29 Νοε 2013

Φως στη Σκοτεινή

Με σταθερά βήματα η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια απομακρύνεται από το στερεότυπο του ήλιου και της θάλασσας, που κυριάρχησε στην περίοδο της τουριστικής ακμής μεταξύ του Zorba και της τρέχουσας κρίσης.

Γυρίζοντας στις ρίζες (κυριολεκτικά δηλ. στα λιόδεντρα που πλέον δεν παραμελούν, αλλά και μεταφορικά-συμβολικά) οι συμπολίτες μας έντρομοι ανακαλύπτουν όσα τους έκρυβε η ψευδαίσθηση της χλιδής.

Εννιά στους δέκα Έλληνες υπολογίζεται ότι κατάγονται, όχι από παραθαλάσσια θέρετρα με 3000 και πλέον ώρες ηλιοφάνειας ετησίως, αλλά από λιγότερο γκλάμορους μέρη που μέχρι πρότινος τα έλεγαν ...καλοχώρια (και μέσα τους ακόμη έτσι τα αποκαλούν, με ωμέγα), σε ανήλιαγες πλαγιές.

Ευτυχώς αυτό το μελαγχολικό comeback στην πραγματική Ελλάδα γίνεται σε μια εποχή που δε λείπει η πληροφόρηση από κάθε γωνιά του πλανήτη. Έτσι, οι κάτοικοι ενός σκοτεινού - όνομα και πράγμα - χωριού στην Πελοπόννησο πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, εμπνευσμένοι από το παράδειγμα της μακρινής Νορβηγίας.

Με τον ίδιο λοιπόν τρόπο που το έπραξαν και στο σκανδιναβικό Ριούκαν, έτσι σκέφτονται και οι κάτοικοι της Σκοτεινής στην Αργολίδα να λύσουν ένα από τα βασικά τους προβλήματα. (Το βασικότερο, δηλ. το ότι εξακολουθούν να ανήκουν παραδόξως στο νομό Αργολίδας, και όχι στην κοντινότερη Κορινθία ή την Αρκαδία, θα μείνει μάλλον για πάντα άλυτο - παρακάτω όμως υπάρχει ίσως μια εξήγηση.)

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης (στους βόρειους πρόποδες μιας απότομης πλαγιάς) τη Σκοτεινή θα πρέπει να τη "βλέπει" ήλιος - αν βέβαια βγει, συνήθως μαζεύονται σύννεφα - το πολύ ένα δίωρο τους χειμερινούς μήνες και μέχρι ένα τετράωρο τους θερινούς. Αυτό αποτελεί ενεργειακό βατερλώ, μια και αναγκάζει την τοπική αυτοδιοίκηση και τις κατοικίες (το ίδιο θα γινόταν και με τα μαγαζιά, αν υπήρχαν) να ανάβουν τα φώτα σχεδόν όλο το 24ωρο, για να βλέπουν οι κάτοικοι και τυχόν συγγενείς τους τις μύτες τους.















Χάρη στην κινητή τηλεφωνία όμως (και πού να δείτε όταν θα υπάρχει και φρη γουίφι, free wifi λέμε) κάποιος έμαθε μέσω ίντερνετ ότι με τη βοήθεια κατόπτρων, το νορβηγικό χωριό είδε το φως του ήλιου.

Για το λόγο αυτό, παραγγέλθηκαν και για τη Σκοτεινή πανομοιότυποι καθρέφτες όπως του Ριούκαν. Η μεταφορά τους έχει προγραμματιστεί για τη Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014. Η μέρα είναι συμβολική, συμπίπτει με τη γιορτή των Φώτων και σίγουρα αυτό δεν είναι τυχαίο. Για την εξυπηρέτηση της μεταφοράς, η εθνική (ναι, εθνική) οδός Νεμέας-Λεβιδίου, η αρτηρία αυτή που αποτελεί αιμοδότη της περιοχής, θα παραμείνει κλειστή καθ' όλο το εορταστικό τριήμερο. Για να μην ταλαιπωρηθούν οι χιλιάδες οδηγοί που θα τη χρησιμοποιούσαν, θα βρίσκονται σε ετοιμότητα οι διαχειριστές του υπόλοιπου οδικού δικτύου της Πελοποννήσου, για να εξυπηρετηθεί ο αυξημένος φόρτος.

Η Σκοτεινή θα γίνει ένα αλλιώτικο μέρος μετά την εγκατάσταση των κατόπτρων. Η ανάκαμψη (της περιοχής αλλά κι όλης της χώρας) θα βοηθηθεί και από τη βελτιωμένη ψυχική κατάσταση. Το λαμπρό παράδειγμα αυτής της μακρινής νησίδας του Δήμου Άργους (όπου και θα παραμείνει όπως είπαμε το χωριό, άλλωστε ετυμολογικά άργος σημαίνει φως) θα δώσει παντού, πανελλήνια αισιοδοξία. Έτσι, θα εκλείψουν και τα απονενοημένα διαβήματα, που δεν έχει σημασία αν φτάνουν πια τα 500 ή τις 5000, ούτε αν υπάρχουν τόσο πρόσφατες  στατιστικές, ξέρουμε όμως ότι αποτελούν επιδημία, το είπε κι η αντιπολίτευση, τέρμα και τελείωσε.


22 Νοε 2013

Γελοιογραφία και αποστάσεις ασφαλείας

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς πίσω στην εποχή των σπηλαίων για να αποδείξει τη διαχρονική σημασία της εικονογράφησης. Ούτε να ανατρέξει σε κινέζικες παροιμίες. Η καθημερινότητα είναι γεμάτη εικόνες με νοήματα. Μέρος αυτής της καθημερινότητας, εδώ και πολλές δεκαετίες (ή αιώνες) είναι οι γελοιογραφίες. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει το είδος, νομίζω όμως ότι είναι λίγοι. Προσωπικά πάντα τις αναζητούσα, στα έντυπα "για μεγάλους" που έπεφταν στα χέρια μου. Κάποια περιοδικά φιλοξενούσαν τακτικά φιγούρες όπως ο Σπαγκοραμμένος, αργότερα έμαθα τις τεχνοτροπίες πολλών δημιουργών που συνεργάζονταν με εφημερίδες (παλιότερή μου ανάμνηση ο Σκουλάς στην Απογευματινή) καθώς και μερικές διεθνείς "φίρμες" (π.χ. Plantu που είναι από τους γνωστότερους). Και θέλω να ομολογήσω ότι ένα από τα απολαυστικότερα εταιρικά events στα οποία έχω λάβει μέρος ήταν η παρουσία πολλών σκιτσογράφων σε μια εκδήλωση της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου (το 2005 νομίζω).

Η γελοιογραφία μπορεί να τσακίσει κόκκαλα, το ξέρουμε καλά αυτό. Ο Trudeau (σκιτσογράφος των ιστοριών Doonesbury με θέματα αμερικανικού, κυρίως, ενδιαφέροντος - τον είχα μάθει από τη Herald Tribune) ενόχλησε το Σινάτρα όταν, λίγο μετά μια δημόσια βράβευσή του, τον εμφάνισε να έχει φιλίες με μαφιόζους.









Ο δε Adams, δημιουργός του Dilbert (σάτιρα με κύριο αντικείμενο τον κόσμο των υπαλλήλων και στελεχών μεγάλων επιχειρήσεων), αναφέρει ότι συχνά αυτό που προσβάλλει είναι μόνο και μόνο η εγγύτητα ενός δημοφιλούς προσώπου με κατακριτέα πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις. Είναι παθών και ο ίδιος, διότι δέχτηκε κριτική (από πιστούς) για την ακόλουθη δημοσίευση, στην οποία - όπως ισχυρίζεται - το βασικό αντικείμενο σάτιρας ήταν η ευπιστία των συλλεκτών "σουβενίρ".









Ο πρόσφατος θόρυβος γύρω από ένα σκίτσο του Χαντζόπουλου είναι παρόμοιας φύσης, κι ας απέχει η δημοφιλία της Κωνσταντοπούλου ή της Μακρή απ' αυτή του Σινάτρα ή του Κυρίου Ημών. Το μοτίβο της εγγύτητας το έχουμε κι εδώ. Ο γελοιογράφος στηλιτεύει μεν την εντυπωσιοθηρία (το σκαρφάλωμα στα κάγκελα της ΕΡΤ) - όμως ταυτόχρονα, με το σκίτσο του pole-dancing και τον υπαινιγμό της φράσης ("κάνουν και κάτι άλλο;"), παραβιάζει τη νοητή γραμμή που στο μυαλό πολλών ανθρώπων πρέπει να χωρίζει ένα δημόσιο πρόσωπο (και δη γυναίκα) από το "πούλημα του κορμιού του". 















Αν ρωτάτε εμένα, ξαναείχα παρόμοιους προβληματισμούς πριν από 8 περίπου χρόνια, με αφορμή το δανό που σκιτσάρισε το Μωάμεθ. Ξαναδιάβασα αυτά που είχα γράψει τότε και βλέπω ότι με εκφράζουν και σήμερα, λέξη προς λέξη, γι' αυτό - αντί άλλου επιλόγου - τα παραθέτω και πάλι (αυτούσια, για να μην κουράζεστε):

Υπέρ ασεβών
04.02.06 at 20:08 EET
Η συντεταγμένη κοινωνία της Δανίας είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια δεν φημίζεται για τη συμπάθειά της προς τους ξένους, ειδικά αν αυτοί είναι σκουρόχρωμοι ή/και σχιστομάτηδες – όπως για παράδειγμα οι τύποις συμπολίτες των Δανών, Γροιλανδοί. Εκ πρώτης όψεως λοιπόν θα μπορούσε να διαγνώσει κανείς μια ρατσιστική υπεροψία στις περίφημες καρικατούρες που σατίριζαν τον Προφήτη Μωάμεθ και δεν θα θλιβόταν ιδιαίτερα για το ποδοπάτημα της δανικής σημαίας σε μουσουλμανικές πόλεις ανά την υφήλιο.
Το πρόβλημα με τη χιονοστιβάδα απολύσεων, απαγορεύσεων και "πολιτικής ορθότητας" που ακολούθησε τη δημοσίευση των περίφημων γελοιογραφιών είναι, φυσικά, σοβαρότερο. Με ενδιαφέρον διάβασα απόψεις που αντανακλούσαν τις δύο διαφορετικές προσεγγίσεις της σάτιρας – και της ελεύθερης έκφρασης εν γένει.
Η μία, που ακολουθούμε κι εμείς με τους φίλους στο www.laspi.gr, είναι αυτή που πολύ εύγλωττα περιέγραψε ο μεγάλος γελοιογράφος Κώστας Μητρόπουλος στα ΝΕΑ: το να κάνεις ένα σκίτσο (ή ένα άρθρο) "σεβαστικό και βλαπτικό ταυτόχρονα". Ενέχει μεγάλο βαθμό αυτολογοκρισίας και έχει το πλεονέκτημα (αχρείαστο να' ναι) ότι μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις και σε χώρες ή περιβάλλοντα (εταιρικά, π.χ.) όπου η ελευθερία έκφρασης υφίσταται κάποιας μορφής, μικρούς ή μεγάλους περιορισμούς.
Η άλλη έγκειται στο να δοκιμάζεις τις αντοχές του εκάστοτε περιβάλλοντος, αναλαμβάνοντας τα ρίσκα σου βέβαια αλλά με τελικό, νομοτελειακό σχεδόν αποτέλεσμα τη διεύρυνση των ορίων ανάμεσα στο αποδεκτό και το απαγορευμένο. Οι τολμηροί είναι αυτοί που ανοίγουν το δρόμο για μεγαλύτερη ελευθερία. Δυσκολεύομαι να ακολουθήσω το δρόμο τους αλλά τους θαυμάζω και νομίζω ότι ιστορικά θα δικαιωθούν.
Το πώς θα χειριστεί το κάθε ΜΜΕ και η κάθε χώρα αυτό το ζήτημα είναι δική τους υπόθεση αλλά ας μου επιτραπεί η παρατήρηση ότι, αν επρόκειτο για ανάλογη σάτιρα με αντικείμενο το πρόσωπο του Ιησού, η αντίδραση θα περιοριζόταν σε ανακοινώσεις του Βατικανού ή το πολύ-πολύ σε δικαστικές αγωγές. Ο φόβος των βίαιων αντιποίνων από μουσουλμάνους "βομβιστές αυτοκτονίας", και όχι κάποια φοβερή ευαισθησία απέναντι σε θρησκευτικά συναισθήματα, είναι αυτός που εμφανέστατα υπαγορεύει το άρον-άρον "μάζεμα" της υπόθεσης με τις γελοιογραφίες του Προφήτη. Αυτό, όμως, είναι κατά τη γνώμη μου ο ορισμός της τρομοκρατίας.

12 Νοε 2013

Αρβύλες, γόβες, Birkenstock...

Η μέχρι τώρα επιβίωση της συμμαχίας των παλιών δικομματικών "μονομάχων" ΝΔ-Πασόκ στηρίζεται, παρόλο που οι δυο τους δεν αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα, σε δύο εύθραυστα πόδια.

Το ένα πόδι λέγεται εκλογικό μπόνους. Αυτό βέβαια το είχαν σχεδόν όλοι όσοι κυβέρνησαν με 40-και-κάτι % στη μεταπολιτευτική μας ιστορία.

Το άλλο πόδι είναι η τοποθέτηση των δύο κομμάτων στο μεσαίο (μετά συγχωρήσεως) χώρο της παραδοσιακής κλίμακας (αριστερά-δεξιά). Η αντιπολίτευση υπερτερεί ούτως ή άλλως σε ψήφους, σήμερα όμως είναι διασπασμένη σε περίπου ισοδύναμα κομμάτια, το ένα "αριστερά" (Σύριζα και άλλοι) και το άλλο "δεξιά" (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή). Αυτό δίνει στην κυβερνητική πλευρά μια απατηλή ανακούφιση. Αποκλείεται, λένε, να τα βρει η "σκληροδεξιά" με την "παλαβή αριστερά". Αυτά που τους χωρίζουν είναι περισσότερα απ' αυτά που τους ενώνουν.

Κι όμως.

Στην (δια)κομματική πολιτική, η εξουσία και η προοπτική της αποτελούν συνδετικό ιστό, αρκετά ισχυρό για να καλύψει ακόμη και ρήγματα σαν αυτό της Αταλάντης. Πόσο πιο καθαρά να το πει ο Τσίπρας; "Εάν εμείς ως Αριστερά χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει και μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε".

Όσο κι αν το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο θεωρείται τεχνητό ή πρόσκαιρο, η διαχωριστική του γραμμή υπάρχει - και δεν θα σβήσει εύκολα. Για λόγους που μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, η οικονομική κατάσταση (του καθενός και της χώρας) θα συνεχίσει να αποτελεί απείρως σημαντικότερο θέμα από οποιοδήποτε άλλο, για αρκετό καιρό ακόμη. Τι κι αν ο Σύριζα ή κάποιες συνιστώσες του εκφράζονται λιγότερο πατριωτικά απ' τον Καμμένο στο θέμα της ΠΓΔΜ; Τι κι αν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν δηλώνουν ότι θα αγκαλιάσουν τους μετανάστες ή τους γκέη όπως κάνουν οι προοδευτικοί; Αυτά ξεπερνιούνται, μπροστά στο μείζον αφήγημα της κεϋνσιανής μεγέθυνσης, της προστασίας των κεκτημένων, της δουλειάς για περισσότερους και της (έστω φαινομενικής, μερικής) επαναφοράς της "εθνικής κυριαρχίας". Τα παραπάνω στοιχεία ενώνουν Σύριζα και ΑνΕλ, είναι κατανοητά από πολύ κόσμο ("απλό" κόσμο) και μπορούν να συγκινήσουν, ειδικά αν είσαι άνεργος, ζημιωμένος ή απαισιόδοξος και δυσκολεύεσαι να δεις το φως στο τούνελ.

Την ώρα λοιπόν που η ΝΔ προσπαθεί να καλύψει με τη δική της προσέγγιση (της "υπεύθυνης δύναμης που κυβερνά") το κενό του μεσαίου χώρου στον άξονα δεξιάς-αριστεράς, την ίδια ώρα οι σύμμαχοι Τσίπρας-Καμμένος αναπτύσσονται σε έναν παράλληλο άξονα, προσπερνώντας την κεντροαριστερά και το κέντρο που δείχνουν όλο και πιο ελιτίστικα πια.

Η πρόταση του Νότη Μαριά, πρώην συριζαίου και νυν ΑνΕλ, για κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων στις τοπικές εκλογές, αποτελεί κίνηση σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο που εκφράζεται λίγες μέρες μετά τις διαμαρτυρίες στην ΕΡΤ, στις οποίες πρωτοστάτησαν "με μια ψυχή" οι κυρίες Κωνσταντοπούλου (Σύριζα) και Μακρή (ΑνΕλ). Έχει επίσης τη σημασία της η ταύτιση της ψήφου των δύο κομμάτων στην ψηφοφορία μομφής - την ώρα που το splinter του Σύριζα, δηλ. η Δημάρ, διαφοροποιήθηκε δηλώνοντας παρούσα στη Βουλή.

Αρκετοί μιλούν ακόμη για το ασήμαντο πολιτικό μέγεθος Τζάκρη ή σχολιάζουν εκτενώς τη βαρετή κοινοβουλευτική γυμναστική. Μου φαίνεται ότι κοιτάμε τις αρβύλες και τις γόβες, την ώρα που επελαύνουν δυναμικά τα Birkenstock*.

*Τα συγκεκριμένα υποδήματα για κάποιο λόγο έχουν συνδεθεί με το Σύριζα.




6 Νοε 2013

Να 'τανε το 21...

Το μετρό του Καράκας δεν ήταν το μόνο μεγάλο έργο, στο οποίο εμφανίστηκε σαν από θαύμα η μορφή κάποιου μεγάλου ηγέτη...

Λίγο έλειψε να ανατραπεί το μηχάνημα, από την τρομάρα που πήρε ο χειριστής του. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή το κράτησε.

Μα τι θέαμα ήταν αυτό; Το τελευταίο που θα περίμενε να δει κανείς, στη διάρκεια των εκσκαφών, ήταν αυτό. Ένα πρόσωπο σχηματίστηκε ξεκάθαρα στο βράχο που σκαβόταν για να περάσει ο περιμετρικός δρόμος.

Είχε ξεμείνει τελευταίος την ώρα της αποκάλυψης, είχαν τελειώσει τις βάρδιές τους οι υπόλοιποι. Η πρώτη του ψύχραιμη σκέψη ήταν να σταματήσει και να γυρίσει αμέσως πίσω. Η δεύτερη σκέψη, ψυχραιμότερη, ήταν να το φωτογραφίσει. Αφενός για να τον πιστέψουν οι άλλοι αργότερα, αφετέρου για να πείσει κι ο ίδιος τον εαυτό του ότι δεν ονειρευόταν, δεν έβλεπε οράματα από την κούραση.

Και τι κούραση! Ο κόμβος 21 κατασκευαζόταν σε δύσβατη πλαγιά. Τους είχε βγάλει την πίστη. Έπρεπε να τον τελειώσουν πάση θυσία, για να μπορέσει η πόλη να αποκτήσει την κεντρικότερη σύνδεσή της με τη μεγάλη οδική αρτηρία.

Αποφάσισε να μη δείξει ακόμη στους λιγοστούς συναδέλφους, στο γραφείο-κοντέινερ, το εύρημα που είχε απαθανατίσει στο κινητό. Προσπάθησε να ηρεμήσει. Πήγε στο σπίτι, πλύθηκε, χαλάρωσε με την οικογένειά του, τους έβαλε όλους για ύπνο και στο τέλος, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - και παρόλο που κουτούλαγε από τη νύστα - πήγε στον υπολογιστή για να κατεβάσει το αρχείο.

Στην πλήρη οθόνη, το πρόσωπο φαινόταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Δυσκολευόταν να δει με ποιον ακριβώς έμοιαζε. Σίγουρα σε κάποιο μουσείο ή σε βιβλίο θα είχε δει ένα άγαλμα ή μια προσωπογραφία με τέτοια χαρακτηριστικά. Πού όμως; Και ποιας εποχής; Ήταν αρχαίος, επαναστάτης του '21, ή μήπως κάποιος άγιος;

Του '21; Στον κόμβο 21... Άφησε τη φαντασία του να καλπάσει, συνεχώς, ακόμη κι αφού ένιωσε τα βλέφαρά του να κλείνουν...

Σήκω, αδελφέ! - άκουσε μια βροντερή φωνή να τον παροτρύνει.

Δεν χρειάστηκε συστάσεις. Ήταν ο Πετρόμπεης. Τον ήξερε, τον είχε ξαναδεί, έφιππο στο κέντρο της γνώριμης πλατείας.

Μαθαίνω ότι ήρθε διχόνοια. Και στενοχωριέμαι, συνέχισε ο ήρωας. Σαν τα μωρά παιδιά τσακώνονται, ο Πανουργιάς από τη μια κι ο Γιάννος απ' την άλλη. Κι είναι τόσο ασήμαντοι κι οι δυο τους.

Μα γιατί να το λέει αυτό, ο Πετρόμπεης;

Δεν το ήξεραν άραγε, ότι ΕΓΩ τα κανόνισα με τους Φιλικούς; Ότι χάρη σε ΕΜΕΝΑ συνεννοηθήκαμε με τις Ηγεμονίες στη Βλαχιά; Ότι με ΕΜΕΝΑ μιλάει ο Υψηλάντης; Μία σου και μία μου, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. 

Μπερδεμένο ακούστηκε αυτό...

Μία και μία κάνουν δύο. Δύο δεν θα είναι οι πολιτιστικές πρωτεύουσες το '21; ...Το δύο χιλιάδες εικοσιένα, αδελφέ! Μία θα 'ναι στη Ρουμανία και η άλλη εδώ. Αλλά όχι όπου κι όπου... Στην Αρεόπολη. Από δω ξεκίνησαν όλα. Πρώτα τη Τζίμοβα πήραμε, κι ύστερα φτάσαμε στην Καλαμάτα, κι όσο για την Ντροπολιτσά, ...καλό εξάμηνο!

Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης, ο φοβερός κρότος μιας βροντής σκέπασε κάθε άλλο ήχο. Ο χειριστής πετάχτηκε ιδρωμένος. Η κακοκαιρία είχε ξεσπάσει. Βγήκε στο μπαλκόνι και κατέβασε την τέντα. Όταν ξαναγύρισε μέσα, η γυναίκα του είχε ξυπνήσει και το πορτατίφ ήταν αναμμένο. "Χαμός γίνεται!" - του είπε.

"Όλα θα πάνε καλά", της απάντησε εκείνος με ένα αισιόδοξο χαμόγελο. Σε λίγα λεπτά αποκοιμήθηκε. Στο επόμενό του όνειρο εμφανίστηκε μια ηλεκτρονική πινακίδα με εναλλασσόμενο μήνυμα. "ΚΟΜΒΟΣ 21 ΚΛΕΙΣΤΟΣ" έλεγε στη μία φάση. "ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΜΕΣΩ ΚΟΜΒΟΥ 27" στη δεύτερη.

Το δεύτερο ξύπνημα ήταν αναπόφευκτο. Κόμβος 27 δεν υπήρχε, ήταν σίγουρος γι' αυτό. Κάποιο συμβολισμό θα είχε το δεύτερο όνειρο. Βεβαιώθηκε, όταν άνοιξε την εγκυκλοπαίδια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα στον κατάλληλο τόμο, αυτόν που περιείχε το λήμμα Ναυαρίνο. Το μάτι του έπεσε αμέσως στη χρονολογία, που ήταν έξι χρόνια μετά το ένδοξο '21...