28 Δεκ 2007

Μπενα-ζεί!

Προϊόν οικογενειοκρατίας (κόρη επίσης δολοφονηθέντος πρώην πρωθυπουργού), αλλά και πρωτοπόρος (η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός σε μουσουλμανική χώρα - εμείς στην πολιτισμένη χριστιανική Ελλάδα ακόμη περιμένουμε τη Ντόρα...). Αυτή με λίγα λόγια ήταν η Μπεναζίρ Μπούτο, θύμα μιας προεκλογικής εκστρατείας σε μια χώρα όπου κυριαρχεί η σιδηρά χειρ του στρατηγού Προέδρου - που ως "ανάχωμα" στηρίζεται με τον τρόπο που στηρίχθηκαν και άλλοι δικτάτορες σε παλιότερες, αντικομμουνιστικές εποχές.

Το 2007 κλείνει άσχημα...

20 Δεκ 2007

Ο Τσίπρας

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχω για τον Συνασπισμό/ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γενικότερα και τον Αλέξη Τσίπρα ειδικότερα, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι το ενδεχόμενο ανάδειξης 33χρονου στην ηγεσία κοινοβουλευτικά εκπροσωπούμενου κόμματος είναι μια εξέλιξη που έχει τη σημασία της. Το προηγούμενο ρεκόρ νεότητας κατείχε ο Κώστας Καραμανλής (στα 41 του ανέλαβε τα ηνία της Ν.Δ.), ενώ την αρχή είχε κάνει το 1993 ο Αντώνης Σαμαράς που στα 42 του ίδρυσε και έβαλε στη Βουλή την ΠΟΛ.ΑΝ. Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα οι σαραντάρηδες αρχηγοί αποτελούσαν εξαιρέσεις αλλά οι 30άρηδες ήταν ανύπαρκτο είδος. Αυτό, σε χτυπητή αντίθεση με χώρες όπως οι βαλκανικές και πρώην ανατολικές, όπου η χρεωκοπία της παλιάς πολιτικής τάξης έβγαλε στο προσκήνιο "αμούστακα παιδιά", από τα οποία εγώ για κάποιον λόγο θυμάμαι τον εκ Κορυτσάς ορμώμενο Παντελή Μάικο (πρωθυπουργός thirtysomething) καθώς και διάφορους γενειοφόρους Φυρομιανούς. Ο Τσίπρας, αν όπως όλα δείχνουν κερδίσει τον Κουβέλη, θα είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που θα είναι νεώτερος από εμένα. Σ' αυτήν την περίπτωση, καλό του κουράγιο. Δεν ξέρω πώς νιώθει ένας πρώην κνίτης που από τα 16 του (ή και νωρίτερα) ασχολείται με την πολιτική. Δεν ξέρω δηλαδή αν αυτά τα "ένσημα" του δίνουν την ωριμότητα και σταθερότητα που εγώ, ακόμη και αν μου άρεσε η πολιτική, σίγουρα δεν θα είχα στα 33 μου και αμφιβάλλω αν έχω και σήμερα που είμαι 39. Θα δείξει.

Εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και ένα δημιουργικό 2008.

14 Δεκ 2007

Κι όταν λέμε Μαβίλη δεν εννοούμε στου "Λώρα"...

Προσπαθώ να παρακολουθήσω τη συζήτηση για τις κάμερες σε δημόσιους χώρους. Μου είναι δύσκολο να συμμεριστώ την ευαισθησία ορισμένων μη τυχόν και η αστυνομία εντοπίσει τον δράστη μιας ενέργειας βανδαλισμού ή ενός εγκλήματος. Μου είναι επίσης ακατανόητο το γιατί να εξαιρεθεί ένας δημόσιος χώρος από την εποπτεία από πλευράς της Δημόσιας Αρχής που είναι επιφορτισμένη με τη δημόσια τάξη και ασφάλεια.

Υπάρχει όμως αναμφίβολα ένα σημείο που θέλει προσοχή και που το "έπιασε" η (πολυσυζητημένη) Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Κι αυτό είναι η ανάγκη να αποτραπεί η δυνατότητα διασύνδεσης των δεδομένων σε κάποιο γιγαντιαίο δίκτυο, ελεγχόμενο από κάποιον εγχώριο Μεγάλο Αδελφό. Τονίζω τη λέξη "εγχώριο" γιατί δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που η περιοχή της Πλ. Μαβίλη έγινε γνωστή ως το επίκεντρο μιας εκτεταμένης δραστηριότητας υποκλοπών. Οι πλανητικοί Big Brothers φοβάμαι ότι δεν υπόκεινται σε έλεγχο...

9 Δεκ 2007

Nomen est omen

Αρκετοί βαπτίζουν τα παιδιά τους τηρώντας μεν την οικογενειακή παράδοση (όνομα παππού ή γιαγιάς) αλλά γιορτάζοντάς τα στη μνήμη κάποιου νεομάρτυρα ή άλλου, "άγνωστου" Αγίου ή Οσίου. Αυτό είναι ενδιαφέρον αν και κοινωνικά μπορεί να γίνει άχαρο. Π.χ. "Χρόνια πολλά ρε Νικόλα!" - "Ευχαριστώ, αλλά ξέρεις, δεν γιορτάζω σήμερα, γιορτάζω εννιά Μαΐου του εν Βουναίνοις επειδή έτσι με γιόρταζε η μάνα μου" - "?!?".

Δεν είναι κακό τέλος πάντων. Για μένα άλλο είναι το άσχημο. Η πεισματική άρνηση κάποιων self-important ιερέων να δίνουν στα παιδιά όνομα που δεν υπάρχει στο εορτολόγιο της εκκλησίας ή του μυαλού τους. Λες και τα ονόματα ανήκουν σε κάποιο index. Γιατί δηλαδή να μη βαπτίσεις κάποιον με ένα αρχαίο ή και ξένο όνομα και να μην του δώσεις τη δυνατότητα, αν ποτέ γίνει άγιος, να το κάνει ιερό αυτό το όνομα; Πώς δηλαδή έγιναν οι άγιοι και οι όσιοι που αναγνωρίζονται έως σήμερα; Κοίταξε ο παπάς στον κατάλογο πριν τους βαφτίσει;

Κόσοβο

Η βουβή αναμονή συνεχίζεται. Οι αλβανοί ζουν με την υπόσχεση της ανεξαρτησίας (μέρος πρώτο για ένωση με τη μητέρα πατρίδα) ενώ σέρβοι και ρώσοι αφήνουν να εννοηθεί ότι θα αντιδράσουν αν χαθεί εθνικό έδαφος της Σερβίας. Εμείς ως Ελλάδα δεν λέμε πολλά, αν και νομίζω ότι δεν έχουμε το περιθώριο της ουδετερότητας και, ναι, μας πέφτει λόγος. Η γνώμη μου είναι ότι η ανεξαρτησία θα είναι ένα τεράστιο λάθος, ένα κακό προηγούμενο. Οι σύγχρονες χώρες πρέπει να αποδεικνύουν ότι μπορούν να φιλοξενούν μειονότητες χωρίς να χρειάζεται να διαλυθούν ή να σαλαμοποιηθούν. Ούτε η Σερβία, ούτε η Ελλάδα, ούτε η Τουρκία θα έπρεπε να ακρωτηριαστούν επειδή σε κάποια εδάφη τους κυριαρχούν (ή έχουν έντονη παρουσία) αλλογενείς πληθυσμοί.

5 Δεκ 2007

Μη μου τους κύκλους...

Φορτισμένο το θέμα της Ολυμπιακής, αν και έχω την εντύπωση ότι ο συναισθηματισμός χρησιμοποιείται έντεχνα από δύο, κυρίως, πλευρές: (1) Τις οργανώσεις εργαζομένων που προσπαθούν (αναμενόμενα) να εξασφαλιστούν, και (2) Όσους για τους δικούς τους λόγους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.

Εθνικό είναι το αληθές. Στη σημερινή εποχή απελευθέρωσης, ο "εθνικός" αερομεταφορέας είναι ένας πανάκριβος μύθος. Η ΟΑ του Ωνάση κρατικοποιήθηκε επί "πρώτου ελληνικού σοσιαλισμού" (μεταδικτατορική κυβέρνηση Καραμανλή). Επί Πασόκ, το κράτος και το κόμμα διαχύθηκαν έτσι ώστε να χαθεί κάθε έννοια χρηστής διοίκησης στην εταιρεία αυτή. Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν ανταγωνιστές σε πολλές γραμμές εσωτερικού. Η Ε.Ε. έχει τραβήξει πολλές φορές το αυτί της Ελλάδας. Όσο για τις παρεχόμενες υπηρεσίες: Βλ. τη φράση "ολυμπιακή ταλαιπωρία" του Χάρρυ Κλυνν.

Υπήρχε μια καλή φήμη ασφάλειας. Αλλά ας μην υπερβάλλουμε, δεν ήταν η ασφαλέστερη του κόσμου. Έγιναν μερικά τραγικά δυστυχήματα στην ιστορία και της ΟΑ. Βλ. την πτώση στο βουνό Κέρκης της Σάμου, και παλιότερα τον πιλότο που έριξε το αεροπλάνο στη θάλασσα στην περιοχή της Βούλας.

Αν το ζητούμενο είναι να υπάρχει κάθε μέρα αεροπλάνο για νησιά όπως το Καστελλόριζο και η Αστυπάλαια, αυτό μπορεί να λυθεί και χωρίς να υπάρχει "εθνικός" αερομεταφορέας. Αρκεί να υπάρχει "εθνική" βούληση και να συμφωνήσουμε ως λαός ότι ειδικά αυτού του είδους οι πτήσεις θα επιδοτούνται από τον οβολό μας (ανεξάρτητα από το ποια εταιρεία θα τις κάνει). Για όλα τα υπόλοιπα (πλην ίσως των πενηντάρηδων ανέργων που ενδέχεται να αφήσει πίσω της μια λύση "λουκέτου") δεν υπάρχει κανένας λόγος να πληρώνει ο έλληνας (και ο ευρωπαίος) φορολογούμενος.

2 Δεκ 2007

Από το κρεβάτι του πόνου...

Δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά με το ασφαλιστικό. Νομιμοποιούμαι ούτως ή άλλως, όπως κάθε έλλην που σέβεται τον εαυτό του, να γράψω τουλάχιστον μερικά πράγματα που (δεν) καταλαβαίνω. Ειδικά τώρα που για λόγους υγείας μου προέκυψε (που να μην προέκυπτε) λίγος περισσότερος ελεύθερος χρόνος...

Στο ασφαλιστικό συμπεριλαμβάνονται υγεία και συντάξεις. Ήτοι η επιδότηση των δαπανών νοσηλείας & ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, και η αποταμίευση για τα γεράματα. Ιστορικά κάθε επαγγελματικός κλάδος ανέπτυξε ένα δικό του σύστημα, με κέντρο ένα ταμείο (μερικές φορές και επικουρικά ταμεία), έναν κοινό κουμπαρά όπου οι εργαζόμενοι συνεισέφεραν για "νά'χουν στην άκρη", ως κλάδος, για τις δύσκολες ώρες και για την τρίτη ηλικία. Σε πολλές περιπτώσεις θεσμοθετήθηκε συνεισφορά από πλευράς εργοδότη (βλ. ΙΚΑ) ενώ αρκετά ταμεία ενισχύονται από το κράτος μέσω κυρίως έμμεσων φόρων (βλ. ΟΓΑ).

Τα δημογραφικά δεδομένα σήμερα (προσδόκιμο ζωής κοντά στα 80, μ.ο. παιδιών ανά οικογένεια... astanapane) αντικειμενικά στριμώχνουν τα ασφαλιστικά συστήματα στις πιο προηγμένες χώρες. Στην Ελλάδα παράγοντες πρόσθετης δυσκολίας υπάρχουν πολλοί: η παραδοσιακή μας ικανότητα στην ..."καλή διαχείριση" κοινών ταμείων, η αμηχανία της κοινωνίας που αργεί να καταλάβει ότι πρόοδος δεν σημαίνει απαραίτητα 0,χ παιδιά ανά οικογένεια, οι άπειρες ρυθμίσεις τύπου βαρέων-ανθυγιεινών-πρόωρων συντάξεων που ενίοτε είναι καταχρηστικές, ο κατακερματισμός των ταμείων κ.ά.

Τα ερωτήματα νομίζω ότι είναι τα εξής:
1. Το ασφαλιστικό "στέκεται" μόνο του; Με εισφορές έναντι συντάξεων, πόσο μέσα μπαίνει σε βάθος χρόνου; Ποιος θα πληρώσει τη διαφορά;
2. Ποιοι τρόποι υπάρχουν για να συνεισφέρει ο ιδιωτικός τομέας;
3. Πώς πραγματικά μπορούν να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες του χρηματοοικονομικού "κυκλώματος" χωρίς "τζογαδόρικα" ρίσκα;
4. Τι ακριβώς οφείλει το δημόσιο στα ταμεία;
5. Ποια είναι η "σωστή" ηλικία για να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού για τους νυν ασφαλισμένους;

Πριν από πολλά χρόνια είχα διαβάσει στο Wired ένα άρθρο για το πώς "τα κατάφερε" (κατά τον συγγραφέα του και αρχιτέκτονα της μεταρρύθμισης) η Χιλή. Δεν ξέρω αν το παράδειγμα αντιγράφεται, θυμάμαι όμως ότι στο σύστημα αυτό ο ασφαλισμένος κατά κάποιο τρόπο παρακολουθούσε ο ίδιος την εξέλιξη της θέσης του (του συνταξιοδοτικού "κουμπαρά" του) - και ότι επρόκειτο για πάντρεμα κλασικής κοινωνικής ασφάλισης και ιδιωτικών προγραμμάτων (που πολλοί από μας ούτως ή άλλως επιλέγουμε γιατί δεν τρέφουμε πολλές ελπίδες για την ψωροσύνταξη του ΤΣΧΕΑΜΙΞ ή όπως αλλιώς λένε το ταμείο μας).

Για τον Βαρθολομαίο και τον Ζορμπά, σόρρυ αλλά δεν θα πω τίποτα...