Όποιος λέει Α πρέπει να πει και το Β, λέει μια γερμανική παροιμία.
Ακόμη κι αν δεν επικυρωθεί η συμφωνία Ελλάδας-πΓΔΜ, και πολύ περισσότερο εφόσον επικυρωθεί, τα θέματα γλωσσικών ή εθνοτικών μειονοτήτων θα τα βρούμε μπροστά μας. Σε δύο χρόνια ή σε είκοσι, μικρή σημασία έχει.
Πώς θα αντιδράσει η Ελλάδα όταν τεθεί το θέμα της αναγνώρισης (σλαβο)"μακεδονικής" -εθνοτικής ή γλωσσικής- μειονότητας στη χώρα μας;
Αυτή την άσκηση πρόβλεψης του μέλλοντος δεν είναι απαραίτητο να την βάψουμε με μελανά χρώματα, κρίνοντας από σπασμωδικούς ή ανόητους χειρισμούς του παρελθόντος. Ούτε και να παρασυρθούμε από ευσεβείς πόθους βασισμένοι σε περιθωριακές αναλύσεις που βλέπουν εξαψήφιο αριθμό κρυπτο-Ελλήνων σε κάθε ένα γειτονικό κράτος.
Στη συγκεκριμένη γειτονική χώρα ένα αντικειμενικό δεδομένο είναι η ανυπαρξία επικαιροποιημένης απογραφής πληθυσμού επί 16 χρόνια. Η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει μια ομογένεια από το μηδέν. Έχει όμως πραγματικό συμφέρον να χρησιμοποιήσει την επιρροή της, που με τον καιρό και με το βελτιωμένο κλίμα ελπίζω να αυξηθεί ουσιαστικά, ώστε να διεκδικήσει ρόλο παρατηρητή έως και συμμετόχου στη διαδικασία καταμέτρησης του πληθυσμού. Να επιδιώξει να καταγραφούν όλα τα στοιχεία που θα δείχνουν (α) δεσμούς καταγωγής από το σημερινό ελληνικό έδαφος ή/και (β) χρήση ή και απλή γνώση της ελληνικής γλώσσας.
Όπως υπάρχουν στην ελληνική Μακεδονία "κουκίδες" οικισμών με σλαβόφωνο ή δίγλωσσο/πολύγλωσσο πληθυσμό (απομεινάρι του παλιού βαλκανικού μωσαϊκού και των δικών μας απογραφών που έως το 1951 έδειχναν δεκάδες χιλιάδες ομιλητών άλλων βαλκανικών γλωσσών), έτσι και στη βόρεια πλευρά των συνόρων πρέπει να υπάρχουν -και πρέπει να αναδειχθούν- τα αντίστροφα απομεινάρια: οι απόγονοι των εμπόρων του Μοναστηρίου, αυτών που απλά βρέθηκαν από την άλλη μεριά των συνόρων όταν τραβήχτηκαν οι γραμμές, ή και οι περίφημοι ανιθαγενείς στους οποίους (μυωπικά, διαιωνίζοντας αυτή τη σκιά του Εμφυλίου) το κράτος μας αρνήθηκε την ελληνική εθνική ταυτότητα. Όλοι αυτοί μπορεί να δηλώνουν εθνοτικά "Βλάχοι" ή συνηθέστερα (Σλαβο)"Μακεδόνες" αλλά -ταυτόχρονα- να έχουν μια αίσθηση ιστορικής σύνδεσης με τον δικό μας τόπο και ίσως και την επιθυμία, χωρίς να αλλάξουν ταυτότητα, να έρθουν λίγο πιο κοντά στη χώρα που ακόμη και σε δύσκολες φάσεις της μπορούσε και μπορεί (αν το αποφασίσει) να εμπνέει.
Ακόμη κι αν δεν επικυρωθεί η συμφωνία Ελλάδας-πΓΔΜ, και πολύ περισσότερο εφόσον επικυρωθεί, τα θέματα γλωσσικών ή εθνοτικών μειονοτήτων θα τα βρούμε μπροστά μας. Σε δύο χρόνια ή σε είκοσι, μικρή σημασία έχει.
Πώς θα αντιδράσει η Ελλάδα όταν τεθεί το θέμα της αναγνώρισης (σλαβο)"μακεδονικής" -εθνοτικής ή γλωσσικής- μειονότητας στη χώρα μας;
Αυτή την άσκηση πρόβλεψης του μέλλοντος δεν είναι απαραίτητο να την βάψουμε με μελανά χρώματα, κρίνοντας από σπασμωδικούς ή ανόητους χειρισμούς του παρελθόντος. Ούτε και να παρασυρθούμε από ευσεβείς πόθους βασισμένοι σε περιθωριακές αναλύσεις που βλέπουν εξαψήφιο αριθμό κρυπτο-Ελλήνων σε κάθε ένα γειτονικό κράτος.
Στη συγκεκριμένη γειτονική χώρα ένα αντικειμενικό δεδομένο είναι η ανυπαρξία επικαιροποιημένης απογραφής πληθυσμού επί 16 χρόνια. Η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει μια ομογένεια από το μηδέν. Έχει όμως πραγματικό συμφέρον να χρησιμοποιήσει την επιρροή της, που με τον καιρό και με το βελτιωμένο κλίμα ελπίζω να αυξηθεί ουσιαστικά, ώστε να διεκδικήσει ρόλο παρατηρητή έως και συμμετόχου στη διαδικασία καταμέτρησης του πληθυσμού. Να επιδιώξει να καταγραφούν όλα τα στοιχεία που θα δείχνουν (α) δεσμούς καταγωγής από το σημερινό ελληνικό έδαφος ή/και (β) χρήση ή και απλή γνώση της ελληνικής γλώσσας.
Όπως υπάρχουν στην ελληνική Μακεδονία "κουκίδες" οικισμών με σλαβόφωνο ή δίγλωσσο/πολύγλωσσο πληθυσμό (απομεινάρι του παλιού βαλκανικού μωσαϊκού και των δικών μας απογραφών που έως το 1951 έδειχναν δεκάδες χιλιάδες ομιλητών άλλων βαλκανικών γλωσσών), έτσι και στη βόρεια πλευρά των συνόρων πρέπει να υπάρχουν -και πρέπει να αναδειχθούν- τα αντίστροφα απομεινάρια: οι απόγονοι των εμπόρων του Μοναστηρίου, αυτών που απλά βρέθηκαν από την άλλη μεριά των συνόρων όταν τραβήχτηκαν οι γραμμές, ή και οι περίφημοι ανιθαγενείς στους οποίους (μυωπικά, διαιωνίζοντας αυτή τη σκιά του Εμφυλίου) το κράτος μας αρνήθηκε την ελληνική εθνική ταυτότητα. Όλοι αυτοί μπορεί να δηλώνουν εθνοτικά "Βλάχοι" ή συνηθέστερα (Σλαβο)"Μακεδόνες" αλλά -ταυτόχρονα- να έχουν μια αίσθηση ιστορικής σύνδεσης με τον δικό μας τόπο και ίσως και την επιθυμία, χωρίς να αλλάξουν ταυτότητα, να έρθουν λίγο πιο κοντά στη χώρα που ακόμη και σε δύσκολες φάσεις της μπορούσε και μπορεί (αν το αποφασίσει) να εμπνέει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου