27 Ιαν 2011

Ταμ-τιριρί τυρόπιτες, ταμ-τιριρί ζεστές!

Εδώ  και 40 χρόνια αγόραζα τυρόπιτες από τον άθλιο φούρνο της γειτονιάς μου. Οι τυρόπιτες ήταν κι αυτές κακής ποιότητας, που χάλαγε όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.

Μια μέρα ο φούρνος άλλαξε διεύθυνση. Ο νέος καταστηματάρχης βελτίωσε από την πρώτη μέρα την ποιότητα της τυρόπιτας (αυξάνοντας και την τιμή της). Άρχισε και εργασίες για να σουλουπώσει το μαγαζί.

Εγώ δεν είχα πρόβλημα να δώσω τα παραπάνω χρήματα, μια και η τυρόπιτα ήταν καλύτερη και έβλεπα και την προσπάθεια του μαγαζάτορα να ανανεωθεί.

Ορισμένοι στριμώχνονταν οικονομικά και μείωσαν ή έκοψαν εντελώς την τυρόπιτα.

Εμφανίστηκαν όμως κάποιοι τύποι που βούταγαν τις τυρόπιτες και έφευγαν χωρίς να πληρώσουν, γιατί λέει διαμαρτύρονταν. Είχαν χρυσοπληρώσει επί 40 χρόνια το (προηγούμενο) μαγαζί και τις άθλιες τυρόπιτες του παρελθόντος.

Κάποιες φορές, μάλιστα, έμπαιναν στο μαγαζί, κάθονταν πίσω από τον πάγκο και μοίραζαν τις τυρόπιτες τζάμπα σε όσους περνούσαν απ’ έξω.

Ο μαγαζάτορας κάλεσε την αστυνομία για να καταγγείλει αυτό που αντιλαμβανόταν ως κλοπή.

Οι ένστολοι παρακολουθούσαν χωρίς να επεμβαίνουν, μια και αυτό που έβλεπαν ήταν μια «διαφορά μεταξύ ιδιωτών» και όχι παράνομη πράξη. Μάλιστα, όποτε έπαιρναν θέση, αυτή ήταν υπέρ του τζαμπατζή «πελάτη», που κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος του μόχθου, που τόσα πολλά θα τραβούσε στην καθημερινότητά του το δίχως άλλο – και «πώς κάνετε έτσι για μία τυρόπιτα;».

Η γειτονιά, που γλυκάθηκε από τις τζάμπα τυρόπιτες, δεν άργησε να στραφεί εναντίον του καταστηματάρχη, που τόλμησε να ζητά αυξημένο αντίτιμο για την τυρόπιτα, αντί να τη δίνει σε εύλογη τιμή (ει δυνατόν και δωρεάν) στον κόσμο.

Ο φούρνος τελικά σταμάτησε να πουλά τυρόπιτες. Όποιος ήθελε τυρόπιτα έπρεπε να πάει στο κέντρο της πόλης. «Ποιος έχει ανάγκη τις τυρόπιτες;» είπαν κάποιοι. Ψωμί θέλει ο κόσμος – για το οποίο δεν έχει μάλιστα ανάγκη το φούρνο, να είναι καλά οι αρτοπαρασκευαστές ή η γιαγιά που ακόμη ζυμώνει.

Εγώ όμως, και πολλοί άλλοι, θέλαμε τυρόπιτα, θέλαμε αυτή τη γευστική νότα στη ζωή μας. Αναγκαστικά ελαττώσαμε (ή καταργήσαμε) αυτή την απόλαυση. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος τολμηρός θα ξανάνοιγε μαγαζί ή έστω θα έπαιρνε ένα βαν και θα ξεκινούσε τις διανομές στις περιφερειακές, μίζερες γειτονιές σαν τη δική μας…

One for the toll road




26 Ιαν 2011

Προσοχή στα κενά

Οι άνθρωποι άρχισαν να λένε καλημέρα στον άγνωστο που συναντούσαν στο διάδρομο, να ζητούν συγγνώμη απ' αυτόν που κατά λάθος σκούντηξαν. Οι μποτιλιαρισμένοι οδηγοί κόρναραν όλο και λιγότερο. Οι πεζοί έβρισκαν όλο και περισσότερες ευκαιρίες να περάσουν απέναντι, ανταποκρινόμενοι σε φιλικά νεύματα εποχουμένων. Τα ευχαριστώ και παρακαλώ ξανακούστηκαν στα μαγαζιά και στις υπηρεσίες.

Αυτά (και άλλα πολλά) τα ένιωθα, δεν μπορεί να ήταν ψευδαισθήσεις. Μπορεί να τα πρόσεχα πια περισσότερο, μένοντας σε πόλεις πιο ανθρώπινου μεγέθους από αυτή στην οποία μεγάλωσα. Ίσως κι εγώ, μεγαλώνοντας και αποκτώντας παιδιά στα οποία οφείλω να δίνω παραδείγματα κοσμιότητας, να "μαλάκωσα". Σε ένα σημαντικό βαθμό, όμως, είμαι πεπεισμένος ότι πρόκειται για αντικειμενικές εξελίξεις στην κοινωνική μας συμπεριφορά, που είχαν να κάνουν με την διάχυτη αίσθηση ευημερίας που διαδόθηκε πριν την κρίση και το μνημόνιο.

Και τώρα, γιατί νιώθω ότι όλη αυτή η βελτίωση είναι έτοιμη να πάει στράφι; Η γκρίνια και το οικονομικό στρίμωγμα δεν είναι παράλογο να περιορίζουν τη διάθεση για αβρότητες. Φοβάμαι όμως ότι συντρέχει και κάτι ακόμη: ο χρόνος της ηρεμίας και της πολυτέλειας ήταν μάλλον σύντομος και, όσες προσπάθειες φτιασιδώματος κι αν κάνει κανείς, δεν μπορεί να αναπληρώσει μέσα σε ένα βραχύ διάστημα τα κενά παιδείας και κοινωνικής συνείδησης.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο τζαμπατζής, που εσχάτως ευδοκιμεί, δεν είναι ο εξαθλιωμένος, το "φτωχαδάκι" που λέγαμε παλιά. Είναι ο τύπος που πέρναγε (και ξανάρχισε να περνά) με κόκκινο, που πετά σκουπιδάκια αλλά και μπάζα εκεί που τον βολεύει, που θέλει να έχει γυαλισμένο και αγρατζούνιστο αυτοκίνητο αλλά ανέχεται την ασχήμια στη γειτονιά του αν δεν συμβάλλει κιόλας σ' αυτήν... Και τόσα άλλα. Και βέβαια, αντίθετα με τα όσα θα ισχυριστεί μπροστά σε μια κάμερα, έχει ακόμη αρκετά λεφτά στο σεντούκι, με τα οποία θα τη βγάλει σχεδόν καθαρή το 2011 - και μετά, με την ανάκαμψη, ποιος μας πιάνει.

Ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη δυσκολία, και πιθανή αποτυχία, της τωρινής κυβέρνησης. Με ελεγκτικούς μηχανισμούς που ακόμη δείχνουν αβέβαιοι - μια και οι δημόσιοι υπάλληλοι με τις ψαλιδισμένες αποδοχές τους έχουν μειωμένη την (ήδη χαμηλή, κατά γενική ομολογία) προδιάθεση για δουλειά - θα της είναι αδύνατο να συγκρατήσει σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο την κοινωνική ζωή (η οποία, ας μην το ξεχνάμε, έχει πολύ περισσότερες διαστάσεις από την πληρωμή φόρων και εισφορών, που μονοπωλεί το ενδιαφέρον). Και η νεοελληνική καφρίλα, που θα έπρεπε να αποτελέσει σύντομα παρελθόν, θα αυξάνεται γεωμετρικά...














Υπάρχει, πάντως, ελπίδα...

24 Ιαν 2011

Παπάκι πάει στην Πατρών

Όταν μια κυκλοφοριακή ρύθμιση αντίκειται σε αυτό που διαισθητικά θεωρεί σωστό ο "μέσος μετακινούμενος", θα τη δούμε το πιθανότερο να καταστρατηγείται.

Στη γειτονιά μου (περιοχή διασταύρωσης Γ. Παπανδρέου και Απ. Παύλου στην Κόρινθο) εφαρμόστηκαν πρόσφατα δύο μονοδρομήσεις. Η οδός Πηγάσου έγινε κάθοδος και η Ευποιίας άνοδος. Λογικό. (Φαντάζομαι θα υπάρχει και η σχετική απόφαση δημοτικού συμβουλίου.) Ωστόσο, η Πηγάσου απέκτησε προτεραιότητα έναντι όλων των κάθετων οδών που συναντά, συμπεριλαμβανομένων και σχετικά κεντρικών δρόμων: της Περιάνδρου (που τροφοδοτεί το "προάστιο" του Αγ. Γεωργίου) και της Απ. Παύλου (με λιγότερη κίνηση αλλά σίγουρα κεντρικότερη της Πηγάσου και με τεράστιο πλάτος).

Ενδέχεται να υπάρχει κάποιος λόγος πίσω από αυτή την παράδοξη ρύθμιση. Ίσως με τα σήματα STOP να αποσκοπείται το "φρενάρισμα" της κυκλοφορίας της Περιάνδρου/Αγ. Γεωργίου στην περιοχη του 2ου δημοτικού σχολείου. Μπορεί να είναι οδός ταχείας πρόσβασης υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης. Πιθανόν να βολεύει και κάποιους υψηλά ιστάμενους που κατοικούν στα Αγιαννιώτικα, ώστε να κατεβαίνουν με το παπάκι τους προς την Πατρών και την παραλία χωρίς να χρειαστεί να παραχωρήσουν προτεραιότητα. Ποιος ξέρει;

Πάντως, για να μη γίνουν οι προαναφερθείσες διασταυρώσεις "η χαρά του φαναρτζή" (από τα τρακαρίσματα μεταξύ όσων δεν έχουν προσέξει τις αλλαγές), θα ήταν καλό να συμπληρωθεί η σήμανση με μια απλή ενημερωτική προσθήκη (η εικονιζόμενη είναι από τη Γερμανία, όπου σε αντίστοιχες περιπτώσεις προειδοποιούν με το μήνυμα "η προτεραιότητα άλλαξε"!).

19 Ιαν 2011

Ναι, και η Νέα Υόρκη, Νέο Άμστερνταμ ήταν κάποτε...

Σε μια χώρα που τα ΜΜΕ της δηλώνουν έκπληκτα, ενίοτε και προσβεβλημένα από την υποτιθέμενη προκλητικότητα, όποτε ένας πολιτικός της ΠΓΔΜ ονομάζει τη χώρα του Μακεδονία, όπως δηλαδή την έχει μάθει και όπως είναι το συνταγματικό της όνομα, είναι πάντα ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς συζητήσεις για το πώς ονομάζουμε, ως έλληνες, τις ξένες πόλεις.

Στην κορυφή του ενδιαφέροντος είναι φυσικά η παλιά πρωτεύουσα του έθνους μας. Πίστευα (αν και με μπέρδεψε ο Καμίνης) ότι η σύμβαση είναι, στα μεν ελληνικά να τη λέμε Κωνσταντινούπολη, στη δε ξενόγλωσση επικοινωνία μας İstanbul (για να μας καταλαβαίνει κι ο υπόλοιπος κόσμος). Δεν θεωρώ εθνικό μειοδότη όποιον λέει Ιστάνμπουλ και στα ελληνικά, απλά δεν βλέπω γιατί να σπεύσουμε εμείς να αλλάξουμε μια πρακτική που δεν προσβάλλει κανέναν - από τη στιγμή που στην τουρκική γλώσσα, π.χ., τα Selanik, Gümülcine & Girit σχεδόν ποτέ δεν αντικαθίστανται από τις δικές μας ονομασίες (Thessaloniki, Komotini & Kriti, αντίστοιχα).

Άλλωστε, η επίσημη χρήση του ονόματος İstanbul καθιερώθηκε μόλις το 1930. Νωρίτερα ο υπόλοιπος κόσμος έλεγε Κωνσταντινούπολη, ενώ ακόμη και οι τούρκοι (& οθωμανοί παλιότερα) δεν είχαν αυτόματα αλλάξει το όνομα με την Άλωση. Για πάρα πολλά χρόνια χρησιμοποιούσαν το Konstantiniyye, ενώ ακούστηκε και το İslambol, δηλαδή "μπόλικο Ισλάμ" (!), που υποτίθεται αμβλύνει τη σύνδεση του Ιστάνμπουλ με το "εις την Πόλιν" και δίνει μια άλλη, πιο τουρκο-κεντρική διάσταση. Όρεξη να έχει κανείς να συζητά...

Ακόμη πάντως δεν είναι σε γνώση μου κάποιο αίτημα των γειτόνων για καθολική χρήση του ονόματος İstanbul και στην ελληνική γλώσσα. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, όμως, δημιουργήθηκαν ζητήματα στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Θυμάμαι γύρω στο 1991, που γερμανικές εφημερίδες πύκνωσαν τις αναφορές τους στις νέες χώρες της Βαλκανικής. Συνήθιζαν τότε να αποκαλούν Λάιμπαχ τη σλοβενική πρωτεύουσα Λιουμπλιάνα. Δεν γνωρίζω το παρασκήνιο, αλλά παρατήρησα ότι σύντομα αυτό "κόπηκε". Δεν έλειψαν και οι πιο γραφικοί - που άρχισαν να ευδοκιμούν μετά τη γερμανική ενοποίηση - που αποκαλούσαν πόλεις της ανατολικής Ευρώπης με ονόματα που τους είχαν δώσει, στα λίγα χρόνια της εκεί παρουσίας τους, οι Ναζί: π.χ. Litzmannstadt για το πολωνικό Lodz. Αυτά, για να μη νομίζετε ότι μόνο στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τα ονόματα...














Ο στρατηγός Λίτσμαν, προς τιμή του οποίου μετονομάστηκε επί Β' Παγκοσμίου Πολέμου το πολωνικό Lodz, δέχεται ευχές για τα γενέθλιά του από τον Χίτλερ

13 Ιαν 2011

Για το τζαμί, σε ποιο σταθμό κατεβαίνω;

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει δημόσιες δηλώσεις με τις απόψεις του πάνω σε οποιοδήποτε θέμα κρίνει σκόπιμο. Το τι και πώς προβάλλεται είναι μια τεράστια συζήτηση. Όλα πάντως κρίνονται.

Ένας μητροπολίτης της επικρατούσας θρησκείας, όπως και οποιοσδήποτε κληρικός οποιασδήποτε θρησκείας, μπορεί να μιλά για Ισλάμ και Εβραϊσμό/Σιωνισμό και για ό,τι άλλο νομίζει. Μπορεί να διαφωνώ "1000%", μπορεί να τον σχολιάσω, να τον "κράξω" - αλλά ποιος νομιμοποιείται να "απαγορεύσει"; Αν υπάρχει σοβαρός αντίλογος, ας δώσουν την επικοινωνιακή μάχη οι εκφραστές του και, με λίγη τύχη, ίσως νικήσουν.

Τα έπεα είναι πτερόεντα, όμως. Τα λόγια, δηλαδή, τα παίρνει ο άνεμος. Λίγοι θα θυμούνται του χρόνου ότι ο Πειραιώς Σεραφείμ είπε διάφορες (ασυνάρτητες ή θαρραλέες, διαλέχτε) κουβέντες για τις άλλες 2 μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Όμως, ο Πειραιάς και ειδικότερα η περιοχή της Ευαγγελίστριας θα θυμούνται για πάντα ποιος, ουσιαστικά, πετσόκοψε το τελευταίο προβλεπόμενο κομμάτι της γραμμής του Μετρό, επειδή θα "ενοχλείτο" (πώς ακριβώς;) το σεβαστό παρακείμενο Γηροκομείο. Και θα μελαγχολούν διότι σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε πάμπολλες άλλες, το Δημόσιο δεν έπαιξε το ρόλο του διαμορφωτή μιας σύνθεσης, συνυπολογίζοντας την συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση των πολλών και την όχληση των ολίγων, αλλά απλά ενέδωσε στον ιεράρχη για να μην ανοίξει μέτωπο με πιθανές ...τραγικές διαστάσεις.

11 Ιαν 2011

Αποστολικές περικοπές (στηθαίων ασφαλείας): Ένα πρωινό, η Παναγιά μου...

Με αμέριστη συμπαράσταση σε όσους περνάνε έστω και μία νύχτα σε κρατητήριο...

















Update: Ο δήμαρχος Στυλίδας "πάτησε" σε υπαρκτά ζητήματα. Αλλά, δεδομένης της ιδιορρυθμίας του, αποφάσισε, 11 μέρες (!) μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, να κάνει δυναμική ενέργεια αντί να "χαζοκουβεντιάζει", όπως λέγεται ότι είπε (μαζί με τα άλλα γραφικά για Λεωνίδα και Διάκο). Προφανώς εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία, στην οποία όλοι μιλούν για διόδια, και έκανε το "κομμάτι του". Άλλωστε κατά σύμπτωση δικηγόρος του είναι ο κ. "Μεταταύτα" Δούμας, γνωστός γλαφυρός πολέμιος των διοδίων στην περιοχή. 

Για μένα το πιο τραγικό με την ενέργεια Γκλέτσου στα στηθαία ασφαλείας και με διάφορες άλλες "περίεργες" κινήσεις (π.χ. τα βενζινάδικα παραδρόμων που τη νύχτα ανοίγουν τα στηθαία και το πρωί τα ξανακλείνουν, τα αιτήματα για "κόμβο μπαρμπα-Μήτσου μπροστά στην πόρτα του μπαρμπα-Μήτσου" κ.λπ.) είναι η παγίωση της αντίληψης ότι ένας αυτοκινητόδρομος μπορεί να είναι σουρωτήρι και μπάτε-σκύλοι, και όχι ένας δρόμος ελεγχόμενης πρόσβασης και άρα αυξημένης ασφάλειας, όπως είναι στον λοιπό πολιτισμένο κόσμο. Η αντίληψη αυτή δυστυχώς δεν αποτράπηκε όταν ξεκίνησαν να φτιάχνονται αυτοκινητόδρομοι (δεκαετία 1990). Προσπαθούν όλοι οι παραχωρησιούχοι να την περάσουν, αλλά είναι από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα το να προσκρούεις σε παγιωμένες συνήθειες, ειδικά όταν δεν έχεις τη συμπαράσταση που θα έπρεπε από το δημόσιο, που στο κάτω-κάτω με τις παραλείψεις του αυτό προκάλεσε την κατάσταση που καλείσαι να διαχειριστείς.

7 Ιαν 2011

Αν δε σας αρέσει, υπάρχει και το "Πεζώ 2"

Μεγαλεία!

Ο ΟΑΣΑ ανακοίνωσε ότι, όσοι θέλουν να μετακινηθούν μεταξύ Ειρήνης και Κηφισιάς, για όσο διάστημα δεν θα λειτουργεί ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος, θα ζουν τη μεγάλη πολυτέλεια της μετακίνησης με...













...Χ5!!!

Το βρυκολάκιασμα της "ελεγχόμενης στάθμευσης"

Η δημοτική αρχή μιας πόλης που νοιάζεται για τους κατοίκους της, πώς θα τους παρουσίαζε την επανενεργοποίηση της ελεγχόμενης στάθμευσης;

Ενημερώνοντας και εξηγώντας, με κάθε πρόσφορο τρόπο.

Ακόμη και μη συγκοινωνιολόγοι μπορούν να συντάξουν ένα μικρό κειμενάκι που να εξηγεί ότι η ελεγχόμενη στάθμευση είναι ένα μέτρο ωφέλιμο για τους δρόμους της πόλης, για την ίδια την πόλη (και για το δημοτικό ταμείο βέβαια, αλλά αυτό εξυπακούεται, δεν το λες). Με διανομή φυλλαδίων πόρτα-πόρτα (σιγά τη μεγαλούπολη!), με ανάρτηση στη δημοτική ιστοσελίδα (ποια;), ακόμη και με προβολή σε ηλεκτρονική διαφημιστική οθόνη - τρόποι υπάρχουν να τα πεις όλα, συμπεριλαμβανομένων των οδηγιών για την προμήθεια της κάρτας στάθμευσης ή όποιου άλλου μέσου έχει επιλεγεί. Με σχετικά μικρό κόστος μπορούν να εξασφαλιστούν και πινακίδες στις εισόδους της πόλης, που να ενημερώνουν ότι στο κέντρο ισχύει σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης.

Όλα αυτά δεν στοιχίζουν πολύ και εφαρμόζονται γρήγορα και απλά.

Κόρινθος, 7 Ιανουαρίου 2011. Δημοτικός αστυνομικός σημειώνει τον αριθμό κυκλοφορίας μου στο μπλοκάκι του. Μου εξηγεί ότι εκεί που έχω παρκάρει είναι θέση ελεγχόμενης στάθμευσης. Από πότε; "Εδώ και δέκα χρόνια", μου απαντά! Στα 4 χρόνια που κατοικώ στην Κόρινθο, πάντως, η μόνη ένδειξη ελεγχόμενης στάθμευσης σε εκείνο το κράσπεδο είναι μια ξεχασμένη πινακίδα. Δεν είδα (μέχρι σήμερα) κανέναν να "γράφει", αν και είχα ακούσει ότι κάποτε το έκαναν, προτιμώντας μάλιστα όσους είχαν μη κορινθιακές πινακίδες. Ο σημερινός πάντως δεν έκανε τέτοιες διακρίσεις.

Είναι κουτοπόνηρη, αηδιαστική και προσβλητική για τον πολίτη η διατήρηση, ως δαμόκλειος σπάθη, ανενεργών ρυθμίσεων που κάποια στιγμή οι κρατούντες "θυμούνται" να εφαρμόσουν.

Και φυσικά, μένει να δούμε αν η ίδια ευαισθησία και ετοιμότητα τιμωρίας θα επιδειχθεί (από δημοτικούς ή άλλους αστυνομικούς) και σε όσους σταθμεύουν πάνω στα πεζοδρόμια, στους πεζοδρόμους, σε διπλή σειρά, μπροστά σε γκαράζ ή σε ράμπες ΑμεΑ.

4 Ιαν 2011

Τείχος του αίσχους (και της αμνησίας)

Όπως θα δείτε εδώ, το ΚΚΕ - με συνέπεια στην ιστορία και την ιδεολογία του ιδίου και των συγγενών του κομμάτων - διαφωνεί με την δημιουργία περίφραξης για την αποθάρρυνση της παράνομης μετανάστευσης στον Έβρο.
















Alzheimer Strasse?