11 Φεβ 2010

Yanko would go home

UPDATE: Προσωρινά, για εθνικούς λόγους το μπλογκ επαναδραστηριοποιείται... Η αρχική ανάρτηση διατηρείται στο κείμενο που ακολουθεί, για την ιστορία.

Αυτό το blog λειτουργεί από το 2005 (το 2006 μεταφέρθηκε στην παρούσα διεύθυνση).

Στην αρχή έγραφα κάθε λίγες εβδομάδες. Στη "δύσκολη", προσωπικά, σαιζόν 2006-'07 αραίωσαν οι αναρτήσεις, για να πυκνώσουν σταδιακά μέχρι να φτάσουν στην καθημερινή, σχεδόν, παρουσία του τελευταίου καιρού.

Το μικρό μου αναγνωστικό κοινό συμπεριέλαβε δικούς μου ανθρώπους, φίλους απ' τα παλιά (Αθήνα/Πειραιάς και Πάτρα) καθώς και αρκετούς κατοίκους της πόλης όπου μένω, που μου έκαναν την τιμή (παρότι είμαι δηλωμένος Meteque) να με συγκαταλέξουν στους "κορίνθιους bloggers".

Η θεματολογία έχει κυμανθεί μεταξύ εγκυκλοπαιδικών, πολιτικών, τοπικού ενδιαφέροντος, επιστημονικών και προσωπικών θεμάτων. Συνήθως γράφω αυτό που είναι κάθε φορά στο μυαλό μου, ενίοτε σε κάλυψη του κενού που άφησε η ουσιαστική αναστολή της χιουμοριστικής ομαδικής ιστοσελίδας www.laspi.gr, μερική αναβίωση της οποίας επιχειρώ τώρα στο laspii.blogspot.com.

Για προσωπικούς μου λόγους, αποφάσισα να μη γράψω τίποτε άλλο στο παρόν ιστολόγιο από δω και πέρα. Ευχαριστώ όσους με διάβαζαν και ακόμη περισσότερο όσους έκαναν τον κόπο να ανεβάσουν σχόλια και να δώσουν μ' αυτόν τον τρόπο μια νότα διαλόγου. Το μυθιστόρημα θα συνεχίσει να δημοσιεύεται "βασανιστικά" στο asanser-tama.blogspot.com.

Αντίο.

Zeybek

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια



























Και με τους φίλους τους παλιούς









8 Φεβ 2010

Εν τω πολλώ;

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, μια ευχάριστη έκπληξη περιμένει τους χρήστες των Toyota Prius που θα ανακληθούν για έλεγχο, μετά τις αναφορές για προβλήματα στο λογισμικό των φρένων.

Για όσο διάστημα διαρκεί ο έλεγχος, η Toyota σε συνεργασία με ρωσική αυτοκινητοβιομηχανία θα προσφέρει στους κατόχους, προς αντικατάσταση, ένα αυτοκίνητο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το πασίγνωστο υβριδικό.

Ένα αυτοκίνητο που το όνομά του σημαίνει ό,τι και το Prius, και μάλιστα στον λατινικό πληθυντικό του - θα είναι, δηλαδή, σαν να έχεις "πολλά Prius":














To Lada Priora!

They got Λάκη!

Στη Σάμο, κουρκούδιαλο (μάλλον από παραφθορά του κροκόδειλου ή "κορκόδειλου") λένε ένα είδος σαύρας που ζει (σχεδόν) μόνο εκεί.














Στο Ύρντινγκεν της Γερμανίας, την τοπική KFC (πρώην μεγάλη ομάδα της χώρας, γνωστή παλιότερα ως Bayer Uerdingen) ανέλαβε ένας Κουρκούδιαλος, με το μικρό όνομα Αγησίλαος ή Λάκης.

Ο ελληνικής καταγωγής κ. Κουρκούδιαλος από το Neuss (Νόις) είναι επιχειρηματίας, με δραστηριότητες που συμπεριλαμβάνουν ανακαινίσεις ακινήτων στην ανατολική Γερμανία, εμπορία αθλητικών ειδών, μέχρι και ξενοδοχείο στη Χαλκιδική. Πρόσφατα έφερε στην ομάδα ένα μεγάλο όνομα (στη δύση του), τον βραζιλιάνο Άιλτον (παλιότερα της Βέρντερ). Φιλοδοξεί να επαναφέρει την ομάδα στις μεγάλες κατηγορίες.

Ως έλλην (ένα παραπάνω αν είναι και σαμιώτης!) εύχομαι στον κ. Λάκη καλή επιτυχία. Ως έθνος χρειαζόμαστε success stories!

7 Φεβ 2010

Σχέδιο "Αρτέμης";

"Κατάδοση Φοροφυγάδων Α.Ε." (Steuerverrat) - έτσι ονομαζόταν η εταιρεία του κομπιουτερά Jörg Sprave. Έχεις στοιχεία για φοροφυγά γείτονα, άσπονδο φίλο ή κακό επαγγελματία; Δώσ' τα μου και, αν μου τα αγοράσει το κράτος (που καίγεται να πατάξει τη φοροδιαφυγή), θα έχεις 15% προμήθεια. Η κρατική χρηματοδότηση τέτοιου εμπορίου δεδομένων δεν προχώρησε σε σημείο ώστε να κάνει βιώσιμη την εταιρεία. Ωστόσο, ο Sprave θεωρεί ότι η σύντομη προσπάθειά του τον δίδαξε πολλά για την "γερμανική νοοτροπία": "Έχουμε κουλτούρα κατάδοσης. Για λίγα Ευρώ οι άνθρωποι προδίδουν όλους και όλα".

Στην Ελλάδα, τι; 

Η συζήτηση για το φορολογικό νομοσχέδιο είναι ακόμη στην αρχή της - άραγε μετά από άλλες "100 μέρες" θα μπει και σε τέτοια βάθη; Στη χώρα μας δεν λείπουν οι φοροφυγάδες, αλλά ούτε κι οι κομπιουτεράδες ούτε οι επίδοξοι ρουφιάνοι - ειδικά τώρα που προμηνύονται "μαύρες μέρες"...

(Για τα εν Γερμανία, πηγή μου ήταν η σημερινή Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung.)


Τσάι, κανείς;

"These aren't the usual semiprofessional protesters who attend antiwar and pro-union marches. These are people with real jobs; most have never attended a protest march before. They represent a kind of energy that our politics hasn't seen lately, and an influx of new activists."

(Δεν είναι οι συνήθεις ημιεπαγγελματίες διαδηλωτές... Είναι άνθρωποι με πραγματικές δουλειές... οι νέοι ακτιβιστές.)

Αυτή είναι η άποψη αρθρογράφου της New York Post για τους συμμετέχοντες στα Tea Parties των τελευταίων 12 και κάτι μηνών στην Αμερική. Άλλοι κάνουν λόγο για "astroturf" ("συνθετικό χλοοτάπητα", δηλ. ψεύτικο και κατευθυνόμενο δήθεν κίνημα - σε αντίθεση με ένα πραγματικό κίνημα βάσης, που στα αγγλικά ονομάζεται "grassroots").

Τα tea parties πήραν το όνομά τους από την επαναστατική ενέργεια των βοστωνέζων, εν έτει 1773, να σκορπίσουν στη θάλασσα το εισαγόμενο αγγλικό (δηλ. ινδικό) τσάι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φορολογία προς τη "μαμά Βρετανία" (από την οποία λίγο αργότερα αποσχίστηκαν μαζί με τις γειτονικές αποικίες, φτιάχνοντας τις πρώτες 13 Ηνωμένες  Πολιτείες).

Οι σύγχρονοι tea-partiers διαδηλώνουν εναντίον της φορολόγησης που με δικομματική συναίνεση (θυμηθείτε τις κοινές ενέργειες Μπους-Ομπάμα στο τέλος του '08) θεωρούν ότι επιφυλάσσεται στους αμερικανούς. Αντιδρούν στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση μέσω σχεδίων "επανεκκίνησης", θεωρώντας ότι λίγο-πολύ πρόκειται για πεταμένα λεφτά του φορολογούμενου. Δεν έχουν (ακόμη) στοιχηθεί πίσω από κάποιον λαϊκό ήρωα, αν και κάποιες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι συγκεντρώνουν δυναμικό που θα αρκούσε για ένα σοβαρό "τρίτο κόμμα" - η φυσιογνωμία  του οποίου θα ήταν ένα μίγμα ελευθεριακών και συντηρητικών στοιχείων. Ένα άλλο είδος μεσαίου χώρου, ας πούμε (μετά συγχωρήσεως).



Σύνταξ' error?

Από το ενδιαφέρον και εκτεταμένο άρθρο του Μάνου Ματσαγγάνη για το ασφαλιστικό διάλεξα να παραθέσω χαρακτηριστικά αποσπάσματα, με κοινό θέμα την επιτακτική ανάγκη "φυγής προς τα εμπρός". Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι να εστιαστούμε σε ατάκες (και σίγουρα όχι σε κραυγές), αλλά να ενημερωθούμε - όσοι θέλουμε να κοιτάξουμε πέρα από τον μικρόκοσμο της δικής μας συντεχνίας, ομάδας ή περίπτωσης - για τη συνολική εικόνα. Το συγκεκριμένο άρθρο (που σίγουρα δεν θα είναι το μόνο που υπάρχει - και χωρίς το tweet του Στάθη Χαϊκάλη ίσως δεν θα το είχα εντοπίσει) βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση.

Έπονται οι φράσεις...

Μερικοί, προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, είναι έτοιμοι να στείλουν το λογαριασμό –και τι λογαριασμό!– στη γενιά των παιδιών τους, στο όνομα πάντοτε της αλληλεγγύης των γενεών.

Η ένταξη των μεταναστών στην ασφάλιση, παρ’ ότι προφανώς αναγκαία, δεν πρόκειται να σώσει το σύστημα, εκτός εάν πάρουμε τώρα τις εισφορές τους χωρίς να τους δώσουμε συντάξεις στο μέλλον. Η αγωνιώδης αναζήτηση ενός «τρυκ» τέτοιου τύπου, που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως έχουμε μάθει, φαίνεται να εμπνέει τη στάση αρκετών στο διάλογο για το ασφαλιστικό. Ίσως είναι προτιμότερο να το πάρουμε απόφαση ότι τέτοια «τρυκ» δεν υπάρχουν, και να σοβαρευτούμε.

Ας κάνει διάλογο η κυβέρνηση με τους κοινωνικούς φορείς. Αρκεί να μην έχει αυταπάτες ότι η λύση θα έλθει συζητώντας με εκείνους που «θα βρεθούν για πολλοστή φορά στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τελικό πάντα στόχο το πώς δεν θα αλλάξει το σύστημα».

3 Φεβ 2010

Plaputa's fever

Το κακό με τις επαναστάσεις...












...είναι ότι έχουν και παράπλευρες απώλειες.

Καπλάνι (ουσίας και όχι βιτρίνας)

Τον αλβανό Γκάζι Καπλάνι τον "γνώρισα" από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές, τα γραπτά του στα "ΝΕΑ" και την ιστοσελίδα του, από την οποία και αναδημοσιεύω (με την ευγενική του άδεια) το παρακάτω ενδιαφέρον, φουτουριστικό (ρεαλιστικό; Ο χρόνος θα δείξει) κείμενο...

Μια ιστορία από το έτος 2033 

 

Βρέχει στα Τίρανα. Μικροί λέγαμε ότι στην Αλβανία ακόμα και η βροχή είναι θυμωμένη. Στο αεροπλάνο που με έφερε, ιδιοκτησία μιας ελληνοαλβανικής εταιρίας, οι δυο τύποι που κάθονταν πίσω μου δεν με άφησαν να κλείσω μάτι... Μιλούσαν ακατάπαυστα για κάποια σχέδια για ένα χιονοδρομικό κέντρο στη Βόρεια Αλβανία. Μιλούσαν ελληνικά και κάθε τόσο πέταγαν φράσεις στα αλβανικά. Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ένιωσα ανακούφιση. Στον έλεγχο διαβατηρίων, ο ηλεκτρονικός ελεγκτής περιεργάστηκε εξονυχιστικά την κόρη του νυσταγμένου ματιού μου... Έξω από το αεροδρόμιο περιμένουν τα ταξί. Κίτρινα σαν εκείνα της Αθήνας. Μπαίνω στο πρώτο. Λέω τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου θα μείνω, στον ταξιτζή.

Ο οδηγός είναι ένας νεαρός Κινέζος που μιλά αλβανικά στη διάλεκτο των Τιράνων. Κάποια στιγμή, μου λέει ότι η βροχή τού προκαλεί θλίψη. Καθώς τον ακούω, παθαίνω ένα μικρό πολιτισμικό σοκ. Τα αλβανικά του μού φαίνονται πιο πλούσια από τα δικά μου. Μου έρχεται να του πω πως ζηλεύω τα αλβανικά του. Δεν του το λέω. Θυμάμαι πόσο μ΄ ενοχλεί κάθε φορά που μου λένε πως τα ελληνικά μου είναι εξαιρετικά. Σαράντα χρόνια η ίδια ιστορία. Αν και τώρα συμβαίνει πολύ σπάνια. Ίσως γιατί στους ηλικιωμένους δεν κάνουν συχνά κομπλιμέντα. 
 
«Είστε από την Κίνα;», τον ρωτάω. «Ο πατέρας μου είναι από την Κίνα, κύριε», μου απαντά. «Εγώ είμαι από εδώ». Το βουλώνω. Θέλω να του πω συγγνώμη, αλλά δεν μου βγαίνει. Τον ρωτάω, με ένοχο ύφος σχεδόν, πώς τον λένε. Τσου Ντριτάν Λάι, απαντά. Από τα τρία ονόματα, το Ντριτάν είναι αλβανικό. Σημαίνει «ολόφωτος». Ο Τσου Ντριτάν ανήκει στη δεύτερη γενιά των μεταναστών στην Αλβανία. Και εκεί που θέλω να τον ρωτήσω εάν έχει πάρει την αλβανική ιθαγένεια, μία
Ferrari κάποιου Αλβανού νεόπλουτου κόντεψε να πέσει απάνω μας. «Κοίταξε ο βλάχος», σχολιάζει ο Τσου Ντριτάν. Αυτός έχει γίνει εντελώς Αλβανός, λέω μέσα μου.
 

Βγάζω το e-book που έχω μαζί μου. Αρχίζω και διαβάζω. «Πέσαμε σε μποτιλιάρισμα κύριε. Υπομονή», μου κάνει. Τα Τίρανα ενώθηκαν με το Δυρράχιο και έχουν φτάσει τα τρία εκατομμύρια. Είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις της Ευρώπης. Γυμνή σχεδόν από πράσινο. Τα οικολογικά αυτοκίνητα είναι λίγα, παρά τις οδηγίες που ισχύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, μέλος της οποίας έγινε πριν από 15 χρόνια η Αλβανία. Βλέπω από το παράθυρο του ταξί το βουνό Ντάιτι. Βλέπω τα αυθαίρετα που προσπαθούν να το «καταλάβουν». Πληρώνω και κατεβαίνω.

ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ του ξενοδοχείου ένας μελαψός άντρας, ντυμένος με μια κοκκινόμαυρη φόρμα, με καλωσορίζει με μια βαθιά υπόκλιση. Ξεμπερδεύω γρήγορα στη ρεσεψιόν και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο. Στον διάδρομο ακούω δυο μαύρες καθαρίστριες να μιλάνε σε ξένη γλώσσα. Γιορουμπά ίσως. Μόλις με βλέπουν σιωπούν, σαν να νιώθουν ένοχες για τη γλώσσα που μιλούσαν. Ποιος θα το πίστευε; Μια χώρα που πριν από είκοσι χρόνια «έβρεχε μετανάστες», καθώς έλεγαν οι Αλβανοί, τώρα έγινε κάτι σαν την Ελλάδα και τη Γερμανία. Οι συμπατριώτες εκείνων που καθάριζαν κάποτε τα σπίτια των Ελλήνων και των Ιταλών, δεν προτιμούν πια να καθαρίζουν τα δικά τους σπίτια και ξενοδοχεία. Γι΄ αυτές τις δουλειές υπάρχουν τώρα οι Κινέζοι, οι Αφρικανοί, οι Βόσνιοι, οι Μπαγκλαντεσιανοί. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου είναι μικρό, αλλά συμπαθητικό. Βλέπω το αμπαζούρ. Έχει μορφή μανιταριού. Προσέχοντάς το λίγο περισσότερο βλέπω ότι είναι ένα ολόφωτο μπούνκερ. Σίγουρα αυτός που συνέλαβε την ιδέα μόνο σε φωτογραφίες θα έχει δει τα μπούνκερ. Εμένα ακόμα μου προκαλούν ταραχή. Ακόμα και ως μοντέρνα αμπαζούρ να τα βλέπω...

 
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ στα γενέθλια ενός ξαδέλφου, που έχω είκοσι χρόνια να τον δω. Ήμασταν μαζί μετανάστες στην Ελλάδα. Εκείνος γύρισε, εγώ έμεινα. Έχει βραδιάσει και στη «Rruga e Κavajes» βλέπω παράξενες σιλουέτες. Προσέχοντας λίγο καλύτερα, καταλαβαίνω ότι διασχίζω την πιάτσα των τραβεστί. Είναι από την Ταϊλάνδη κυρίως. Κάποτε στη «Rruga e Κavajes» ήταν η πιάτσα των ζητιάνων. Πελάτες με μεγάλα τζιπ και φουσκωμένες κοιλιές περνάνε και παζαρεύουν τιμές με τους τραβεστί. Λίγο πιο πέρα, σε ένα τείχος, διαβάζω δυο συνθήματα, δίπλα δίπλα: «Έξω οι ξένοι» και «μετανάστες μη μας αφήσετε μόνους με τους Αλβαναράδες»...

 
ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ήταν εξαίσιο. Κάποια στιγμή μένω μόνος με τον ξάδελφό μου και τη γυναίκα του, και τα λέμε. Μιλάνε για τη μοναχοκόρη τους που συνεχίζει τις σπουδές στη Θεατρολογία. Είναι υιοθετημένη, επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Γι΄ αυτό το σόι τούς βλέπει κάπως στραβά ή με οίκτο. «Αλβανικά πράγματα», λέει η γυναίκα του γελώντας πικρά.


Επειδή τους βλέπω αμήχανους, αλλάζω κουβέντα. Του λέω πόσο εντυπωσιάστηκα από τον Αλβανοκινέζο ταξιτζή που συνάντησα το μεσημέρι. Ο ξάδελφός μου συνοφρυώνεται. «Δεν αντέχω τους Κινέζους», μου λέει. «Η κυβέρνηση τώρα θέλει να τους δώσει δικαίωμα ψήφου και να τους κάνει Αλβανούς. Εκείνοι είναι δυο δισεκατομμύρια και θα έρθουν όλοι εδώ τώρα. Με τέτοιο χάλια κράτος που έχουμε θα μας σβήσουν από προσώπου Γης. Πάει η καθαρότητα της φυλής μας!». Ποια καθαρότητα της φυλής, μου ήρθε να του πω, που αυτός είναι πιο μελαχρινός από τον Αραφάτ. Δεν του λέω τίποτα. Έχει γενέθλια. Του λέω απλά να μην ξεχάσει πως και ο ίδιος ήταν μετανάστης και πως δυο αδέλφια του δεν επέστρεψαν ποτέ στην Αλβανία. Ο ένας έμεινε στην Ελλάδα, ο άλλος στην Αυστραλία. Τα παιδιά τους πήραν την ιθαγένεια της νέας τους πατρίδας και έχουν τα ίδια δικαιώματα. «Άλλο πράγμα εμείς», μου λέει οργισμένα. «Εμείς ήμασταν μικρός λαός. Μια γειτονιά του Λονδίνου να πούμε. Είμαστε λευκοί και Ευρωπαίοι. Αυτοί εδώ είναι κίτρινοι φονιάδες. Εμείς γίναμε καλλιτέχνες, συγγραφείς, ολυμπιονίκες. Προσφέραμε και κερδίσαμε τον σεβασμό των άλλων. Αυτοί έρχονται να γεννούν εδώ επειδή δεν τους αφήνουν να κάνουν παιδιά στην Κίνα, ενώ εμείς οι Αλβανοί δεν γεννάμε πια. Μας την έχουν στημένη οι μεγάλοι ξάδελφε!». Του λέω πως τα ίδια έλεγαν πάνω- κάτω και για μας και χειρότερα πριν από είκοσι χρόνια. Του λέω επίσης ότι ο ταξιτζής που με έφερε από το αεροδρόμιο μου φάνηκε πιο Αλβανός από μένα. «Σε χάλασαν τα ξένα», μου απαντά. «Δεν την πονάς πια την Αλβανία. Δεν έχουμε βολέψει ακόμα τα δικά μας παιδιά, θα βολέψουμε εκείνα των ξένων...».


Κάνω μια τελευταία προσπάθεια. Του λέω ότι, σύμφωνα με τη γνώμη μου, η μετανάστευση κάνει κύκλους. Κάποτε έφευγαν Αλβανοί, Πολωνοί, Τσέχοι, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι για άλλες χώρες. Τους θεωρούσαν και αυτούς, όπου και αν πήγαν, μη εντάξιμους, κάποτε, κάποιοι. Τώρα έρχονται άλλοι φτωχοί προς τις χώρες τους, γιατί ξέφυγαν από τη φτώχεια. Δεν έχω οριστικές απαντήσεις, ούτε εύκολες, για τη μετακίνηση των πληθυσμών. Προσπαθώ να σκεφτώ λύσεις που συνάδουν με το σύστημα των αξιών μου. Δεν είμαι τυφλός να κλείσω τα μάτια. Αλλά δεν μου είναι και τόσο εύκολο να βάλω ολόκληρες ομάδες ανθρώπων σε κουτάκια. Η συζήτηση αυτή σε τελευταία ανάλυση δεν είναι καινούργια. Αν ανατρέξεις στη νεώτερη Ιστορία, διεξάγεται με αμείωτη ένταση τους τρεις τελευταίους αιώνες. Απλά τώρα έφτασε στις ακτές της Αλβανίας. Γιατί οι Αλβανοί πλούτισαν, με δανεικά ή όχι. Ευτυχώς λέω εγώ. Και τα παιδιά των σημερινών μεταναστών θα γίνουν και αυτά καλλιτέχνες, επιστήμονες, θα προκόψουν για τον εαυτό τους και για την πατρίδα που επέλεξαν οι γονείς τους, την Αλβανία. Το χειρότερο σενάριο είναι τα γκέτο και το μίσος που γεννά μίσος. Ο ξάδελφός μου γελά κυνικά. Με λέει ρομαντικό και αφελή.


Του υπενθυμίζω την περίπτωση της Ελλάδας, που μόνο ζημιωμένη δεν βγήκε εντάσσοντας τους μετανάστες. Σήμερα είναι μια από τις πιο ζωντανές και αναπτυγμένες χώρες του Νότου. «Εμείς είμαστε ούνα φάτσα ούνα ράτσα με τους Έλληνες, ενώ αυτοί εδώ είναι ανένταχτοι», απαντάει... «Άσε που εσύ δεν ζεις πια εδώ και λες εύκολες κουβέντες», καταλήγει. Σηκώνομαι και εκείνος προθυμοποιείται να με πάει στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητό του. «Θα βρω ταξί», του λέω. «Προτιμώ την παρέα ενός Αλβανού κινεζικής καταγωγής. Νιώθω πιο κοντά με αυτόν». Δεν βγάζει τσιμουδιά. Βγαίνω έξω. Ρίχνω μια ματιά σε αυτή τη χαοτική πόλη που αλλάζει μέσα στον θόρυβο, το μποτιλιάρισμα, την ελπίδα και τον φόβο... Εκείνη τη στιγμή χτυπά το ξυπνητήρι μου. Σηκώνομαι απότομα. Πάντα όταν βλέπω στο όνειρο τα Τίρανα ξυπνάω απότομα. Χτυπά η υπενθύμιση στο κινητό. Ιανουάριος 2010, πρωί, εννιά και μισή έχω ραντεβού στην Πλατεία Κοραή...

2 Φεβ 2010

And I ride and I ride...

Ήταν σκληρός και τον λέγαν Τρινιτά

"Όλα 10% κάτω;" Μπααα...

Απλές και δυναμικές λύσεις, τύπου γόρδιου δεσμού, υπάρχει περίπτωση να δούμε, στο πλαίσιο αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων της σημερινής Ελλάδας;












Πριν το Ευρώ, η χώρα είχε ένα νόμισμα που - θεωρητικά - μπορούσε να το κάνει ό,τι ήθελε. Συνήθως το υποτιμούσε. Κάποιες φορές με αξιομνημόνευτη απλότητα.

Επί Παπάγου, με υπουργό "συντονισμού" τον Μαρκεζίνη (σημ.: εδώ και δεκαετίες κανείς δεν τολμά να ονομάσει έτσι το υπουργείο εθνικής οικονομίας - εξέλιπε η ψευδαίσθηση ότι κάποιος "μαέστρος" συντονίζει δραστηριότητες και πόρους), το δολλάριο ΗΠΑ πήγε στις 30 δρχ. (για την ακρίβεια 30.000 - τα τρία μηδενικά κόπηκαν), από 15 που είχε πριν. Απλό και δυναμικό.











Ακόμη πιο παλιά, ο αντιβενιζελικός Πρωτοπαπαδάκης το 1921 ενίσχυσε το δημόσιο ταμείο με ένα εξίσου απλό και δυναμικό μέτρο: κόβοντας όλα τα χαρτονομίσματα στα δύο. Ένα εικοσιπεντάδραχμο π.χ. κατέληγε να έχει αξία 12,5 δραχμών, που αντιστοιχούσε στο δεξιό του τμήμα, αυτό που παρέμενε στην κυκλοφορία. Τα αριστερά κομμάτια κάλυψαν τις "τρύπες" που είχε δημιουργήσει η πολυετής πολεμική περιπέτεια και ιδίως η αποτυχημένη μικρασιατική εκστρατεία.

Ακόμη και σήμερα που δεν υπάρχει το όπλο της υποτίμησης ή διολίσθησης, ίσως να μην έχει εκλείψει η δυνατότητα απλών και δυναμικών λύσεων. Θεωρητικά, ο Παπακωνσταντίνου θα μπορούσε να ορίσει ότι κάθε μισθός και κάθε επίδομα - στο Δημόσιο, αλλά θα έδινε τον τόνο και για αλλού - μειώνεται κατά 10%. Το ότι (μάλλον...) δεν θα το κάνει, το αποδίδει κανείς αφενός στην αντίδραση που θα ξεσήκωνε ένα τόσο brutal μέτρο (ασύμβατο με το πνεύμα διαβούλευσης που διέπει τα πράγματα σήμερα), αφετέρου στο ότι η αποτελεσματικότητά του μπορεί και να μην είναι δεδομένη.

Ο Πρωτοπαπαδάκης ένα χρόνο αργότερα εκτελέστηκε (μετά την καταστροφή και τη δίκη των "Εξ"), ο Παπάγος έφυγε νωρίς και τον Μαρκεζίνη τον έφαγε η (πολιτική) μαρμάγκα. Οι υποτιμήσεις τους βέβαια έμειναν στην ιστορία, κατά την κυριαρχούσα άποψη, ως σωτήριες και ωφέλιμες. Small comfort.