Παγκόσμια Περιβολάκια

Συμφωνώ απόλυτα με όσους αντιτίθενται στην κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ κάτω από τη μοναδική, ουσιαστικά, πλατεία (Περιβολάκια) που διαθέτει η Κόρινθος.

Τόσο στο παρόν ιστολόγιο όσο και σε σχολιασμό άλλων, καθώς και σε συζητήσεις με ανθρώπους που ενδιαφέρονται, έχω πει την άποψή μου για το πόσο λανθασμένη είναι ως στρατηγική επιλογή, η ενθάρρυνση της στάθμευσης στο κέντρο. Χώρια η ιδέα της καταστροφής μιας πλατείας, που προκαλεί δέος ακόμη και στον μη ειδικό.

Το ότι η σημερινή κατάσταση, πάντως, επιδέχεται καλύτερης διαχείρισης (ακόμη και πριν εφαρμοστεί η, ενδεδειγμένη κατ' εμέ, λύση του συνδυασμού περιφερειακών πάρκινγκ και λεωφορειακών γραμμών), είναι ολοφάνερο. Όσο απωθητικό θα ήταν ένα σκάμμα στα Περιβολάκια, τόσο επίσης αδικεί την εικόνα του κέντρου η κατάσταση στο Φλοίσβο. Ανάμεσα στα παρτέρια στριμώχνονται αυτοκίνητα με άτακτο τρόπο, ενώ μια εξυπνότερη -με το αζημίωτο- χρήση του χώρου θα μπορούσε να δώσει πόρους στην πόλη και να βάλει τοπικά μια τάξη.

Σημειωτέον ότι η χρήση σήμερα δεν είναι δωρεάν. Κάποιοι τύποι που δεν είναι παρκαδόροι ή δημοτικοί υπάλληλοι σε καθοδηγούν να παρκάρεις "σωστά" και σε αντάλλαγμα απλώνουν το χέρι. Τους αφήνουμε ένα κέρμα, λίγο από λύπηση, λίγο από φόβο μήπως βρούμε σπασμένο το αυτοκίνητο, συμμετέχοντας ίσως στο άνοιγμα μιας κοινωνικής "βαλβίδας ασφαλείας" - ενδόμυχα λέμε: ας πάει στην ευχή, ας φυτοζωούν έτσι προκειμένου να εγκληματούν.

Και μετά προχωρούν οι σκέψεις - και το ζήτημα της στάθμευσης, μπροστά στο μεταναστευτικό, σου μοιάζει για εντός εισαγωγικών "πρόβλημα". Διότι σκέφτεσαι τις ξεκάθαρες περιπτώσεις (τα αλβανάκια της δεκαετίας του '90, άσχετα αν τα βαφτίσαμε ή όχι), που κι αυτές τις παίρνει η μπάλα των κηρύκων του μίσους και των ανασφαλών. Σκέφτεσαι τις κραυγαλέες καταχρήσεις που θα πρέπει να εξαιρεθούν διά ροπάλου (π.χ. τις τριτοκοσμικές μάνες που θα έρχονται να γεννήσουν στην Ελλάδα ελπίζοντας ότι αυτομάτως θα κτηθεί η υπηκοότητα) και που δεν είσαι σίγουρος πώς θα ελεγχθούν, σε μια χώρα που ο έλεγχος δεν είναι το φόρτε της. Σκέφτεσαι και τις αναπόφευκτες γκρίζες περιοχές, εκεί που πρέπει να τραβήξεις τη γραμμή και κάποιοι με οριακή διαφορά θα μένουν εκτός - και αναρωτιέσαι αν κι εκεί θα κάνει θραύση το "μέσον" και το ελληνικό "λάδι" (όχι απαραίτητα της ελιάς - "γκρης", grease, λέγεται και το γράσο).

Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και προσπαθείς, παρόλα αυτά, να ελπίζεις, διότι ο λογικός μονόδρομος είναι μακριά από το μίσος, μακριά από τον ρατσισμό. Και κάπου εκεί κοιτάς τη μεγάλη εικόνα, πέρα από τον μικρόκοσμο του οικοδομικού σου τετραγώνου ("όπου κάποτε άκουγες μόνο ελληνικά"), την εικόνα ενός κόσμου με τεράστιες ανισότητες, που γεννούν αναζητήσεις, που γεννούν μετακινήσεις, που γεννούν άμυνες, ζυμώσεις και στο τέλος - αναπόφευκτα - έναν νέο κόσμο, ή μάλλον μια νέα φωτογραφία του ούτως ή άλλως ρευστού μας κόσμου.