31 Αυγ 2011

"ΕΚΚΕ τι έγινε;"

Η μουσική μας παράδοση είναι πάντοτε επίκαιρη. Τραγουδήστε κι εσείς!

Πώς γέλασε, Παρασκευούλα μου,
Πώς γέλασε το πανελλήνιο

Που ο μπαμπάς σε πήρε
Στην περιφέρεια

Και στα νιάτα βγαίνουν κάλοι
Τα παλιά γυρίζουν πάλι

Έτσι δουλέ-, δουλεύει η βλαχιά
Έτσι δουλέ-, δουλεύει η βλαχιά

Στο Κολοκοτρωνίτσι θα σε παντρέψουμε
Στο Κολοκοτρωνίτσι, Παρασκευούλα μου
 














Ανεστραμμένος χάρτης της Πελοποννήσου

24 Αυγ 2011

Ένα τάτσ-ντάουν, ένα τά-ατσ-ντάουν...

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για ένα είδος "ηχορρύπανσης" που - κατά τον συντάκτη - απαντάται πλέον όλο και λιγότερο συχνά. Αναφερόταν στις τηλεοράσεις, που όλο και λιγότεροι πλέον βγάζουν στα μπαλκόνια. Έγινε απόπειρα να εξηγηθεί το φαινόμενο, αλλά νομίζω (δεν θυμάμαι καλά και δεν έχω μπροστά μου το κείμενο) ότι δεν τονίστηκε αρκετά μια, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερα πιθανή αιτία: το γεγονός ότι πολλοί πλέον έχουν επίπεδες οθόνες, αν όχι home cinemas, που τα/τις κρεμάμε σε κάποιον εσωτερικό τοίχο και, παρόλο που συχνά θα ήταν εφικτό (τις συσκευές τις αγοράζουμε με βάσεις, που μετά βέβαια τις καταχωνιάζουμε σε αποθήκες αν δεν τις πετάμε), δεν κάνουμε τον κόπο να βγάλουμε έξω την οθόνη, ούτε καν τη λιγότερο βαρειά δεύτερη ή τρίτη συσκευή που σίγουρα έχουμε.

Απόψε κι εγώ τιμώ την επίπεδη οθόνη μου στη μόνιμη (δηλ. εσωτερική) θέση της, βλέποντας το Ουντινέζε-Άρσεναλ (1-0 στο ημίχρονο) χωρίς να βγω στο μπαλκόνι. Ζεσταίνομαι λίγο αλλά αρνούμαι να ανάψω βραδιάτικα το κλιματιστικό, αντέχεται άλλωστε η κατάσταση με το ανεπαίσθητο ρεύμα αέρα στο διαμπερές διαμέρισμα. Ο αγώνας που παρακολουθώ έχει μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη αγγλοσαξονικού και ιταλικού / μεσογειακού κόσμου, όπως την έζησα, νοερά, στο μυθιστόρημα που μόλις τελείωσα, το Playing for Pizza του John Grisham. Προς έκπληξη δική μου και άλλων, η υπόθεση δεν είναι ένα ακόμη δικαστικό δράμα με ενόρκους, πελεκάνους κ.λπ. Πρόκειται για την ιστορία ενός προβληματικού παίχτη του αμερικάνικου ποδοσφαίρου (το αντίστοιχο του Γιάννη Δίντσικου, για όποιον τον θυμάται), που καταλήγει στο ιταλικό πρωτάθλημα football, στο οποίο και διαπρέπει ως πρώτος στο χωριό.

Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και το βρήκα σε τιμή έκπληξη - είναι άκρως κατάλληλο για παραλία, τραίνο, πλοίο κ.λπ. Με δυσκόλεψε βέβαια η άγνοια των κανόνων του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. 11 παίχτες έχει και σε αυτό η κάθε ομάδα, τα μεγέθη των γηπέδων μοιάζουν, αλλά οι ομοιότητες σταματούν κάπου εκεί. Ίσως πιο επεξηγηματική από οποιαδήποτε ανάλυση του αθλήματος είναι η διαπίστωση του συγγραφέα ότι το φούτμπωλ μοιάζει με τις αρχαίες μάχες. Η ομάδα παρατάσσεται, η σωματική δύναμη παίζει το ρόλο της στις ατομικές μάχες, το παιχνίδι γίνεται με μεθοδικές και επαναλαμβανόμενες κινήσεις που αποσκοπούν και στο να κοιμίσουν τον αντίπαλο, οι αντιπερισπασμοί μπορούν να είναι καθοριστικοί.

Δεν ξέρω αν θα γίνω φαν του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Η βία είναι εντυπωσιακή, τρομακτική ίσως, και τα κράνη, οι βάτες και τα άλλα προστατευτικά δεν αποτελούν επ' ουδενί εγγύηση σωματικής ακεραιότητας, όπως και οι πανοπλίες άλλωστε δεν έκαναν άτρωτους τους αρχαίους ή μεσαιωνικούς πολεμιστές. Θα σταματήσω όμως εδώ, μια και το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και προτιμώ να ζήσω τη συγκίνηση ενός γκολ (κατά προτίμηση ενός δεύτερου από τους γείτονες) από το να προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματα που προκαλεί το αμερικανικό ομόλογό του, το touchdown.

Τρεχάτε ποδαράκια μου

Η εικονιζόμενη αντιλόπη κάνει μια κίνηση τακτικής.


12 Αυγ 2011

Και άλλη φάλαινα σε ελληνικά νερά - Ένα οικολογικό μήνυμα

Κανονικά συχνάζει στον Αργολικό, αλλά πρόσφατα εθεάθη στο Κρητικό Πέλαγος - προφανώς παρασύρθηκε από άλλο συμμαχικό κήτος.

Τρέφεται με (πολλά) γαριδάκια.

Παρακαλούμε πολύ να μην την τρομάζετε κάνοντας χαζούς θορύβους με το σκάφος ή το πρι-πρι σας. Και μην προσπαθήσετε να την επαναφέρετε με το ζόρι στο "φυσικό της χώρο". Θα το αποφασίσει μόνη της.

10 Αυγ 2011

If you're going to (be) San Francisco

Στο παρελθόν έχει γίνει πολύς λόγος για τα μεταπολεμικά εκτεταμένα ξηλώματα αστικών και υπεραστικών σιδηροδρομικών υποδομών, στα οποία προχώρησαν αρκετές χώρες, στο τότε πνεύμα του "εκσυγχρονισμού" αλλά και λόγω της αντικειμενικά αλματώδους διάδοσης της αυτοκίνησης. Αρκετές φωνές υποστήριξαν, εύλογα, ότι ορισμένες καθαιρέσεις σιδηροδρομικών γραμμών ήταν βιαστικές, κάτι που αρκετές φορές αποδείχτηκε αληθινό. Αρκετές πόλεις ανακάλυψαν το (νέο) τραμ και μετάνιωσαν που δεν είχαν κρατήσει τις παλιές ράγες ή έστω τους διαδρόμους απ' όπου αυτές περνούσαν.

Εδώ και δεκαετίες η πλειοψηφία των συγκοινωνιολόγων μιλά για τα μειονεκτήματα της παντοκρατορίας του αυτοκινήτου και την αδυναμία αέναης ικανοποίησης των αναγκών της αδηφάγου οδικής κυκλοφορίας.

Για να έρθουμε στο συγκεκριμένο παράδειγμα της Κορινθίας, ο "δικός σας άνθρωπος" θεωρεί ως την πιο πρόσφορη και χρήσιμη λύση, τη μετατροπή της μετρικής σιδηροδρομικής γραμμής σε οδικό άξονα από Ισθμό μέχρι Δερβένι. Αν γινόταν δημοψήφισμα θεωρώ βέβαιο ότι αυτή η άποψη θα πλειοψηφούσε. Τέτοιες λύσεις έμαθαν όλοι να βλέπουν τις τελευταίες δεκαετίες (άσφαλτος παντού, κι ας γκρινιάζουμε για τους ανεπαρκείς δρόμους), τους φαίνονται λογικές. Δεν σκέφτονται τα μειονεκτήματα: Οικισμοί κομμένοι στα τρία, αύξηση ταχυτήτων και άρα επικινδυνότητας λόγω αμοιβαίας μονοδρόμησης και περισσότερων σημείων διάσχισης.

Στον αντίποδα, η κουκουρούκου προσέγγιση που είναι δημοφιλής στην "αριστερά": η δαπανηρή και μη βιώσιμη πρόταση μιας υποδομής με υψηλό λειτουργικό κόστος και σχεδόν μηδενική δυνητική πελατεία, ενός μέσου σταθερής τροχιάς δρομολογημένου στην μετρική γραμμή. Σε μια εποχή που όχι μόνο δεν υπάρχουν λεφτά για σκόρπισμα αλλά ακόμη και τα στοιχειώδη δεν είναι δεδομένα, μόνο ως απολίθωμα από το παρελθόν μπορεί να θεωρηθεί μια τέτοια ιδέα. Ειδικά όταν μέχρι το Κιάτο υπάρχει μια νέα γραμμή, κανονικού εύρους, που ακόμη δεν έχει κορεστεί από τραίνα και που - παρά την ομολογουμένως άβολη χάραξή της, επανειλημμένα άλλωστε έχει επισημανθεί το λάθος της τόσο απομακρυσμένης από τις πόλεις χωροθέτησης των σταθμών - θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με πυκνότερα τοπικά δρομολόγια αναλόγως και της ζήτησης, σε συνδυασμό και με αστικά λεωφορειακά δρομολόγια (αλήθεια, γιατί να αναγκάζομαι, π.χ. Κυριακές, να παίρνω ταξί αν φτάνω στην πόλη με τον προαστιακό;). Στην πρόταση τραμ γίνεται λόγος για το επιτυχημένο παράδειγμα της Πάτρας, που όμως δεν μπορεί αβασάνιστα να μεταφυτευθεί σε μια περιοχή εντελώς διαφορετική. Η μετρική γραμμή της Πάτρας αποτελεί σήμερα τη μόνη εν λειτουργία σιδηροδρομική σύνδεση στην περιοχή. Τα πληθυσμιακά / οικονομικά δεδομένα είναι διαφορετικά: η γραμμή Ρίο - Καστελλόκαμπος - Κέντρο Πάτρας περνά μέσα από αστική περιοχή, πυκνοδομημένη κατά τόπους, και έχει αποδεδειγμένα τη δυνατότητα να λειτουργήσει, με ικανοποιητική επιβατική κίνηση, ως ένα είδος μετρό. Αυτά τα δεδομένα δεν υπάρχουν στον αστερισμό οικισμών της παραλιακής Κορινθίας. Δεν τα σηκώνει σήμερα. Μακάρι να ζήσει η περιοχή ένα μπουμ ανάπτυξης που θα την κάνει Bay Area, αλλά στο άμεσο μέλλον δεν είναι κάτι τέτοιο ορατό.

Νομίζω ότι το λάθος που κάνει τόσο ο "δικός σας" όσο και οι φίλοι των φίλων του τραίνου είναι η αναφορά σε μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα κατά μήκος της Παλαιάς Εθνικής Οδού στην Κορινθία. Είναι πράγματι εκνευριστικό να βλέπεις άλλα αυτοκίνητα μπροστά σου σε ένα δρόμο που τον έχεις οδηγήσει νύχτα, άδειο. Δεν πρέπει όμως οι λέξεις να χάνουν τη σημασία τους επειδή θέλουμε, ως τοπικοί πολιτικοί, να φαινόμαστε διεκδικητικοί. Ούτε είναι πάντα πρόσφορες οι μαξιμαλιστικές λύσεις. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με το μαλακό. Ας δούμε αν η συχνότητα δρομολογίων του ΚΤΕΛ είναι η βέλτιστη. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα γεμάτο λεωφορείο απελευθερώνει σημαντική κυκλοφοριακή ικανότητα, αν πετύχει να βγάλει ισάριθμους χρήστες από τα "χωρο-βόρα" Ι.Χ. Αν σιγά σιγά δούμε ότι υπάρχει κόσμος πρόθυμος να ξεκαβαλήσει τα ιδιωτικά μέσα και να μεταπηδήσει στα δημόσια, και αν η ζήτηση αυτή ξεπερνά τα όρια εξυπηρέτησης που μπορεί να προσφέρει μια λεωφορειακή σύνδεση, τότε εξετάζουμε αν αξίζει τον κόπο να βάλουμε τον κόσμο σε τραινάκι.

Αν θέλουμε να διατηρηθεί η σιδηροδρομική γραμμή ως εφεδρεία για το μέλλον, υπάρχει τρόπος. Η επίσημη χρήση της ως γραμμικό πάρκο με δυνατότητα ποδηλατικής διαδρομής έχει μικρό κόστος υλοποίησης, ελάχιστο κόστος συντήρησης (σε σχέση με τα μεροκάματα, καύσιμα, συντηρήσεις, σηματοδοτήσεις κ.λπ. ενός τραμ) και διατηρεί ευελιξία για το μέλλον, αποτρέποντας ταυτόχρονα την κατάληψη και αυτού του ζωτικού χώρου της αστικής-ημιαστικής παραλιακής ζώνης από το αυτοκίνητο.


9 Αυγ 2011

Όλα με το μαχαίρι

Τα καρπούζια είναι ποιότητας ΑΑΑ, ή μήπως έχει διαφορετική άποψη η Standard & Poor's;

Ο κ. Ομπάμα πήρε θέση;