30 Απρ 2012

Ψεκάστε, σκουπίστε, (απο)τελειώσατε

Επιφανές στέλεχος ελληνικού κόμματος είχε υποβάλει (το Φεβρουάριο 2007) την ακόλουθη ερώτηση προς τους Υπουργούς Μεταφορών, ΠΕΧΩΔΕ [σημ.: τότε ήταν χωριστά], Αμύνης και Υγείας:
Πολίτες διαμαρτύρονται ότι παρατηρείται το φαινόμενο αεροσκάφη (πολιτικής ή πολεμικής αεροπορίας) συχνά να πραγματοποιούν αεροψεκασμούς πάνω από την Αθήνα αλλά και πάνω από άλλες πόλεις, χωρίς να είναι γνωστό γιατί προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες, ποιο είναι το περιεχόμενο των υλικών με τα οποία ψεκάζουν και ποιο σκοπό εξυπηρετούν οι αεροψεκασμοί αυτοί.Επειδή από την παρατήρηση αυτών των φαινόμενων δημιουργείται ανησυχία στους πολίτες για πιθανές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και την υποβάθμιση της ποιότητας του περιβάλλοντος.
Ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί:
- Πραγματοποιούνται αεροψεκασμοί;
- Από ποιους φορείς και για ποιο λόγο πραγματοποιούνται και εάν το περιεχόμενο αυτών εμπεριέχει κινδύνους για τους κατοίκους και το περιβάλλον.

Ο πολιτικός αυτός έκτοτε αποχώρησε από το κόμμα του και ίδρυσε νέο, το οποίο μάλιστα πορεύεται και αυτό με αξιώσεις στο φετινό εκλογικό αγώνα.

Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά. Οι πυρκαγιές, η επανεκλογή Καραμανλή, ο Ζαχόπουλος, το Βατοπέδι, ο Γρηγορόπουλος, ο ΓΑΠ, τα Μνημόνια, ο Παπαδήμος...

Το θέμα των αεροψεκασμών δεν έχει συζητηθεί ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο. Ένας λόγος είναι ότι προέχουν άλλα "σοβαρότερα". Ένας άλλος είναι ότι δεν αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερης αντιπαράθεσης. Κανείς δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να πείσει τον άλλο για το ότι "(δεν) μας ψεκάζουν".

Όσοι πιστεύουν στη θεωρία συνωμοσίας των chemtrails είναι μοιρασμένοι σε όλο το πολιτικό φάσμα. Ο ερωτών βουλευτής δεν ήταν (αν και θα μπορούσε) ο Καμμένος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία. Ήταν ο Κουβέλης της Δημοκρατικής Αριστεράς και την ερώτηση την υπέβαλε ως Συνασπισμός / Σύριζα. Και πάω στοίχημα ότι αρκετοί οπαδοί της θεωρίας συγκαταλέγονται και στους Πασόκους, Κουκουέδες, Laotians* και Οικολόγους του 2007 και 2009.

Κάποιοι, πάλι, θυμούνται ότι από πιτσιρίκια προσέχαμε, ειδικά τα καλοκαιρινά απογεύματα στα νησιά (χωρίς πολυκατοικίες να μας κόβουν τη θέα), τις άσπρες γραμμές στον ουρανό, που μάλιστα απλοποιητικά (και εν μέρει ανακριβώς) μας έλεγαν ότι γίνονται από αεριωθούμενα. Μιλάμε για δεκαετία του '70. Οι γραμμές αυτές ήταν "πάντα" (δηλ. έκτοτε) μέρος του τοπίου. Στη φυσική του σχολείου μάθαμε τι είναι τα αεριωθούμενα και οι περισσότεροι - με εξαίρεση ειδικούς επιστήμονες ή χομπίστες - δεν ξανασχοληθήκαμε. Όποιος θέλει μπορεί να δει εδώ την εξήγηση (με λίγα λόγια: συμπύκνωση ατμών). Δεν έχει πολλή πλάκα ή ίντριγκα και θέλει λίγο (αλλά όχι πολύ) διάβασμα.

Δεν έχουμε ακόμη φτάσει στο (οργουελιανό) σημείο, να απαγορεύεται να ισχυριστείς ότι "δύο και δύο κάνουν τέσσερα". Πλησιάζουμε όμως στο να αισθανόμαστε (πολλοί από εμάς) υποχρεωμένοι να αποδεικνύουμε "απ' το μηδέν" αυτά που ξέραμε ότι ισχύουν βάσει εμπειρικών δεδομένων, πιθανοτήτων ή λογικής. Κι αυτό έχει αρχίσει να γίνεται πάρα πολύ κουραστικό, διότι οι συζητήσεις προσκρούουν στον τοίχο του μεσσιανικού ανορθολογισμού.

Στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, αναλώθηκε κάποια (ευτυχώς λιγότερη από άλλες φορές) ενέργεια στο αν θα γίνει "ντιμπέιτ" μεταξύ πολιτικών αρχηγών. Λυπάμαι που το λέω, αλλά η μόνη σοβαρή έκθεση που είχα στη συγκεκριμένη τέχνη διαλόγου, με την πραγματική της έννοια, ήταν στην προετοιμασία μου για το Cambridge CPE (Proficiency), στη δεκαετία του 1980. Επειδή μάλιστα έκανα μόνο ιδιαίτερα και κατ' ιδίαν μελέτη, δεν είχα την ευκαιρία να περάσω από τη θεωρία στην πράξη, όπως ίσως συνέβη σε όσους είχαν το ευεργέτημα της ύπαρξης συμμαθητών. Στο debate (αν θυμάμαι καλά γιατί έχουν περάσει χρόνια) καλείσαι να βρεις και να υποστηρίξεις τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά μιας συγκεκριμένης θέσης. Συνθέτεις κείμενα με αρχή, μέση και τέλος (και, εννοείται, με λογική σειρά), τα κάνεις ελκυστικά και πειστικά, δομείς με αυτό τον τρόπο τη σκέψη σου και γίνεσαι έτοιμος για συζήτηση, υποστήριξη αλλά και αντίκρουση επιχειρημάτων, αντιμετώπιση ερωτήσεων (ή υποβολή δικών σου), ...με άλλα λόγια, έτοιμος για διάλογο.

Η λέξη ισηγορία μπορεί να θυμίζει σε κάποιους τον σμυρνιό (και κυκλαδίτη) Sir Alec Issigonis (βλ. αυτοκίνητα Mini), την ισημερία, τη δικηγορία ή τον Ισοκράτη. Στους περισσότερους νομίζω ότι είναι άγνωστη. Σημαίνει ότι όλοι δικαιούνται εξίσου να ομιλούν (και να ακούγονται). Πάταξον μεν, άκουσον δε (σχετική φράση, από περίοδο "κρίσης" μάλιστα). Οι hecklers είναι ένα φαινόμενο ενδιαφέρον μεν, πλην όμως έξω από τη δεοντολογία της συζήτησης. Θυμηθείτε πόσες φορές τα τελευταία χρόνια, και κυρίως το 11μηνο της "αγανάκτησης" (που άραγε προσεχώς εκπνέει;), μάθαμε για "ακτιβίστικες" διακοπές ομιλιών (όχι μόνο πολιτικών, αλλά και επιστημόνων), γιαούρτια, αυγά, ξύλο. Εκδηλώσεις που αγκαλιάστηκαν, όχι μόνο από λαϊκούς "διασκεδαστές", αλλά και από πολιτικούς φορείς (και κυρίως, ενδιαφέρον και αυτό, τον φορέα που υπέγραψε την ερώτηση του 2007 για τους ψεκασμούς, και φυσικά και το δεξιό του counterpart - ο ηγέτης του ξέρει από γιαούρτια, άλλωστε).

Δέχομαι ότι οι βασικές πολιτικές δυνάμεις και τα δημοφιλέστερα των ΜΜΕ - αλλά, δυστυχώς, και το εκπαιδευτικό μας σύστημα και το θεσμικό μας πλέγμα - συνέβαλαν καθοριστικά στο να μάθει "ο κόσμος" να μη δίνει αξία στο διάλογο, αλλά στους μονολόγους και την κακοφωνία των "παραθύρων" και των "πάνελ". Δέχομαι, αλλά μέχρι ένα σημείο, ότι οι οικονομικές δυσκολίες πολλών και η αίσθηση πολιτικής εξαπάτησης επηρέασαν και τη διάθεση για ψύχραιμο διάλογο - όταν όμως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για συζήτηση, αυτή πρέπει να αναβάλλεται, όχι να υποκαθίσταται από κάτι άλλο, και μάλιστα βίαιο.

*αυτοί που είναι από το Laos


28 Απρ 2012

"Έκτη Μαΐου, κι απ' τη Βαστίλλη..."

Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές σε μια άλλη εποχή θα ήταν αναμέτρηση καθαρά εθνικής σημασίας: η κεντροαριστερά μετά από 17 χρόνια σφαλιάρας (αποκορύφωμα η ντροπή του 2002 - πατήρ Λεπέν στο β' γύρο) θέλει να πάρει τη ρεβάνς. Φέτος η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία σύσσωμη επενδύει στη νίκη του Ολάντ, για να γίνει η Γαλλία η πρώτη από τις μεγάλες χώρες που θα εκλέξει σοσιαλιστή μετά από καιρό. Ταυτόχρονα, δίνεται αφορμή για ευρύτερη αντιπαράθεση γύρω από την ευρωπαϊκή προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης, που μέχρι τώρα συνεπάγεται μέτρα λιτότητας στις περισσότερες χώρες και πολιτική αστάθεια (φρέσκα παραδείγματα: Ολλανδία, Ρουμανία, Τσεχία - μέσα στην ίδια εβδομάδα!). Η διαμάχη αναπόφευκτα χρωματίζεται: ο εύκολος στόχος είναι η μονεταριστική δεξιά και τα περισσότερα πυρά κατευθύνονται (εκτός από το "κεφάλαιο" γενικώς) στην ισχυρότερη χώρα της ΕΕ.

Είναι αδύνατο να προβλεφθούν οι εξελίξεις. Ο Ολάντ είναι φαβορί - αν νικήσει, το στοίχημα της Ευρώπης είναι να βρει σύντομα νέο σημείο πολιτικής ισορροπίας, που ευχής έργο θα είναι να μεταφράζεται σε ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και πρόοδο - και όχι απλά φόρους. Η ανθρωπιά της γηραιάς ηπείρου έχει υψηλό κόστος. Και οι δύο βασικοί πολιτικοί πόλοι θέλουν να τη διατηρήσουν (η Μέρκελ απέχει πολύ από την ακραιφνή καπιταλίστρια, που αρκετοί εδώ νομίζουν ότι είναι), η διαφωνία τους είναι στο πώς. Μένει να αποδειχτεί αν ο δρόμος των σοσιαλιστών θα είναι όχι μόνο ελκυστικός αλλά και βιώσιμος.

Τα καθ' ημάς

Η Ελλάδα ψηφίζει για τη νέα βουλή και κυβέρνησή της τη μέρα του δεύτερου γαλλικού γύρου (6 Μάη). Οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Αντίπαλοι δεν είναι η (κεντρο)δεξιά και η (κεντρο)αριστερά. Η ελεγχόμενη πτώχευση που ζούμε έχει περιορίσει σημαντικά τις επιλογές εγχώριας πολιτικής πορείας, που ούτως ή άλλως έχουν μικρό ειδικό βάρος στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Οι συμπολίτες μας δεν θα διαλέξουν ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερή διέξοδο. Από μια άποψη, η επιλογή μοιάζει εύκολη και προφανής. Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν ορίζεται καθαρά. Ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις δηλώνουν αντιμνημονιακές με κύριο περιεχόμενο των θέσεών τους, τη διαμαρτυρία. Ακόμη κι αν συσπειρώνονταν αποτελεσματικότερα (π.χ. ΚΚΕ με Σύριζα, Ανεξάρτητοι Έλληνες με ΛΑΟΣ) θα αδυνατούσαν να συγκροτήσουν ενιαίο μέτωπο. Έστω και ισχυρότεροι ως πόλοι, θα παρέμεναν στα αντίθετα άκρα.

Η διαφοροποίηση της "αριστεράς" από τη "δεξιά", εδώ, δεν χαρακτηρίζεται κυρίως από την οικονομική κοσμοθεωρία. Στο δημόσιο λόγο της Ελλάδας επικρατεί ο κρατισμός. Οι ρίζες είναι σίγουρα βαθύτερες, εν μέρει ευρωπαϊκές, σημαντικό ρόλο όμως παίζει η μετά το '75 πορεία της Ελλάδας με τις εθνικοποιήσεις (αργότερα "κοινωνικοποιήσεις"), την αντιεπιχειρηματική ρητορεία, παιδεία και πρακτική και φυσικά τη διόγκωση του δημόσιου τομέα. Εμείς οι 40-κάτι δεν θυμόμαστε κάτι διαφορετικό, ούτε βέβαια οι νεώτεροί μας. Οι απόπειρες αντιστροφής ήταν λίγες, η ημιτελής (και χοντροκομμένη) του Μητσοτάκη και η τωρινή που παρουσιάζεται ως επιβαλλόμενη από τις αγορές και τους ξένους. 

Όταν σχεδόν όλοι είναι κρατιστές, αυτό που θα τους διαφοροποιήσει πολιτικά είναι το δίπολο αυταρχισμού-ελευθεριότητας. Απόντος του σταλινισμού, το δίπολο αυτό έχει υποκαταστήσει τη διάκριση δεξιάς-αριστεράς με οικονομικούς όρους. Η δεξιά σημαίνει, σήμερα, κυρίως τον πατριωτισμό και το φρενάρισμα της μετανάστευσης. Στην Ελλάδα που απομακρύνεται από τις μνήμες των δικτατοριών, η πάλαι ποτέ δημοκρατική προοδευτική πλειοψηφία (που ακόμη και την εποχή του υπόδικου Ανδρέα και της πτώσης του Τείχους ξεπερνούσε το 50%) είναι συρρικνωμένη, ενώ αντίθετα για πρώτη φορά εμφανίζεται πανσπερμία δεξιών κομμάτων διαφόρων αποχρώσεων. Ακόμη κι αν ο Τσίπρας με τον Καμμένο έκαναν αντιμνημονιακό μέτωπο, είναι αβέβαιο πόσο θα άντεχε μια μεταξύ τους ανακωχή στο μεταναστευτικό. Και το γεγονός ότι 9 μέρες πριν τις εκλογές οι στοιχηματζήδες θεωρούν ιδιαίτερα πιθανή την ταυτόχρονη είσοδο Χρυσής Αυγής και ΛΑΟΣ στη βουλή μάς δείχνει ότι ο λεπενισμός δεν μπορεί να αφήσει απρόσβλητη ούτε τη δημοκρατική Ελλάδα.

Tradition says...

Το μεγάλο ερωτηματικό των εκλογών είναι, σε ποιο βαθμό οι βασικές παραταξιακές ταυτότητες (όπως εκφράζονταν με Πασόκ και ΝΔ) θα παραμείνουν ισχυρές, παρά την πρόσφατη έλλειψη υλικών αντικρυσμάτων (διορισμών κ.λπ.), τις σχεδόν ταυτόσημες οικονομικές θέσεις (όπως ειπώθηκε) και τη γενική κατάσταση και απαξίωση (που οδηγούν πολλούς στα πιο ξεκάθαρα άκρα). Αν συσσωματώνονταν (κάτι που εμφανώς αποφεύγουν), οι εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις ίσως θα είχαν μια ελπίδα να φέρουν ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, πιο αντιπροσωπευτικό όσον αφορά τις διάφορες υπαρκτές (αλλά καταπιεσμένες) τάσεις. Η ελπίδα αυτή - που θα αποτελούσε ουσιαστική προϋπόθεση ανατροπής του πολιτικού ολιγοπωλίου που έχουμε ζήσει επί δεκαετίες - δεν έχει χαθεί αλλά σίγουρα απομακρύνεται. Στην κάλπη για πολλούς θα βαρύνει η παράδοση. Πολλοί, αρκετοί για να δώσουν κοινοβουλευτική αλλά και λαϊκή πλειοψηφία στο δικομματισμό (Θεέ μου, κάνε να έχω λάθος!), πρώτα "είναι" και μετά "ψηφίζουν".

Πιστεύω ότι η επιλογή αυτή δεν σχετίζεται πάντα με άμεσο συμφέρον, κι ας συζητήθηκε αυτή η διάσταση πρόσφατα, με τις μούντζες, τις κρεμάλες και την αγανάκτηση. Δυστυχώς, το ρητό "δεν αλλάζω άντρα/γυναίκα, ομάδα και κόμμα" δεν έχει πεθάνει. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να χωρίζουν τα ζευγάρια και ούτε σκοπεύω να αρνηθώ τον Ολυμπιακό, η ψήφος όμως είναι μια περιοδική επιλογή που ναι μεν πρέπει να εδράζεται σε αρχές (κι αυτές δεν είναι να τις αλλάζεις σαν τα πουκάμισα) - πλην όμως αδυνατώ* να καταλάβω γιατί πρέπει να είναι άκαμπτη, ειδκά τώρα που όλο και περισσότεροι έχουν αντιληφθεί πόσο κακό μας έκανε που παραγνωριστήκαμε με τη ΝΔ, το Πασόκ και τους μηχανισμούς τους.

*Βοηθήστε με. Το εννοώ.


27 Απρ 2012

Ίνα πληρωθή το ρηθέν

"I can swim in the waters of over 6000 islands..."

Με τόσες εξορύξεις, θεωρήστε το βέβαιο - θα γεμίσουμε "νησιά".

Κι αφήστε τους ανθέλληνες να κοροϊδεύουν 


26 Απρ 2012

Ραγιάδες, ραγιάδες...

Για να σηκώσουμε τα εθνικά μας βάρη, ας μην περιοριστούμε στα ημίμετρα. Η λύση θα έρθει από το Μόσκοβο. (Στη φωτό, ο "απόλυτος" αρσιβαρίστας Βασίλης Αλεξέγιεφ.)


21 Απρ 2012

Μην παραλείψετε να πάρετε τον Ε.Τ. με τα εμβατήρια σήμερα!

Αντιγράφω τους στίχους από τον Άγιο Φεβρουάριο. Τους έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου και τους μελοποίησε ο Δήμος Μούτσης. Τραγούδησε μία Πετρή Σαλπέα, σε ένα άλμπουμ (με Χίο-Μυτιλήνη και Χάρο που βγήκε παγανιά) που ανέδειξε τον (κάποτε νεολαίο "Λαμπράκη", κάτι που μάλλον δεν γνωρίζουν κάποιοι gay ακτιβιστές) Δημήτρη Μητροπάνο, που πρόσφατα χάθηκε.


Σήμερα 21 Απριλίου είναι του Αγίου Ιανουαρίου (ταυτίζεται με τον Σαν Τζεννάρο, προστάτη της Νάπολης). Ο συμβολισμός του στιχουργού για την "επόμενη μέρα", δηλ. τον Άγιο Φεβρουάριο που θα ερχόταν στη συνέχεια (η δισκογραφική δουλειά έγινε επί επταετίας), "πέρασε" από τις συμπληγάδες - υποθέτω λίγοι ήταν οι διαβασμένοι λογοκριτές και δεν υπήρχε και Google τότε (που μας επιτρέπει σήμερα να "κάνουμε τους έξυπνους" εμείς που δεν τα ζήσαμε).

Στα εννιακόσια δέκα οχτώ
από την Μικράν Ασία
μου 'στειλες κάρτες με στρατό
και με την Αγιά Σοφία

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό


Μ' από τότε μέχρι εδώ

σπίτι μείναμε μόνο δυό
ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ

Πρόσφυγα σ' έριξαν εδώ

κι ο χάρος έξι βήματα
στα χρόνια που 'ρθα να σε δω
μέσα στα παραπήγματα

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό


UPDATE 24/11/2015.
Ένας ιταλός ισχυρίζεται ότι έχει "πνευματικά δικαιώματα" πάνω στην εικόνα του Αγίου Ιανουαρίου που είχα αναρτήσει εδώ.
Επειδή βαριέμαι να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας και ότι ο ιταλιάνος τα πνευματικά δικαιώματα τα κατοχύρωσε πολύ μετά από αυτή την ανάρτηση, απομάκρυνα την εικόνα αυτή. Όποιος θέλει να δει εικόνα του Αγίου Ιανουαρίου ας κάνει ένα search.

19 Απρ 2012

Fuego griego

Η ανακοίνωση του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων για τη διαδρομή της Ολυμπιακής Φλόγας μπορεί να λοιδορήθηκε ευρύτατα (από διάφορους ανθέλληνες), πλην όμως όλα δείχνουν ότι δεν έγινε τυχαία - και μάλιστα ανήμερα το Μέγα Σάββατο.

Είναι προφανές ότι ο ευφυής κ. Καμμένος έριξε άδεια για να πιάσει γεμάτα. Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν έχουν διαψευσθεί, τα άλλα δύο δεξιότερα της Δεξιάς κόμματα, δηλ. ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του κ. Καρατζαφέρη και η Χρυσή Αυγή του κ. Μιχαλολιάκου, μετά τον αρχικό τους αιφνιδιασμό, προβληματίστηκαν έντονα και σκόπευαν να δώσουν άμεση συνέχεια στο ζήτημα.

Ο μεν ΛΑ.Ο.Σ. (διά του γλαφυρού κ. Κύρτσου) ετοίμασε σχέδιο ανακοίνωσης στο οποίο τονίζει τη σημασία του Αγίου Φωτός, που κάθε χρόνο και χωρίς αναπτήρα - και προπαντός χωρίς φανφάρες, αν εξαιρεθεί η ειδική πτήση και η υποδοχή του με τιμές Αρχηγού Κράτους - ξεκινά (καλή ώρα "σήμερα Μεγάλο Σάββατο") από τον Πανάγιο Τάφο και φτάνει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, κρατώντας άσβεστη τη φλόγα της ορθοδοξίας, μακριά από ειδωλολατρικές τελετές, που θέλουν την προσοχή τους, μια και τις έχουν ως σημείο αναφοράς τους και κάτι περίεργοι Ναζι-άρηδες...

Με τη σειρά της, η Χ.Α. στο αντίστοιχο προσχέδιο, αφού κατακεραύνωσε τον υποτιθέμενο Καρατζαφύρερ (αλλά στην πραγματικότητα Καρατζαφλώρο), θεώρησε σκόπιμο να εστιάσει στη διαχρονικότητα του Ελληνισμού, ο οποίος υπάρχει επί χιλιετίες και σίγουρα προϋπήρξε της έλευσης του Χριστιανισμού - ενώ τόσο ο Ολυμπισμός όσο και η Φλόγα είναι γνήσια τέκνα της Πατρίδας, που ενέπνευσαν τους ισχυρούς του Πλανήτη σε κρίσιμες καμπές της ιστορικής πορείας: ενδεικτικά (και μόνο) αναφέρονται ο γάλλος Πιερ ντε Κουμπερτέν (αναβιωτής των Αγώνων το 1896), α, και ένας Α. Χίτλερ, επί των ημερών του οποίου (1936) έτυχε να πρωτοταξιδέψει η Φλοξ προς βορράν.

Προδιαγραφόταν, συνεπώς, κλιμάκωση. Ευτυχώς, δεν άνοιξε μύτη.

Η υποτιθέμενη ραστώνη του Πάσχα δεν ήταν ο πραγματικός λόγος που απετράπη η δημοσιοποίηση των σχετικών δελτίων τύπου και η διεύρυνση της αντιπαράθεσης στο σύνολο του σκληροδεξιού πολιτικού φάσματος. Μια προσεκτικότερη ματιά στη φετινή πορεία της Φλόγας δείχνει ότι το σύνολο των νησιών μας, πλην βεβαίως της λεβεντογέννας Κρήτης, μένει απ' έξω. Σε τυχαία πεζή περιπολία αστυνομικών στο χωριό Μαραθόκαμπος, κοιτίδα της αποτυχημένης (και αντιβενιζελικής) σαμιακής εξέγερσης του 1925, φημολογείται ότι εντοπίστηκαν προκηρύξεις, με απειλές για ανάφλεξη σε όλο το νησί στη διάρκεια των Ολυμπιακών, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την παράλειψη αυτή. Το κείμενό τους έκλεινε με την αποστροφή: "Ξέρουμε εμείς από φωτιές!" - μια υπόμνηση του θλιβερού απολογισμού δασικών πυρκαγιών των τελευταίων δεκαετιών.

Μετά από μαραθώνιες συνεννοήσεις, μεταξύ μαγειρίτσας και οβελία, με παράγοντες των ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας (που, όπως μαρτυρά και το κυβερνητικό του πρόγραμμα, συμπεριλαμβάνονται στον πυρήνα συνεργατών του), ο κ. Καμμένος αποφάσισε να μην παίξει άλλο με τη φωτιά (ζητώ συγγνώμη για το τετριμμένο χιούμορ) και δεσμεύτηκε ότι δεν θα δοθεί έκταση και συνέχεια στο συγκεκριμένο θέμα (οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μίκρυναν μάλιστα και τη γραμματοσειρά στον ιστότοπο κι έτσι δυσκολεύονται να τη διαβάσουν οι ηλικιωμένοι φίλοι τους), με αντάλλαγμα τη σιγή των άλλων δύο πολιτικών δυνάμεων (και τον καθησυχασμό των νησιωτών). Τη "ζημιά" του, σπέρνοντας έριδα σε ΛΑΟΣ-ΧΑ, την είχε άλλωστε κάνει. Με χαρά αφοσιώθηκε στην επόμενη αποστολή του, με τον κωδικό Chariots of Fire...


Οι γίγαντες κονταίνουν, οι νάνοι θα ψηλώσουν;

Δημοσκοπήσεις (δημοσιευμένες) τέλος από του Θωμά. Τύπος των ήλων, γιοκ. Το 15ήμερο του Πάσχα σε νορμάλ συνθήκες δεν γίνονται γκάλοπ - ο κόσμος είναι σκορπισμένος και τα δείγματα πάσχουν από πλευράς αντιπροσωπευτικότητας. Τα νούμερα που δημοσιεύονται αυτές τις μέρες δεν επιτρέπουν εξαγωγή στέρεων συμπερασμάτων. Βοηθά η ρευστότητα και η κυρίαρχη αρνητική (απορριπτική) στάση των πολιτών.

Ό,τι κι αν προβλέψει κανείς, εξίσου ατεκμηρίωτο θα είναι. Η δική μου παλαβή πρόγνωση είναι ένα σκορ 35-25. Ακούγεται αδύνατο ή και αστρονομικό ένα άθροισμα 60% για τους δύο μεγαλύτερους. Τι θα σημαίνει;

- Για πρώτη φορά, ΝΔ και Πασόκ θα πέσουν κάτω (πολύ κάτω) από τα 2/3, 3/4, 4/5, 5/6 - τέτοια κλάσματα του εκλογικού σώματος έπαιρναν οι δυο τους μαζί.

- Κοινοβουλευτικά αλλά και σε λαϊκές ψήφους θα έχουν καθαρή (απόλυτη) πλειοψηφία. Κανείς τους όμως δεν θα είναι αυτοδύναμος από μόνος του. Θα αναγκαστούν να συνεργαστούν. Απέναντί τους θα είναι σχεδόν όλοι οι άλλοι, με 40% (ή κάτι λιγότερο).

Δεν θα πρόκειται βέβαια για χαστούκι στο δικομματισμό, απλά για ένα ταρακούνημα.

Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι απ' όσους με διαβάσουν θα πουν ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Ότι δεν συμμερίζομαι την βαθειά λαϊκή αντίδραση και δεν πιάνω τον σφυγμό.

Προσέξτε όμως.

Έστω κι αυτές οι κικιρίκου (δηλ. άκαιρες, όπως είπα - δεν υπονοώ κάτι για την εντιμότητά τους, κάθε άλλο) δημοσκοπήσεις, στο βασικό ερώτημα πρόθεσης ψήφου δείχνουν κάτι μονοψήφια, άντε δεκάρια ή δωδεκάρια, για τα μικρότερα κόμματα. Οι αναποφάσιστοι είναι πολλοί και ένα παιχνίδι εντυπώσεων παίζεται στις αναγωγές. Αν οι αναποφάσιστοι ήταν αποφασισμένοι, μας λένε οι μετα-αναλυτές, τότε τα δυάρια και δυομισάρια θα ξεπέρναγαν το 3% κι έτσι θα είχαμε βουλή με 8, 9, 10 κόμματα (και τραπεζοκαθίσματα για να χωράνε όλα τους, όπως έγραψε κάποιος).

Αν.

Πασόκοι και νεοδημοκράτες θα επιστρατεύσουν κάθε μέσο. Ξεκίνησαν με τα ανώδυνα, όπως τα celebrities. Θα ακολουθήσουν τα διλήμματα για να φέρουν κόσμο στα μαντριά. Ο Προκόπης Δούκας περιγράφει πολύ όμορφα ένα από αυτά: Πασόκ ως ο κύριος αντιδεξιός φορέας, όπως παλιά, απέναντι στο "συρφετό" της δεξιάς, παραδεξιάς και ακροδεξιάς. Για τη ΝΔ είχα ήδη γράψει ότι θα ποντάρει στη "μοναδικότητά" της ως μετριοπαθή και ταυτόχρονα δεξιά (και αντιπασόκ) "λύση". Στρέφοντας τις αντιπαραθέσεις σε τέτοια πεδία, θα προσπαθήσουν (με αρκετή επιτυχία, πιστεύω) να κρατήσουν τη συζήτηση μακριά από τις προφανείς αντιφάσεις (παραδείγματα: το "κοινωνικό" Πασόκ, η "αντιμνημονιακή" ΝΔ). Αν τα πράγματα ζορίσουν, ανάλογα με το τι λένε οι "μυστικές" δημοσκοπήσεις τους (που εκείνα κανονικά θα συνεχίσουν να παραγγέλνουν), μπορεί να μας εντυπωσιάσουν και με άλλα μέσα.

Μάλλον δεν θα χρειαστεί το τελευταίο. Εκτός αν οι αντίπαλοι αποδειχτούν σοβαροί. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, που σιγά σιγά γεμίζει με καμμένα χαρτιά. Τα αριστερά κόμματα δεν αποφασίζουν να συνεργαστούν, επιμένοντας ότι οι δυσδιάκριτες διαφορές τους παραμένουν καθοριστικές ακόμη και στη σημερινή συγκυρία. (Για να λέμε του στραβού το δίκιο, ο Τσίπρας πρότεινε τουλάχιστον εκείνη τη συνεργασία στις μονοεδρικές.) Τα κεντρώα κόμματα χάνουν (για τον ίδιο λόγο) μια μοναδική ευκαιρία να προσελκύσουν θετικά σκεπτόμενους ψηφοφόρους που δεν θέλουν ούτε ζωγραφιστά να βλέπουν τα έως τώρα κόμματα εξουσίας. Ο Καρατζαφέρης προσλαμβάνει τον Κύρτσο με βασική αποστολή, όπως φαίνεται, όχι να διεκδικήσει αυτό που του παίρνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ούτε βέβαια να συνεργαστεί μαζί τους ή με κανέναν άλλον, αλλά να κόψει τη φόρα στην ανερχόμενη ακροδεξιά Χρυσή Αυγή. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα τα μικρότερα κόμματα δυστυχώς φέρονται σαν πολιτικοί νάνοι - και δυστυχώς τέτοιοι θα παραμείνουν. Το ότι είναι πολλά ίσως τους πάει στο ουκ αμελητέο άθροισμα του 40%, αλλά πόσες διαφορετικές πολιτικές εκπροσωπούν; Δεν θα ήταν καλύτερα για τις ευρύτερες δυνάμεις - και για τη δημοκρατία - να προκύψουν άλλα 3 ή 4 κόμματα (αντί για 14 ή 34) με 10-15% το καθένα;

Δεν ξεκίνησε έγκαιρα κάτι τέτοιο. Και κανείς δεν φταίει στους μικρούς γι' αυτό. Οι εκλογές ήταν γνωστό εδώ και 6 μήνες ότι έρχονταν. Δεν προλάβαιναν να συνεννοηθούν, να οργανωθούν, κ.λπ.; Απλά δεν ήθελαν. Γιατί όμως; Υπολόγιζαν ότι η αγανάκτηση είναι τέτοια που τα πάντα ανατρέπονται και ο καθένας τους, με το καλημέρα, θα έμπαινε στη Βουλή; Ή μήπως, κάποιοι τουλάχιστον,  ήθελαν απλά να καταγράψουν μια αυτόνομη παρουσία ώστε "αύριο" να διαπραγματευτούν καλύτερη θέση στα ευρύτερα κόμματα του χώρου τους; (Ως προς το τελευταίο, χαρακτηριστική είναι η πισινή της Ντόρας, διατυπωμένη στον ανύποπτο χρόνο της Μεγάλης Παρασκευής - "παράθυρο" για συνεργασία με ΝΔ).

Εξακολουθώ να προτρέπω φίλους και γνωστούς να ψηφίσουν μικρά κόμματα, κι ας ισχύουν όλα τα παραπάνω, κι ας δυσκολεύομαι να βρω επιχειρήματα υπέρ του Α ή Β μικρού κόμματος. Το 35-25 μπορεί να απογοητεύσει πολλούς - θα απογοητεύσει κι εμένα. Θα είναι όμως μια αρχή. Το δύσκολο, και εδώ, θα είναι η συνέχεια.


17 Απρ 2012

Breiv-heart "humour"

Ποιος ναζιστικός χαιρετισμός ρε landsmenn, πιάστηκε το χέρι μου τόσες ώρες δεμένο με τη χειροπέδα και το τέντωσα λίγο να ξεμουδιάσει, λέμε...


12 Απρ 2012

Σκάσε, σκάβε και ταξίδευε

Ξημερώματα Δευτέρας. Ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη για δουλειά με το νυχτερινό λεωφορείο. Ο οδηγός είχε βάλει όπως πάντα το κτελοντούρι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με ξύπνησε (γύρω στις 4:30 το πρωί) ένα ωραίο (σε σύγκριση με τα άλλα του είδους του) δίγλωσσο τραγούδι. Το θυμήθηκα τώρα για δύο λόγους. Πρώτον: ο Ρομά εκτελεστής "ταξιδεύει", όχι την ψυχή αλλά την πολιτική του "πραμάτεια" - θέτει υποψηφιότητα για τις 6 Μάη με το Σύριζα μετά από μακροχρόνιο φλερτ με τη Δεξιά. Δεύτερον: η είδηση συμπίπτει με τη σημερινή (μικρής τελικά έκτασης) απεργιακή κινητοποίηση των οδηγών (όχι όμως και των ιδιοκτητών) ΚΤΕΛ.

Το ξύπνημα εκείνο το θυμάμαι ακόμη διότι, την ώρα που ο Sfaq-Attack και ο Μπαζίλ Παΐτερύ "ταξίδευαν" την ψυχή και το κορμί, μπορείτε να φανταστείτε πού "ταξίδευε" η δική μου ψυχή, καθώς ο οδηγός έπαιρνε με αμείωτη ταχύτητα τις στροφές μέσα από τις ζώνες εκτέλεσης εργασιών στον υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο Λαμίας-Θεσσαλονίκης. Το οδόστρωμα ήταν υγρό και ο αέρας notisμένος. Η τρομακτική εμπειρία ευτυχώς έλαβε τέλος όταν βγήκαμε στην ευθεία του τμήματος Κατερίνη-Θεσσαλονίκη. Ήταν τέλος 1999 ή αρχές 2000. Οι τότε "εθνικές οδοί" μετατρέπονταν σε αυτοκινητόδρομους, ήταν μερικές σκάλες λιγότερο ασφαλείς από την σημερινή Κορίνθου-Πατρών - αλλά βέβαια τότε δεν υπήρχαν οι κατσικοπουλαίοι (περήφανα σεμνοί χρήστες του ΚΤΕΛ παρεμπιπτόντως) και οι παπαδοπουλαίοι να προτρέπουν σε ανυπακοή όσον αφορά την πληρωμή διοδίων.

Πέντε χρόνια μετά, με έναν καλό φίλο περπατήσαμε κατά μήκος της Γέφυρας. Φτάσαμε στο Αντίρριο και γυρίσαμε πίσω με το καράβι. Συγκρίναμε την Ελλάδα της παντόφλας και του ΚΤΕΛ με αυτήν που, νομίζαμε, ερχόταν (ή είχε ήδη αφιχθεί). Λίγο καιρό αργότερα, όταν έμαθε για το συμβάν με τη φωτιά του καλωδίου, μου έστειλε (ξέροντας πού εργαζόμουν) ένα σαρκαστικό μήνυμα. "Ήρκεσε ένας κεραυνός..." Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να μου πει ότι ίσως έπρεπε να "πάρουμε πίσω" αυτά που είχαμε πει για τα έργα που "άλλαξαν" τη χώρα.

Ήδη ζούσα έξω από την Αθήνα και έβλεπα κι εγώ καταστάσεις και φαινόμενα, που ιδίως από το 2008 πήραν μεγαλύτερη έκταση - εκδηλώσεις της αντίστασης της Ελλάδας στην αλλαγή και στην "πραγματική σύγκλιση" με το υπερεθνικό κλαμπ. Σύγκλιση που δεν ήρθε όσο πηγαίναμε με τον αυτόματο πιλότο, πριν έρθουν τα χρηματοοικονομικά και μας πάρουν και μας σηκώσουν.

Με τον ίδιο φίλο πρόσφατα φαίνεται ότι αποδεχτήκαμε οριστικά την πραγματικότητα. Του είπα: το μέλλον θέλει σκάψιμο - δεν είναι λαμπρό, δεν φαίνεται καν, δεν μπορεί κανείς πια να προσποιηθεί ότι το βλέπει και το δείχνει στους άλλους.

Ως γνήσιο παιδί της πόλης διευκρινίζω (στο φίλο και σε όσους με διαβάζουν) ότι λέγοντας "σκάψιμο" δεν εννοούσα την επιστροφή στη γεωργική (μικρο)παραγωγή ως τη διέξοδο, που μάλιστα έμαθα ότι απασχόλησε πρόσφατα και τον κ. Σκανδαλίδη. Είμαι πάντως σίγουρος ότι αυτές τις μέρες, που αρκετοί αθηναίοι θα πάρουν μια "τουριστική" γεύση επαρχίας, οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω από το πασχαλινό τραπέζι δεν θα περιοριστούν στα προεκλογικά αλλά θα επεκταθούν και στο συγκεκριμένο θέμα. Ωραίες αυτές οι κουβέντες, ειδικά αν συνοδεύονται από αλκοόλ και κοκορέτσι. I dig them! Καλό Πάσχα!



Αρνιόμουνα εγώ, αρνιόσαντε κι αυτοί

Φέτος το Πάσχα, αλλά και τις επόμενες 3 εβδομάδες (και γενικώς), αλίμονο στα αρνιά και προσοχή στο τι λέει ο καθένας ότι (δεν) "είναι"!


10 Απρ 2012

Ελ Ρρεγουλαδώρ

Όταν έφυγαν οι επισκέπτες του, έκλεισε την πόρτα και ζήτησε από την πιστή του γραμματέα, την κυρα-Ευρύκλεια, να μην τον ενοχλήσει κανείς.

Ούτε καν ο Πελέκης, διευκρίνισε - και δεν εννοούσε βέβαια τον ναυπάκτιο πεθερό. Ήταν ένας σκόπιμος παρατονισμός, έκφραση κι αυτή του ιδιαίτερού του χιούμορ, που μόνο οι πολύ μυημένοι - όπως η διοικητική βοηθός που είχε κάνει το γύρο του κόσμου μαζί του - καταλάβαιναν. Πέλεκυς εννοούσε.

Μπροστά στους εκπροσώπους των μενσεβίκων είχε φυσικά υποστηρίξει τις γνωστές του, δημόσια διατυπωμένες θέσεις. Τώρα που ήταν μόνος, όμως, δεν είχε να κρυφτεί από κανέναν. Άρχισε να μονολογεί - ήταν ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί από το νευρικό τικ (το πετάρισμα του αριστερού ματιού) που τον έπιανε όποτε ζοριζόταν.

"Φυσικά και δεν έφταιγαν οι βογιάροι, κι ας τους κατηγορώ δεξιά κι αριστερά, ότι τα κάνανε όλα στο ποδάρι" [non é vero, ma fa rima]. "Μια χαρά άλλωστε", συνέχισε, "με είχε βολέψει όπως τα είχαν κάνει, τότε που φορούσα τ' άλλο μου καπέλο. Αλλά και πέρα απ' αυτό, δεν ήταν παράλογοι. Μην κοιτάς που τώρα στριμώχνεται και γκρινιάζει ο κόσμος. Τότε τα σκορπούσαν όλοι, τι ψυχή είχαν τέσσερα καπίκια;"

Έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε μερικά νικέλινα κέρματα. Ξεχώρισε μια δυάρα και δύο λεπτά και τα ακούμπησε στο γραφείο από μαόνι.

"Τέσσερα καπίκια! Τι λέμε τώρα!" συνέχισε. "Ούτε οι βογιάροι φταίνε, ούτε εκείνη η καλή κοπέλα από τη Βαλιμή, ούτε κανένας από τους προηγούμενους. Μόνο του πήγαινε το πράγμα. Ας όψεται όμως η ανασφάλεια αυτού του παπ..." - τον έπιασε βήχας και δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τη βρισιά. "Μπα σε καλό μου, πήγα να κακολογήσω και να τι έπαθα! Αλλά, ναι! Αυτός φταίει, που φοβόταν ότι δεν θα του βγουν τα κουκιά. Κι έτσι αμόλυσε λυτούς και δεμένους στα κάγκελα, να διώξουμε τους κινέζους, να επανεκκινήσουμε, να επαναδιαπραγματευτούμε, γ@μώ τη νιγρίτα μου γ@μώ..." Εκεί πια ο βήχας έγινε ανεξέλεγκτος. Η κυρα-Ευρύκλεια τρόμαξε και σηκώθηκε απ' το γραφείο. Του χτύπησε την πόρτα.

"Είμαι εντάξει..." της απάντησε, ξεψυχισμένα. Κι επειδή δεν θα τον είχε ακούσει, φρόντισε να μισανοίξει την πόρτα, να προβάλει το κεφάλι του και να της το ξαναπεί, να τον δει κιόλας. Κι αφού ξανάκλεισε, πήγε μέχρι την πολυθρόνα του, σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε έναν γνώριμο αριθμό.

Δεν απαντούσε κανείς. Το άφησε να χτυπά - και ταυτόχρονα, με το άλλο χέρι σημείωνε στο λευκό χαρτί κι άλλες ιδέες, όπως του έρχονταν στο μυαλό. Η ΝουΤουΠου, η Νέα Τιμολογιακή Πολιτική (ΝΤΠ), ήταν το πνευματικό του παιδί, το μάγκνουμ όπους που ήθελε ν' αφήσει σαν παρακαταθήκη. Στις άσπρες σελίδες έμπαινε κάθε φορά και μια καινούργια πτυχή. Τα βράδια, λίγο πριν φύγει από το γραφείο, μετέφερε το περιεχόμενο στον υπολογιστή του, στο αρχείο ntp.doc που το έχτιζε μεθοδικά, κιλομπάιτ-κιλομπάιτ, σαν την αθόρυβη αράχνη.

Μετά από τριάντα περίπου χτυπήματα κατέβασε το ακουστικό. "Ο λιμοκοντόρος!... Πάλι θα παίζει πασιέντζα... Ή Ταϊπέι... Έτοιμη δουλειά του δίνω, κι ούτε στο τηλέφωνο δεν απαντά, έτσι για τα μάτια. Ας όψονται οι εποχές. Τώρα που το ταμείον είναι μείον, όσοι διοικούν τα Ταμεία είναι καβάλα στ' άλογο. Οξύμωρο. Τι χώρα κι αυτή, π' ανάθεμά με!"

Είχε στεγνώσει το στόμα του από το μονόλογο και το βήχα. Σε άλλη περίπτωση θα πήγαινε σπίτι του, ή έστω στο γειτονικό μεζεδοπωλείο κοντά στα Παναθήναια. Η έμπνευση όμως τον κρατούσε στο γραφείο. Στο ψυγειάκι είχε αυτό που χρειαζόταν για να συνοδέψει το παλαιωμένο Επερλύ, που φύλαγε ειδικά για τέτοιες στιγμές στο κάτω αριστερά ερμάριο. Έβαλε στο πιατάκι δύο φέτες μετσοβόνε, άνοιξε το αρχείο και πήγε κατευθείαν στην τελευταία σελίδα, την τριακοστή τέταρτη. Ήταν χαλαρός. Το πετάρισμα είχε σταματήσει. Ξεκίνησε να γράφει. Δεν είχε σταματημό.

Σε κάποιο διάλειμμα, πάτησε το ΟΝ της τηλεόρασης. Έπεσε πάνω σ' ένα ρώσο υπουργό, Σεργκέι Λαμπρόφ μάλλον τον έλεγαν. Αναφερόταν στις αντιφάσεις της δύσης, που μιλά για φιλελευθερισμό την ίδια στιγμή που πληθαίνουν οι προσφυγές σε μεθόδους ελεγχόμενης οικονομίας, όπως καλή ώρα στην Ελλάδα. "Και σεις, ρε ταβάριτς, με τα ΔουΝουΤου, τι διαφορετικό κάνατε;" μονολόγησε. "Έχετε όμως τους καμμένους και τα αντινιούζ που ταΐζουν κουτόχορτο τον κοσμάκη και κάθεται και σας ακούει... Τέλος πάντων, δε θα συγχυστώ κιόλας."

Χαμογέλασε, έκλεισε το δέκτη και ξαναγύρισε στην οθόνη και το πληκτρολόγιό του, κάνοντας ένα ακόμα save καλού κακού, τώρα που οι σελίδες είχαν αισίως γίνει παρά μία τεσσαράκοντα. Το όπους ήταν πραγματικά μάγκνουμ, ένα όπλο που θα μπορούσε να κάνει μεγάλη ζημιά. Δεν βλάπτει να το έχεις στο συρτάρι σου, σκέφτηκε, λίγο πριν δώσει την εντολή εκτύπωσης. Περνώντας λίγο αργότερα τις σελίδες στο κλασέρ, άρχισε να σιγοτραγουδά, παραφράζοντας το συγχωρεμένο Αλ-Ρασούλ: "Άλλο ο λιμοκοντόρος / κι άλλο ο ρεγουλαδόρος..." [é vero e fa rima].


8 Απρ 2012

Savour vivre

Στο πρόσφατο άρθρο του Economist για τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις, η μόνη λέξη που με προβλημάτισε είναι το savoury, στην εξής φράση:

as many as nine parties could win seats in the next parliament, not all of them with savoury views

Το συγκεκριμένο επίθετο το ήξερα ως αντίθετο, τρόπον τινά, του sweet. Στα ελληνικά (και ας με διορθώσει κάποιος φιλόλογος) δεν έχουμε επίθετο με παρόμοια χρήση. Savoury δεν σημαίνει άγλυκο. Η πλησιέστερη αναλογία που σκέφτηκα είναι στις κρέπες (ας δείξουν κατανόηση όσοι νηστεύουν σήμερα, δεν θέλω να τους προκαλέσω). Στα ελληνικά λέμε γλυκές και αλμυρές.

Ωστόσο, το savoury δεν σημαίνει να παστώσεις το φαγητό. Αντίθετα, καταλαβαίνω (με τη βοήθεια και λεξικού) ότι μιλάμε για γεύσεις ευχάριστες. Και νομίζω ότι αυτό θέλει να πει ο άγγλος "ποιητής". Μερικά από τα εννέα κόμματα, που (σύμφωνα με ορισμένες δημοσκοπήσεις) μπορεί να μπουν στη Βουλή, δεν χαρακτηρίζονται από τη μετριοπάθεια, την προβλεψιμότητα και τη "στρογγύλευση" που θα άρεσε σε έναν συντηρητικό εξωτερικό παρατηρητή.

Οι βασικοί δανειστές μας έχουν ποντάρει στην αναγκαστική σύμπραξη των δύο κύριων πολιτικών πόλων, που "ιστορικά" δηλ. από το 1977 (χρονιά ανακατάταξης) μέχρι και το 2009 έχουν συγκεντρώσει πάνω (έως πολύ πάνω) από τα 2/3 των εγκύρων ψηφοδελτίων. Σίγουρα αυτή τη στιγμή η πλειονότητα των πολιτών βρίσκει άνοστες τις, υποτίθεται, savoury απόψεις τους (εάν υποθέσουμε ότι ενδιαφέρεται, βέβαια, για τις απόψεις). Γλυκαίνεται, διεγείρεται από τους πιο αιχμηρούς. Το στοίχημα των μετριοπαθών, και ιδίως των εκτός δικομματισμού (που κατά κανόνα, αντικειμενικά, είναι λιγότερο λέρες), είναι να γίνουν εξίσου ελκυστικοί, έστω και μέσω της αιχμηρότητας, ώστε να μπορέσουν να περάσουν καλύτερα στον κόσμο τη λογική των επιχειρημάτων τους.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα μείνουμε σε μια ατελή, πλην (περίπου) ομόηχη, εκδοχή της εξεταζόμενης λέξης. Αντί για το γαλλικό σαβουρέ, που είναι η ρίζα αυτών που συζητήσαμε (με αφορμή τον Economist), και σημαίνει απολαμβάνω, θα αρκεστούμε στο σαβούρ: δηλαδή στην απαλλαγή (πρβλ. τουρκ. savurmak) από βάρη, την απόρριψη, την εκσφενδόνιση. Κάτι είναι κι αυτό, αν θέλουμε να εκτονωθούμε, αλλά μαζί ας σκεφτόμαστε λίγο το αύριο και το μεθαύριο - όχι μόνο στις εκλογές βέβαια, αλλά διαρκώς.


5 Απρ 2012

Σαν σφαίρα στο κεφάλι

Κάποτε είχαμε γνώμες για όλα. Και τώρα έχουμε. Τότε τις συζητούσαμε. Λέγαμε λίγα, ακούγαμε πολλά, διαμορφώναμε τα πιστεύω μας.

Είναι η πιο γενναία πράξη δειλίας, είχε πει κάποιος. Ή κάποια. Μπορεί σε διάλειμμα, μπορεί σε εκδρομή. Μια φράση που τα λέει όλα. Και ταυτόχρονα δε λέει τίποτε. Ίσως να το διάβασε κάπου - ίσως πάλι να το έβγαλε από το κεφάλι του, το κεφάλι της.

Το συζητήσαμε. Μπήκε στο κεφάλι μας, no doubt. Ο ένας δήλωσε, φιλοσοφημένα, ότι θέλει να το πράξει όταν θα φτάσει στα 60 - μάλλον δεν θα ήθελε να γεράσει, ποτέ, σάμπως ποιος το θέλει. Κι η άλλη του απάντησε, φωναχτά και σχεδόν ενθουσιασμένα, Κι εγώ μαζί σου! - ή κάτι τέτοιο.

Λίγα χρόνια αργότερα εκείνη έπεσε από τον τέταρτο. Ήταν ιδρωμένα τα χέρια και γλιστρούσε το κάγκελο. Κατά σύμπτωση, τη μέρα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων, αυτών των φοβερών, ψυχοφθόρων πανελλαδικών.

Κι όσοι είπαμε κάποτε μια κουβέντα παραπάνω, έκτοτε δεν το κρατάμε (νομίζω) μανιάτικο, ειδικά αν έχουμε δει το χάρο με τα μάτια μας.


3 Απρ 2012

Τεέ μου, τι άλλο τα ακούσουμε!

Το Τεχνικό Επιμελητήριο, δηλαδή ο επίσημος φορέας που εκπροσωπεί εμάς τους μηχανικούς και πιστοποιεί την επαγγελματική μας επάρκεια, διακηρύσσει ότι έχει πολύπλευρη αποστολή.

Περιλαμβάνεται, όμως, σε αυτή την αποστολή η καταγγελία πολεοδομικών και αδειοδοτικών παραβάσεων;

Δεν νομίζω ότι αποτελεί
- ούτε αυτόκλητη έκφραση γνώμης για τη νομοθεσία
- ούτε αυτόκλητη μελέτη για τεχνικό θέμα γενικού ενδιαφέροντος
- ούτε ενημέρωση που αποσκοπεί στην κατανόηση τεχνικών θεμάτων
- ούτε γνωμοδότηση ή πραγματογνωμοσύνη (εκτός αν έχει προσκληθεί επίσημα)

Κρατώ την επιφύλαξη γι' αυτό το τελευταίο σημείο, τονίζοντας βέβαια την ασυνήθιστη δημοσιότητα (δεν θυμάμαι να γίνεται ντόρος για άλλες γνωμοδοτήσεις-πραγματογνωμοσύνες, άλλωστε αυτές συνήθως αφορούν εγκλήματα, λάθη ή παραλείψεις συναδέλφων και το ΤΕΕ δεν συνηθίζει να κατασπαράζει τα μέλη του) και συνδέοντάς την αναπόφευκτα (και πείτε μου ότι έχω άδικο) με το γραφικό (σόρρυ, συνάδελφοι) "μποϊκοτάζ" κατά γερμανικών προϊόντων (και άρα και εταιρειών) που κήρυξε πρόσφατα η διοίκησή του.

Έχω βαρεθεί να λέω ότι το πρόβλημά μας δεν είναι οι γερμανοί ούτε φυσικά η (μάλλον mainstream) Αγγέλω Μέρκελ. Είναι η μακροχρόνια ύπνωσή μας (ως χώρα) από το ευρωπαϊκό και το δανεικό χρήμα, που μας έκανε να ξεχάσουμε ότι δεν παύουμε (ακόμη) να είμαστε ένα "νοικοκυριό" που θέλει υγεία, διαχείριση και όραμα - κι έτσι μας μετέτρεψε στους πιο αδύναμους κρίκους μιας κοινότητας που δεν είναι αλώβητη στις κρίσεις. Τα άλλα είναι κυρίως σάλτσες.

Διευκρινίζω ότι δεν έχω μετοχές στα Λιντλ, δεν είμαι κατάσκοπος των γερμανών και δεν επικροτώ καμία πολεοδομική παράβαση. Α, και δεν είμαι ελέφαντας. Αυτά.

Μίκυ Μάους και Πινόκιο

Το Τερζοπουλέικο έβγαζε μεταξύ άλλων το Μίκυ Μάους. Ο μετέπειτα συνεργάτης ενός Τερζόπουλου, ο Κωστόπουλος, εξέδωσε μαζί του το Κλικ και κατόπιν, χωρίς αυτόν, το Νίτρο. Πολλά, λοιπόν, από τα casual διαβάσματά μας στην προ-ίντερνετ εποχή έχουν να κάνουν με αυτά τα δύο ονόματα. Γι' αυτό το λόγο, πολλοί από μας παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα όσα γίνονται και λέγονται. Δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για όλα. Οι απλοποιήσεις δεν ενδείκνυνται. Ωστόσο, κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται:

- Όσο μεσουρανούσε ο βολιώτης, ακουγόταν και η εύκολη κριτική περί χαμηλής ποιότητας και lifestyle. Την διαβάζουμε και σήμερα. Σόρρυ, αλλά δεν μπορεί να "φταίει" ένα (έστω δημοφιλές) περιοδικό για τον καταναλωτισμό και τα άλλα "δεινά" (που έθρεψαν αρκετούς).

- Όταν η κριτική έγινε πιο αιχμηρή, η διαπλοκή έδειξε τα δόντια της. Κωστόπουλος και Θέμος, υποστηρικτές του Σημίτη το '96, έβαλαν το χεράκι τους στο κυνήγι του Λαλιώτη εναντίον ενός περιοδικού που τόλμησε να γράψει (έστω κουτσομπολίστικα) αυτά που όλοι συζητούσαν και να κατακρίνει το Πασόκ. Το μεταανδρεϊκό καθεστώς έπρεπε να εδραιωθεί.

- Μια λεπτομέρεια, όσον αφορά την αφήγηση του Άρη Τερζόπουλου για το πώς βαφτίστηκε Κλικ το κοινό τους περιοδικό. Διαβάζω τα εξής:

«Και πώς να το βγάλουμε»; μου είπε. «Ξέρω γω»; του είπα «δεν αρχίζουμε να λέμε ότι μας έρθει στο κεφάλι». Και αρχίσαμε να αραδιάζουμε πράγματι όποιον τίτλο μας ερχόταν στο κεφάλι. «Πως σου φαίνεται το Κλικ»; Μου είπε κάποια στιγμή. «Τέλειο» του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη «αυτό είναι. Θα το βγάλουμε Κλικ».

Ωστόσο, πριν από πολλά χρόνια, η λάσπη (στο άρθρο "Κοινωνική Θεωρία της Σχετικότητας", που το βασικό του κείμενο - χωρίς δυστυχώς τις εικόνες - αναδημοσιεύτηκε σε πολλές ιστοσελίδες, βλ. π.χ. εδώ) είχε διαπιστώσει την εκπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στο πρώτο λογότυπο του Κλικ και αυτό του φλαμανδικού εντύπου Kwik, όπως φαίνεται παρακάτω.

Δύο πράγματα λοιπόν μπορεί να συμβαίνουν.

Είτε ο Κωστόπουλος, τον καιρό της σταδιοδρομίας του στις Βρυξέλλες (1980-'85 περίπου), εμπνεύστηκε από το εν λόγω έντυπο και κατόπιν μετέφερε το όνομα και το λογότυπό του στους αδαείς "ιθαγενείς" έλληνες ως δήθεν πρωτότυπο... 

...είτε το όνομα "κλικ" ήταν πράγματι το προϊόν του προαναφερθέντος brainstorm, η δε ακτινοβολία του Κλικ ήταν διεθνής και οδήγησε στο να το αντιγράψουν ακόμη και στο μακρινό Βέλγιο...




2 Απρ 2012

Ιστορίες με λακκούβες

Αυτές τις μέρες οι δρόμοι της Κορίνθου γέμισαν με μαύρες βούλες σαν των σκυλιών Δαλματίας. Διάφορες λακκούβες μπαλώθηκαν το πρωί της Τετάρτης 28 Μαρτίου, τόσο σε κεντρικούς δρόμους όσο και σε γειτονιές, ακόμη και σε σχετικά ερημικές και κακοσυντηρημένες οδούς - όπως η Σοφοκλέους. Η ομώνυμη της πάλαι ποτέ έδρας του αθηναϊκού χρηματιστηρίου συνδέει την μαιζονετούπολη του Αγίου Γεωργίου με την παράπλευρη της Ολυμπίας Οδού, που αποτελεί οιονεί "παλαιά εθνική οδό". Είναι ένας δρόμος που θέλει την προσοχή του - ακόμη και με βουλωμένες τις λακκούβες, υπάρχουν παρόδια χαντάκια και άλλες παγίδες.

Η φρέσκια αυτή άσφαλτος δεν υπήρχε την προηγούμενη μέρα. Στις 27 Μαρτίου ένας 29χρονος δικυκλιστής σκοτώθηκε, όταν η μοτοσικλέτα του ανατράπηκε (για άγνωστο λόγο) στην προαναφερθείσα οδό Σοφοκλέους. Μια μέρα πριν τις μαύρες (και πένθιμες) βούλες.

Ήταν "πιλάλα" η πλήρωση των οπών, ή προγραμματισμένη επισκευή; Στη δεύτερη περίπτωση, θα ήταν εύλογο να περιμένουμε κι άλλες επεμβάσεις υπέρ της οδικής ασφάλειας: ας πούμε, στις δίδυμες υποψήφιες σκοτώστρες, τους κυκλικούς κόμβους της οδού Γ. Παπανδρέου. Μπήκαν τα STOP και ο φωτισμός, αλλά κάθε άλλο παρά αρκούν για να κάνουν ασφαλή αυτά τα κομβικά σημεία. Στις υποψήφιες σκοτώστρες συνήθως αλλάζει κάτι αφού πάψουν να είναι υποψήφιες. Οι προλήψεις είναι ανόητες, άλλωστε.

Στον κόμβο με την οδό Πατρών, το "γραφικό" καλντερίμι έχει αρχίσει να φθείρεται στις άκρες του εξωτερικού ομόκεντρου κύκλου. Οι πεζοί και ποδηλάτες περνούν απέναντι με την ψυχή στο στόμα. Το καινούργιο "φρούτο" είναι οι απόπειρες των ευθεία κινούμενων επί της Πατρών να προσπεράσουν (!) τους βραδυπορούντες στο ύψος του κόμβου - το πετυχαίνεις περνώντας από το καλντερίμι, αν μάλιστα είσαι ικανός οδηγός μπορείς να το κάνεις και με θεαματική κίνηση τύπου Dukes of Haz(z)ard.

Στον κόμβο με την Εθνικής Αντιστάσεως (αλλά και στα άκρα του κάτω κόμβου) οι σιδερόβεργες με το πλέγμα είναι ακόμη εκεί, δίνοντας μια ακόμη συναρπαστική διάσταση σε όποιον αγαπά την περιπέτεια της οδήγησης. Επίσης εκκρεμεί η ασφαλτόστρωση δίπλα στη νησίδα - προφανώς οι λακκούβες της Τετάρτης αποδείχτηκαν πιο ασφαλτοβόρες απ' όσο υπολογιζόταν και έτσι η πίσσα θα ...έκιωσε, που λένε και στο πατρογονικό μου χωριό.