27 Ιουλ 2011

1, 2, 3, φτου ξελευτερία

Ο καθένας την ορίζει διαφορετικά την ταξι-κή επανάσταση
















Ελεύθερο (lliure, καταλανιστί), αλλά πόσο;

21 Ιουλ 2011

Another day in paradise

Πάντα έχει ενδιαφέρον ένα "Ρυθμιστικό", μια και θεωρητικά αποτελεί το πλαίσιο αναφοράς των έργων υποδομής, ιδίως των μεγαλύτερης κλίμακας. Ως συγκοινωνιολόγος με μια πρώτη ανάγνωση βλέπω και ξεχωρίζω μερικά σημεία όπως τα παρακάτω:


(1) Προτείνεται μια υπερπληθώρα σιδηροδρομικών συνδέσεων, ελάχιστα ρεαλιστική αν κρίνουμε από την εμπειρία της χώρας μας ακόμη και σε καιρούς άφθονης χρηματοδότησης, εξηγήσιμη αν δούμε τα ονόματα των συντελεστών του Ρυθμιστικού. "Βγάζουν μάτι", πρώτον η νέα γραμμή Ελευσίνας-Θήβας (λες και η Αθήνας-Οινόης-Θήβας πρόκειται έως το 2021 να ...κορεστεί από τα πολλά τραίνα) και δεύτερον η διατήρηση μετρικών γραμμών έως Μέγαρα και Κορωπί (φανταστείτε τον Μεγαρίτη και τον Κορωπιώτη, που με το ζόρι μπαίνουν στα απευθείας τραίνα σήμερα, να τους προτείνουμε να μετεπιβιβάζονται κιόλας). Ερωτηματικά επίσης μου προκαλεί η υιοθέτηση της λογικής κάθε δήμος και σταθμός μετρό, που οδηγεί σε χαράξεις αμφίβολης βιωσιμότητας (Άνω Ηλιούπολη, για την Άντζελα άραγε;), καθώς και η απουσία αναφοράς (αν και ίσως αυτό είναι θέμα λεπτομερέστερων μελετών) στην ήδη υπάρχουσα γραμμή του προαστιακού, που μπορεί να παίξει το ρόλο του "μετρό  του δυτικού λεκανοπεδίου". Στα θετικά, κατά τη γνώμη μου, είναι η πρόταση ενός συνεκτικού και λελογισμένου δικτύου τραμ, καθώς και η αναφορά ότι σε πρώτη φάση μπορεί να υλοποιηθεί ως "λεωφορειόδρομος σταθερής τροχιάς" (BRT) - χρήσιμο, στους καιρούς μας, να μαθαίνουμε να ζούμε με απλούστερες αναβαθμίσεις χωρίς να περνάμε απευθείας στις δαπανηρές υπερπαραγωγές. (Για τους φίλους της Κορινθίας: Γίνεται, τέλος, και μια αναφορά στη διακλάδωση Ισθμός-Λουτράκι. Το Ρυθμιστικό όμως, έστω και ως έκθεση ιδεών, αφορά την Αττική. Μεχρι να δει κανείς δημοπράτηση, ας κρατά μικρό καλάθι.)

(2) Αυτονόητη η σημασία ενός ολοκληρωμένου μητροπολιτικού δικτύου ποδηλατοδρόμων. Εδώ, φυσικά, σε επίπεδο δήμων αναμένονται οι πρόσθετες τοπικές παρεμβάσεις που θα βοηθήσουν στην εδραίωση της τάσης για όλο και μεγαλύτερη χρήση του ποδηλάτου.

(3) Για το οδικό δίκτυο, δεν είναι σαφές αν κάποιος "έτρεξε" κυκλοφοριακό μοντέλο με φόρτους, φαίνεται όμως ότι επιλέγεται μια περιορισμένη ανάπτυξη του οδικού δικτύου, χωρίς τρύπες στον Υμηττό αλλά και χωρίς γέφυρα ανάμεσα σε Πέραμα και Παλούκια - υποτίθεται ότι θα προωθείτο ως σύμβαση παραχώρησης αυτή η σύνδεση. Παραμένει η ομοίως εξαγγελθείσα σύνδεση Ελευσίνας-Θήβας (βλέπω μια εμμονή στο να γίνει συγκοινωνιακό πέρασμα η Κάζα, και δεν την πολυκαταλαβαίνω). Το σημαντικότερο όμως ερώτημα, για μένα, είναι το πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των μεγάλων, καθημερινών και πολύωρων μποτιλιαρισμάτων στον άξονα του Κηφισού. Όπως "την κάναμε" την Αττική, με τόσους πολλούς πόλους έλξης μετακινήσεων (και μάλιστα εργασιακών και επαγγελματικών) εκτός λεκανοπεδίου, οι οδηγοί-χρήστες του Κηφισού δεν βρίσκονται εκεί ασκόπως, ούτε έχουν σοβαρή εναλλακτική με μέσα σταθερής τροχιάς. Το θέμα της κυκλοφοριακής ικανότητας πρέπει να αντιμετωπιστεί, διότι στο συγκεκριμένο άξονα δεν πιάνει η "λύση" χρήσης δημόσιας συγκοινωνίας. Δεν ξέρω αν η λύση είναι κάποιο big dig α-λα Βοστώνη, αλλά η κλίμακα του προβλήματος (το ότι ο Κηφισός είναι ο βασικός άξονας μιας πόλης 4 εκατομμυρίων) είναι τέτοια που δεν ωφελεί να παίζουμε.




















Think twice

18 Ιουλ 2011

One flew over the Boar's Nest

Για να δούμε, θα καταργηθούν / συγχωνευθούν οι σταθμοί ελέγχου κάπρων;

Διότι, όπως είχε τραγουδήσει (νομίζω) ο Στέλιος...

...κι αν χιονίζει, και αν βρέχει, τ' αγριογούρουνο αντέχει!

 

17 Ιουλ 2011

Ωραίο της γιαγιάς!

Δεν είμαι βιβλιοκριτικός ούτε θεωρούμαι λογοτέχνης, ωστόσο θα γράψω λίγα λόγια για την εντύπωση που μου έκανε το μυθιστόρημα Ξιφίρ Φαλέρ της Α. Κακούρη, που διάβασα πρόσφατα. Η συγγραφέας στη συμπαθή φωτό του "βιογραφικού" της μου θυμίζει κάτι μεταξύ Μις Μαρπλ και της Γιαγιάς του Τουίτυ. Έχει τα διπλάσιά μου χρόνια και είναι φυσικό η γλώσσα που χρησιμοποιεί να περιέχει όλες τις αντιφάσεις της καθομιλουμένης όπως αυτή εξελίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες - δεν είναι δηλαδή συνεπής (σε γλωσσικούς τύπους π.χ.) - το λεξιλόγιό της πάντως είναι πλούσιο (ή το δικό μου πολύ φτωχό, π.χ. σβίγκος δεν ήξερα τι είναι).

Το μυθιστόρημα το βρήκα επίσης λιγάκι ανορθόδοξο, κυρίως διότι κλείνοντας μου άφησε το ερώτημα, "και τελικά, τι έγινε;" Μου έμεινε όμως η γεύση και το άρωμα της εποχής που περιγράφει, καταμεσής στον Μεγάλο Πόλεμο '14-'18, και ίσως η επιτυχία του να είναι ακριβώς αυτή η περιγραφή της ατμόσφαιρας - τόσο ζωντανή που αντισταθμίζει τη θολότητα, την ασάφεια δηλαδή με την οποία παρουσιάζονται αρκετοί ήρωες: για παράδειγμα, οι εκκεντρικές Ρεμύ και Κατέ μοιάζουν τόσο μεταξύ τους όσο και οι διάφοροι συμμαχικοί και μη ακόλουθοι που παρελαύνουν στις σχεδόν 500 σελίδες.

Πιο πολύ απ' όλα όμως ξεχωρίζω το Ξιφίρ Φαλέρ διότι με τον τρόπο του είναι μια (μοναχική) φωνή που αντιτίθεται στη βενιζελοπλαστηρική θεώρηση των πραγμάτων, και ειδικά της ιστορίας μας μεταξύ '14 και '22. Πηγαίνοντας ένα βήμα πέρα από τις απλοποιήσεις που ενέπνευσε η εποχή και ο Διχασμός, τόσο το κυρίως μυθιστόρημα όσο και το σύντομο ιστορικό σημείωμα στο τέλος του, ναι μεν αποφεύγουν να αποτελέσουν απολογία του αντιβενιζελισμού ή αποκαθήλωση (όπως εύστοχα διάβασα κάπου, σε πραγματική κριτική) του κρητικού εθνάρχη, πλην όμως δίνουν έμφαση σε στοιχεία της ιστορίας που δεν έχουν αρκετά προβληθεί, όπως π.χ. το παζάρεμα της Καβάλας σε αντάλλαγμα για πιθανά μικρασιατικά μας κέρδη, ή το μπάτε σκύλοι αλέστε που εκτυλισσόταν από πλευράς δυνάμεων Αντάντ στην Ελλάδα, και όχι μόνο στην ελεγχόμενη ζώνη νοτίως της γραμμής Αχρίδας-Στρυμονικού, όπου έκανε παιχνίδι ο αυταρχικός στρατηγός Σαράιγ.

Η συγγραφέας βέβαια αναπαράγει (και αν κατάλαβα καλά υιοθετεί) παρανοϊκές (με το συμπάθιο) ερμηνείες των γεγονότων, όπως ότι η Αντάντ άλλη έγνοια δεν είχε από το πώς θα αποσπάσει τη φρεσκοκατακτημένη Μακεδονία και θα τη δώσει στους βούλγαρους - απόψεις που, όπως και κάποιες της αντίθετης πλευράς, ρίζωσαν σε σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού (ρωτήστε και τον Σαμαρέητορ). Οφείλω όμως να της βγάλω το καπέλο γι' αυτό που γράφει στην τελευταία παράγραφο του ιστορικού σημειώματος: ότι (ελεύθερη ερμηνεία) αν θέλουμε, υπάρχει τρόπος να καταλάβουμε το γιατί ο έλλην Cavour Βενιζέλος των 2 ηπείρων και 5 θαλασσών έχασε τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920: διότι, απλά (ή μάλλον όχι τόσο απλά) μερικές φορές ο κόσμος "σκέφτεται και λιγάκι" με αποτέλεσμα να φέρεται αντικαθεστωτικά, όπως θα έλεγαν και κάποιοι πασόκοι ενός άλλου Νοεμβρίου, αυτού του 1989.

15 Ιουλ 2011

Κώος και αβλαβής

Στο νησί του Ιπποκράτη, ιστορικού "πατέρα" της ιατρικής, διάλεξε ο έλληνας πρωθυπουργός να κάνει δηλώσεις σήμερα 15/7/'11. Πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν ακούσαμε και διαβάσαμε παραλληλισμούς της τρέχουσας οικονομικής κατάστασης της χώρας μας με ασθένεια. Προσωπικά κουράστηκα από τις τόσες πολλές ιατρικές αναφορές. Όχι τόσο διότι τις είχε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν και έτερος αχαιός Γιώργος (ο δικτάτορας), όσο διότι η σημασία που δίνουμε στην υγεία μας σε αυτή τη χώρα, αν και κατ' αρχήν λογική και ανθρώπινη (και δεμένη με την παράδοσή μας, βλ. την ετυμολογία του χαιρετισμού "γεια"), ενίοτε τραβιέται προς τα άκρα. Η προθυμία μας να πληρώνουμε όσο-όσο (δηλ. οσοδήποτε πολύ) για υπηρεσίες ή προϊόντα που αφορούν την υγεία είναι ένας δείκτης του φαινομένου αυτού, η ευρύτατη γνώση που διαπιστώνω ότι έχουν και μη ειδικοί σε θέματα ιατρικών επεμβάσεων, φαρμακευτικών αγωγών ή/και εξειδικευμένων εξετάσεων (και η απήχηση τηλεοπτικών αναφορών στα παραπάνω) είναι ένας άλλος. Με εκπλήσσει ταυτόχρονα που στην ίδια χώρα υπάρχουν τόσοι πολλοί που αδιαφορούν συστηματικά για ορισμένα ζητήματα πρόληψης, π.χ. οι ακόμη πολλοί (και βαρείς) καπνιστές ή όσοι δεν φορούν ζώνη ή κράνος όταν μετακινούνται με μηχανοκίνητα μέσα. Σίγουρα βλέπω και έναν νεοπλουτισμό, με την έννοια ότι η Ελλάδα μέχρι πριν μερικές δεκαετίες ήταν μάλλον χαμηλά σε διάφορους σχετικούς δείκτες και μετά ανέβηκε σημαντικά. Τέλος, βλέπω σαφέστατα και την επίδραση μιας νοοτροπίας που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη παλιότερα στις μητέρες, που ήθελαν τα παιδιά τους, όσα τουλάχιστον έπαιρναν τα γράμματα, μεγαλώνοντας να γίνουν απαραιτήτως γιατροί, για να εξασφαλιστούν τα ίδια και να φροντίζουν κι εκείνες. Κλείνοντας εύχομαι ένα καλό και υγιές σαββατοκύριακο και ελπίζω τη Δευτέρα να γυρίσουμε στην καθημερινότητα και να μην ξυπνήσουμε πτωχευμένοι (κάποτε φοβόντουσαν μην τους ξυπνήσει ο γαλατάς)...

14 Ιουλ 2011

Κάνε κουράγιο, και μα τον Άγιο...

Όταν πληθαίνουν οι ευχές για καλό κουράγιο (π.χ. εδώ και εδώ), το τοπίο γίνεται όλο και λιγότερο ελκυστικό.

[Η γκρίζα φωτό από ρεκλάμα της μπύρας Courage, κάπου στη Βρετανία.]

13 Ιουλ 2011

Καλαματιανό τσάμικο

Στη μελωδία της "Παπαλάμπραινας"

Στου Μαλαπά-, Μαλαπάναινα
Στου Μαλαπάνη τον αγρό
Αρεοδρόμιο* θα γίνει
Κι ο Μοριάς τι θ’ απογίνει

Και ο Τατού-, Μαλαπάναινα
Και ο Τατούλης λάκισε
Απ’ τη Στούπα στο Κρανίδι
Με την τσάπα δρόμο ανοίγει

*"Αεροδρόμιο", εις την πελοποννησιακήν 


11 Ιουλ 2011

9 Ιουλ 2011

(Un)Real News

Ελληνική εφημερίδα προσφέρει CD με ζεϊμπέκικα. Πλην όμως, το εξώφυλλο της προσφοράς είναι μια μαγική εικόνα. Δείχνει τον Άντονυ Κουίνν, ως Ζορμπά, να χορεύει το χορό του σωλήνα, δηλαδή το επιταχυνόμενο χασάπικο που μέσω της ταινίας έγινε παγκοσμίως γνωστό ως syrtaki.

Για τις ανάγκες του προϊόντος, οι καλλιτέχνες προχώρησαν στις απαραίτητες προσαρμογές. Έτσι, το χέρι του συμπρωταγωνιστή "αφαιρέθηκε", ώστε να φαίνεται ότι ο δημοφιλής ηθοποιός χορεύει σόλο, όπως αρμόζει στους ζεϊμπέκηδες, ακόμη και τους γιαλαντζί.










7 Ιουλ 2011

Karagözle Ömer Çavuş

Παραστάσεις με πνευματώδες περιεχόμενο, από σήμερα και επ' αόριστον. Ίσως και για πάντα.

Μετά τα μεσάνυκτα θα εκτελούνται χασικλίδικα και λοιπά λαϊκά (καρδιοπάθειες απ' τις πολλές συμπάθειες).

Τιμή εισιτηρίου, τέσσερα σέντσια του 2003 συν φου-που-ά ανά χιλιόμετρο μήκους karagöz perde.

Μην το χάσετε.




















Ömer Çavuş




















Karagöz

6 Ιουλ 2011

Άντε γεια!

Με πατροπαράδοτες δηλ. (ανδρεο)παπανδρεϊκές μεθόδους, ο πρωθυπουργός προσπέρασε τον κρίσιμο κάβο που λέγεται ψήφιση μεσοπρόθεσμου + εφαρμοστικού. Όχι όμως μόνο ο πρωθυπουργός αλλά το σύνολο αυτού που αποκαλούμε πολιτικό σύστημα, ή τουλάχιστον ο δικομματισμός. Η ψηφοφορία τόσο για την εμπιστοσύνη όσο και για τους επώδυνους νόμους έδειξε ότι τα μεν μεγάλα μαντριά είναι υπό σχεδόν πλήρη έλεγχο, τα δε μικρά δεν έχουν δυνατότητα παρέμβασης, όχι μόνο λόγω της μικρότερης κοινοβουλευτικής δύναμής τους αλλά κυρίως διότι, αμήχανα μπροστά στις εξελίξεις, δεν ξέρουν τι θέση να πάρουν. Οι ετερόκλητοι αγανακτισμένοι ναι μεν κέρδισαν τις εντυπώσεις με την αποφυγή (τον περισσότερο καιρό) βίας και αταξίας και την φιλοξενία διαλόγων και προβληματισμών, αλλά δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν ουσιαστικό πολιτικό λόγο. Η ζωή συνεχίζεται, οι πολιτικοί έχουν πάρει απόφαση ότι για ένα διάστημα (που "θα περάσει κι αυτό") θα κρατήσουν χαμηλό προφίλ, η κοινωνία μαθαίνω ότι δηλώνει πως πείθεται όλο και λιγότερο από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ (καιρός ήταν, θα έχει όμως διάρκεια αυτό;), οι διάφορες ομάδες εκτίθενται όλο και περισσότερο καθώς γίνεται προφανές ότι γκρινιάζουν για τα προνόμια που χάνουν (και όχι για τις επιφαινόμενες αδικίες), δυστυχώς η κόπωση πολλών από μας είναι τέτοια που δεν έχουμε διάθεση να φωνάξουμε για το αυτονόητο, δηλ. ότι δεν μπορεί να φορολογείται το ίδιο εισόδημα δύο και τρεις φορές (με φόρο εισοδήματος, έκτακτη εισφορά, κεφαλικά τέλη). Μ' αυτά και μ' αυτά, ο λαός θα ξεκινήσει τα μπάνια του, ό,τι κι αν λένε οι επαγγελματίες μπαχαλάκηδες, και μετά, "έχει" ο Θεός (εμείς βέβαια "δεν έχουμε", αλλά...).