Ένας γύρος αρκεί

Πριν τις προηγούμενες τοπικές εκλογές, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε θέσει το 42% ως όριο για την εκλογή του σχετικώς πλειοψηφούντος δημάρχου/νομάρχη από τον πρώτο γύρο. Την πολιτική αυτή επιλογή την είχαμε "περιποιηθεί" δεόντως στο laspi.gr. Πώς να το κάνουμε, υπάρχει ένα θέμα ηθικής νομιμοποίησης, όπως υπάρχει άλλωστε (ίσως λιγότερο "καραμπινάτο") και με τα "ενισχυμένα" συστήματα που εφαρμόζονται ανελλιπώς στις εθνικές μας εκλογές: αφήνουν τον (απολύτως) μειοψηφούντα (πλην σχετικώς πλειοψηφούντα) να διοικήσει μόνος του.

Η νεοδημοκρατική στόχευση ήταν σαφής, όπως και αυτή των πασόκων, που θεωρούν ακόμη (κι ας έχουν περάσει δεκαετίες από τον Θοδωρή Καλούδη και τις "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις") ότι με την "κλασική" προσέγγιση των 2 γύρων (που έσπευσαν να επαναφέρουν φέτος) παίζουν στο δικό τους γήπεδο - ποντάροντας στην υποστήριξη των λοιπών συνιστωσών της κεντροαριστερής πλειοψηφίας που, υποτίθεται, ενυπάρχει στο ελληνικό εκλογικό σώμα.

Με την αντιμνημονιακή στάση της (έστω και κατακερματισμένης) αριστεράς, την απομάκρυνση της χώρας από τις πολωτικές λογικές των '80s και την πιθανή αδυναμία (τόσο του Παπανδρέου Jr Jr όσο και των βασικών του φετινών υποψηφίων) να επιτύχουν συσπείρωση των "προοδευτικών" δυνάμεων, το εγχείρημα άρσης του ορίου "42%" μπορεί να μην αποδώσει τα αναμενόμενα από πλευράς κυβερνώντων.

Αυτό βέβαια είναι πρόβλημα άλλων. Εμένα ως πολίτη με ενοχλεί (πάντοτε με ενοχλούσε) πρωτίστως η λογική "τσουβαλιάσματος" που ακολουθούσε το Πασόκ (αλλά και η ΝΔ από τότε που έπαψε να είναι ανάδελφη πολιτικά), ότι δηλαδή οι δημοκρατικές (αντίστοιχα φιλελεύθερες) δυνάμεις όφειλαν να χωθούν στο μαντρί - για να φύγει (ή να μη βγει) ο άλλος. Τα πράγματα θα όφειλαν να είναι πιο απλά (και πιο οικονομικά - γιατί να τρέχουμε δις, ξοδεύοντας (ως χώρα) κάποια δισ., στα εκλογικά τμήματα;). Όπως είχε πει ο Αρσένης (σύζυγος Λούκας) όταν ήταν κομματάρχης (με το κόμμα ΕΣΚ - το '89, νομίζω, που κατ' εξαίρεση εφαρμόστηκε ένα σχεδόν αναλογικό εκλογικό σύστημα), "αν θέλουμε να μη βγει η δεξιά, αρκεί να μην ψηφίσουμε τη Νέα Δημοκρατία".  

Τόσο απλά! 

Με αυτόν τον τρόπο, αν π.χ. στην Αθήνα δεν "γουστάρουμε" Κακλαμάνη, τότε θα ψηφίσουμε αυτόν που "γουστάρουμε" (τον Καμίνη, την Πορτάλιου, το Σοφιανό, τον Αμυρά). Αν είναι μάγκας ο Καμίνης (ή όποιος άλλος), θα βγει αυτοδύναμος (κατά προτίμηση με ένα αναλογικό σύστημα), αλλιώς θα φτιάξει ένα σχήμα συνεργασίας με συγγενείς πολιτικές δυνάμεις μέσα από το δημοτικό συμβούλιο.

Πανεύκολο; Θα αργήσουμε πάντως να το δούμε...

Συμπερασματικά, σε ό,τι με αφορά:

Ένας γύρος αρκεί. Ο δεύτερος βαρυστομαχιάζει. Εγώ, σε κάθε περίπτωση, φέτος θα μείνω στον έναν (και πολύς μου είναι). Στις 14 Νοέμβρη καλώς εχόντων θα πάω εκδρομή. A Dios le pido.