30 Δεκ 2009

Παγκόσμια Περιβολάκια

Συμφωνώ απόλυτα με όσους αντιτίθενται στην κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ κάτω από τη μοναδική, ουσιαστικά, πλατεία (Περιβολάκια) που διαθέτει η Κόρινθος.

Τόσο στο παρόν ιστολόγιο όσο και σε σχολιασμό άλλων, καθώς και σε συζητήσεις με ανθρώπους που ενδιαφέρονται, έχω πει την άποψή μου για το πόσο λανθασμένη είναι ως στρατηγική επιλογή, η ενθάρρυνση της στάθμευσης στο κέντρο. Χώρια η ιδέα της καταστροφής μιας πλατείας, που προκαλεί δέος ακόμη και στον μη ειδικό.

Το ότι η σημερινή κατάσταση, πάντως, επιδέχεται καλύτερης διαχείρισης (ακόμη και πριν εφαρμοστεί η, ενδεδειγμένη κατ' εμέ, λύση του συνδυασμού περιφερειακών πάρκινγκ και λεωφορειακών γραμμών), είναι ολοφάνερο. Όσο απωθητικό θα ήταν ένα σκάμμα στα Περιβολάκια, τόσο επίσης αδικεί την εικόνα του κέντρου η κατάσταση στο Φλοίσβο. Ανάμεσα στα παρτέρια στριμώχνονται αυτοκίνητα με άτακτο τρόπο, ενώ μια εξυπνότερη -με το αζημίωτο- χρήση του χώρου θα μπορούσε να δώσει πόρους στην πόλη και να βάλει τοπικά μια τάξη.

Σημειωτέον ότι η χρήση σήμερα δεν είναι δωρεάν. Κάποιοι τύποι που δεν είναι παρκαδόροι ή δημοτικοί υπάλληλοι σε καθοδηγούν να παρκάρεις "σωστά" και σε αντάλλαγμα απλώνουν το χέρι. Τους αφήνουμε ένα κέρμα, λίγο από λύπηση, λίγο από φόβο μήπως βρούμε σπασμένο το αυτοκίνητο, συμμετέχοντας ίσως στο άνοιγμα μιας κοινωνικής "βαλβίδας ασφαλείας" - ενδόμυχα λέμε: ας πάει στην ευχή, ας φυτοζωούν έτσι προκειμένου να εγκληματούν.

Και μετά προχωρούν οι σκέψεις - και το ζήτημα της στάθμευσης, μπροστά στο μεταναστευτικό, σου μοιάζει για εντός εισαγωγικών "πρόβλημα". Διότι σκέφτεσαι τις ξεκάθαρες περιπτώσεις (τα αλβανάκια της δεκαετίας του '90, άσχετα αν τα βαφτίσαμε ή όχι), που κι αυτές τις παίρνει η μπάλα των κηρύκων του μίσους και των ανασφαλών. Σκέφτεσαι τις κραυγαλέες καταχρήσεις που θα πρέπει να εξαιρεθούν διά ροπάλου (π.χ. τις τριτοκοσμικές μάνες που θα έρχονται να γεννήσουν στην Ελλάδα ελπίζοντας ότι αυτομάτως θα κτηθεί η υπηκοότητα) και που δεν είσαι σίγουρος πώς θα ελεγχθούν, σε μια χώρα που ο έλεγχος δεν είναι το φόρτε της. Σκέφτεσαι και τις αναπόφευκτες γκρίζες περιοχές, εκεί που πρέπει να τραβήξεις τη γραμμή και κάποιοι με οριακή διαφορά θα μένουν εκτός - και αναρωτιέσαι αν κι εκεί θα κάνει θραύση το "μέσον" και το ελληνικό "λάδι" (όχι απαραίτητα της ελιάς - "γκρης", grease, λέγεται και το γράσο).

Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και προσπαθείς, παρόλα αυτά, να ελπίζεις, διότι ο λογικός μονόδρομος είναι μακριά από το μίσος, μακριά από τον ρατσισμό. Και κάπου εκεί κοιτάς τη μεγάλη εικόνα, πέρα από τον μικρόκοσμο του οικοδομικού σου τετραγώνου ("όπου κάποτε άκουγες μόνο ελληνικά"), την εικόνα ενός κόσμου με τεράστιες ανισότητες, που γεννούν αναζητήσεις, που γεννούν μετακινήσεις, που γεννούν άμυνες, ζυμώσεις και στο τέλος - αναπόφευκτα - έναν νέο κόσμο, ή μάλλον μια νέα φωτογραφία του ούτως ή άλλως ρευστού μας κόσμου.

Οι παραδόσεις του λαού μας!

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, μέσω της ΑΔΕΔΥ, διαμαρτύρονται - γιατί, λέτε;

Γιατί ο νέος Υπουργός Εσωτερικών τόλμησε να θίξει την ιερή τους ημιαργία της 31ης Δεκεμβρίου.

Τώρα, το γιατί την παραμονή πρωτοχρονιάς το να δουλέψεις κανονικά έως τις 15:00 (για ρωτήστε πότε σχολάει ο ιδιωτικός τομέας...), και να μη φύγεις από τις 13:00, αντίκειται στις "παραδόσεις του λαού μας", το αφήνω στην κρίση των λογικών ανθρώπων.

Όπως και τόσα άλλα...


28 Δεκ 2009

"Χειμώνας: Δεν προβλέπεται!"

Από τη (ζεστή για την εποχή) Άνδρο, αναρτώ -σε δική μου μετάφραση- ένα κείμενο της χριστουγεννιάτικης Süddeutsche Zeitung (συγγραφέας: Wolfgang Roth) για τον χειμωνιάτικο καιρό - Frost und Frust είναι ο πρωτότυπος τίτλος, στα ελληνικά θα λέγαμε κάτι σαν "Παγετός και Ματαίωση". Γράφτηκε αμέσως μετά το "πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας" που σάρωσε πριν τα Χριστούγεννα τη δυτική και κεντρική Ευρώπη. Όταν το διάβασα ένιωσα ότι ήθελα να το μεταφράσω λέξη προς λέξη, μια και εκφράζει χαρακτηριστικά το σπιράλ των διαρκώς αυξανόμενων (και πόσο ρεαλιστικών;) προσδοκιών της σύγχρονης "κινητικής" κοινωνίας όσον αφορά την πρόγνωση και την αντιμετώπιση των φυσικών φαινομένων.


Αχ, πόσο όμορφα ήταν, όσο οι χειμώνες ήταν ακόμη κανονικοί χειμώνες! Ποιος δεν τις θυμάται τις αφηγήσεις από την παιδική ηλικία, τη ανάμνηση των βουνών από χιόνι -ένα μέτρο ψηλών-, του τσουχτερού κρύου που πάγωνε τις μύτες και έφτιαχνε σταλακτίτες πάγου; Όταν πλησιάζουν οι γιορτές τον Δεκέμβριο, δυναμώνει ο πόθος για το χιόνι. Ήδη τουλάχιστον μια βδομάδα νωρίτερα πρέπει να δώσουν τις προγνώσεις τους οι μετεωρολόγοι, πρέπει να πουν, αν υπάρχει έστω και μια απειροελάχιστη ελπίδα για λευκά Χριστούγεννα. Όταν όμως πέσει το χιόνι; Τότε τα παράπονα είναι μεγάλα, κυριαρχεί πρωτοφανές χάος, έρχεται η συντέλεια του κόσμου. ["Matthaei am Letzten", όπως το λέει εκφραστικά το γερμανικό πρωτότυπο.]

Μεγάλο παράδοξο του πολιτισμού: Κατά τον Ματίας Κλάουντιους [γερμανός ποιητής, 1740-1815], έτσι πρέπει να είναι ο χειμώνας: "σκληρός και μακρύς", έτσι που να "σπάει από την παγωνιά η πέτρα και το κόκκαλο". Από τη μια αυτό. Από την άλλη όμως διαπιστώνεται, ότι ο χειμώνας στο μεταξύ έχει γίνει μια ενόχληση, μας εκνευρίζει, βάζει σε κίνδυνο τις διακοπές που δικαιούμαστε - στις χειρότερες μάλιστα περιπτώσεις βάζει σε κίνδυνο την ίδια μας τη ζωή. Χιλιάδες είναι καθηλωμένοι στα αεροδρόμια, χιλιάδες ατυχήματα γίνονται στους δρόμους, παντού ακυρώνονται τα σιδηροδρομικά δρομολόγια, καθώς δεν λειτουργούν τα φανάρια ή οι αλλαγές των γραμμών. Έχει αυτό το δικαίωμα ο χειμώνας; Δεν μπορεί να περιοριστεί στις πίστες του σκι, στα πάρκα, τους κήπους και τα παγοδρόμια;

Αντ' αυτού: Έρχεται χειμώνας! Η φράση σημαίνει συναγερμό, σαν να επίκειται κύμα από ακρίδες. Αν το δούμε ψύχραιμα, δεν έρχεται τίποτα, ο χειμώνας είναι ήδη εδώ. Αν το δούμε ψύχραιμα, τον Δεκέμβριο χιονίζει συχνότερα απ' ό,τι τον Ιούλιο. Το ίδιο και με τον "παγετό" - "Blitzeis" στα γερμανικά, ο "αστραπιαίος πάγος" που "χτυπά" γρήγορα και αιφνίδια τους απροστάτευτους. Για την υγρασία που παγώνει έχει, όμως, μιλήσει το δελτίο καιρού - τη γνωρίζουμε πριν κάνουμε το βήμα εξόδου από το σπίτι μας. Όταν χτυπά ο παγετός, τα αυτοκίνητα αχρηστεύονται, δεν έχουν φτιαχτεί γι' αυτόν. Τα αυτοκίνητα όμως κινούνται παρόλα αυτά, διότι οι κάτοχοί τους πάντα με αυτοκίνητο την έκαναν τη διαδρομή. Γιατί να ξυπνήσουν μια ώρα νωρίτερα και να πάρουν τη συγκοινωνία;

Δεν έπεσε πολύ χιόνι, δεν ήρθαν σιβηρικές θερμοκρασίες. Οι κεντροευρωπαίοι είναι προστατευμένοι από καταστροφικούς σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείων, τυφώνες. Καταιγίδες όπως οι συχνές βορειοαμερικάνικες, βουνά πάγου που καλύπτουν τα πάντα επί πολλές ημέρες, όλα αυτά είναι άγνωστα στη Γερμανία. Ακόμη και έτσι όμως, η κινητικότητα έχει φτάσει σε τόσο υψηλό βαθμό, που δεν ανέχεται καμία διαταραχή. Ο χειμώνας, στη γνώριμη μορφή του με τις ακανόνιστες εκδηλώσεις, απλά "δεν προβλέπεται". Τα σύνθετα, πυκνά, γρήγορα δίκτυα μεταφοράς δεν έχουν φτιαχτεί γι' αυτόν.

Για τους διαδρόμους απογείωσης-προσγείωσης των αεροπλάνων ισχύει ό,τι για τους δρόμους με τον παγετό: Πρέπει να είναι ελεύθεροι από χιόνι, αλλά ο καιρός δεν συμβαδίζει με τα προγραμματισμένα δρομολόγια. Εκεί όπου μόλις καθαρίσαμε, απλώνεται και πάλι γρήγορα ένα άσπρο χαλί. Ποιος δεν συμπάσχει με αυτούς που διανυκτερεύουν στα κρεβάτια εκστρατείας και συντομεύουν τις διακοπές τους; Ωστόσο, κανείς απ' όσους κλείνουν εισιτήρια τέτοια εποχή δεν μπορεί να βασίζεται στον άνεμο και τον καιρό. Οι περισσότεροι παρόλα αυτά βασίζονται, για τον επιπρόσθετο λόγο ότι πιστεύουν εσφαλμένα, πως η τεχνική πρόοδος είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τη φύση. Αυτή όμως έχει τους δικούς της νόμους και δεν επηρεάζεται από την εποπτεία κάποιου Διοικητικού Συμβουλίου.

Οι νιφάδες του χιονιού είναι μαλακές, μπορούν όμως να κάνουν ζημιά όπως η άμμος στα γρανάζια της "κοινωνίας της ευημερίας". Μας δείχνουν, για μια στιγμή, πως όσο μεγαλύτερος ο βαθμός τελειότητας, με την οποία μια κοινωνία οργανώνει τη ζωή της, τόσο πιο ευάλωτη γίνεται αυτή. Οι Γερμανοί δεν έχουν μεγάλη εμπειρία από διακοπές ρεύματος. Γι' αυτό το λόγο δεν είναι πολλοί αυτοί που λογαριάζουν, ποιες θα ήταν οι υπαρξιακές συνέπειες αν αυτή η πηγή ενέργειας χανόταν για ένα διήμερο. Το χάος που θα προέκυπτε δεν μπορεί να το επιφέρει κανένας χειμώνας, ακόμη κι αν σηκώσει βουνά χιονιού ύψους ενός μέτρου ή αν σπάσουν οι πέτρες και τα κόκκαλα από την παγωνιά.


Σε κανα-δυο βδομάδες ο καιρός θα είναι πολύ ζεστός για την εποχή. Θα ακουστούν μεγάλα παράπονα, γιατί οι χειμώνες δεν είναι πια όπως ήταν παλιά.


23 Δεκ 2009

(χωρίς μινα)ΡΕ (στην) ΕΛΑΣΣΟΝΑ

Η χώρα μας έχει κατά συντριπτική πλειοψηφία χριστιανικό πληθυσμό, δεν λείπουν όμως και τα τεμένη - κατάλοιπα της τουρκοκρατίας. Το συγκεκριμένο ενδείκνυται μάλιστα ως αξιοθέατο για τους ελβετούς επισκέπτες της ευρύτερης περιοχής - δεν θα τους σοκάρει και πολύ, καθώς είναι εκτός λειτουργίας και δεν έχει μιναρέ.


22 Δεκ 2009

Ο τζάμπας αναβιώνει;

Η οικονομική θεωρία λέει: Όπου η ζήτηση είναι ψηλή (και η προσφορά περιορισμένη), το αντίτιμο αυξάνεται.

Οι λαϊκιστές της δεκαετίας του '80 αγνόησαν αυτή την αρχή και έκαναν έναν "μπακάλικο" υπολογισμό: Διπλασιάζω το κόμιστρο της συγκοινωνίας αλλά αφήνω δωρεάν την πρωινή αιχμή. Άρα ο "λαουτζίκος" στο τέλος της ημέρας θα πληρώνει το ίδιο - και θα μας ευγνωμονεί.

Οι (τότε) ΟΑΣ/ΕΑΣ δεν πήγαν κατά διαόλου μόνο και μόνο απ' αυτό το μέτρο. Σίγουρα όμως και αυτό συντέλεσε στη χαλάρωση της οικονομικής διαχείρισης των δημοσίων συγκοινωνιών. Οι οποίες όσο κι αν επιδοτούνται δεν πρέπει να παύουν να λειτουργούν ως επιχειρήσεις, διαφορετικά κάποια στιγμή θα απειληθεί η ύπαρξή τους. Και χωρίς υγιή συγκοινωνία οι πόλεις μας (και όχι μόνο η πρωτεύουσα) δεν θα είναι βιώσιμες.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η μπαρούφα της "δωρεάν πρωινής μετακίνησης", που προφανώς οραματίζονται κάποιοι νεο-λαϊκιστές, θα παραμείνει μια "ανεπιβεβαίωτη δημοσιογραφική πληροφορία".

Ανάμεσα στα Καλά Χριστούγεννα και τις Καλές Γιορτές

Δεν είμαι αυτό που λένε "της εκκλησίας", churchgoer. Η πρώτη φορά που παρακολούθησα ολόκληρη την αναστάσιμη λειτουργία ήταν στα 24 χρόνια μου, στο Λονδίνο ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Μου το πρότεινε ένας, πιο ενεργά θρησκευόμενος, φίλος που φιλοξενούσα. Έχω όμως την εντύπωση ότι θα είχα πάει ακόμη και μόνος. Δεν είχα γίνει πιο πιστός στον ένα χρόνο της "ξενιτιάς" (το βάζω εντός εισαγωγικών για να φαίνεται λιγότερο καζαντζίδειο), προφανώς όμως επιθύμησα να ζήσω μια σταγόνα από αυτά που στην Ελλάδα ήταν δεδομένα, επαναλαμβανόμενα και ελαφρώς ξεθωριασμένα - και, στην αντίθεσή της με τη "μεγάλη εικόνα" της μεγαλούπολης που δεν παίρνει χαμπάρι από ελληνικό Πάσχα (το πιο σημαντικό γεγονός στο Λονδίνο εκείνη την Κυριακή ήταν ο Μαραθώνιος), η σταγόνα αυτή ήταν συγκινητικά ελκυστική.

Πέρα από την προφανή τουριστική στόχευση, υπάρχει μια αλήθεια στο δημοσίευμα για τα Χριστούγεννα των "Φράγκων" στην Αλικαρνασσό. Μακριά από τα τζινγκλ μπελζ και τους κόκκινους Σάντα ίσως υπάρξει μια ελπίδα να καταλάβεις το πνεύμα της γιορτής. Μέσα στις "χριστιανικές" κοινωνίες μας, δύσκολο! Ένας λόγος που γενικά βαριέμαι τις συγκεκριμένες γιορτές είναι η κραυγαλέα σύνδεσή τους με την κατανάλωση. Επηρεάζεται μέχρι και η μηνιαία κατανομή των αποδοχών (ο 13ος μισθός) και τα ταμειακά ζητήματα όλων. Κι αυτό όχι βέβαια μέσα από κάποιο βαθύ πνευματικό προβληματισμό, αλλά απλά επειδή έτσι είναι - και έτσι "συμφέρει" να παραμείνει.

Και γι' αυτό (για να μη νιώσει δηλαδή κανείς αποκλεισμένος, λόγω των πεποιθήσεών του, από το εμπορικό πάρτυ) η μεταθρησκευτική αντίληψη, σε συνδυασμό με ολίγη πολιτική ορθότητα, αντικαθιστά τα Καλά Χριστούγεννα ως ευχή με τις Καλές Γιορτές. Προσωπικά στις ευχές μου συμπεριλαμβάνω ταυτόχρονα και τους δύο τρόπους, αν και δεν βλέπω γιατί ένας μη χριστιανός θα έπρεπε να προσβάλλεται (!) από την ευχή "Καλά Χριστούγεννα". Ελπίζω τις μέρες που έρχονται να βρούμε όλοι μας (πιστοί και μη), ως ελάχιστο κοινό τόπο, εσωτερική γαλήνη. Ειδικά για την Ελλάδα εύχομαι στο τέλος της νέας χρονιάς (2010) να υπάρχουν ισχυροί λόγοι που να μας πείθουν ότι αφήνουμε πίσω μας την περίφημη "κρίση"!

19 Δεκ 2009

Carry on...

Η κινηματογραφική ατάκα, "πρώτα πυροβολούμε και μετά κάνουμε ερωτήσεις", ενίοτε είναι χρήσιμη στη ζωή - στις μη αιματηρές εφαρμογές της βέβαια.

Είχα τυχαία παρακολουθήσει μια συνομιλία από ανοιχτή ακρόαση, πριν από πολλά χρόνια. Αυτά που άκουσα τότε (να 'ναι καλά ο "ανακατώστρας" που πάτησε το κουμπάκι), με βοήθησαν ενάμιση χρόνο αργότερα να πάρω μια σωστή απόφαση. Γρήγορα. (Σαν τον οριζόντιο κεραυνό.)

Πριν λίγες μέρες αποδείχτηκε και πάλι ότι οι ιστορίες επαναλαμβάνονται μόνο εν μέρει - και ότι δεν υπάρχουν απόλυτες, γενικές αλήθειες.

Ο φίλος μου ο J. φάνηκε το ίδιο προνοητικός - "γερμανός" γαρ (ο δικός μου μήνας στην Καρλσρούη ωχριά μπροστά στην πολυετή διαβίωσή του στη Βαυαρία). Και λίγες ώρες αργότερα λειτούργησε λιγάκι "ελληνικά", σταματώντας να πάρει μαζί καφέ ενώ οι άλλοι έσπευδαν. Αυτή η μικρή καθυστέρηση τον έσωσε.

Αυτά που χτίζει ο άνθρωπος γίνονται μέρος της γης, που είναι αενάως εκτεθειμένη στις φυσικές δυνάμεις - αυτές που οι μακρινοί μας πρόγονοι έβλεπαν με δέος, θεοποιούσαν, δαιμονοποιούσαν - μετά γνώρισαν εμπειρικά, επιστημονικά, θεωρητικά. Μέχρι που φτάσαμε στον πολιτισμένο μας κόσμο, στα κουτάκια όπου νιώθουμε ασφαλείς. Νιώθουμε και είμαστε, με κάποιες "μικρές" εξαιρέσεις που γίνονται ειδήσεις ή, συνηθέστερα, στατιστικές. Σήμερα, δε, με την προστασία των προσωπικών δεδομένων συχνά δεν μαθαίνουμε τα ονόματα, κι έτσι μεγαλώνει η αίσθηση ότι τα δυστυχήματα αφορούν τους απρόσωπους Άλλους. Εκτός αν βρεθούμε πολύ, πολύ κοντά τους...

18 Δεκ 2009

Μιχαλάκη είσαι τρέλα!

Διαβάσαμε καλά;

Ο γιος του εισαγγελέα Διώτη εργαζόταν ως νομικός σύμβουλος του κ. Χρυσοχοΐδη, χωρίς να έχει πτυχίο νομικής;

Και έπεσε χθες από τον 7ο όροφο (ευτυχώς στα μαλακά) από τύψεις γιατί έκρυψε από τους γονείς του τη μη κατοχή πτυχίου;

Open gov είπατε;!

Ευημερία

Καλά, υπερπροσπάθεια καταβάλλει ο εμπορικός σύλλογος της πόλης που μένω, για να τραβήξει πελατεία στις γιορτές.

Ακούστε εδώ εορταστικό ωράριο:
- Την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου, ανοικτά 10:00 έως 16:00! Έξι ολόκληρες ώρες.

- Κλειστά δύο τριήμερα: όχι μόνο 25 με 27/12 αλλά και 1 με 3/1!

Μιλάμε, σκοτώνονται να μας εξυπηρετήσουν! Ποιος να τα βάλει άλλωστε με τους μπαχαλάκηδες;

17 Δεκ 2009

Logo τιμής!

Αμ δε θα την πάρει τη σύνταξη αυτή η ρημάδα η γενιά του Πολυτεχνείου... Μαντέψτε ποιος θα ξανακατέβει (αν πιστέψουμε τις οθόνες μας) για δήμαρχος στην καημένη τη Νίκαια.


Tempo finito


16 Δεκ 2009

ΕΚΤΑΚΤΟ: Ρεμπέτικο

Βιολί σαν του Ροβιόλη;



Ή του Γιωργάκη η δοξαριά;




Θέλει και ρώτημα; Το δεύτερο, στο δρόμο του Μεγαλέξανδρου Ρύμπακ!


15 Δεκ 2009

2009 τέλος (σχεδόν)!

Το μπλογκ μπαίνει σε ένα είδος χειμερίας νάρκης. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τα πούμε σε ένα μήνα περίπου, μια και το σύμπαν είναι διατεθειμένο να μπει σε εορταστικούς ρυθμούς - ποιος είμαι εγώ να πάω κόντρα;

Εύχομαι Καλά Χριστούγεννα - θα τα πούμε, καλά να είμαστε, "του χρόνου"...


14 Δεκ 2009

Gee, gee, gee...


Είμαι φίνο φανταράκι (aye, aye!)

Και δήμαρχος γίνομαι. Όχι όμως και κλητήρας...


Grave allegations

Είναι σίγουρα ξενόφερτη παράδοση η τυμβωρυχία, παρά την ελληνικότητα του όρου, με κεντροευρωπαίους δράστες και πεδίο δράσης τη Μέση Ανατολή (όπως δείχνει το εικονιζόμενο Playmobil με τίτλο "δύο τυμβωρύχοι σε καμήλα").

Γι' αυτό και μας εκπλήσσει εμάς τους απανταχού Έλληνες (συμπεριλαμβανομένων των "ανοιχτά της Συρίας").


11 Δεκ 2009

Συμφορ-eye

Ο Μέγας Δούκας το είχε πει, σε ανύποπτο χρόνο. Ακολούθησαν και άλλοι. Η Ολυμπιάδα του 2004 προσωρινά φούσκωσε το έλλειμμα του προϋπολογισμού.

Μετά ήρθαν οι ιερόδουλες και τεχνητά το μείωσαν.

Ώσπου έφτασε η κρίση. Όπως λέει κι ένας συνάδελφος: Είχαμε το σεισμό, ήρθε κι ο Εγκέλαδος!

Τέσσερα πράγματα πληρώνουμε, κατά τη γνώμη μου:
(1) Την Ολυμπιάδα ("της ανάπτυξης", όπως δυστυχώς τη θεώρησαν και ακόμη θεωρούν πολλοί)
(2) Την στασιμότητα που ακολούθησε την Ολυμπιάδα - την έλλειψη, δηλαδή, προσέλκυσης χρήματος στη χώρα, πέρα από τα ευρωπαϊκά λεφτά που σε μεγάλο βαθμό χάνονταν σε ρουφήχτρες
(3) Την διεθνή κρίση του 2008 που μας αποσυντόνισε (όπως η νέα γρίππη τους ήδη άρρωστους)
(4) Το διαχρονικό μας μαύρο χάλι

Με περισσή υποκρισία, οι ηγέτες του δικομματισμού "άργησαν να συνειδητοποιήσουν" την κατάσταση (ο μεν Καραμανλής λίγο πριν τις εκλογές, λες και ξύπνησε από λήθαργο, ο δε Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου μετεκλογικά, ανακράζοντας μάλιστα έκπληκτοι όπως λέγεται "what the fuck!").

Και τώρα, (τα) σκάμε;

Λεφτά υπάρχουν!


Έρχονται μέτρα

Θα μαυρίσει ο ουρανός


9 Δεκ 2009

Things may change

Άραγε ο παίκτης που όλοι θυμόμαστε (π.χ. Μουντιάλ 1994) να πασάρει τη μπάλα προς τα πίσω (!) όταν η ομάδα έβγαινε στην επίθεση, έχει γίνει τόσο ικανός προπονητής ώστε να βγάλει το τριφύλλι από το τέλμα;

Ποιος ξέρει;

5 Δεκ 2009

Πράσινα ΑΤΙΑ

Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια αναπτυξιακή πρωτοβουλία, με μικρή αρχική επένδυση: Να αναλάβει τη συνέχιση της βρετανικής υπηρεσίας αναφοράς UFO, η οποία πληροφορούμαστε ότι κλείνει λόγω δήθεν έλλειψης αντικειμένου (στην πραγματικότητα, για να ενισχυθεί η στρατιωτική παρουσία του Ην. Βασιλείου στο Αφγανιστάν).

Είναι σίγουρο ότι μια τέτοια υπηρεσία, με "προίκα" την ασίγαστη βρετανική ζήτηση (και την καταπιεσμένη εγχώρια), θα βγάλει τα λεφτά της και με το παραπάνω, δίνοντας μάλιστα ένα απρόσμενα θετικό νόημα στη σύνδεση της πράσινης ανάπτυξης με τα "λαχανί ανθρωπάκια".

2 Δεκ 2009

Τι σου κάνω, πελάτη μου;

Το κρυμμένο κόστος είναι μια κατεξοχήν ανέντιμη πρακτική. Οι κομπιουτεράδες παλιότερα, πολλοί άλλοι "επαγγελματίες" ακόμη και σήμερα, διαφημίζουν το προϊόν τους σε μια τιμή Α - που όμως δεν είναι η πραγματική. "Και το ΦουΚουΈ* μέσα;" ρωτούσε παλιότερα ο Χάρρυ Κλυνν, σε άλλο context (αν θυμάστε το σχετικό ηχητικό) - η γαρνιτούρα από το '87 και μετά λέγεται ΦΠΑ, ενώ παρόμοιας φύσης είναι οι εισφορές στα δάνεια και διάφορα άλλα "ψιλά γράμματα" που μάθαμε (ενίοτε εκ πικράς πείρας αλλά και μέσω θεσμικής κατοχύρωσης του καταναλωτή) να προσέχουμε. Έτσι το Α γίνεται Α+Β.

Το κόλπο ποιο είναι; Κατ' αρχήν, να μην είναι πολύ μεγάλο το Β. Αντίθετα, να είναι οριακά αποδεκτό. Και δεύτερον, να "σου το βάλουν" στο κατάλληλο χρονικό σημείο, ώστε να έχεις ψυχικά δεσμευθεί ("ψηθεί") στη συγκεκριμένη επικείμενη αγορά - και κατά κάποιο τρόπο, να ντραπείς να κάνεις πίσω. Όσοι κατέχουν αυτές τις τεχνικές, βρίσκουν πάντα πρόθυμους (αφελείς) αγοραστές, διότι το αναμενόμενο "ψυχικό όφελος" από ορισμένες αγορές ισοφαρίζει το κρυμμένο κόστος ή έστω δεν ανατρέπεται (δεν ακυρώνεται) απ' αυτό. Αυτό τους κάνει καλούς πωλητές; Ενδεχομένως, αν και χωρά μεγάλη συζήτηση το αν ο "έμπορας" (που με τέτοιες αρπαχτές εξασφαλίζει αυξημένο εισόδημα) έχει μέλλον στη σύγχρονη κουλτούρα παροχής υπηρεσιών.

Κι επειδή ένας φίλος με κατέταξε στους "πολιτικούς bloggers" (δεν θεωρώ ότι είμαι, άλλωστε γι' αλλού είχα ξεκινήσει), δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να παρατηρήσω, ότι το κρυμμένο κόστος υπάρχει και στην πολιτική - όχι μόνο στην προφανή εκμετάλλευση λαϊκών ελπίδων (που, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ακολουθείται από απογραφές, καμένες γαίες, αλμούνηδες και διάφορα παρόμοια - που ζούμε τώρα και ζήσαμε και το 2004), αλλά και κοιτάζοντας τις λεπτομέρειες.

Για παράδειγμα, την περίφημη "σπατάλη", που όλοι θέλουν να καταπολεμήσουν - εσχάτως και ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον άκουσα χθες στο ραδιόφωνο, που ανάμεσα στην επίδειξη οικονομικών γνώσεων (αυτόν τον "πολλαπλασιαστή" τον ανέφερε περισσότερες φορές κι απ' το "ρυάκι που έγινε ποτάμι" - ad nauseam) ανέφερε κάπου και την ανάγκη τόνωσης παραγωγικών επενδύσεων και, αντίθετα, αποθάρρυνσης των μη παραγωγικών δαπανών. Για βρείτε μου λοιπόν (όχι μόνο ο κ. Σαμαράς, που είναι άλλωστε γνώστης, αλλά και όλοι οι άλλοι φωστήρες), τι εστί σπατάλη; Κάποιοι θα πουν: τα κόστη-μαϊμού. Τα οδοιπορικά, π.χ., για ταξίδια που δεν γίνονται. Οι πειραγμένες κοστολογήσεις που παρέχουν "αφρό" σε κάποιους. Τα πάσης φύσεως μαύρα έσοδα. Και άλλα παρόμοια.

Αυτά λοιπόν αποτελούν σίγουρα το κρυμμένο κόστος της ζωής μας σ' αυτή τη χώρα. Και ταυτόχρονα, αποτελούν οξυγόνο για την τόνωση της ζήτησης και την επιβίωση διαφόρων επαγγελματιών. Δεν πάνε όλα σε βίλες και κότερα. Για πολλούς αυτά "τσοντάρουν" στην εκπαίδευση, την υγεία και σε άλλες δαπάνες που δεν αποτελούν απαραίτητα "καταναλωτικές ανέσεις" αλλά μπορεί να είναι μέχρι και παραγωγικές. Γι' αυτό, κυρίως, νομίζω ότι δυσκολεύεται η Ελλάδα να περάσει από τη φραστική καταδίκη (της "-διαφυγής" και της "παραοικονομίας") στην έμπρακτη καταπολέμησή της. Η συνενοχή είναι μεγάλη.

Το μεγαλύτερο ηθικό λάθος της όλης ιστορίας βρίσκεται στο ότι δεν κλέβουν όλοι ισότιμα το κράτος. Επωφελούνται οι πιο "ξύπνιοι", διαβασμένοι, "μπασμένοι" (συμπεριλαμβάνονται οι διορισμένοι). Η μαγκιά λοιπόν της πολιτικής ηγεσίας, αν (κι αυτό είναι ένα μεγάλο ΑΝ) θέλουμε να φτιάξει αυτό το κράτος, δεν θα είναι στο να εκφωνεί δεκάρικους για το τέρας της παραοικονομίας ή τους "ανθέλληνες" τύπου Όλι Ρεν, αλλά στο να μπορέσει να διακρίνει (όπως διακρίνει το κρυμμένο κόστος ο ψαγμένος καταναλωτής) την ουσία κάτω από κάθε θορυβώδη αντίδραση της κάθε συντεχνίας, ολιγαρχίας, μαφίας ή συνδικαλοτεμπελχανίας - καθώς και (το ακόμη δυσκολότερο) κάτω από τα ντεμέκ καλύμματα αυτών (μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιτροπές κατοίκων κ.λπ.).

*ΦΚΕ λεγόταν ο φόρος κύκλου εργασιών, ουσιαστικά πρόδρομος του σημερινού ΦΠΑ