30 Μαρ 2012

Salaticum

Η εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου έχει "καταφέρει" να επισκιάσει τη μεγάλη της στιγμή, χάρη στις μετέπειτα προσπάθειές της να διακριθεί: τους high-profile γάμους, τα Αρμάνι, την ένταξη στο Πασόκ και την εγκατάσταση στην Κομισιόν το 2009.

Σε αυτή την εντυπωσιοθηρία θα πρέπει να συνέβαλε και η αποτυχία της Δαμανάκη να πάρει αυτό που ποθεί κάθε πολιτικός: λαϊκές ψήφους. Το 1998 ως επίσημη υποψήφια της κεντροαριστεράς (δηλ. και του τότε κυβερνώντος Πασόκ) στο δήμο Αθηναίων πήρε ένα 16% που ήταν όλο δικό της. (Στις ίδιες εκλογές είχε κατέβει και ένας Μ. Χ. Βορίδης, που απέσπασε το ακόμη εντυπωσιακότερο 0,6%.)

Ως επίτροπος αλιείας μέχρι τώρα έχει ακουστεί, αν δεν κάνω λάθος, δύο φορές. Τη μία όταν μας φοβέρισε ότι συζητείται η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ (ζήτημα σχετικότατο με το χαρτοφυλάκιό της). Και τη δεύτερη πρόσφατα, όταν προσπάθησε να πουλήσει (χιουμοριστικά, υποτίθεται - αχ αυτό το sal atticum* πώς έχει καταντήσει...) political correctness στον (αληθινά προοδευτικό) ιταλό συγγραφέα Αντρέα Καμιλλέρι - διότι παρουσιάζει (κατ' αυτήν) τον κεντρικό του ήρωα, τον αγαπημένο Επιθεωρητή Μονταλμπάνο, να τρώει το "απαγορευμένο" καλαμαράκι γόνο.

Ο Καμιλλέρι είναι προχωρημένης ηλικίας (86) και θεωρητικά δεν αποκλείεται οι επίγονοί του να ...συνετισθούν για να κάνουν το χατήρι της κυρα-Μαρίας μας - όπως π.χ. άλλαξε και ο Λούκι Λουκ, που τώρα πια έχει στο στόμα του κάτι σαν κοτσάνι αντί για το γνωστό τσιγάρο. Ο ίδιος πάντως έσπευσε να της απαντήσει κατάλληλα: "Ας είμαστε λιγάκι πιο σοβαροί. Του Μονταλμπάνο του αρέσουν τα μπαρμπούνια, που δεν απαγορεύονται. Και καμιά φορά, τρώει και κανένα μαριδάκι." 















*Το "αττικόν άλας", δηλ. ο πνευματώδης λόγος των αρχαίων μας

28 Μαρ 2012

Σκουπισθώμεν

Πριν από αρκετά χρόνια πρωτάκουσα για τις εργολαβίες-σκούπες, που μάλιστα (μια και στη διαχείριση των δημοσίων έργων εμπλέκονταν, από τότε, και ξένοι) είχαν μεταφραστεί και στα αγγλικά. Sweep-up contracts. Επρόκειτο για επιχειρήσεις-σκούπα, κατά κάποιο τρόπο, που έρχονταν να καθαρίσουν το τοπίο, το οποίο λόγω παραλείψεων ή απρόβλεπτων συνθηκών (συμβαίνουν κατά κανόνα, κατά κόρον) χαρακτηριζόταν από αταξία και σίγουρα δεν είχε διαμορφωθεί όπως προγραμματιζόταν ή σύμφωνα με τα όνειρά μας.

Η σκούπα κάνει δουλειά, αναμφίβολα. Την καλύτερη δουλειά πάντως την κάνει η πρόληψη και η προσοχή. Όσο λιγότερο μαγαρίσεις, τόσο λιγότερο θα καθαρίζεις.

Τα παραμύθια έδωσαν και άλλες, μαγικές ιδιότητες στις σκούπες. Νομίζω ότι όσοι μιλούν με ευκολία για τις επιχειρήσεις-σκούπα, κάπου σε μια άκρη του μυαλού τους το βλέπουν και έτσι. Με ένα μαγικό άγγιγμα, θα γίνει η δουλειά. Και, κάτω από την αστερόσκονη, θα προβάλει λαμπερό το τοπίο που αναζητούσαμε.

Ανοιχτά όλοι μιλούν για την προεκλογική συναινετική επιχείρηση-σκούπα της κυβέρνησης Παπαδήμου, με εμπνευστή τον διαχρονικό τιμωρό του εγκλήματος Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Το κλίμα διαμορφώθηκε τόσο με την απραξία των μονοκομματικών κυβερνώντων όσο και με τις πρόσφατες συζητήσεις για στρατόπεδα.

Ανώδυνο (και μαγικό) δεν μπορεί να είναι τίποτα. Ακόμη και μια πολύ προσεγμένη και αποδοτική επιχείρηση-σκούπα θα είναι το πρώτο από πολλά δύσκολα βήματα. Τα κέντρα των πόλεών μας θα χρειαστούν και πολλά ακόμη πράγματα για να πάρουν τα πάνω τους. Διότι αυτό είναι το ζητούμενο. Ελαφρά τη καρδία έγιναν συγκεκριμένες επιλογές, εξίσου ελαφρά τη καρδία καθυστέρησαν άλλα πράγματα. Γίναμε σχεδόν όλοι επιστήμονες και φέραμε "μαύρους" (δηλ. με μαύρα μεροκαματάκια) για τις παρακατιανές δουλειές. Πήγαμε σχεδόν όλοι στα προάστεια και τα κέντρα αφέθηκαν να γίνουν inner city ghettos. Αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να βελτιώσουμε την κατάσταση και στα δύο αυτά μέτωπα με εσωτερική προσαρμογή. Δεν δίνουμε χιλιοστό από τα κεκτημένα μας πριν μας το πάρουν με το ζόρι. Δεν σεβόμαστε, δεν αγαπάμε αρκετά ώστε να φροντίσουμε τον κοινόχρηστο χώρο ούτε καν στην πολυκατοικία μας, πολλώ δε μάλλον στους δρόμους, τα πάρκα, τις παραλίες και τις άλλες δημόσιες εκτάσεις, μια και είναι "δουλειά του Δήμου".

Και τώρα, ίσως και από ανασφάλεια, σίγουρα και από αμηχανία, αλλά κυρίως γιατί έτσι έχουμε μάθει - να θεώμεθα - θα τις δούμε κι αυτές τις μαγικές σκούπες σε ζάπινγκ ανάμεσα στα τούρκικα, το μπασκετάκι, τα ντάνσινγκ...


26 Μαρ 2012

Πρωταπριλιάτικη ποδηλατοπορεία!

Δεν είναι ψέμα. Την Κυριακή 1/4 στις 11:00 το πρωί, η "ποδηλατάδα" πηγαίνει στη Νεμέα. Η άνοιξη ήρθε - και η "πρωτοβουλία πολιτών: στην Κόρινθο με ποδήλατο" μεταφέρει τις καλές μας κορινθιακές συνήθειες και στην κωμόπολη του καλού κρασιού και του μυθικού λιονταριού. Βόλτα στους δρόμους της Νεμέας - θα γίνει προσπάθεια για να μεταφερθούν εκεί τα ποδήλατα όσων έρθουν από Κόρινθο ή μέσω Κορίνθου.

Λεπτομέρειες στην ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας.


Σαρανταφεύγα

Στην Ελλάδα μετά το '74 τα μικρά κόμματα ιδιοτελώς ζητούσαν πάντα την απλή αναλογική, την οποία εξίσου ιδιοτελώς απέρριπταν Πασόκ και ΝΔ. Το δικαιότερο από τα εκλογικά συστήματα που εφαρμόστηκαν μεταπολιτευτικά ήταν αυτό που ο καταρρέων Ανδρέας Παπανδρέου θέσπισε το '89, με το οποίο η αυτοδυναμία εξασφαλιζόταν με ένα ποσοστό λίγο κάτω του 50%. Νομίζω ότι η Ελευθεροτυπία το είχε τότε χαρακτηρίσει ως σχεδόν απλή αναλογική*. Τι πιο δίκαιο; Για να κυβερνήσεις, έπρεπε να στηρίζεσαι κοινοβουλευτικά από δυνάμεις που εκπροσωπούν μια καθαρή λαϊκή πλειοψηφία - και όχι ποσοστά του σαράντα κάτι που συνήθως συγκέντρωνε ο νικητής των εκλογών.

Το Πασόκ τότε, παρά την παράλυση (άρρωστος ηγέτης, σκάνδαλο Κοσκωτά, εχθρικός τύπος), κρατήθηκε σε εκλογική δύναμη που σήμερα ο Βενιζέλος μόνο να ονειρεύεται μπορεί. Με τα ποσοστά 38-41% μπλόκαρε την αυτοδυναμία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις τρεις διαδοχικές τους αναμετρήσεις. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στήριξε την κυβέρνηση ΝΔ το 1990 ήταν οριακή και δεν θα υπήρχε χωρίς το κόμμα Στεφανόπουλου, τη ΔΗΑΝΑ του 1%.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Σκοπός μου εδώ δεν είναι η αντιγραφή κεφαλαίων της τότε πολιτικής μας ιστορίας - αλλά η υπενθύμιση, ότι το φόβητρο της ακυβερνησίας, που συχνά θα το βρίσκουμε μπροστά μας από εδώ και μπρος, δεν είναι καινούργιο.

Οι μεγάλοι του δικομματισμού ενδιαφέρονταν, μέχρι πρότινος, να κυβερνούν μόνος του ο καθένας (και συχνά να αποτρέπουν, με κάθε κόστος, τον αντίπαλό τους από το να το πετυχαίνει). Δεν νομίζω ότι το φθινόπωρο του 2009 ήμουν ο μόνος που διαπίστωνε το αδιέξοδο των εν λόγω "πλειοψηφιών". Δυστυχώς όμως ο ΓΑΠ, παρόλα τα ωραία του προεκλογικά λόγια περί γερμανικού εκλογικού συστήματος, αμέσως μετά τη νίκη του διευκρίνισε (μέσω του διάπυρου εκσυγχρονιστή κ. Μιλτιάδη Παπαϊωάννου) ότι δεν εννοούσε, δα, πως θα το εισαγάγει και ατόφιο, με την αναλογικότητα δηλαδή που αποτελεί βασικό του γνώρισμα.

Ούτως ή άλλως, οι επόμενες εκλογές θα γίνονταν με το ισχύον σύστημα** - και απ' ό,τι φαίνεται και οι μεθεπόμενες με το ίδιο θα γίνουν, οι νυν συγκυβερνώντες δεν βλέπουν το λόγο να το αλλάξουν. Προφανώς, Πασόκ και ΝΔ επαναπαύονται (και αυτό τάζουν και στους ξένους): Αν δεν έρθει ο κόσμος ανάποδα, μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία οι δυο τους (μαζί, πια) θα την εξασφαλίσουν. Κι έτσι θα κυβερνήσουν. Ακόμη κι αν αθροιστικά πάνε στο 40% ή το πολύ 55%, που γράφει και ο Derbeder. Λες και το κυβερνάν είναι μόνο το να περνάς (κ)οπαδικώς προκάτ νομοσχέδια από τη Βουλή.

Το 55% είναι προτιμότερο όμως του 40%, κι έτσι θα πρέπει να περιμένουμε:
(α) την αναβολή καθορισμού ημερομηνίας εκλογών, για να βρουν χρόνο να μας "πείσουν" Πασόκ και ΝΔ,
(β) τις κάθε είδους επιθέσεις προς τα μικρότερα κόμματα (μεταξύ μας, κάποιες τέτοιες επιθέσεις έχουν αντικειμενικό "πάτημα" - π.χ. στο χώρο του κέντρου, τι νόημα έχει να ανταγωνίζονται κομματίδια όπως η Φιλελεύθερη Συμμαχία, μονοπρόσωπες "κινήσεις" όπως του Μάνου, οικογενειοκρατικά αποκόμματα όπως της Ντόρας και παρ' ολίγον γκρουπούσκουλα φιλελεύθερης διανόησης με ολίγη από Κιλκίς;),
(γ) τις προτροπές για "υπευθυνότητα" και τα ανύπαρκτα*** διλήμματα όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο ή ευρώ-δραχμή,
(δ) το χειρότερο, μια σειρά από επαναληπτικές εκλογές λόγω "αδυναμίας συγκυβέρνησης", μέχρι να επιτευχθεί αυτοδυναμία (νομίζω κάτι σχετικό άκουσα να λέει ο ανεκδιήγητος Φαήλος).

Ακυβερνησία δεν θα έχουμε με τη μη αυτοδυναμία ή τη μη κυριαρχία της συμμαχίας Πασόκ-ΝΔ. Ακυβερνησία έχουμε ουσιαστικά τώρα, που οι αποφάσεις είτε αναβάλλονται μέχρι να υπάρξει η πολιτική κάθαρση, είτε είναι τελείως ασύνδετες με οποιαδήποτε διαδικασία διαβούλευσης και γενικότερα πολιτικής (βλ. τροπολογίες και πολυνομοσχέδια, σε θέματα μάλιστα άσχετα με το μνημόνιο, που αυτό άντε, ας το δεχτούμε ως "έκτακτη ανάγκη" ξεχνώντας, για λίγο, τα όσα διαφαίνονταν πριν το φθινόπωρο 2009 και τους χειρισμούς που έγιναν μετά απ' αυτό).

Παραβλέποντας - για μία φορά - τις αδυναμίες του ΚΚΕ, του Σύριζα, του Κουβέλη, του Καμμένου, του Καρατζαφέρη, της Χρυσής Αυγής, των Οικολόγων, της Ντόρας και όποιου άλλου κατά τις δημοσκοπήσεις έστω αγγίζει το 3% (και εύχομαι να προστεθούν κι άλλοι, όπως οι "Πειρατές", στην "παρέα" αυτή), ως πολίτες οφείλουμε να ενισχύσουμε όλους τους ανωτέρω με τις ψήφους μας.

Κάποιοι από αυτούς μπορεί να συμμαχήσουν με τους δύο μεγάλους ή με τον έναν τους, σε μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικής αλλά και λαϊκής πλειοψηφίας. Θαύματα δεν θα γίνουν. Το μνημόνιο (αλλά και το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι) έχει "απλοποιήσει" το ρόλο του κράτους-έθνους και της εκτελεστικής του ηγεσίας. Ο όποιος σχηματισμός εξουσίας, ανεξάρτητα από το αν θα είναι "κεντρώος", "δεξιός" ή "αριστερός", άσχετα από το πόσο λίγο θα εμπνέει, θα έχει ένα πλεονέκτημα (ή έτσι θέλω να πιστεύω) σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση: κανείς (μας) δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήταν υποψιασμένος, ότι ξεγελάστηκε, ήλπισε, απογοητεύτηκε - και όλοι μας θα έχουμε (ελπίζω) εκφραστεί χωρίς να περιοριζόμαστε στα συνηθισμένα πολυσυλλεκτικά τσουβάλια.

















* Παραλίγο να γίνει ακόμη απλούστερη η αναλογική, στην περίοδο '89-'90 είχαν προταθεί (πάλι από πλευράς Πασόκ και πάλι ιδιοτελώς) βελτιώσεις στον τρόπο υπολογισμού του εκλογικού μέτρου, που όμως δεν πέρασαν.


** Ευτυχώς κάποτε έγινε κατανοητό ότι δεν μπορεί να αλλάζει η κυβέρνηση όποτε της καπνίσει τον εκλογικό νόμο. Κάτι ήταν κι αυτό.

*** Ανύπαρκτα τα διλήμματα αυτά, διότι δίλημμα έχεις όταν υπάρχει αρθρωμένη εναλλακτική λύση.

23 Μαρ 2012

22 Μαρ 2012

Παρελάσεις γιαουρτλού

Σαν τους λεμέδες που φοβούνται μη φάνε ξύλο ή μαχαιριά και τους χαλάσει η μάπα και γενικώς η μόστρα, οι πολιτικοί μας πανικόβλητοι ασχολήθηκαν, στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο, με το πώς θα μετριασθούν οι επιπτώσεις από επεισόδια στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Το επεισόδιο με τον ΠτΔ Παπούλια στις 28/10/2011 ίσως να ήταν η αφορμή για αυτή την αυξημένη ενασχόληση - η οποία, κατά τη γνώμη μου, αποδεικνύει (περισσότερο απ' όσο θα το φαντάζονταν κι οι ίδιοι) ότι οι πολιτικοί μας (και οι παρατρεχάμενοί τους) νοιάζονται για το τομαράκι τους, την επιβίωση αυτών και των συστημάτων τους, περισσότερο απ' όσο νοιάζονται για τους "θεσμούς".

Αν οι πολιτικοί (και πολιτικοδίαιτοι) νοιάζονταν για την παρέλαση, θα καταλάβαιναν ποιοι πάνε σ' αυτήν και γιατί. Οι εκδηλώσεις της 25/3 και 28/10 κάθε χρόνο μαζεύουν κόσμο που βγαίνει για μια βόλτα, για να χαρεί, για να δει (και να φωτογραφήσει) το παιδί ή εγγόνι, το συμμαθητή ή φίλο του, άντε και τους πεζοπόρους και μηχανοκίνητους, όλους αυτούς που (μέσα στο χαβαλέ, ή στο άγχος να δείξουν ωραίοι και ενίοτε συντονισμένοι) τιμούν, χωρίς να το καταλαβαίνουν πάντα, μια ιστορική στιγμή συλλογικής σημασίας.

Αυτούς κατεβαίνουν οι περισσότεροι να δουν, όχι τους επισήμους. Για τον πολύ κόσμο, κατά τη γνώμη μου, είτε έχει είτε δεν έχει VIP η παρέλαση, είναι ένα και το αυτό. Αν μάλιστα λείπουν, ειδικά αυτό τον καιρό που "μας εκνευρίζουν" (διότι μας θυμίζουν πόσο λάθος κάναμε όποτε τους εμπιστευθήκαμε), τόσο το καλύτερο. Αν ως VIP μπουν κάποιοι ανάπηροι πολέμου (μπορεί οι του '40 να είναι πεθαμένοι οι περισσότεροι, οι του εμφυλίου να διχάζουν, έχουμε όμως και Κύπρου, ή μήπως αυτό δεν ήταν πόλεμος;), όπως λέγεται ότι θα γίνει σε κάποιες περιπτώσεις, θα είναι ιδανικό.

Επεισόδια ή βίαιες ενέργειες κατά πολιτικών ή άλλων επωνύμων μπορούν να γίνουν οποτεδήποτε, οπουδήποτε. Τα "δημόσια πρόσωπα" θα έπρεπε να το ξέρουν αυτό, από τη στιγμή που συνειδητοποίησαν ότι έγιναν "δημόσια". C' est la vie. Ας προστατευτούν όπως νομίζουν. Πρόβλημά τους. Όχι της παρέλασης, ούτε του κόσμου που την παρακολουθεί.

Για την "αγανάκτηση" ισχύει, για μένα, ό,τι έχω ξαναπεί. Η καλύτερη στιγμιαία απόρριψη είναι στις κάλπες. Η καλύτερη διαρκής απόρριψη είναι το να αντιμετωπίζουμε τους πολιτικούς σαν να ήταν αόρατοι - να τους στερήσουμε τη χαρά του να ασχολείται ο κόσμος μαζί τους. Οι μπαχαλάκηδες, είτε είναι συριζαίοι, είτε φασίστες, είτε έχουν οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα είτε καθόλου ταμπέλα, μπορούν φυσικά να εκφράζονται όπως νομίζουν, όπου και όποτε νομίζουν, αρκεί να μην ενοχλούν τους πολλούς. Εγώ πάντως δεν πάω στην παρέλαση τα παιδιά μου για να ακούσουμε συνθήματα μειοψηφιών. Τα πάω (κι εγώ) για τον λόγο που είπαμε παραπάνω. Και σε κάθε περίπτωση θα το βρω απαράδεκτο αν μου (τους) το χαλάσουν. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας. It's just a parade. Αλλά κρίμα θα είναι.


19 Μαρ 2012

Όταν τα δεξιά "τσικό" κάνουν "χιούμορ"

Η αντίδραση της Σιδηράς Κυρίας, πρώην βρετανής πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, όταν πληροφορήθηκε τις δηλώσεις του ("δεξιού", όπως και η ίδια) κ. Γιάννη Μιχελάκη σχετικά με τη νόσο του Alzheimer, από την οποία (όπως λέγεται) υποφέρει και η ίδια.


WIND of change

Την ώρα που το Πασόκ "εκλέγει" αρχηγό (το ρήμα σε εισαγωγικά διότι εκλογή χωρίς εναλλακτικές δεν νοείται), η ελληνική σκληροδεξιά φαίνεται να αποκτά, για πρώτη φορά μετά την ΕΡΕ, έναν αυθεντικό φορέα έκφρασης. Λέγοντας σκληροδεξιά εννοώ τη συμπόρευση λαϊκίστικης και ακραίας δεξιάς.

Ο τηλεοπτικός Καρατζαφέρης ανέβηκε αργά αλλά σταθερά στο κύμα, ανάμεσα στο 2002 (που πήρε τα εύσημα του διαβαστερού μακαριστού) και το 2009, που πήγε καλά στις ευρωεκλογές με φίρμα την (κατά ορισμένους) "παντσέτα" και αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό - πολύ γρήγορα όμως έπεσε, όχι μόνο (πιστεύω) λόγω στήριξης στον Παπαδήμο αλλά και γιατί ακόμη και οι συμπαθούντες κουράστηκαν από την προσωπική του υπερπροβολή και την ένδεια στελεχών.

Τη σκυτάλη φαίνεται να παίρνει ο Πάνος Καμμένος. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, των οποίων ηγείται, θα μπορούσαν κι αυτοί να εξελιχθούν σε "αποθήκη" δυσαρεστημένων υπερδεξιών νεοδημοκρατών, όπως υπήρξαν παλιότερα όχι μόνο ο καρατζαφέρειος ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και άλλα κόμματα μετά τη μεταπολίτευση, όπως η Εθνική Παράταξις του 1977 και φυσικά η ΕΠΕΝ του "ακτιβιστή" τσεκουρέιτορ. Θα μπορούσαν, όμως, και να αποτελέσουν την αρχή για κάτι δυνατότερο και πλησιέστερο στο λεπενικό "εθνικό μέτωπο" της Γαλλίας. Κι αυτό, όχι μόνο λόγω
- της συγκυρίας ("αγανακτισμένη" απαξίωση καθιερωμένων κομμάτων),
- των ειδικότερων αδυναμιών της ΝΔ (εγγενής ρηχότητα Σαμαρά, προβληματικοί χειρισμοί κ.λπ.),
- της εικόνας του ηγέτη (υποτίθεται άφθαρτος, και δυναμικός ρήτορας),
- της απήχησης ακραίων θέσεων (που απαντάται σε περιόδους κρίσεων και τροφοδοτείται και από αντικειμενικά φαινόμενα, βλ. κατάσταση στο κέντρο Αθήνας),
αλλά και για έναν ακόμη λόγο: η σκληροδεξιά, με το πέρασμα των χρόνων, παύει να ταυτίζεται με δικτατορίες και με θεσμούς που απορρίφθηκαν. Παρόλο που έχει γίνει (πρόωρα) λόγος για το τέλος των ιδεολογιών, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει εδώ. Μεγάλωσα σε μια εποχή που μπορούσες να δηλώνεις (ακρο)αριστερός και να είναι σεβαστό από τους διαφωνούντες, αλλά ο (ακρο)δεξιός "ήταν" χουντικός, άρα ...end of discussion. Αυτή η διάκριση, πλέον, ξεθώριασε. Με τον (ακρο)δεξιό διαφωνώ τόσο, όσο και με τον (ακρο)αριστερό, αμφότερους όμως οφείλω - ακόμη και σε καιρούς που βλέπουμε τη βία γύρω μας να φουντώνει, ίσως ιδίως σε τέτοιους καιρούς - να τους αντιμετωπίζω με επιχειρήματα και όχι με ταμπέλες.

Και για να γυρίσουμε στον σπουδαρχίδη του 2007, δεν πρέπει να έχει την ψευδαίσθηση ότι οι 200 χιλιάδες που έσπευσαν (σχηματίζοντας ουρές στα σημεία ψηφοφορίας, μια ηλιόλουστη Κυριακή) έχουν συγκινηθεί από τον πολιτικό του λόγο και τις ιδέες του. Παραταξιακά λειτουργούν, "my party wrong or right", δηλ. "είναι το κόμμα μου και θα το στηρίξω". Το ζήτημα για το Πασόκ είναι αν αυτή η υποστήριξη θα είναι αρκετή για να του δώσει τη δεύτερη θέση, τη συμμετοχή σε νέα συγκυβέρνηση και (με τον τρόπο αυτό) την ελπίδα ότι δεν θα διαλυθεί.


16 Μαρ 2012

Όταν τελειώσετε από εκεί, περάστε κι απ' τα μέρη μας παρακαλώ

Τράβα, Καλατράβα,
στο ΟΑΚΑ τράβα.

Και στην Εσπλανάδα
πιες μια λεμονάδα.

Εεεεεεεεε-ρεεεεεεεε Σουφλιά...














"Ο Ισπανός αρχιτέκτονας Σαντιάγο Καλατράβα κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις στο Γενικό Λογιστήριο του ιταλικού κράτους σχετικά με την υπερδιόγκωση του κόστους κατασκευής της νέας γέφυρας του «Μεγάλου Καναλιού» της Βενετίας."

Πώς δενότανε τ' ατσάλι*

"Πολύ ψηλά δεν το σήκωσε αυτός ο Βι(γι)άγκρα;"









*Ευχαριστίες για τον τίτλο στο σ. Πρέντραγκ, που ποιητική αδεία συνέδεσε τους "Μεταλλουργούς" του Kharkiv με τη λογοτεχνία των καταπιεστών του ουκρανικού πατριωτισμού

12 Μαρ 2012

Στωικά

Με ποιο επιχείρημα θα "κατέβει" η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές;
- Θα βασιστεί στο κυβερνητικό παρελθόν της; Θα ζητήσει τον οίκτο των πολιτών για το ότι οι καλές της προθέσεις, λόγω του λαϊκισμού του Πασόκ, δεν την άφησαν να κυβερνήσει όπως ήθελε και μπορούσε;
- Θα επικαλεστεί την αντιπολιτευτική της ρητορεία; Θα εξακολουθήσει να ισχυρίζεται ότι τα μνημόνια και χρειάζονταν και δεν χρειάζονταν;
- Θα βάλει "σφουγγάρι" και θα μας πείσει ότι στο μέλλον θα είναι κάτι διαφορετικό, καλύτερο και δυναμικότερο απ' ό,τι έχουμε δει έως τώρα; (Και ότι θα έχει ...λυμένα τα χέρια της;)
- Θα εμφανιστεί ως η μόνη σοβαρή λύση;
- Θα τάξει γενικώς "ανάπτυξη";
- Θα κατακεραυνώσει το Πασόκ και την οικογένεια Παπανδρέου για το ρόλο της στην γιγάντωση της κρίσης;
- Θα παρουσιαστεί και ως γνήσια πατριωτική, δεξιά δύναμη;
- Όλα τα παραπάνω; (Μάλλον αυτό.)

Με ποιο επιχείρημα θα "κατέβει" το Πασόκ;
- Ότι είναι το "παγοθραυστικό" της χώρας και πηγαίνει στα δύσκολα, εκεί που οι άλλοι δεν τολμούν;
- Ότι τώρα που σταθεροποιηθήκαμε θα φέρει και την ανάπτυξη (πράσινη, με ανθρώπινο πρόσωπο ή όπως αλλιώς);
- Ότι η δεξιά - που πανευρωπαϊκά είναι πίσω από τις "μονεταριστικές πολιτικές" και σε εθνικό επίπεδο έκανε ό,τι (δεν) έκανε επί Καραμανλή - είναι η τελευταία που δικαιούται να κόπτεται για τους ασθενέστερους;
- Ότι η δεξιά πάει χέρι-χέρι με τη λαϊκο- και ακροδεξιά;
- Ότι δεν υπάρχουν άλλες σοβαρές λύσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς κι ότι μόνο αυτό θα μπορούσε να ηγηθεί μιας "πραγματικά προοδευτικής" συμμαχίας;
- Όλα τα παραπάνω; (Μάλλον αυτό.)

Ποιο λόγο έχει ο πολίτης να υποστηρίξει ΝΔ ή Πασόκ;
- Εμπιστοσύνη στις διαχειριστικές τους ικανότητες;
- Εμπιστοσύνη στα οράματά τους;
- Εμπιστοσύνη στην ικανότητά τους να συνεργάζονται; (Όταν μετά βδελυγμίας θα αρνηθούν να εμφανιστούν ως αυτό που στην πράξη είναι, δηλαδή κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού.)
- Εμπιστοσύνη στο πολιτικό τους προσωπικό; (Αυτό που εισπράττει λεκτική και φυσική βία;)
- Ωφελιμιστική προσδοκία (διορισμού, διαπλοκής);
- Οπαδική - παραταξιακή στάση; (Τώρα που οι "ομάδες", στη χρεωκοπημένη μας χώρα, αγωνίζονται σε βήτα εθνική.)
- Κανένα από τους παραπάνω; (Μάλλον αυτό.)

Για όσους εκφράσουν, αφελώς ή εκ του πονηρού, "ανησυχίες" για το αν η απόρριψη ΝΔ και Πασόκ οδηγεί σε "ανεύθυνες" ή "ακραίες" λύσεις, η απάντηση είναι απλή. Υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις που δεν ταυτίζονται με εξτρεμιστικά "μέτωπα". Υπάρχει πληθώρα σχηματισμών που μπορεί να επιτρέψει να εκφραστούν, μακριά από πολυσυλλεκτικά "τσουβάλια", όλες οι αποχρώσεις, όλες οι απόψεις για το που "πρέπει" να πάμε. Αν γίνει αυτό, κανείς δεν θα είναι "παντοδύναμος" από μόνος του. Η λύση (που δεν είναι μονοσήμαντη) θα βρίσκεται σε συνεργασίες που θα εκφράζουν και λαϊκή πλειοψηφία (μακάρι κάποτε αυτή να αποτυπώνεται και στο κοινοβούλιο - θα έπρεπε να ταυτίζονται) και που θα προκύπτουν από διάλογο, αμοιβαίους συμβιβασμούς, συνθέσεις.

Οι συγκυβερνώντες και οι υποστηρικτές τους (όπως και οι δανειστές μας) υποτίθεται ότι "φοβούνται" μια ενδυνάμωση της ακροαριστεράς (και της ακροδεξιάς). Αντί να χρησιμοποιούν εκβιαστικά διλήμματα που δεν θα πιάσουν εύκολα στον "αγανακτισμένο" ή απλά καχύποπτο πολίτη, ας προσπαθήσουν "απλά" να πείσουν για την υπεροχή των δικών τους θέσεων. Και αν νοιάζονται τόσο πολύ για το μέλλον της χώρας, ας σταματήσουν να χτυπούν με μεθόδους "στοάς Νικολούδη" αυτούς που θα μπορούσαν να αποτελέσουν συμμάχους σε κοινές προσπάθειες ή / και να φέρουν λίγο οξυγόνο (έστω για δείγμα) στο αποπνικτικό πολιτικό περιβάλλον.


9 Μαρ 2012

The Me(n)talist

(with a little help from my friend Predrag)

Το Χάρκιβ βγάζει μέταλλο
Και το Καζάν ρουμπίνια
Και του Περαία οι γειτονιές
Λεβέντες και σαΐνια
Μοντέστο από την Κοκκινιά
Φουστέρ απ' τα Καμίνια