29 Οκτ 2010

Ένας γύρος αρκεί

Πριν τις προηγούμενες τοπικές εκλογές, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε θέσει το 42% ως όριο για την εκλογή του σχετικώς πλειοψηφούντος δημάρχου/νομάρχη από τον πρώτο γύρο. Την πολιτική αυτή επιλογή την είχαμε "περιποιηθεί" δεόντως στο laspi.gr. Πώς να το κάνουμε, υπάρχει ένα θέμα ηθικής νομιμοποίησης, όπως υπάρχει άλλωστε (ίσως λιγότερο "καραμπινάτο") και με τα "ενισχυμένα" συστήματα που εφαρμόζονται ανελλιπώς στις εθνικές μας εκλογές: αφήνουν τον (απολύτως) μειοψηφούντα (πλην σχετικώς πλειοψηφούντα) να διοικήσει μόνος του.

Η νεοδημοκρατική στόχευση ήταν σαφής, όπως και αυτή των πασόκων, που θεωρούν ακόμη (κι ας έχουν περάσει δεκαετίες από τον Θοδωρή Καλούδη και τις "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις") ότι με την "κλασική" προσέγγιση των 2 γύρων (που έσπευσαν να επαναφέρουν φέτος) παίζουν στο δικό τους γήπεδο - ποντάροντας στην υποστήριξη των λοιπών συνιστωσών της κεντροαριστερής πλειοψηφίας που, υποτίθεται, ενυπάρχει στο ελληνικό εκλογικό σώμα.

Με την αντιμνημονιακή στάση της (έστω και κατακερματισμένης) αριστεράς, την απομάκρυνση της χώρας από τις πολωτικές λογικές των '80s και την πιθανή αδυναμία (τόσο του Παπανδρέου Jr Jr όσο και των βασικών του φετινών υποψηφίων) να επιτύχουν συσπείρωση των "προοδευτικών" δυνάμεων, το εγχείρημα άρσης του ορίου "42%" μπορεί να μην αποδώσει τα αναμενόμενα από πλευράς κυβερνώντων.

Αυτό βέβαια είναι πρόβλημα άλλων. Εμένα ως πολίτη με ενοχλεί (πάντοτε με ενοχλούσε) πρωτίστως η λογική "τσουβαλιάσματος" που ακολουθούσε το Πασόκ (αλλά και η ΝΔ από τότε που έπαψε να είναι ανάδελφη πολιτικά), ότι δηλαδή οι δημοκρατικές (αντίστοιχα φιλελεύθερες) δυνάμεις όφειλαν να χωθούν στο μαντρί - για να φύγει (ή να μη βγει) ο άλλος. Τα πράγματα θα όφειλαν να είναι πιο απλά (και πιο οικονομικά - γιατί να τρέχουμε δις, ξοδεύοντας (ως χώρα) κάποια δισ., στα εκλογικά τμήματα;). Όπως είχε πει ο Αρσένης (σύζυγος Λούκας) όταν ήταν κομματάρχης (με το κόμμα ΕΣΚ - το '89, νομίζω, που κατ' εξαίρεση εφαρμόστηκε ένα σχεδόν αναλογικό εκλογικό σύστημα), "αν θέλουμε να μη βγει η δεξιά, αρκεί να μην ψηφίσουμε τη Νέα Δημοκρατία".  

Τόσο απλά! 

Με αυτόν τον τρόπο, αν π.χ. στην Αθήνα δεν "γουστάρουμε" Κακλαμάνη, τότε θα ψηφίσουμε αυτόν που "γουστάρουμε" (τον Καμίνη, την Πορτάλιου, το Σοφιανό, τον Αμυρά). Αν είναι μάγκας ο Καμίνης (ή όποιος άλλος), θα βγει αυτοδύναμος (κατά προτίμηση με ένα αναλογικό σύστημα), αλλιώς θα φτιάξει ένα σχήμα συνεργασίας με συγγενείς πολιτικές δυνάμεις μέσα από το δημοτικό συμβούλιο.

Πανεύκολο; Θα αργήσουμε πάντως να το δούμε...

Συμπερασματικά, σε ό,τι με αφορά:

Ένας γύρος αρκεί. Ο δεύτερος βαρυστομαχιάζει. Εγώ, σε κάθε περίπτωση, φέτος θα μείνω στον έναν (και πολύς μου είναι). Στις 14 Νοέμβρη καλώς εχόντων θα πάω εκδρομή. A Dios le pido.

27 Οκτ 2010

Το Βισύ

Μια χερσόνησος, κάπου στα νοτιοανατολικά, γίνεται τόπος περιορισμού των "λεπρών" & διεφθαρμένων αλλά και - πώς το είπαν; Α, ναι: - "πολιτικό εργαστήριο", με διαχειριστή έναν μαιτρ της στρατηγικής σκέψης και έμπιστο των ισχυρών.

Ευτυχώς οι ηρωικοί maquis (Μ.Α.ΚΙ.) αντιστέκονται σθεναρά...

(Η φωτό του marechal εκλάπη από το antinews.gr)



















21 Οκτ 2010

Ο Άγιος, η φοβέρα, οι παίδες εν καμίνω

Θα ήθελα πολύ να ψηφίζω στην πόλη που μένω ή σε κάποιο από τα δύο νησιά με τα οποία σχετίζομαι. Προς το παρόν όμως παραμένω ψηφοφόρος Αθηναίων (μια και η πρώτη μου γειτονιά ήταν στην Πλατεία Αμερικής), κι έτσι οι τοπικές εκλογές για μένα ήταν και παραμένουν πολιτικό γεγονός και όχι αυτοδιοικητικό. Από το 1986 που άσκησα το "υποχρεωτικό δικαίωμα" ψήφου, είδα
- την πόλη να τιμωρεί τον μαυρογυαλάκια Μπέη και μετά να εκλέγει οριακά τον Τρίτση στην "τιτανομαχία" εναντίον Μελίνας,
- τον "κύριο Τίποτα" να νικά τον αμετροεπή Πάγκαλο και 4 χρόνια μετά να σαρώνει ως ο απόλυτος (α)πολιτικός σταρ
- την Ντόρα και τον Νικήτα να δίνουν συνέχεια στη δεξιά κυριαρχία, εναντίον αντιπάλων που αποτελούσαν κλασικές περιπτώσεις "token opposition", δηλαδή: που κατέβηκαν για να χάσουν.

Για τον Καμίνη δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω αν αποτελεί παρόμοια περίπτωση χαμένου από χέρι. Είναι πιο εύκολο να το μαντέψεις για άλλους, όπως π.χ. ο Μπόλαρης (Πασόκ - Κεντρική Μακεδονία, αν δεν ξέρετε) ή ο ταλαίπωρος ο Κικίλιας. Προσωπικά βρήκα αρκετά άγαρμπη την εμφάνισή του στο σκηνικό των φετεινών εκλογών. Κάπου προς το τέλος Αυγούστου, εκεί που κάναμε τα μπάνια μας, μας είπε ότι θέλει να γίνει δήμαρχος της Αθήνας, υπό τον όρο ότι θα τον στηρίξει το Πασόκ! "Δεν άκουσα, πώς είπατε, ορίστε"; Έχει μείνει κάποτε στην Αθήνα και εργάζεται σ' αυτήν. Το ότι είναι κάτοικος Χαλανδρίου θα το θεωρούσα πραγματικά δευτερεύον αν με κάποιο τρόπο μπορούσε να αποδείξει (π.χ. συμμετέχοντας σε ομάδες εργασίας, εκδηλώσεις κ.λπ.) ότι μελετούσε τα προβλήματα της πόλης κι ότι πριν από την "τούρλα του Σαββάτου" είχε άποψη, ίσως και προτάσεις.

"Τα προβλήματα της πόλης"... Μιας πόλης που στην πραγματικότητα δεν σταματά στα Πατήσια και την Πάντειο, ωστόσο ο Καλλικράτης δεν της έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει μια πραγματικά μητροπολιτική διοίκηση. Μιας πόλης που ταυτόχρονα είναι και πρωτεύουσα, και έδρα περιφέρειας, κι αυτό σημαίνει ότι δεν θα πάψουν να μπλέκονται στα πόδια της παντοδαποί "φορείς" (π.χ. όταν μπαίνουμε σε θέματα κυκλοφοριακά-συγκοινωνιακά, πολιτιστικά αλλά και περιβαλλοντικά). Έστω όμως κι έτσι - υπάρχουν προβλήματα που είναι αμιγώς αθηναϊκά, πέρα βέβαια από τα σκουπίδια, τα δημοτικά τέλη και άλλα "πεζά". Υπάρχουν;... Ναι, το εξής ένα: "Άγιος Παντελεήμων"*, δηλαδή αθηναϊκό inner city.

(*Την έχασε την επικοινωνιακή ευκαιρία, παρεμπιπτόντως, ο Καμίνης. Να πάει στο ναό ανήμερα του Αγίου, 27/7, ή την παραμονή στο πανηγύρι, και να πει "κάτι", έστω ένα soundbite για τα δελτία!)

Ο καθένας στην Ελλάδα έχει πια άποψη για τον Άγιο Παντελεήμονα και τις λοιπές υποβαθμισμένες γειτονιές. Μόνο που τα πράγματα δείχνουν να έχουν ξεφύγει από την "εκφορά λόγου". Δείχνει να υπάρχει μια αμήχανη αναμονή του δεύτερου γύρου, όπου πρώτος νοείται το ξέσπασμα του Δεκεμβρίου 2008 (αν αφαιρέσουμε τη γαρνιτούρα περί εξεγερμένων "νιάτων" και θυμηθούμε ότι πάνω από τους μισούς συλληφθέντες ήταν αλλοδαποί). Και ταυτόχρονα, η ζωή συνεχίζεται με "μεμονωμένα" περιστατικά που οδηγούν στην ίδια συνισταμένη. Το ερώτημα, ποιος δήμαρχος θα τη "λουστεί" και πότε, μπορεί να είναι δευτερεύον.

20 Οκτ 2010

Το πόδι της Μαριλίζας

Λες και ήταν συνεννοημένοι, αρκετοί φιλικά διακείμενοι στην κυβέρνηση αποφάσισαν σήμερα, 20/10/2010, να γράψουν "κάτι" για τον αντικαπνιστικό νόμο και το πρωτοφανές - πλην αναμενόμενο - "φτύσιμο" που αποφάσισαν να του κάνουν οι ιδιοκτήτες εστιατορίων, καφέ, ...όμπαρων και κανονικών μπαρ.

Hello-o!!


Μόνο ως αστείο θα μπορούσε κανείς να εκλάβει ισχυρισμούς ότι η ελληνική κοινή γνώμη ήταν απόλυτα έτοιμη για την απαγόρευση καπνίσματος, πριν από 1,5 μήνα που αυτή ξεκίνησε να (ξανα)εφαρμόζεται.

Το πρόβλημα ήταν στον ίδιο το Νόμο Μαριλίζας, ο οποίος αποτελεί τροποποίηση του Νόμου Μητσάρα, επί το αυστηρότερο ή μάλλον το "όλα τα σφάζω" (γράφοντας "στο πόδι") - σε βαθμό που να τον καθιστά ακόμη πιο δύσκολο στην εφαρμογή.

Παράδειγμα, τα καπνιστήρια στους χώρους εργασίας. Όποιος ήταν νομοταγής και τα έφτιαξε ακολουθώντας τον Νόμο Μητσάρα (με εξαερισμό και ό,τι άλλο προβλεπόταν), τώρα με τον Νόμο Μαριλίζας, ένα μόλις χρόνο μετά δηλαδή, πρέπει να τα γκρεμίσει ή να τα αχρηστεύσει! Η συνέχεια του κράτους...

Τι θα κάνει τώρα ο κ. Παπουτσής (υπουργός Προστασίας Πολίτη) με τους επαγγελματίες που δηλώνουν απροκάλυπτα ότι θα παραβιάσουν το νόμο και θα βάλουν τα τασάκια στα τραπέζια, "κύριε"; (Η έκφραση ανήκει στον απερίγραπτης αισθητικής πρόεδρο του συλλόγου τους.) Θα στείλει τα ΜΑΤ; Όπως δεν τα έστειλε και με τους φορτηγατζήδες; Θα τολμήσει νομοταγής καταστηματάρχης να κάνει καταγγελία; Μακάρι (και επίσης, μακάρι να μην του το κάνουν λαμπόγυαλο), αλλά θεωρώ ότι υπάρχει πρόβλημα στη - διαχρονική, δυστυχώς - τακτική του κράτους (εδώ και αλλού) να βασίζεται στη ρουφιανιά.

Δεν λυπάμαι τους καπνιστές και δέχομαι ότι πρέπει να ταλαιπωρηθούν - όσο κι αν βρίσκω υποκριτική την τακτική των κρατών, που κόπτονται για τα θέματα υγείας και ταυτόχρονα αφήνουν νόμιμο τον καπνό και τον φορολογούν "αβέρτα".

Έχω όμως σοβαρότατο ζήτημα με την παγίωση της αντίληψης ότι οι νόμοι είναι κουρελόχαρτα. Και σε αυτό δεν μου φταίνε τόσο οι όποιοι επαγγελματίες, αλλά πρωτίστως εκείνοι που μας γεμίζουν τα αυτιά με μεγαλοστομίες που όμως δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν.

(Εύχομαι να κάνω λάθος σε όλα όσα γράφω και να είναι "απλά" ζήτημα χρόνου.)

Στη φωτό: Λ. Σ. Μενόττι, πρώην κώουτς της ποδοσφαιρικής εθνικής Αργεντινής και μανιώδης καπνιστής, και παραδίπλα το πορτραίτο του επαναστάτη Τσε.

19 Οκτ 2010

We are islands, but never too far

Ένα φιλόδοξο σχέδιο ζεύξεων των κυριότερων νησιών της χώρας είναι στα σκαριά, υπό τη μορφή ευγενούς άμιλλας μεταξύ υπουργείων. Έτσι, μετά την πρόσφατη εξαγγελία του κ. Ρέππα για οδική σύνδεση της Σαλαμίνας και της Λευκάδας με τη στεριά, ακολούθησε αναφορά και της κας Μπιρμπίλη για ένταξη της νησιωτικής χώρας σε ενιαίο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Με δεδομένη την εμπειρία της (κανονικής) Δανίας, αυτής του βορρά, αλλά και της υπερατλαντικής υπερδύναμης (βλ. σύνδεση των νησιών Florida Keys με την πολιτεία του Jeb Bush), θα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι σε μερικές δεκαετίες η χώρα μας θα αποκτήσει σταθερούς συγκοινωνιακούς διαδρόμους, μέσω των οποίων οι ευλογημένοι αυτοκινητόδρομοι θα οδηγούν στο σύνολο, σχεδόν, των νησιών μας (βλ. σχέδιο) και φυσικά θα διοχετεύονται και άλλες παροχές (οπτική ίνα, ενέργεια κ.λπ.). Τότε, ίσως, θα άρουν και τις αντιρρήσεις τους όσοι (π.χ. Βγενόπουλος, Παπαχελάς) ήταν αντίθετοι στην κατάργηση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας - ο διάλογος για την ακτοπλοΐα θα είναι χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, οι φόβοι τουρκικών επιθέσεων φιλίας ("ελάτε μπρε kardeşlerimiz να σας ηλεκτροδοτήσουμε φτηνά") θα διασκεδαστούν, ενώ -τέλος- οι αεροπορικές συγκοινωνίες θα εξορθολογιστούν και οι Aegean, Olympic κ.ά. θα πάψουν να ποντάρουν στη νησιωτικότητα και τους δήθεν εθνικούς λόγους για να χρεώνουν π.χ. το Αθήνα-Σάμος πιο ακριβά από πολλές ενδοευρωπαϊκές πτήσεις.


15 Οκτ 2010

Συνέβη στην Αθήνα

Γράφω (σε μπλογκ τρίτου) για τους διαμαρτυρόμενους της Ακρόπολης:

- Συμβασιούχοι ήταν, έληξε η σύμβασή τους, και μάλιστα άκουσα ότι δεν είχαν καμία σχέση με την Ακρόπολη την οποία απέκλεισαν (αλλάζοντας λουκέτα και λέγοντας στους τουρίστες, "δεν πειράζει, να πάτε να δείτε την Αρχαία Αγορά").

Μεταξύ άλλων στις απαντήσεις διαβάζω για outsourcing και ΔΟΛ (χωρίς όμως να έχω μιλήσει γι' αυτά) και έρχομαι αντιμέτωπος με το αμείλικτο ερώτημα:

- Σαν εικόνα, τι σε ενοχλεί πιο πολύ: οι απολυμένοι που μπλοκάρουν την Ακρόπολη, ή τα ΜΑΤ να ρίχνουν χημικά μες τον αρχαιολογικό χώρο; 

Και απαντώ:

- Έχουμε στοιχεία για το αν τα χημικά των ΜΑΤ έκαναν ζημιά στον αρχαιολογικό χώρο και σε αρχαία μνημεία; Αν ναι, συμφωνώ μαζί σας.

Επανέρχεται ο έτερος σχολιαστής:

- Σχετικά με το outsourcing επειδή μοιάζει να είναι πανάκεια για το παρόν σύστημα, ακόμα κι αν δεν ειπώθηκε ακόμα, θα ειπωθεί, είμαι βέβαιη: είναι χαρακτηριστικό πως σημαντικές αναγκαφές, όπως πχ το Ακρωτήρι [στη] Σαντορίνη, ολοκληρώθηκαν χάρη σε λεφτά του ΔΟΛ. Θα μου πεις, καλά έκανε το κράτος και πήρε τα λεφτά. Και θα σου πω: με ποιο αντάλλαγμα; Δεν νομίζω πως ο ΔΟΛ είναι απλά γενναιόδωρος και χαρίζει λεφτά για να γίνει δουλειά σε μια ανασκαφή.

Κι όλα αυτά χωρίς να έχω μιλήσει για ΔΟΛ & outsourcing. Το γουδί, το γουδοχέρι!

Και για τα χημικά, τι λέει;

- Όσο για το αν τα χημικά βλάπτουν τα μάρμαρα, ναι, τα βλάπτουν. Το μάρμαρο είναι αρκετά ευαίσθητο υλικό: έχει υποστεί ανεπανόρθωτες φθορές ήδη από την ατμοσφαιρική μόλυνση. Κάποια από τα χημικά στοιχεία του προκαλούν μια χημική αντίδραση που το "σκάει" μετατρέποντάς το σε κάτι σαν πωρόλιθο. Ένα από αυτά είναι το CO2. Τα χημικά που ρίχνουν οι μπάτσοι έχουν της Παναγιάς τα μάτια μέσα. Πέρα από αυτό όμως, σαν εικόνα βρίσκω τη βρίσκω βέβηλη, αποκρουστική και απαράδεκτη τη χρήση τέτοιας βίας πάνω στον ιερό βράχο.

Εγώ όμως δεν ρώτησα γενικά και θεωρητικά για το μάρμαρο και το τι του κάνουν τα κακά χημικά (των κακών μπάτσων). Ήταν ξεκάθαρο αυτό που έγραψα: Έχουμε στοιχεία ότι η συγκεκριμένη ενέργεια (btw, τι πάει να πει "τέτοια βία", δεν τους βασάνισαν κιόλας τους διαδηλωτές) έκανε ζημιά στον χώρο και τα μνημεία;

Δεν με πειράζει καθόλου να λέει ο καθένας αυτό που ούτως ή άλλως έχει στο μυαλό του, απλά όταν το πράττει στο πλαίσιο ενός διαλόγου, ας κάνει τον κόπο να δίνει και λίγη σημασία (διαβάζοντας με στοιχειώδη προσοχή) σε αυτά που έχει πει ο άλλος... Δεν βλάπτει.

Anyway...

Για να βγάλουμε από τις μνήμες μας το χθεσινό "κακό συναπάντημα" και να μην κλείσουμε με γκρίνια, ιδού φωτογραφία μιας παλιάς, πολύ πιο ευχάριστης (συγκριτικά με "ΜΑΤ" και διαδηλωτές) ανθρώπινης παρουσίας στον Παρθενώνα (Jane Mansfield - υποθέτω στο περιθώριο της ταινίας του τίτλου για τους 1ους σύγχρονους Ολυμπιακούς).

Και μετά θα πάνε για Christmas shopping?

Για την αναγκαιότητα των "μέτρων" ή την ενδεχόμενη ύπαρξη ρεαλιστικών εναλλακτικών έχουν μιλήσει πολλοί και πολύ (δεν εξαιρούμαι), όπως και για την αποτελεσματικότητα, το περιεχόμενο και τη μορφή των αντιδράσεων. Θα σταθώ λίγο στη χθεσινή προαναγγελία απεργιακής κινητοποίησης από τη ΓΣΕΕ για τις 15 Δεκεμβρίου - δηλ. 2 μήνες και μία μέρα αργότερα (πώς λέμε "αιωνιότητα και μια μέρα";). Δεν δείχνει μια συνδικαλιστική οργάνωση που "καίγεται". Μάλλον δημιουργεί την εντύπωση ότι πάει να "βγάλει την υποχρέωση". Ελπίζω αυτή η εντύπωση να οφείλεται στην ανεπαρκή προβολή των άλλων ενεργειών στις οποίες, δεν μπορεί, σίγουρα θα προβαίνουν οι εθνικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Ξέρετε: Ενεργειών ενημέρωσης των εργαζομένων για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους (έχει πολλή δουλειά να γίνει σε αυτόν τον τομέα), συζήτησης για το εφικτόν του να υπάρχει (σήμερα, στην Ελλάδα) πλήρης απασχόληση με μίνιμουμ μισθό 1200 € (ναι, υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουν αυτό), κ.λπ. Μακάρι να συμβαίνουν πράγματα και να είμαι απλά εγώ ο άδικος, που υποψιάζομαι ότι κάποιοι αξιοποιούν συγκεκριμένες κομματικές πλειοψηφίες και "περνούν" αποφάσεις που έχουν ληφθεί ...διαθεσμικά.

13 Οκτ 2010

We told you so!

Με την κινητικότητα που χαρακτηρίζει τελευταία την οικογένεια Μητσοτάκη και την κυρία Μπακογιάννη ειδικότερα, δεν μπορώ να μην ανασύρω το άρθρο που είχε δημοσιεύσει η λάσπη (η) εν έτει 2004.

9 Οκτ 2010

Όπως λάχει

Δηλαδή, αν επικρατήσουν οι αντιμνημονιακοί υποψήφιοι, θα έχουμε πόλεις και περιφέρειες που θα αποτελούν νησίδες απαλλαγμένες από την εφαρμογή του Μνημονίου και των δεινών του;

Κάτι σαν τους αποπυρηνικοποιημένους Δήμους της αξέχαστης ειρηνιστικής δεκαετίας του '80;

8 Οκτ 2010

Παλουκιστάν

Ποιες είναι οι πέντε μεγάλες συγκοινωνιακές υποδομές που κατά τη γνώμη σας θα χρειαζόταν να αποκτήσει το συντομότερο δυνατό η Ελλάδα;

Προφανώς σε αυτή την ερώτηση υπάρχουν μερικά εκατομμύρια πιθανές απαντήσεις, και μάλιστα λογικοφανείς.

Ήταν πάντως έκπληξη ν' ακούσω για δύο ζεύξεις στο top-5 της πολιτικής μας ηγεσίας, που ανακοίνωσε υποψήφια έργα για υλοποίηση με σύμβαση παραχώρησης.

Ακούγεται αστείο ίσως, θαρραλέο σίγουρα, αλλά στη Λευκάδα - που είχε πρόσφατα συζητηθεί δημόσια - προστέθηκε τώρα και η ζεύξη Περάματος-Παλουκίων.

Εδώ και χρόνια ακούω για τοπικές αντιδράσεις, που σχετίζονται με τοπικά συμφέροντα στα καράβια-παντόφλες - και που στην πιο "τραβηγμένη" εκδοχή θα μπορούσαν να φέρουν την κατάσταση στο σημείο της θρυλούμενης αντιμετώπισης που (λέγεται ότι) είχαν ατυχείς μηχανικοί, εμπλεκόμενοι στη ζεύξη του στενού της Μεσσήνης-Ρηγίου (Messina Σικελίας και Reggio Καλαβρίας): οι γνωστοί-άγνωστοι υποτίθεται ότι "έχτισαν" εκείνους και όχι τα βάθρα του τεχνικού έργου...

Ο Σίλβιο όμως το 2009 έβαλε (πάλι) μπρος το έργο. Αστείο; Θαρραλέο; Πώς κάμφθηκαν οι αντιδράσεις; Δεν ξέρω αν οι απαντήσεις είναι γνωστές σε αυτούς που πρέπει, εδώ στην Ελλάδα. (Αυτοί δεν θα παραδεχτούν ότι ο Καβαλιέρε είναι η πηγή της έμπνευσής τους. Εμείς το ξέρουμε αλλά μικρή σημασία έχει.)

Επί της ουσίας, τρία (τουλάχιστον) τινά μπορεί να συμβαίνουν:
- Είτε κάποιοι είναι διατεθειμένοι να σπάσουν αυγά και να σπάσουν τα ταμπού, κόντρα σε όσους/όσα τους προειδοποιούν ότι θα φάνε τα μούτρα τους.
- Είτε τελικά οι μυθικοί φόβοι ήταν (διαχρονικά) άλλοθι για αδράνεια, και ως Λαμπρή εξαίρεση κάποιοι απλά δουλεύουν και έτσι φαίνονται να τους ξεπερνούν ηρωικά.
- Είτε, τέλος, κάποια έργα εξαγγέλλονται για να περνά η ώρα, μια και δεν υπάρχουν όχι λεφτά αλλ' ούτε καν σάλιο - και δεν εννοώ στο στεγνό κράτος αλλά στους δανειστές που (σε τέτοιους καιρούς) θα κληθούν να αποφανθούν για το περίφημο bankability, τη δυνατότητα δηλαδή δανειοδότησης για χρηματοδότηση "κουλών" ή μη κατασκευών.

Τα υπόλοιπα αφού κατακαθήσει η σκόνη, μήπως και καταλάβουμε αν ένα τέτοιο έργο (της Κούλουρης εννοώ, όχι το σιτσιλιάνικο) είναι πραγματικά βιώσιμο. Τη Λευκάδα θα τη σχολιάσω άλλη φορά.

4 Οκτ 2010

Πανίσχυρο ΒΗΜ(Α)

Στο πρωτοσέλιδο του (άλλοτε Ελεύθερου) ΒΗΜΑτος της 3/10/2010, το εξοργιστικό δεν ήταν η είδηση. Δεν είναι καν είδηση, άλλωστε. Εδώ και περίπου 9 μήνες "όλοι" (με πρώτους τους παπαγάλους που βλέπουν να έρχεται πτώση 40% στο βιοτικό επίπεδο) μιλούν για την εσωτερική υποτίμηση, που θα επέλθει μέσω και της μείωσης μισθών - κι ακόμη, οι περικοπές στο Δημόσιο δεν γίνονται μόνο για εξοικονόμηση αλλά και για να πέσει ο πήχυς παντού.

Η αγαπημένη μας εφημερίδα καταφέρνει για μια ακόμη φορά να συναρπάσει, προσθέτοντας ένα πατερναλιστικό συμπλήρωμα στον κύριο τίτλο. Οι μειώσεις μισθών, βρε κουτά, γίνονται "για να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις". Ναι, όποιος δίνει τα λεφτά του για να αγοράσει την έγκριτη (με τις προσφορές της σε σιντιά κ.λπ.) θεωρητικά μπορεί να διαβάσει τις λεπτομέρειες - μπορεί επίσης να αναρωτηθεί για ποιες ακριβώς επιχειρήσεις γίνεται λόγος: τις μικρομεσαίες που ήδη στη συντριπτική τους πλειονότητα έδιναν επί χρόνια στον εργαζόμενο λιγότερα απ' όσα προβλέπει ο Νόμος, και που σήμερα χρησιμοποιούν το λίπος αυτής της εξοικονόμησης και κάνουν χάρη στον εργαζόμενο με το να μην τον απολύουν; Όποιος όμως δει περαστικός το αναρτημένο πρωτοσέλιδο (ή το ακούσει στα ραδιοτηλεοπτικά reviews) το πιθανότερο είναι ότι θα μείνει με μια συγκεκριμένη εντύπωση. Γι' αυτό υπάρχουν και τα πρωτοσέλιδα, για να περνούν το κεντρικό μήνυμα - στη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι για πρώτη φορά, οι λέξεις "περνούν" και "κεντρικό" ας διαβαστούν όσο πιο καχύποπτα αντέχετε.

1 Οκτ 2010

Το άρωμα του τραίνου

Ο υπουργός Υπομεδί (όπως λέγεται σήμερα το Πεχώδε, μετά τη συγχώνευσή του με το Μεταφορών & Επικοινωνιών) ξέρει από τώρα ποιο θα είναι το motto του, ανεξάρτητα από την έκβαση της (συγκρουσιακής;) διαδικασίας αναδιάρθρωσης των Ελληνικών Σιδηροδρόμων:

- Είτε θα αλλάξει το τοπίο, ουσιαστικά για πρώτη φορά από το 1970 που ιδρύθηκε ο οργανισμός, που είχε ενοποιήσει ΣΕΚ, ΣΠΑΠ και λοιπές σιδηροδρομικές δυνάμεις - οπότε θα δικαιούται να λέει "Τόλμησα!", ήτοι γαλλιστί J' ai osé...

- Είτε θα κάνει πίσω και θα μείνει με αυτά που όλοι αγαπήσαμε, και που συνέβαλαν στην περαιτέρω απαξίωση του συγκοινωνιακού μας αουτσάιντερ - οπότε θα μονολογεί ότι έμεινε με τον ΟΣΕ ανά χείρας: J' ai OSE*...



















Το όνομά του, το άρωμά του... Η όσφρηση είναι η αίσθηση της μνήμης. Η μυρωδιά του ντίζελ θα με συντροφεύει πάντα. Ελπίζω πως μετά από κάποια χρόνια θα έχω λόγους να αγαπήσω τα ελληνικά τραίνα.

*Ναι, αγαπητοί γαλλομαθείς, το ξέρω ότι αποδίδεται ως CH ήτοι chemins-de-fer helléniques, αλλά τι σημασία έχει;!