31 Μαΐ 2010

Στο δρόμο που χάραξε ο Τάσος

Με τέτοια ...avatars τριγύρω, γιατί να μη γίνει κανείς μόνιμος κάτοικος Υπερκαυκασίας;

Σοκ!

Μπορεί να σε λένε Αναγνωσταρά, έστω και Γουίλιαμ, και να μη νιώθεις την ανάγκη να εκφράσεις την ανησυχία σου για την τύχη ελλήνων (και τούρκων και πολλών άλλων) που αντιμετώπισαν τη δυσανάλογη και δολοφονική βία ισραηλινών ενόπλων στα διεθνή, παρακαλώ, ύδατα. Το όνομα δεν έχει βέβαια καμία βαθύτερη σημασία, απλώς ενίοτε η μοίρα κάνει πλάκες - όπως στην περίπτωση του βασικού συνηγόρου των φοβερών και τρομερών γερμανών τρομοκρατών του '70 που λεγόταν ...Κλάους Κρουασάν. Η ουσία βρίσκεται στις πράξεις, που εξοργίζουν ακόμη και όσους δεν είναι φιλοπαλαιστίνιοι, δεν εμφορούνται από αντισημιτισμό και δεν συμμερίζονται τη συνήθη ευκολία των ελληνικών (και όχι μόνο) ΜΜΕ που συχνά οδηγεί σε διαστρεβλώσεις. Αναμένοντας τη συνέχεια...

27 Μαΐ 2010

Τα 2 Μ (και έπεται τρίτο;)

Δύο βασανιστές της χούντας, με επώνυμα από Μ, δολοφονήθηκαν κατόπιν εορτής (Μάλλιος 1976, Μπάμπαλης 1979). Όσο κι αν η συνύπαρξη των συγγενών τους με αυτούς άλλων θυμάτων της τρομοκρατίας (βλ. "Ως Εδώ!") απάλυνε και ισοφάρισε, είναι γεγονός ότι η αρχική αποδοχή, από μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, της 17Ν και άλλων ένοπλων οργανώσεων στα πρώτα χρόνια της δράσης τους οφείλεται και σ' αυτήν την ιδιότυπη απονομή δικαιοσύνης από πλευράς "περιστρόφου".

Η δικτατορία βασίστηκε σε ανοχή αλλά και συνενοχή. Το "στιγμιαίο" ήταν σίγουρα ένα σοφό εφεύρημα για να μη βρεθεί μια ολόκληρη χώρα υπόλογη. Ωστόσο, αν και τα μεγάλα ψάρια τιμωρήθηκαν, υπήρχαν κραυγαλέες περιπτώσεις που ξέφυγαν. Ο φόνος είναι φόνος αλλά οι συγκεκριμένες "εκτελέσεις" (όπως άρεσε στους αυτουργούς τους να τις αποκαλούν) είχαν νόημα - σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα άλλα εγκλήματα, όπου την πλήρωσαν υποτιθέμενα σύμβολα ή και αθώοι περαστικοί.














Κανείς εχέφρων δεν θα μπορούσε να προτρέψει στην τέλεση τέτοιων πράξεων έναντι σημερινών "μεσαίων ψαριών" που, αντικειμενικά, ευθύνονται περισσότερο για το ελληνικό χάλι απ' ό,τι εις έκαστος μικρός "φοροφυγάς". Ωστόσο, επείγει να βρεθεί κάποιος τρόπος δίκαιης τιμωρίας ώστε να μη δούμε πολλούς ακόμη που θα μας κουνάνε το μαντήλι από κάποιο μακρινό ...Τουμπεκιστάν. Διαφορετικά, αρκετοί θα βρεθούν να πουν "γεια στα χέρια σου!" σ' αυτόν που θα πατήσει τη σκανδάλη και θα κάνει τα 2 Μ, 3 Μ.

Και τότε, χαιρετίσματα!

24 Μαΐ 2010

Retrovision

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε αναρτήσεις της λάσπης (της) μεταξύ 2002 και 2006 σχετικά με το διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision.

23 Μαΐ 2010

Να κάνου ανάρτ'σ' στα σαμνιώτ'κα;















Ασυνήθιστο θέαμα στην Ελλάδα οι πινακίδες με τοπωνύμια ή πληροφορίες σε τοπική γλώσσα ή διάλεκτο. Αρκετοί οι λόγοι. Είναι πάντως ευχάριστο, έστω και "φολκλορικά" (όπως στη φωτό), να σπάει η μονοτονία.

Θα μπορούσαμε να βλέπουμε κάτι ανάλογο και εκτός Κυνουρίας, σε περιοχές με "ντοπιολαλιές" ζωντανότερες από το εντυπωσιακό δωρικό απολίθωμα της τσακωνικής. Δεν εννοώ μόνο την προστατευμένη μειονοτική γλώσσα, που βάσει της "συνθήκης της ήττας" τη διδάσκονται στο σχολείο ακόμη και κάποιοι που δεν την έχουν ως μητρική. Υπάρχουν τα αρβανίτικα, τα σλαβομακεδονικά, τα βλάχικα και τα βουλγάρικα (τα τελευταία ως πομάκικα). Κι αν αυτά προξενούν "ανασφάλειες" (που αντικειμενικά δεν δικαιολογούνται, ακόμη και με την τρέχουσα καταρράκωση της εθνικής μας υπερηφάνειας), μπορούμε να μείνουμε στα ιδιώματα, που διαφοροποιούνται από την επίσημη γλώσσα μας όχι μόνο ως προς την προφορά και το λεξιλόγιο αλλά ενίοτε και ως προς το συντακτικό.

Μερικές πινακίδες διττής αναγραφής θα προσέθεταν έναν τόνο σεβασμού της διαφορετικότητας. Ίσως σκεφτεί κανείς ότι (δεδομένου ότι όποιος ζει εδώ οφείλει να γνωρίζει ελληνικά) η πρακτική χρησιμότητα θα ήταν μηδενική - πραγματικά έτσι είναι, αλλά κάποτε καλείται κανείς να ενεργήσει και συμβολικά.
















Αναγνωρίζω ότι αυτοί οι προβληματισμοί μπορεί να μοιάζουν πολυτέλειες, όταν η σήμανση των δρόμων μας "υποφέρει" από τη διαδεδομένη - πλην ασυνεπή στην εφαρμογή της - διγλωσσία μεταξύ ελληνικών και "αγγλικών". Σε εισαγωγικά η δεύτερη γλώσσα, αφενός γιατί συχνά οι μεταφράσεις και οι συντμήσεις είναι άθλιες (για χρόνια υπήρχαν αναγραφές "Old Nas. Road", εννοώντας μια "παλαιά" εθνική οδό), αφετέρου γιατί ακόμη και σε επίσημες προδιαγραφές δεν είναι ξεκάθαρο αν η δεύτερη αναγραφή πρέπει να είναι μετάφραση στα αγγλικά ή απόδοση σε λατινικούς χαρακτήρες. Κι όταν φύγουμε από τις προδιαγραφές και πάμε στην πράξη - όπου σπανίως ακολουθούνται κανόνες και ακόμη σπανιότερα ελέγχει και διορθώνει κάποια δημόσια αρχή - προκύπτουν τα απογοητευτικά αποτελέσματα που βλέπουμε όλοι.

Χαίρομαι που, έστω και για λόγους οικονομίας (υποθέτω), δεν μεταφράζονται πια υποχρεωτικά όλοι οι προορισμοί. Μειώνονται έτσι οι "ανορθογραφίες". Νομίζω ότι και εκεί θέμα "εθνικής αυτοπεποίθησης" είναι. Από τη στιγμή που οι αλλοδαποί κάτοικοι αυτής της χώρας μαθαίνουν να διαβάζουν και να γράφουν ελληνικά - και, σωστά, ως κοινωνία το θεωρούμε κριτήριο ένταξής τους - ποιος ο λόγος να σκιζόμαστε για μεταγλωττίσεις πέρα από το "στρατηγικής σημασίας" δίκτυο αυτοκινητοδρόμων και την καθαρά τουριστική πληροφόρηση;

20 Μαΐ 2010

Εσύ τι λες; Θα πάμε επιτέλους διακοπές;

Εντυπωσιάστηκα από το επιχείρημα με το οποίο, το πρωί σε τηλεοπτικό σταθμό, επικεφαλής απεργών δικαιολογούσε τις καταλήψεις εισόδων ξενοδοχείων.

Δεν συμμεριζόταν την ανησυχία για τη μείωση του τουρισμού, "από τη στιγμή που οι απλοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να πάνε διακοπές"!

Κάποιες δραστηριότητες καλώς ή κακώς φέρνουν χρήματα στη χώρα. Δεν είναι όλες τους αρκούντως παραγωγικές, δηλ. πρωτογενείς ή δευτερογενείς, ώστε να μας κάνουν "εθνικά υπερήφανους". Ακόμη και "γκαρσόνια της Ευρώπης" να είμαστε, πάντως (δηλ. απασχολούμενοι στην τριτογενή δραστηριότητα παροχής τουριστικών υπηρεσιών), δεν θα έπρεπε μας κακοπέφτει, στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Αρκεί να έχουμε δουλειά.

Αν στριμωχτούμε, άλλα θα είναι τα προβλήματά μας και όχι το αν θα πάμε διακοπές - οι οποίες άλλωστε δεν είναι αυτοσκοπός. Εκ των πραγμάτων οι διακοπές έχουν ελαστικότητα: στην ανάγκη, μειώνουμε τον προϋπολογισμό, πουλάμε το εξοχικό, κόβουμε το time-sharing, πάμε στη Λούτσα με το λεωφορείο. Μπορούμε ακόμη να περιορίσουμε διάφορα "χαζά" έξοδα (έχουμε π.χ. σκεφτεί πόσα δίνουμε στην κινητή τηλεφωνία ή στους αγαπημένους μας καλλιτέχνες;). Θα ήθελα να προσθέσω την επιλογή του "κοινωνικού τουρισμού", αλλά τριγύρω μου βλέπω παραδείγματα "δικαιούχων" που μόνο άποροι και οικονομικά ασθενέστεροι δεν είναι. Άλλωστε σε λίγα χρόνια (εξαιτίας της εκτεταμένης κατάχρησης - και του "κακού μας καιρού") δεν νομίζω ότι θα υπάρχει πια αυτή η δυνατότητα. Ας προσέχαμε.

18 Μαΐ 2010

Μπηξ tax

"Ο μπαμπάς του αφεντικού της νυν μου είχε αλλάξει τα δαχτυλίδια στον αρραβώνα μου με την πρώην... Πολύπλοκο... ας κάτσω να υπολογίσω τα χρέη καλύτερα."

17 Μαΐ 2010

Φουστανέλα, χούντα, φέσι

Στου "έλληνος τον τράχηλο" αναφέρθηκα επιγραμματικά λίγο πριν τη μαύρη 5η Μάη. Εύστοχα η vaggie σχολίασε στην ανάρτηση αυτή ότι, όπως έχει γράψει και ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, "κανείς άλλος λαός δεν έχει ανεχτεί τόσους ζυγούς όσους ο Έλληνας". Χθες η Καθημερινή δημοσίευσε άρθρο (Σ. Καλύβας) για τους "τρεις μύθους":

Μύθος πρώτος, ότι "η αντίσταση είναι στο DNA του Ελληνα". Ό,τι δηλαδή ειπώθηκε για τους ζυγούς.

Μύθος δεύτερος, ότι η βία αποτελεί "έκρηξη λαϊκής οργής". Είναι φρέσκος στη μνήμη μας ο Δεκέμβρης του 2008 και ο τεράστιος όγκος παπαρολογίας που ακούστηκε και γράφτηκε και που παρατραβούσε (ξεχείλωνε) τις όποιες κοινωνικές διαστάσεις εκείνων των γεγονότων.

Μύθος τρίτος, ότι υπάρχει (στα μυαλά μας) ξεκάθαρος διαχωρισμός της διαμαρτυρίας ανάμεσα σε "βίαιη-παράνομη-αθέμιτη" και "μη βίαιη-νόμιμη-θεμιτή". Η στάση πολλών στην Ελλάδα παραμένει διχασμένη, αντιφατική, ανακόλουθη. Όπως επισημαίνει ο Σ. Καλύβας:
(1) Απορρίπτουμε μεν τη βία, αλλά διστάζουμε να την καταδικάσουμε, δεν απομονώνουμε τους αλήτες, υιοθετούμε τα επιχειρήματά τους ("ας σχόλαγαν νωρίτερα", "τους σκότωσε ο Βγενόπουλος").
(2) Από τη μια βλέπουμε το "κράτος ως εχθρό" και από την άλλη επιθυμούμε (ή επιθυμούσαμε, πριν τα πρόσφατα μέτρα που λέγεται ότι θα κάνουν λιγότερο ελκυστική την προοπτική) "διακαώς" την πρόσληψή μας σε αυτό.

Ο συντάκτης του άρθρου όμως, εν τέλει, πάει να καταρρίψει και έναν τέταρτο μύθο: υποστηρίζει ότι οι ρίζες αυτού του μπερδέματος βρίσκονται κάπου αλλού αλλά όχι στην Τουρκοκρατία! Εσείς τι πιστεύετε ότι εννοεί; Εγώ πάντως αιφνιδιάστηκα, διότι εμείς οι δυτικοευρωπαϊστές τείνουμε να αποδίδουμε τις αδυναμίες της σύγχρονης Ελλάδας στο ότι δε ζήσαμε την Αναγέννηση.

14 Μαΐ 2010

Non gratae

Στη Σμύρνη, ή κοντά σε αυτήν, το λιμάνι επαναπροώθησης ανεπιθύμητων ("μη νόμιμων") μεταναστών, σύμφωνα με σημερινή υπουργική ανακοίνωση.

13 Μαΐ 2010

Sex, lice and videotape

Ορισμένα είδη ψείρας, όταν χορτάσουν, πάνε και στα κασκόλ (όχι μόνο σε γιλέκα και {χαρτο}γιακάδες).

11 Μαΐ 2010

"29" κατασκευαστές κοινοτοπιών

Η παρούσα κρίση έχει πολλές φορές συσχετιστεί, ενίοτε και παρομοιαστεί, με αυτή του '29.

Φαίνεται ότι αρκετοί εμπνέονται και από τη φρασεολογία της εποχής εκείνης. Όπως ο Πρόεδρος Παπούλιας, ο οποίος - την ώρα που οι δημιουργικότεροι άνθρωποι αυτής της χώρας (θέλουμε να πιστεύουμε ότι) ανησυχούν και έχουν το μυαλό τους στο αύριο - ανέσυρε τον όρο του ιδιωνύμου, που από το '29 και για 45 χρόνια ήταν (και, στην ιστορική μνήμη, πάντοτε θα είναι) συνυφασμένος με τον αντικομμουνισμό και γενικότερα τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών.

Όσοι εκνευριστήκαμε από τη στάση που κράτησε η ελληνική αριστερά (τα μισόλογα ΚΚΕ-Σύριζα, τις λυπηρές εκφράσεις κάποιων "γκρουπούσκουλων" - αλλά και τους "προοδευτικούς" που μιλούσαν μόνο για την παθητική πυροπροστασία του κτιρίου, λες και δεν υπήρξαν οι αλήτες εμπρηστές) μετά το θάνατο τριών ανθρώπων στη Μαρφίν τη μέρα της διαδήλωσης (5 Μάη), ίσως και να καταλαβαίνουμε το γιατί ο Ανώτατος Άρχων θέλησε να περάσει ένα μήνυμα προς τους (απόντες από τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών) Τσίπρα και Παπαρήγα.

Στα αλήθεια, όμως, ο σοβαρός και υποψιασμένος πολίτης μπορεί να πιστέψει ότι η φοροδιαφυγή θα ...παταχθεί (όπως και η ...κουκουλοφορία) με το να γίνει "ιδιώνυμο" αδίκημα; Όλα αυτά τα χρόνια η φοροδιαφυγή, άραγε, υπάρχει επειδή δεν είναι αρκούντως παράνομη; Συγγνώμη, αλλά η λογική αυτή μου θυμίζει λίγο το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης ("το να κάνεις τη δουλειά σου, είναι έξτρα"). Είμαι, δε, σίγουρος ότι οι κακοί άνθρωποι που δεν πληρώνουν φόρους έχουν παραλύσει από το φόβο τους μετά από τις βαρυσήμαντες δηλώσεις.

7 Μαΐ 2010

Ma che Boccaccio!

How long will the uncertainty last? Probably a DeCameron

Γάβου-γάβου Ντόρα

Αν είναι να εμφανιστεί κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον στο πολιτικό σκηνικό, σίγουρα δεν θα είναι από τους "ανθρώπους του λαού", που δεν βγάζουν καν γέλιο.

Εννοώ (1) τον μέτριο Ρεπόρτερ, (2) την αραβόφιλη πρωταθλήτρια - που, αν και δηλώνει νοσταλγός του κινήματος του "μαζικού λαϊκού αθλητισμού", θυμάμαι (σε μια υπόθεση ντόπας, όχι δική της) που μας έλεγε πως είναι αφελές να πιστεύεις ότι τα ρεκόρ γίνονται με "μπριζόλες και γάλα" - και (3) την απίθανη "σουπιά" που (όπως ο ίδιος παραδέχτηκε σε τηλεοπτικό σταθμό σήμερα) πρώτα περίμενε να δει ότι δεν κινδυνεύει η κυβέρνηση και μετά ...τσουπ!, καταψήφισε την έλευση του ΔΝΤ.

Δεν θέλω να πω ότι οι "Θέλμα και Λουίζ" (Ντόρα-Έλσα), ο μίστερ-ξεκάρφωμα (μικρός αδελφός), τα πιστά Σκυλιά και, ποιος ξέρει, ίσως και κάποια ζόμπι εν Δράσει αποτελούν ντε και καλά τη μαγιά για "το νέο" που λείπει από τον τόπο.

Ωστόσο, το φιλελεύθερο κενό είναι μια πραγματικότητα και η αυτόνομη έκφρασή του θα είχε, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον.

5 Μαΐ 2010

Μ(π)αγιάτικα

"Μας πήραν την Αθήνα, μας πήραν και τα θύματα"

Γη καλεί Έλληνες

Πριν από δύο χρόνια, είχα γράψει κάτι για την ξεχασμένη σχέση μας με τη γη. Στο μεταξύ, αυτό που αποκαλούμε "κρίση" φαίνεται ότι ωθεί κάποιους σε παρόμοιους προβληματισμούς, αν κρίνω από τα όσα ακούω γύρω μου. "Ανακύκλωσα" την "ξεχασμένη" ανάρτηση και αντιγράφω εδώ δύο σχόλια που έως τώρα έλαβα ("λογοκρίνοντας" τα εισαγωγικά καλά λόγια), ελπίζοντας να υπάρξει και περαιτέρω συζήτηση.

Ο Μάρκο Τ έγραψε (στην πρωτότυπη ανάρτηση):

"[...] πέρα από την επαγγελματική γεωργία, ας μην το γελάμε καθόλου, όποιος έχει ένα μικρό κήπο μπορεί να μαζεύει πολλά για το οικογενειακό του τραπέζι και όχι μόνο.
Στον Καναδά το κράτος έχει δώσει σε όσους το επιθυμούν ένα μικρό χωραφάκι στην περιφέρεια της πόλης, συχνά πας με τα πόδια, και εκεί καλλιεργούν στον ελεύθερο χρόνο τους και η σοδειά είναι πάρα πολύ καλή."

Ο φίλος καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Κασίμης, έγραψε τα εξής:

[...] Πέρα από τα ζητήματα των επιδοτήσεων, της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής γεωργίας, που θα μπορούσε να συζητήσει κανείς, το πρόβλημα έχει και την κοινωνική του διάσταση που δυσκολεύει την επιστροφή στη γη. Με άλλα λόγια, απορρίψαμε κοινωνικά την παραμονή στην γεωργία και την ύπαιθρο τις περασμένες δεκαετίες. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και της εκπαίδευσης των νέων της υπαίθρου καλλιέργησε αντί των αγροτικών προϊόντων, την κοινωνική αποστροφή και την αναζήτηση της κοινωνικής ανόδου/κινητικότητας με την έξοδο από την ύπαιθρο. Η αγροτική οικογένεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι τις περασμένες δεκαετίες παρά τις Κοινοτικές ενισχύσεις στην γεωργία και ύπαιθρο, δεν παρατηρήθηκε επιστροφή ή και σοβαρή συγκράτηση του πληθυσμού. Αν δεν ήταν οι μετανάστες αμφιβάλλω αν θα κατάφερνε να επιβιώσει και η ίδια η παραγωγική βάση της γεωργίας μας. Θα καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα η κρίση; Μετά την κατάρρευση των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και την αποβιομηχάνιση, χιλιάδες άνθρωποι στράφηκαν στην ύπαιθρο για την απλή επιβίωσή τους. Λες να γίνει αυτό; Δεν το πιστεύω ακόμα. Σίγουρα θα ενισχύσει τους δεσμούς με τους τόπους προέλευσής μας νομίζω και μια τάση αναζήτησης ενός άλλου αξιακού συστήματος που θα συνδέεται με την παράδοση. Είχε πολύ ενδιαφέρον ένα άρθρο του Ξανθούλη στην Ελευθεροτυπία το περασμένο Σάββατο με τίτλο "Επιτέλους φτωχοί".

3 Μαΐ 2010