Μετανάστες και Ελλάδα

Σκόρπιες αναμνήσεις με χρονολογική σειρά:
- Δεκαετία 1970: Κάποιοι "πακιστανοί" και αφρικανοί στη δούλεψη μικρομεσαίων ή και αλλού.
- Δεκαετία 1980: Φιλιππινέζοι/-ες οικιακοί/-ές βοηθοί σε σπίτια ευπορότερων. Αρκετοί πολωνοί, πολλοί εκ των οποίων καταλήγουν σε Αμερική, Καναδά και αλλού. Ο πατέρας μου είχε προσλάβει 3 ή 4 φορές τουλάχιστον "πολωνέζα" για τη "λάτζα" στο μαγαζί.
- 1990 ή '91: Ο τότε ΥΠΕΞ Σαμαράς σε επίσκεψη στην Αλβανία υπόσχεται σε "βορειοηπειρώτες" ότι θα "ανοίξουν τα σύνορα", μέσα σε επευφημίες. Μεταναστευτική πολιτική "Γκρηκ στάιλ"...
- 1991: Η Ομόνοια αρχίζει να γεμίζει με αλβανούς και άλλους βαλκάνιους (παπατζήδες, αργόσχολους, αναζητούντες απασχόληση κ.λπ.).
- 1992-93: Μένω στο πολυφυλετικό Λονδίνο, σε γειτονιά με περίπου 70% μη αγγλοσάξονες (σε μεγάλο βαθμό μικρομαγαζάτορες, ιδίως πακιστανούς/ινδούς). Ο πιο επικίνδυνος τύπος που συνάντησα ποτέ ήταν ένας μεθυσμένος "εγγλεζάρας". Φυσικά υπήρχαν και άλλες γειτονιές (π.χ. Hackney) όπου απλά "δεν πατούσες" (no-go area).
- 1996: Μετακομίζω από τον Πειραιά της παιδικής ηλικίας στην Καλλιθέα, όπου υπάρχει έντονη παρουσία πρώην σοβιετικών, ποντίων και μη, που πλαισίωσαν την προϋπάρχουσα ποντιακή κοινότητα. Ακούω και διαβάζω συχνά για ρουμάνους διαρρήκτες (στην περιοχή και αλλού). Σιγά-σιγά ανοίγουν ρώσικα μαγαζιά, όπως και διάφορα ασιατικά στο κέντρο Αθήνας (Ζήνωνος κ.λπ.).
- Τέλος '90s: Οι γονείς μου αποκτούν σχέσεις με αλβανική οικογένεια και γινόμαστε νονοί στις βαπτίσεις των μελών της - όχι σπάνιο φαινόμενο στην Ελλάδα τότε. Οι βαλκάνιοι και άλλοι απαντώνται και στην επαρχία (αγροτικές, οικοδομικές και λοιπές εργασίες) και πολλοί ομολογούν ότι χωριά ολόκληρα "κρατιούνται ζωντανά" χάρη στους μετανάστες αυτούς.
- 1999-2000: Μένω στη Θεσσαλονίκη. Η σουβλατζού της γειτονιάς και πολλοί άλλοι είναι εκ Βουλγαρίας. Κάποιες φορές στο λεωφορείο έκαναν "ντου" από την αστυνομία, έλεγχαν χαρτιά και έβαζαν μετανάστες στα τζιπ, από πρώην ΕΣΣΔ συνήθως, προς άγνωστο προορισμό.
- Δεκαετία 2000: Το φαινόμενο των αφρικανών πωλητών πειρατικών CD. Η Αχαρνών στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα (και σε κάποιο βαθμό η Κυψέλη, τα Κάτω Πατήσια, το Μεταξουργείο κ.λπ.) αρχίζει να "χρωματίζεται": είναι οι πολυκατοικίες που ξέραμε και τα τρόλλεϋ στους δρόμους, αλλά με μεγάλο ποσοστό αφρικανών/ασιατών, σε περιβάλλον "εύφλεκτο" (νυχτομάγαζα κ.λπ.). Κάπου εκεί και η υπόθεση Τσενάι και η αντίδραση πολλών ελλήνων στο φαινόμενο αλλοδαπών σημαιοφόρων (αριστούχων).
- Μετά το 2001: Συζητήσεις για τζαμί στην Αθήνα, όχι για τους μειονοτικούς στο Γκαζοχώρι αλλά για τους "αφανείς" (;) μετανάστες. Όλο και συχνότερα νότιοι ασιάτες (ινδοπακιστανοί;) στα φανάρια πουλάνε λουλούδια ή "καθαρίζουν" παρμπρίζ. "Καραβιές" μεταναστών στο ανατολικό Αιγαίο και τον Έβρο. Φαινόμενο τουλάχιστον εξίσου έντονο στη λοιπή νότια Ευρώπη (Μάλτα, Ιταλία, Ισπανία).
- 2004-2007: Μένω στην Πάτρα, σε μια γειτονιά-βιτρίνα που όμως συνορεύει με αλάνες, σιδηροδρομική γραμμή και παρατημένες βιομηχανίες - καταφύγιο για δυτικο-/κεντρο-ασιάτες που ξεροσταλιάζουν στο παρακείμενο λιμάνι προσπαθώντας να πάνε Ιταλία. Σταδιακά αυξάνονται και γίνονται περισσότερο ορατοί. Κάποιοι εγκληματούν, άλλοι σκοτώνονται τζάμπα (π.χ. ηλεκτροπληξία από ρεύμα που πάνε να κλέψουν από κολώνες ΔΕΗ για τον καταυλισμό τους).
- Εδώ και πολλά χρόνια η σύνθεση των δημόσιων σχολείων αντανακλά (φυσικό είναι) τη σύνθεση του πληθυσμού, αφαιρώντας τους ουκ ολίγους που προτιμούν ιδιωτικά. Ποσοστά 50% αλλοδαπών είναι συνήθη. Επίσης, εδώ και πολλά χρόνια οι αγγελίες γάμων περιλαμβάνουν αρκετούς μικτούς, που είναι δύσκολο να δεχτώ ότι όλοι αφορούν "γάμους ευκολίας" (εικονικούς για να νομιμοποιήσουμε έναν ακόμη ξένο στην Ελλάδα). Οι γραφικές περιπτώσεις βέβαια ("προσεχώς βουλγάρες", αλλοδαπές νύφες στη δυτική Πελοπόννησο κ.λπ.) προβάλλονται δεόντως.
- Πέρα από τις αστείες (γνώμη μου) συζητήσεις για τους δήθεν μαζικά ελληνοποιηθέντες ξένους που ...έδωσαν τη νίκη Σημίτη το 2000, συζητιέται σοβαρά (σε θολό όμως τοπίο) το ζήτημα παροχής δικαιώματος ψήφου σε μετανάστες.
- Δεκέμβριος 2008: Λίγο πριν το φόνο Γρηγορόπουλου από αστυνομικό και τις ταραχές που ακολούθησαν, προηγήθηκε ένταση με μετανάστες που ζητούσαν άσυλο. Αναφέρθηκε ότι πολλοί εγκληματήσαντες του Δεκεμβρίου ήταν ξένοι που βούτηξαν ηλεκτρικές συσκευές (βλ. κορεάτες στο L.A. παλιότερα).

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι ότι έφτασε η Ελλάδα σε επίπεδα πληθυσμού μεταναστών που αγγίζουν τα όρια αν(τ)οχής. 15% ή 20% του συνολικού πληθυσμού; Κάπου εκεί είναι, κανείς δεν ξέρει ακριβώς (μέρος του προβλήματος κι αυτό). Το ζήτημα βέβαια δεν είναι (μόνο) το 7% του ΛΑΟΣ ούτε (μόνο) το παρακολούθημα που λέγεται ακροδεξιά βία και "Χρυσή Αυγή". Τα σπασμωδικά μέτρα του Προφέσορα Παυλόπουλου και του Μαρκόγιαννου - τσάρτερ (!) για επαναπροώθηση 50 πακιστανών - δεν δείχνουν σοβαρότητα.

Κατά τη γνώμη μου:

• Το ζήτημα είναι καταρχήν ευρωπαϊκό και ως τέτοιο πρέπει να το δούμε (εμείς και οι άλλες χώρες-βούρτσες), ζητώντας συνολική κοινοτική συνδρομή (με απτές ενέργειες στη δημόσια τάξη, τη φύλαξη συνόρων, την επαναπροώθηση, και όχι με "φράγκα"-επιδοτήσεις).
• Ταυτόχρονα η εσωτερική πολιτική πρέπει να περάσει μηνύματα θετικότητας, ένταξης, αποφυγής μίσους και βίας. Τα χρειάζεται η κοινωνία.
  
• Δεν υπάρχει "από πίσω" κανένας Τζωρτζ Σόρος που θέλει τον αφελληνισμό μας (κι αυτό το άκουσα) ούτε το μεγάλο σχέδιο του μεγάλου Ισλάμ, υπάρχει ο υπερπληθυσμός και η αθλιότητα του τρίτου κόσμου που πιέζει εμάς τους σχετικώς ευημερούντες.
  
• Πράγματι δεν νομιμοποιούμαστε να κάνουμε τους αντιρατσιστές εμείς που δεν μένουμε στα ημι-γκέτο της Αθήνας ή στην οδό Ευρώτα της Πάτρας. Αν θεωρούμε "αδέρφια μας" τους μετανάστες ας τους πάρουμε σπίτια μας. Αλλιώς, να βγάλουμε το σκασμό.
  
• Αναπτύσσεται όμως μια διαφορετικού τύπου πολιτική ορθότητα που τονίζει το "λαθρο-" στη λαθρομετανάστευση. Η αίσθησή μου είναι ότι στην πραγματικότητα η αντίδραση (πολλών) αφορά τον ξένο εν γένει. Ενοχλεί πολλούς π.χ. το ότι στην παιδική χαρά (αν ακόμη πηγαίνουν και δεν προτιμούν παιδοτόπους κ.λπ.) ακούν ξένες γλώσσες - δεν νομίζω ότι εξετάζουν εκείνη την ώρα το αν η ουκρανή ή άλλη αλλοδαπή μαμά έχει νόμιμα χαρτιά.
  
• Καταλαβαίνω τον συμπολίτη που αντιδρά. Του έχει πέσει λιγάκι βαρύ όλο αυτό. Ταχέως και χωρίς να διαφαίνεται κάποια συνειδητή κρατική πολιτική. Ακόμη και χώρες "με πολιτική" (Βρετανία, Γερμανία) δεν απέφυγαν βίαιες ρατσιστικές εκδηλώσεις (το British National Party, τους νεοναζί). Δεν είναι δα και παράλογη εδώ η ανασφάλεια. Διαφωνώ και δεν θέλω να διακατέχομαι απ' αυτήν ούτε να παρασυρθώ σε ρεύματα ξένα με τον τρόπο σκέψης μου. Έμμεσα όμως δεν μπορώ να μην επηρεαστώ (π.χ. η πληθυσμιακή σύνθεση μιας γειτονιάς, δεν θα είναι κριτήριο για την επιλογή μελλοντικής κατοικίας;).

Ελπίζω να μη γίνουμε μπάχαλο.