Το μετρό του Καράκας δεν ήταν το μόνο μεγάλο έργο, στο οποίο εμφανίστηκε σαν από θαύμα η μορφή κάποιου μεγάλου ηγέτη...
Λίγο έλειψε να ανατραπεί το μηχάνημα, από την τρομάρα που πήρε ο χειριστής του. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή το κράτησε.
Μα τι θέαμα ήταν αυτό; Το τελευταίο που θα περίμενε να δει κανείς, στη διάρκεια των εκσκαφών, ήταν αυτό. Ένα πρόσωπο σχηματίστηκε ξεκάθαρα στο βράχο που σκαβόταν για να περάσει ο περιμετρικός δρόμος.
Είχε ξεμείνει τελευταίος την ώρα της αποκάλυψης, είχαν τελειώσει τις βάρδιές τους οι υπόλοιποι. Η πρώτη του ψύχραιμη σκέψη ήταν να σταματήσει και να γυρίσει αμέσως πίσω. Η δεύτερη σκέψη, ψυχραιμότερη, ήταν να το φωτογραφίσει. Αφενός για να τον πιστέψουν οι άλλοι αργότερα, αφετέρου για να πείσει κι ο ίδιος τον εαυτό του ότι δεν ονειρευόταν, δεν έβλεπε οράματα από την κούραση.
Και τι κούραση! Ο κόμβος 21 κατασκευαζόταν σε δύσβατη πλαγιά. Τους είχε βγάλει την πίστη. Έπρεπε να τον τελειώσουν πάση θυσία, για να μπορέσει η πόλη να αποκτήσει την κεντρικότερη σύνδεσή της με τη μεγάλη οδική αρτηρία.
Αποφάσισε να μη δείξει ακόμη στους λιγοστούς συναδέλφους, στο γραφείο-κοντέινερ, το εύρημα που είχε απαθανατίσει στο κινητό. Προσπάθησε να ηρεμήσει. Πήγε στο σπίτι, πλύθηκε, χαλάρωσε με την οικογένειά του, τους έβαλε όλους για ύπνο και στο τέλος, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - και παρόλο που κουτούλαγε από τη νύστα - πήγε στον υπολογιστή για να κατεβάσει το αρχείο.
Στην πλήρη οθόνη, το πρόσωπο φαινόταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Δυσκολευόταν να δει με ποιον ακριβώς έμοιαζε. Σίγουρα σε κάποιο μουσείο ή σε βιβλίο θα είχε δει ένα άγαλμα ή μια προσωπογραφία με τέτοια χαρακτηριστικά. Πού όμως; Και ποιας εποχής; Ήταν αρχαίος, επαναστάτης του '21, ή μήπως κάποιος άγιος;
Του '21; Στον κόμβο 21... Άφησε τη φαντασία του να καλπάσει, συνεχώς, ακόμη κι αφού ένιωσε τα βλέφαρά του να κλείνουν...
Σήκω, αδελφέ! - άκουσε μια βροντερή φωνή να τον παροτρύνει.
Δεν χρειάστηκε συστάσεις. Ήταν ο Πετρόμπεης. Τον ήξερε, τον είχε ξαναδεί, έφιππο στο κέντρο της γνώριμης πλατείας.
Μαθαίνω ότι ήρθε διχόνοια. Και στενοχωριέμαι, συνέχισε ο ήρωας. Σαν τα μωρά παιδιά τσακώνονται, ο Πανουργιάς από τη μια κι ο Γιάννος απ' την άλλη. Κι είναι τόσο ασήμαντοι κι οι δυο τους.
Μα γιατί να το λέει αυτό, ο Πετρόμπεης;
Δεν το ήξεραν άραγε, ότι ΕΓΩ τα κανόνισα με τους Φιλικούς; Ότι χάρη σε ΕΜΕΝΑ συνεννοηθήκαμε με τις Ηγεμονίες στη Βλαχιά; Ότι με ΕΜΕΝΑ μιλάει ο Υψηλάντης; Μία σου και μία μου, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε.
Μπερδεμένο ακούστηκε αυτό...
Μία και μία κάνουν δύο. Δύο δεν θα είναι οι πολιτιστικές πρωτεύουσες το '21; ...Το δύο χιλιάδες εικοσιένα, αδελφέ! Μία θα 'ναι στη Ρουμανία και η άλλη εδώ. Αλλά όχι όπου κι όπου... Στην Αρεόπολη. Από δω ξεκίνησαν όλα. Πρώτα τη Τζίμοβα πήραμε, κι ύστερα φτάσαμε στην Καλαμάτα, κι όσο για την Ντροπολιτσά, ...καλό εξάμηνο!
Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης, ο φοβερός κρότος μιας βροντής σκέπασε κάθε άλλο ήχο. Ο χειριστής πετάχτηκε ιδρωμένος. Η κακοκαιρία είχε ξεσπάσει. Βγήκε στο μπαλκόνι και κατέβασε την τέντα. Όταν ξαναγύρισε μέσα, η γυναίκα του είχε ξυπνήσει και το πορτατίφ ήταν αναμμένο. "Χαμός γίνεται!" - του είπε.
"Όλα θα πάνε καλά", της απάντησε εκείνος με ένα αισιόδοξο χαμόγελο. Σε λίγα λεπτά αποκοιμήθηκε. Στο επόμενό του όνειρο εμφανίστηκε μια ηλεκτρονική πινακίδα με εναλλασσόμενο μήνυμα. "ΚΟΜΒΟΣ 21 ΚΛΕΙΣΤΟΣ" έλεγε στη μία φάση. "ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΜΕΣΩ ΚΟΜΒΟΥ 27" στη δεύτερη.
Το δεύτερο ξύπνημα ήταν αναπόφευκτο. Κόμβος 27 δεν υπήρχε, ήταν σίγουρος γι' αυτό. Κάποιο συμβολισμό θα είχε το δεύτερο όνειρο. Βεβαιώθηκε, όταν άνοιξε την εγκυκλοπαίδια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα στον κατάλληλο τόμο, αυτόν που περιείχε το λήμμα Ναυαρίνο. Το μάτι του έπεσε αμέσως στη χρονολογία, που ήταν έξι χρόνια μετά το ένδοξο '21...
Λίγο έλειψε να ανατραπεί το μηχάνημα, από την τρομάρα που πήρε ο χειριστής του. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή το κράτησε.
Μα τι θέαμα ήταν αυτό; Το τελευταίο που θα περίμενε να δει κανείς, στη διάρκεια των εκσκαφών, ήταν αυτό. Ένα πρόσωπο σχηματίστηκε ξεκάθαρα στο βράχο που σκαβόταν για να περάσει ο περιμετρικός δρόμος.
Είχε ξεμείνει τελευταίος την ώρα της αποκάλυψης, είχαν τελειώσει τις βάρδιές τους οι υπόλοιποι. Η πρώτη του ψύχραιμη σκέψη ήταν να σταματήσει και να γυρίσει αμέσως πίσω. Η δεύτερη σκέψη, ψυχραιμότερη, ήταν να το φωτογραφίσει. Αφενός για να τον πιστέψουν οι άλλοι αργότερα, αφετέρου για να πείσει κι ο ίδιος τον εαυτό του ότι δεν ονειρευόταν, δεν έβλεπε οράματα από την κούραση.
Και τι κούραση! Ο κόμβος 21 κατασκευαζόταν σε δύσβατη πλαγιά. Τους είχε βγάλει την πίστη. Έπρεπε να τον τελειώσουν πάση θυσία, για να μπορέσει η πόλη να αποκτήσει την κεντρικότερη σύνδεσή της με τη μεγάλη οδική αρτηρία.
Αποφάσισε να μη δείξει ακόμη στους λιγοστούς συναδέλφους, στο γραφείο-κοντέινερ, το εύρημα που είχε απαθανατίσει στο κινητό. Προσπάθησε να ηρεμήσει. Πήγε στο σπίτι, πλύθηκε, χαλάρωσε με την οικογένειά του, τους έβαλε όλους για ύπνο και στο τέλος, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - και παρόλο που κουτούλαγε από τη νύστα - πήγε στον υπολογιστή για να κατεβάσει το αρχείο.
Στην πλήρη οθόνη, το πρόσωπο φαινόταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Δυσκολευόταν να δει με ποιον ακριβώς έμοιαζε. Σίγουρα σε κάποιο μουσείο ή σε βιβλίο θα είχε δει ένα άγαλμα ή μια προσωπογραφία με τέτοια χαρακτηριστικά. Πού όμως; Και ποιας εποχής; Ήταν αρχαίος, επαναστάτης του '21, ή μήπως κάποιος άγιος;
Του '21; Στον κόμβο 21... Άφησε τη φαντασία του να καλπάσει, συνεχώς, ακόμη κι αφού ένιωσε τα βλέφαρά του να κλείνουν...
Σήκω, αδελφέ! - άκουσε μια βροντερή φωνή να τον παροτρύνει.
Δεν χρειάστηκε συστάσεις. Ήταν ο Πετρόμπεης. Τον ήξερε, τον είχε ξαναδεί, έφιππο στο κέντρο της γνώριμης πλατείας.
Μαθαίνω ότι ήρθε διχόνοια. Και στενοχωριέμαι, συνέχισε ο ήρωας. Σαν τα μωρά παιδιά τσακώνονται, ο Πανουργιάς από τη μια κι ο Γιάννος απ' την άλλη. Κι είναι τόσο ασήμαντοι κι οι δυο τους.
Μα γιατί να το λέει αυτό, ο Πετρόμπεης;
Δεν το ήξεραν άραγε, ότι ΕΓΩ τα κανόνισα με τους Φιλικούς; Ότι χάρη σε ΕΜΕΝΑ συνεννοηθήκαμε με τις Ηγεμονίες στη Βλαχιά; Ότι με ΕΜΕΝΑ μιλάει ο Υψηλάντης; Μία σου και μία μου, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε.
Μπερδεμένο ακούστηκε αυτό...
Μία και μία κάνουν δύο. Δύο δεν θα είναι οι πολιτιστικές πρωτεύουσες το '21; ...Το δύο χιλιάδες εικοσιένα, αδελφέ! Μία θα 'ναι στη Ρουμανία και η άλλη εδώ. Αλλά όχι όπου κι όπου... Στην Αρεόπολη. Από δω ξεκίνησαν όλα. Πρώτα τη Τζίμοβα πήραμε, κι ύστερα φτάσαμε στην Καλαμάτα, κι όσο για την Ντροπολιτσά, ...καλό εξάμηνο!
Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης, ο φοβερός κρότος μιας βροντής σκέπασε κάθε άλλο ήχο. Ο χειριστής πετάχτηκε ιδρωμένος. Η κακοκαιρία είχε ξεσπάσει. Βγήκε στο μπαλκόνι και κατέβασε την τέντα. Όταν ξαναγύρισε μέσα, η γυναίκα του είχε ξυπνήσει και το πορτατίφ ήταν αναμμένο. "Χαμός γίνεται!" - του είπε.
"Όλα θα πάνε καλά", της απάντησε εκείνος με ένα αισιόδοξο χαμόγελο. Σε λίγα λεπτά αποκοιμήθηκε. Στο επόμενό του όνειρο εμφανίστηκε μια ηλεκτρονική πινακίδα με εναλλασσόμενο μήνυμα. "ΚΟΜΒΟΣ 21 ΚΛΕΙΣΤΟΣ" έλεγε στη μία φάση. "ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΜΕΣΩ ΚΟΜΒΟΥ 27" στη δεύτερη.
Το δεύτερο ξύπνημα ήταν αναπόφευκτο. Κόμβος 27 δεν υπήρχε, ήταν σίγουρος γι' αυτό. Κάποιο συμβολισμό θα είχε το δεύτερο όνειρο. Βεβαιώθηκε, όταν άνοιξε την εγκυκλοπαίδια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα στον κατάλληλο τόμο, αυτόν που περιείχε το λήμμα Ναυαρίνο. Το μάτι του έπεσε αμέσως στη χρονολογία, που ήταν έξι χρόνια μετά το ένδοξο '21...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου