοθέτης της παραγωγής κ. Α. Κιούκας, εξηγεί ότι σύμφωνα και με την ηχητική διήγηση της συγκεκριμένης σκηνής, χρησιμοποιήθηκε συνειδητά ένα πλάνο από την Αυστραλία, το πλάνο του έναστρου ουρανού, για να υποστηρίξει καλλιτεχνικά, αυτό που περιγράφει ο αφηγητής. Ότι σχεδόν σε όλη την υφήλιο, όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, θα συναντήσεις μία ιδέα, ένα όνομα που έλκει την καταγωγή του από την Ελλάδα. Ακόμα και στον ουρανό της Αυστραλίας, στο νότιο ημισφαίριο, εξηγεί ο καλλιτεχνικός δημιουργός, όταν σηκώσεις τα μάτια σου ψηλά, θα δεις αστέρια και αστερισμούς που κουβαλούν ελληνικά ονόματα. Η μυθολογία του Ουρανού, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης είναι Ελληνική."

Από περιέργεια έβαλα να ξανακούσω "αυτό που περιγράφει ο αφηγητής" στο συγκεκριμένο σημείο, όπου ανάμεσα σε νησιά, χωριά και δάση της Ελλάδας σκάνε μύτη οι αυστραλέζικοι Δώδεκα Απόστολοι. Το παραθέτω στα αγγλικά:

"And when the day is done, the moon and her stars paint the sky in brilliant constellations, named from Greek mythology by ancient sailors navigating their way from island to island across the broad sea." Απόπειρα μετάφρασης: "Κι όταν τελειώσει η μέρα, το φεγγάρι και τα αστέρια της χρωματίζουν τον ουρανό με λαμπρούς αστερισμούς, που τους έδωσαν ονόματα από την Ελληνική μυθολογία αρχαίοι ναυτικοί που πλοηγούνταν από νησί σε νησί στην πλατιά θάλασσα".

ΟΚ, όποιος νύχτα πλοηγεί, "από νησί σε νησί" κάποια στιγμή θα φτάσει και στην Αυστραλία. Πάω πάσο.

4ο σημείο: το κόστος του φιλμ (θέμα που ομοίως δεν με είχε απασχολήσει). Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν τα 60 Κ€ είναι "πολλά". Δεν ξέρω επίσης τι σημαίνει "πρόχειρος" διαγωνισμός, μόνο τα πρόχειρα διαγωνίσματα του σχολείου μου λένε κάτι ως όρος. Δεν μου αρέσει να ακούω τη λέξη "πρόχειρο" για κάτι που προορίζεται για τη διαφήμιση του τουρισμού στη χώρα μας. Αλλά θεωρήστε το ως εμμονή μου. Πάμε παρακάτω.

5ο σημείο: η απήχηση του φιλμ στην έκθεση WTM του Λονδίνου. Δεν έχω, φυσικά, άποψη. Μακάρι η συνολική εντύπωση να είναι καλή. Το χρειαζόμαστε. Πιστεύω ότι θα το καταφέρουμε πολύ καλύτερα με προσεγμένες, επαγγελματικές παραγωγές.

Σαν να μην έφτανε η Ρίφενσταλ

Νεοζηλανδός συνάδελφος, λάτρης της χώρας μας, μου είχε πει ότι στη χώρα του οι ουρανοί είναι πιο διαυγείς. Τον θυμήθηκα τώρα, που πρόσεξα το δεύτερο (μετά το πλάνο της Ολυμπιάδας του Χίτλερ) σοβαρό φάουλ του επίμαχου δωδεκάλεπτου βίντεο προώθησης του ελληνικού τουρισμού. (Υπάρχουν κι άλλα μικρότερα, όπως το μεγαλοβότσαλο που μοιάζει με αρχαίο θραύσμα που έχει λειανθεί, αλλά ας τα πούμε τζαρτζαρίσματα αυτά.)

Λίγο πριν τα μισά του βίντεο (5:30 περίπου) εμφανίζεται ένα timelapse (αν το λέω καλά - η γρήγορη διαδοχή εικόνων τραβηγμένων σε μεγάλο χρονικό διάστημα από το ίδιο σημείο) του έναστρου ουρανού πάνω από μια παραλία, την ώρα που στο σπηκάζ ακούγεται αφήγηση για τη συνεισφορά των αρχαίων κατοίκων της χώρας μας στην αστρονομία.

Όλα ωραία και καλά, αν και λίγο κλισέ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η παραλία, με τα χαρακτηριστικά βράχια μέσα στη θάλασσα, μοιάζει πολύ με την παραλία των Δώδεκα Αποστόλων.

Και τι έγινε, θα αναρωτηθείτε. Μπορεί η Όλγα Κεφαλογιάννη - υπουργός τουρισμού και άρα τελική υπεύθυνη για την οπτικοακουστική παραγωγή του ΕΟΤ - να κατάγεται από πολιτικές οικογένειες του νομού Ρεθύμνης (μπαμπάς από τα Ανώγεια, μαμά Βαρδινογιάνναινα από την Επισκοπή), ωστόσο οι Άγιοι Απόστολοι Χανίων κρητική παραλία είναι κι αυτή, άρα εν τέλει τον τόπο της τίμησε, και την Ελλάδα.

Ποιος είπε για τους Αγίους Αποστόλους Χανίων, όμως;

Ωραία παραλία κι αυτή (της Κρήτης), αλλά δεν έχει αυτά τα όρθια βράχια. Αυτή που δείχνει το βίντεο, είναι κοντά σε μια άλλη νότια μεγαλούπολη με εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες. Πιο νότια και πιο μεγαλούπολη από τα Χανιά.

Είναι, για να μη σας κρατάω σε αγωνία, η πλαζ των Δώδεκα Αποστόλων (Twelve Apostles) στη Βικτώρια της Αυστραλίας, ένα τρίωρο δρόμο από τη Μελβούρνη.

Για την ολυμπιακή φλόγα, αφού μας έκραξε ο Γκάρντιαν, έγινε μια επανόρθωση και δόθηκε μια δικαιολογία (το πόσο είναι πειστική, ο καθένας το κρίνει διαφορετικά). Και για την παραλία μπορεί να βρει κανείς εξηγήσεις, είτε σκωπτικές ("Ελλάδα είναι παντού, ρε!") και χιουμοριστικές ("κάποιος ξεγέλασε την Όλγα λέγοντας ότι θα μπει στο βίντεο η παραλία των Αγίων Αποστόλων") είτε λογικοφανείς: ότι στο συγκεκριμένο σημείο ο εκφωνητής μιλά για τους αστερισμούς γενικά (και το ότι πήραν τα ονόματά τους από τους έλληνες που ταξίδευαν), κι έτσι μπήκε "τσόντα" στο βίντεο (όπως εμβόλιμο ήταν και το απόσπασμα από την τελετή έναρξης του Βερολίνου) ένα συμπαθητικό φιλμάκι από ένα νυχτερινό ουρανό κάπου στον κόσμο. Χάθηκε ο κόσμος να γυριστεί ένα αντίστοιχο σε ελληνικό τοπίο; Ή να αξιοποιηθεί κάποιο από τα ήδη έτοιμα, σαν και αυτό εδώ, που παρεμπιπτόντως το βρήκα σε ελληνική (και δη κρητική) ιστοσελίδα; Ή μήπως ντρεπόμαστε επειδή κάποιοι μας λένε, όπως ο νεοζηλανδός φίλος, ότι οι ουρανοί μας είναι πιο θολοί από των αντιπόδων;

 

Λίγο park, λίγο ride, όχι όμως park-&-ride

Η στάθμευση στην Κόρινθο ήταν αρκετά καυτό θέμα πριν λίγα χρόνια. Συνομιλώντας με όσους εκφράζονταν εναντίον της μετατροπής της κεντρικής πλατείας σε υπόγειο πάρκινγκ, τους είχα πει (κι είχα γράψει) για μια συχνή ένσταση που έχουμε εμείς οι συγκοινωνιολόγοι για τα γκαράζ σε κεντρικές περιοχές. Εδώ και πολλά χρόνια η στάθμευση στα κέντρα πόλεων θεωρείται δόκιμο να αποθαρρύνεται, για να μη φορτώνονται οι δρόμοι, τόσο απ' όσους ελπίζουν ότι θα βρουν θέση, όσο κι από εκείνους που παρκάρουν και ξεπαρκάρουν. Σωστότερη λύση είναι τα περιφερειακά πάρκινγκ, ώστε σε συνδυασμό με μια αξιόπιστη συγκοινωνία ο επισκέπτης και ο εργαζόμενος να προσελκύονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ). Αυτό το σύστημα διεθνώς λέγεται park-&-ride. Παρκάρω το αμάξι και ανεβαίνω στη συγκοινωνία.

Η Κόρινθος έχει park-&-ride (P&R), αλλά μόνο ως προς την Αθήνα (της οποίας αποτελεί μακρινό προάστιο), όχι ως προς το δικό της κέντρο. Ο χώρος μπροστά από το σταθμό του προαστιακού είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση. Στη δική της "μικροκλίμακα" η Κόρινθος είναι βέβαιο ότι θα μπορούσε να έχει εφαρμόσει το δικό της P&R, με μικρά λεωφορεία που θα μετέφεραν τον κόσμο από 2-3 περιφερειακά parking προς το κέντρο της πόλης. Αντί να εξαντλούν οι οδηγοί την περιορισμένη κυκλοφοριακή ικανότητα της κεντρικής περιοχής, θα μπορούσαν να αφήνουν τα ΙΧ κάπου στο Κεραμιδάκι/Κανταρέ ή τον Άγιο Νικόλαο (ανάλογα με την περιοχή προέλευσης) και να παίρνουν το μίνιμπας που θα συνέδεε τους δύο χώρους στάθμευσης διερχόμενο από το κέντρο (ή: τους τρεις χώρους, αν έμπαινε στο παιχνίδι και το προαναφερθέν πάρκινγκ του σταθμού). Για όποιον θα ήθελε να παρκάρει πιο κεντρικά, θα υπήρχε το αντίστοιχο αντίτιμο, που μάλιστα θα μπορούσε να χρηματοδοτεί απευθείας το λεωφορειάκι.

Αυτό ήξερα ως P&R. Όμως πρόσφατα στην Ελλάδα μάθαμε ότι η ίδια ορολογία χρησιμοποιείται για διαφορετικά πράγματα. Μάλιστα, κατά σύμπτωση (;) οι δύο πόλεις εκατέρωθεν του Ισθμού της Κορίνθου ανακοίνωσαν τα τελευταία χρόνια ότι σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν συστήματα "park and ride". Όταν το πρωτοείδα γραμμένο, τόσο για την Κόρινθο όσο και για το Λουτράκι, ένιωσα μια αγαλλίαση. Κοιτάζοντας από κοντά, όμως, καταλαβαίνει κανείς ότι οι δύο πόλεις μιλάνε για κάτι διαφορετικό, τόσο μεταξύ τους όσο και από τον ορισμό του P&R.

Το μεν Λουτράκι αναφέρεται σε σύστημα ενοικίασης ποδηλάτων. Παρκάρεις το αυτοκίνητο και καβαλάς ένα ποδήλατο. ΟΚ, park and ride, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί, καλό είναι κι αυτό - αν βέβαια πρόκειται για κάτι εύχρηστο που να τυγχάνει της στοιχειώδους ορθής διαχείρισης, όχι σαν τα δημοτικά ποδήλατα της Κορίνθου που τα οικειοποιήθηκαν αναξιοπαθούντες και μη συντοπίτες.

Η δε Κόρινθος; Το πρόγραμμα των 300 περίπου χιλιάδων ευρώ που έχει εξαγγελθεί φέρει μεν αυτόν τον τίτλο ("park n ride") αλλά στην πραγματικότητα δείχνει να είναι ένα πρόγραμμα τηλεματικής και λοιπών ηλεκτρονικών εφαρμογών, με κύριο σκοπό την πληροφόρηση των χρηστών για τις θέσεις στάθμευσης και τα δρομολόγια των αστικών συγκοινωνιών. Σύμφωνα με τις δημόσια διαθέσιμες πληροφορίες, δεν υπεισέρχεται στη διαχείριση αυτών καθαυτών των υπηρεσιών στάθμευσης και συγκοινωνίας, ούτε φυσικά εξασφαλίζει χώρους, προσωπικό και οχήματα. Μπορεί - και ελπίζω - να αφήσει στην πόλη ένα τεχνολογικά άρτιο και λειτουργικό σύστημα πληροφόρησης, αλλά το ότι ασχολείται λιγάκι με το park(ing) και λιγάκι με το ride, δεν το καθιστά park-&-ride.

Πάει η αγαλλίαση.