31 Οκτ 2011

Halloween*

I can't believe the news today!





















Happy referendum!

Ελληνιστί, καλό δημοψήφισμα.

*Halloween (υπήρχε και ομότιτλη ταινία, σε εμάς κυκλοφόρησε ως η νύχτα με τις μάσκες) είναι οι αμερικανικές απόκριες της 31ης Οκτωβρίου (καλή ώρα), παραμονής της All Hallows Day

Hush!

Ωραία και "πατριωτικά" μας τα είπαν πολλοί τις τελευταίες μέρες. Μετά την κατ' αρχήν συμφωνία για ελάφρυνση των χρεών που έχει το ελληνικό κράτος προς "ιδιωτικούς" φορείς (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται όμως, αν κατάλαβα καλά, και δημόσιες τράπεζες όπως οι γερμανικές Landesbanken, καθώς και ασφαλιστικά ταμεία - που υποτίθεται ότι λειτουργούν "κοινωνικά"), ακούσαμε την κυβέρνηση να χαιρετίζει (φυσικά) την απόφαση, στην οποία και η ίδια συμμετείχε, μια και αποτελεί ανάσα για τα οικονομικά του δημοσίου (της πατρίδας δηλαδή). Ακούσαμε επίσης αρκετούς διαφωνούντες να εστιάζουν στη μόνιμη επιτήρηση που θα επιβάλουν οι δανειστές μας, θεωρώντας πως αυτή αποτελεί όχι μόνο ομολογία της αποτυχίας της πατρίδας να ασκήσει πολιτική (όση, έστω, της επιτρέπει το ευρωπαϊκό σύστημα) αλλά και προσβολή της εθνικής μας τιμής, και μάλιστα σε ημέρες εορτασμού ιστορικής επετείου - εξ ου και τα, δικαιολογημένα (κατ' αυτούς τους επικριτές), γεγονότα των παρελάσεων.

Όσοι επιλέγουμε να κατοικούμε, να δραστηριοποιούμαστε και να φορολογούμαστε σε αυτή τη χώρα χαρακτηριζόμαστε από ποικίλες απόψεις αλλά όλοι, νομίζω (πέρα από τις παραπάνω συναισθηματικές και "συλλογικές" θεωρήσεις) θα θέλαμε να καταλάβουμε καλύτερα τι μας ξημερώνει, και μάλιστα για τα επόμενα εννιά και πλέον χρόνια - αν βέβαια (κι αυτό είναι ένα μεγάλο αν) "περάσει" και εφαρμοστεί χωρίς παρατράγουδα η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (που είναι "καλύτερη" από της 21ης Ιουλίου).

Με τα ταμεία να χαρίζουν χρέη στο δημόσιο, τι αξία έχει η πρόσφατη "λύση του ασφαλιστικού" και τι υπηρεσίες θα παρέχει το σύστημα "κοινωνικής ασφάλισης";

Με το αλλοπρόσαλλο φορολογικό καθεστώς, όπου επιβάλλονται μόνιμες διπλές φορολογήσεις των ίδιων εισοδημάτων και βαφτίζονται έκτακτες, πόσο θεωρείται ότι ενθαρρύνεται η συνέπεια; Και πόσες ιδιωτικές επενδύσεις μπορεί να προσελκυσθούν (που θα μας δίνουν ευκαιρίες απασχόλησης, μια και οι δημόσιες θα είναι φτωχές); Πόσο ακόμη θα συντηρηθεί το σύστημα που αρπάζει απ' αυτούς που μπορεί να εκβιάσει, για να δώσει σε αυτούς που θέλει να στηρίξει (για να το στηρίξουν κι αυτοί);

Όταν στο δημόσιο δεν εξετάζεται αν μια θέση είναι αναγκαία ή μη, αλλά η θέση αυτή απλά καταργείται αν ο υπάλληλος που την κατέχει τύχει να επιλεγεί για την "εργασιακή εφεδρεία", τι ελπίδα μπορούμε να έχουμε (ως πολίτες ή επισκέπτες που συναλλασσόμαστε μαζί τους) ότι οι κρατικές υπηρεσίες θα δουλέψουν καλύτερα;

Ένα τελευταίο (προς το παρόν) ερώτημα έχει να κάνει με την, πάντα σημαντική, πολιτική διάσταση της επικαιρότητας. Πέρα από την καιροσκοπική (και αυξανόμενης δημοφιλίας) στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θεωρητικά αντιτίθεται σε όλα όσα γίνονται και ταυτόχρονα τα αφήνει να γίνουν, για να τα βρει έτοιμα μπροστά της όταν κυβερνήσει (δοκιμασμένη συνταγή), υπάρχει σοβαρή, ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτική πρόταση (μίγμα εθνικοποιήσεων, επιστροφής στη δραχμή κ.λπ.) που θα μπορούσαμε να υπερψηφίσουμε, όσοι μπορούμε και θέλουμε να δώσουμε δημοκρατική διέξοδο στη σημερινή κατάσταση; Μέχρι τότε, θα μπορούσαν παρακαλώ πολύ να βγάλουν το Σκασμό όσοι είτε ηθικολογούν για τις Cayenne είτε παραληρούν πατρονάροντας τους οργανωμένους υποστηρικτές της ανωμαλίας και του μηδενισμού;


25 Οκτ 2011

Προεδριλίκια ελλήνων

Μετά τον έλληνα ομογενή της Γαλλίας, καιρός και για έναν Καλφίν*;













*Ο κωνσταντινουπολίτης Αβραάμ Καλφίν (αριστερά) διακρίθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα της Παναχαϊκής τη δεκαετία του 1970. Δεξιά, ο ελληνογάλλος Υβ Τριαντάφυλλος του ΟΣΦΠ.

Τώρα μπερδεύτηκα...

Μα και βέβαια εμπιστευόμαστε την ιταλική ηγεσία, κι ας προέκυψαν κάποιες δυσκολίες με την Ελλάδα...





















Άλλωστε, κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε...

 

24 Οκτ 2011

(Ενο)χ(λ)ούντα(ι);

Δεν διακρίνεται καλά το περιεχόμενο του εικονιζόμενου πανώ από τον αγώνα Πολωνίας-ΕΣΣΔ στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1982. Αναγράφεται, δις, η πολωνική λέξη solidarnosc. Ελληνιστί, αλληλεγγύη. Είναι το όνομα του συνδικάτου του Βαλέσα, που είχε τεθεί εκτός νόμου από το στρατιωτικό καθεστώς Γιαρουζέλσκι. Η τότε ελληνική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο θερμότερος υποστηρικτής του πολωνού δικτάτορα εντός της "(δυτικο)ευρωπαϊκής οικογένειας". Στο πλαίσιο του "χαϊδέματος" της κομμουνιστικής αριστεράς, είχε αρνηθεί να συνυποστηρίξει τις κυρώσεις της (τότε) ΕΟΚ εναντίον της πολωνικής κυβέρνησης. Οι πολωνοί αντικαθεστωτικοί οπαδοί σήκωναν τέτοια πανώ σε πολλούς αγώνες της εθνικής τους στα ισπανικά γήπεδα. Μήπως κάποιοι απ' αυτούς που "έβγαζαν σπυράκια" τότε κάνουν κουμάντο σήμερα, εδώ; Ανόμοια βέβαια τα μεγέθη, πάντως (και ίσως ακριβώς γι' αυτό) η σπουδή αφαίρεσης της ορατής διαμαρτυρίας εντυπωσιάζει.


21 Οκτ 2011

She's got the Luk

Συμπαράσταση στο "κακοποιημένο" της πράσινης πολυκατοικίας...

"My name is Luka

I live on the second floor

I live upstairs from you

Yes I think you've seen me before

...You just don't argue anymore..."


19 Οκτ 2011

Ποδηλατικό σαββατοκύριακο

Η πρωτοβουλία πολιτών Στην Κόρινθο με Ποδήλατο ανακοίνωσε ότι το ερχόμενο Σάββατο 22/10 και ώρα 12:00 ("προσυγκέντρωση" με εκκίνηση στις 12:30), από την Πλατεία "Περιβολάκια", θα ξεκινήσει ποδηλατοπορεία, που θα κατευθυνθεί (βλ. εικόνα):
(1) αρχικά, στον ποδηλατόδρομο πέραν του Αγ. Νικολάου (νέα παραλία) - ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
(2) κατόπιν, μέσω του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού και της οδού Αράτου (ναός Απ. Παύλου), στα Καλάμια - ΜΠΛΕ ΓΡΑΜΜΗ
(3) τέλος, μέσω οδού Ευποιίας & Πειραματικού Γυμνασίου, και μετά από διαδρομή παράλληλη με την παλιά γραμμή ΟΣΕ, στην οδό Περιάνδρου προς κέντρο, με κατάληξη στα Περιβολάκια - ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Αν δεν διαψευστούν οι προβλέψεις, ο καιρός θα είναι καλός.














Για όσους αντέχουν, την επομένη (Κυριακή 23/10 και ώρα 10:00) στη Νεμέα και τα περίχωρά της θα γίνει για τρίτη φορά η ενδιαφέρουσα εκδήλωση Cycling for Wine. Στην ιστοσελίδα τους φαίνεται ότι οι συμμετοχές, έστω και χωρίς τα "έξτρα" (μπλουζάκι, γεύμα), είναι ανοικτές μέχρι και την τελευταία στιγμή.

18 Οκτ 2011

Υπάρχει λόγ(γ)ος

Μέσα σε μια υπόθεση που μας πονάει, οι γείτονες μας δείχνουν χωρίς να το θέλουν το δρόμο για την σταδιακή περιβαλλοντική αναβάθμιση εκτάσεων που υπέστησαν, ας πούμε, αλλαγή χρήσης.

Στη φωτογραφία εικονίζονται τα Βαρόσια, η νότια συνοικία της Αμμοχώστου που, στο μεγαλύτερο μέρος της, παραμένει αποκλεισμένη εδώ και 37 χρόνια.

Χωρίς την ανθρώπινη παρουσία, η βλάστηση έχει εξαπλωθεί στο πρότερο πεδίο ανθρώπινης δραστηριότητας. Τα Βαρόσια έχουν γίνει ένας λόγγος. Μέχρι και θαλάσσιες χελώνες έχουν θεαθεί στην παραλία που παλιά έσφυζε από τουρίστες.

Αυτή θα ήταν η ιδανική, περιβαλλοντικά, λύση για το Ελληνικό, αλλά και τον Ελαιώνα (μου τα έλεγαν και κάποιοι αναγνώστες παλιότερα, βλ. αυτή την ανάρτηση και κυρίως τα σχόλιά της, όμως δυσπιστούσα...). Ειδικά για το παλιό αθηναϊκό αεροδρόμιο, είναι μεγάλο κρίμα που έχουν περάσει 10,5 χρόνια από το κλείσιμό του (και επτά από τους Ολυμπιακούς) και δεν έχει γίνει απολύτως τί-πο-τα, πέρα από συζητήσεις και αντιδικίες, ανούσιες πια και (στης κρίσης τον καιρό) ουτοπικές.

Ενώ τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολύ απλά. Απλά μια συντήρηση της περίφραξης - κι άσε το από μέσα να ρουμανιάζει...


17 Οκτ 2011

2+1, με το συμπάθιο

Ο παλιός οδοποιός ήταν μερακλής - όχι πάντα, αλλά πολλές φορές. Όπως στην Κόρινθο, που φρόντισε η μεγάλη ευθεία μετά την πόλη (πηγαίνοντας προς Πάτρα) να "βλέπει" κατευθείαν στον πανέμορφο βράχο.

Ο δρόμος αυτός, μέρος της αποκαλούμενης εθνικής καρμανιόλας, θυμίζουμε ότι δόθηκε σε κυκλοφορία το 1969. Για τα τότε κυκλοφοριακά δεδομένα, αλλά και για πολλά χρόνια μετά, ο γεωμετρικός σχεδιασμός ήταν μια χαρά (βέβαια στα γεωτεχνικά, που δεν ήταν το φόρτε μας, ατύχησε στην Παναγοπούλα, μεταξύ Αιγίου και Ρίου - για ένα καιρό, η κυκλοφορία γινόταν με καράβια). Ομοιόμορφες γενικά οι καμπύλες (ώστε να διατηρείται ομοιόμορφη υψηλή ταχύτητα), κόμβοι με νησίδες ώστε να αποτρέπονται οι αντικανονικές στροφές (και να διατηρηθούν αναμονές για μελλοντική αναβάθμιση σε αυτοκινητόδρομο και κλειστό σύστημα διοδίων), λωρίδα έκτακτης ανάγκης, εναλλαγή ευθειών με καμπύλες ώστε να διευκολύνονται οι προσπεράσεις.

Στη δεκαετία του Χάρρυ Κλυνν ('80s) άρχισαν τα μποτιλιαρίσματα - θυμάμαι τον Ισθμό πηγμένο και τους οδηγούς εκτός εαυτών. Ναι μεν δρομολογήθηκε και αργότερα πραγματοποιήθηκε η διαπλάτυνση του Αθήνα-Κόρινθος, πλην όμως επί πελοποννησιακού εδάφους δεν έγιναν πολλά. Σε δύο κομμάτια, που δεν ήταν και τα πλέον φορτισμένα (Ακράτα και Αίγιο), οι λωρίδες έγιναν τέσσερις - πραγματικά χρήσιμη ήταν η παράκαμψη της Πάτρας, νέο τμήμα με τέσσερις λωρίδες εξαρχής. Το υπόλοιπο αφέθηκε, αφενός να μαραζώνει από ελλιπή συντήρηση, αφετέρου να γίνεται όλο και πιο ανεπαρκές για να φιλοξενήσει τον αυξανόμενο φόρτο. Στις ημέρες αιχμής (σαββατοκύριακα και γιορτές), και σταδιακά και εκτός αυτών, έπαψε να λειτουργεί ως δρόμος δύο λωρίδων. Άτυπα, η λωρίδα ανάγκης γινόταν λωρίδα βραδυπορίας, χωρίς όμως να έχει το πλάτος γι' αυτή τη χρήση. Στις στροφές, δεν χωρούσαν τέσσερα οχήματα με το περιθώριο ασφαλείας. Κανείς όμως (δηλαδή, καμία σήμανση) δεν το έλεγε στους οδηγούς τους. Και οι ίδιοι οι οδηγοί δεν καταλάβαιναν την "ανεκτίμητη" αξία του να καθυστερήσεις λιγάκι και να αποφύγεις μια ριψοκίνδυνη προσπέραση.

Μια χαρά ήταν ο δρόμος, καρμανιόλα τον έκανε η συμπεριφορά των οδηγών, η κακή διαχείριση και η βεβαιότητα ότι μπορούμε εσαεί να φτιάχνουμε αυτοκινητοδρόμους όποτε βαριόμαστε να διαχειριστούμε. Όσοι μιλούσαν για 2+1 δρόμους (δηλαδή για χρήση του ίδιου πλάτους ώστε, με μικρότερη λωρίδα ανάγκης, να μπορεί να δίνεται, εναλλάξ σε κάθε κατεύθυνση, μια μεσαία λωρίδα για προσπεράσεις) σαν προσωρινή ή μεσοπρόθεσμη λύση αντιμετωπίζονταν περίπου ως γραφικοί - και η αντιμετώπιση αυτή εκπορευόταν (ή σιγοντάρονταν) από ανθρώπους που θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά ότι:
- Πρώτον, δεν ήταν παντού εξίσου επείγοντες ή/και εξίσου εφικτοί οι μαγικοί αυτοκινητόδρομοι. Άλλο η Πάτρα κι άλλο τα Δυο Στενά.
- Δεύτερον, οι γερμανοί, οι σουηδοί και πολλοί άλλοι ευρωπαίοι που υλοποιούν εδώ και χρόνια δρόμους με διατομή 2+1 δεν είναι άσχετοι ούτε φτωχομπινέδες.


Τις κάλτσες μας

Άργησα να καταλάβω, αλλά με βοήθησε μια δημοσκόπηση. Σύμφωνα με αυτήν, ένας στους τρεις έλληνες (33%) θεωρούν την κυβέρνηση Πασόκ 1981-'85 ως την καλύτερη απ' όλες τις μεταπολιτευτικές. Καμία άλλη κυβέρνηση της πρόσφατης ιστορίας μας δεν συγκεντρώνει τέτοια ποσοστά αποδοχής.

Τι κατάλαβα λοιπόν; Κατάλαβα ποια ήταν η περίφημη ελπίδα που έβλεπαν - στην πλειοψηφία τους - όσοι στήριξαν Πασόκ και Γιώργο Παπανδρέου στις κάλτσες (κάλπες, κατά το σαρδάμ του ΓΑΠ) πριν από δύο χρόνια. Ήταν ότι, μαγικά, θα ξαναζούσαμε την πρώτη πασοκική τετραετία: με φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και με διοχέτευση χρήματος στην αγορά, ώστε κεϋνσιανά (δεν το λέγαν ακριβώς έτσι αλλά αυτό εννοούσαν) να ξαναπετύχουμε ανάπτυξη μέσω της κατανάλωσης. Ήταν η ώρα ενός Παπανδρέου και όλων όσων άξιζε να τον συνοδεύουν, με ηχητική υπόκρουση τα άπαντα του Λοΐζου και τον Ήλιο που έγκαιρα συμπεριέλαβε το Βήμα στις κυριακάτικες εκδόσεις του.

Ελάχιστη σημασία φαίνεται να είχαν, για αυτόν τον κόσμο,
- τα δυσμενή οικονομικά δεδομένα (γνωστά από το φθινόπωρο 2009 και νωρίτερα),
- η αδυναμία του Παπανδρέου, του κομματικού μηχανισμού (βλ. "πρόγραμμα") και των υποψηφίων του να δώσουν πειστικές απαντήσεις για την οικονομία στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου,
- η πεποίθηση πολλών (τεχνοκρατών και όχι μόνο) ότι ένα large και χαλαρό δημόσιο, ανδρεοπαπανδρεϊκού τύπου, δεν είναι βιώσιμο, διότι (ανεξάρτητα από ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και καπιταλισμό "αγορών") απλά δεν μπορούμε εσαεί να δανειζόμαστε για να καταναλώνουμε

Η νίκη του Πασόκ του 2009 είχε ως ραχοκοκαλιά τους νοσταλγούς του Ανδρέα και ως γαρνιτούρα τους πολύ λιγότερους που πίστευαν στην εκσυγχρονιστική διάσταση καθώς και αυτούς που έβλεπαν την πρακτική πλευρά (καλύτερη η διακυβέρνηση από ένα πολυσυλλεκτικό Πασόκ, που θα φιλτράρει τα σωματεία, παρά από μια αποδεδειγμένα παραλυμένη κεντροδεξιά).

Είναι προφανές ότι ο ΓΑΠ έχασε την ευκαιρία να κρατήσει τις "πισινές" που χρειαζόταν, προετοιμάζοντας το ακροατήριό του - ένα κοινό που πίστευε σ' αυτόν, και που πολιτικά δεν είχε αλλού να πάει - για τα σοβαρά μέτρα λιτότητας που θα έρχονταν. Δεν πιστεύω με τίποτα ότι εξεπλάγησαν ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου - ήξεραν πολύ καλά, αλλά προτίμησαν να εξαπατήσουν προεκλογικά και να παίξουν καθυστερήσεις μετεκλογικά, επιβεβαιώνοντας την παλιότερη παρωδία ότι το Κίνημα Λαού είναι, στην πραγματικότητα, κίνημα λάου-λάου.

Στο σημερινό διαφαινόμενο αδιέξοδο, εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχει λύση, έστω και τώρα, τουλάχιστον όσον αφορά την κοινοβουλευτική επιβίωση της κυβέρνησης: να ανοίξει το παιχνίδι με αμφίπλευρη συμμαχία με Ντόρα-Κουβέλη. Το πιο δύσκολο θα είναι να κινηθεί ο κρατικός μηχανισμός, που είναι μπλοκαρισμένος από το Φεβρουάριο, όταν ο ΓΑΠ με τον Πεταλωτή ανακοίνωσαν νυχτιάτικα ότι δεν ξεπουλιέται η χώρα. Να κινηθούν δηλαδή αφενός όσοι είχαν μάθει να μην κινούνται, αφετέρου όσοι διαπιστώνουν ότι διαρκώς και απροειδοποίητα μειώνονται τα εισοδήματά τους.

Ας καταπιούμε και αυτή τη δόση του δηλητηρίου και ας πούμε αντίο στο πολιτικό μας σύστημα αργότερα, σε ένα ή σε δύο χρόνια, ελπίζοντας ότι στο μεταξύ θα ξεκαθαριστεί ποιοι εκφράζουν καλύτερα
- τον "ένα στους τρεις" που νοσταλγεί τον Ανδρέα, και
- τους "δύο στους τρεις", δηλαδή την ετερόκλητη πλειοψηφία, που δεν τον νοσταλγεί.
Οι τελευταίοι περιλαμβάνουν σίγουρα δεξιούς και όσους, καιροσκοπικά, ακολουθούν το εκκρεμές στις βόλτες του και θα δώσουν (όπως φαίνεται) την επόμενη πλειοψηφία στο Σαμαρά. Περιλαμβάνουν επίσης και αριστερούς του Κουκουέ ή του Σύριζα που, τους περισσότερους, αποκλείεται να τους αγγίζει καμία δεξιά ή πασοκική κυβέρνηση, ούτε καν η σοσιαλιστική του '81-'85 που σε κρίσιμες στιγμές (βλ. Σαρτζετάκης) στηρίχθηκε μέχρι και από τον Περισσό. Νομίζω, τέλος, ότι περιλαμβάνουν και αυτούς που βλέπουν το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό και την αναδιάρθρωση και περικοπή του δημόσιου τομέα ως μονόδρομο.

Οι απόλυτες ηγεμονίες ίσως να τελείωσαν, ίσως ποτέ να μην υπήρχαν, σίγουρα σήμερα δεν διαφαίνονται. Η επόμενη ελληνική κυβέρνηση δείχνει δεδομένη, αλλά η μεθεπόμενη - αν προλάβει ο ΓΑΠ, πριν πέσει, να θεσπίσει ένα αναλογικό σύστημα - θα μπορούσε να είναι ένας ρεαλιστικός συγκερασμός κάποιων (δεν έχει και τόση σημασία ποιων) από τα παραπάνω ρεύματα, που έστω με συμβιβασμούς, έστω με τους δεδομένους περιορισμούς (τους προϋπάρχοντες ευρωπαϊκούς και φυσικά την πραγματικότητα της χρεωκοπίας, όπως κι αν τη βαφτίσουμε), θα αντλεί νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα, κάτι που σήμερα λείπει. Ένα εκλογικό σώμα που ελπίζω να μετατρέψει, έμπρακτα, την "αγανάκτηση" σε απαιτητικότητα.


7 Οκτ 2011

Στάσυ Λυσσιατρείο

Διαπιστώνω ότι η παλιά μου γειτονιά εξακολουθεί και παραμένει συναρπαστική.

Στην οδό Τζαβέλλα του Πειραιά, μια μάλλον μικρή ομάδα μαθητών, πιθανότατα από το παρακείμενο σχολικό συγκρότημα (που συμπεριλαμβάνει και το 36ο δημοτικό, όπου μαθήτευσα κι εγώ), έκλεισε το δρόμο στα πλαίσια της διαμαρτυρίας της - εξοργιστικό φαινόμενο, όταν σε κρατά καθηλωμένο επί μία ώρα, όπως συνέβη στη διαδικτυακή φίλη που το αφηγήθηκε, αλλά όχι ασυνήθιστο.

Στα δεξιά διακρίνεται και ένας φαλακρός κύριος προχωρημένης ηλικίας - ούτε αυτός μας παραξενεύει, δεν λείπουν οι αγκιτάτορες, δεν αποκλείεται να είναι γονέας ή μάλλον παππούς κάποιου από τα πιτσιρίκια, άλλωστε και το Δεκέμβρη του 2008 διαδήλωναν και οι γονείς μαζί με τα βουπούδια. (Τώρα που τον κοιτάζω, κάτι μου θυμίζει το πρόσωπό του...)

Το εντυπωσιακό όμως συνέβη στο τέλος. Ο οδηγός του λεωφορείου, σύμφωνα με τη φίλη μας, ανακοίνωσε στους επιβάτες ότι δεν μπορεί να ολοκληρώσει το δρομολόγιο (Πειραιάς-Σύνταγμα, γραμμή 040 - το παλιό πράσινο), διότι ...

..."τελείωσε η βάρδιά του"!

Όλα αυτά στις 11 περίπου το πρωί. Που σημαίνει ότι η βάρδια του κυρίου αυτού θα είχε ξεκινήσει γύρω στις 3πμ, αν ήταν 8ωρη όπως των περισσότερων εργαζομένων.

Έστω, ας δεχτούμε ότι όντως τελείωνε η βάρδια. Αυτός λοιπόν ο εργαζόμενος, της νέας (τρομάρα μας) εταιρείας ΟΣΥ (έλεος με όλα αυτά τα αντιαισθητικά αρκτικόλεξα στη χώρα μας), πώς αντιλαμβάνεται την υπηρεσία που πρέπει να δώσει στον μετακινούμενο με τη δημόσια συγκοινωνία;

Μαντέψτε: Είπε στους επιβάτες να κατεβούν, διότι ο ίδιος θα γύριζε το λεωφορείο στον Πειραιά!

Ευτυχώς βαστάει ακόμη το γαϊδουροκαλόκαιρο και οι επιβάτες δεν εκτέθηκαν σε κρύο ή βροχή.

Φυσικά η φίλη πήρε ταξί. Αυτό ποιος θα της το πληρώσει;

Εμείς οι πολίτες, γιατί να πληρώνουμε την επιδότηση της ΟΣΥ, της ΣΤΑΣΥ (σημείωση: λίγο παρακάτω, στο βάθος της φωτό, είναι η περίφημη στάση "17" - όταν είχε βγει η ταινία 52 Τολμηρές Στάσεις, θυμάμαι που γελάγαμε με το εξαγόμενο της πρόσθεσης...), των άλλων δημοσίων εταιρειών και φορέων που συμπεριλαμβάνουν και τέτοια κοπρόσκυλα, καθώς και τα διάφορα άλλα κερατιάτικα;

Αν είχατε στη δούλεψή σας εργαζόμενο που αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο το έργο που του αναθέσατε, δεν θα τον πετάγατε με τις κλωτσιές; Αυτούς, γιατί να τους λυπόμαστε;

Τους 400.000 του ιδιωτικού τομέα που έμειναν άνεργοι την τελευταία διετία, οι περισσότεροι χωρίς να έχουν επιδείξει τέτοια διαγωγή, γιατί δεν τους νοιάζεται κανείς (πλην των δικών τους ανθρώπων) και γιατί μας ζαλίζουν όλοι (από τα ΜΜΕ) τα ...συκώτια με τις εφεδρείες και τα μισθολόγια;





6 Οκτ 2011

Τα ποδήλατα που έκαναν φτερά

Το πρόβλημα με τη διαχείριση των δημοτικών ποδηλάτων το επισήμανε, μεταξύ άλλων, ένας φρέσκος δημοτικός σύμβουλος. Δεν πρόκειται για σκάνδαλο που θα μπορούσε να απασχολήσει τα αθηναϊκά ΜΜΕ, είναι όμως ένας αρκετά ασφαλής τρόπος απαξίωσης ενός θεσμού που θα μπορούσε να καθιερωθεί ως μια όμορφη νότα της πόλης.

Ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει ότι το βράδυ - που υποτίθεται ότι έχει ολοκληρωθεί η όποια διαδικασία δανεισμού και επιστροφής - τα σταντ στη βόρεια πλευρά των δικαστηρίων είναι σχεδόν άδεια. Εν μέρει καταλαμβάνονται από μοτό. Τα περισσότερα ποδήλατα λείπουν. Όλοι γνωρίζουν συγκεκριμένους δημότες που έχουν οικειοποιηθεί αυτά τα ποδήλατα. Μπορώ να σας δείξω σπίτι επί της οδού Πατρών, στην μικρή μπροστινή αυλή του οποίου υπάρχει παρκαρισμένο ποδήλατο. Επίσης, κεντρικό ξενοδοχείο προφανώς από οικονομικής πλευράς θα έχει φύρα, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι δεν μπορεί να αγοράσει δύο ποδήλατα για τους επισκέπτες του και αντί γι' αυτό μοστράρει δύο δημοτικά δίκυκλα. Έχουμε δει πάμπολλες φορές ποδήλατα να κυκλοφορούν εκτός των ωρών δανεισμού. Έχουμε ακούσει για ηλικιωμένους που, οι καημένοι, έχουν ανάγκη από ένα ποδήλατο [sic] και άρα, τι πιο λογικό από το να τους το χαρίσει ο δήμος.

Η Κόρινθος δεν είναι Παρίσι και δεν θα περίμενα να υιοθετήσει αυτούσιο το σύστημα velib, που μπορεί να είναι πολύ καλό, δεν είναι όμως το μοναδικό στον κόσμο. Όποιο σύστημα πάντως κι αν υιοθετεί κανείς, θέλει διαχείριση. Αυτό που γίνεται στην Κόρινθο δεν είναι διαχείριση. Ελπίζω το χάλι αυτό να οφείλεται απλώς σε ανευθυνότητα και όχι σε δόλο. Δεν παύει ωστόσο να είναι εξοργιστικό, ειδικά στους καιρούς μας που οι άνθρωποι φτωχαίνουν και οι δήμοι βγαίνουν στη γύρα για έσοδα. Σε αυτούς τους οργανισμούς λοιπόν καλούμαστε να πληρώσουμε τα δημοτικά τέλη, τους δημοτικούς φόρους και ό,τι άλλο μας χρεώνουν; Και τι κάνουμε για να φέρουμε επάνω νέα πρόσωπα που θα ελπίζουμε ότι δεν θα σκορπάνε τα λεφτά μας; Για την ακρίβεια, γιατί δεν κάνουμε κάτι (γιατί π.χ. δεν το κάναμε επαρκώς πέρυσι το Νοέμβριο) ώστε να απαλλαγούμε από τις φυσιογνωμίες που έχουν κατσικωθεί στα δημαρχιακά μέγαρα αυτής της χώρας; (Και, κατ' επέκταση, και στα αθηναϊκά ανάκτορα και μέγαρα.)

Αγνοούμε; Αδιαφορούμε; Απελπιζόμαστε; Βαριόμαστε; Βολευόμαστε; Εθελοτυφλούμε; Εκβιαζόμαστε; Ιδιωτεύουμε; Καιροσκοπούμε; Συμμετέχουμε; Φοβόμαστε;

Τι λέτε;

"Τούμπα, Ιράν, Καμπότζη, ΒΙΕΤΝΑΜ" (επανερχόμεθα)

Uncle Ho (Chi Minh), ο ηγέτης του αντιιμπεριαλιστικού Βορείου Βιετνάμ





















Uncle Ho-Ho (η ηθοποιός και βουλευτής Πασόκ Σελήνη Κούρκουλα με τον Χόχο)
















Uncle Ho-Ho-Ho! ("Έρχομαι να σας κουρ[σ]έψω!") - ο γερμανός υπουργός οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ, υιοθετημένο βιετναμόπουλο, που πρώτος μίλησε ανοιχτά για συντεταγμένη χρεωκοπία


1 Οκτ 2011

Πρώτη Οκτώβρη

Πετάχτηκα αυθημερόν στο νησί, για μια δουλειά μου. Απόλαυσα το πλεονέκτημα της μικρής πόλης και της ενοικίασης αυτοκινήτου εκτός τουριστικής περιόδου - φθηνότερο από δύο κούρσες ταξί, και πιο ευέλικτο φυσικά. Συνάντησα δύο δικούς μου ανθρώπους πριν πάω στο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Στο τέλος, μου έμεινε ελεύθερος χρόνος πριν από την πτήση της επιστροφής. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Οδήγησα καμιά δεκαριά χιλιόμετρα και κατέληξα στην παραλία που τα καλοκαίρια, με το μόνιμο πενταράκι μπωφόρ, γεμίζει με ιστιοσανίδες. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη αλλά ζεστή. Πρώτη του Οκτώβρη, όπως και σήμερα. Όψιμοι τουρίστες κάθονταν στα παραθαλάσσια τραπέζια. Ίσως να κολυμπούσαν και άλλοι, δεν πρόσεξα καλά. Εγώ το έκανα - είχα έρθει προετοιμασμένος. Έμεινα για λίγο ακόμη στην παραλία, διάβασα λίγο Ντέιβιντ Λοτζ (βλ. φωτό) και, παρόλο που έφαγα κάτι, στο δρόμο για το αεροδρόμιο ένιωθα 10 λίβρες* ελαφρύτερος, άλλος άνθρωπος.

Σήμερα ξαναέζησα την απόλαυση της οκτωβριανής κολύμβησης, στο φεγγαρόφως μάλιστα. Δοκιμάστε το όσοι έχετε την ευκαιρία, η θάλασσα είναι λιγότερο κρύα από τον αέρα και η επαφή μαζί της σε φρεσκάρει - κάτι που το έχουμε ανάγκη...

* Να οι αγγλικές επιρροές!