31 Δεκ 2010

Πάρτε κύριε δελτία (και να με λέτε Ιωάννη, παρακαλώ)

Θα μπορούσε να είναι μια καλή διαφήμιση για τη νεανική επιχειρηματικότητα. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τις ιδιορρυθμίες του συγκεκριμένου χαρακτήρα, κρατάμε μικρό καλάθι. Ο λόγος για τον χρυσό ολυμπιονίκη, γυμναστή Ιωάννη Μελισσανίδη, που πρόκειται να ανοίξει πρακτορείο τυχερών παιγνίων στο Σιδηρόκαστρο (τ. Ντεμίρ Χισάρ) Σερρών. Για τους περισσότερους από εμάς πέφτει λίγο μακριά, αλλά όσοι αυτές τις μέρες ανηφορίζουν για Σαντάνσκι, Μπάνσκο ή Βίτοσα (δημοφιλείς βουλγάρικοι χειμερινοί προορισμοί), ας κάνουν μια μικρή παράκαμψη, να τσεκάρουν αν άνοιξε το μαγαζί, και - αν ναι - να παίξουν ένα δελτίο για το καλό!
















ΚΙΝΟ, κοριτσάρα μου!

28 Δεκ 2010

Αφρίντζει, δεν αφρίντζει...

Τα "ψέμματα" τελείωσαν. Κι όσο κι αν οι εξαγγελίες για μελλοντική αξιοποίηση μέσω scenic routes, "σχολικών" και άλλων σιδηροδρομικών εκδρομών δεν ακούγονται ιδιαίτερα πειστικές, είναι ολωσδιόλου αληθινή η βασική είδηση αναστολής ή κατάργησης δρομολογίων των ελληνικών σιδηροδρόμων που έως σήμερα υπολειτουργούσαν. Το βήμα αυτό ήταν ζήτημα χρόνου να το πληροφορηθούμε - επώδυνο, αλλά αναγκαίο. Όσο η υποδομή παραμένει, δεν πρόκειται για ακρωτηριασμό, αλλά για αναστολή λειτουργίας περιφερειακών (όχι ζωτικών) οργάνων ενός βαρειά άρρωστου οργανισμού.

Όσο κι αν δεν θέλει να σταθεί κανείς σε ένα μεμονωμένο δυστύχημα όπως αυτό του Αχλαδόκαμπου (που, πάντως, παραμένει ιδιαίτερα εντυπωσιακό όσον αφορά το αποτέλεσμα: τέσσερις επιβάτες σε όλο το τραίνο, ο ένας σκοτώθηκε και οι 2 τραυματίστηκαν), δεν μπορεί να μην αναλογιστεί ποιος, τελικά, είναι ο σιδηρόδρομος που συντηρούσαμε στη χώρα μας. Τα επιχειρήματα υπέρ του ζημιογόνου δικτύου ήταν (και είναι) της λογικής "αφρίντζει, δεν αφρίντζει" - κατά το παλιό ανέκδοτο με το χιώτη που αγόρασε σαπούνι αντί για τυρί και, επειδή έδωκε τον παρά του, επέμενε να το φάει, κι ας άφρι(ντ)ζε αυτό! Πολλές γραμμές "ανακαινίστηκαν", συχνά με ευρωπαϊκές ενισχύσεις, χωρίς απαραίτητα να ανταποκρίνονται αυτές οι επενδύσεις σε αληθινές προτεραιότητες. Λίγοι θυμήθηκαν ότι η χρήση του σιδηροδρόμου δεν επιβάλλεται μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μια σύνδεση, αλλά ενθαρρύνεται αν αυτή η σύνδεση γίνει ελκυστική - και πρωτίστως από πλευράς χρόνου μετακίνησης. Η λύση ήταν μία: ένα μακρόπνοο πρόγραμμα αναβάθμισης γραμμών - τόσο το καλύτερο αν όλο και περισσότερες απ' αυτές γίνονταν κανονικού πλάτους, ώστε να εξασφαλίζονται απευθείας συνδέσεις (connectivity) με σοβαρούς πόλους, ιδίως αθηναϊκούς, αλλά υπήρχαν περιπτώσεις όπου βελτιώσεις θα ήταν εφικτές ακόμη και με το στενό (τρικούπειο) εύρος γραμμής του 1 μέτρου.

Τα λάθη που έγιναν είναι ολέθρια. Είναι γνωστή η εμμονή του Βερελή (αλλά και αργότερα του Κ. Χατζηδάκη που ήθελε ...σιδηροδρομικό διάδρομο στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, αφού αυτή κατασκευάστηκε!) στην προσθήκη νέων γραμμών σε περιοχές όπως η δυτική Στερεά και η Ήπειρος. Δεν πρέπει στα διάφορα επιτελεία να υπήρχαν άνθρωποι που να νοιάζονται πραγματικά για το σιδηρόδρομο, διότι αυτοί θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι οι ράγες είναι στα κάτω τους και ότι χρειαζόταν να καλύψουν μπόλικο χαμένο έδαφος απέναντι στα άλλα μεταφορικά μέσα.

Τα λάθη που έγιναν (και που βέβαια δεν περιορίζονται στις λάθος προτεραιότητες υποδομών, που είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης) θα πληρωθούν, δυστυχώς απ' όλους μας, δυστυχώς υποχρεωτικά. Ας ελπίσουμε ότι τα βασικά θα προχωρήσουν, αν και το όνειρο που είχα ως κάτοικος Πάτρας, να μην αργήσει η στιγμή που η πόλη των 200.000 κατοίκων θα συνδεθεί με την πρωτεύουσα με μια γραμμή αξιόπιστη, πυκνή και υψηλής ταχύτητας (παράλογο;), δεν θα έρθει ούτε καν μέσα στην δεκαετία 2010-2019. ΚΤΕΛ και πάλι ΚΤΕΛ...

22 Δεκ 2010

Ακριβά μου Χριστούγεννα

Είναι παράλογο ο καταναλωτής, ξέροντας ότι τον Ιανουάριο έρχονται "προσφορές" και τον Φεβρουάριο "εκπτώσεις", να είναι επιφυλακτικός στις χριστουγεννιάτικες αγορές του;

Αν και λέγεται ότι βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος, το καταναλωτικό μοντέλο "αιχμής", στο οποίο είχαμε συνηθίσει, σήμερα δοκιμάζεται. Αυτό θα ενταθεί αν και ο ιδιωτικός τομέας βιώσει μια μείωση ή απορρόφηση του 13ου μισθού.

Το μοντέλο αυτό έχει ένα πρόβλημα, που φυσικά δεν είναι ελληνικό ούτε εξαλείφεται πλήρως, πλην όμως δεν παύει να με ενοχλεί (και νομίζω και πολλούς άλλους): ότι θεωρεί δεδομένο ένα τεχνητό, προσωρινό φούσκωμα των τιμών, με το οποίο όλοι μαθαίναμε να ζούμε, "γιατί έτσι". Δεν έχει κανένα πνευματικό περιεχόμενο - ακούω βερεσέ το να αυξάνονται οι τιμές στα κομμωτήρια, στα ταξί κ.λπ. για να "κάνει Χριστούγεννα" ο εκάστοτε επαγγελματίας: με μεγαλύτερη κατάνυξη, δηλαδή;! Του λείπει και η οικονομική αιτιολόγηση, πέραν μιας περιορισμένης εφαρμογής των σχέσεων προσφοράς-ζήτησης (μια κάποια αυξημένη κίνηση για δώρα, ταξίδια και διασκεδάσεις) που σε κάποιες περιπτώσεις πράγματι μπορεί να σηκώσει τις τιμές (αν υποθέσουμε ότι αυτές κινούνταν λογικά το προηγούμενο διάστημα).

Πολλοί επαγγελματίες αναμένουν αυξημένους τζίρους στο εορταστικό 20ήμερο. Τους καταλαβαίνω, μεγάλωσα κι εγώ σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά η σημερινή πραγματικότητα νομίζω ότι δίνει μια αφορμή να επανεξετάσουμε την εξάρτηση της "αγοράς" από συγκεκριμένες περιόδους (όπως και κάποιων άλλων "αγορών" από την περίφημη θερινή τουριστική σαιζόν) και να ελπίζουμε σε τάσεις για μεγαλύτερη σταθερότητα και διάρκεια.

20 Δεκ 2010

Do the right thing (σε 10 χρόνια)

Μπορεί το 2011 να μην είναι προγραμματισμένες εκλογικές αναμετρήσεις, ωστόσο στις συνήθεις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού (Πάσχα, 15αύγουστος...) θα προστεθεί τουλάχιστον μία: αυτή που (σίγουρα, ανεξάρτητα από οικονομική κρίση και αυξημένα κόστη) θα πραγματοποιηθεί με αφορμή την απογραφή πληθυσμού, που πρόκειται να γίνει μέσα στο νέο έτος.

Η Εθνική Στατιστική Αρχή θα προσλάβει "τομεάρχες" και "απογραφείς" και προφανώς κατόπιν θα προβεί στην ανάλυση των αποτελεσμάτων. Ακόμη κι αν μεθοδολογικά δεν υπάρξουν παρατράγουδα (δηλ. "if things are done right"), τελικά θα γίνει το σωστό ("the right thing") ή θα κοροϊδεύει ο κόσμος και πάλι τα Γκρηκ Στατίστιξ; Τι νόημα έχει μια υπερπροσπάθεια που θα καταλήξει, αν όλοι αισθανθούν ελεύθεροι να ενισχύσουν τα χωριά τους και να δηλώσουν μόνιμοι κάτοικοι, στην υποεκτίμηση του πληθυσμού της πρωτεύουσας και στο φούσκωμα χωριών και κωμοπόλεων; Μήπως είναι προτιμότερο να αφήσουμε στην άκρη (όπως το έκαναν ήδη κάποιες χώρες) τις απογραφές-υπερπαραγωγές όπως τις ξέραμε και να εστιάσουμε στη διαρκή παρακολούθηση των διακυμάνσεων, διανθισμένη με περιοδικές δειγματοληπτικές έρευνες; Για το 2021 μιλάω, μια και η απόφαση για το '11 φαίνεται ειλημμένη...




















Στο δρόμο της απογραφής

16 Δεκ 2010

Δεν θα φύγουν έτσι...

Σήμερα 16/12/2010 στην Ελλάδα εκφράζονται δύο κύριες (αν και όχι οι μοναδικές) ομάδες απόψεων. Από τη μια αρκετός κόσμος είναι τρομοκρατημένος και έτοιμος να παραιτηθεί από την υπεράσπιση της λογικής, βλέποντας αυτό που θεωρεί ως κοινωνία σε στάση - ενώ από την άλλη κάμποσοι χαίρονται για την "μαχητικότητα και αγωνιστικότητα" όσων διαδήλωσαν χθες στις πόλεις (ψέγοντας φυσικά τα ΜΑΤ, που κατ' αυτούς μάλλον θα έπρεπε να είχαν καθήσει να τους ανασκολοπίσουν οι διαδηλωτές, και καταγγέλλοντας τη νέα καραμέλα, τους υποτιθέμενους undercover συνεργάτες της ΕΛΑΣ).

Αντίστοιχες (και προβλέψιμες) είναι οι διαφορές αυτών των 2 "ρευμάτων" όσον αφορά το εντυπωσιακότερο περιστατικό της 15/12, δηλ. την επίθεση στον Κ. Χατζηδάκη. Οι επαναστατημένοι τον θεωρούν ουσιαστικά βλάκα (για την επιλογή του να πάει προς το γραφείο του σε ημέρα διαδήλωσης), υιοθετώντας το επιχείρημα που ακούστηκε και για τους νεκρούς της Μαρφίν (ας πρόσεχαν που πήγαν για δουλειά στο κέντρο τέτοια μέρα). Έχει "ακούσει" πολλά άσχετα ο Χατζηδάκης ("είναι αδερφή", "είναι άνθρωπος του Μητσοτάκη" κ.λπ.), προσωπικά ποτέ δεν με έπεισε για την κοσμοθεωρία του (αν έχει), αλλά δεν είχε και τη χειρότερη φήμη ως πολιτικός - και η διαχείριση της υπόθεσης της Ολυμπιακής αν μη τι άλλο δείχνει μεθοδικότητα και όχι τεμπελιά εκ μέρους του.

Εκεί που οι μπαχαλάκηδες ίσως συναντιώνται με τους φοβισμένους θεσμικούς είναι ότι πιστεύουν πως τέτοιες επιθέσεις σηματοδοτούν την αρχή του τέλους του πολιτικού κόσμου όπως τον ξέρουμε. Οι μεν διακατέχονται από μια άγρια χαρά, οι δε νιώθουν ότι πλησιάζει ο εφιάλτης του χάους. Όσο όμως στις κάλπες δεν αποφασίζει ο πολίτης να στείλει σπίτι τους τους πολιτικούς, αλλά αντίθετα (έστω με κάποια παραπάνω αποχή ή χαλαρότητα) επιβραβεύει τους σχηματισμούς και τις παρατάξεις που έχουμε γνωρίσει, το σκηνικό δεν αλλάζει. Οι εκλεκτοί μας θα "δείξουν ανωτερότητα" (ο Χατζηδάκης είπε ότι δεν θα κάνει μήνυση...), θα πεισμώσουν, θα αρματωθούν λίγο καλύτερα και θα συνεχίσουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να είναι εκεί. Δεν θα φύγουν έτσι. Και η ζωή θα συνεχιστεί, λίγο στριμωγμένα και άχαρα, με κάποια τυράκια που θα αρχίσουν να μοιράζονται σταδιακά ("χρόνος υπάρχει"...) και με πολιτικές λύσεις που θα μας δώσουν ψυχολογική παράταση. Και θα μείνουν, πιστεύω, στο τραγικό τους περιθώριο αυτοί που (ίσως ρομαντικά, τουλάχιστον κάποιοι, σίγουρα όχι όλοι τους) δηλώνουν εραστές της επανάστασης και ονειρεύονται καταλήψεις ανακτόρων.

11 Δεκ 2010

Οι "γραφικοί" και οι "αστείοι"

Ας θυμηθούμε πάλι τα βασικά. Δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα (ή "ο τζάμπας πέθανε" επί το ελληνικότερον). Ένα έργο υποδομής έχει το κόστος του, που για να καλυφθεί υπάρχουν πολλές μέθοδοι, καμία από τις οποίες δεν είναι μονόδρομος. Οι πολιτικοί σε πολλές χώρες (και όχι μόνο στην υποτιθέμενη "μπανανία" μας αλλά και στη Γερμανία π.χ.) δείχνουν μια προτίμηση σε σχήματα "συμβάσεων παραχώρησης" που έχουν προφανή οφέλη γι' αυτούς: γρήγορη ολοκλήρωση του έργου, με δάνεια που εκταμιεύονται "τώρα" και αποπληρώνονται σε βάθος δεκαετιών. Θα εμπόδιζε κανείς την εφαρμογή πιο νοικοκυρεμένων, λιγότερο large λύσεων, που ταιριάζουν ίσως καλύτερα στην μικρή, χρεωμένη μας χώρα; Λύσεων που συνοψίζονται στο "κάνουμε λίγο-λίγο αυτά που μπορούμε και που κατά προτεραιότητα χρειαζόμαστε"; Ναι! Θα την εμπόδιζαν (για την ακρίβεια την έχουν συστηματικά εμποδίσει) όλοι ανεξαιρέτως οι τοπικοί πολιτικοί και λοιποί παράγοντες - αυτοί που "μας εκπροσωπούν" κοπτόμενοι για την περιφερειακή ανάπτυξη. Όταν διαμορφωνόταν ο βασικός σχεδιασμός των μεγάλων έργων, πόσοι τόλμησαν να πουν ότι, για παράδειγμα, η Ελλάδα δεν χρειάζεται 4λώριδο αυτοκινητόδρομο για τούρκικα αυτοκίνητα (μια Hochstrasse θα αρκούσε και θα στοίχιζε λιγότερο), δεν χρειάζεται αυτοκινητόδρομο για Καρδίτσα και άλλες πόλεις που δεν τον "σηκώνουν" λόγω χαμηλής κίνησης; Πόσοι δηλαδή αντιστάθηκαν στον γιγαντισμό; Όσοι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες - το "γραφικό 3%".

Στο τέλος του 2010 στην Ελλάδα τείνουμε στο φαινόμενο, "κάθε σύλλογος που σέβεται τον εαυτό του", κάθε "δημοφιλής δημοσιογράφος", ΜΚΟ, ο Σάββας Κωφίδης, συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα διάφορα Κουκουέ-Μπουλκουμέ, να αισθάνονται την ανάγκη να βροντοφωνάξουν το μεγάλο (che fece!) OXI στα διόδια. Η γραφικότητα των επιχειρημάτων (σύγκριση αβοκάντο με πορτοκάλια) όπως και των ίδιων των διαμαρτυρομένων είναι κάτι που δεν χρειάζεται σχολιασμό, φαίνεται από τα πρώτα δευτερόλεπτα των διάφορων βίντεο που κυκλοφορούν. Όλοι αυτοί τόσα ξέρουν, τόσα λένε - και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πουλάει τρέλα όταν εκφράζεται. Όμως, οι ειλικρινείς μου απορίες (για την υποκρισία του να είσαι υπέρ των έργων αλλά κατά της χρηματοδότησής τους, δεν έχω απορία πια...) είναι οι εξής:
(1) Οι βουλευτές που το 2007 υπερψήφισαν, χωρίς επιφυλάξεις, τους κυρωτικούς νόμους των συμβάσεων παραχώρησης στη Βουλή, με τι μούτρα βγαίνουν και λένε ότι διαφωνούσαν με τα διόδια (αυτό το λένε αρκετοί πασόκοι συμπεριλαμβανομένου, παρακαλώ, και αρμόδιου μέλους του υπουργικού συμβουλίου!) ή ότι δεν κατάλαβαν (!) τι ακριβώς ψήφισαν "εκείνη τη νύχτα";
(2) Πώς έχουμε αποδεχτεί ως κοινωνία, να φωνασκούν οι διάφοροι μάγκες (νομάρχες, δημοσιογράφοι όπως ο "έγκυρος" και "προοδευτικός" Βασίλης Λυριτζής) και να προτρέπουν τον κόσμο σε μια ενέργεια παράνομη όπως η μη πληρωμή των διοδίων επειδή απλά δεν "γουστάρουμε"; Αν θέλουν να είναι συνεπείς, γιατί δεν προτρέπουν το ίδιο για κάθε χρηματική συναλλαγή του πολίτη;

Μέχρις ενός σημείου, αυτή η συζήτηση ανήκει σε άλλο γήπεδο. Τα "αφεντικά" μας είναι "μεγάλα παιδιά" και, αν μέχρι τώρα δεν έχουν αντιδράσει έντονα σε ένα κράτος και μια κοινωνία που δείχνει να τους θεωρεί "γερμανοτσολιάδες", είναι δική τους υπόθεση.

Ωστόσο, στις εταιρείες υλοποίησης και διαχείρισης των μεγάλων έργων απασχολούνται μερικές χιλιάδες άνθρωποι πολλών ειδικοτήτων. Είμαι ένας απ' αυτούς και βρίσκω αισχρό, προσβλητικό, έως και κολάσιμο, το να βομβαρδιζόμαστε από δήθεν "ψαγμένες" διακηρύξεις που μιλούν για κλέφτες και πουλημένα τομάρια. Οι εργαζόμενοι στις παραχωρήσεις, την Εγνατία και παρόμοιες εταιρείες δεν είναι και δεν ανέχονται να χαρακτηρίζονται κλεπταποδόχοι. Πολλοί απ' αυτούς χτες βράδυ με το χιόνι καθάριζαν το δρόμο, όχι μόνο για να διαψεύσουν αυτούς που λένε ότι η Ελλάδα είναι άχρηστη, ότι "δεν υπάρχει κράτος" ούτε και υπεύθυνος ιδιώτης - αλλά πρώτα και κύρια γιατί αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν θα αφήσουν κανέναν λαϊκιστή να τους το πληγώσει.

Το "αστειάκι" πρέπει να σταματήσει. Είναι καιρός.

3 Δεκ 2010

Καληνύχτα, Saigon...

Σαν την ηρωίδα του βιβλίου Fatherland του Ρόμπερτ Χάρις, που δραπετεύει στην Ελβετία για να "πει την ιστορία της" γλιτώνοντας από το ζοφερό κόσμο των (νικητών, στο σενάριο του μυθιστορήματος) Ναζί, έτσι και τα Wikileaks - η ιστοσελίδα με τις αποκλειστικότητες - μετακομίζουν στην ίδια κιβωτό της ουδετερότητας (δηλ. σε ελβετική ηλεκτρονική διεύθυνση) μετά από το ένταλμα κατά του επικεφαλής τους, αυστραλού Assange.

Πρώτη φορά νομίζω ότι γίνεται τέτοιο κυνηγητό για να πιαστεί φερόμενος βιαστής. Τα θύματα κάθε είδους κακοποίησης θα νιώθουν άραγε δικαιωμένα ή, αντίθετα, εξοργισμένα; Τίποτε από τα δύο, το πιθανότερο, διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι η συγκεκριμένη κατηγορία είναι ένα όχημα για να επιταχύνει την εξουδετέρωση του Assange.

Η επαναστατική αλλαγή στον τρόπο που διαχέεται η πληροφορία είναι βέβαιο ότι κλονίζει αρκετούς - είτε κρατικούς φορείς που δυσκολεύονται να επικαλεστούν ζητήματα "εθνικής ασφάλειας", είτε ακόμη και εμπορικές επιχειρήσεις που χάνουν το πλεονέκτημα της επιλεκτικής πληροφόρησης και των ευκαιριών που αυτή πάντα συνεπαγόταν. Το πρώτο φαινόμενο είναι αυτό που συζητιέται περισσότερο, αλλά τις καθημερινές ζωές μας επηρεάζει περισσότερο το δεύτερο. Άραγε έχει αρχίσει μια αναπόδραστη πορεία προς τον ιδανικό κόσμο της αγοράς α-λα Άνταμ Σμιθ, όπου όλοι θα είμαστε άψογα ενημερωμένοι, οι τιμές θα ορίζονται από προσφορά και ζήτηση, και κανένα λαμόγιο δεν θα μετατρέπει την πιάτσα σε πεδίο εφαρμογής του "μονοπωλιακού ανταγωνισμού" με τον οποίο μεγαλώσαμε;

Δεν θα έρθει αναίμακτα ο καινούργιος κόσμος. Στο τέλος όμως θέλω να πιστεύω ότι θα τον δούμε - και οι εκπρόσωποι του παλιού (ancien régime), αν επιβιώσουν, θα φύγουν με ελικόπτερα, όπως Σαϊγκόν!

2 Δεκ 2010

Όμορφη και ανθρώπινη - δύσκολο;

Την ισπανική Άβιλα την είχαμε επισκεφθεί το 1998. Είναι από τις ομορφότερες πόλεις που έχω δει, κυρίως χάρη στα τείχη της που οριοθετούν εντυπωσιακά, όπως συνηθιζόταν κυρίως στον ύστερο μεσαίωνα, τη διεπαφή αστικού χώρου και υπαίθρου. Μόλις έμαθα ότι η Άβιλα, αν θυμάμαι καλά 1-2 ώρες οδήγησης δυτικά-βορειοδυτικά της Μαδρίτης (για όποιον έχει την περιέργεια να τη δει κάποτε), κέρδισε ευρωπαϊκό βραβείο για τις προσπάθειές της όσον αφορά την διευκόλυνση πρόσβασης των ΑμεΑ. Υποψήφια ήταν μια ακόμη ισπανική πόλη, η μεγαλούπολη της Βαρκελώνης (καθώς και η Κολωνία και το φινλανδικό Τούρκου), αλλά η "μικρή" τουριστική ατραξιόν της Καστίλης/Λεόν κέρδισε χάρη στο πρόγραμμα βελτίωσης υποδομών που εφαρμόζει συστηματικά από το 2002.

Μακριά από μένα τα "μοντέλα" που φέρουν το όνομα συγκεκριμένων χωρών. Δεν πιστεύω ότι αντιγράφονται και μεταλαμπαδεύουνται αυτούσιες οι "ρετσέτες" άλλων. Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η παραπάνω είδηση προέρχεται από την Ισπανία και όχι από τευτονική χώρα. Οι ισπανοί πριν σχετικά λίγα χρόνια θα πρέπει να ένιωθαν ότι ζουν, περίπου, στην πιο ανυπόληπτη χώρα της Ευρώπης. Αυτό άλλαξε. Πολλά αλλάζουν, αν το θελήσει κανείς.

Έντονες οι αντιδράσεις στις προτάσεις του προέδρου του ΣΕΒ

Σιγά μην αρχίσουμε να δουλεύουμε και Σάββατα, κύριε Δασκαλόπουλε!

1 Δεκ 2010

Άτρακτος

Φιλικό ζευγάρι απέκτησε αυτές τις μέρες δίδυμα (να τους ζήσουν!). Ακόμα και σήμερα που πολλές εξελίξεις είναι προγνωστές και σχετικά ελεγχόμενες, οι πολλαπλές κυήσεις δεν παύουν να έχουν κάτι το μυστηριακό. Απ' ό,τι ξέρω υπάρχει μια κληρονομικότητα στο φαινόμενο, καθώς και προδιάθεση. Γνώριζα μια κυρία που είχε γίνει πολύτεκνη με δύο μόλις γέννες. Θυμάμαι επίσης αρκετές περιπτώσεις φίλων, μονοζυγωτικών διδύμων, που επί πολλά χρόνια δυσκολευόμουν να τους ξεχωρίσω και έβρισκα τελικά κάποιες μικρές λεπτομέρειες που με βοηθούσαν. Δεν έμαθα ποτέ, πάντως, αν οι Dupont & Dupond (του Τεν-Τεν) ήταν πραγματικά δίδυμοι ή πολύ καλά μεταμφιεσμένοι.

Λίγο πριν γεννηθούν τα δίδυμα που προανέφερα, δυστυχώς πέθαναν δύο άλλα. Ήταν δύο αδέλφια από ένα χωριό της Πελοποννήσου, που βρέθηκαν στο λάθος σημείο - βρέθηκαν όμως μαζί. Την ώρα που, όπως φαίνεται, προσπαθούσαν να επισκευάσουν το αυτοκίνητό τους, ένα άλλο όχημα έπεσε πάνω του. Στη συνέχεια της καραμπόλας, το δικό τους όχημα προκάλεσε το θάνατό τους. Η τραγική σύμπτωση είναι σχεδόν λογοτεχνική. Δεν έχω μάθει κάτι παραπάνω γι' αυτούς τους δύο διδύμους, πέρα από το ότι ήταν πενήντα-κάτι ετών. Δεν ξέρω αν η ιδιότητά τους είχε συμβάλει στο να έχουν αρκετές κοινές δραστηριότητες στη ζωή τους. Νομίζω ότι δεν συμβαίνει συνήθως αυτό, τα δίδυμα τείνουν να είναι όπως τα άλλα αδέλφια. Γεγονός παραμένει ότι οι ζωές τους σχημάτισαν μια άτρακτο, που έκλεισε τις προάλλες - γεννήθηκαν μαζί και πέθαναν μαζί.