Δημοσκοπήσεις (δημοσιευμένες) τέλος από του Θωμά. Τύπος των ήλων, γιοκ. Το 15ήμερο του Πάσχα σε νορμάλ συνθήκες δεν γίνονται γκάλοπ - ο κόσμος είναι σκορπισμένος και τα δείγματα πάσχουν από πλευράς αντιπροσωπευτικότητας. Τα νούμερα που δημοσιεύονται αυτές τις μέρες δεν επιτρέπουν εξαγωγή στέρεων συμπερασμάτων. Βοηθά η ρευστότητα και η κυρίαρχη αρνητική (απορριπτική) στάση των πολιτών.
Ό,τι κι αν προβλέψει κανείς, εξίσου ατεκμηρίωτο θα είναι. Η δική μου παλαβή πρόγνωση είναι ένα σκορ 35-25. Ακούγεται αδύνατο ή και αστρονομικό ένα άθροισμα 60% για τους δύο μεγαλύτερους. Τι θα σημαίνει;
- Για πρώτη φορά, ΝΔ και Πασόκ θα πέσουν κάτω (πολύ κάτω) από τα 2/3, 3/4, 4/5, 5/6 - τέτοια κλάσματα του εκλογικού σώματος έπαιρναν οι δυο τους μαζί.
- Κοινοβουλευτικά αλλά και σε λαϊκές ψήφους θα έχουν καθαρή (απόλυτη) πλειοψηφία. Κανείς τους όμως δεν θα είναι αυτοδύναμος από μόνος του. Θα αναγκαστούν να συνεργαστούν. Απέναντί τους θα είναι σχεδόν όλοι οι άλλοι, με 40% (ή κάτι λιγότερο).
Δεν θα πρόκειται βέβαια για χαστούκι στο δικομματισμό, απλά για ένα ταρακούνημα.
Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι απ' όσους με διαβάσουν θα πουν ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Ότι δεν συμμερίζομαι την βαθειά λαϊκή αντίδραση και δεν πιάνω τον σφυγμό.
Προσέξτε όμως.
Έστω κι αυτές οι κικιρίκου (δηλ. άκαιρες, όπως είπα - δεν υπονοώ κάτι για την εντιμότητά τους, κάθε άλλο) δημοσκοπήσεις, στο βασικό ερώτημα πρόθεσης ψήφου δείχνουν κάτι μονοψήφια, άντε δεκάρια ή δωδεκάρια, για τα μικρότερα κόμματα. Οι αναποφάσιστοι είναι πολλοί και ένα παιχνίδι εντυπώσεων παίζεται στις αναγωγές. Αν οι αναποφάσιστοι ήταν αποφασισμένοι, μας λένε οι μετα-αναλυτές, τότε τα δυάρια και δυομισάρια θα ξεπέρναγαν το 3% κι έτσι θα είχαμε βουλή με 8, 9, 10 κόμματα (και τραπεζοκαθίσματα για να χωράνε όλα τους, όπως έγραψε κάποιος).
Αν.
Πασόκοι και νεοδημοκράτες θα επιστρατεύσουν κάθε μέσο. Ξεκίνησαν με τα ανώδυνα, όπως τα celebrities. Θα ακολουθήσουν τα διλήμματα για να φέρουν κόσμο στα μαντριά. Ο Προκόπης Δούκας περιγράφει πολύ όμορφα ένα από αυτά: Πασόκ ως ο κύριος αντιδεξιός φορέας, όπως παλιά, απέναντι στο "συρφετό" της δεξιάς, παραδεξιάς και ακροδεξιάς. Για τη ΝΔ είχα ήδη γράψει ότι θα ποντάρει στη "μοναδικότητά" της ως μετριοπαθή και ταυτόχρονα δεξιά (και αντιπασόκ) "λύση". Στρέφοντας τις αντιπαραθέσεις σε τέτοια πεδία, θα προσπαθήσουν (με αρκετή επιτυχία, πιστεύω) να κρατήσουν τη συζήτηση μακριά από τις προφανείς αντιφάσεις (παραδείγματα: το "κοινωνικό" Πασόκ, η "αντιμνημονιακή" ΝΔ). Αν τα πράγματα ζορίσουν, ανάλογα με το τι λένε οι "μυστικές" δημοσκοπήσεις τους (που εκείνα κανονικά θα συνεχίσουν να παραγγέλνουν), μπορεί να μας εντυπωσιάσουν και με άλλα μέσα.
Μάλλον δεν θα χρειαστεί το τελευταίο. Εκτός αν οι αντίπαλοι αποδειχτούν σοβαροί. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, που σιγά σιγά γεμίζει με καμμένα χαρτιά. Τα αριστερά κόμματα δεν αποφασίζουν να συνεργαστούν, επιμένοντας ότι οι δυσδιάκριτες διαφορές τους παραμένουν καθοριστικές ακόμη και στη σημερινή συγκυρία. (Για να λέμε του στραβού το δίκιο, ο Τσίπρας πρότεινε τουλάχιστον εκείνη τη συνεργασία στις μονοεδρικές.) Τα κεντρώα κόμματα χάνουν (για τον ίδιο λόγο) μια μοναδική ευκαιρία να προσελκύσουν θετικά σκεπτόμενους ψηφοφόρους που δεν θέλουν ούτε ζωγραφιστά να βλέπουν τα έως τώρα κόμματα εξουσίας. Ο Καρατζαφέρης προσλαμβάνει τον Κύρτσο με βασική αποστολή, όπως φαίνεται, όχι να διεκδικήσει αυτό που του παίρνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ούτε βέβαια να συνεργαστεί μαζί τους ή με κανέναν άλλον, αλλά να κόψει τη φόρα στην ανερχόμενη ακροδεξιά Χρυσή Αυγή. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα τα μικρότερα κόμματα δυστυχώς φέρονται σαν πολιτικοί νάνοι - και δυστυχώς τέτοιοι θα παραμείνουν. Το ότι είναι πολλά ίσως τους πάει στο ουκ αμελητέο άθροισμα του 40%, αλλά πόσες διαφορετικές πολιτικές εκπροσωπούν; Δεν θα ήταν καλύτερα για τις ευρύτερες δυνάμεις - και για τη δημοκρατία - να προκύψουν άλλα 3 ή 4 κόμματα (αντί για 14 ή 34) με 10-15% το καθένα;
Δεν ξεκίνησε έγκαιρα κάτι τέτοιο. Και κανείς δεν φταίει στους μικρούς γι' αυτό. Οι εκλογές ήταν γνωστό εδώ και 6 μήνες ότι έρχονταν. Δεν προλάβαιναν να συνεννοηθούν, να οργανωθούν, κ.λπ.; Απλά δεν ήθελαν. Γιατί όμως; Υπολόγιζαν ότι η αγανάκτηση είναι τέτοια που τα πάντα ανατρέπονται και ο καθένας τους, με το καλημέρα, θα έμπαινε στη Βουλή; Ή μήπως, κάποιοι τουλάχιστον, ήθελαν απλά να καταγράψουν μια αυτόνομη παρουσία ώστε "αύριο" να διαπραγματευτούν καλύτερη θέση στα ευρύτερα κόμματα του χώρου τους; (Ως προς το τελευταίο, χαρακτηριστική είναι η πισινή της Ντόρας, διατυπωμένη στον ανύποπτο χρόνο της Μεγάλης Παρασκευής - "παράθυρο" για συνεργασία με ΝΔ).
Εξακολουθώ να προτρέπω φίλους και γνωστούς να ψηφίσουν μικρά κόμματα, κι ας ισχύουν όλα τα παραπάνω, κι ας δυσκολεύομαι να βρω επιχειρήματα υπέρ του Α ή Β μικρού κόμματος. Το 35-25 μπορεί να απογοητεύσει πολλούς - θα απογοητεύσει κι εμένα. Θα είναι όμως μια αρχή. Το δύσκολο, και εδώ, θα είναι η συνέχεια.
Ό,τι κι αν προβλέψει κανείς, εξίσου ατεκμηρίωτο θα είναι. Η δική μου παλαβή πρόγνωση είναι ένα σκορ 35-25. Ακούγεται αδύνατο ή και αστρονομικό ένα άθροισμα 60% για τους δύο μεγαλύτερους. Τι θα σημαίνει;
- Για πρώτη φορά, ΝΔ και Πασόκ θα πέσουν κάτω (πολύ κάτω) από τα 2/3, 3/4, 4/5, 5/6 - τέτοια κλάσματα του εκλογικού σώματος έπαιρναν οι δυο τους μαζί.
- Κοινοβουλευτικά αλλά και σε λαϊκές ψήφους θα έχουν καθαρή (απόλυτη) πλειοψηφία. Κανείς τους όμως δεν θα είναι αυτοδύναμος από μόνος του. Θα αναγκαστούν να συνεργαστούν. Απέναντί τους θα είναι σχεδόν όλοι οι άλλοι, με 40% (ή κάτι λιγότερο).
Δεν θα πρόκειται βέβαια για χαστούκι στο δικομματισμό, απλά για ένα ταρακούνημα.
Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι απ' όσους με διαβάσουν θα πουν ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Ότι δεν συμμερίζομαι την βαθειά λαϊκή αντίδραση και δεν πιάνω τον σφυγμό.
Προσέξτε όμως.
Έστω κι αυτές οι κικιρίκου (δηλ. άκαιρες, όπως είπα - δεν υπονοώ κάτι για την εντιμότητά τους, κάθε άλλο) δημοσκοπήσεις, στο βασικό ερώτημα πρόθεσης ψήφου δείχνουν κάτι μονοψήφια, άντε δεκάρια ή δωδεκάρια, για τα μικρότερα κόμματα. Οι αναποφάσιστοι είναι πολλοί και ένα παιχνίδι εντυπώσεων παίζεται στις αναγωγές. Αν οι αναποφάσιστοι ήταν αποφασισμένοι, μας λένε οι μετα-αναλυτές, τότε τα δυάρια και δυομισάρια θα ξεπέρναγαν το 3% κι έτσι θα είχαμε βουλή με 8, 9, 10 κόμματα (και τραπεζοκαθίσματα για να χωράνε όλα τους, όπως έγραψε κάποιος).
Αν.
Πασόκοι και νεοδημοκράτες θα επιστρατεύσουν κάθε μέσο. Ξεκίνησαν με τα ανώδυνα, όπως τα celebrities. Θα ακολουθήσουν τα διλήμματα για να φέρουν κόσμο στα μαντριά. Ο Προκόπης Δούκας περιγράφει πολύ όμορφα ένα από αυτά: Πασόκ ως ο κύριος αντιδεξιός φορέας, όπως παλιά, απέναντι στο "συρφετό" της δεξιάς, παραδεξιάς και ακροδεξιάς. Για τη ΝΔ είχα ήδη γράψει ότι θα ποντάρει στη "μοναδικότητά" της ως μετριοπαθή και ταυτόχρονα δεξιά (και αντιπασόκ) "λύση". Στρέφοντας τις αντιπαραθέσεις σε τέτοια πεδία, θα προσπαθήσουν (με αρκετή επιτυχία, πιστεύω) να κρατήσουν τη συζήτηση μακριά από τις προφανείς αντιφάσεις (παραδείγματα: το "κοινωνικό" Πασόκ, η "αντιμνημονιακή" ΝΔ). Αν τα πράγματα ζορίσουν, ανάλογα με το τι λένε οι "μυστικές" δημοσκοπήσεις τους (που εκείνα κανονικά θα συνεχίσουν να παραγγέλνουν), μπορεί να μας εντυπωσιάσουν και με άλλα μέσα.
Μάλλον δεν θα χρειαστεί το τελευταίο. Εκτός αν οι αντίπαλοι αποδειχτούν σοβαροί. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, που σιγά σιγά γεμίζει με καμμένα χαρτιά. Τα αριστερά κόμματα δεν αποφασίζουν να συνεργαστούν, επιμένοντας ότι οι δυσδιάκριτες διαφορές τους παραμένουν καθοριστικές ακόμη και στη σημερινή συγκυρία. (Για να λέμε του στραβού το δίκιο, ο Τσίπρας πρότεινε τουλάχιστον εκείνη τη συνεργασία στις μονοεδρικές.) Τα κεντρώα κόμματα χάνουν (για τον ίδιο λόγο) μια μοναδική ευκαιρία να προσελκύσουν θετικά σκεπτόμενους ψηφοφόρους που δεν θέλουν ούτε ζωγραφιστά να βλέπουν τα έως τώρα κόμματα εξουσίας. Ο Καρατζαφέρης προσλαμβάνει τον Κύρτσο με βασική αποστολή, όπως φαίνεται, όχι να διεκδικήσει αυτό που του παίρνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ούτε βέβαια να συνεργαστεί μαζί τους ή με κανέναν άλλον, αλλά να κόψει τη φόρα στην ανερχόμενη ακροδεξιά Χρυσή Αυγή. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα τα μικρότερα κόμματα δυστυχώς φέρονται σαν πολιτικοί νάνοι - και δυστυχώς τέτοιοι θα παραμείνουν. Το ότι είναι πολλά ίσως τους πάει στο ουκ αμελητέο άθροισμα του 40%, αλλά πόσες διαφορετικές πολιτικές εκπροσωπούν; Δεν θα ήταν καλύτερα για τις ευρύτερες δυνάμεις - και για τη δημοκρατία - να προκύψουν άλλα 3 ή 4 κόμματα (αντί για 14 ή 34) με 10-15% το καθένα;
Δεν ξεκίνησε έγκαιρα κάτι τέτοιο. Και κανείς δεν φταίει στους μικρούς γι' αυτό. Οι εκλογές ήταν γνωστό εδώ και 6 μήνες ότι έρχονταν. Δεν προλάβαιναν να συνεννοηθούν, να οργανωθούν, κ.λπ.; Απλά δεν ήθελαν. Γιατί όμως; Υπολόγιζαν ότι η αγανάκτηση είναι τέτοια που τα πάντα ανατρέπονται και ο καθένας τους, με το καλημέρα, θα έμπαινε στη Βουλή; Ή μήπως, κάποιοι τουλάχιστον, ήθελαν απλά να καταγράψουν μια αυτόνομη παρουσία ώστε "αύριο" να διαπραγματευτούν καλύτερη θέση στα ευρύτερα κόμματα του χώρου τους; (Ως προς το τελευταίο, χαρακτηριστική είναι η πισινή της Ντόρας, διατυπωμένη στον ανύποπτο χρόνο της Μεγάλης Παρασκευής - "παράθυρο" για συνεργασία με ΝΔ).
Εξακολουθώ να προτρέπω φίλους και γνωστούς να ψηφίσουν μικρά κόμματα, κι ας ισχύουν όλα τα παραπάνω, κι ας δυσκολεύομαι να βρω επιχειρήματα υπέρ του Α ή Β μικρού κόμματος. Το 35-25 μπορεί να απογοητεύσει πολλούς - θα απογοητεύσει κι εμένα. Θα είναι όμως μια αρχή. Το δύσκολο, και εδώ, θα είναι η συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου