Οι φετινές ευρωεκλογές είναι διαφορετικές. Σε μια προσπάθεια να αμβλύνει το πολυσυζητημένο "δημοκρατικό έλλειμμα", η Ε.Ε. επιχειρεί να δώσει αμεσότερη νομιμοποίηση στους ανώτατους εκπροσώπους της. Έτσι, ο Πρόεδρος της Επιτροπής (Κομισιόν στα ελληνικά) προβλέπεται να εκλεγεί μεταξύ των επικεφαλής των παρατάξεων που θα εκπροσωπηθούν στο Ευρωκοινοβούλιο - κατ' αντίστοιχο τρόπο με τον πρωθυπουργό τυπικής ευρωπαϊκής χώρας, που συνήθως είναι ο υποψήφιος του πλειοψηφούντος κόμματος. Γι' αυτό το λόγο φέτος ξεκίνησαν τα ντιμπέητ (τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις) μεταξύ εκπροσώπων των ευρωκοινοβουλευτικών "ομάδων".
Οι ομάδες αυτές είναι οι βασικές πολιτικές οικογένειες. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο παραμένουν όπως τις γνωρίσαμε στο παρελθόν, με προεξάρχουσες τη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά και τη συντηρητική κεντροδεξιά. Πλέον, το αν η Ε.Ε. θα "πάει" αριστερότερα, δεξιότερα ή στο κέντρο, θα εξαρτηθεί πιο άμεσα (απ' ό,τι γινόταν έως τώρα) από την ψήφο μας στο τέλος του Μαΐου. Την ψήφο μας, δηλαδή των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρωπαίων ψηφοφόρων.
Εδώ λοιπόν διαπιστώνει κανείς ότι η αλλαγή των ευρωεκλογών είναι ευπρόσδεκτη μεν, ημιτελής δε. Διότι εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τα κόμματα όπως τα ξέρουμε στους εθνικούς πολιτικούς στίβους. Σταυρώνουμε, μεν (επίσης θετική αλλαγή), τους υποψηφίους της επιλογής μας, αυτοί όμως δεν προέρχονται από την "ελληνική λίστα της Σοσιαλδημοκρατικής Ομάδας / του Λαϊκού Κόμματος κ.λπ." αλλά από τα κόμματα που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Πιθανώς αυτό να οφείλεται σε τυπικό κώλυμα - να μην προβλέπονται δηλ. "πανευρωπαϊκά κόμματα" στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο - ωστόσο συντελεί στο να μη γίνεται καλύτερα αντιληπτός ο χαρακτήρας των ευρωεκλογών.
Διότι - θυμίζω σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει - το Μάιο δεν εκλέγουμε την εθνική μας εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Εκλέγουμε αυτούς που θα εκπροσωπήσουν το λαό μας στην υπερεθνική κοινωνία στην οποία είμαστε ενταγμένοι. Αν έχουμε στο μυαλό μας την ομάδα στην οποία εντάσσεται το κάθε κόμμα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα το μήνυμα που περνάμε - ή, ακόμη, το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πιάσει τόπο η ψήφος μας στην Α ή στη Β κατεύθυνση.
Μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα θα βοηθήσουν:
- Ο έλληνας νεοδημοκράτης θεωρεί ότι τον εκφράζει η ασάφεια του ευρωπαίου κεντροδεξιού ηγέτη Γιούνκερ όσον αφορά τις πολιτικές καταπολέμησης της ανεργίας;
- Ο ψηφοφόρος του Σύριζα πιστεύει ότι οι διάδοχοι των πρώην σοβιετόφιλων ΚΚ (όπως το ΚΚΕ που ανήκει στην ίδια ομάδα) αποτελούν την ελπίδα για τους λαούς της Ευρώπης;
- Ο αναποφάσιστος κεντροαριστερός είναι έτοιμος να εγκαταλείψει την ισχυρή σοσιαλδημοκρατική παράταξη του Σουλτς ψηφίζοντας Δημάρ ή Ποτάμι για να τιμωρήσει το Βενιζέλο;
- Ο άστεγος κεντρώος θα πειστεί ότι οι Γέφυρες Σκυλακάκη-Τζήμερου είναι η καλύτερη δυνατή ελληνική εκπροσώπηση του χαρισματικού φιλελεύθερου Φέρχοφσταντ;
- Ο full ή semi φασίστας πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται την Ευρώπη και τι κοινό έχει με τον, ενδεχομένως ανθέλληνα, ευρωσκεπτικιστή ακροδεξιό;
- Για τους οικολόγους δεν θα γράψω γιατί μου έρχονται δάκρυα...
Θα τα ξαναπούμε μετά από την απαραίτητη παύση για περισυλλογή! Καλό Μάιο να έχουμε.
Οι ομάδες αυτές είναι οι βασικές πολιτικές οικογένειες. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο παραμένουν όπως τις γνωρίσαμε στο παρελθόν, με προεξάρχουσες τη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά και τη συντηρητική κεντροδεξιά. Πλέον, το αν η Ε.Ε. θα "πάει" αριστερότερα, δεξιότερα ή στο κέντρο, θα εξαρτηθεί πιο άμεσα (απ' ό,τι γινόταν έως τώρα) από την ψήφο μας στο τέλος του Μαΐου. Την ψήφο μας, δηλαδή των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρωπαίων ψηφοφόρων.
Εδώ λοιπόν διαπιστώνει κανείς ότι η αλλαγή των ευρωεκλογών είναι ευπρόσδεκτη μεν, ημιτελής δε. Διότι εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τα κόμματα όπως τα ξέρουμε στους εθνικούς πολιτικούς στίβους. Σταυρώνουμε, μεν (επίσης θετική αλλαγή), τους υποψηφίους της επιλογής μας, αυτοί όμως δεν προέρχονται από την "ελληνική λίστα της Σοσιαλδημοκρατικής Ομάδας / του Λαϊκού Κόμματος κ.λπ." αλλά από τα κόμματα που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Πιθανώς αυτό να οφείλεται σε τυπικό κώλυμα - να μην προβλέπονται δηλ. "πανευρωπαϊκά κόμματα" στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο - ωστόσο συντελεί στο να μη γίνεται καλύτερα αντιληπτός ο χαρακτήρας των ευρωεκλογών.
Διότι - θυμίζω σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει - το Μάιο δεν εκλέγουμε την εθνική μας εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Εκλέγουμε αυτούς που θα εκπροσωπήσουν το λαό μας στην υπερεθνική κοινωνία στην οποία είμαστε ενταγμένοι. Αν έχουμε στο μυαλό μας την ομάδα στην οποία εντάσσεται το κάθε κόμμα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα το μήνυμα που περνάμε - ή, ακόμη, το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πιάσει τόπο η ψήφος μας στην Α ή στη Β κατεύθυνση.
Μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα θα βοηθήσουν:
- Ο έλληνας νεοδημοκράτης θεωρεί ότι τον εκφράζει η ασάφεια του ευρωπαίου κεντροδεξιού ηγέτη Γιούνκερ όσον αφορά τις πολιτικές καταπολέμησης της ανεργίας;
- Ο ψηφοφόρος του Σύριζα πιστεύει ότι οι διάδοχοι των πρώην σοβιετόφιλων ΚΚ (όπως το ΚΚΕ που ανήκει στην ίδια ομάδα) αποτελούν την ελπίδα για τους λαούς της Ευρώπης;
- Ο αναποφάσιστος κεντροαριστερός είναι έτοιμος να εγκαταλείψει την ισχυρή σοσιαλδημοκρατική παράταξη του Σουλτς ψηφίζοντας Δημάρ ή Ποτάμι για να τιμωρήσει το Βενιζέλο;
- Ο άστεγος κεντρώος θα πειστεί ότι οι Γέφυρες Σκυλακάκη-Τζήμερου είναι η καλύτερη δυνατή ελληνική εκπροσώπηση του χαρισματικού φιλελεύθερου Φέρχοφσταντ;
- Ο full ή semi φασίστας πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται την Ευρώπη και τι κοινό έχει με τον, ενδεχομένως ανθέλληνα, ευρωσκεπτικιστή ακροδεξιό;
- Για τους οικολόγους δεν θα γράψω γιατί μου έρχονται δάκρυα...
Θα τα ξαναπούμε μετά από την απαραίτητη παύση για περισυλλογή! Καλό Μάιο να έχουμε.
