28 Αυγ 2012

Τα μάτια σας, 7+7

If you can't beat them, join them. Μετά τον θεατρινίστικο "αντιφασισμό των Δερβενακίων" επελέγη η (ουσιαστική) προσχώρηση στην "ατζέντα" της Χρυσής Αυγής. Μαζί με τους πολλούς δηλαδή. Διότι, κακά τα ψέματα, η απήχηση των κεντρικών ιδεών του βασικού ελληνικού ακροδεξιού κόμματος υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια των (κρυφών και φανερών) υποστηρικτών του.

Όσοι θεωρούν εντελώς συγκυριακή (ανεργία, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα) την άνοδο των νεοναζί, θα πρότεινα να αθροίσουν τα ποσοστά της Χ.Α. και του άλλου μεγαλούτσικου, επίσης δεξιότερου της ΝΔ κόμματος (Ανεξ.Ελ.). Η "σούμα" (περίπου 7+7) δεν διαφέρει πολύ από το αθηναϊκό 14% των "καλών χριστιανών" του 2002. Της εποχής, δηλαδή, που ήταν "ωραίος ο Χασάν", ωραίος ως Έλλην (ΟΚ, σχεδόν), στη "δούλεψή μας" όπως λέγαμε με χαρά, οι αφέντες.

Δεν είναι ακριβώς ίδιοι οι υποστηρικτές - δεν θα μπορούσαν, κι ούτε αρνείται κανείς τη σχετική πολυσυλλεκτικότητα και τις μετακινήσεις ψηφοφόρων που καταγράφουν οι έρευνες. Επίσης, δεν έχω επ' ουδενί την πρόθεση να ταυτίσω πολιτικούς χώρους με διακριτά μεταξύ τους στίγματα.

Πιστεύω, επιπλέον, ότι η επιμονή σε παλιομοδίτικες αντιμετωπίσεις του φαινομένου της ακροδεξιάς (που χαρακτηρίζονται από έκφραση απέχθειας / χλεύης, ταύτιση με "χούντα και βασιλιά" και χρήση τακτικών αποκλεισμού ή βίαιης αντιπαράθεσης από πλευράς του αντίθετου, "αντιφασιστικού" πόλου), όσο και αν εν μέρει δικαιολογείται από συλλογικές ιστορικές μνήμες, κάθε άλλο παρά συντελεί σε μείωση δημοτικότητας.

Ακόμη κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο "εξατμιζόταν" η Χρυσή Αυγή (που, με τη σειρά της, απλοποιητικά φωνάζει "έξω οι ξένοι", σιγοντάροντας όσους πιστεύουν ότι κι αυτοί θα μπορούσαν με ένα "κλικ" να εξαφανιστούν), μάλλον δύσκολα θα έμενε χωρίς έκφραση η βασική της θεματολογία.

Η Χ.Α. (όπως και προγενέστεροι ακροδεξιοί σχηματισμοί) εξακολουθεί να είναι κόμμα διαμαρτυρίας, πρωτίστως. Αυτό όμως δεν λέει και πολλά. Νομίζω ότι η ψήφος μας (προς οποιονδήποτε) συχνότερα είναι "κατά" και σπανιότερα "υπέρ". Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει αναμφίβολα - πλάι στη διαμαρτυρία - και συνειδητή υποστήριξη, ψυχική ταύτιση: συγκίνηση.

Συγκινεί η ίδια η ελληνική σημαία, που (συχνότερα από τους μαιάνδρους) φιγουράρει στις δημόσιες εκδηλώσεις της Χ.Α. - η ίδια με αυτή που αναρτάται όχι μόνο στα δημόσια κτίρια (όπως θα περίμενε κανείς) αλλά και σε απλά σπίτια και μαγαζιά, ως "καταφύγιο" στο οποίο οδηγεί ένα κράμα υπερηφάνειας και ανασφάλειας. 

Συγκινεί η επίκληση της εθνικής ιδιαιτερότητας (και "ανωτερότητας"), γιατί ανταποκρίνεται στην "παιδεία" μας, όχι μόνο την αμιγώς σχολική αλλά και την κοινωνική / πολιτική: ελληνοκεντρική, με τα αναντίρρητα καλά της (π.χ. ενίσχυση της γλώσσας μας και αντιστροφή κάποιων συνεπειών του "μαλλιαρού δημοτικισμού") αλλά και με παρενέργειες (βλ. ΜΜΕ που "δεν παίρνουν χαμπάρι" από πολλά διεθνώς τεκταινόμενα).

[Μια σημείωση εδώ: Λίγο πριν το Euro 2012, διάβασα στη Daily Mail ένα άρθρο για την Ουκρανία και τα κρούσματα ρατσισμού (που φόβισαν τους μαύρους παίκτες της Εθνικής Αγγλίας). Το παρακάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό:
"Οι μαθητές υφίστανται 'πλύση εγκεφάλου' με έντονα απομονωτικό εθνικισμό. ...Διαποτίζονται από μια εσφαλμένη αίσθηση ανωτερότητας, που ενισχύεται στα αναθεωρημένα σχολικά βιβλία, στις μιλιταριστικές λέσχες νέων και καλοκαιρινές κατασκηνώσεις, και στα πατριωτικά τραγούδια".
Δεν φτάσαμε εκεί, βέβαια, αλλά ο διάχυτος ελληναραδισμός κάθε άλλο παρά φρενάρεται τα τελευταία χρόνια.]

Συγκινεί, ακόμη, η διαφοροποίηση των ακατέργαστων, γήινων και brutal προσώπων (που "ρίχνουν και καμιά ψιλή" όπως ο Κασιδιάρης στις "αριστερούλες") από τους εκπροσώπους του "παλιού πολιτικού κόσμου", που ακόμη και όταν "επεμβαίνουν" σε μια δασική πυρκαγιά δείχνουν ατσαλάκωτοι και ψεύτικοι - η σύγκριση της εικόνας του βουλευτή Μπούκουρα με αυτή του περιφερειάρχη Τατούλη, στο σχετικό βίντεο, λέει πολλά.

Την ίδια ώρα, πολλοί επιμένουν να "πέφτουν από τα σύννεφα" όταν πληροφορούνται ότι η Χρυσή Αυγή βγήκε δεύτερο κόμμα (ακόμη και στην, πιο πολωμένη, δεύτερη αναμέτρηση) σε χωριά που βρίσκονται (quel horreur!) στο δρόμο για την Επίδαυρο - αποδίδοντας, αφελώς, θαυματουργές ιδιότητες στον "αέρα" του αστικού πολιτισμού που μετακινείται κάποια καλοκαιρινά σαββατοκύριακα. Από τις 6 Μαΐου και μετά, περισσεύουν οι ηθικολόγοι και οι Ο.Φ.Α. (=όπου φυσά ο άνεμος) αλλά μάλλον εξακολουθούν να λείπουν (ή κρύβονται;) αυτοί που θα "αισθανθούν το ρεύμα" (catch the drift, όπως ωραία το λένε οι αγγλόφωνοι), που θα καταλάβουν τι γίνεται χωρίς να παρασύρονται - και που ίσως θα βοηθήσουν να αποφύγουμε τα χειρότερα...



















Για γέλια και για κλάματα (μη με ρωτήσετε τώρα, πώς θυμήθηκα τον Καφάση...)

17 Αυγ 2012

Russy pussy

Η μάνα που σε γέννησε
θα ήταν χουλιγκάνα

Στη φωτό, ο εθνικιστής χουλιγκάνος της ρώσικης πολιτικής, Βλαδίμηρος Ζηρινόφσκυ, από τηλεμαχία του 1995
 


10 Αυγ 2012

Καλή όρεξη

Δεν νομίζω ότι εκπλήσσεται κανείς για τη χαμηλή δημοφιλία της "ελληνικής κουζίνας" μεταξύ των ταξιδιωτών. Θυμάμαι ακόμη από ένα αγγλόφωνο ταξιδιωτικό βιβλίο (του 1990 περίπου) τη φράση "so-so food" ("έτσι-κι-έτσι φαγητό"), ένα από τα αρνητικά στοιχεία της Ελλάδας (απέναντι σε εγνωσμένα θετικά) ως προορισμού διακοπών. Αυτά που κι εμείς οι "ντόπιοι" αισθανόμαστε όταν τρώμε έξω - που συνοψίζονται σε μια διάχυτη εντύπωση (κανόνας, με λίγες εξαιρέσεις) μάλλον κακής ποιότητας και μάλλον υψηλής τιμής - δεν είναι δυνατό να μείνει απαρατήρητο ακόμη κι απ' το λάτρη των "εξωτικών" γεύσεων (που θα ανεχτεί ακόμη και το μέτριο "μουζάκα", επειδή απλά πρόκειται για "μουζάκα").

"Λύσεις" θα προτείνουν οι γνώστες - κομματάκι δύσκολο να "περπατήσουν" αυτές σε περίοδο κρίσης, ίσως όμως είναι η ευκαιρία να γίνουν κάποια τολμηρά ξεκινήματα. Μιλώντας καθαρά προσωπικά, από τα ελάχιστα που πραγματικά χαίρομαι είναι τα παραδοσιακά, "αθόρυβα" "διαμάντια" - φαγητά που κάποια χέρια τα μαγείρευαν αξέχαστα, που όμως από μόνα τους (ανεξαρτήτως μάγειρα) ως γεύσεις και "συλλήψεις" στέκουν με αξιοπρέπεια, ξεχωρίζουν και κερδίζουν τη θέση στην "εμπροσθοφυλακή" της αυθεντικής ελληνικής κουζίνας. Ίσως η "ορθότητα" της υγιεινής διατροφής να έχει καταδικάσει στην αφάνεια πολλά απ' αυτά, λόγω θερμίδων / λιπαρών / αλμυρότητας (ενδεικτικά αναφέρω: γκιόσα, παστό, φουρτάλια), κανείς όμως δεν είπε να τα καταναλώνουμε σε καθημερινή βάση - απλά ας τους δώσουμε τις ευκαιρίες τους στις ταβέρνες των διακοπών μας (ή άλλης κοινωνικής εξόδου), αποφεύγοντας τη βέβαιη "ήττα" του πανάκριβου ψητού ψαριού και των άλλων αθλιοτήτων που έχουμε πλέον σιχαθεί.


Ρεβυθοκεφτέδες Σάμου (άλλο ένα "διαμάντι")


2 Αυγ 2012

Ημείς, Άδω(νι)μεν

"Στα νιάτα σας ήσασταν στο ΚΚΕ Μ-Λ, μετά στο ΠΑΣΟΚ, αργότερα στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Αν εγώ είμαι κωλοτούμπας, εσείς είστε η Νάντια Κομανέτσι με μούσια".


Τα σύνορα κλειστά
συστήματα πολιτικά
και περεσΤΡΟΪΚΑ.


















Στο βίντεο εγώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ
με έργα κατασκοπικά
και καουμπόικα.






















Νάντια, ωωω Νάντια...