Δόξα τω Θεώ δεν έχω δοκιμάσει απαγορευμένες ουσίες και ελπίζω να μην το κάνει κανείς απ' την οικογένειά μου. Αντικαπνιστής ήμουν πάντα - αν και αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητα υπερβολικών μέτρων, ειδικά όταν δεν είναι σαφής ο μηχανισμός επιβολής τους - ομολογώ όμως ότι ενίοτε κάνω "τράκα" 2 ή 3 τσιγάρα από φίλους (δεν αντέχω περισσότερα: όποτε αγοράζω πακέτο, μπαγιατεύει ή το χαρίζω).
Μετά το πρόσφατο κραυγαλέο κρούσμα παραπληροφόρησης, πήρα την απόφαση να απεξαρτηθώ από τις ελληνικές εφημερίδες. Ούτως ή άλλως τις αγόραζα συνήθως μόνο Σάββατα, Κυριακές και Δευτέρες. Το σπίτι μου, το αυτοκίνητο και το εξοχικό έχουν γεμίσει με σιντί - ντιβιντί - βιβλία που σε μεγάλο ποσοστό προέρχονται από προσφορές ελληνικών εφημερίδων. Οι ανάγκες ενημέρωσής μου καλύπτονται κυρίως από άλλα μέσα (διαδίκτυο και ραδιόφωνο, κυρίως). Για εμβάθυνση, αλλά και εξάσκηση της ξένης γλώσσας (μόνο για το ΑΣΕΠ τα πήραμε τα "χαρτιά";), υπάρχει πάντα ο διεθνής Τύπος - δεν είναι "άγιες" οι ξένες εφημερίδες, αλλά υπάρχουν "εκεί έξω" επιλογές που σπανίζουν εδώ.
Είμαι στην αρχή της προσπάθειας απεξάρτησης και ελπίζω να πάει καλά. Χρειάζεται αγώνας. "Κάτι" με τραβούσε εδώ και χρόνια στο πλησιέστερο περίπτερο ή ψιλικατζίδικο κάθε πρωί Σαββάτου και Κυριακής. "Γλυκό" το γνώριμο ύφος των 3-4 εφημερίδων που εναλλάξ προτιμούσα. Συχνά όμως "χαμηλή" η ποιότητα, μικρότερη η ποσότητα "ουσίας", συχνά εμφανής η "νόθευση". Και όχι μόνο με την πρόσφατη "μαϊμουδιά".
Δεν μιλάω φυσικά για τις λούμπεν κίτρινες ή φαιές φυλλάδες που εδώ και χρόνια έχουν το κοινό που τους αξίζει. Με πόνεσε όσες φορές οι "έγκριτες" έκαναν "φάουλ". Το μόνο μου δημοσιευμένο λογοτεχνικό πόνημα λεγόταν "Δεκαπέντε Κομμάτια" - θυμάστε την υπόθεση Φραντζή;
Η επιλογή μου αυτή είναι καθαρά προσωπική. Δεν είναι καν οικογενειακή - η σύζυγός μου ξέρει πως μπορεί να διαβάζει όσες ελληνικές εφημερίδες θέλει, αρκεί να μην τις φέρνει κοντά μου. Δεν θέλω να βλέπω τα λογότυπά τους. Δεν θέλω καν να ακούω για αυτές και το περιεχόμενό τους. Θέλω υποστήριξη!
Και με τη βοήθεια αυτής της τελευταίας λέξης ερχόμαστε στο κιτς. Στην υποστήριξη που "χρειάζεται το λειτούργημα του Τύπου". Που συνήθως μεταφράζεται σε λεφτά του φορολογούμενου (κρατική διαφήμιση, επιδοτήσεις κ.λπ.) προς εγχειρήματα που δεν βγάζουν τα λεφτά τους. Θα απαλλαγούμε απ' αυτή την αρρώστια; Όχι σύντομα, φοβάμαι. Από τα χέρια μου, πάντως, οι ελληνικές εφημερίδες θα κάνουν καιρό να ξαναδούν ευρώ (κι όχι ένα €, αλλά 2 ή και 4+ που κοστίζουν ανά τεμάχιο ορισμένες κυριακάτικες εκδόσεις). Θα πρέπει πρώτα να με πείσουν ότι δεν με θεωρούν ηλίθιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου