22 Μαρ 2013

Από το χαλλούμι στη Σαρακοστή

Η Κύπρος υιοθέτησε το € από το 2008. Πρόεδρος τότε ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος (του "Όχι στο σχέδιο Αννάν"). Τον πρώτο καιρό της δημοσιονομικής μας κρίσης (2010-2011), πολλοί ελλαδίτες κοιτούσαμε τη μεγαλόνησο με συμπάθεια, ζήλεια ή/και ελπίδα. Κάποιοι μετανάστευσαν εκεί (όταν κάνω ζάπινγκ στο ΡΙΚ συχνά πέφτω στον δυτικοελλαδίτη ηθοποιό Τσιμιτσέλη).

Όλα άλλαξαν αφότου το ελληνικό "κούρεμα ομολόγων" χτύπησε τον κυπριακό τραπεζικό τομέα. Το καλοκαίρι του 2012 η Κύπρος (με πρόεδρο τον κομμουνιστή Χριστόφια) ζήτησε "διάσωση" από την Ευρωζώνη, ενώ ήδη είχε προηγηθεί συμφωνία για ρωσικό δάνειο. Οι αποφάσεις όμως για τους ακριβείς όρους χρηματοδότησης της Κύπρου αναβλήθηκαν για μετά τις πρόσφατες εκλογές (Φεβρουάριος 2013, νικητής ο δεξιός Αναστασιάδης), που διεξήχθησαν με πλήρη επίγνωση του τι, σε γενικές γραμμές, ακολουθεί (και χωρίς σοβαρό αντίλογο).

Την περασμένη Κυριακή, ενώ η καρναβαλική παρέλαση ήταν σε εξέλιξη, έμαθα τυχαία σε πατρινό καφέ ότι στην Κύπρο άρχισε να εφαρμόζεται κάτι σαν το αργεντίνικο κοραλίτο, σε πρώτη φάση με ανακοίνωση κλεισίματος τραπεζικών καταστημάτων μέχρι νεωτέρας. Μετά συνειδητοποίησα τις "δραματικές" δηλώσεις Αναστασιάδη περί "εκβιασμού", που όμως οδήγησε σε ομόφωνη απόφαση του Eurogroup τα ξημερώματα του Σαββάτου: η "τρόικα" θα έδινε 10 δις και η Κύπρος θα τσόνταρε κάτι λιγότερο με μερική δήμευση καταθέσεων. Ο Αναστασιάδης φρόντισε να αλλάξει ελάχιστα το νομοσχέδιο (διατηρώντας τα "τέλη" και για τους κάτω των 100 χιλ. € - αφήνοντας απείραχτο το 9,9% για τις υψηλότερες καταθέσεις) και έβαλε τους βουλευτές του να δηλώσουν παρόντες. "Κέρδισε" - για την ακρίβεια έχασε - χρόνο, κατεβάζοντας νομοσχέδιο καταδικασμένο και από τον ίδιο! "Στημένο" το ματς.

Η "συνέχεια της ιστορίας" είναι ακόμη σε εξέλιξη, με μπόλικη ελλαδίτικη γαρνιτούρα, άσχετη μεν με την πραγματικότητα, πλην "συναρπαστική". Οι εδώ "αντιμνημονιακές" δυνάμεις εκστασιάστηκαν, τόσο που άρχισαν τις αγκαλίτσες μεταξύ τους. Η "στημένη" αρνητική ψήφος της κυπριακής βουλής προβάλλεται φυσικά ως το "περήφανο ΟΧΙ". Στην Ελλάδα, τέτοιο "όχι" δεν ειπώθηκε. Όντως, είναι κρίμα - με έναν καλό "σκηνοθέτη" θα το είχαμε κάνει κι εμείς, πάλι μας έβαλαν τα γυαλιά οι κουμπάροι.

Είναι ωραίο να ψάχνεις για εναλλακτικές. Είναι ακόμα ωραιότερο να έχεις εναλλακτικές.

Εμένα πάντως τα παραπάνω "καραγκιοζιλίκια" (δεν βρίσκω άλλη λέξη) του νέου κύπριου προέδρου μου θύμισαν την απαρχή της δικής μας κωλυσιεργίας. Λίγο πριν ανοίξει το Τριώδιο το 2011 (πάλι με τα καρναβάλια, δηλαδή), η τότε κυβέρνησή μας μπήκε σε ένα καταστροφικό παιχνίδι, δηλώνοντας αγανακτισμένη με την τρόικα, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Έγινε σαφές τότε (και κυρίως αργότερα, στη διάρκεια των 2 περίπου "χαμένων χρόνων" με αγανακτισμένους, Παπαδήμο, διπλές εκλογές και περίπου μηδέν μεταρρυθμίσεις) ότι, λιγότερο από ένα χρόνο μετά το σόου του Καστελλόριζου, δεν υπήρχε καμία σοβαρή πρόθεση υποστήριξης των κεντρικών επιλογών που σχετίζονταν με τη ρευστότητα της χώρας και την εξυγίανση του κράτους.

Ελπίζω πάνω απ' όλα η ταλαιπωρία των απλών ανθρώπων στην Κύπρο, για τους οποίους αποδεδειγμένα δεν δίνει δεκάρα η υψηλή πολιτική (που η μόνη της κάψα ήταν πώς δεν θα φύγουν τα ξένα κεφάλαια), να λήξει σύντομα. Οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πήραν καμία συνειδητή απόφαση να "φύγουν" από την Ευρώπη (στην οποία μπήκαν με μαγκιά - και με λίγη βοήθεια από ΓΑΠ μεριά - το 2004), καμία συνειδητή απόφαση να γίνουν άθλια λατινοαμερικάνικη χώρα, καμία συνειδητή απόφαση να "λακίσουν" από το δύσκολο δρόμο (παρόλο που γκρινιάζουν ότι θα τους συμβούν αυτά που πάθαμε κι εμείς οι καλαμαράδες).

















Το κακό ξεκίνησε την Κυριακή της Τυρινής...

18 Μαρ 2013

Καλώς ήρθες και πάλι, τρελό(ν) Καρναβάλι

Στο πνεύμα του εορταστικού "τριημέρου", σας παρουσιάζουμε έθιμα από την Κύπρο, τόσο όμοια με τα ελλαδικά...

Ο ΣΟΚΟΛΑΤΟΠΟΛΕΜΟΣ

Αμέτρητα σοκολατένια κέρματα ευρώ εκσφενδονίζονται μεταξύ των καρναβαλιστών. Με το διαφαινόμενο πολυήμερο κλείσιμο των κυπριακών τραπεζών, αυτά είναι ίσως τα μόνα νομίσματα που θα δει κανείς να κυκλοφορούν σε πλήρη αφθονία στο νησί.














ΤΑ (ΑΛ)ΕΥΡΩΜΟΥΝΤΖ(ΟΥΡ)ΩΜΑΤΑ

Είναι γνωστό ότι η μούντζα προέρχεται από βυζαντινή χειρονομία με την έννοια του "μουντζουρώματος". Βλέπουμε ότι η μεγαλόνησος, αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού και κατά τα βυζαντινά χρόνια, τήρησε κι αυτή την προαιώνια συνήθεια μέχρι τις μέρες μας.

















ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΑ ΑΡΜΑΤΑ

Οι δρόμοι πλημμύρισαν από άρματα. Στη φωτογραφία, κύπριος καρναβαλιστής που κάνει μια μικρή ανάπαυλα, πριν την παρέλαση, για να προμηθευτεί μονόευρα, πεντόευρα τζιαι πούντα από το a.t.m. της γειτονιάς του.













ΒΛΑΧΙΚΟΣ (ΚΑΛΑΜΑΡΑΔΙΚΟΣ) ΓΑΜΟΣ

Η λαϊκή αυτή παράσταση δεν περιορίζεται στους αρβανίτες της Θήβας και της Περαχώρας αλλά επεκτείνεται και στους κύπριους βρακοφόρους αδελφούς μας, που με τον τρόπο τους σατιρίζουν τους φουστανελοφόρους της κυρίως Ελλάδας (=καλαμαράδες). Πριν από το γάμο, απαραίτητη ιεροτελεστία είναι το ξύρισμα (και κούρεμα...) του γαμπρού.
















Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ

Αποθεώνεται, υποσχόμενος τρελό ξεφάντωμα. Στο τέλος, φυσικά, τον καίνε...


14 Μαρ 2013

Εδώ είναι ο κόμβος

Τα χρηματοδοτικά θέματα είναι οδυνηρά τα τελευταία χρόνια. Εξ άλλου, με το θέμα της τιμολόγησης του χρήστη δρόμων έχω ασχοληθεί ουκ ολίγες φορές. Ο λόγος που "εμπνέομαι" από την ανακοίνωση ενός επαρχιακού παραρτήματος της συντεχνίας μας είναι η ασχετοσύνη των συντακτών της (και όσων την υπογράφουν).

Επισημαίνουν οι "συνάδελφοι" ως αξιοπερίεργο, το ότι ένας αυτοκινητόδρομος συνδέεται με το τοπικό δίκτυο σε συγκεκριμένες θέσεις. Και προτείνουν, να παρακάμπτονται τα διόδια (αυτή είναι η "κάψα" τους) με αυτοσχέδιες εξόδους και επανεισόδους.

Πριν δημοσιευτεί η ανακοίνωση, η λογική λέει ότι θα την κοίταξαν κάποιοι πολιτικοί μηχανικοί, όχι απαραίτητα συγκοινωνιολόγοι, αλλά οποιασδήποτε κατεύθυνσης, μια και τα βασικά της οδοποιίας αποτελούν κοινό μάθημα, προαπαιτούμενο για το δίπλωμά μας. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη, θα αρκούσε ένας "έμφρων, νοήμων" άνθρωπος να διαβάσει τον ΚΟΚ, ο οποίος ορίζει με σαφήνεια ότι στον αυτοκινητόδρομο δεν νοούνται είσοδοι-έξοδοι "όπου λάχει", παρά μόνο σε ανισόπεδους κόμβους, με συγκεκριμένες προδιαγραφές σχεδιασμού (λωρίδες επιτάχυνσης και επιβράδυνσης, σήμανση κ.λπ.).

Συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι το περιφερειακό ΤΕΕ Τρίπολης, μέρος ενός ιστορικού επιμελητηρίου που ποζάρει με το βαρύγδουπο χαρακτηρισμό του "τεχνικού συμβούλου του κράτους", δεν βρήκε στους κόλπους του, όχι συγκοινωνιολόγους ή άλλους πολιτικούς μηχανικούς, αλλά ούτε καν εκπροσώπους του είδους homo sapiens (που σημαίνει "έμφρων" ή "νοήμων" άνθρωπος).

Τι έκανε; Πήρε την καταγγελία εκπροσώπων της συμπαθούς φυλής των γορτυνίων (εξαιρετική φάρα σας λέω, ανήκω κι εγώ εκεί κατά το 50%, αν και με κάτι τέτοια θέλω να το ξεχνάω), τη στριφογύρισε και την ξέρασε αμάσητη σε ανακοίνωση που, θυμίζω, εκφράζει τεχνικό - επιστημονικό φορέα (και όχι βλαχοδημάρχους).

Αλλά τι να περιμένουμε, αλήθεια, όταν το ίδιο το κεντρικό ΤΕΕ αναλώνεται σε βαρύγδουπες διακηρύξεις όπως το ανούσιο "μποϊκοτάζ γερμανικών προϊόντων", που είμαι σίγουρος ότι εξακολουθεί να τηρείται κατά γράμμα από τους αγωνισταράδες που το εμπνεύστηκαν και το ανακοίνωσαν.



6 Μαρ 2013

Ναυαρινιακή Δημοκρατία - εις μνήμην του Μπολιβαριανού Τσάβες

Μέχρι το 2014, ο Αντώνης Σαμαράς ελπίζει ότι θα πορευθεί με την παντιέρα της εθνικής ευθύνης. Θεωρεί ότι προσωρινά και μόνο η παράταξη, της οποίας ηγείται, βρέθηκε κάτω του 30% (και κάτω του 20% τον "μη γενόμενο" Μάιο 2012). Θα συνεχίσει να κλαίγεται για τη "δυσκολία" του να είσαι πρωθυπουργός σήμερα στην Ελλάδα και να ποντάρει στο εκβιαστικό δίλημμα: Ή εμείς (που θα κρατήσουμε τη χώρα στην Ευρώπη), ή ο Τσίπρας, που θέλει να την κάνει Βενεζουέλα.

Πολλοί λένε ότι η επανεκλογή "λύνει τα χέρια", το είδαμε πρόσφατα και με τους θιασώτες του Ομπάμα που σε κάτι τέτοιο ελπίζουν. Εύλογα ο Σαμαράς θα ονειρεύεται να είναι λιγότερο (ή καθόλου) εξαρτημένος από κυβερνητικούς εταίρους. Είμαστε πλέον αρκετά υποψιασμένοι όλοι, για να πιστέψουμε την εικόνα του οσιομάρτυρα που πλασάρει ο πρωθυπουργός.

Ανέλπιστα, ο χθεσινός θάνατος του ηγέτη της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να διακρίνουμε καλύτερα τις μεσοπρόθεσμες επιδιώξεις του μεσσήνιου πολιτικού - και να εξηγήσουμε την απρόσμενη μετάλλαξή του, από λάβρο αντιμνημονιακό σε συναινετικό συνεργάτη του Πασόκ, η οποία αφελώς αποδίδεται σε στιγμιαίες γερμανικές πιέσεις το Νοέμβριο 2011.

Στην παρούσα κρίση, πολλές φορές έχει επισημανθεί η αδυναμία της Ευρώπης να λειτουργήσει με γνήσιο πνεύμα ένωσης και αλληλεγγύης. Αυτό δεν εμποδίζει όμως τις ηγεσίες των ισχυρότερων χωρών να τονίζουν (λιγότερο ή περισσότερο υποκριτικά) τη σταθερή θέση της Ελλάδας στην "ευρωπαϊκή οικογένεια" και, προς επίρρωσιν, να επικαλούνται διάφορα σύμβολα της αλληλένδετης πορείας της χώρας μας με τη γηραιά ήπειρο.

Αυτά τα σύμβολα δεν είναι λίγα. Μερικά είναι γνωστότερα και ήδη πολυχρησιμοποιημένα, όπως για παράδειγμα η "αρπαγή της Ευρώπης". Κάποια άλλα όμως έχουν έναν αθόρυβο αλλά ισχυρό συμβολισμό. Δεν φτάνουν βέβαια στο σημείο της πρόκλησης και προσβολής, όπως π.χ. θα γινόταν αν ανασυρόταν η σύνοδος της Φερράρας-Φλωρεντίας, στην οποία οι ανθενωτικοί προτίμησαν το τούρκικο φέσι από την παπική τιάρα, χάνοντας (κατά τη δυτική άποψη) μια σοβαρή ελπίδα σωτηρίας από τη σκλαβιά στους εξ ανατολών.

Η ηπιότερη, και αποδεκτή στην Ελλάδα, εικόνα της σύνδεσης στο άρμα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι, αναμφίβολα, η ναυμαχία του Ναυαρίνου, στην οποία - υπενθυμίζεται, για όσους πιστεύουν ότι οι κολοκοτρωναίοι και οι μαυρομιχάληδες μας έκαναν από μόνοι τους ανεξάρτητους - τριεθνής ναυτική δύναμη βρετανών, γάλλων και ρώσων νίκησε τους οθωμανούς και έθεσε τις βάσεις για τη σύσταση του, ελεγχόμενου, κράτους-μαξιλαριού που θα λεγόταν Ελλάδα.

Μια και στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε καθολική προσωπολατρία σε οποιονδήποτε ηγέτη (οι τιμές στον Ελ. Βενιζέλο π.χ. δεν έχουν καμία σχέση με περιπτώσεις τύπου Κεμάλ), θα ήταν αδύνατο να ανασυρθεί έστω και τώρα ένας απο τους επαναστατικούς ηγέτες για να συμβολίσει με το όνομά του τη χώρα - όπως χρησιμοποιήθηκε ο Μπολίβαρ (ηγέτης ευρύτερης σημασίας στη λατινική Αμερική βέβαια, αλλά ας μην κάνουμε πολύπλοκη τη συζήτηση) στο επίσημο, μετά από παρέμβαση Τσάβες το 1999, όνομα της Βενεζουέλας.

Καλά καταλάβατε. Με τα δεινά που περνά η Ελλάδα, οι σύμμαχοί μας έχουν πειστεί ότι είναι απολύτως απαραίτητο να δοθεί μια νέα πνοή εθνικής υπερηφάνειας. Θεωρούν, μεταξύ άλλων, ότι τέτοιοι συμβολισμοί θα ανακόψουν τον καλπάζοντα εθνικισμό. Και ο Αντώνης Σαμαράς, που το 1992 έγινε γνωστός (και κάπως δημοφιλής) ως "πατριώτης" που τα 'βαλε με τους "σκοπιανούς" (και μετέτρεψε σε άλυτο κόμπο ένα πρόβλημα που φαινόταν δευτερεύον), δεν έχασε την ευκαιρία να δώσει μια νέα ώθηση σε αυτή τη γαλανόλευκη απόχρωση του προφίλ του (στοιχείο που δοκιμάζεται, φυσικά, από τη "ρεαλιστική" πολιτική που πρέπει να εφαρμόζει).

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, λοιπόν, η πολιτική μας ηγεσία (για την ακρίβεια, η ηγεσία της ηγεσίας, μια και αυτόν τον καιρό οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι ασχολούνται με το μέλλον της κεντροαριστεράς) ετοιμάζεται να εισηγηθεί το νέο επίσημο όνομα της Ελλάδας, που θα εισαχθεί με κατάλληλη προσθήκη στη νέα συνταγματική αναθεώρηση (2014 και εξής).

Το όνομα αυτό, όπως αναφέρθηκε, δεν θα έχει αναφορά σε πρόσωπο. Όροι όπως "Καποδιστριακή" ή "Κολοκοτρωνέικη", κατ' αναλογίαν της "Μπολιβαριανής", δεν θα είχαν καμία τύχη εδώ. Ωστόσο, η περίοδος αναφοράς θα είναι η ίδια: αυτή της σύστασης του νεοελληνικού κράτους.

Ο νέος επιθετικός προσδιορισμός, "Ελληνική Ναυαρινιακή Δημοκρατία", πέρα από την αιώνια σύνδεση της μοίρας μας με αυτή της Ευρώπης, θα προσδώσει και ουκ ευκαταφρόνητη αίγλη στο ηρωικό Ναυαρίνο και την περιοχή του (Πύλος), προβάλλοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το σημαντικό ρόλο που είχε από την αρχαιότητα (βλ. "σοφός Νέστορας" στα ομηρικά έπη) μέχρι σήμερα (ο κ. Σαμαράς τυχαίνει να κατάγεται από εκεί) στο "κουλάντρισμα" των ιθαγενών.


3 Μαρ 2013

"Το knack και πώς να το αποκτήσετε"

Ο Σύριζα βρήκε προσωρινά ταβάνι. Όλες οι δημοσκοπήσεις (χωρίς τις πονηρές "αναγωγές" αναποφάσιστων κ.λπ.) τον δίνουν στο 20 και κάτι τοις εκατό. Δύο πιθανές ερμηνείες:

(α) Στην κοινή γνώμη υπάρχει ακόμη ελπίδα ότι φέτος κάτι θα αλλάξει. Ανθρώπινο, το να ελπίζεις ακόμη κι όταν όλα τα γύρω σημάδια είναι αποθαρρυντικά: Προβλέψεις για ύφεση -5% φέτος, -1,5% του χρόνου και ανάκαμψη από το 2015! Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών: Καλά, ευχαριστώ, εσείς; Ανεργία (όπως είναι φυσικό), ασταμάτητη.

(β) Στο υποσύνολο της κοινής γνώμης, που κάποτε στήριζε Πασόκ και σήμερα νιώθει εξίσου μακριά από ΝΔ και Σύριζα, υπάρχει μια άλλου είδους ελπίδα: ότι ο "χώρος" δεν μπορεί παρά να εκφραστεί από μια ενιαία πολιτική δύναμη.

Ποια πολιτική δύναμη; Ο Βενιζέλος πρότεινε "άθροισμα" (με ...πολλαπλασιαστή) Πασόκ-Δημάρ. Για τα αθροίσματα (όταν ανακοινώνονται για εντυπωσιασμό χωρίς προεργασία), είναι πάντα χρήσιμη (παρά τη μικρότερή της κλίμακα) η πρόσφατη εμπειρία του Τζήμερου. Ο κεντροαριστερός χώρος μοιάζει σήμερα με τη μορφή που είχε μεταξύ 1958-1961. Έχουν ιδρυθεί "κινήσεις" που δεν είναι σίγουρο αν θα προλάβουν να δοκιμαστούν εκλογικά. Δεν είναι σίγουρο αν είναι και προς το συμφέρον του "χώρου" κάτι τέτοιο. Η κεντροαριστερά έφαγε ήδη το (διπλό) στραπάτσο του 2012. Το Πασόκ είναι εγκλωβισμένο στην ηγεσία του και θα μείνει άτολμο. Η ΔΗΜΑΡ με οποιαδήποτε ηγεσία θα είναι εξίσου "προσεκτική". Μάλλον όλοι περιμένουν μια χαρισματική ηγεσία που, ενδεχομένως υπό την πίεση κάποιας εκλογικής αναμέτρησης (με τις ευρωεκλογές σε 15 μήνες, ίσως, ή μήπως νωρίτερα;), "σαν έτοιμη από καιρό" θα έρθει σαν ένας νέος Γεώργιος (παππούς) Παπανδρέου να ενώσει την παράταξη και να δώσει διέξοδο σε έναν κόσμο που (ακόμη - για πόσο;) παραμένει απρόθυμος να πάει στη νέα ΕΔΑ και (παρά το χάρισμα, το "knack" του Τσίπρα) δυσκολεύεται να δει τους Στρατούληδες, Παπαδημούληδες, Μηλιούς, Σταθάκηδες (και πολύ περισσότερο τις γυναικείες "μορφές" του Σύριζα) ως τη φυσική συνέχεια της σοσιαλδημοκρατίας που, χαλαρά, στήριζε πάντα.
















Πιθανός frontman της ενωμένης κεντροαριστεράς; Έχει ...knack; (Αν δεν τον αναγνωρίζετε, τόσο το καλύτερο, ας κρατηθεί στο παρασκήνιο για να μην "καεί")