31 Δεκ 2020

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ COVID-19

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ COVID-19

Αντίο στην ανέμελη ζωή του προ πανδημίας κόσμου

Στις πρώτες εβδομάδες του νέου έτους, ο Κ αποφάσισε να δει γιατρό. Το ιατρείο ήταν κοντά, στο τέλος του δρόμου. Καναδυό φορές είχε σκεφτεί να πεταχτεί καθώς περνούσε, αλλά απέρριψε την ιδέα. Δεν κάνει να μπαίνεις στα ξαφνικά, καθώς δεν ξέρεις ποιος θα καθόταν στην καρέκλα ή ποιος θα ξεφύλλιζε τις σελίδες του Homes and Gardens. Θέλει σκέψη. Ήταν ξεκάθαρο, όμως, ότι έπρεπε να κάνει κάτι. Διότι, παρόλο που η ζωή του ήταν εντελώς άνετη κι επιτυχημένη, είχε αρχίσει να προβληματίζεται.
Κάποτε γύριζε τον κόσμο σαν τον άνεμο, ξένοιαστος σαν πουλί. Πεταγόταν όρθιος τα πρωινά, άνοιγε την κουρτίνα και το παράθυρο, έπαιρνε βαθιές ανάσες στον αέρα του πρωινού. Τώρα πια σηκωνόταν πιο επιφυλακτικά, για να μη μπλεχτεί στο πάπλωμα και στραμπουλήξει τίποτα. Μετακινούσε απαλά την κουρτίνα, γιατί δεν ήξερε αν θα έβρισκε κάποιον να τη φτιάξει σε περίπτωση που φράκαρε. Κι αν άκουγε τον από κάτω να βήχει και πάλι στην κουζίνα του, παρέλειπε το πρωινό αεράκι.
Παλιά, έπαιρνε συχνά το πρωινό του στον δρόμο: τσιμπούσε κάτι που του άρεσε και που το αγόραζε από το χέρι κάποιου που δεν φορούσε γάντι, και μετά περνούσε γρήγορα απέναντι, ξεμπλέκοντας τα ακουστικά του όσο περπατούσε, για να περιμένει το λεωφορείο. Ή, αν ήθελε, άρπαζε ένα φρούτο από τον πάγκο δίπλα στο μετρό. Ή μαοούσε κατευθείαν ένα μήλο αγορασμένο από τον πάγκο -ή ένα bhaji κρεμμυδιού ή στρείδια δίπλα στη θάλασσα- χωρίς δεύτερη σκέψη! Τώρα όμως, όπως θα έλεγε και ο J. Alfred Prufrock, τολμούσε να φάει ροδάκινο; Ή οτιδήποτε άλλο ασυσκεύαστο;
Καθώς μασούσε τα μούσλι που ετοίμασε στο σπίτι, ο Κ ψύχραιμα συζήτησε με τον εαυτό του, όπως έκανε σχεδόν καθημερινά, αν χρειαζόταν να πάει στο γραφείο ή όχι. Δεν μπορούσε να πάει μόνο και μόνο επειδή είχε τη διάθεση. Έπρεπε να δεσμευτεί. Η λέξη "ξαφνικά" ήταν πάντα ύποπτη: έπρεπε να υπάρχει επαρκής λόγος. Η πόλη ήταν κάποτε ο τόπος στον οποίο θα βούταγε καθημερινά σαν κολυμβητής, αντιμετωπίζοντας οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του. Τώρα ήταν το μέρος από το οποίο, όταν επέστρεφε, αμέσως και σχολαστικά έπλενε τα χέρια του.
Πόσο απερίσκεπτη φαινόταν αυτή η παλιά ύπαρξη! Πόσο ανεξέλεγκτη, πόσο αμέριμνη! Έβγαινε από το γραφείο όποτε του κάπνιζε. Δοκίμαζε σακάκια για την πλάκα του, ή περνούσε μια ώρα σε βιβλιοπωλείο ξεφυλλίζοντας Ζολά το ένα λεπτό, Πλαθ το επόμενο - γιατί όχι; Τώρα, αν τυχόν ήθελε να ζήσει αυτόν τον πρωτόγονο τρόπο αγορών, αποφάσιζε πρώτα τι ήθελε και πήγαινε κατευθείαν να το πάρει, συνειδητά και απερίσπαστος: σοβαρός πολίτης με τις σκέψεις του τακτοποιημένες.
Ήταν διαρκώς τακτοποιημένες πια. Κάποτε με τους συναδέλφους τα βράδια στην παμπ κατέβαζαν κάθε τρελή ιδέα, να γδυθούν και να βουτήξουν στο ποτάμι ή να ξεκινήσουν καινούργια πυραμίδα Ponzi. Ανοησίες, βέβαια. Ποιος ξέρει τι βράχια ή καροτσάκια σούπερ μάρκετ κρύβονται στον βυθό του ποταμού; Και πού κατέληξαν όλες αυτές οι κομπίνες; Ήταν τόσο κενές όσο τα high-five και τα σκουντήματα στον ώμο που τις συνόδευαν. Κι όσο για τις παραγωγικές συναντήσεις μπροστα από μια οθόνη, που γεννούσαν καινούργια σχέδια - γιατί να το ρισκάρεις; Γιατί να σκοτιστείς για την αναλαμπή της φαεινής ιδέας;
Στις τόσο πρόσφατες μέρες που γύριζε τους δρόμους, κέρδιζε τη ματιά νεαρών γυναικών που ίσως ανταπέδιδαν το χαμόγελό του, έπιαναν την κουβέντα και με λίγη τύχη κατέληγαν μαζί του στο κρεβάτι. Το #MeToo τα είχε μετριάσει αυτά - και τώρα, φαίνονταν απαγορευτικά. Δεν ήθελε πια να πάει στο διαμέρισμά τους, ούτε να τις φέρει στο δικό του. Το φιλί, η αγκαλιά, ακόμη και το χάδι στο γόνατο στα πίσω καθίσματα του σινεμά, δεν ήταν καν να τα σκέφτεσαι. Ακόμη και το γραφείο ήταν γεμάτο ματαιότητα. Το καμάκι στην κουζίνα του γραφείου φαινόταν τόσο ανεύθυνο πια όσο και το να μαζεύεις μίλια πτήσεων με ένα γρήγορο σαββατοκύριακο στη Βενετία, κάτι που μια φορά είχε καταφέρει.
Δυστυχώς, ακόμη ονειρευόταν - με λίμπιντο τόσο ανέμελη όσο ποτέ - να πάρει στην αγκαλιά του την Ντορήν από τη Μηχανογράφηση, να κρύψει το πρόσωπό του στα κόκκινα μακριά μαλλιά της και να κάνει τον γύρο του κόσμου μαζί της. Ήξερε όμως τώρα, κάθε που ξυπνούσε, ότι δεν έπρεπε να ονειρεύεται χωρίς πλήρη εκτίμηση κινδύνων. Και ξαφνικά του μπήκε η ιδέα, τρέμοντας, ότι μπορεί να είναι άρρωστος.
Το online ραντεβού με τον Δρ Μ ήταν σύντομο. Ο ευγενικός γιατρός δεν χρειάστηκε πολύ για να βγάλει τη διάγνωση. Ο αυθορμητισμός του Κ είχε πεθάνει. Κι ο θάνατος αυτός, τον διαβεβαίωσε ο Δρ Μ, ήταν παγκόσμιος.
(Ann Wroe, συντάκτρια νεκρολογιών [!] του Economist. Από το "World in 2021". Μετάφραση δική μου.)

Δεν υπάρχουν σχόλια: