Όχι στην ελπίδα

Οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές είναι πάντα η πιο προβεβλημένη "οικονομική" είδηση. Τα μεγέθη παραμένουν λίγο-πολύ τα ίδια, με μια επιδείνωση (αύξηση) των δημοσίων δαπανών, καθήλωση σε χαμηλότατα επίπεδα του ποσοστού του ΑΕΠ που αφορά επενδύσεις, ίδια περίπου ανεργία (λίγο μειωμένη λόγω κάποιων κρατικών προσλήψεων), ίδια μηδενική ανάπτυξη - τόσο τώρα στο 2016-17 όσο και στο 2013-14.


Όπως και πριν το 2015 έτσι και τώρα, το κάθε μποτιλιάρισμα το αρπάζει από τα μαλλιά η πολιτική ηγεσία και το παρουσιάζει ως ένδειξη ανάπτυξης. Δηλαδή αστεία πράγματα.


Λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ή μάλλον κάτι άλλαξε. Η τωρινή αντιπολίτευση είναι ανίκανη να βγάλει κόσμο στους δρόμους. Παρά το ότι κάποιες αποφάσεις φέρνουν πολύ κόσμο σε χειρότερη θέση από πριν - και τελικά υποθηκεύουν τα δημόσια έσοδα, μια και οι υποτιθέμενες προβλέψεις είσπραξης θα αποδειχθούν μη ρεαλιστικές.


Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να χαρακτηρίσει ικανότερη -σε κάποια πράγματα- την τωρινή κυβέρνηση. Δεν μπορεί να το κάνει, αν θυμάται το πρώτο της εξάμηνο και το πώς πήγε τη χώρα στα βράχια. Δυστυχώς όμως, για αυτήν την ειδοποιό διαφορά επί τα χείρω δεν πρόκειται να υπάρξει τιμωρία. Η στάση επιβραβεύθηκε τρις. Μία φορά στο δημοψήφισμα. Μια δεύτερη φορά από την αντιπολίτευση "ειδικού σκοπού" Μεϊμαράκη, που έδωσε δεκανίκι στην κυβέρνηση. Και μια τρίτη φορά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015.


Τραγικό είναι ότι η χώρα θα έχει για το προβλέψιμο μέλλον αυτήν την κυβέρνηση. Ακόμη τραγικότερο είναι ότι η σημερινή αντιπολίτευση δεν παρέχει καμία εγγύηση αλλαγής προς το καλύτερο. Θα μου πείτε ότι ο κόσμος δεν ψηφίζει εγγύηση αλλά ελπίδα. Αν όμως η ελπίδα κάνει τη σωστή ψήφο, τότε σωστά ψήφισαν κι όλες οι προηγούμενες πλειονότητες μέχρι τώρα. Συγγνώμη αν τη χαλάμε σε κάποιους που ετοιμάζονται να έρθουν στην εξουσία αλλά θα θέλαμε να δούμε κάτι πιο πειστικό για να τους προτιμήσουμε.