30 Δεκ 2011

Αγιοβασιλιάτικο γράμμα συγκοινωνιολόγου

Άγιε από την Καισάρεια,

Δεν ξέρω αν από γεωγραφικής πλευράς έχεις την αρμοδιότητα να κάνεις υποδείξεις σε τοπικούς άρχοντες της κυρίως Ελλάδας.

Αν σου πέφτει λόγος, σε παρακαλώ ψιθύρισε σε αυτούς που πρέπει ότι, για να πάρουν το δώρο τους, πρέπει να βγάλουν από μέσα τους ό,τι τους βαραίνει την ψυχή.

Το τι είναι αυτό, δεν το ξέρω συνολικά. Απ' όσο καταλαβαίνω πάντως στον τομέα που με ενδιαφέρει, απασχολούνται απο το λάθος νταλγκά.

Δεν καταλαβαίνουν ότι με το να υλοποιούν ένα σωστό μέτρο (όπως είναι κατ' αρχήν, ως ιδέα, ο κυκλικός κόμβος), σε λάθος σημεία και με τον λάθος τρόπο, το χαντακώνουν;

Ποιος μπορεί να διώξει την κατάρα, εξαιτίας της οποίας δεν στεριώνει ούτε μία φωτεινή σηματοδότηση στην πόλη;

Ποιος μπορεί να φέρει το πράσινο κύμα (yeşil dalga που λένε κι από κει μεριά) συντονισμένης σηματοδότησης, ώστε το πλούσιο οδικό δίκτυο της πόλης (που αντέχει, ακόμη και τώρα που πεζοδρομήθηκε "η μάνα κι ο πατέρας του") να εξυπηρετήσει καλύτερα και ασφαλέστερα την κυκλοφορία;

Είσαι η τελευταία μας ελπίδα, ανατολίτη άγιε, σε περιμένουμε.


Αλλάζουν και δεν βουλιάζουν: Σαμόα (μέρος Β)

Ο Φιλέας Φογκ κέρδισε το στοίχημα, στον Γύρο του Κόσμου σε 80 Ημέρες, επειδή διέσχισε τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας ταξιδεύοντας από τα δυτικά προς τα ανατολικά.

Κινήθηκε δηλαδή με την ίδια φορά που περιστρέφεται και η γη. Επέστρεψε λοιπόν στο Λονδίνο έχοντας ζήσει ενδιάμεσα 81 ηλιοβασιλέματα - αλλά μόνο 80 24ωρα.

Αυτό το "θαύμα" συνέβη, διότι κάπου στον Ειρηνικό υπάρχει μια γραμμή, που θεωρητικά συμπίπτει με τον μεσημβρινό των 180 μοιρών. Όσοι είναι ανατολικά της, ζουν στην "προηγούμενη" μέρα. Κάθε 15 μοίρες γεωγραφικού μήκους ανατολικότερα, αρχίζει μια νέα ωριαία άτρακτος (τάιμ ζόουν, βαρβαριστί), μέχρι να κλείσει ο κύκλος.

Η Σαμόα, για μια ακόμη φορά, πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Όπως πρόπερσι που άλλαξε τους κανόνες οδήγησης στο δρόμο, μεταθέτοντας την κυκλοφορία στα αριστερά για να μοιάσει στην Αυστραλία, έτσι και σήμερα, 30/12/2011, πράττει το αντίθετο από τον Φογκ και "κινείται" δυτικά.

Κανείς στο μέλλον δεν θα μπορέσει να θυμηθεί ή να ανακαλύψει, τι συνέβη στη Σαμόα αυτή την ημερομηνία. Διότι απλούστατα, η μέρα αυτή δεν υπάρχει για το νησιωτικό αυτό κράτος. Με κριτήριο και πάλι την πληρέστερη ένταξή της στον άμεσο περίγυρο, η Σαμόα αποφάσισε να αλλάξει άτρακτο και να μεταθέσει στα ανατολικά της τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Έτσι, από τις 29 Δεκεμβρίου "περνά" κατευθείαν στις 31.

Για όσους κατοικούν κοντά στη "μαγική γραμμή", είναι δυνατά τέτοια "παιχνίδια", που δίνουν την ευκαιρία να προσπεράσεις μία ολόκληρη μέρα. Ο υπόλοιπος κόσμος αρκείται στην ανοιξιάτικη και φθινοπωρινή αλλαγή μεταξύ θερινής και χειμερινής ώρας (όπου, τέλος πάντων, εφαρμόζεται αυτή). Μήπως άραγε στις 36 ώρες που απομένουν προλαβαίνουμε να βρούμε κάποιο τρόπο να προσπεράσουμε ολόκληρο το 2012, που ελάχιστοι πια το ατενίζουν με αισιοδοξία;
















Time flies, Sir

29 Δεκ 2011

Putin's fever

Ερωτηματικά προκαλεί η ανεμπόδιστη διέλευση του οχήματος που "συνόδευε" τον (καθ)ηγούμενο Εφραίμ της μονής Βατοπεδίου από τους σταθμούς διοδίων της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αθηνών.

Παρόλο που τα οχήματα μεταφοράς ιερωμένων, όπως το popemobile του πάπα, βάσει νόμου δεν απαλλάσσονται από την καταβολή διοδίων, εντούτοις έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι η συνοδεία του κυπρίου μοναχού δεν σταμάτησε σε κανέναν από τους πολυάριθμους σταθμούς κατά μήκος του αυτοκινητοδρόμου.

Ναι μεν με τον τρόπο αυτό η πομπή πραγματοποίησε ιστορικό ρεκόρ χρόνου διαδρομής, καταρρίπτοντας την επίδοση που έκανε (κατά λάθος) το 1999 αξιωματικός της KFOR όταν παρέλειψε να διαβάσει τις πινακίδες στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης και έσπευσε γκαζωμένος στην Αθήνα αντί για την Πρίστινα - πλην όμως προέβη σε ξεκάθαρη παραβίαση της νομοθεσίας, χωρίς μάλιστα να συντρέχουν οι ειδικοί λόγοι προστασίας των αδικημένων που επικαλείται το κίνημα Δεν Πληρώνω. Δεν είναι δυνατόν, με άλλα λόγια, να γίνεται τζαμπατζής για τέτοια μικροποσά ο επικεφαλής ενός ιδρύματος που μετέχει σε εννεαψήφιου ύψους αγοραπωλησίες ακινήτων, σε προνομιακή μάλιστα συνεργασία με το ελληνικό δημόσιο.

Από την πλευρά της ιεράς κοινότητος υποστηρίζεται ότι το όχημα πραγματοποίησε στάση σε όλα τα προβλεπόμενα σημεία, στα οποία όμως ήταν παρόντες καταληψίες που παρεμπόδισαν την καταβολή του αντιτίμου, με χυδαίες μάλιστα ύβρεις προς τα θεία.

Οι αρνητές, ωστόσο, επισημαίνουν ότι εκτάκτως τις συγκεκριμένες ώρες είχαν αναστείλει τις κινητοποιήσεις τους, επιτρέποντας κατ' εξαίρεση την είσπραξη διοδίων από πλευράς των ληστρικών εταιρειών, ακριβώς για να αποφύγουν να διευκολύνουν τον υπόδικο και με τον τρόπο αυτό να προκαλέσουν την ελληνική κοινή γνώμη.

Ανεξάρτητοι παρατηρητές αποδίδουν τις αντιφατικές αναφορές σε μια κλασική, όπως την αποκαλούν, ενδοαριστερή διαμάχη. Στους κόλπους των αντιρρησιών πληρωμής ανήκουν, αφενός οι δήθεν κινήσεις πολιτών που στην πραγματικότητα υποστηρίζονται από το ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου το κομμουνιστικό ΠΑΜΕ. Το τελευταίο, ως αιώνια φιλοσοβιετικό, δεν θα είχε κανένα λόγο να αβαντάρει τον ρώσο ηγέτη, υποστηρικτή του Εφραίμ, τον οποίο βεβαίως θεωρεί αντεπαναστάτη και κλεπτοκράτη. Απέναντι σε αυτή τη δογματική θεώρηση φαίνεται ότι στέκεται ένα κύμα αριστεροδεξιάς έκφρασης που, μετά τις καλοκαιρινές πλατείες, εκδηλώνει τώρα την αγανάκτησή του συμπαριστάμενο στον αγιορείτη που καλείται να πληρώσει, για αυτά για τα οποία δεν θα λογοδοτήσει ποτέ το, κύριο υπεύθυνο, καταρρέον πολιτικό σύστημα.


23 Δεκ 2011

Έκτακτη είδηση: Τα μέτρα της κυβέρνησης για την αναθέρμανση της αγοράς κατά την εορταστική περίοδο

Από το Υπουργείο Εστιάσεως και Θεαμάτων ανακοινώθηκε ότι, στα πλαίσια των δεσμεύσεων των συνεργαζομένων πολιτικών δυνάμεων για ελαφρύνσεις προς τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα, από 24ης Δεκεμβρίου και μέχρι 8ης Ιανουαρίου εφαρμόζεται διατίμηση (πλαφόν) σε συγκεκριμένα είδη και υπηρεσίες ευρείας κατανάλωσης, συμπεριλαμβανομένων των εξής:

- Γαλοπούλα ή (αγγλο)γάλος

- Χριστόψωμο

- Κουραμπιέδες αμυγδάλου

- Μελομακάρονα

- Ξεροτήγανα ή δίπλες (με τη συνταγή της θείας Αθηνάς)

- Τσουρέκια πολίτικα

- Κέηκ με άχνη

- Κάλαντα

- Μποναμάς ή "στρίνα"

- Έπαθλο για εύρεση φλουριού βασιλόπιτας

- Η βασιλόπιτα καθαυτή

- Κερί (από παραφίνη)

- Συνδρομή στον "δίσκο" της εκκλησίας

- Ετήσια πρωτοχρονιάτικη έκδοση Economist "The World in 2012"

- Βαρελότα πρωτοχρονιάς (μόνο τα εκρήξεως, εξαιρούνται τα λάμψεως)

- Ρεβεγιόν χασαποταβέρνας (εξαιρούνται τα άλλα κέντρα, μεγάλες πίστες, κλαμπ κ.ά.)

Τα φαινόμενα αισχροκέρδειας που έχουν παρατηρηθεί στο παρελθόν, σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία πολλών συμπολιτών μας, καθιστούν αναγκαία την εφαρμογή μιας δικαιότερης τιμολογιακής πολιτικής, την οποία καλούνται να επωμιστούν οι επιχειρηματίες (συμπεριλαμβανομένων καλαντιστάδων), οι ναοί και οι ιδιώτες, οι πρακτικές των οποίων - καθώς και η επανειλημμένη διατύπωση των απαιτήσεών τους για σταθερό φορολογικό σύστημα, κοινωνική γαλήνη και περιβάλλον ενθάρρυνσης της επιχειρηματικότητας - έγιναν έως τώρα ανεκτές χωρίς αντίποινα.

Στο εορταστικό διάστημα, συνεπώς, η μέγιστη επιτρεπόμενη τιμή για κάθε μία μονάδα (κιλό τροφίμου, τεύχος, δεκάδα κεριών ή άπαξ παροχή εάν πρόκειται για υπηρεσία) θα ανέρχεται σε 1 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ (13% ή 23%), ανεξαρτήτως του κόστους παραγωγής. Για τους δε καταβάλλοντες το ποσό με φοροκάρτα, θα εφαρμόζεται έκπτωση 20%.

Με το μέτρο αυτό είναι βέβαιο ότι θα αναθερμανθεί η αγορά, θα επανεκκινήσει η οικονομία και θα εξαλειφθεί κάθε αίσθηση αδικίας στη διάρκεια των άγιων αυτών ημερών.

Με το βλέμμα και το νου στην ταπεινή φάτνη που θα κοσμεί το μαρτυρικό Μπάνσκο, ο Υπουργός εύχεται χρόνια πολλά και καλά - και, του χρόνου, σπίτια μας (το πιάσατε το υπονοούμενο, ούτε καν χασαποταβέρνα).


15 Δεκ 2011

Bon pour le département?

Η απήχηση του παρεξηγημένου ανδρεοπαπανδρεϊσμού έχει να κάνει, πέρα από τους ιστορικούς-πολιτικούς λόγους, και με μια ιδιαίτερη πτυχή της πολυσυζητημένης απλόχερης πολιτικής της περιόδου.

Με το Πασόκ του '81-'85 ένιωσαν λιγότερο αποκλεισμένες οι μάζες της επαρχίας. Σε μια "δημοκρατική άμιλλα", οι πρωτεύουσες των νομών εξασφάλισαν ισότιμες υποδομές (με την ευρεία έννοια), τα εδάφη τους εξελίχθηκαν σε μικρόκοσμους όπου - ακόμη κι αν σε περιφερειακή ή εθνική θεώρηση η κατανομή δεν ήταν βέλτιστης αποδοτικότητας - η έννοια του "πρώτου στο χωριό" μετεξελίχθηκε.

Η ακτινοβολία της μεγαλούπολης δεν χάθηκε. Η εσωτερική μετανάστευση όμως εξισορροπήθηκε από ένα ρεύμα μερικής επιστροφής στις ρίζες ή και συνειδητής αποκέντρωσης. Το κυριότερο είναι ότι πολύς κόσμος δεν έβλεπε πια την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη σαν τη μόνη του επιλογή για "να ζήσει" - με ό,τι αυτή η έκφραση σήμαινε για τον καθένα. Το σινεμά σου, το πολυκατάστημά σου, τα φροντιστήρια αγγλικών σου, το γιατρό σου, ό,τι χρειαζόσουν κατά κανόνα το είχες σχεδόν δίπλα σου - στη χειρότερη περίπτωση, αν ήσουν στην Αργιθέα ή τους Λειψούς, θα είχες λίγη ταλαιπωρία παραπάνω ή θα αποκλειόσουν για λίγο από κανένα χιονιά ή τίποτα μποφόρια.

Φυσικά αυτό το φαινόμενο έχει και downsides, όπως λέγαμε κι εμείς στο South Kensington (και φαντάζομαι το έλεγαν και στο Surrey). Έχω την εντύπωση ότι βασίστηκε αρκετά σε διοικητικές ρυθμίσεις, που αυτοτροφοδοτούνταν, όχι σε "πραγματική" έλξη λόγω πρωτογενούς παραγωγής του τόπου. Ιδρύοντας μια δημόσια υπηρεσία ή ένα ΑΕΙ, που το ζήτησε ο (εκλεγμένος μετά το 1994, άρα συχνά πιο απαιτητικός ή πιο λαϊκιστής) νομάρχης (από κοντά κι ο δήμαρχος), επειδή "δεν είναι δυνατόν" να μην έχει η (ιστορική, βεβαίως) πρωτεύουσά του κάτι που το έχει η ισότιμη διπλανή της, προσελκύεις γύρω τους όλη αυτή την υποστηρικτική απασχόληση που "δίνει ζωή" και κίνητρα. Επίσης, αυτή η "ανάπτυξη" έχει κρατηθεί στο επίπεδο (κλίμακα, δυναμική/φιλοδοξία) που βολεύει τον τυπικό μικροϊδιοκτήτη και πιστεύω ότι κάποιες φορές δεν γίνεται αρκετά ελκυστική για να γίνει σημαντική σε επίπεδο π.χ. περιφέρειας ή και να αποκτήσει μια ευρύτερη ακτινοβολία. Ο κίνδυνος είναι η ανάπτυξη μιας μετριοκρατίας που δεν πολυδίνει λογαριασμό πέρα από το "χωριό της" (νομό), δεν την πολυνοιάζει να λάμψει παραέξω και φυσικά δεν πολυευνοεί καινοτομία, τομές, διάκριση, αριστεία.

Η ισορροπία πιστεύω ότι μπορεί να βρεθεί στη μέση. Όσο φεύγαμε από το αθηνοκεντρικό παρελθόν, στο οποίο όσοι ήθελαν να πάνε μπροστά διόρθωναν την προφορά τους για να μην τους προδώσει, τόσο κέρδιζαν έδαφος οι μετα-εκσυγχρονιστικοί ήχοι: κώφωση φωνηέντων, "φωνηεντοφαγία" και ποικίλες εκδοχές των λάμδα και νι. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, κάθε άλλο: αν βοηθά τα τοπικά ιδιώματα να αποφύγουν τη μοίρα των λιγότερο ομιλούμενων γλωσσών, τόσο το καλύτερο, αρκεί να γίνεσαι κατανοητός από τον ξένο (επισκέπτη ή νεοφερμένο) και να τον παίζεις, να μην τον αποκλείεις. Δεν ωφελεί να γίνεις πρωτευουσιάνος με το ζόρι, αρκεί - κατά τη γνώμη μου - να μην αγνοείς ότι η λέξη πολιτισμός βγαίνει από την πόλη και ότι η καλή παιδεία είναι εξίσου απομακρυσμένη από τη μαγκιά τόσο του κάμπριο όσο και του τρακτέρ (με κοινό υπόστρωμα φραπέ ή και φρέντο), και να θυμάσαι ότι το πραγματικά καλό δεν έχει γεωγραφικά όρια ισχύος.


12 Δεκ 2011

Δεν μας χαιρετάτε, λέω εγώ;

Αμφίβολης εγκυρότητας βρετανικά ΜΜΕ ισχυρίστηκαν ότι ο γάλλος πρόεδρος Σαρκοζύ απέφυγε να ανταλλάξει χειραψία με τον βρετανό πρωθυπουργό Κάμερον, σημάδι - υποτίθεται - της ψυχρότητας που χαρακτηρίζει τις σχέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου με τον "γαλλογερμανικό άξονα".

Κάποιοι λένε ότι ο κ. Σαρκοζύ είχε ήδη χαιρετήσει τον κ. Κάμερον νωρίτερα. Όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου, "αυτή τη δουλειά θα κάνουμε;" Ξανά χειραψία;

Δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε αν όντως είχαν χαιρετηθεί οι δύο ηγέτες. Στο βίντεο όμως φαίνεται, ξεκάθαρα, ο βασικός λόγος για τη μη πραγματοποίηση της χειραψίας.

Ο γάλλος πρόεδρος διακατέχεται από αγωνία για μεγάλα γεωπολιτικά προβλήματα του πλανήτη. Ειδικά όταν αφορούν τη χώρα μας, με την οποία έχει δεσμούς, που πηγαίνουν παραπέρα από το "Grèce-France-Alliance" - όπως ξέρουμε, έχει ρίζες και στην όμορφη Θεσσαλονίκη.

(Μην κοιτάτε που δήλωσε ότι κακώς μας δέχτηκε η Ευρωζώνη. Για το καλό μας το είπε.)

Το διακαές του ενδιαφέρον για το Κυπριακό, λοιπόν, είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο "Σαρκό" προσπέρασε τον "πιτσιρικά" βρετανό πρωθυπουργό και έσπευσε να συνομιλήσει με έναν πολιτικό ογκόλιθο, τον ηγέτη μιας άλλης νησιωτικής χώρας-μέλους της Ε.Ε.







9 Δεκ 2011

Ταμειακή αμηχανία

Το πιο χαρακτηριστικό σημάδι για να καταλάβουμε (όσοι από μας καμιά φορά ξεχνιόμαστε και πιστεύουμε ότι ζούμε στα roaring '00s) ότι είμαστε μια χώρα υπό καθεστώς πτώχευσης (χρεωκοπίας, διαχείρισης, οικονομικού ελέγχου, κ.λπ.), είναι το πόσο συχνά πια ακούμε τη λέξη Ταμείο.

Η δική μου παιδική ανάμνηση της λέξης ταυτίζεται με τις ταμειακές μηχανές που είχε κατά καιρούς στο μαγαζί του ο πατέρας μου, και μάλιστα την παλιά, περίπου όπως η εικονιζόμενη. Ταμείο λέγαμε αφενός τη σχετική θέση εργασίας (που συνδυαζόταν, στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο μας, με το πακετάρισμα και το υποτυπώδες μάρκετινγκ), αφετέρου τον συρταρωτό δίσκο στο κάτω μέρος της ταμειακής μηχανής, με τις θέσεις για ψιλά και χαρτονομίσματα, που άνοιγε πατώντας ένα κουμπί που έβγαζε το χαρακτηριστικό "clang" ήχο. Η τεχνολογία ήταν παλιά, τα πλήκτρα πατιόντουσαν με δύναμη, κάποια (π.χ. υποδιαιρέσεις δεκαλέπτου) δεν τα πατούσαμε καθόλου - η κατασκευή της ταμειακής είχε προηγηθεί της πληθωριστικής έκρηξης του 1973 και εξής.

Η πιο απαιτητική στιγμή ήταν το βράδυ (μετά τη δύση του ηλίου, ενίοτε πολύ μετά) που έπρεπε να κάνεις ταμείο, δηλαδή να εκτελέσεις μια σειρά από ενέργειες (σημαντικές για τον "μαγικό" κώδικα βιβλίων και στοιχείων) με καθορισμένη αλληλουχία - και φυσικά να φροντίσεις για τη φύλαξη και μεταφορά των κινητών αξιών (βλ. δερμάτινο ή ιμιτασιόν τσαντάκι κάτω από τον πάγκο).

Ασχολούμενος (περιστασιακά που βοηθούσα στο μαγαζί, ιδίως σε γιορτές) κυρίως με το ταμείο "κατόρθωσα" να μη μάθω να φτιάχνω ούτε ένα είδος γλυκού. Ας ελπίσουμε ότι στην κλίμακα της χώρας (ή μάλλον της ηπείρου) μας, η κυριαρχία των διαφόρων Ταμείων δεν θα μας κάνει να ξεχάσουμε εντελώς την ουσία της ζωής, που δεν είναι τίποτε άλλο από τα πράγματα που την ομορφαίνουν και την εμπλουτίζουν.    

7 Δεκ 2011

Μέχρι τότε, κολύμπι;

Ξεπερνώντας διάφορες αναστολές, ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι η μόνη ελπίδα για βελτίωση της ακτοπλοϊκής σύνδεσης ορισμένων ακριτικών νησιών με την ελληνική πρωτεύουσα είναι το να ενταχθεί αυτή η σύνδεση σε ένα διάδρομο μεγαλύτερης σημασίας, ενίοτε διακρατικό.

Στην περίπτωση της Σάμου, που φαίνεται να πηγαίνει ακόμη ένα βήμα πίσω (κάποτε είχαμε τα ημιταχύπλοα των 6-8 ωρών, που όμως είχαν τη Σάμο ως τσόντα των δημοφιλέστερων, τουριστικά, Κυκλάδων - περίπου άγονη γραμμή, που τελικά δεν συνέφερε), η σωτηρία ίσως έρθει από μια γραμμή Πειραιάς-Κουσάντασι, που θα φέρει κοντά την αθηναϊκή μητρόπολη των 4 εκατομμυρίων με την περίπου ισομεγέθη της Σμύρνη.

Για να γίνει αυτό βέβαια θα πρέπει να τονωθούν οι σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο σοβαρών πόλων. Είναι μακριά για να αποτελέσουν δίδυμες πόλεις. Οι προσανατολισμοί των οικονομιών είναι τέτοιοι που οι τωρινές ανάγκες επικοινωνίας δείχνουν ασήμαντες. Η φυσική όμως, το μοντέλο "βαρύτητας" που διέπει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση ανάμεσα σε μεγέθη & αποστάσεις πόλεων (και των μεριδίων ΑΕΠ που τους αναλογούν) και τη ζήτηση για μετακινήσεις, θα μας έλεγε ότι αν μη τι άλλο υπάρχει κρυμμένο (αδρανές;) δυναμικό αλληλεπίδρασης.

Σε μια τέτοια περίπτωση, αν δηλαδή ο Σγουρός (ή διάδοχός του) και ο βαλής (νομάρχης) της Σμύρνης αποφάσιζαν (στο μέτρο των αρμοδιοτήτων τους, αλλά και εφόσον νοιάζονται για τους τόπους τους) να ηγηθούν μιας τέτοιας προσπάθειας, υποστηρικτικό μέρος της οποίας θα ήταν και επένδυση (ιδιωτών που δεν θα τα περιμένουν όλα από κάποιο Interreg) στη συγκοινωνιακή σύνδεση, τότε κοντά στον βασιλικό θα μπορούσε να ποτιστεί και η γλάστρα. Η Σάμος είναι το πολυπληθέστερο νησί στο θαλάσσιο δρόμο ανάμεσα στον Πειραιά και το Κουσάντασι. Ένα δρομολόγιο με μόνες ενδιάμεσες στάσεις στο Βαθύ και τη διοικητική πρωτεύουσα Ερμούπολη (κυκλαδικό hub) - ολιγάριθμες αυτές οι στάσεις για να μη χάνεται ελκυστικότητα - θα μπορούσε να δώσει τη λύση "αύριο" ή μάλλον "μεθαύριο".

Δυστυχώς, τα προβλήματα του "σήμερα" αναζητούν διαφορετικές λύσεις, που ελπίζω να τις βρουν αυτοί που πρέπει, στους οικονομικά στριμωγμένους καιρούς που διανύουμε.


5 Δεκ 2011

Του κύκλου τα γυρίσματα

Είδα με τα μάτια μου σήμερα το πρωί αυτό που περιγράφεται στην τοπική ιστοσελίδα: Δύο σημαντικές διασταυρώσεις της Κορίνθου (Γ. Παπανδρέου με Πατρών και με Εθν. Αντιστάσεως) μετατρέπονται σε κυκλικές.

Πέρα από την "αλιευτική" παρομοίωση και τις εύλογες ανησυχίες για την ασφάλεια που προκαλεί το θέαμα της βέργας και του πλέγματος, δεν μπορώ παρά να επισημάνω ότι η κατασκευή κυκλικών κόμβων είναι μια κίνηση στη σωστή κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν θα υιοθετηθεί παλιότερη πρόταση για τοποθέτηση γλυπτών-οροσήμων (μετά τους Πήγασο, Μεγαλέξανδρο και Διογένη, όλο και κάποιος χώρος θα βρεθεί για τη Λαΐδα, τον Παλαίμωνα ή το Σίσυφο). Από καθαρά κυκλοφοριακής πλευράς, πάντως, πέρα από τον προβληματισμό για το αν οι συγκεκριμένοι κόμβοι (λόγω περιορισμών χώρου και κίνησης πεζών και ποδηλάτων) είναι οι καταλληλότεροι για roundabouts, οφείλω να υπενθυμίσω μερικά βασικά στοιχεία (βλ. και φωτό) για να είναι επιτυχημένη η εφαρμογή του συγκεκριμένου είδους κυκλοφοριακής ρύθμισης:

(1) Όλοι οι εισερχόμενοι στον κόμβο πρέπει να έχουν STOP ή πινακίδα παραχώρησης προτεραιότητας (Ρ-1 ή "ανάποδο τρίγωνο"). Μόνο έτσι αποφεύγεται το "μπλοκάρισμα" του κόμβου. Παλιότερα, στον ελληνικό ΚΟΚ, ο κινούμενος εντός του κόμβου είχε προτεραιότητα. Αυτό δυστυχώς άλλαξε, διότι οι κυκλικοί κόμβοι ήταν απλά "κάτι το ωραίον" (δηλαδή παρτέρια) και δεν είχε γίνει αντιληπτή η κυκλοφοριακή τους σημασία - για να μην "μπερδεύεται" λοιπόν ο έλληνας οδηγός, η εκ δεξιών προτεραιότητα εφαρμόστηκε και εκεί: προτεραιότητα απέκτησε ο εισερχόμενος. Πού να δουλέψουν έτσι οι κυκλικοί κόμβοι; (Αφήνω στην άκρη την εκδοχή, που άκουσα κάποτε από σοβαρό άνθρωπο, ότι η εκ δεξιών προτεραιότητα εφαρμόστηκε ολοκληρωτικά, λόγω του "δεξιού κράτους" που δεν ήθελε πουθενά -ούτε καν στους δρόμους- να "βγαίνεις από τα αριστερά".)

(2) Μαζί με την παραχώρηση προτεραιότητας, ο εισερχόμενος πρέπει να ωθείται στο να μειώνει και την ταχύτητά του. Αυτό μεταξύ άλλων επιτυγχάνεται με τον κατάλληλο γεωμετρικό σχεδιασμό. Ακόμη και αν τα απέναντι σκέλη του κόμβου βρίσκονται σε τέλεια ευθυγράμμιση, τα κράσπεδα (των προσβάσεων και του ίδιου του κύκλου στη μέση) πρέπει να δίνουν τέτοια καμπύλωση, ώστε να αναγκάζουν τον οδηγό σε επιβράδυνση. Αυτή η λεπτομέρεια θέλει προσοχή, διότι αν - στο συγκεκριμένο κορινθιακό παράδειγμα - ο κατερχόμενος της Εθν. Αντιστάσεως ενθαρρύνεται να προχωρήσει "σούμπιτος" προς το κέντρο, χωρίς να τον φρενάρει τίποτε, τότε έχουμε κάνει μια (κυκλική) τρύπα στο νερό.




4 Δεκ 2011

Ταμπέλες στην έρημο

Τους είχαν πει "αριστερούς". Επειδή πίστευαν στην υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δεν ήταν προκατειλημμένοι απέναντι στους μετανάστες, αλλόθρησκους και αλλόφυλους, δεν ενθουσιάζονταν με την προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, εξοργίζονταν με τις αδικίες. Κι όμως δεν ήταν, ίσως γιατί ταυτόχρονα τους άγγιζε κι αυτό που είχε γράψει ο Κούντερα, ότι αριστερός είναι αυτός που πιστεύει στη "μεγάλη πορεία". (Κι εδώ βεβαίως υπήρξε αντίλογος. Αριστεροί μπορεί όχι, "νεοταξικοί" όμως σίγουρα.)

Τους είχαν πει "απολιτίκ". Επειδή δεν είχαν κομματική ένταξη, ούτε βύσμα, ούτε ανέμιζαν σημαιάκια, ούτε έσπευδαν να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στις ανούσιες μονομαχίες εντυπωσιασμού.

Τους είπαν, φυσικά, και "πασόκ(ους)", επειδή έτσι ερμήνευαν την τήρηση αποστάσεων από αμφότερα τα άκρα του πολιτικού φάσματος.

Και, εννοείται, τους είπαν και "δεξιού(μπε)ς", γιατί η αποστροφή τους στα στημένα σόου υπεράσπισης κεκτημένων και η πίστη τους στην ελευθερία - με όλες τις δυσκολίες και τις ανισότητές της - τους χαρακτήριζε αυτόματα ως ταξικούς εχθρούς για κάποιους.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια σιωπηλή πλειοψηφία, που μεγάλη μερίδα της υπέπεσε σε αντιφάσεις ή εγκλωβίστηκε σε επιλογές "ανάγκης" ή άγνοιας. Δεν ξέρω αν είναι τελικά μειοψηφία και, αν ναι, πόσο δικαιούται να αυτοθεωρείται ως "φωτισμένη".

Όσοι κι αν είναι, ελπίζω ότι δεν θα ιδιωτεύσουν, δεν θα ασχοληθούν μόνο με την αυτονόητα πρώτη προτεραιότητα, δηλαδή την αυτοπροστασία, αυτοσυντήρηση και αυτοβελτίωση. Κι ότι δεν θα αρκεστούν στο να θυμίζουν (και σωστά) ότι δικαιώνονται, αλλά θα βγουν μπροστά για να βοηθήσουν να φανούν οι δρόμοι που θα απομακρύνουν κοινωνίες και ηγεσίες από γκρεμούς, βάλτους, βάτα, φίδια και αντικατοπτρισμούς.


1 Δεκ 2011

Η αρχή ενός νέου ύμνου

Σε γνωρίζω από την κόψη

Του σπαθιού την τριμερή

 

Μπε(τ) νουάρ

Αν ο Χ πολιτικός χώρος θέλει να περιστοιχίζεται από μερικές ακόμη συνιστώσες, πέραν αυτών που ήδη έχει γύρω του, το τίμιο θα ήταν να το ζητήσει καθαρά και ξάστερα. "Είμαι ο Χ και είμαι εντάξει!" Με ανοιχτά χαρτιά, όσοι πιστεύουν - είτε ατομικά είτε μέσα από τη συλλογική τους εκπροσώπηση - ότι εκφράζονται από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ή ότι θα μπορούσαν σε κάποια σημεία να συμπορευτούν μαζί του, έχουν κάθε δικαίωμα να τον ακολουθήσουν.

Επειδή όμως δεν είναι (και δεν ήταν) όλη η Ελλάδα ΣΥΡΙΖΑ ή ΕΑΜ ή Καραμανλική ή Βενιζελοπλαστηρική ή..., κι επειδή διάφοροι κόπτονται για "αμεσοδημοκρατικές" "συλλογικότητες" και προτρέχουν να προεξοφλήσουν θέσεις και συμπορεύσεις πριν καν αυτές συζητηθούν (παρουσιάζοντας μάλιστα προσωπικές απόψεις ως "πρακτικά συζήτησης"!), θα ήθελα να επισημάνω ότι η συμμετοχή ώριμων και σκεπτόμενων ενήλικων ατόμων σε ομάδες, όταν μάλιστα γίνεται επιδεικνύοντας στοιχειώδη υπευθυνότητα και προσοχή απέναντι στο πολύ σημαντικό θέμα του καθορισμού της ταυτότητας, των επιδιώξεων και των θέσεων της ομάδας, δεν μπορεί να λοιδορείται ως "ελιτισμός", ούτε να συκοφαντείται ως διεκδίκηση της "μίας και μόνης αλήθειας".

Η αναγκαία, για την επίτευξη "κρίσιμης μάζας" (δηλαδή ικανού μεγέθους ανθρώπινων και άλλων πόρων και ικανής δυναμικής), συμπόρευση με άλλες ομάδες δεν μπορεί να γίνεται πριν καν αποκρυσταλλωθεί και δώσει "στίγμα" η οντότητα. Έρμαια και πρόβατα υπάρχουν παντού, δεν είμαστε όμως όλοι ίδιοι.

26 Νοε 2011

Το στενάχωρο των Hebelungen

Το στενάχωρο των Hebelungen* είναι μια επική πολυλογία** του Γοδεφρείδου (Geoffroi) Βιλλαρδουίνου, άρχοντα Χαλανδρίτσας (Calendrice) και Καλεντζίου (Calengie).

Αποτελείται από τις επιμέρους όπερες:
(1) Ο χρυσός του Μάιν
(2) Μερκοζία
(3) Βόλφγκανγκ
(4) Το λυκόφως στο βάθος της σπηλιάς
και άλλες (προαιρετικές) αναλόγως του επιλεγμένου "πακέτου".

Οι Hebelungen ήταν μια γαλλογερμανική οικογένεια που μετανάστευσε το μεσαίωνα από τη Μασσαλία (το δίχως άλλο μετά από κάποιο θριαμβευτικό πέρασμα θρύλου) στη Φρανκφούρτη. Ήταν μια οικογένεια νάνων, που χρησιμοποιούσαν ειδικό μοχλό (εξ ού και το όνομα της οικογένειας, Hebel=μοχλός) για να τους ανεβάζει ψηλότερα και να φαίνονται.

Η πλοκή στηρίζεται σε ένα μαγικό κέρμα, που δίνει στον κάτοχό του κυριαρχία σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο (μέχρι περίπου το Ζάγκρεμπ). Για την απόκτησή του συγκρούονται ο θεός Βόλφγκανγκ (που ως νέος Ήφαιστος σφυρηλάτησε το μέταλλο για την παραγωγή του κέρματος), η Βαλκυρία Μερκοζία και ο θνητός ήρωας Κλάιν Μάιν (= ο Μικρός Μάιν) - ο τελευταίος από την οικογένεια των Hebelungen.

Ο Βόλφγκανγκ κατεβαίνει από τη Βαλχάλλα στη Φρανκφούρτη, για να κατακτήσει τη Μερκοζία, της οποίας έχει ακούσει να υμνούν την angelική ομορφιά. Φτάνοντας υπεξαιρεί τη διαχείριση του καταραμένου θησαυρού των Hebelungen, που γεννά μέχρι και πέντε φλουριά σε μορφή εγγυήσεων (μόχλευσης) για κάθε ένα που πιάνεις στα χέρια σου. Έχει γίνει άτρωτος από τη μέση και πάνω, μετά το λουτρό στο αίμα που έβαψε το Ρήνο. Άτρωτος παντού, εκτός από ένα σημείο.

Αυτό το ευαίσθητο σημείο το ανακαλύπτει ο βραχύσωμος Κλάιν Μάιν - και βάζει στόχο του, να νικήσει τον Βόλφγκανγκ και να πάρει στα χέρια του, όχι τόσο τη Μερκοζία (που από κοντά δε λέει και πολλά, αυτός έχει άλλωστε αγαπημένη του την Κλάρα Belle), όσο το θησαυρό που ο Βόλφγκανγκ διαχειρίζεται (για την ακρίβεια σφετερίζεται) στη Φρανκφούρτη. Την πόλη, που αφότου πέσει στα χέρια του νέου της αφέντη, θα αρχίζει να ονομάζεται Φρανκφούρτη του Μάιν.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να διατηρήσει την εξουσία του ο Κλάιν Μάιν είναι, όχι απλά να θέσει εκτός μάχης τον Βόλφγκανγκ, αλλά και να του πάρει από το χέρι το μαγικό κέρμα - το πρώτο που μόχλευσε τα άλλα πέντε, κι εκείνα με τη σειρά τους πέντε το καθένα, και ούτω καθεξής.

Στην εντυπωσιακή τους μονομαχία, που γίνεται στη συμβολή του Ρήνου με το ποτάμι της Φρανκφούρτης, στην όχθη (Bank) της ένωσης (Bund) - εν συντομία, Bundesbank - το κέρμα διασπάται σε δύο κομμάτια (βλ. εικόνα):
- Τον εσωτερικό δίσκο, που φέρει την εικόνα ενός αετού.
- Το εξωτερικό δαχτυλίδι, που απεικονίζει δώδεκα αστέρια σε κυκλική διάταξη.

Ο Κλάιν Μάιν αρπάζει το δαχτυλίδι και το φορά στον αριστερό του αντίχειρα. Ο Βόλφγκανγκ παίρνει το δίσκο με τον αετό και απομακρύνεται. Ο Κλάιν υψώνει το αριστερό του χέρι, και τότε...

...βαθύ σκοτάδι καλύπτει ξαφνικά όλη την οικουμένη. Οι άνθρωποι, έντρομοι, περπατούν στα τυφλά, συγκρούονται άθελά τους, κάποιοι γκρεμίζονται.

Ο αετός του κέρματος ζωντανεύει, πιάνει στα νύχια του τον Βόλφγκανγκ, τον σηκώνει ψηλά (πολύ πιο ψηλά απ' όσο πάει τον Κλάιν ο μοχλός) και με τα (αετίσια φυσικά) μάτια του καταφέρνει να διακρίνει έναν ασφαλή δρόμο προς το βορρά, πίσω στη Βαλχάλλα. Μαζί με τη Μερκοζία, βεβαίως.

Αντίθετα, ο Κλάιν δεν μπορεί να βρει το μοχλό του (μέσα στο μαύρο σκοτάδι) και αναγκάζεται να προχωρήσει με το μικρό του διασκελισμό προς το νότο, φτάνοντας μετά από πάμπολλες εβδομάδες αβεβαιότητας στο σπήλαιο που οδηγεί προς τον Άδη, στο ακρωτήριο Ταίναρο της Ελλάδας. Στην είσοδο του σπηλαίου τον υποδέχονται τρεις βοσκοί από τους ξακουστούς νομούς της Πελοποννήσου: ο Γεώργιος ο Αχαιός, ο Αντώνιος ο Μεσσήνιος και ο Γεώργιος ο Αρκάς (από τη σημερινή Ποταμιά). Χωρίς να έχουν αναγνωρίσει ποιος είναι, μια και ούτε το δαχτυλίδι (κοινώς στενάχωρο, με τόση στενοχώρια που προκάλεσε) φαίνεται, του υπόσχονται, όπως έκαναν και σε μερικά εκατομμύρια άλλους πλανημένους, ότι στο βάθος της σπηλιάς θα δει φως. Στο άκουσμα της λέξης φως, που την είπαν με την ομηρική προφορά φάος (κάνει ρίμα με χάος, λάος κ.λπ.), τα δώδεκα αστέρια ξαφνικά αρχίζουν να λάμπουν και να πυρακτώνονται, με ολέθριες συνέπειες τόσο για τους εγκλωβισμένους στη σπηλιά (έγινε του Μον Μπλαν) όσο, κι αυτό είναι το πιο τραγικό, και για το αριστερό χέρι του αγαπημένου της Κλάρας...

*Hebelungen = οι μοχλεύσεις
**πολυλογία = αντίστοιχο των όρων "τριλογία", "τετραλογία" κ.λπ.: λογοτεχνικό έργο με ανυπολόγιστο αριθμό μερών

 

20 Νοε 2011

Η ζεστή κοιλάδα

Για τον Κιρκιντζέ έχω γράψει και παλιότερα - φοβάμαι ότι θα το ξανακάνω και θα γίνω ίσως κουραστικός. Για όσους δεν ξέρουν, είναι ο τόπος που περιγράφει η Διδώ Σωτηρίου στα Ματωμένα Χώματα, σήμερα ατραξιόν της τουρκικής τουριστικής βιομηχανίας, δείγμα "ελληνικού χωριού" διατηρημένου στη μορφή που είχε επί Οθωμανικής. Το χωριό (σήμερα Σιρίντζε) το επισκέφτηκα το 2005 (και ξανά το 2009). Θυμίζει αρκετά το Πήλιο (και άλλα "αρχοντικά" μέρη των παλιών Βαλκανίων). Είχε δύο εκκλησίες (η μία είχε την τύχη να αποκατασταθεί με αρκετή φροντίδα) και σε κάθε τετραγωνικό του μέτρο "μυρίζει" ανατολικό Αιγαίο - είναι άλλωστε πολύ κοντά στην Έφεσο και άρα απέναντι από τη Σάμο.

Δεν θα "μείνω" όμως στο όμορφο αυτό χωριό. Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για τη διαδρομή από/προς αυτό. Ουσιαστικά, με τον υπόλοιπο κόσμο το συνδέει ένας και μόνο, απλός, ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Ξεκινά από την καμπίσια πόλη Σέλτσουκ (το παλιό Αγιασολούκ, δηλ. Άγιος Θεολόγος, δίπλα στην αρχαία Έφεσο) και ανηφορίζει αφού περάσει μέσα από μία ζεστή κοιλάδα όπου κυριαρχεί η ελιά.

Μια τέτοια ζεστή κοιλάδα ανακάλυψα λίγους μήνες μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στον Κιρκιντζέ. Σε μια ημερήσια εκδρομή από Πάτρα προς Τρίκαλα Κορινθίας, πήραμε το δρόμο που συνδέει το Ξυλόκαστρο με το χιονοδρομικό της Ζήρειας. Κι εκεί, μετά τα πεδινά χωριά και πριν την έντονη ανηφόρα, βρήκα εκπληκτική την ομοιότητα των τοπίων. Έχουμε ξαναπάει στη διαδρομή των Τρικάλων αρκετές φορές, η πιο πρόσφατη μόλις σήμερα. Παρόλο που το (ήδη χιονισμένο, Νοέμβρη μήνα) βουνό του Ερμή έχει τη μοναδικότητά του, η διαδρομή της Κορινθίας - ειδικά στο κομμάτι της που έχει γλιτώσει από τη δόμηση - έχει αυτή τη συγκινητική μοναχικότητα που συναντήσαμε και νιώσαμε στο δρόμο για το μικρασιατικό χωριό, που ένας τούρκος ταξιτζής, απευθυνόμενος σε μας, το αποκάλεσε απλά "your village".


16 Νοε 2011

Αυτή η ομάδα είναι επ-ώαση

Κι αν ποτέ σχηματιζόταν κυβέρνηση επιστροφής στη δραχμή, πρωθυπουργός θα ήταν ο...

...

...

...

...Αντωνίου!


10 Νοε 2011

Κυβέρνηση 11/11/11 & πατσάς ψιλοκομμένος

Περίπου ένα μήνα μετά την ανάρτηση, στην οποία αναρωτιόμουν αν θα υπάρξει σημαντική κίνηση από πλευράς ευρωπαϊκού "πυρήνα", υπήρξε μια κάποια απάντηση - με τη συμφωνία του πατσά, της (βαθιάς) νύχτας δηλαδή μεταξύ 26 & 27 Οκτωβρίου. Η Ευρώπη έκανε μια κίνηση ανάγκης με πολλά ρίσκα (εγγυήσεις και κόντρα εγγυήσεις, μοχλεύσεις και "μαγικά" λεφτά, εθελοντισμό, κινέζικο input, αναμονή για τις συνήθεις εθνικές εγκρίσεις, κι άλλα που τα καταλαβαίνουν κυρίως οι ειδικοί).

Η κίνηση ανάγκης έγινε χωρίς να έχει προχωρήσει, φυσικά, η δύσκολη υπόθεση της υπερεθνικής ολοκλήρωσης. Το Γιούρογκρουπ άρχισε να λειτουργεί σχεδόν επίσημα ως η "υψηλή ταχύτητα". Εντός αυτού, "παιχνίδι" έκαναν οι ελαφρύτερα χρεωμένοι εκ των μεγάλων, λέγε με Γερμανία. Όλα αυτά καθορίστηκαν βάσει οικονομικής δύναμης. Επιπλέον, τόσο ο πατσάς που λέγαμε όσο και τα μετέπειτα με το παρ' ολίγον δημοψήφισμα, έδειξαν ξεκάθαρα ότι η δημοκρατική νομιμοποίηση δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα - τουλάχιστον όχι αυτόν τον καιρό, δηλαδή στη συνέχεια της κρίσης που άρχισε το 2008. Κάπως έτσι συμβαίνει και στους κυριολεκτικούς πολέμους.

Μένει να φανούν πολλά ακόμη. Πρώτα και κύρια, εντός της ευρωζώνης. Θα λειτουργήσει ως ενιαία οντότητα αυτός ο πυρήνας; Θα ανήκουμε σε αυτόν; Όταν περάσει η "μπόρα" (τέλος της δεκαετίας και βλέπουμε), να ελπίζουμε ότι θα λειτουργήσουμε ως "ένα σώμα", με μέλη ανόμοια μεν αλλά ισότιμα και σε τροχιά σύγκλισης; Δύσκολο φαίνεται αυτό τώρα. Γαλλία και Γερμανία (ή τουλάχιστον οι τωρινές τους ηγεσίες) δεν δείχνουν να θέλουν ουσιαστική αλλαγή στην πραγματικότητα που ακόμη διατηρείται, αυτή της σύμπραξης κρατών αντί για "Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης".

Η κατάσταση περιπλέκεται απο το ότι οι εκτός ευρωζώνης φαίνεται να αντιδρούν στον διαφαινόμενο περιορισμό τους και να συσπειρώνονται γύρω από τη Βρετανία (και τις ΗΠΑ;). Το πού θα οδηγήσει αυτό, μένει να φανεί. Είναι πιθανό, αν ποτέ τελειώσει (ή αμβλυνθεί) η δανειακή μας εξάρτηση από την ευρωζώνη, η Ευρώπη που "θέλαμε" να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι αγνώριστο. Στο μεταξύ, πέρα από την αντίθεση σε επίπεδο μέτρων ή μίγματος πολιτικής (η τελευταία, που εκφραζόταν από τον Σαμαρά, "μαζεύτηκε" άτακτα το περασμένο σαββατοκύριακο που του "μπήκε χέρι"), δεν έχει αρθρωθεί καμία σοβαρή εναλλακτική προοπτική. Η γνώμη μου, ότι μόνο χειρότερα μπορούμε να περιμένουμε αν τυχόν βγούμε από την ευρωζώνη, ακόμη δεν έχει αλλάξει. Δεν το στηρίζω σε κάποια οικονομική θεωρία αυτό, μόνο στην παρατήρηση, ότι δεν φαίνεται κανένας άλλος δρόμος διαφορετικής ένταξης ή και αυτόνομης πορείας (για όσους πείθονται από εύκολες ρήσεις όπως του Ανδρέα, ότι "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες"). Αυτό δεν αναιρεί τα διάφορα ΔΕΝ για τα οποία κατηγορείται (εσωτερικά κυρίως) η χώρα μας και οι ηγέτες της: ότι ΔΕΝ παράγει αρκετά, ΔΕΝ δουλεύει αποδοτικά, ΔΕΝ αξιοποιεί τους πόρους της. Τα ΔΕΝ αυτά είναι αληθινά στη βάση τους, αν και οι θεωρίες της πλάκας (αμύθητα κοιτάσματα πετρελαίου, εύκολα δανεικά από Ρωσία και Κίνα κ.λπ.) μεταθέτουν το ενδιαφέρον αλλού και τελικά καταλήγουν - μαζί με τα, ανεξήγητα έως τώρα, καμώματα του απερχόμενου πρωθυπουργού - να δίνουν τροφή σε μια αντιμετώπιση της Ελλάδας που καθόλου δεν μας τιμά. Η αντιμετώπιση αυτή δεν περιορίζεται μόνο στη χοντροκομμένη σάτιρα αλλά (το χειρότερο για μένα) γίνεται συγκατάβαση (στα όρια εξάντλησης υπομονής) στα χείλη ευρωπαίων ηγετών.

Ας μην έχουμε αυταπάτες, ο Lucas Papademos κλήθηκε να διαχειριστεί μια χώρα υπό πτώχευση. Η θέση του έχει την εξής αναλογία (χωρίς βέβαια να ισχύουν απαραιτήτως γενικότεροι συνειρμοί και παραλληλισμοί) με αυτήν του Καραμανλή το '74: Δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα τον στηρίξουν αυτοί που δεσμεύτηκαν να το κάνουν (όπως και ο αείμνηστος είχε να βασιστεί στο λόγο τριών ανθρώπων του Ιωαννίδη). Θα περάσει από ναρκοπέδιο - μένει να αποδειχτεί αν το κράτος επί των ημερών του θα δουλέψει ή αν θα συνεχίσει να είναι παραλυμένο σε μια, ασαφούς διάρκειας, προεκλογική περίοδο.

Τον αυριανό (;) μας πρωθυπουργό εγώ τον συμπαθώ. Είναι ζυγός το ζώδιο όπως κι εγώ, έχει το ίδιο όνομα με το μικρότερο γιο μου, κατάγεται από το χωριό του άξιου συνάδελφου Ι.Π., κι απ' ό,τι διαβάζω έβγαλε ολόκληρο ΜΙΤ (σχεδόν βοστωνέζος, βέβαια, κι αυτό δεν είναι τόσο όμορφο - αλλά, για να ακριβολογούμε, το ξακουστό αυτό πανεπιστήμιο βρίσκεται απέναντι απ' τη Βοστώνη, στο μασαχουσετιανό Καίμπριτζ) και μάλιστα σπουδάζοντας ως φυσικός, μηχανικός και οικονομολόγος (τρία σε ένα). Καλό βιογραφικό έχει, να δούμε ως τι θα τον θυμόμαστε στο τέλος. Ελπίζω όχι μόνο ως τον πρωθυπουργό που επιβλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (της οποίας υπήρξε παλιός αντιπρόεδρος), ούτε (και υπάρχει ακόμη καιρός για να διορθωθεί αυτό) αυτόν που ανέλαβε κατά παράβαση συνταγματικών διαδικασιών.

9 Νοε 2011

"Η ομάδα είναι ...όαση"

Οι καστοριανοί ξέρουν από κρύο. Ένα απλό σακάκι αρκεί εδώ στο νότο.

Άλλωστε, όπως θα έλεγε και ο "κελεμπίας", τι να το κάνεις το παλτό στου Μαξίμου;




-nik the Greek

Ουρανοκατέβατος Σπούτ-νικ;


Ελκυστικό(ς) Ντουμπρόβ-νικ;


Τεχνοκρατικός refuse-nik (=αυτός που έφαγε πόρτα και περιμένει στο ακουστικό του);


Αν πιστέψουμε τις τελευταίες φήμες: Τίποτα απ' όλα αυτά... Έλληνας Πετσάλ-νικ!


...ο ξεσκούφωτος

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αρχίζω να πιστεύω πως έχει ένα δίκιο ο Γιάννης Μανώλης, που λέει ότι πρωθυπουργός μπορεί να γίνει και ο Φούφουτος.




















Κακλαμάνης με σκούφο
















Κακλαμάνης ξεσκούφωτος

8 Νοε 2011

"Λάγιος ισχυρός..."

Μια και κάποιους τους έχει πιάσει, φαίνεται, νοσταλγία για την όμορφη εποχή Κοσκωτά, ας το κάνουμε ολοκληρωμένα το πράγμα.

Αν γίνει πρωθυπουργός ο (μπρρρ...) Ρουμελιώτης*, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ για γενικό γραμματέα αθλητισμού (αν υπάρχει κώλυμα ας τον κάνουμε ευρωπαίο εποπτεύοντα, κοινοτικός είναι πια - ομολογώ ότι μπερδεύτηκα με το ποιος κουμαντάρει τι) τον αγαπημένο μας Λάγιος Ντέταρι.

Κι έτσι θα πείσουμε και έναν ακόμη πυλώνα του πολιτικού συστήματος (ξέρετε, αυτόν που διέθεσε τότε -1988- το εικονιζόμενο μπαλκόνι) να στηρίξει τη νέα κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας.













*Ορισμένα βιογραφικά παραλείπουν να επισημάνουν ότι ο Ρουμελιώτης ήταν ο μόνος από τους παραπεμφθέντες που, λόγω ευρωβουλευτικής ασυλίας, δεν δικάστηκε ποτέ για το σκάνδαλο Κοσκωτά.

7 Νοε 2011

Π(απ)άνδημο αίτημα

Πρωθυπουργό Νταλάρα!

Όσο προλαβαίνουμε.

Και δεν εννοούμε την Άννα. Ούτε το Γιώργο.

Κάρολο (Τσαρλς) Νταλάρα.

Με δύο (βαρ)Καρόλους στην κορυφή, ποιος μας πιάνει.


Εκείνος + Εκείνος (και δεν εννοώ Γιώργο & Αντώνη, ούτε Βενιζέλο & Δήμα)

Σόλων = Σεισάχθεια




















Λουκάς = Κούρεμα
















Σόλων + Λουκάς = Εκείνος + Εκείνος




Οι Βοστωνέζοι

Μια υπερπαραγωγή, όχι Merchant Ivory, όπως νομιζόταν, αλλά Merchant Banker*

Πρωταγωνιστές, οι συμφοιτητές της Βοστώνης, Geoffrey & Tony...

...και το πτώμα

*Για τη λονδρέζικη (cockney) σημασία του όρου, εδώ


4 Νοε 2011

"Here pastor, there pastor, where is the pastor?" (Βέγγος)

Το '84 (επί πατρός Παπανδρέου) που πρωτοέγινα συνδρομητής στο Newsweek, οι αναφορές στην Ελλάδα συνήθως είχαν την έκταση μισής στήλης και εμφανίζονταν αραιά και πού. Όσο κι αν με στενοχωρούσε αυτό τότε, ήταν φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε το μικρό μέγεθος της χώρας μας. Δεν ταίριαζε με τη μεγάλη ιδέα που μας καλλιεργούσαν, στα σχολεία κι αλλού, για το έθνος μας. (Κατανοητή αυτή η καλλιέργεια, εκείνα τα χρόνια λίγο μετά το φιάσκο του Κυπριακού, ωφέλιμη σε κάποιο βαθμό, άλλο αν κάποιοι την πήραν πολύ στα σοβαρά.) Με τα χρόνια έπαψε να μου κακοφαίνεται η ασημαντότητά μας, ίσως να ανέπτυξα "επικούρεια" αντίληψη: καλύτερα να μην πολυασχολούνται μαζί σου.

Αυτές τις μέρες είμαστε το πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ. Ο υιός Παπανδρέου τον ξεπέρασε τον πατέρα σ'αυτό. Από ένα ζάπινγκ σε ειδησεογραφικά κανάλια της δορυφορικής είδα ότι συζητιέται το "σπάσιμο του ταμπού": η Ευρωζώνη μιλά για το ενδεχόμενο να διώξει ένα μέλος της, μαντέψτε ποιο. Όσο λοιπόν κι αν το δημοψήφισμα, που δεν (;) θα γίνει, φάνταζε αστείο, τύπου "πλούσιος και υγιής κ.λπ.", δεν ήταν καθόλου αμελητέα η άλλη του ανάγνωση: τέθηκε ανοιχτά και επίσημα ως θέμα η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Συνειδητοποίησα (κι όχι μόνο εγώ) ότι μπροστά στο ενδεχόμενο αυτό κόπηκαν λιγάκι οι εύκολες κραυγές, άκουσα ανθρώπους που διαρκώς μουρμούριζαν νοσταλγικά υπέρ της δραχμής (και εναντίον του κοντού λογιστάκου) να εξανίστανται και να λένε "ε όχι και να βγούμε απ' το ευρώ".

Κόπηκαν (προσωρινά;) κι άλλα αυτή την εβδομάδα. Κόπηκε η αγανακτισμένη απαίτηση για κρεμάλες και τουφεκισμούς. Κόσμος που απέρριπτε το πολιτικό σύστημα στήθηκε σε οθόνες και ραδιόφωνα για να ακούσει τους απαξιωμένους ηγέτες του να μιλάνε (εξίσου ανούσια όπως έκαναν πάντα, για να μην πω περισσότερο). Ίσως γιατί ακόμη (και για πόσο;) οι μικρότεροι σχηματισμοί (κόμματα ή "λέσχες" Φλωρίδηδων κ.λπ.) μπορεί να φιλοξενούν λαμπρά μυαλά αλλά, πολιτικά, είναι νάνοι. Αυτός είναι κι ένας λόγος (πέραν του κόστους και του χρόνου που θα στοιχίσουν) για τον οποίο πιστεύω ότι οι εκλογές τώρα δεν είναι η προτιμότερη λύση. (Σίγουρα όμως είναι προτιμότερη από τις εκλογές σε 3 ή 6 μήνες - δεν νομίζω ότι αντέχεται τέτοια διάρκεια αστάθειας.) Αυτή τη στιγμή θα μου άρεσε να δω μια κυβέρνηση συνεργασίας, όχι απλά υπηρεσιακή ή διεκπεραιωτική αλλά με πολιτική ατζέντα και με παραγωγή έργου. Η Βουλή έχει 2 χρόνια ζωής μπροστά της και θα μπορούσε να αναδείξει συνδυασμούς που θα κατάφερναν να συνεννοηθούν και να κάνουν δουλειά. Στο μεταξύ, δίνεται χρόνος για ανασύνταξη και ανάδειξη αξιόλογων "νέων" πολιτικών δυνάμεων, που κι αυτό είναι κάτι που θέλει δουλειά. Σε εκλογές τον Δεκέμβριο, οι "μικροί" θα χαντακώνονταν, είτε από τη θλιβερή τους αντιδικία (βλ. το σημερινό κλίμα μεταξύ των εξίσου λάβρων αντιμνημονιακών ΚΚΕ & Σύριζα), είτε από την ίδια τους τη γύμνια (βλ. τους ρεαλιστές κεντρώους που εκπροσωπούνται από τουλάχιστον 3 διαφορετικούς φορείς).

Δεν θα μιμηθώ διάφορους "γλείφτες" που έσπευσαν να πουν πόσο Μεγάλος είναι ο ΓΑΠ που, αφενός εκμεταλλεύεται τα διαπραγματευτικά μας πλεονεκτήματα και κάνει άνω-κάτω τον κόσμο (ένα δείγμα της διεθνούς αναγνώρισης του μεγαλείου του θα το δείτε εδώ), αφετέρου με την πρόταση για δημοψήφισμα έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα παραπάνω και άρα η κίνησή του ήταν "επωφελής". Ο πρωθυπουργός όπως και ο Σαμαράς και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί νοιάζονται πρωτίστως για την καρέκλα τους και για το πώς θα πάει καλά το κόμμα του καθενός. Αν ο Παπανδρέου ήθελε να παίξει τίμια, θα είχε ζητήσει τη γνώμη του λαού τον καιρό του Καστελόριζου (άνοιξη 2010), επικαλούμενος την "αλλαγή δεδομένων" που τον οδήγησε σε αλλαγή πολιτικής. Τώρα που η χώρα παρέλυσε και η δημοτικότητα του Πασόκ βρίσκεται στα τάρταρα, τα παπανδρεϊκά νούμερα (είπα-ξείπα για το δημοψήφισμα και το θέμα του, δώστε μου ψήφο εμπιστοσύνης για να συναινέσω σε κυβέρνηση συνεργασίας κ.λπ.) και τα παιχνίδια ισορροπίας με τον εσωκομματικό αντίπαλο είναι παπατζηλίκια που ελάχιστη αξία έχουν σε σχέση με το τι μας περιμένει και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε.


3 Νοε 2011

Γρίβα μ' σε θέλει η Κομισιόν

Μην πάει το μυαλό σας σε χοντρούληδες λάτρεις του playstation, κοντούληδες καθηγητές ή απέθαντους ψηλούς κρητικούς.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο εικονιζόμενος Ιωάννης Γρίβας, υπηρεσιακός πρωθυπουργός το φθινόπωρο του '89 (μεταξύ Τζαννετάκη και Ζολώτα), είναι ο "πρώην" που, κατά τον Καρατζαφέρη, προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, διά στόματος Μέρκελ, ως μεταβατικός ηγέτης της Ελλάδας μετά το "τάπωμα" που "έφαγε" ο ΓΑΠ στις Κάννες.


Όταν καπνίζουν οι Κάννες (part II)*

(Το πρώτο μέρος, εδώ)

Με τις αλλαγές που έγιναν χθες στο στράτευμα, κάποιοι φοβήθηκαν ότι απόψε στις Κάννες θα παίρναμε τον Χρυσό Φοίνικα.


2 Νοε 2011

Ε ντεμαγκογκέν αλλέ ω Κανν

Ο Ζολώτας, Θεός σχωρέσ' τον, είχε κάνει μερικές ομιλίες χρησιμοποιώντας εξ ολοκλήρου λέξεις με ελληνικές ρίζες. Χαρά στο κουράγιο που είχαν, και αυτός που τις συνέταξε και αυτοί που τον άκουγαν (που αμφιβάλλω αν θα τα καταλάβαιναν όλα).

Ο εν λόγω επιστήμονας, που διετέλεσε και "οικουμενικός" πρωθυπουργός το '89-'90, αποτέλεσε βέβαια μια μοναδική και αμίμητη περίπτωση. Χωρίς να έχω στο νου μου τα παραπάνω κατορθώματα, θυμάμαι ότι το '93 ή '94 είχα βρεθεί σε μια καλοκαιρινή συζήτηση με διεθνή παρέα, στην Καρλσρούη της Γερμανίας, σχετικά με την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας.

Προς το τέλος της κουβέντας, ένας γερμανός συνομιλητής μου με ρώτησε αν πίστευα ότι ο Παπανδρέου (ένας ήταν τότε "Ο" Παπανδρέου) υπήρξε καταστροφή για την Ελλάδα. Χρησιμοποίησε μάλιστα την ελληνογενή γερμανική λέξη, στη γλώσσα του: Katastrophe.

Παρόλο που ποτέ δεν συμπαθούσα τον ανδρεο-παπανδρεϊσμό, θεωρούσα απόλυτο και λίγο άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Προσπάθησα λοιπόν να απαντήσω με λιγότερο φορτισμένους όρους. Είπα ότι κατά τη γνώμη μου ο Ανδρέας ήταν Demagoge - δημαγωγός. 

Διαπίστωσα ότι δεν καταλάβαιναν όλοι οι γερμανόφωνοι συνομιλητές μου αυτή τη λέξη. Αφού βεβαιώθηκα ότι την είχα πει σωστά, την εξήγησα όπως μπορούσα.

Αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα για το πώς θα εξελιχθεί η τρέχουσα πολύπλευρη κρίση και το αν ο νυν έλληνας πρωθυπουργός θα γραφτεί στην ιστορία με χρυσά, μελανά ή σκατουλί γράμματα. Ομολογώ όμως ότι, παρόλο που δεν είμαι προκατειλημμένος απέναντί του, οι δύο παραπάνω λέξεις, και κυρίως η καταστροφή, τριγυρίζουν συνέχεια στο μυαλό μου (και νομίζω όχι μόνο το δικό μου) τις τελευταίες μέρες. Ο Θεός να φυλάει.


Ich "Libe" dich

Η γαλλική Λιμπερασιόν πάντα ασχολείτο με την Ελλάδα, από τον καιρό της ίδρυσής της. Πολλά μάλιστα λέγονται για τις σχέσεις του συνιδρυτή της, Ζαν Πωλ Σαρτρ, με τους διανοούμενους που ηγήθηκαν της "Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη".

Η "Λιμπέ", όπως και η γερμανική Τάγκες-τσάιτουνγκ και η δική μας Ελευθεροτυπία (που by the way ίσως κλείσει σήμερα), παρόλο που δεν διατήρησαν για πάντα τους μύθους γύρω από τους οποίους φτιάχτηκαν ("εφημερίδα των συντακτών" και άλλα ρομαντικά), ήταν κάποτε (για μένα μεταξύ '85 και '90 περίπου) μια τριπλέτα ποιοτικής ενημέρωσης, με μέσο προς υψηλό IQ και κάμποσο ανθρωπιστικό ιδεαλισμό.

Δεν θα ήταν δυνατόν να μη δώσει το στίγμα της και στην τωρινή κρίσιμη συγκυρία η εν λόγω κεντροαριστερή γαλλική εφημερίδα. Σύμφωνα με έγκυρες φήμες, οι συντάκτες της αμφιταλαντεύτηκαν χθες βράδυ ανάμεσα στα δύο εικονιζόμενα πρωτοσέλιδα. Για λίγο, η πλάστιγγα φάνηκε να γέρνει προς εκείνο που εμφανίζεται δεξιά. Το νόημα ήταν προφανές. Ο Παπανδρέου, πρώτος αυτός απ' όλους τους ευρωπαίους, έπαιρνε (έστω και κατόπιν εορτής, δηλ. συνόδου κορυφής) την απόφαση, να προσφύγει στον κυρίαρχο Λαό - για να του δώσει την ευκαιρία να αποφανθεί Εκείνος σχετικά με όσα "αποφασίστηκαν" (;) τη νύχτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου από τους κουστουμαρισμένους των Βρυξελλών.

Ωστόσο, σύντομα η ιδέα αυτή εγκαταλείφθηκε. Πρώτον, επειδή η λέξη χάος υπάρχει, σχεδόν ταυτόσημη, και στα γαλλικά - και άρα θα γινόταν άμεσα κατανοητή η χρήση της. Δεύτερον, επειδή - κακά τα ψέματα - όταν δίνεις τα χέρια εκπροσωπώντας τη χώρα σου και μετά από λίγες μέρες φωνάζεις "κάτω τα μολύβια, δημοψήφισμα!", μόνο χάος προκαλείς. Τρίτον, και ίσως καθοριστικότερον, κάποιος σφύριξε στους γάλλους προοδευτικούς ότι υπάρχει ελληνικό κόμμα της λαϊκίστικης δεξιάς με το όνομα ΛΑ.Ο.Σ., που μάλιστα καπηλεύεται όχι μόνο αυτή την πανάρχαια λέξη αλλά και το εθνικό μπλε χρώμα της Ελλάδας (έστω και στην πιο σκούρα απόχρωσή του).


1 Νοε 2011

Free fall (part II)

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν μπορεί να προβλεφθεί επακριβώς το πότε η κυβέρνηση θα απωλέσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αν αυτό συμβεί στις επόμενες 1-2 εβδομάδες, είναι πιθανό οι επόμενες εκλογές να γίνουν στις 4, 11 ή 18 Δεκέμβρη.

Αν όμως η πτώση γίνει αργά και βασανιστικά (σε συνδυασμό π.χ. με τις διερευνητικές εντολές που προβλέπει το άρθρο 37 του Συντάγματος), δεν αποκλείεται η συνταγματικά οριζόμενη προθεσμία να συμπέσει με την ημέρα των Χριστουγέννων ή αυτή της Πρωτοχρονιάς, που αμφότερες πέφτουν Κυριακή!

Ως επικρατέστερη μεταξύ των δύο θα πρέπει να θεωρηθεί η 1η Ιανουαρίου, για τους εξής λόγους:

(1) Παρότι αμφότερες οι μέρες είναι γιορτινές, αυτή των Χριστουγέννων έχει εντονότερο τέτοιο χαρακτήρα. Ακόμη και ο ελάχιστα θρησκευόμενος ΓΑΠ δεν θα θελήσει να θίξει τους χριστιανούς πολίτες της πλειοψηφίας.

(2) Τα Χριστούγεννα νομικώς είναι επίσημη αργία ενώ η Πρωτοχρονιά όχι. Αυτό σημαίνει πως όσοι δουλέψουν για να γίνουν οι εκλογές θα πρέπει τα Χριστούγεννα να πληρωθούν έξτρα. Μια και η κυβέρνηση έχει φροντίσει έως τώρα τόσο καλά την οικονομία μας, είναι σίγουρο ότι θα προσέξει και αυτό το σημείο.

(3) Η πρώτη μέρα του νέου έτους έχει το συμβολισμό ενός νέου ξεκινήματος. Όπως και κατά την εκλογή του Παπανδρέου στην ηγεσία του Πασόκ το 2004, έτσι και τώρα θα προσπαθήσει να κάνει το (πολλάκις) ανακυκλωμένο να φαίνεται ολοκαίνουργιο, ενώ την ατμόσφαιρα θα δονεί, επαναφέροντας μνήμες ανένδοτου αγώνα, το σύνθημα ένα-ένα-δώδεκα (δηλαδή: 1/1/'12).


Go, Yorgo, go

Το είπε ο Δέλτας το Μάη, αλλά τον αγνοήσαμε. Ποιος τους ακούει τους βιομηχάνους;

Το είπε πιο συγκεκριμένα ο Χαρούλης τον Οκτώβρη, αλλά σιγά μη δώσουμε βάση στον πόντιο του χωριού.

Απορώ όμως πώς δεν μας ψύλλιασε το γεγονός ότι ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας, που παραδοσιακά γίνεται την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη, φέτος αναβλήθηκε για τη δεύτερη - δηλ. 13 Νοέμβρη, αντί για 6.

Με τις ραγδαίες εξελίξεις που ζούμε αυτές τις μέρες, καταλαβαίνουμε όλοι το λόγο αυτής της χρονικής μετάθεσης. Ο ΓΑΠ ήταν αποφασισμένος να κλείσει όλες τις εκκρεμοτητούλες, δηλαδή με την αναγγελία του δημοψηφίσματος (μεταξύ συνόδου κορυφής και μαραθωνίου) να κάνει άνω κάτω τη χώρα, την Ευρώπη και τις διεθνείς αγορές, για να μπορέσει να πάει στον αγώνα (του τρεξίματος, όχι τον προεκλογικό) χωρίς πολλές έγνοιες.

Απλό δεν είναι;


€νθάδ€ κ€ίται...

Άντ€, να το θυμόμαστ€...




31 Οκτ 2011

Halloween*

I can't believe the news today!





















Happy referendum!

Ελληνιστί, καλό δημοψήφισμα.

*Halloween (υπήρχε και ομότιτλη ταινία, σε εμάς κυκλοφόρησε ως η νύχτα με τις μάσκες) είναι οι αμερικανικές απόκριες της 31ης Οκτωβρίου (καλή ώρα), παραμονής της All Hallows Day

Hush!

Ωραία και "πατριωτικά" μας τα είπαν πολλοί τις τελευταίες μέρες. Μετά την κατ' αρχήν συμφωνία για ελάφρυνση των χρεών που έχει το ελληνικό κράτος προς "ιδιωτικούς" φορείς (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται όμως, αν κατάλαβα καλά, και δημόσιες τράπεζες όπως οι γερμανικές Landesbanken, καθώς και ασφαλιστικά ταμεία - που υποτίθεται ότι λειτουργούν "κοινωνικά"), ακούσαμε την κυβέρνηση να χαιρετίζει (φυσικά) την απόφαση, στην οποία και η ίδια συμμετείχε, μια και αποτελεί ανάσα για τα οικονομικά του δημοσίου (της πατρίδας δηλαδή). Ακούσαμε επίσης αρκετούς διαφωνούντες να εστιάζουν στη μόνιμη επιτήρηση που θα επιβάλουν οι δανειστές μας, θεωρώντας πως αυτή αποτελεί όχι μόνο ομολογία της αποτυχίας της πατρίδας να ασκήσει πολιτική (όση, έστω, της επιτρέπει το ευρωπαϊκό σύστημα) αλλά και προσβολή της εθνικής μας τιμής, και μάλιστα σε ημέρες εορτασμού ιστορικής επετείου - εξ ου και τα, δικαιολογημένα (κατ' αυτούς τους επικριτές), γεγονότα των παρελάσεων.

Όσοι επιλέγουμε να κατοικούμε, να δραστηριοποιούμαστε και να φορολογούμαστε σε αυτή τη χώρα χαρακτηριζόμαστε από ποικίλες απόψεις αλλά όλοι, νομίζω (πέρα από τις παραπάνω συναισθηματικές και "συλλογικές" θεωρήσεις) θα θέλαμε να καταλάβουμε καλύτερα τι μας ξημερώνει, και μάλιστα για τα επόμενα εννιά και πλέον χρόνια - αν βέβαια (κι αυτό είναι ένα μεγάλο αν) "περάσει" και εφαρμοστεί χωρίς παρατράγουδα η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (που είναι "καλύτερη" από της 21ης Ιουλίου).

Με τα ταμεία να χαρίζουν χρέη στο δημόσιο, τι αξία έχει η πρόσφατη "λύση του ασφαλιστικού" και τι υπηρεσίες θα παρέχει το σύστημα "κοινωνικής ασφάλισης";

Με το αλλοπρόσαλλο φορολογικό καθεστώς, όπου επιβάλλονται μόνιμες διπλές φορολογήσεις των ίδιων εισοδημάτων και βαφτίζονται έκτακτες, πόσο θεωρείται ότι ενθαρρύνεται η συνέπεια; Και πόσες ιδιωτικές επενδύσεις μπορεί να προσελκυσθούν (που θα μας δίνουν ευκαιρίες απασχόλησης, μια και οι δημόσιες θα είναι φτωχές); Πόσο ακόμη θα συντηρηθεί το σύστημα που αρπάζει απ' αυτούς που μπορεί να εκβιάσει, για να δώσει σε αυτούς που θέλει να στηρίξει (για να το στηρίξουν κι αυτοί);

Όταν στο δημόσιο δεν εξετάζεται αν μια θέση είναι αναγκαία ή μη, αλλά η θέση αυτή απλά καταργείται αν ο υπάλληλος που την κατέχει τύχει να επιλεγεί για την "εργασιακή εφεδρεία", τι ελπίδα μπορούμε να έχουμε (ως πολίτες ή επισκέπτες που συναλλασσόμαστε μαζί τους) ότι οι κρατικές υπηρεσίες θα δουλέψουν καλύτερα;

Ένα τελευταίο (προς το παρόν) ερώτημα έχει να κάνει με την, πάντα σημαντική, πολιτική διάσταση της επικαιρότητας. Πέρα από την καιροσκοπική (και αυξανόμενης δημοφιλίας) στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θεωρητικά αντιτίθεται σε όλα όσα γίνονται και ταυτόχρονα τα αφήνει να γίνουν, για να τα βρει έτοιμα μπροστά της όταν κυβερνήσει (δοκιμασμένη συνταγή), υπάρχει σοβαρή, ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτική πρόταση (μίγμα εθνικοποιήσεων, επιστροφής στη δραχμή κ.λπ.) που θα μπορούσαμε να υπερψηφίσουμε, όσοι μπορούμε και θέλουμε να δώσουμε δημοκρατική διέξοδο στη σημερινή κατάσταση; Μέχρι τότε, θα μπορούσαν παρακαλώ πολύ να βγάλουν το Σκασμό όσοι είτε ηθικολογούν για τις Cayenne είτε παραληρούν πατρονάροντας τους οργανωμένους υποστηρικτές της ανωμαλίας και του μηδενισμού;


25 Οκτ 2011

Προεδριλίκια ελλήνων

Μετά τον έλληνα ομογενή της Γαλλίας, καιρός και για έναν Καλφίν*;













*Ο κωνσταντινουπολίτης Αβραάμ Καλφίν (αριστερά) διακρίθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα της Παναχαϊκής τη δεκαετία του 1970. Δεξιά, ο ελληνογάλλος Υβ Τριαντάφυλλος του ΟΣΦΠ.

Τώρα μπερδεύτηκα...

Μα και βέβαια εμπιστευόμαστε την ιταλική ηγεσία, κι ας προέκυψαν κάποιες δυσκολίες με την Ελλάδα...





















Άλλωστε, κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε...

 

24 Οκτ 2011

(Ενο)χ(λ)ούντα(ι);

Δεν διακρίνεται καλά το περιεχόμενο του εικονιζόμενου πανώ από τον αγώνα Πολωνίας-ΕΣΣΔ στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1982. Αναγράφεται, δις, η πολωνική λέξη solidarnosc. Ελληνιστί, αλληλεγγύη. Είναι το όνομα του συνδικάτου του Βαλέσα, που είχε τεθεί εκτός νόμου από το στρατιωτικό καθεστώς Γιαρουζέλσκι. Η τότε ελληνική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο θερμότερος υποστηρικτής του πολωνού δικτάτορα εντός της "(δυτικο)ευρωπαϊκής οικογένειας". Στο πλαίσιο του "χαϊδέματος" της κομμουνιστικής αριστεράς, είχε αρνηθεί να συνυποστηρίξει τις κυρώσεις της (τότε) ΕΟΚ εναντίον της πολωνικής κυβέρνησης. Οι πολωνοί αντικαθεστωτικοί οπαδοί σήκωναν τέτοια πανώ σε πολλούς αγώνες της εθνικής τους στα ισπανικά γήπεδα. Μήπως κάποιοι απ' αυτούς που "έβγαζαν σπυράκια" τότε κάνουν κουμάντο σήμερα, εδώ; Ανόμοια βέβαια τα μεγέθη, πάντως (και ίσως ακριβώς γι' αυτό) η σπουδή αφαίρεσης της ορατής διαμαρτυρίας εντυπωσιάζει.


21 Οκτ 2011

She's got the Luk

Συμπαράσταση στο "κακοποιημένο" της πράσινης πολυκατοικίας...

"My name is Luka

I live on the second floor

I live upstairs from you

Yes I think you've seen me before

...You just don't argue anymore..."


19 Οκτ 2011

Ποδηλατικό σαββατοκύριακο

Η πρωτοβουλία πολιτών Στην Κόρινθο με Ποδήλατο ανακοίνωσε ότι το ερχόμενο Σάββατο 22/10 και ώρα 12:00 ("προσυγκέντρωση" με εκκίνηση στις 12:30), από την Πλατεία "Περιβολάκια", θα ξεκινήσει ποδηλατοπορεία, που θα κατευθυνθεί (βλ. εικόνα):
(1) αρχικά, στον ποδηλατόδρομο πέραν του Αγ. Νικολάου (νέα παραλία) - ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
(2) κατόπιν, μέσω του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού και της οδού Αράτου (ναός Απ. Παύλου), στα Καλάμια - ΜΠΛΕ ΓΡΑΜΜΗ
(3) τέλος, μέσω οδού Ευποιίας & Πειραματικού Γυμνασίου, και μετά από διαδρομή παράλληλη με την παλιά γραμμή ΟΣΕ, στην οδό Περιάνδρου προς κέντρο, με κατάληξη στα Περιβολάκια - ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Αν δεν διαψευστούν οι προβλέψεις, ο καιρός θα είναι καλός.














Για όσους αντέχουν, την επομένη (Κυριακή 23/10 και ώρα 10:00) στη Νεμέα και τα περίχωρά της θα γίνει για τρίτη φορά η ενδιαφέρουσα εκδήλωση Cycling for Wine. Στην ιστοσελίδα τους φαίνεται ότι οι συμμετοχές, έστω και χωρίς τα "έξτρα" (μπλουζάκι, γεύμα), είναι ανοικτές μέχρι και την τελευταία στιγμή.

18 Οκτ 2011

Υπάρχει λόγ(γ)ος

Μέσα σε μια υπόθεση που μας πονάει, οι γείτονες μας δείχνουν χωρίς να το θέλουν το δρόμο για την σταδιακή περιβαλλοντική αναβάθμιση εκτάσεων που υπέστησαν, ας πούμε, αλλαγή χρήσης.

Στη φωτογραφία εικονίζονται τα Βαρόσια, η νότια συνοικία της Αμμοχώστου που, στο μεγαλύτερο μέρος της, παραμένει αποκλεισμένη εδώ και 37 χρόνια.

Χωρίς την ανθρώπινη παρουσία, η βλάστηση έχει εξαπλωθεί στο πρότερο πεδίο ανθρώπινης δραστηριότητας. Τα Βαρόσια έχουν γίνει ένας λόγγος. Μέχρι και θαλάσσιες χελώνες έχουν θεαθεί στην παραλία που παλιά έσφυζε από τουρίστες.

Αυτή θα ήταν η ιδανική, περιβαλλοντικά, λύση για το Ελληνικό, αλλά και τον Ελαιώνα (μου τα έλεγαν και κάποιοι αναγνώστες παλιότερα, βλ. αυτή την ανάρτηση και κυρίως τα σχόλιά της, όμως δυσπιστούσα...). Ειδικά για το παλιό αθηναϊκό αεροδρόμιο, είναι μεγάλο κρίμα που έχουν περάσει 10,5 χρόνια από το κλείσιμό του (και επτά από τους Ολυμπιακούς) και δεν έχει γίνει απολύτως τί-πο-τα, πέρα από συζητήσεις και αντιδικίες, ανούσιες πια και (στης κρίσης τον καιρό) ουτοπικές.

Ενώ τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολύ απλά. Απλά μια συντήρηση της περίφραξης - κι άσε το από μέσα να ρουμανιάζει...