17 Νοε 2012

Πάχυνες, Αγγέλω μου!

Παρόλο που η κυβέρνησή μας δείχνει καλή διαγωγή και συνεχίζει με συνέπεια στο δρόμο της λιτότητας, ελπίζοντας σε χρηματοδότηση (και ανάπτυξη, μας λέει, αλλά δεν παίρνουμε όρκο), οι δανειστές είναι αποφασισμένοι να μας "σιγοψήσουν". Τώρα που το ορόσημο των αμερικάνικων εκλογών πέρασε, οι σημαντικές αποφάσεις ίσως αναβληθούν για μετά τις γερμανικές (Σεπτέμβριος 2013)! Έτσι τουλάχιστον ερμηνεύτηκε η πρόσφατη ρήση της κυρίας Λαγκάρντ:

"Μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή, δεν έχουμε τελειώσει".

Το γνωμικό αναφέρεται στην όπερα και είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Αμερική (πατέρας του θεωρείται ένας σπορτκάστερ). Εγώ ομολογώ ότι το πρωτοάκουσα από τον ελληνοαμερικανό μπασκετμπολίστα και μετέπειτα προπονητή Στηβ Γιατζόγλου (το έλεγε χαριτωμένα).

Ελληνικές ιστοσελίδες αλλά και το κρατικό κανάλι ερμήνευσαν με τον ίδιο τρόπο τα λόγια της Λαγκάρντ: Εννοεί τη Μέρκελ, συμπέραναν χωρίς δισταγμό. Η αγαπητή καγκελάριος είναι γεματούλα, βεβαίως, stocky (κάτι σαν το Μαραντόνα του '86, τηρουμένων των αναλογιών), αλλά χοντρή δεν θα την έλεγα.

Προσωπικά πιστεύω ότι η κομψή επικεφαλής του ΔΝΤ, ναι μεν άφησε σκοπίμως να εννοηθεί ότι ανταγωνίζεται τη σημερινή σιδηρά κυρία της Ευρώπης (φιλοδοξώντας να πάρει εκείνη αυτό τον τίτλο στο μέλλον), ωστόσο κατά βάθος νοιάζεται για μας, όπως απέδειξε με τις προσπάθειές της να μας δώσει τη λίστα (άλλο αν εμείς τη "φτύσαμε") - και γι' αυτό μας έστειλε ένα διακριτικό μεν, ξεκάθαρο δε (για όσους καταλαβαίνουν) μήνυμα:

Η λύση θα δοθεί το αργότερο μέχρι τον Μάιο του 2013. Γι' αυτό και η σιγουριά, ότι επιτέλους τότε θα ολοκληρωθεί και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Κι όσο για τη χοντρή, η απάντηση είναι απλούστατη. Η επόμενη Eurovision θα διεξαχθεί, το Μάιο φυσικά, στη Σουηδία. Για να δώσουν εγχώριο χρώμα στη διοργάνωση - και να εξασφαλίσουν ότι θα πιάσουν πάτο και δεν θα επιβαρυνθούν για δεύτερη συνεχή χρονιά με τα έξοδα - οι πάντα προνοητικοί σουηδοί έχουν φροντίσει (και η Λαγκάρντ το ξέρει...) να εκπροσωπήσει τη χώρα τους η θρυλική, εύσωμη Χέλγκα, σε ένα τρομερό (ή μάλλον τρομακτικό) ντουέτο με το σύζυγό της, το γνωστό ροκά (Σάμμυ) Χάγκαρ (τον τρομερό).



13 Νοε 2012

Μ(π)υρακτή

Μπορεί η Ελλάδα να μην έχει παράδοση αιώνων στη ζυθοποιία, αλλά ακόμη και στη σχετικά σύντομη ιστορία της η ελληνική μπύρα "πρόλαβε" να γίνει αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Το πολιτικό γερμανικό περιοδικό Spiegel έγραφε πριν από 38 χρόνια (11/11/'74, λίγο πριν τις πρώτες εκλογές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας) ότι κανείς δεν ήθελε να πιει τη "μπύρα της χούντας". Ήμουν πολύ μικρός τότε για να με απασχολήσει το θέμα (της μπύρας ή της χούντας) κι έτσι δεν θυμάμαι αν η Φιξ είχε ακριβώς αυτή τη "ρετσινιά", που αποδόθηκε στην οικογενειακή σχέση του Πέτρου Γαρουφαλιά (επικεφαλής ακροδεξιού κόμματος το 1974 και παλιότερα "φυτευτού" φιλοβασιλικού υπουργού στην ατυχήσασα κυβέρνηση "Γέρου" Παπανδρέου) με το "Φιξαίικο"*. Το γεγονός είναι ότι η Φιξ στα μετέπειτα χρόνια έσβησε, ενώ ανέβαιναν οι Άμστελ, Χένιγκερ, Λέβενμπροϊ (για λίγο), Κάιζερ, Χάινεκεν και πιο πρόσφατα η Μύθος.

Με την κρίση και τις πατριωτικές εξάρσεις που τη συνοδεύουν, η πολιτική έχει δηλητηριάσει και πάλι τη μπύρα. Η Φιξ, στην πετυχημένη της επάνοδο, τονίζει την ελληνικότητά της με μια διαφήμιση, στην οποία ο μετέπειτα Ανεξάρτητος Έλλην βουλευτής Χαϊκάλης - προσωποποίηση της μαγκιάς μας - στέλνει "το λογαριασμό στην Άγγελα". Ταυτόχρονα, "ελληνόψυχες" ιστοσελίδες τονίζουν την "μοναδική" ελληνικότητα της Φιξ - σε αντίθεση, κυρίως, με το αντίπαλο δέος της πολυεθνικής Heineken/Amstel (που παρουσιάζεται ως "ξένη" κι ας έχει σχεδόν 50 χρόνια εργοστάσιο εδώ η Αθηναϊκή Ζυθοποιία, με αναμφισβήτητη "προστιθέμενη αξία"). Η Άμστελ προσπαθεί να παίξει στο ίδιο γήπεδο με χιουμοριστική (;) ετυμολογία ("Αμ στέλνανε" κ.λπ.), ενώ ταυτόχρονα διαδίδονται άλλες φήμες ότι δήθεν η Φιξ παράγεται "κρυφά" (!) στη Βουλγαρία.

Για να ξεφύγουμε από τις διαμάχες μπορούμε να αναζητήσουμε τα διαμάντια της μικροζυθοποιίας στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και στην ελληνική επαρχία (όπου η παραγωγή παλιότερα σημαδεύτηκε, και εκεί, από το Φιξαίικο, βλ. Μάμος στην Πάτρα). Αρκεί να είμαστε επιεικείς - θα αργήσουμε να φτάσουμε τους κεντρο- και δυτικοευρωπαίους που ξεκίνησαν πριν από αιώνες τη συνεχή παραγωγή ζύθου (το ποτό ήταν γνωστό εδώ από την αρχαιότητα, αλλά δεν υπήρξε γνωστή συνέχεια). Εύκολα θα μπορούσε να πει κανείς: "έκαστος στο είδος του", υπονοώντας ότι "ποτέ" δεν θα ξεπεράσουμε τους τσέχους, γερμανούς, βέλγους κ.λπ. Υπάρχουν όμως εκπλήξεις - η μπύρα δεν γεννήθηκε στη Μεσευρώπη, αλλά κάπου στη Μέση Ανατολή. Ο Ξενοφών στην Κύρου Ανάβασιν αναφέρει τον οίνον κρίθινον, κάπου στα βουνά της Αρμενίας. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στην προεπαναστατική Τριπολιτσά, αναφέρεται άγνωστος αρμένιος ως ο πρώτος επιτυχημένος ζυθοποιός της σύγχρονης εποχής στον ελλαδικό χώρο. Δεν ξέρω αν τη συνταγή την είχε φέρει από την πατρίδα του ή από τυχόν κοσμοπολίτικες επιρροές του.

Στη χώρα μας το κρασί έχει και θα έχει το προβάδισμα έναντι της μπύρας. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να ανασύρουμε συνταγές ζύθου από την αρχαιότητα. Μπορούμε ωστόσο, σε ό,τι αφορά το κρίθινο ποτό, να βασιστούμε σε ένα από τα ρητά της ιστορικής μας γλώσσας: Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Αντί να πίνω μπύρες [τρις, επειδή "μόνο με παράτησες"], σωρηδόν, ίσως να αποτελέσει καλύτερο οδηγό η χαλαρή απόλαυση, για την οποία δεν είναι προαπαιτούμενο ένα (πραγματικά υπέροχο ως είδος) Biergarten. Η "δουλειά" γίνεται και σε όμορφα, δροσερά μέρη της νότιας Ευρώπης. Ξέρω ένα τέτοιο, κοντά στην (σύγχρονη) Τριπολιτσά. Υπάρχουν (και υπήρχαν από παλιά) κι άλλα τέτοια, στους τόπους μας.

*Το ορθότερο θα ήταν "Φουξαίικο", μια και το κανονικό όνομα της οικογένειας ήταν Fuchs (Φουξ = αλεπού).















Η μπυραρία του Αθανάσουλα, στη Μυρακτή (Κοκάργιαλι), δυτικό προάστιο της Σμύρνης. Σήμερα λέγεται Güzelyalı και δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα (γεμάτο πολυκατοικίες).

5 Νοε 2012

Paint it black

Πάμε πάλι.

Το άθροισμα των μετριοπαθών δυνάμεων (ενισχυμένο λιγάκι σε σχέση με το Μάιο) είναι ετερόκλητο αλλά φρέσκο και άρα "με νομιμοποίηση". Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η συνεννόησή τους, δεν τρέφω και μεγάλες ελπίδες. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή (πέρα από τη μέριμνα για εξασφάλιση ρευστότητας, μείωση ανεργίας και πολλές άλλες "πυροσβεστικές" ενέργειες, που ασφαλώς έχουν προτεραιότητα) οφείλει να συνθέσει ένα κοινό πρόγραμμα με στόχο, όχι μόνο να "περνά" νομοσχέδια από τη Βουλή ή να εντυπωσιάζει με "αναδιαπραγματεύσεις", αλλά κυρίως να αποτελέσει τη "φωνή" της ελληνικής κυβέρνησης, προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, αντιτάσσοντας επιχειρήματα, ψυχραιμία, τάξη και κυρίως πολιτικό λόγο σε αυτούς (δεξιά κι αριστερά) που επιλέγουν να "διαλέγονται" με αποκλεισμούς, ποτήρια, γιαούρτια, σκαμπίλια, μαχαίρια και άλλα όπλα.

(Από το παρόν ιστολόγιο, γραμμένο μία μέρα μετά τις εκλογές Ιουνίου.)

4,5 μήνες μετά, δεν έχουμε δει παρά μόνο να δουλεύονται (χωρίς αποτέλεσμα ακόμη) κάποια από τα "πυροσβεστικά", δηλ. κυρίως τα της ρευστότητας. Χωρίς συμφωνία με τους δανειστές δεν προχωρά η παροχή κεφαλαίων στις "εκλεκτές" τράπεζες. Και χωρίς κεφάλαια στις τράπεζες δεν πρόκειται να δοθούν δάνεια για οτιδήποτε. Ακούω διαφόρους να λένε ότι, αφού δεν έχουμε χρεωκοπήσει τόσους μήνες τώρα, μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς δάνεια. Νομίζω ότι είναι μακριά απ' την πραγματικότητα αυτό - το κράτος (όπως πολλοί συναλλασσόμενοι με αυτό ιδιώτες μπορούν να βεβαιώσουν) συστηματικά καθυστερεί σε πολλές υποχρεώσεις του καθώς και σε αρκετές δημόσιες επενδύσεις.

Τη συζήτηση για το αν τα "εργασιακά" είναι κάτι χωριστό από το πακέτο χρηματοδότησης, τη θεωρώ ως άνευ ουσίας, ίσως να είναι το απαραίτητο επικοινωνιακό τίμημα για τη στήριξη προς την κυβέρνηση από ένα κόμμα ήξεις-αφίξεις που δηλώνει "αριστερό". Τα "εργασιακά" έχουν μπει στα "πακέτα" (ιδίως σε αυτό του Φεβρουαρίου 2012) με προφανή στόχο, μη γελιόμαστε, την θεσμοθέτηση της περίφημης εσωτερικής υποτίμησης. Ίσως όμως ταυτόχρονα να επιδιώκεται και το να γίνει προσιτότερη η νομιμότητα της απασχόλησης - αντί για τον φθηνό, ανασφάλιστο μετανάστη ή άλλως "μαύρο" εργαζόμενο, ίσως (αν έχω κίνητρο - και βέβαια εφόσον ελέγχομαι) "εγώ ο εργοδότης" (και μη φαντάζεστε μόνο τους μεγαλοκαρχαρίες, ρίξτε μια ματιά και στους μικρομεσαίους, όπου στα εργασιακά γινόταν ο "κακός χαμός" και προ μνημονίου, και στους εαυτούς σας ακόμη για όσους απασχολείτε άτομα έστω και περιστασιακά) να προτιμήσω να πάω by the book, δίνοντας έτσι (α) δουλειά σε ανέργους, (β) εισφορές στα ταμεία, και συνεπώς (γ) την "ώθηση στην οικονομία" που περνά απ' το χέρι μου. Ίσως. Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν όλοι μας να σκεφτούμε, αν οι φωνακλάδες συνδικαλιστές ή οι από συνήθεια απεργούντες εκφράζονται προς όφελος αυτών που πραγματικά έχουν ανάγκη.

Όσον αφορά το Δημόσιο, πάντως, νομίζω ότι η εμμονή (πραγματική, αυτή, κι όχι επικοινωνιακή) στις ελάχιστες δυνατές απολύσεις είναι κοινωνικά ωφέλιμη αυτόν τον καιρό. Αφενός είναι αντιπροσωπευτική της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου πραγματικά θα σήμαινε περισσότερα αδιέξοδα για περισσότερα νοικοκυριά τυχόν βίαιο "μαχαίρι" αυτή τη στιγμή. Αν με ρωτάτε, ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν ότι το Δημόσιο θα λειτουργούσε καλύτερα με τα 2/3 (διαισθητικά το λέω) περίπου των δημοσίων υπαλλήλων που υπάρχουν σήμερα - και σταδιακά πρέπει να φτάσει εκεί.

Τα κύρια ερωτηματικά μου αυτόν τον καιρό είναι:
(1) Αν η μεγάλη διάρκεια διαπραγμάτευσης Ελλάδας-δανειστών υπαγορεύτηκε από συνδυασμό αντικειμενικών συνθηκών ("μείναμε πίσω" λόγω διπλών εκλογών κ.λπ.) και διεθνούς αναμονής (κάπου διάβασα ότι όλοι "περιμένουν τις εκλογές των ΗΠΑ", αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς) ή ήταν εσωτερική πολιτική επιλογή.
(2) Αν η κυβέρνηση, αφού (και εφόσον...) ξεπεραστεί το παρόν "θεατρικό" στάδιο (κοντός ψαλμός αλληλούια), είναι αποφασισμένη να λειτουργήσει πολιτικά και να χειριστεί σοβαρά εσωτερικά και εξωτερικά θέματα, εκφράζοντας όσους δεν θέλουν επ' ουδενί να δουν τη χώρα να διολισθαίνει, ούτε προς τους αθεράπευτους αριστερισμούς του (Τ)σύριζα ούτε προς την ακροδεξιά που, περιχαρής, διαπιστώνει ότι πολλοί νεοέλληνες δεν αντιδρούν ιδιαίτερα στις "αιμοδοσίες για έλληνες", στις "αγαθοεργίες για έλληνες", στα "εγέρθητου", στις βιαιότητες κατά μεταναστών ή στις σκοταδιστικές πρωτοβουλίες - αλλά εξανίστανται μόνο όταν θίγεται η εθνική καθαρότητα του Μπιγκ Σόφο.




















"Μαύρη, μαύρη, μαύρη μας κάνουν τη ζωή..."

2 Νοε 2012

De Alto Cedro...

Αφιερωμένο στους φίλους που μένουν στη δεύτερη και την τρίτη πόλη (εγώ, ως γνωστόν, κατοικώ στο δυτικότερο προάστιο της πρώτης):

...Τον φερώνυμο Chan Chan...

,..Τον σύντροφο Predrag, χάρη στον οποίο έμαθα (5000 πράγματα και μεταξύ αυτών) για τον Compay Segundo...

Ήταν ένα ευχάριστο άκουσμα, που με συντρόφευσε σε μια βδομάδα απαιτητική και ενίοτε σουρρεαλιστική.