31 Δεκ 2010

Πάρτε κύριε δελτία (και να με λέτε Ιωάννη, παρακαλώ)

Θα μπορούσε να είναι μια καλή διαφήμιση για τη νεανική επιχειρηματικότητα. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τις ιδιορρυθμίες του συγκεκριμένου χαρακτήρα, κρατάμε μικρό καλάθι. Ο λόγος για τον χρυσό ολυμπιονίκη, γυμναστή Ιωάννη Μελισσανίδη, που πρόκειται να ανοίξει πρακτορείο τυχερών παιγνίων στο Σιδηρόκαστρο (τ. Ντεμίρ Χισάρ) Σερρών. Για τους περισσότερους από εμάς πέφτει λίγο μακριά, αλλά όσοι αυτές τις μέρες ανηφορίζουν για Σαντάνσκι, Μπάνσκο ή Βίτοσα (δημοφιλείς βουλγάρικοι χειμερινοί προορισμοί), ας κάνουν μια μικρή παράκαμψη, να τσεκάρουν αν άνοιξε το μαγαζί, και - αν ναι - να παίξουν ένα δελτίο για το καλό!
















ΚΙΝΟ, κοριτσάρα μου!

28 Δεκ 2010

Αφρίντζει, δεν αφρίντζει...

Τα "ψέμματα" τελείωσαν. Κι όσο κι αν οι εξαγγελίες για μελλοντική αξιοποίηση μέσω scenic routes, "σχολικών" και άλλων σιδηροδρομικών εκδρομών δεν ακούγονται ιδιαίτερα πειστικές, είναι ολωσδιόλου αληθινή η βασική είδηση αναστολής ή κατάργησης δρομολογίων των ελληνικών σιδηροδρόμων που έως σήμερα υπολειτουργούσαν. Το βήμα αυτό ήταν ζήτημα χρόνου να το πληροφορηθούμε - επώδυνο, αλλά αναγκαίο. Όσο η υποδομή παραμένει, δεν πρόκειται για ακρωτηριασμό, αλλά για αναστολή λειτουργίας περιφερειακών (όχι ζωτικών) οργάνων ενός βαρειά άρρωστου οργανισμού.

Όσο κι αν δεν θέλει να σταθεί κανείς σε ένα μεμονωμένο δυστύχημα όπως αυτό του Αχλαδόκαμπου (που, πάντως, παραμένει ιδιαίτερα εντυπωσιακό όσον αφορά το αποτέλεσμα: τέσσερις επιβάτες σε όλο το τραίνο, ο ένας σκοτώθηκε και οι 2 τραυματίστηκαν), δεν μπορεί να μην αναλογιστεί ποιος, τελικά, είναι ο σιδηρόδρομος που συντηρούσαμε στη χώρα μας. Τα επιχειρήματα υπέρ του ζημιογόνου δικτύου ήταν (και είναι) της λογικής "αφρίντζει, δεν αφρίντζει" - κατά το παλιό ανέκδοτο με το χιώτη που αγόρασε σαπούνι αντί για τυρί και, επειδή έδωκε τον παρά του, επέμενε να το φάει, κι ας άφρι(ντ)ζε αυτό! Πολλές γραμμές "ανακαινίστηκαν", συχνά με ευρωπαϊκές ενισχύσεις, χωρίς απαραίτητα να ανταποκρίνονται αυτές οι επενδύσεις σε αληθινές προτεραιότητες. Λίγοι θυμήθηκαν ότι η χρήση του σιδηροδρόμου δεν επιβάλλεται μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μια σύνδεση, αλλά ενθαρρύνεται αν αυτή η σύνδεση γίνει ελκυστική - και πρωτίστως από πλευράς χρόνου μετακίνησης. Η λύση ήταν μία: ένα μακρόπνοο πρόγραμμα αναβάθμισης γραμμών - τόσο το καλύτερο αν όλο και περισσότερες απ' αυτές γίνονταν κανονικού πλάτους, ώστε να εξασφαλίζονται απευθείας συνδέσεις (connectivity) με σοβαρούς πόλους, ιδίως αθηναϊκούς, αλλά υπήρχαν περιπτώσεις όπου βελτιώσεις θα ήταν εφικτές ακόμη και με το στενό (τρικούπειο) εύρος γραμμής του 1 μέτρου.

Τα λάθη που έγιναν είναι ολέθρια. Είναι γνωστή η εμμονή του Βερελή (αλλά και αργότερα του Κ. Χατζηδάκη που ήθελε ...σιδηροδρομικό διάδρομο στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, αφού αυτή κατασκευάστηκε!) στην προσθήκη νέων γραμμών σε περιοχές όπως η δυτική Στερεά και η Ήπειρος. Δεν πρέπει στα διάφορα επιτελεία να υπήρχαν άνθρωποι που να νοιάζονται πραγματικά για το σιδηρόδρομο, διότι αυτοί θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι οι ράγες είναι στα κάτω τους και ότι χρειαζόταν να καλύψουν μπόλικο χαμένο έδαφος απέναντι στα άλλα μεταφορικά μέσα.

Τα λάθη που έγιναν (και που βέβαια δεν περιορίζονται στις λάθος προτεραιότητες υποδομών, που είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης) θα πληρωθούν, δυστυχώς απ' όλους μας, δυστυχώς υποχρεωτικά. Ας ελπίσουμε ότι τα βασικά θα προχωρήσουν, αν και το όνειρο που είχα ως κάτοικος Πάτρας, να μην αργήσει η στιγμή που η πόλη των 200.000 κατοίκων θα συνδεθεί με την πρωτεύουσα με μια γραμμή αξιόπιστη, πυκνή και υψηλής ταχύτητας (παράλογο;), δεν θα έρθει ούτε καν μέσα στην δεκαετία 2010-2019. ΚΤΕΛ και πάλι ΚΤΕΛ...

22 Δεκ 2010

Ακριβά μου Χριστούγεννα

Είναι παράλογο ο καταναλωτής, ξέροντας ότι τον Ιανουάριο έρχονται "προσφορές" και τον Φεβρουάριο "εκπτώσεις", να είναι επιφυλακτικός στις χριστουγεννιάτικες αγορές του;

Αν και λέγεται ότι βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος, το καταναλωτικό μοντέλο "αιχμής", στο οποίο είχαμε συνηθίσει, σήμερα δοκιμάζεται. Αυτό θα ενταθεί αν και ο ιδιωτικός τομέας βιώσει μια μείωση ή απορρόφηση του 13ου μισθού.

Το μοντέλο αυτό έχει ένα πρόβλημα, που φυσικά δεν είναι ελληνικό ούτε εξαλείφεται πλήρως, πλην όμως δεν παύει να με ενοχλεί (και νομίζω και πολλούς άλλους): ότι θεωρεί δεδομένο ένα τεχνητό, προσωρινό φούσκωμα των τιμών, με το οποίο όλοι μαθαίναμε να ζούμε, "γιατί έτσι". Δεν έχει κανένα πνευματικό περιεχόμενο - ακούω βερεσέ το να αυξάνονται οι τιμές στα κομμωτήρια, στα ταξί κ.λπ. για να "κάνει Χριστούγεννα" ο εκάστοτε επαγγελματίας: με μεγαλύτερη κατάνυξη, δηλαδή;! Του λείπει και η οικονομική αιτιολόγηση, πέραν μιας περιορισμένης εφαρμογής των σχέσεων προσφοράς-ζήτησης (μια κάποια αυξημένη κίνηση για δώρα, ταξίδια και διασκεδάσεις) που σε κάποιες περιπτώσεις πράγματι μπορεί να σηκώσει τις τιμές (αν υποθέσουμε ότι αυτές κινούνταν λογικά το προηγούμενο διάστημα).

Πολλοί επαγγελματίες αναμένουν αυξημένους τζίρους στο εορταστικό 20ήμερο. Τους καταλαβαίνω, μεγάλωσα κι εγώ σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά η σημερινή πραγματικότητα νομίζω ότι δίνει μια αφορμή να επανεξετάσουμε την εξάρτηση της "αγοράς" από συγκεκριμένες περιόδους (όπως και κάποιων άλλων "αγορών" από την περίφημη θερινή τουριστική σαιζόν) και να ελπίζουμε σε τάσεις για μεγαλύτερη σταθερότητα και διάρκεια.

20 Δεκ 2010

Do the right thing (σε 10 χρόνια)

Μπορεί το 2011 να μην είναι προγραμματισμένες εκλογικές αναμετρήσεις, ωστόσο στις συνήθεις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού (Πάσχα, 15αύγουστος...) θα προστεθεί τουλάχιστον μία: αυτή που (σίγουρα, ανεξάρτητα από οικονομική κρίση και αυξημένα κόστη) θα πραγματοποιηθεί με αφορμή την απογραφή πληθυσμού, που πρόκειται να γίνει μέσα στο νέο έτος.

Η Εθνική Στατιστική Αρχή θα προσλάβει "τομεάρχες" και "απογραφείς" και προφανώς κατόπιν θα προβεί στην ανάλυση των αποτελεσμάτων. Ακόμη κι αν μεθοδολογικά δεν υπάρξουν παρατράγουδα (δηλ. "if things are done right"), τελικά θα γίνει το σωστό ("the right thing") ή θα κοροϊδεύει ο κόσμος και πάλι τα Γκρηκ Στατίστιξ; Τι νόημα έχει μια υπερπροσπάθεια που θα καταλήξει, αν όλοι αισθανθούν ελεύθεροι να ενισχύσουν τα χωριά τους και να δηλώσουν μόνιμοι κάτοικοι, στην υποεκτίμηση του πληθυσμού της πρωτεύουσας και στο φούσκωμα χωριών και κωμοπόλεων; Μήπως είναι προτιμότερο να αφήσουμε στην άκρη (όπως το έκαναν ήδη κάποιες χώρες) τις απογραφές-υπερπαραγωγές όπως τις ξέραμε και να εστιάσουμε στη διαρκή παρακολούθηση των διακυμάνσεων, διανθισμένη με περιοδικές δειγματοληπτικές έρευνες; Για το 2021 μιλάω, μια και η απόφαση για το '11 φαίνεται ειλημμένη...




















Στο δρόμο της απογραφής

16 Δεκ 2010

Δεν θα φύγουν έτσι...

Σήμερα 16/12/2010 στην Ελλάδα εκφράζονται δύο κύριες (αν και όχι οι μοναδικές) ομάδες απόψεων. Από τη μια αρκετός κόσμος είναι τρομοκρατημένος και έτοιμος να παραιτηθεί από την υπεράσπιση της λογικής, βλέποντας αυτό που θεωρεί ως κοινωνία σε στάση - ενώ από την άλλη κάμποσοι χαίρονται για την "μαχητικότητα και αγωνιστικότητα" όσων διαδήλωσαν χθες στις πόλεις (ψέγοντας φυσικά τα ΜΑΤ, που κατ' αυτούς μάλλον θα έπρεπε να είχαν καθήσει να τους ανασκολοπίσουν οι διαδηλωτές, και καταγγέλλοντας τη νέα καραμέλα, τους υποτιθέμενους undercover συνεργάτες της ΕΛΑΣ).

Αντίστοιχες (και προβλέψιμες) είναι οι διαφορές αυτών των 2 "ρευμάτων" όσον αφορά το εντυπωσιακότερο περιστατικό της 15/12, δηλ. την επίθεση στον Κ. Χατζηδάκη. Οι επαναστατημένοι τον θεωρούν ουσιαστικά βλάκα (για την επιλογή του να πάει προς το γραφείο του σε ημέρα διαδήλωσης), υιοθετώντας το επιχείρημα που ακούστηκε και για τους νεκρούς της Μαρφίν (ας πρόσεχαν που πήγαν για δουλειά στο κέντρο τέτοια μέρα). Έχει "ακούσει" πολλά άσχετα ο Χατζηδάκης ("είναι αδερφή", "είναι άνθρωπος του Μητσοτάκη" κ.λπ.), προσωπικά ποτέ δεν με έπεισε για την κοσμοθεωρία του (αν έχει), αλλά δεν είχε και τη χειρότερη φήμη ως πολιτικός - και η διαχείριση της υπόθεσης της Ολυμπιακής αν μη τι άλλο δείχνει μεθοδικότητα και όχι τεμπελιά εκ μέρους του.

Εκεί που οι μπαχαλάκηδες ίσως συναντιώνται με τους φοβισμένους θεσμικούς είναι ότι πιστεύουν πως τέτοιες επιθέσεις σηματοδοτούν την αρχή του τέλους του πολιτικού κόσμου όπως τον ξέρουμε. Οι μεν διακατέχονται από μια άγρια χαρά, οι δε νιώθουν ότι πλησιάζει ο εφιάλτης του χάους. Όσο όμως στις κάλπες δεν αποφασίζει ο πολίτης να στείλει σπίτι τους τους πολιτικούς, αλλά αντίθετα (έστω με κάποια παραπάνω αποχή ή χαλαρότητα) επιβραβεύει τους σχηματισμούς και τις παρατάξεις που έχουμε γνωρίσει, το σκηνικό δεν αλλάζει. Οι εκλεκτοί μας θα "δείξουν ανωτερότητα" (ο Χατζηδάκης είπε ότι δεν θα κάνει μήνυση...), θα πεισμώσουν, θα αρματωθούν λίγο καλύτερα και θα συνεχίσουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να είναι εκεί. Δεν θα φύγουν έτσι. Και η ζωή θα συνεχιστεί, λίγο στριμωγμένα και άχαρα, με κάποια τυράκια που θα αρχίσουν να μοιράζονται σταδιακά ("χρόνος υπάρχει"...) και με πολιτικές λύσεις που θα μας δώσουν ψυχολογική παράταση. Και θα μείνουν, πιστεύω, στο τραγικό τους περιθώριο αυτοί που (ίσως ρομαντικά, τουλάχιστον κάποιοι, σίγουρα όχι όλοι τους) δηλώνουν εραστές της επανάστασης και ονειρεύονται καταλήψεις ανακτόρων.

11 Δεκ 2010

Οι "γραφικοί" και οι "αστείοι"

Ας θυμηθούμε πάλι τα βασικά. Δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα (ή "ο τζάμπας πέθανε" επί το ελληνικότερον). Ένα έργο υποδομής έχει το κόστος του, που για να καλυφθεί υπάρχουν πολλές μέθοδοι, καμία από τις οποίες δεν είναι μονόδρομος. Οι πολιτικοί σε πολλές χώρες (και όχι μόνο στην υποτιθέμενη "μπανανία" μας αλλά και στη Γερμανία π.χ.) δείχνουν μια προτίμηση σε σχήματα "συμβάσεων παραχώρησης" που έχουν προφανή οφέλη γι' αυτούς: γρήγορη ολοκλήρωση του έργου, με δάνεια που εκταμιεύονται "τώρα" και αποπληρώνονται σε βάθος δεκαετιών. Θα εμπόδιζε κανείς την εφαρμογή πιο νοικοκυρεμένων, λιγότερο large λύσεων, που ταιριάζουν ίσως καλύτερα στην μικρή, χρεωμένη μας χώρα; Λύσεων που συνοψίζονται στο "κάνουμε λίγο-λίγο αυτά που μπορούμε και που κατά προτεραιότητα χρειαζόμαστε"; Ναι! Θα την εμπόδιζαν (για την ακρίβεια την έχουν συστηματικά εμποδίσει) όλοι ανεξαιρέτως οι τοπικοί πολιτικοί και λοιποί παράγοντες - αυτοί που "μας εκπροσωπούν" κοπτόμενοι για την περιφερειακή ανάπτυξη. Όταν διαμορφωνόταν ο βασικός σχεδιασμός των μεγάλων έργων, πόσοι τόλμησαν να πουν ότι, για παράδειγμα, η Ελλάδα δεν χρειάζεται 4λώριδο αυτοκινητόδρομο για τούρκικα αυτοκίνητα (μια Hochstrasse θα αρκούσε και θα στοίχιζε λιγότερο), δεν χρειάζεται αυτοκινητόδρομο για Καρδίτσα και άλλες πόλεις που δεν τον "σηκώνουν" λόγω χαμηλής κίνησης; Πόσοι δηλαδή αντιστάθηκαν στον γιγαντισμό; Όσοι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες - το "γραφικό 3%".

Στο τέλος του 2010 στην Ελλάδα τείνουμε στο φαινόμενο, "κάθε σύλλογος που σέβεται τον εαυτό του", κάθε "δημοφιλής δημοσιογράφος", ΜΚΟ, ο Σάββας Κωφίδης, συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα διάφορα Κουκουέ-Μπουλκουμέ, να αισθάνονται την ανάγκη να βροντοφωνάξουν το μεγάλο (che fece!) OXI στα διόδια. Η γραφικότητα των επιχειρημάτων (σύγκριση αβοκάντο με πορτοκάλια) όπως και των ίδιων των διαμαρτυρομένων είναι κάτι που δεν χρειάζεται σχολιασμό, φαίνεται από τα πρώτα δευτερόλεπτα των διάφορων βίντεο που κυκλοφορούν. Όλοι αυτοί τόσα ξέρουν, τόσα λένε - και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πουλάει τρέλα όταν εκφράζεται. Όμως, οι ειλικρινείς μου απορίες (για την υποκρισία του να είσαι υπέρ των έργων αλλά κατά της χρηματοδότησής τους, δεν έχω απορία πια...) είναι οι εξής:
(1) Οι βουλευτές που το 2007 υπερψήφισαν, χωρίς επιφυλάξεις, τους κυρωτικούς νόμους των συμβάσεων παραχώρησης στη Βουλή, με τι μούτρα βγαίνουν και λένε ότι διαφωνούσαν με τα διόδια (αυτό το λένε αρκετοί πασόκοι συμπεριλαμβανομένου, παρακαλώ, και αρμόδιου μέλους του υπουργικού συμβουλίου!) ή ότι δεν κατάλαβαν (!) τι ακριβώς ψήφισαν "εκείνη τη νύχτα";
(2) Πώς έχουμε αποδεχτεί ως κοινωνία, να φωνασκούν οι διάφοροι μάγκες (νομάρχες, δημοσιογράφοι όπως ο "έγκυρος" και "προοδευτικός" Βασίλης Λυριτζής) και να προτρέπουν τον κόσμο σε μια ενέργεια παράνομη όπως η μη πληρωμή των διοδίων επειδή απλά δεν "γουστάρουμε"; Αν θέλουν να είναι συνεπείς, γιατί δεν προτρέπουν το ίδιο για κάθε χρηματική συναλλαγή του πολίτη;

Μέχρις ενός σημείου, αυτή η συζήτηση ανήκει σε άλλο γήπεδο. Τα "αφεντικά" μας είναι "μεγάλα παιδιά" και, αν μέχρι τώρα δεν έχουν αντιδράσει έντονα σε ένα κράτος και μια κοινωνία που δείχνει να τους θεωρεί "γερμανοτσολιάδες", είναι δική τους υπόθεση.

Ωστόσο, στις εταιρείες υλοποίησης και διαχείρισης των μεγάλων έργων απασχολούνται μερικές χιλιάδες άνθρωποι πολλών ειδικοτήτων. Είμαι ένας απ' αυτούς και βρίσκω αισχρό, προσβλητικό, έως και κολάσιμο, το να βομβαρδιζόμαστε από δήθεν "ψαγμένες" διακηρύξεις που μιλούν για κλέφτες και πουλημένα τομάρια. Οι εργαζόμενοι στις παραχωρήσεις, την Εγνατία και παρόμοιες εταιρείες δεν είναι και δεν ανέχονται να χαρακτηρίζονται κλεπταποδόχοι. Πολλοί απ' αυτούς χτες βράδυ με το χιόνι καθάριζαν το δρόμο, όχι μόνο για να διαψεύσουν αυτούς που λένε ότι η Ελλάδα είναι άχρηστη, ότι "δεν υπάρχει κράτος" ούτε και υπεύθυνος ιδιώτης - αλλά πρώτα και κύρια γιατί αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν θα αφήσουν κανέναν λαϊκιστή να τους το πληγώσει.

Το "αστειάκι" πρέπει να σταματήσει. Είναι καιρός.

3 Δεκ 2010

Καληνύχτα, Saigon...

Σαν την ηρωίδα του βιβλίου Fatherland του Ρόμπερτ Χάρις, που δραπετεύει στην Ελβετία για να "πει την ιστορία της" γλιτώνοντας από το ζοφερό κόσμο των (νικητών, στο σενάριο του μυθιστορήματος) Ναζί, έτσι και τα Wikileaks - η ιστοσελίδα με τις αποκλειστικότητες - μετακομίζουν στην ίδια κιβωτό της ουδετερότητας (δηλ. σε ελβετική ηλεκτρονική διεύθυνση) μετά από το ένταλμα κατά του επικεφαλής τους, αυστραλού Assange.

Πρώτη φορά νομίζω ότι γίνεται τέτοιο κυνηγητό για να πιαστεί φερόμενος βιαστής. Τα θύματα κάθε είδους κακοποίησης θα νιώθουν άραγε δικαιωμένα ή, αντίθετα, εξοργισμένα; Τίποτε από τα δύο, το πιθανότερο, διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι η συγκεκριμένη κατηγορία είναι ένα όχημα για να επιταχύνει την εξουδετέρωση του Assange.

Η επαναστατική αλλαγή στον τρόπο που διαχέεται η πληροφορία είναι βέβαιο ότι κλονίζει αρκετούς - είτε κρατικούς φορείς που δυσκολεύονται να επικαλεστούν ζητήματα "εθνικής ασφάλειας", είτε ακόμη και εμπορικές επιχειρήσεις που χάνουν το πλεονέκτημα της επιλεκτικής πληροφόρησης και των ευκαιριών που αυτή πάντα συνεπαγόταν. Το πρώτο φαινόμενο είναι αυτό που συζητιέται περισσότερο, αλλά τις καθημερινές ζωές μας επηρεάζει περισσότερο το δεύτερο. Άραγε έχει αρχίσει μια αναπόδραστη πορεία προς τον ιδανικό κόσμο της αγοράς α-λα Άνταμ Σμιθ, όπου όλοι θα είμαστε άψογα ενημερωμένοι, οι τιμές θα ορίζονται από προσφορά και ζήτηση, και κανένα λαμόγιο δεν θα μετατρέπει την πιάτσα σε πεδίο εφαρμογής του "μονοπωλιακού ανταγωνισμού" με τον οποίο μεγαλώσαμε;

Δεν θα έρθει αναίμακτα ο καινούργιος κόσμος. Στο τέλος όμως θέλω να πιστεύω ότι θα τον δούμε - και οι εκπρόσωποι του παλιού (ancien régime), αν επιβιώσουν, θα φύγουν με ελικόπτερα, όπως Σαϊγκόν!

2 Δεκ 2010

Όμορφη και ανθρώπινη - δύσκολο;

Την ισπανική Άβιλα την είχαμε επισκεφθεί το 1998. Είναι από τις ομορφότερες πόλεις που έχω δει, κυρίως χάρη στα τείχη της που οριοθετούν εντυπωσιακά, όπως συνηθιζόταν κυρίως στον ύστερο μεσαίωνα, τη διεπαφή αστικού χώρου και υπαίθρου. Μόλις έμαθα ότι η Άβιλα, αν θυμάμαι καλά 1-2 ώρες οδήγησης δυτικά-βορειοδυτικά της Μαδρίτης (για όποιον έχει την περιέργεια να τη δει κάποτε), κέρδισε ευρωπαϊκό βραβείο για τις προσπάθειές της όσον αφορά την διευκόλυνση πρόσβασης των ΑμεΑ. Υποψήφια ήταν μια ακόμη ισπανική πόλη, η μεγαλούπολη της Βαρκελώνης (καθώς και η Κολωνία και το φινλανδικό Τούρκου), αλλά η "μικρή" τουριστική ατραξιόν της Καστίλης/Λεόν κέρδισε χάρη στο πρόγραμμα βελτίωσης υποδομών που εφαρμόζει συστηματικά από το 2002.

Μακριά από μένα τα "μοντέλα" που φέρουν το όνομα συγκεκριμένων χωρών. Δεν πιστεύω ότι αντιγράφονται και μεταλαμπαδεύουνται αυτούσιες οι "ρετσέτες" άλλων. Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η παραπάνω είδηση προέρχεται από την Ισπανία και όχι από τευτονική χώρα. Οι ισπανοί πριν σχετικά λίγα χρόνια θα πρέπει να ένιωθαν ότι ζουν, περίπου, στην πιο ανυπόληπτη χώρα της Ευρώπης. Αυτό άλλαξε. Πολλά αλλάζουν, αν το θελήσει κανείς.

Έντονες οι αντιδράσεις στις προτάσεις του προέδρου του ΣΕΒ

Σιγά μην αρχίσουμε να δουλεύουμε και Σάββατα, κύριε Δασκαλόπουλε!

1 Δεκ 2010

Άτρακτος

Φιλικό ζευγάρι απέκτησε αυτές τις μέρες δίδυμα (να τους ζήσουν!). Ακόμα και σήμερα που πολλές εξελίξεις είναι προγνωστές και σχετικά ελεγχόμενες, οι πολλαπλές κυήσεις δεν παύουν να έχουν κάτι το μυστηριακό. Απ' ό,τι ξέρω υπάρχει μια κληρονομικότητα στο φαινόμενο, καθώς και προδιάθεση. Γνώριζα μια κυρία που είχε γίνει πολύτεκνη με δύο μόλις γέννες. Θυμάμαι επίσης αρκετές περιπτώσεις φίλων, μονοζυγωτικών διδύμων, που επί πολλά χρόνια δυσκολευόμουν να τους ξεχωρίσω και έβρισκα τελικά κάποιες μικρές λεπτομέρειες που με βοηθούσαν. Δεν έμαθα ποτέ, πάντως, αν οι Dupont & Dupond (του Τεν-Τεν) ήταν πραγματικά δίδυμοι ή πολύ καλά μεταμφιεσμένοι.

Λίγο πριν γεννηθούν τα δίδυμα που προανέφερα, δυστυχώς πέθαναν δύο άλλα. Ήταν δύο αδέλφια από ένα χωριό της Πελοποννήσου, που βρέθηκαν στο λάθος σημείο - βρέθηκαν όμως μαζί. Την ώρα που, όπως φαίνεται, προσπαθούσαν να επισκευάσουν το αυτοκίνητό τους, ένα άλλο όχημα έπεσε πάνω του. Στη συνέχεια της καραμπόλας, το δικό τους όχημα προκάλεσε το θάνατό τους. Η τραγική σύμπτωση είναι σχεδόν λογοτεχνική. Δεν έχω μάθει κάτι παραπάνω γι' αυτούς τους δύο διδύμους, πέρα από το ότι ήταν πενήντα-κάτι ετών. Δεν ξέρω αν η ιδιότητά τους είχε συμβάλει στο να έχουν αρκετές κοινές δραστηριότητες στη ζωή τους. Νομίζω ότι δεν συμβαίνει συνήθως αυτό, τα δίδυμα τείνουν να είναι όπως τα άλλα αδέλφια. Γεγονός παραμένει ότι οι ζωές τους σχημάτισαν μια άτρακτο, που έκλεισε τις προάλλες - γεννήθηκαν μαζί και πέθαναν μαζί.

26 Νοε 2010

Φράουλες, αίμα και Τζουγκασβίλι

Όλο και περισσότεροι γίνονται ανάμεσά μας αυτοί που δεν θέλουν να ακούσουν.

Διάφοροι ξενόφοβοι δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε για ένταξη, διαχωρισμό ήρας από στάρι, έλεγχο, προσπάθεια, ισότιμο ανθρωπισμό. Θέλουν μόνο αίμα. Και φτηνές φράουλες, απ' αυτές που παράγονται με τη δουλειά των κατά τα άλλα επικίνδυνων τύπων που θα μας εξισλαμίσουν.

Διάφοροι κρατιστές δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε για εξορθολογισμό, σπάσιμο ταμπού, κατάργηση εξωφρενικών προνομίων. Φουσκώνουν τις απώλειες εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων και λένε ότι έχουν χάσει περίπου 50% (!), ενώ ισχυρίζονται ότι το κράτος μας έχει περιθώρια για να γίνει ακόμη μεγαλύτερο, έως και γενναιόδωρο.

Γύρω στο '90 που ξηλώνονταν κάποιες κουρτίνες, τους πρώτους θα τους λέγαμε Φασισταριά και τους δεύτερους Σταλινικούς. Τώρα δεν τολμάμε. Γιατί; Δώσαμε τόσο χώρο στα άκρα και στις ακρότητες που τα κάναμε mainstream; Έδωσε τόσο κακό όνομα ο Καραμανλής στο μεσαίο χώρο και στο "δε συνεργαζόμαστε με τα άκρα"; Τα έκανε μπάχαλο η σύμπλευση Γιωργάκη με ΛΑ.Ο.Σ.; Μήπως δεν είναι αυτοί Φασισταριά και Σταλινικοί αλλά απλά εμείς οι άλλοι (hoi polloi?) είμαστε Μαμούχαλοι, Δειλοί, Μοιραίοι και Άβουλοι (αντάμα);

Πείτε μου, βρε παιδιά, τι στο καλό συμβαίνει εδώ πέρα;

19 Νοε 2010

Τούμπα, Στάλινγκραντ, Βιετνάμ*

Νέα αγωνία για την τύχη του Μετρό Θεσσαλονίκης.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο υποστηριζόμενος από την κεντροαριστερά εκλεγμένος δήμαρχος (Κυρ) Γιάννης Μπουτάρης σκοπεύει να προτείνει τη μετονομασία του σταθμού στο Παπάφειο (περιοχή Τούμπας).

Ο σταθμός αυτός είναι "πολύπαθος" καθώς για αρκετό διάστημα ο Μητροπολίτης Άνθιμος συμμετείχε σε συζητήσεις που αφορούσαν την εμπλοκή του πολυαναμενόμενου συγκοινωνιακού μέσου με τους χώρους του Παπαφείου ιδρύματος.

Όλα όμως δείχνουν ότι, μπροστά στον πάταγο που θα ξεσηκώσει η (κάτωθι εικονιζόμενη) ιδέα του κ. Μπουτάρη, οι έως τώρα διαμάχες θα ωχριούν.

Ο νικητής των εκλογών ισχυρίζεται ότι η ονομασία δεν επιλέγεται για να προκαλέσει αλλά για να μας κάνει όλους να χαμογελάσουμε: είναι ένα χιουμοριστικό κράμα, με συστατικά τον ομώνυμο παριζιάνικο σταθμό μετρό αφενός - και το αντάρτικο, και αργότερα γηπεδικό, σύνθημα αφετέρου.

Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι θα το δουν έτσι όλοι.

*Ευχαριστώ τον Π.Κ. για την έμπνευση!

17 Νοε 2010

Τι είδε ο "λουξεμβούργιος", part II

Πέρα από το σχολιασμό φυσιογνωμιών, ο φίλος από τη δυτική Ευρώπη παρατήρησε στις τηλεοπτικές οθόνες της βραδιάς των εκλογών ότι απουσίαζαν οι γυναίκες. Αυτό αντανακλάται και στο αποτέλεσμα: Μόνο 9 γυναίκες δήμαρχοι, από τις οποίες τις περισσότερες ψήφους πήρε η εικονιζόμενη Χαρούλα Ουσουλτζόγλου στη Βέροια. Στις μνήμες μάλλον θα μείνει εντονότερα η χήρα Αποστολάκη, που κέρδισε στη Νέα Φιλαδέλφεια χάρη σε ψήφο συμπάθειας αλλά και χάρη στον ...Χάρη Τομπούλογλου (τεράστιο πολιτικό μέγεθος...), που ήταν ο αντίπαλός της στον β' γύρο. Λόγω μεγέθους των δήμων στους οποίους κατέβαιναν, σημαντικό αριθμό ψήφων (παρά τα μάλλον περιθωριακά ποσοστά τους, ιδιαίτερα της πρώτης) συγκέντρωσαν η Πορτάλιου του Σύριζα (Αθήνα) και η Παντελάκη του ΚΚΕ (Πειραιάς). Ε, κάπου εκεί τελειώνει το πράγμα. "Αυτή είναι η Ελλάδα"; Φοβάμαι πως ναι. Κρίμα στις ποσοστώσεις...

15 Νοε 2010

Ολική επαναφορά!

"ΚΙ ΑΝ ΘΥΜΩΣ';"

- "Γιατί να θυμώσ';"

- "Που θα του 'ρθει στην εκκλησιά ο Μπουτάρ'ς."

- "Σιγά μη θυμώσ'! Από παλιά γουστάρ' να 'χει κοντά τ' πολιτικούς. Ε, θα γουστάρ' και Μπουτάρ'!"

Τα παπούτσια στο χέρι του Νικήτα

Bravo Yorgos

Σου λένε Πάτρα, Πειραιά

"Δεν ήταν και τόσο αποδοτικιά!"

Τούμπα, Τούμπα, παραρά, Τούμπα, Τούμπα, πάρα ράρα

Τη Δευτέρα 15 Νοεμβρίου θα εφαρμοστούν έκτακτα κυκλοφοριακά μέτρα κατά μήκος της εθνικής οδού Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Αιτία, η μεταφορά στη συμπρωτεύουσα του μεγαλύτερου αριθμητηρίου (άβακα) του κόσμου, κατά παραγγελία του οριακά ηττημένου υποψήφιου δημάρχου κ. Γκιουλέκα, για να βοηθήσει στην επανακαταμέτρηση των ψήφων που ο ίδιος ζήτησε. Το μεγάλο μέγεθος του άβακα καθιστά αναγκαία την διακοπή κυκλοφορίας στο ρεύμα ανόδου της εθνικής, καθώς χρειάζεται διευκόλυνση για να περνά από τις στροφές χωρίς να παίρνει ...Τούμπες.

11 Νοε 2010

Τσεκουρέιτορ

Με τον φίλο μου από το Λουξεμβούργο κάναμε μαζί ζάπινγκ την εκλογική βραδιά της 7/11. Κάποια στιγμή είδε τον κ. Βορίδη να μιλά. Μου είπε ότι φυσιογνωμικά ο πολιτικός του ΛΑ.Ο.Σ. θα μπορούσε να είναι ένας μέσος πολιτικός από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα. Λογική η σκέψη, για όποιον δεν ξέρει το παρελθόν του τσεκουρέιτορ. Όταν οι παλιοί ακραίοι μεγαλώνουν και μαλακώνουν, άλλοι παίρνουν τη θέση τους. Όταν ξεγελιόμαστε για το ότι η στήριξη Καρατζαφέρη στον Νικήτα δήθεν ενσωματώνει και εξουδετερώνει την αθηναϊκή ακροδεξιά, εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή και εκφράζει πολιτικά (κερδίζοντας θέση στο δημοτικό συμβούλιο) τη βίαιη, ξενοφοβική προσέγγιση, που δεν είναι πια τόσο περιθωριακή.

Η ακρότητα εκτρέφεται κυρίως από αντικειμενικές συνθήκες. Η κοινωνία έχει ανάγκη σοβαρές "ενέσεις" λογικής και μετριοπάθειας, από πολιτικούς που πρέπει να έχουν και λίγο χάρισμα, για να εμπνεύσουν και να πείσουν - κάτι που απαιτεί δουλειά και δεν επιτυγχάνεται σε ένα προεκλογικό δίμηνο, ούτε φυσικά στο μεσοδιάστημα α' και β' γύρου...

8 Νοε 2010

Ανήμερα της οκτω(νοεμ)βριανής επανάστασης

Το εκλογικό σώμα φέρθηκε μάλλον προβλέψιμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές της 7/11/2010. Δεν ανέδειξε κανέναν σοβαρό τρίτο πόλο απέναντι στο δικομματισμό, δεν απείχε τόσο μαζικά ώστε να τεθεί θέμα "ηθικής (μη) νομιμοποίησης" των αποτελεσμάτων, ουσιαστικά δεν άλλαξε τους συσχετισμούς. Νομίζω ότι δικαιώνονται οι εκτιμήσεις που έγιναν σε αυτό το ιστολόγιο τον περασμένο Ιούλιο. Η κυβέρνηση, παρά την φαινομενική παλινωδία όσον αφορά τη σημασία που (δεν) θα έδινε στις τοπικές εκλογές (κίνηση που κι αυτή μάλλον λειτούργησε ευεργετικά στο τέλος, σαν κοφτή "τιμονιά" που πέταξε έξω τον αττικό Δημαρά), θα πρέπει να βλέπει με ανακούφιση τα εξής:
- Πρώτον, το γεγονός ότι οι εκλογές φεύγουν -χωρίς μεγάλες "πληγές"- νωρίς από τη μέση, πριν να ξύσουμε -όπως αναμένεται- τον πάτο ως χώρα όσον αφορά τα οικονομικά
- Δεύτερον, το ότι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι κυβερνητικοί υποψήφιοι δείχνουν να έχουν μια ελπίδα για το δεύτερο γύρο, για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια

Ο γλυκούλης ελληνικός λα(γ)ός, που υποτίθεται ήταν τόσο απογοητευμένος από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, έμεινε για μια ακόμη φορά στη γκρίνια, αποφεύγοντας ανατροπές. Θα τιμωρούσε όσους μας έφτασαν εδώ, όσους είπαν ψέματα για να εκλεγούν, όσους (και καλά) καταστρατήγησαν το Σύνταγμα... Ναι, καλά - λέμε και καμιά κουταμάρα για να περνά η ώρα! Σιγά μη σκιστεί το περιτύλιγμα.

4 Νοε 2010

Δεν θέλω U!

Τρεις μέρες πριν τις εκλογές, μάθαμε ότι για να μετακινηθείς από τον Περισσό προς τη (σχεδόν διπλανή!) Λυκόβρυση, χρειάζεται μια γραμμή μετρό μήκους 33 (!) χιλιομέτρων, που θα περνά από το κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται για μια παραλλαγή της περίφημης γραμμής U, που είχε ανακοινωθεί και παλιότερα, πλην όμως δεν ήταν τόσο προφανές το πώς θα χρηματοδοτηθεί - μπήκε λοιπόν στο ψυγείο, για να ξαναβγεί σήμερα. Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν ότι, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ανακοινώνονται επεκτάσεις και διακλαδώσεις που καθιστούν την τέταρτη γραμμή του μετρό κανονική "ραχοκοκαλιά" (κυρτή βέβαια), που εξυπηρετεί (στα χαρτιά, φυσικά, αλλά ...κοντός ψαλμός αλληλούια, σε μερικές δεκαετίες κάτι θα έχει ξεκινήσει) όσο το δυνατόν περισσότερους δήμους της Αττικής. Τι Ηλιούπολη, τι Λυκόβρυση, τι Περισσός... μόνο στη "ΒουΒουΒα" δεν το "πήγαν".

Όχι, παίζουμε! Άρμα Πολιτών ο "ρεπόρτερ"; Υπερσύγχρονους συρμούς, χωρίς ηλεκτροδηγό μάλιστα, εμείς. Περιμένω πάντως την πραγματική, δηλ. τεχνοκρατική πρόταση για τις νέες γραμμές μετρό. Δεν είναι δυνατόν μετά από τόσο καιρό, που υποτίθεται το μελετούσαν το πράγμα, να προκύπτει αυτό. Θα τους χαρώ στο Υπ. Υπομεδί αν ξεφύγουν από το U (το "Ι" είναι πολύ πιο ενδεδειγμένο ως σχήμα γραμμής μετρό) και επίσης αν ξανασκεφτούν το πόσο σημαντικό (δεν) είναι να μπαίνουν στη λογική του "κάθε γειτονιά και σταθμός", στην οποία τους σέρνουν οι, ακόμη πολυάριθμοι, δήμοι (άτολμε Καλλικράτη!) - ιδίως αυτοί του πυκνοκατοικημένου "ντόνατ" που περιβάλλει το αθηναϊκό κέντρο και που ίσως, λέμε ίσως, θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί και χωρίς γραμμές υψηλής μεταφορικής ικανότητας.
















Στ' άρματα!

29 Οκτ 2010

Ένας γύρος αρκεί

Πριν τις προηγούμενες τοπικές εκλογές, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε θέσει το 42% ως όριο για την εκλογή του σχετικώς πλειοψηφούντος δημάρχου/νομάρχη από τον πρώτο γύρο. Την πολιτική αυτή επιλογή την είχαμε "περιποιηθεί" δεόντως στο laspi.gr. Πώς να το κάνουμε, υπάρχει ένα θέμα ηθικής νομιμοποίησης, όπως υπάρχει άλλωστε (ίσως λιγότερο "καραμπινάτο") και με τα "ενισχυμένα" συστήματα που εφαρμόζονται ανελλιπώς στις εθνικές μας εκλογές: αφήνουν τον (απολύτως) μειοψηφούντα (πλην σχετικώς πλειοψηφούντα) να διοικήσει μόνος του.

Η νεοδημοκρατική στόχευση ήταν σαφής, όπως και αυτή των πασόκων, που θεωρούν ακόμη (κι ας έχουν περάσει δεκαετίες από τον Θοδωρή Καλούδη και τις "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις") ότι με την "κλασική" προσέγγιση των 2 γύρων (που έσπευσαν να επαναφέρουν φέτος) παίζουν στο δικό τους γήπεδο - ποντάροντας στην υποστήριξη των λοιπών συνιστωσών της κεντροαριστερής πλειοψηφίας που, υποτίθεται, ενυπάρχει στο ελληνικό εκλογικό σώμα.

Με την αντιμνημονιακή στάση της (έστω και κατακερματισμένης) αριστεράς, την απομάκρυνση της χώρας από τις πολωτικές λογικές των '80s και την πιθανή αδυναμία (τόσο του Παπανδρέου Jr Jr όσο και των βασικών του φετινών υποψηφίων) να επιτύχουν συσπείρωση των "προοδευτικών" δυνάμεων, το εγχείρημα άρσης του ορίου "42%" μπορεί να μην αποδώσει τα αναμενόμενα από πλευράς κυβερνώντων.

Αυτό βέβαια είναι πρόβλημα άλλων. Εμένα ως πολίτη με ενοχλεί (πάντοτε με ενοχλούσε) πρωτίστως η λογική "τσουβαλιάσματος" που ακολουθούσε το Πασόκ (αλλά και η ΝΔ από τότε που έπαψε να είναι ανάδελφη πολιτικά), ότι δηλαδή οι δημοκρατικές (αντίστοιχα φιλελεύθερες) δυνάμεις όφειλαν να χωθούν στο μαντρί - για να φύγει (ή να μη βγει) ο άλλος. Τα πράγματα θα όφειλαν να είναι πιο απλά (και πιο οικονομικά - γιατί να τρέχουμε δις, ξοδεύοντας (ως χώρα) κάποια δισ., στα εκλογικά τμήματα;). Όπως είχε πει ο Αρσένης (σύζυγος Λούκας) όταν ήταν κομματάρχης (με το κόμμα ΕΣΚ - το '89, νομίζω, που κατ' εξαίρεση εφαρμόστηκε ένα σχεδόν αναλογικό εκλογικό σύστημα), "αν θέλουμε να μη βγει η δεξιά, αρκεί να μην ψηφίσουμε τη Νέα Δημοκρατία".  

Τόσο απλά! 

Με αυτόν τον τρόπο, αν π.χ. στην Αθήνα δεν "γουστάρουμε" Κακλαμάνη, τότε θα ψηφίσουμε αυτόν που "γουστάρουμε" (τον Καμίνη, την Πορτάλιου, το Σοφιανό, τον Αμυρά). Αν είναι μάγκας ο Καμίνης (ή όποιος άλλος), θα βγει αυτοδύναμος (κατά προτίμηση με ένα αναλογικό σύστημα), αλλιώς θα φτιάξει ένα σχήμα συνεργασίας με συγγενείς πολιτικές δυνάμεις μέσα από το δημοτικό συμβούλιο.

Πανεύκολο; Θα αργήσουμε πάντως να το δούμε...

Συμπερασματικά, σε ό,τι με αφορά:

Ένας γύρος αρκεί. Ο δεύτερος βαρυστομαχιάζει. Εγώ, σε κάθε περίπτωση, φέτος θα μείνω στον έναν (και πολύς μου είναι). Στις 14 Νοέμβρη καλώς εχόντων θα πάω εκδρομή. A Dios le pido.

27 Οκτ 2010

Το Βισύ

Μια χερσόνησος, κάπου στα νοτιοανατολικά, γίνεται τόπος περιορισμού των "λεπρών" & διεφθαρμένων αλλά και - πώς το είπαν; Α, ναι: - "πολιτικό εργαστήριο", με διαχειριστή έναν μαιτρ της στρατηγικής σκέψης και έμπιστο των ισχυρών.

Ευτυχώς οι ηρωικοί maquis (Μ.Α.ΚΙ.) αντιστέκονται σθεναρά...

(Η φωτό του marechal εκλάπη από το antinews.gr)



















21 Οκτ 2010

Ο Άγιος, η φοβέρα, οι παίδες εν καμίνω

Θα ήθελα πολύ να ψηφίζω στην πόλη που μένω ή σε κάποιο από τα δύο νησιά με τα οποία σχετίζομαι. Προς το παρόν όμως παραμένω ψηφοφόρος Αθηναίων (μια και η πρώτη μου γειτονιά ήταν στην Πλατεία Αμερικής), κι έτσι οι τοπικές εκλογές για μένα ήταν και παραμένουν πολιτικό γεγονός και όχι αυτοδιοικητικό. Από το 1986 που άσκησα το "υποχρεωτικό δικαίωμα" ψήφου, είδα
- την πόλη να τιμωρεί τον μαυρογυαλάκια Μπέη και μετά να εκλέγει οριακά τον Τρίτση στην "τιτανομαχία" εναντίον Μελίνας,
- τον "κύριο Τίποτα" να νικά τον αμετροεπή Πάγκαλο και 4 χρόνια μετά να σαρώνει ως ο απόλυτος (α)πολιτικός σταρ
- την Ντόρα και τον Νικήτα να δίνουν συνέχεια στη δεξιά κυριαρχία, εναντίον αντιπάλων που αποτελούσαν κλασικές περιπτώσεις "token opposition", δηλαδή: που κατέβηκαν για να χάσουν.

Για τον Καμίνη δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω αν αποτελεί παρόμοια περίπτωση χαμένου από χέρι. Είναι πιο εύκολο να το μαντέψεις για άλλους, όπως π.χ. ο Μπόλαρης (Πασόκ - Κεντρική Μακεδονία, αν δεν ξέρετε) ή ο ταλαίπωρος ο Κικίλιας. Προσωπικά βρήκα αρκετά άγαρμπη την εμφάνισή του στο σκηνικό των φετεινών εκλογών. Κάπου προς το τέλος Αυγούστου, εκεί που κάναμε τα μπάνια μας, μας είπε ότι θέλει να γίνει δήμαρχος της Αθήνας, υπό τον όρο ότι θα τον στηρίξει το Πασόκ! "Δεν άκουσα, πώς είπατε, ορίστε"; Έχει μείνει κάποτε στην Αθήνα και εργάζεται σ' αυτήν. Το ότι είναι κάτοικος Χαλανδρίου θα το θεωρούσα πραγματικά δευτερεύον αν με κάποιο τρόπο μπορούσε να αποδείξει (π.χ. συμμετέχοντας σε ομάδες εργασίας, εκδηλώσεις κ.λπ.) ότι μελετούσε τα προβλήματα της πόλης κι ότι πριν από την "τούρλα του Σαββάτου" είχε άποψη, ίσως και προτάσεις.

"Τα προβλήματα της πόλης"... Μιας πόλης που στην πραγματικότητα δεν σταματά στα Πατήσια και την Πάντειο, ωστόσο ο Καλλικράτης δεν της έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει μια πραγματικά μητροπολιτική διοίκηση. Μιας πόλης που ταυτόχρονα είναι και πρωτεύουσα, και έδρα περιφέρειας, κι αυτό σημαίνει ότι δεν θα πάψουν να μπλέκονται στα πόδια της παντοδαποί "φορείς" (π.χ. όταν μπαίνουμε σε θέματα κυκλοφοριακά-συγκοινωνιακά, πολιτιστικά αλλά και περιβαλλοντικά). Έστω όμως κι έτσι - υπάρχουν προβλήματα που είναι αμιγώς αθηναϊκά, πέρα βέβαια από τα σκουπίδια, τα δημοτικά τέλη και άλλα "πεζά". Υπάρχουν;... Ναι, το εξής ένα: "Άγιος Παντελεήμων"*, δηλαδή αθηναϊκό inner city.

(*Την έχασε την επικοινωνιακή ευκαιρία, παρεμπιπτόντως, ο Καμίνης. Να πάει στο ναό ανήμερα του Αγίου, 27/7, ή την παραμονή στο πανηγύρι, και να πει "κάτι", έστω ένα soundbite για τα δελτία!)

Ο καθένας στην Ελλάδα έχει πια άποψη για τον Άγιο Παντελεήμονα και τις λοιπές υποβαθμισμένες γειτονιές. Μόνο που τα πράγματα δείχνουν να έχουν ξεφύγει από την "εκφορά λόγου". Δείχνει να υπάρχει μια αμήχανη αναμονή του δεύτερου γύρου, όπου πρώτος νοείται το ξέσπασμα του Δεκεμβρίου 2008 (αν αφαιρέσουμε τη γαρνιτούρα περί εξεγερμένων "νιάτων" και θυμηθούμε ότι πάνω από τους μισούς συλληφθέντες ήταν αλλοδαποί). Και ταυτόχρονα, η ζωή συνεχίζεται με "μεμονωμένα" περιστατικά που οδηγούν στην ίδια συνισταμένη. Το ερώτημα, ποιος δήμαρχος θα τη "λουστεί" και πότε, μπορεί να είναι δευτερεύον.

20 Οκτ 2010

Το πόδι της Μαριλίζας

Λες και ήταν συνεννοημένοι, αρκετοί φιλικά διακείμενοι στην κυβέρνηση αποφάσισαν σήμερα, 20/10/2010, να γράψουν "κάτι" για τον αντικαπνιστικό νόμο και το πρωτοφανές - πλην αναμενόμενο - "φτύσιμο" που αποφάσισαν να του κάνουν οι ιδιοκτήτες εστιατορίων, καφέ, ...όμπαρων και κανονικών μπαρ.

Hello-o!!


Μόνο ως αστείο θα μπορούσε κανείς να εκλάβει ισχυρισμούς ότι η ελληνική κοινή γνώμη ήταν απόλυτα έτοιμη για την απαγόρευση καπνίσματος, πριν από 1,5 μήνα που αυτή ξεκίνησε να (ξανα)εφαρμόζεται.

Το πρόβλημα ήταν στον ίδιο το Νόμο Μαριλίζας, ο οποίος αποτελεί τροποποίηση του Νόμου Μητσάρα, επί το αυστηρότερο ή μάλλον το "όλα τα σφάζω" (γράφοντας "στο πόδι") - σε βαθμό που να τον καθιστά ακόμη πιο δύσκολο στην εφαρμογή.

Παράδειγμα, τα καπνιστήρια στους χώρους εργασίας. Όποιος ήταν νομοταγής και τα έφτιαξε ακολουθώντας τον Νόμο Μητσάρα (με εξαερισμό και ό,τι άλλο προβλεπόταν), τώρα με τον Νόμο Μαριλίζας, ένα μόλις χρόνο μετά δηλαδή, πρέπει να τα γκρεμίσει ή να τα αχρηστεύσει! Η συνέχεια του κράτους...

Τι θα κάνει τώρα ο κ. Παπουτσής (υπουργός Προστασίας Πολίτη) με τους επαγγελματίες που δηλώνουν απροκάλυπτα ότι θα παραβιάσουν το νόμο και θα βάλουν τα τασάκια στα τραπέζια, "κύριε"; (Η έκφραση ανήκει στον απερίγραπτης αισθητικής πρόεδρο του συλλόγου τους.) Θα στείλει τα ΜΑΤ; Όπως δεν τα έστειλε και με τους φορτηγατζήδες; Θα τολμήσει νομοταγής καταστηματάρχης να κάνει καταγγελία; Μακάρι (και επίσης, μακάρι να μην του το κάνουν λαμπόγυαλο), αλλά θεωρώ ότι υπάρχει πρόβλημα στη - διαχρονική, δυστυχώς - τακτική του κράτους (εδώ και αλλού) να βασίζεται στη ρουφιανιά.

Δεν λυπάμαι τους καπνιστές και δέχομαι ότι πρέπει να ταλαιπωρηθούν - όσο κι αν βρίσκω υποκριτική την τακτική των κρατών, που κόπτονται για τα θέματα υγείας και ταυτόχρονα αφήνουν νόμιμο τον καπνό και τον φορολογούν "αβέρτα".

Έχω όμως σοβαρότατο ζήτημα με την παγίωση της αντίληψης ότι οι νόμοι είναι κουρελόχαρτα. Και σε αυτό δεν μου φταίνε τόσο οι όποιοι επαγγελματίες, αλλά πρωτίστως εκείνοι που μας γεμίζουν τα αυτιά με μεγαλοστομίες που όμως δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν.

(Εύχομαι να κάνω λάθος σε όλα όσα γράφω και να είναι "απλά" ζήτημα χρόνου.)

Στη φωτό: Λ. Σ. Μενόττι, πρώην κώουτς της ποδοσφαιρικής εθνικής Αργεντινής και μανιώδης καπνιστής, και παραδίπλα το πορτραίτο του επαναστάτη Τσε.

19 Οκτ 2010

We are islands, but never too far

Ένα φιλόδοξο σχέδιο ζεύξεων των κυριότερων νησιών της χώρας είναι στα σκαριά, υπό τη μορφή ευγενούς άμιλλας μεταξύ υπουργείων. Έτσι, μετά την πρόσφατη εξαγγελία του κ. Ρέππα για οδική σύνδεση της Σαλαμίνας και της Λευκάδας με τη στεριά, ακολούθησε αναφορά και της κας Μπιρμπίλη για ένταξη της νησιωτικής χώρας σε ενιαίο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Με δεδομένη την εμπειρία της (κανονικής) Δανίας, αυτής του βορρά, αλλά και της υπερατλαντικής υπερδύναμης (βλ. σύνδεση των νησιών Florida Keys με την πολιτεία του Jeb Bush), θα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι σε μερικές δεκαετίες η χώρα μας θα αποκτήσει σταθερούς συγκοινωνιακούς διαδρόμους, μέσω των οποίων οι ευλογημένοι αυτοκινητόδρομοι θα οδηγούν στο σύνολο, σχεδόν, των νησιών μας (βλ. σχέδιο) και φυσικά θα διοχετεύονται και άλλες παροχές (οπτική ίνα, ενέργεια κ.λπ.). Τότε, ίσως, θα άρουν και τις αντιρρήσεις τους όσοι (π.χ. Βγενόπουλος, Παπαχελάς) ήταν αντίθετοι στην κατάργηση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας - ο διάλογος για την ακτοπλοΐα θα είναι χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, οι φόβοι τουρκικών επιθέσεων φιλίας ("ελάτε μπρε kardeşlerimiz να σας ηλεκτροδοτήσουμε φτηνά") θα διασκεδαστούν, ενώ -τέλος- οι αεροπορικές συγκοινωνίες θα εξορθολογιστούν και οι Aegean, Olympic κ.ά. θα πάψουν να ποντάρουν στη νησιωτικότητα και τους δήθεν εθνικούς λόγους για να χρεώνουν π.χ. το Αθήνα-Σάμος πιο ακριβά από πολλές ενδοευρωπαϊκές πτήσεις.


15 Οκτ 2010

Συνέβη στην Αθήνα

Γράφω (σε μπλογκ τρίτου) για τους διαμαρτυρόμενους της Ακρόπολης:

- Συμβασιούχοι ήταν, έληξε η σύμβασή τους, και μάλιστα άκουσα ότι δεν είχαν καμία σχέση με την Ακρόπολη την οποία απέκλεισαν (αλλάζοντας λουκέτα και λέγοντας στους τουρίστες, "δεν πειράζει, να πάτε να δείτε την Αρχαία Αγορά").

Μεταξύ άλλων στις απαντήσεις διαβάζω για outsourcing και ΔΟΛ (χωρίς όμως να έχω μιλήσει γι' αυτά) και έρχομαι αντιμέτωπος με το αμείλικτο ερώτημα:

- Σαν εικόνα, τι σε ενοχλεί πιο πολύ: οι απολυμένοι που μπλοκάρουν την Ακρόπολη, ή τα ΜΑΤ να ρίχνουν χημικά μες τον αρχαιολογικό χώρο; 

Και απαντώ:

- Έχουμε στοιχεία για το αν τα χημικά των ΜΑΤ έκαναν ζημιά στον αρχαιολογικό χώρο και σε αρχαία μνημεία; Αν ναι, συμφωνώ μαζί σας.

Επανέρχεται ο έτερος σχολιαστής:

- Σχετικά με το outsourcing επειδή μοιάζει να είναι πανάκεια για το παρόν σύστημα, ακόμα κι αν δεν ειπώθηκε ακόμα, θα ειπωθεί, είμαι βέβαιη: είναι χαρακτηριστικό πως σημαντικές αναγκαφές, όπως πχ το Ακρωτήρι [στη] Σαντορίνη, ολοκληρώθηκαν χάρη σε λεφτά του ΔΟΛ. Θα μου πεις, καλά έκανε το κράτος και πήρε τα λεφτά. Και θα σου πω: με ποιο αντάλλαγμα; Δεν νομίζω πως ο ΔΟΛ είναι απλά γενναιόδωρος και χαρίζει λεφτά για να γίνει δουλειά σε μια ανασκαφή.

Κι όλα αυτά χωρίς να έχω μιλήσει για ΔΟΛ & outsourcing. Το γουδί, το γουδοχέρι!

Και για τα χημικά, τι λέει;

- Όσο για το αν τα χημικά βλάπτουν τα μάρμαρα, ναι, τα βλάπτουν. Το μάρμαρο είναι αρκετά ευαίσθητο υλικό: έχει υποστεί ανεπανόρθωτες φθορές ήδη από την ατμοσφαιρική μόλυνση. Κάποια από τα χημικά στοιχεία του προκαλούν μια χημική αντίδραση που το "σκάει" μετατρέποντάς το σε κάτι σαν πωρόλιθο. Ένα από αυτά είναι το CO2. Τα χημικά που ρίχνουν οι μπάτσοι έχουν της Παναγιάς τα μάτια μέσα. Πέρα από αυτό όμως, σαν εικόνα βρίσκω τη βρίσκω βέβηλη, αποκρουστική και απαράδεκτη τη χρήση τέτοιας βίας πάνω στον ιερό βράχο.

Εγώ όμως δεν ρώτησα γενικά και θεωρητικά για το μάρμαρο και το τι του κάνουν τα κακά χημικά (των κακών μπάτσων). Ήταν ξεκάθαρο αυτό που έγραψα: Έχουμε στοιχεία ότι η συγκεκριμένη ενέργεια (btw, τι πάει να πει "τέτοια βία", δεν τους βασάνισαν κιόλας τους διαδηλωτές) έκανε ζημιά στον χώρο και τα μνημεία;

Δεν με πειράζει καθόλου να λέει ο καθένας αυτό που ούτως ή άλλως έχει στο μυαλό του, απλά όταν το πράττει στο πλαίσιο ενός διαλόγου, ας κάνει τον κόπο να δίνει και λίγη σημασία (διαβάζοντας με στοιχειώδη προσοχή) σε αυτά που έχει πει ο άλλος... Δεν βλάπτει.

Anyway...

Για να βγάλουμε από τις μνήμες μας το χθεσινό "κακό συναπάντημα" και να μην κλείσουμε με γκρίνια, ιδού φωτογραφία μιας παλιάς, πολύ πιο ευχάριστης (συγκριτικά με "ΜΑΤ" και διαδηλωτές) ανθρώπινης παρουσίας στον Παρθενώνα (Jane Mansfield - υποθέτω στο περιθώριο της ταινίας του τίτλου για τους 1ους σύγχρονους Ολυμπιακούς).

Και μετά θα πάνε για Christmas shopping?

Για την αναγκαιότητα των "μέτρων" ή την ενδεχόμενη ύπαρξη ρεαλιστικών εναλλακτικών έχουν μιλήσει πολλοί και πολύ (δεν εξαιρούμαι), όπως και για την αποτελεσματικότητα, το περιεχόμενο και τη μορφή των αντιδράσεων. Θα σταθώ λίγο στη χθεσινή προαναγγελία απεργιακής κινητοποίησης από τη ΓΣΕΕ για τις 15 Δεκεμβρίου - δηλ. 2 μήνες και μία μέρα αργότερα (πώς λέμε "αιωνιότητα και μια μέρα";). Δεν δείχνει μια συνδικαλιστική οργάνωση που "καίγεται". Μάλλον δημιουργεί την εντύπωση ότι πάει να "βγάλει την υποχρέωση". Ελπίζω αυτή η εντύπωση να οφείλεται στην ανεπαρκή προβολή των άλλων ενεργειών στις οποίες, δεν μπορεί, σίγουρα θα προβαίνουν οι εθνικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Ξέρετε: Ενεργειών ενημέρωσης των εργαζομένων για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους (έχει πολλή δουλειά να γίνει σε αυτόν τον τομέα), συζήτησης για το εφικτόν του να υπάρχει (σήμερα, στην Ελλάδα) πλήρης απασχόληση με μίνιμουμ μισθό 1200 € (ναι, υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουν αυτό), κ.λπ. Μακάρι να συμβαίνουν πράγματα και να είμαι απλά εγώ ο άδικος, που υποψιάζομαι ότι κάποιοι αξιοποιούν συγκεκριμένες κομματικές πλειοψηφίες και "περνούν" αποφάσεις που έχουν ληφθεί ...διαθεσμικά.

13 Οκτ 2010

We told you so!

Με την κινητικότητα που χαρακτηρίζει τελευταία την οικογένεια Μητσοτάκη και την κυρία Μπακογιάννη ειδικότερα, δεν μπορώ να μην ανασύρω το άρθρο που είχε δημοσιεύσει η λάσπη (η) εν έτει 2004.

9 Οκτ 2010

Όπως λάχει

Δηλαδή, αν επικρατήσουν οι αντιμνημονιακοί υποψήφιοι, θα έχουμε πόλεις και περιφέρειες που θα αποτελούν νησίδες απαλλαγμένες από την εφαρμογή του Μνημονίου και των δεινών του;

Κάτι σαν τους αποπυρηνικοποιημένους Δήμους της αξέχαστης ειρηνιστικής δεκαετίας του '80;

8 Οκτ 2010

Παλουκιστάν

Ποιες είναι οι πέντε μεγάλες συγκοινωνιακές υποδομές που κατά τη γνώμη σας θα χρειαζόταν να αποκτήσει το συντομότερο δυνατό η Ελλάδα;

Προφανώς σε αυτή την ερώτηση υπάρχουν μερικά εκατομμύρια πιθανές απαντήσεις, και μάλιστα λογικοφανείς.

Ήταν πάντως έκπληξη ν' ακούσω για δύο ζεύξεις στο top-5 της πολιτικής μας ηγεσίας, που ανακοίνωσε υποψήφια έργα για υλοποίηση με σύμβαση παραχώρησης.

Ακούγεται αστείο ίσως, θαρραλέο σίγουρα, αλλά στη Λευκάδα - που είχε πρόσφατα συζητηθεί δημόσια - προστέθηκε τώρα και η ζεύξη Περάματος-Παλουκίων.

Εδώ και χρόνια ακούω για τοπικές αντιδράσεις, που σχετίζονται με τοπικά συμφέροντα στα καράβια-παντόφλες - και που στην πιο "τραβηγμένη" εκδοχή θα μπορούσαν να φέρουν την κατάσταση στο σημείο της θρυλούμενης αντιμετώπισης που (λέγεται ότι) είχαν ατυχείς μηχανικοί, εμπλεκόμενοι στη ζεύξη του στενού της Μεσσήνης-Ρηγίου (Messina Σικελίας και Reggio Καλαβρίας): οι γνωστοί-άγνωστοι υποτίθεται ότι "έχτισαν" εκείνους και όχι τα βάθρα του τεχνικού έργου...

Ο Σίλβιο όμως το 2009 έβαλε (πάλι) μπρος το έργο. Αστείο; Θαρραλέο; Πώς κάμφθηκαν οι αντιδράσεις; Δεν ξέρω αν οι απαντήσεις είναι γνωστές σε αυτούς που πρέπει, εδώ στην Ελλάδα. (Αυτοί δεν θα παραδεχτούν ότι ο Καβαλιέρε είναι η πηγή της έμπνευσής τους. Εμείς το ξέρουμε αλλά μικρή σημασία έχει.)

Επί της ουσίας, τρία (τουλάχιστον) τινά μπορεί να συμβαίνουν:
- Είτε κάποιοι είναι διατεθειμένοι να σπάσουν αυγά και να σπάσουν τα ταμπού, κόντρα σε όσους/όσα τους προειδοποιούν ότι θα φάνε τα μούτρα τους.
- Είτε τελικά οι μυθικοί φόβοι ήταν (διαχρονικά) άλλοθι για αδράνεια, και ως Λαμπρή εξαίρεση κάποιοι απλά δουλεύουν και έτσι φαίνονται να τους ξεπερνούν ηρωικά.
- Είτε, τέλος, κάποια έργα εξαγγέλλονται για να περνά η ώρα, μια και δεν υπάρχουν όχι λεφτά αλλ' ούτε καν σάλιο - και δεν εννοώ στο στεγνό κράτος αλλά στους δανειστές που (σε τέτοιους καιρούς) θα κληθούν να αποφανθούν για το περίφημο bankability, τη δυνατότητα δηλαδή δανειοδότησης για χρηματοδότηση "κουλών" ή μη κατασκευών.

Τα υπόλοιπα αφού κατακαθήσει η σκόνη, μήπως και καταλάβουμε αν ένα τέτοιο έργο (της Κούλουρης εννοώ, όχι το σιτσιλιάνικο) είναι πραγματικά βιώσιμο. Τη Λευκάδα θα τη σχολιάσω άλλη φορά.

4 Οκτ 2010

Πανίσχυρο ΒΗΜ(Α)

Στο πρωτοσέλιδο του (άλλοτε Ελεύθερου) ΒΗΜΑτος της 3/10/2010, το εξοργιστικό δεν ήταν η είδηση. Δεν είναι καν είδηση, άλλωστε. Εδώ και περίπου 9 μήνες "όλοι" (με πρώτους τους παπαγάλους που βλέπουν να έρχεται πτώση 40% στο βιοτικό επίπεδο) μιλούν για την εσωτερική υποτίμηση, που θα επέλθει μέσω και της μείωσης μισθών - κι ακόμη, οι περικοπές στο Δημόσιο δεν γίνονται μόνο για εξοικονόμηση αλλά και για να πέσει ο πήχυς παντού.

Η αγαπημένη μας εφημερίδα καταφέρνει για μια ακόμη φορά να συναρπάσει, προσθέτοντας ένα πατερναλιστικό συμπλήρωμα στον κύριο τίτλο. Οι μειώσεις μισθών, βρε κουτά, γίνονται "για να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις". Ναι, όποιος δίνει τα λεφτά του για να αγοράσει την έγκριτη (με τις προσφορές της σε σιντιά κ.λπ.) θεωρητικά μπορεί να διαβάσει τις λεπτομέρειες - μπορεί επίσης να αναρωτηθεί για ποιες ακριβώς επιχειρήσεις γίνεται λόγος: τις μικρομεσαίες που ήδη στη συντριπτική τους πλειονότητα έδιναν επί χρόνια στον εργαζόμενο λιγότερα απ' όσα προβλέπει ο Νόμος, και που σήμερα χρησιμοποιούν το λίπος αυτής της εξοικονόμησης και κάνουν χάρη στον εργαζόμενο με το να μην τον απολύουν; Όποιος όμως δει περαστικός το αναρτημένο πρωτοσέλιδο (ή το ακούσει στα ραδιοτηλεοπτικά reviews) το πιθανότερο είναι ότι θα μείνει με μια συγκεκριμένη εντύπωση. Γι' αυτό υπάρχουν και τα πρωτοσέλιδα, για να περνούν το κεντρικό μήνυμα - στη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι για πρώτη φορά, οι λέξεις "περνούν" και "κεντρικό" ας διαβαστούν όσο πιο καχύποπτα αντέχετε.

1 Οκτ 2010

Το άρωμα του τραίνου

Ο υπουργός Υπομεδί (όπως λέγεται σήμερα το Πεχώδε, μετά τη συγχώνευσή του με το Μεταφορών & Επικοινωνιών) ξέρει από τώρα ποιο θα είναι το motto του, ανεξάρτητα από την έκβαση της (συγκρουσιακής;) διαδικασίας αναδιάρθρωσης των Ελληνικών Σιδηροδρόμων:

- Είτε θα αλλάξει το τοπίο, ουσιαστικά για πρώτη φορά από το 1970 που ιδρύθηκε ο οργανισμός, που είχε ενοποιήσει ΣΕΚ, ΣΠΑΠ και λοιπές σιδηροδρομικές δυνάμεις - οπότε θα δικαιούται να λέει "Τόλμησα!", ήτοι γαλλιστί J' ai osé...

- Είτε θα κάνει πίσω και θα μείνει με αυτά που όλοι αγαπήσαμε, και που συνέβαλαν στην περαιτέρω απαξίωση του συγκοινωνιακού μας αουτσάιντερ - οπότε θα μονολογεί ότι έμεινε με τον ΟΣΕ ανά χείρας: J' ai OSE*...



















Το όνομά του, το άρωμά του... Η όσφρηση είναι η αίσθηση της μνήμης. Η μυρωδιά του ντίζελ θα με συντροφεύει πάντα. Ελπίζω πως μετά από κάποια χρόνια θα έχω λόγους να αγαπήσω τα ελληνικά τραίνα.

*Ναι, αγαπητοί γαλλομαθείς, το ξέρω ότι αποδίδεται ως CH ήτοι chemins-de-fer helléniques, αλλά τι σημασία έχει;!

30 Σεπ 2010

Πάρτα πολίτη!

Ένα "σοσιαλιστικό", με την κακή έννοια, στοιχείο μερικών κεντροαριστερών κομμάτων εξουσίας είναι η εμμονή τους σε ζητήματα ελέγχου. Όπως πριν από δέκα χρόνια (και πριν από 23 επίσης), έτσι και σήμερα ανεξήγητα (κατ' εμέ) το Πασόκ φέρνει στο προσκήνιο το θέμα των ταυτοτήτων.

Η κάρτα πολίτη δεν είναι βέβαια ελληνική πατέντα. Η Γερμανία, π.χ., θα την εφαρμόσει από το φετινό Νοέμβριο, με μια παρόμοια λογική (RFID δηλ. με ραδιοσυχνότητα και με πολλαπλές δυνατότητες ανάγνωσης ή απόκρυψης στοιχείων ανάλογα με το αν χρειάζονται σε κάθε μία από τις πολλές δυνατές χρήσεις).

Υπάρχουν όμως και άλλες εμπειρίες κρατών - όπως στη Βρετανία, όπου ο "περίεργος" κυβερνητικός συνασπισμός βρήκε δύο διαφορετικούς λόγους για να αναστείλει το μέτρο της υποχρεωτικής έκδοσης αστυνομικής ταυτότητας που σχεδίαζαν οι Εργατικοί. (Ναι, οι βρετανοί εδώ και δεκαετίες δεν υποχρεούνται να φέρουν "χαρτιά" όταν κυκλοφορούν.)

Οι μεν δεξιοί tories θεωρούν ότι το κόστος του εγχειρήματος δεν είναι αμελητέο και δεν δικαιολογείται από τα "οφέλη" - ένα επιχείρημα που νομίζω ότι αυτόν τον καιρό έχει βάση και στην Ελλάδα.

Οι δε κεντρώοι liberals εκφράζουν κυρίως την αντίθεση και δυσπιστία πολλών πολιτών απέναντι σε ένα κράτος μεγάλου αδελφού. Στη χώρα μας θα ακουστούν σίγουρα αρκετές τέτοιες φωνές - και δικαίως. Προσωπικά πιστεύω ότι οι Αρχές, ακόμη και χωρίς τις υπερσύγχρονες ταυτότητες ή τους ενιαίους κωδικούς αριθμούς μητρώου (ΕΚΑΜ, για να θυμηθούμε τις κουβέντες του 1987), έχουν αρκετούς τρόπους για να βεβαιωθούν για την ταυτότητα του καθενός από εμάς, απλά λόγω αναποτελεσματικότητας δεν τους αξιοποιούν - δεν βλέπω λοιπόν γιατί να δοθεί δημόσιο χρήμα για να κάνει ακόμη ευκολότερη τη ζωή των τεμπέληδων.

Αν και η χρονική συγκυρία είναι εμφανώς επιλεγμένη για ευκολότερη κατάποση (φέτος και το 2011, με τα χάλια της οικονομίας, υποτίθεται ότι κανείς δεν θα δώσει μεγάλη σημασία), ελπίζω να υπάρξει αρκετή αντίδραση που θα κάνει την κυβέρνηση να το ξανασκεφτεί. Και επίσης, εύχομαι το μέτρο να μη συνοδευτεί από "πονηρό" πακετάρισμα με κάρτες μετανάστη ή άλλα παρόμοια μέτρα που, μαγικά, θα πλασαριστούν ως δήθεν αποτελεσματικά μέσα βελτίωσης της κατάστασης στα κέντρα των πόλεων. Κι αν ακόμη συνοδευτεί, ο πολίτης καλό θα ήταν να μην τσιμπήσει.

27 Σεπ 2010

"Συμβουλευτική";!

Ενθαρρυντική η ενασχόληση της πολιτικής ηγεσίας σε επίπεδο πρωθυπουργού με το μέλλον της παιδείας και ειδικά των πανεπιστημίων. Ατυχής όμως η ορολογία: Όσο κι αν οι μνήμες των παλιών έχουν ξεθωριάσει και πολλοί νεώτεροι δεν νοιάζονται, θα μπορούσε να ονομαστεί κάπως αλλιώς και όχι "Συμβουλευτική" η διεθνής επιτροπή των σοφών που θα παρακολουθεί την πορεία των ακαδημαϊκών μεταρρυθμίσεων. Ακόμη κι αν δεν της αλλάξουν τον τίτλο, η ελπίδα είναι να έχει ουσιαστική συνεισφορά αυτή η ομάδα. Οι αλλαγές και βελτιώσεις που χρειάζονται τα Α(Τ)ΕΙ μας πιστεύω ότι δεν θα προέλθουν (δεν μπορούν να προταθούν) εκ των έσω - από το άρρωστο, εδώ και χρόνια, κλίμα υπεράσπισης κεκτημένων, ήσσονος προσπάθειας κ.λπ. που δίνει τον τόνο και χαντακώνει τις εξαιρέσεις και τη θέληση. Το ερώτημα είναι αν, και πώς, οι εισηγήσεις των πεφωτισμένων θα αποκτήσουν και τη διάσταση της εφαρμοσιμότητας, ποιοι δηλαδή θα κληθούν να σπάσουν τα αυγά και πόσο θα υποστηριχθούν - υλικά και ηθικά.














Μία ήταν η Συμβουλευτική, κύριοι - μη σας ξεγελούν οι απομιμήσεις!

22 Σεπ 2010

Άντε και διορίσου

Το λένε και γεμίζει το στόμα τους. "Ο διορισμένος" - έτσι αποκαλούν ΜΜΕ που υποστηρίζουν ΝΔ τον ευρωβουλευτή Σκυλακάκη, που με χθεσινές του δηλώσεις έθεσε εαυτόν εκτός κιν... - συγγνώμη, εκτός κόμματος. Η συζήτηση επί της ουσίας (για το δικαίωμα γνώμης του βουλευτή, για το αν εκπροσωπεί το έθνος κ.λπ.) είναι ατέρμονη. Όμως, η χροιά του χαρακτηρισμού δείχνει να προέρχεται από διευθυντήριο-μαγειρείο που καμώνεται ότι εκφράζει την δήθεν οργή λαού (δυο σκασίλες είχε ο λαός, η μία είναι αν ο Idefix θα κρατήσει την έδρα) - ενός λαού που παρουσιάζεται, καβαλημένος στο moral high horse, να καταδικάζει. Μήπως θα ήταν ακριβέστερο αν οι φυλλάδες έγραφαν "αφορισμένος" (ή ακόμα καλύτερα, "αφορΕσμένος");

21 Σεπ 2010

Train (and plane) of thought

Η λέξη εξόρμηση, παρόλο που έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει εκδρομές, μου θυμίζει έντονα την ορολογία του κεντροαριστερού χώρου των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Με τον τίτλο αυτό υπήρχε επί χρόνια κομματική εφημερίδα, ενώ η λέξη χρησιμοποιήθηκε και ως το εξωεκκλησιαστικό ισοδύναμο του εράνου (βλ. κουπόνια).

Το πρόθεμα "εξ" υποδηλώνει πράξη από κάποιον που βρίσκεται κάπου "μέσα" και κινείται προς τα έξω. Θετικό είναι να ανοίγεσαι, αρκεί να μην αφήνεται να εννοηθεί ότι αυτοί που προσεγγίζονται ανήκουν σε ομόκεντρο κύκλο μεγαλύτερης διαμέτρου και άρα στη "δεύτερη" ή "τρίτη" ταχύτητα.

Συνεχίζοντας τους συνειρμούς, φτάνει κανείς στην αγγλική (γαλλογενή) λέξη "sortie", που σημαίνει περίπου το ίδιο - και που χρησιμοποιείται μεταξύ άλλων για τις πτήσεις αναγνωριστικών και άλλων αεροσκαφών. Κι εκεί, "τσουπ", να και η συγγενής εφόρμηση, κυρίως η κάθετη. Ο αεραθλητισμός επιφυλάσσει ενίοτε δυσάρεστες εκπλήξεις. Καλού κακού ας είναι έτοιμα προς χρήση τα αλεξίπτωτα.

16 Σεπ 2010

Ενδυματολογικά

Αυτόν τον καιρό φοράει μαγιό και όχι παντελόνι. Άρα μην περιμένετε να μιλήσει. Άμα πιάσουν τα κρύα, βλέπουμε...

15 Σεπ 2010

Η πλαφονιέρα

Τι  μου τη χάρισες αυτή την πλαφονιέρα
Αφού με φλόμωσες σε αύξηση τιμών
Κι αφού το ξέρεις ότι δεν τα βγάζω πέρα
Τι το εφάρμοσες ετούτο το πλαφόν;

Την πλαφονιέρα πρέπει να την καταργήσεις
Γιατί τη βλέπουν κι όσοι πούλαγαν φτηνά
Λέω να κόψω τώρα τις μετακινήσεις
Γιατί ακρίβυναν κι εκείνοι αληθινά

Ποτέ δεν μ' άφησες λεφτά να περισσεύουν
Και σου γουστάρει πάντα να φορολογείς
Κι ίσως εκείνοι που το χρέος τιθασεύουν
Να 'ναι το άλλοθι για σε, κοντολογίς


9 Σεπ 2010

Μου δίνουν πουρμπουάρ, τους λέω "ρε Φουάρ" (*)

Οι διεθνείς εκθέσεις της Θεσσαλονίκης και της Σμύρνης μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, όσο και οι πόλεις που τις φιλοξενούν. Έως το 1920-κάτι οι δύο "μητροπόλεις" είχαν πολυεθνοτικό πληθυσμό. Αναγεννήθηκαν από τις στάχτες πυρκαγιών που ξέσπασαν στα χέρια των νέων τους αφεντάδων - και απαρνήθηκαν σημαντικά κομμάτια του παρελθόντος τους. Στους "νέους" τους χώρους (στη μεν Θεσσαλονίκη λίγο έξω από τα παλιά ανατολικά τείχη, στη δε Σμύρνη στην ελληνική συνοικία, που κάηκε λίγες μέρες μετά την επανακατάληψη της Σμύρνης από τους Τούρκους - η οποία συνέβη σαν σήμερα, 9/9/'22) φιλοξενήθηκαν διεθνείς εκθέσεις, που ειδικά τον πρώτο καιρό ήταν συνυφασμένες με φρεσκάδα, πρωτοπορία, άνοιγμα στον κόσμο. Οι διοργανώσεις αυτές άφησαν στις πόλεις-οικοδέσποινες κάποια οικοδομήματα-ορόσημα, όπως τους εικονιζόμενους πύργους. Αλλά σήμερα ως θεσμοί οι Εκθέσεις μάλλον είναι λίγο ντεμοντέ, "κουρασμένες" και χωρίς την αρχική τους σημασία.

Ειδικά οι Σαλονικιοί θα ήθελα να ήξερα αν στ' αλήθεια πιστεύουν τις εξαγγελίες που προηγούνται της Σεπτεμβριανής "εισβολής" της πολιτικής ηγεσίας στη "συμπρωτεύουσα" (ήθελα επίσης να ήξερα αν αυτός ο τελευταίος όρος τους κάνει να γελάνε όσο κι εγώ ο "χαμουτζής"). Φέτος το "μενού", σε μια περίοδο όπου -υποτίθεται- εξορθολογίζονται οι δημόσιες δαπάνες και τίθεται εν αμφιβόλω η πληρωμή ακόμη και ποσών που αποτελούν "1000%" υποχρέωση του κράτους, περιέχει "χάντρες και καθρεφτάκια" - έργα που ακόμη και να "μας τρέχαν από τα μπατζάκια" δεν θα τα βάζαμε σε υψηλή προτεραιότητα (βλ. ζεύξη Θερμαϊκού, για να πηγαίνεις στην Επανωμή και τη Χαλκιδική χωρίς να περνάς από Θεσσαλονίκη). Έκθεση είναι, θα περάσει...

(*) Φουάρ = Έκθεση (γαλλ. Foire, τουρκ. Fuar)


















7 Σεπ 2010

Να φωτίσει τους διαβάτες, να φανούν οι παραβάτες


Κορινθιακού ενδιαφέροντος η σημερινή ανάρτηση, αφορά τα έργα επί της οδού Γ. Παπανδρέου στη γέφυρα του χειμάρρου Ξηριά. Η γέφυρα είναι διπλή όπως και η οδός - αυτό έδωσε το πλεονέκτημα εκτέλεσης έργων σε δύο φάσεις. Η πρώτη φάση τελείωσε - σχεδόν. Έμεινε, για λόγους που θα χαιρόμουν να μου εξηγήσει κάποιος, ένα "δόντι" - ένα κομμάτι γέφυρας που δεν ολοκληρώθηκε, με αποτέλεσμα ο δρόμος τοπικά να στενεύει (από 2 λωρίδες, η μία θυσιάζεται). Αυτό το "δόντι" φοβάμαι ότι θα μας πονέσει αρκετά - εμένα ως συγκοινωνιολόγο με "πόνεσε" το θέαμα που είδα απόψε, πρώτη μέρα εφαρμογής της δεύτερης φάσης. Και να γιατί:

- Μια και δεν χωρούν δύο λωρίδες, οι λύσεις ήταν: είτε (α) εναλλάξ κυκλοφορία με φανάρι (εδώ γελάμε, διότι οι σηματοδότες είναι υπό διωγμόν στην Κόρινθο), είτε (β) παράκαμψη του ενός ρεύματος από άλλη διαδρομή.
- Επελέγη φυσικά η λύση "β". Η άνοδος της Γ. Παπανδρέου παρακάμπτεται προς τα αριστερά, καταλήγοντας στην πρώτη παράλληλη, μέσω του σκεπασμένου τμήματος του Ξηριά, που εδώ και λίγα χρόνια που μένω στην Κόρινθο το γνωρίζω ως "αλάνα".
- Η λύση που εφαρμόζεται έχει δύο σοβαρά προβλήματα, που οι υπεύθυνοι του έργου θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουν άμεσα (αύριο το πρωί για την ακρίβεια), και αυτά είναι:

(1) Ότι το "δόντι" είναι πολύ κοντά στη διασταύρωση Γ. Παπανδρέου - Κολοκοτρώνη, που η Γ. Παπανδρέου ξαναγίνεται διπλή. Συνεπώς, ο πειρασμός για παράβαση είναι μεγάλος (το βράδυ της Τρίτης 7/9/2010, παρατήρησα ότι τουλάχιστον οι μισοί ανερχόμενοι έμπαιναν στο απαγορευμένο τμήμα).

(2) Ότι στη συγκεκριμένη "αλάνα" συνήθως παίζουν παιδιά. Τυχαίνει ενίοτε να παίζουν και τα παιδιά μου, τα οποία βέβαια ήδη τα ενημέρωσα ότι η συνήθειά τους αυτή θα πρέπει να κοπεί για λίγο. Ελπίζω να προνοήσουν και άλλοι γονείς και κυρίως "ο καλός Θεός" (α) να φυλάει τους νεαρούς και λιγότερο νεαρούς πεζούς και (β) να φωτίσει τους αρμοδίους (Νομαρχία;) ώστε να σκεφτούν και να εφαρμόσουν μια ασφαλέστερη ρύθμιση. 















6 Σεπ 2010

Tattoo you

Skin-deep σοσιαλισμός στην Πελοπόννησο (τα τατουάζ με Δράκους δεν λαμβάνονται υπόψη)

Greece gets back

"Είπαμε, θέλετε δε θέλετε, σήμερα 6 του Σεπτέμβρη θα τα βγάλετε έξω τα τραπεζάκια - και τα άλλα έπιπλα και την πραμάτεια. Κι αν δεν τα βγάλετε εσείς, θα το κάνουμε εμείς. Tamam mı?"

31 Αυγ 2010

Μπαρουτοκαπνισμένοι

61 χρόνια μετά το Γράμμο, το ελληνικό δοβλέτι κέρδισε μια ακόμη μάχη εναντίον εσωτερικού εχθρού. Οι καπνιστές συνειδητοποιούν την ήττα τους και σπεύδουν να καταθέσουν τα σύνεργα του εγκλήματος: τα φιλντισένια (και άλλα) τους μαρκούτσια. Από αύριο η Ελλάδα γυρίζει σελίδα...

Έξεστι service χειρονομείν

Ο σέρβος πολιτικός Βουκ Ντράσκοβιτς απεικονίζεται εδώ σε μια κλασική χειρονομία του λαού του, που οι περισσότεροι την πρωτακούσαμε μετά από ένα μπασκετικό θρίαμβο των ομοδόξων - με τους οποίους, παρά την πολυσυζητημένη φιλία, δεν σπανίζουν οι αψιμαχίες σε επίπεδο οπαδών αλλά και (βλ. Αύγουστο 2010) παικτών εθνικών αθλητικών ομάδων. Έχω την εντύπωση ότι οι εικοσάρηδες (άντε τριαντάρηδες) των γηπέδων και οι περίπου συνομήλικοι "λεβέντες" των κερκίδων αντιδρούν παρόμοια με τα παιδιά που οι γονείς τους (επειδή είναι οι ίδιοι φίλοι μεταξύ τους) τα βάζουν, όπως αυτά αισθάνονται, να "κάνουν παρέα με το ζόρι". Το ζήτημα των σχέσεών μας με τους λοιπούς βαλκανικούς λαούς είναι πολύ ευρύ για να αναλυθεί εδώ. Είμαι πάντως πεπεισμένος ότι οφείλουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τις γύρω κουλτούρες - και η "γλώσσα του σώματος" μπορεί να διδάξει πολλά, ειδικά στον εκφραστικότερο και θερμότερο νοτιοευρωπαϊκό μας κόσμο.