26 Απρ 2013

MAYDAY

Το χάσμα μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και λοιπού κόσμου, που τροφοδοτείται από τις εξελίξεις (και "μη εξελίξεις") στα εργασιακά των μεν και των δε τα τελευταία χρόνια, ίσως άθελα να τροφοδοτηθεί και από το φετινό ασυνήθιστο διαχωρισμό της πρωτομαγιάς: Μεγάλη Τετάρτη για το δημόσιο (βολική για εορταστικό 6ήμερο με 1 μόλις μέρα άδειας), Τρίτη Πάσχα για τα μαγαζιά και το λοιπό κόσμο (για να μη χαλάσει το shopping).

Η χειραγώγηση της συγκεκριμένης αργίας έχει την ιστορία της στην Ελλάδα. Η ίδια η καθιέρωσή της ως αργία, που όπως θα δούμε είναι σχετικά πρόσφατη, είναι ένα ωραίο "καρότο" - μπορεί να θυμάστε τις διαμαρτυρίες από τη μη μεταφορά της εν έτει 2005 (που ήταν Κυριακή και ταυτόχρονα Πάσχα). Οι διαμαρτυρίες δεν νομίζω ότι είχαν αγνά αγωνιστικό χαρακτήρα.

Η πρώτη κυβέρνηση που την έκανε αργία ήταν η χούντα, με αναγκαστικό νόμο του '68. Όχι όμως "παγίως", αλλά με υπουργική απόφαση που βγαίνει κάθε χρόνο, ως "παροχή" δηλαδή της εξουσίας. (Ένα χρόνο μετά -τυχαίο;- ο Πασχάλης έκανε επιτυχία το Κορίτσι του Μάη.) Το δημόσιο, το '81 που πριν βγει το Πασόκ χάλαγε ο κόσμος από τις απεργίες, την έκανε μόνιμη αργία και "ξεμπέρδεψε".

Το σύνθημα "δεν είναι αργία, είναι απεργία" δεν είχε πια ουσιαστικό νόημα. Οι συγκεντρώσεις στο Πεδίον Άρεως έγιναν φολκλόρ. Η Καισαριανή (1944) και η Θεσσαλονίκη (1936) κλείστηκαν στα βιβλία ιστορίας (και στα τραγούδια) και το Σικάγο (η πρώτη πρωτομαγιάτικη διαδήλωση, 1886) το σνόμπαραν λίγο όλοι διότι ήταν αμερικάνικο.

Η αργία φυσικά είναι αυτή που βολεύει (το καρότο, που λέγαμε). Πιάνεις το Μάη, κι ας μην τον καις του Κλήδονα (23 Ιουνίου, παραμονή του θερινού Αη Γιάννη). Το λίγο περιθώριο συμβολισμού, που σου αφήνει όλη αυτή η ατμόσφαιρα, στριμώχνεται κι άλλο, αν ανήκεις σε αυτούς που δεν πείθονται από τις "ατζέντες" κομματικών οργανώσεων - οι οποίες όπως πάντα σπεύδουν να το καπελώσουν.


21 Απρ 2013

Οι Άβαροι ξανάρχονται! Ανήμερα του Ακαθίστου Ύμνου

Όσοι θυμούνται παλαιότερες βίαιες ενέργειες τσετσένων, όπως εκείνη του Σεπτεμβρίου 2004 στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας (που πέρασε στα ψιλά εδώ, καθώς επισκιάστηκε από την ταπεινωτική ήττα των θριαμβευτών της Λισαβώνας, ήτοι της Εθνικής μας, από -άκουσον, άκουσον- την Αλβανία), δυσκολεύονται να δουν τις δύο βόμβες (αυτοσχέδιες, σε χύτρες ταχύτητας) των πιτσιρικάδων αδελφών Τσαρνάγιεφ ως ηχηρό μήνυμα του τσετσένικου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος.

Και ορθώς δυσκολεύονται, όπως θα δείτε.

Όλα δείχνουν ότι οι άρτζι-μπούρτζι εκρήξεις στον τερματισμό του μαραθωνίου της Βοστώνης (που παρόλα αυτά σκότωσαν 3 ανθρώπους και τραυμάτισαν πολλούς ακόμη) ήταν απλώς το προανάκρουσμα για ένα μεγαλύτερο χτύπημα - που απετράπη την τελευταία στιγμή.

Όλα δείχνουν, επίσης, ότι αντίθετα με όσα κατάλαβε ο πολύς κόσμος, οι δράστες δεν ήταν ακριβώς τσετσένοι - δεν είχαν ζήσει σχεδόν καθόλου στην Τσετσενία και τα περί της καταγωγής τους "μας τα μασάνε" λιγάκι οι διαδικτυακές πηγές, μιλώντας μέχρι και για κεντρική Ασία, Κιργισία κ.λπ.

(Α, και κάτι άλλο: Ούτε τσέχοι ήταν φυσικά, όπως έσπευσαν να αποφανθούν διάφοροι "έξυπνοι" πλην αγεωγράφητοι του διαδικτύου, που έβγαλαν από τα ρούχα του τον καημένο τον τσέχο πρέσβη στην Ουάσιγκτον.)

Οι αδελφοί Ταμερλάν και Τζοχάρ Τσαρνάγιεφ, πριν τους πάει η οικογένειά τους στην Αμερική για μια καλύτερη ζωή, είχαν ζήσει στο Νταγκεστάν. Παρακαυκάσια αυτόνομη δημοκρατία κι αυτή, αλλά όχι Τσετσενία.

Μια ματιά στην εθνογραφική σύνθεση του Νταγκεστάν αποκαλύπτει ότι η σχετική πλειονότητα του πληθυσμού είναι Άβαροι. Το συγκλονιστικό δεν είναι τόσο αυτό όσο το ότι υπάρχουν ακόμη Άβαροι.

Ο λαός αυτός στα μεσαιωνικά χρόνια είχε τεράστια δύναμη στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου και μάλιστα το 626 μ.Χ. προχώρησε σε αιφνιδιαστική πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, την εποχή που οι βυζαντινές ένοπλες δυνάμεις ήταν αφοσιωμένες σε πόλεμο εναντίον των Περσών.

Οι Άβαροι έκαναν μάλιστα απόβαση στον Κεράτιο και κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών, βρέθηκαν δηλαδή στην καρδιά της Πόλης. Η Βασιλεύουσα σώθηκε χάρη στον ηρωισμό των υπερασπιστών της, αλλά η απόκρουση των εισβολέων αποδόθηκε στη συνδρομή της Παναγίας (και του ανεμοστρόβιλου που αναστάτωσε τους επιτιθέμενους).

Σε ανάμνηση εκείνων των γεγονότων ψάλλεται ακόμη κάθε χρόνο στους τελευταίους Χαιρετισμούς, δύο εβδομάδες πριν τη Μεγάλη Παρασκευή, ο Ακάθιστος Ύμνος. Φέτος, η μέρα αυτή ήταν η προχθεσινή Παρασκευή, 19/4.

Αυτή ακριβώς τη μέρα φαίνεται ότι είχαν διαλέξει οι, μάλλον Άβαροι, αδελφοί Τσαρνάγιεφ, για το μεγάλο τους χτύπημα - που δεν ήταν άλλο από την αναπαράσταση της αιφνίδιας εισβολής στο Βυζάντιο, ένα είδος δηλαδή συμβολικής εκδίκησης.

Το προάστιο Γουότερταουν της Βοστώνης ήταν το ιδανικό μέρος για την ενέργεια αυτή. Έχει ορθόδοξο ναό (των Ταξιαρχών) και, το κυριότερο, βρίσκεται δίπλα στον πλωτό ποταμό Charles, που επιτρέπει την ακόμη πειστικότερη αναπαράσταση της αβαρικής εισβολής.

Να γιατί ο Τζοχάρ Τσαρνάγιεφ, ακόμη και μετά το φόνο του αδελφού του, παρέμεινε σε βάρκα. Σκοπός του, όπως όλα πια δείχνουν, ήταν ένας και μοναδικός: να αποβιβαστεί στην "πόλη του νερού" - τη μικρή Κωνσταντινούπολη της Μασαχουσέτης, αν κάνουμε την "υπέρβαση" και παρομοιάσουμε τον ποταμό Charles με το Βόσπορο - και να καταφέρει το μοιραίο χτύπημα στην ορθόδοξη εκκλησία των Ταξιαρχών.

Ανήμερα του Ακαθίστου Ύμνου.

Εσείς τώρα, καθήστε και αναλύστε τον τσετσένικο εθνικισμό, τον Ταμερλάνο (συνωνυμία), τον Πούτιν (παρασχοληθήκαμε τελευταία), τον τοπικό ηγέτη Ντουντάγεφ (Τζοχάρ κι αυτός) και πάει λέγοντας.


18 Απρ 2013

Αεροδρόμια παντού

Η νήσος του Πέλοπα σύντομα θα ξαναγίνει αυτό που λέει το όνομά της.

Η διαπλάτυνση της διώρυγας, την οποία εκτός από τους βουλευτές ζητούν κι οι ίδιοι οι διαχειριστές της (εφόσον βρεθούν οι πονόψυχοι που θα δωρίσουν 350 εκ. €), δεν θα έρθει μόνη της.

Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι καμία από τις σημερινές γέφυρες (οδικές και σιδηροδρομικές) δεν θα σταθεί στη θέση της σε μια τέτοια περίπτωση. Και το να δαπανηθούν πρόσθετα ποσά για νέες, φαντάζει απαγορευτικό.

Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες, πρόβλεψη για τη νέα αυτή πραγματικότητα υπάρχει ήδη,

(α) τόσο στο προσχέδιο της νέας σύμβασης για την "κουτσουρεμένη" Ολυμπία Οδό - που στην περίπτωση αυτή θα "σαλαμοποιηθεί" περαιτέρω, στα τμήματα Ελευσίνα-Καλαμάκι και Εξαμίλια-Πάτρα, με ενδιάμεση σύνδεση πορθμείου στα Ίσθμια,

(β) όσο και στο σχεδιασμό του νέου ΟΣΕ, όπου κατά κάποιον τρόπο θα αναβιώσει ο παλιός διαχωρισμός ΣΕΚ και ΣΠΑΠ ("οι άλλοι μαζί κι ο Μοριάς χώρια"), με όριο αυτή τη φορά το "αυλάκι".

Η ζοφερή διαπίστωση, ότι η αποκομμένη (για χάρη της ναυσιπλοΐας) Πελοπόννησος θα πάψει να αποτελεί το "μακρινό προάστιο" της Αθήνας, θα αμβλυνθεί αμέσως μόλις πάρουν σάρκα και οστά τα φιλόδοξα σχέδια για ένα νησί (πλέον) γεμάτο αεροδρόμια, που τώρα πλέον εξηγούνται ξεκάθαρα.

Μέχρι τώρα, σχεδόν κανείς δεν καταλάβαινε, γιατί να αναπτυχθούν μισή ντουζίνα αερολιμένες σε μια περιοχή τόσο κοντινή στην πρωτεύουσα.

Μόνο λίγοι οραματιστές τολμούσαν να μιλούν για πολιτικά αεροδρόμια - όχι μόνο στην Καλαμάτα και τον Άραξο (που είχαν ήδη τις θερινές πτήσεις) - αλλά και:
- Στην Ανδραβίδα της Ηλείας, σε απόσταση αναπνοής από τις αγροτικές κωμοπόλεις με τις φράουλες
- Στην ηρωική Τριπολιτσά
- Στην ιστορική Σπάρτη
- Στο υπεράκτιο Πόρτο Χέλι

Από κάθε γωνιά της Πελοποννήσου, η σύνδεση με την Αθήνα (και τον υπόλοιπο κόσμο) θα γίνεται σε πρωτόγνωρα σύντομους χρόνους χάρη σε αυτά τα αεροδρόμια.

Χάρη σε αυτούς τους θαρραλέους που "έβλεπαν μπροστά", οι υποδομές του νέου νησιού θα είναι αξιοζήλευτες, το δε μέλλον λαμπρό.


9 Απρ 2013

Το "χαζοκούτι" και οι χαζοί, κουτοί πελάτες του

Εδώ και δύο μέρες γίνεται συζήτηση (διαδικτυακές αναρτήσεις, ανακοινώσεις προς ΜΜΕ κ.λπ.) σχετικά με μια κυριακάτικη εκπομπή του Τράγκα στο ΣΚΑΪ με καλεσμένους 4 χρυσαυγίτες, αν κατάλαβα καλά.

Αδυνατώ* να καταλάβω το αντικείμενο της συζήτησης.

Ο ΣΚΑΪ είναι ένας εμπορικός τηλεοπτικός σταθμός που δικαιούται να κάνει ό,τι γουστάρει, εντός ορίων νομιμότητας, για να αυξήσει τη θεαματικότητά του και συνεπώς και τα έσοδα από διαφημίσεις.

Αν κρίνει ότι ο Τράγκας θα του φέρει τηλεθέαση, με γεια του και με χαρά του. Εγώ που δεν αντέχω ούτε μισό δευτερόλεπτο τη φάτσα και τη φωνή του Τράγκα, θα αποφύγω την εκπομπή. (Είδα μια ωραιότατη ταινία εκείνη την ώρα. Ξέρετε, επίσης, υπάρχει και η δυνατότητα να μη δείτε τηλεόραση. Ναι!)

Αν ο Τράγκας κρίνει ότι οι 4 χρυσαυγίτες θα κρατήσουν πολλούς θεατές κολλημένους στις οθόνες, κάτι θα ξέρει.

Αν ο Τράγκας αβαντάρει τους χρυσαυγίτες ή και ταυτίζεται μ' αυτούς, κρίνεται κι αυτός (όπως όλοι). Δικαίωμά του είναι πάντως.

Τι ακριβώς κάνει τόσους πολλούς να "πέφτουν από τα σύννεφα";

Οι απόψεις των χρυσαυγιτών και αυτές του Τράγκα; (Δεν τις έχουν ξανακούσει; Ή μήπως πρέπει να απαγορευτούν; Και ποιοι είμαστε εμείς για να λέμε ποιες απόψεις ή σκέψεις απαγορεύονται;)

Το ότι 7% των ελλήνων ήδη από πέρυσι ψήφισαν, δυο φορές μάλιστα, το ναζιστικό κόμμα; (Πού ήσασταν το 2012;)

Το ότι ο ΣΚΑΪ απομακρύνεται από το προφίλ του; Ποιο προφίλ; Μιλάμε για ένα συγκρότημα που:

1- ιδρύθηκε επί Κοσκωτά,
2- πέρασε "κάπως" στον Αλαφούζο,
3- στήριξε το Μητσοτάκη το '90,
4- τον πολέμησε όσο κανένα άλλο ΜΜΕ το '92-'93 μέχρι που έπεσε (με αιχμή την πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του Τράγκα, θυμάστε;),
5- εντεχνοπασόκιζε όσο ζούσε ο Αντρέας ('93-'96),
6- αβαντάρισε τον Καραμανλή ΙΙ ειδικά στον "αγώνα εναντίον της διαπλοκής" (να θυμίσω τα ηχητικά για τον καθηγητή Χαραλάμπη που τόλμησε να μην ψηφίσει στο ΕΣΡ όπως ήθελε ο Αλαφούζος...),
7- έκανε κάτι συμπράξεις με Βγενόπουλο (μόνο διαφημιστικά ήταν τα ένθετα της Marfin Investment Group;),
8- υποστήριξε μονόπλευρα το μνημόνιο για μεγάλο διάστημα, μέχρι πρόσφατα που - βλέποντας ότι πολλοί το εντάσσουν φανατικά (και άδικα κατ' εμέ) στους "ψεύτες" (λες και η αλήθεια είναι στην Αυγή, τον Κώστα Αρβανίτη, τη Δημοκρατία κ.λπ.) - αποφάσισε να "εμπλουτιστεί" με διαφορετικές φωνές.

Με λίγα λόγια, είναι ένα συγκρότημα ΜΜΕ όπως πολλά άλλα στην Ελλάδα και διεθνώς, που ελίσσονται μια και είναι ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Ο τηλεθεατής έχει κι αυτός τη δύναμη να ελίσσεται και να μην ταυτίζεται. Π.χ. να βλέπει την Πρωινή Γραμμή αλλά όχι τον Ευαγγελάτο. Τι ζητάμε από ένα ΜΜΕ, αλήθεια; Να μας "δίνει γραμμή"; Τόσο πίσω είμαστε μετά από 39 χρόνια ομαλής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και 25 χρόνια πολυφωνικής ραδιοτηλεόρασης (για να μην αναφέρω τη σχεδόν 20ετή παρουσία του διαδικτύου);

*UPDATE 10/4/'13: Η μόνη εξήγηση που μπορώ να βρω για τον πυρετό είναι η αγωνία της "κεντροαριστεράς" (Πασόκ και παραπλήσιοι) να ηγηθεί του "αντιφασιστικού, δημοκρατικού τόξου". Φώναξαν κι άλλοι, αλλά οι κεντροαριστεροί περισσότερο. Η γλαφυρότητα του Πασόκ αντιδιαστέλλεται με το μίνι-σχόλιο του Σύριζα που, αν ήταν λίγο πιο μικρό, θα χώραγε και στο twitter. Η κριτική των κεντρώων στις συμπλεύσεις Τσίπρα-Καμμένου, το άρθρο του Derbeder που εξομοιώνει Κασιδιάρη και Κωνσταντοπούλου, καθώς και η σχετική αναφορά του Προκόπη Δούκα στην "αντιφασιστική ατζέντα" του Πασόκ (η οποία θεωρεί ότι ξεχώρισε - εγώ διαφωνώ), νομίζω ότι πρέπει να ιδωθούν στο ίδιο πλαίσιο.

NEW UPDATE 12/4/'13: Κάποιοι έχουν βαλθεί να κάνουν με το ζόρι "ήρωες" τον Τράγκα και τους 4 καλεσμένους, κρατώντας τους λίγο ακόμη στην επικαιρότητα. Κεντροαριστεροί (και πάλι) αναμασούν διαμαρτυρία προς τις εταιρείες που διαφημίζονται στην εκπομπή. Αν επιδιώκουν την "αντιφασιστική μας κινητοποίηση", δεν βλέπω να πετυχαίνουν πολλά.


2 Απρ 2013

Ο Πραματευτής

Ο Ιούλιος ήταν απρόσμενα ζεστός για τα δεδομένα των Βρυξελλών. Οι θερμοκρασίες των τριάντα-"φεύγα" βαθμών του θύμιζαν Ελλάδα. Τον Πύργο της Ηλείας, για την ακρίβεια, αν συνυπολόγιζε κανείς την αφόρητη υγρασία.

Ο Πραματευτής ίδρωσε, αλλά (όπως και ο ήρωας εκείνου του παλιού ανεκδότου) το σακάκι δεν το έβγαζε. Είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στη δύναμη του κλιματιστικού, που ακόμη - είναι αλήθεια - πάσχιζε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ώρας. Ήταν και το πρωτόκολλο, αυτό που ο ίδιος είχε θέσει στον εαυτό του, από πολύ παλιά που έκανε μπίζνες πριν τον επαναπατρισμό. Τη σημασία της άψογης ένδυσης δεν την υποτιμούσε.

Ειδικά σε μια τέτοια στιγμή, που τα χαρτιά με τα προσχέδια Της Συμφωνίας απλώνονταν μπροστά του από τις εργατικές γραμματείς. Η ποσότητα του χαρτιού δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη - μάλιστα τα έγγραφα ήταν εις διπλούν, για να μείνει αντίγραφο και στην Άλλη Πλευρά αφού πέσουν οι υπογραφές.

Μόνο που ακόμη δεν είχε εμφανιστεί ο εκπρόσωπος Των Ευρωπαίων, αυτών που θα έδιναν την τελική συναίνεση πριν κινηθεί η διαδικασία για την οριστική έγκριση. Η καρέκλα δίπλα στον Πραματευτή ήταν ακόμη άδεια. Παράδοξο, ο νοτιοευρωπαίος να είναι ο συνεπέστερος. Δεν ήταν βέβαια τυπικό δείγμα - τόσα χρόνια στο Αμέρικα και στις επιχειρήσεις.

Όταν μπήκε μέσα ο σγουρομάλλης γυαλάκιας, ο Πραματευτής ξεροκατάπιε. Δεν καταλάβαινε γιατί θα έπρεπε το Γιούρογκρουπ να βρίσκεται κάτω από κάθε πέτρα που σηκώνεις. Μετά την τυπική χειραψία και τις συστάσεις, ο Πραματευτής ζήτησε συγγνώμη και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Ήθελε να ρίξει λίγο νερό πάνω του - κυρίως όμως, ήθελε να τακτοποιήσει τις σκέψεις του. Με όση καλή πίστη διέθετε, βρήκε μια λογική εξήγηση για την εμφάνιση του αντιπαθητικού ολλανδού.

Η Ευρωζώνη ήταν ένα μπαστάρδεμα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Άρα, το προσχέδιο θα το υπέγραφε ως θεματοφύλακας των αντιλήψεων της ευρωπαϊκής ηγεσίας αφενός, των χρηματοπιστωτικών οργανισμών αφετέρου. Προσχέδιο ήταν άλλωστε - εισήγηση πριν από τις τελικές υπογραφές, τις οποίες θα έβαζαν οι καθ' ύλην αρμόδιοι. Πραματευτής ήταν κι ο απέναντι.

Γυρίζοντας στο μεγάλο τραπέζι, τον βρήκε να ξεφυλλίζει έναν από τους τόμους. Ο ολλανδός στάθηκε κάπου κι άφησε το στυλό να του πέσει από το χέρι. "Υπάρχουν κάποια κενά", είπε στα αγγλικά στον έλληνα. "Πρέπει να τα συζητήσουμε - και μάλιστα αμέσως." Ο χρονικός προσδιορισμός περίσσευε. Η προθεσμία - "πριν το κλείσιμο της μέρας" ήταν απόλυτη και ασφυκτική. Ήταν ήδη 3μμ - μόλις δύο ώρες τους έμεναν.

Ο Πραματευτής ήταν έξαλλος, όσο κι αν προσπαθούσε να μην το δείχνει. Τι πρόσκομμα της τελευταίας στιγμής ήταν αυτό; Ήταν έμπειρος και ήξερε καλά τα τρικ που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες περιπτώσεις, ήλπιζε όμως ότι αυτή τη φορά θα το απέφευγε. Διά πυρός και σιδήρου είχαν άλλωστε περάσει για να φτάσουν έως τις υπογραφές. Δεν θα άφηνε τη διάθεσή του να χαλάσει άλλο.

Ο ολλανδός συνέχισε: "Για το σκοπό αυτό, έφερα τον κατάλληλο άνθρωπο. Έχει γραφείο στο Πότσνταμ και παίζει στα δάχτυλα τα ασφαλιστικά. Και πέρα απ' αυτό, νομίζω ότι γνωρίζεστε, και μάλιστα από παλιά. Σαν τον παλιόφιλο, κανείς!" Μπροστά στα μάτια του απορημένου Πραματευτή, σηκώθηκε, στράφηκε προς την πόρτα και φώναξε: "Γκέραλντ!"

Ο καλεσμένος μπήκε με αργά βήματα, στάθηκε μπροστά στο τραπέζι, άνοιξε τα χέρια του θεατρικά και, με άψογο ελληνικό θήτα, ανέκραξε: "Ευθύμιος!"

"Γιω- ...Γιώ- ...Γιώργο!" ψέλλισε ο παλιός γνώριμος. Σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκονταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο ανιψιός ενός αξιωματικού και ο γιος ενός άλλου, γνωστοί μεταξύ τους από παλιά, πολύ πριν θείος και πατέρας αντίστοιχα πρωταγωνιστήσουν στο αποτυχημένο κίνημα του Κωνσταντίνου, το Δεκέμβριο του '67.

Ο Γιώργος Έρσελμαν μεγαλώνοντας σπούδασε στη Γερμανία. Το επώνυμό του τον βοήθησε να ανακαλύψει τις παλιές γερμανικές ρίζες της οικογένειάς του - και σύντομα άλλαξε το όνομά του επί το γερμανικότερο (Γκέραλντ). Τώρα, ξαναβρισκόταν με τον παιδικό του φίλο. Ήταν απίστευτη η σύμπτωση. Ή μήπως δεν ήταν τυχαίο το αντάμωμα;

Ο "Ευθύμιος" αποφάσισε να κάνει την παρατήρηση μεταξύ σοβαρού και αστείου. "Αυτό είναι συνωμοσία!" είπε χαμογελώντας στους άλλους δύο. Η απάντηση που έλαβε από τον ολλανδό του έμαθε ότι στο εξής δεν θα έπρεπε να τον υποτιμά, διότι αν μη τι άλλο ήταν διαβασμένος. Ήταν η ατάκα που, σύμφωνα με τον Woodhouse, χρησιμοποιούσε ο Κωνσταντίνος σε όσους προσπαθούσαν να τον "ψαρέψουν" πριν από το αντικίνημα:

"Ο βασιλεύς δεν συνωμοτεί!"