30 Δεκ 2009

Παγκόσμια Περιβολάκια

Συμφωνώ απόλυτα με όσους αντιτίθενται στην κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ κάτω από τη μοναδική, ουσιαστικά, πλατεία (Περιβολάκια) που διαθέτει η Κόρινθος.

Τόσο στο παρόν ιστολόγιο όσο και σε σχολιασμό άλλων, καθώς και σε συζητήσεις με ανθρώπους που ενδιαφέρονται, έχω πει την άποψή μου για το πόσο λανθασμένη είναι ως στρατηγική επιλογή, η ενθάρρυνση της στάθμευσης στο κέντρο. Χώρια η ιδέα της καταστροφής μιας πλατείας, που προκαλεί δέος ακόμη και στον μη ειδικό.

Το ότι η σημερινή κατάσταση, πάντως, επιδέχεται καλύτερης διαχείρισης (ακόμη και πριν εφαρμοστεί η, ενδεδειγμένη κατ' εμέ, λύση του συνδυασμού περιφερειακών πάρκινγκ και λεωφορειακών γραμμών), είναι ολοφάνερο. Όσο απωθητικό θα ήταν ένα σκάμμα στα Περιβολάκια, τόσο επίσης αδικεί την εικόνα του κέντρου η κατάσταση στο Φλοίσβο. Ανάμεσα στα παρτέρια στριμώχνονται αυτοκίνητα με άτακτο τρόπο, ενώ μια εξυπνότερη -με το αζημίωτο- χρήση του χώρου θα μπορούσε να δώσει πόρους στην πόλη και να βάλει τοπικά μια τάξη.

Σημειωτέον ότι η χρήση σήμερα δεν είναι δωρεάν. Κάποιοι τύποι που δεν είναι παρκαδόροι ή δημοτικοί υπάλληλοι σε καθοδηγούν να παρκάρεις "σωστά" και σε αντάλλαγμα απλώνουν το χέρι. Τους αφήνουμε ένα κέρμα, λίγο από λύπηση, λίγο από φόβο μήπως βρούμε σπασμένο το αυτοκίνητο, συμμετέχοντας ίσως στο άνοιγμα μιας κοινωνικής "βαλβίδας ασφαλείας" - ενδόμυχα λέμε: ας πάει στην ευχή, ας φυτοζωούν έτσι προκειμένου να εγκληματούν.

Και μετά προχωρούν οι σκέψεις - και το ζήτημα της στάθμευσης, μπροστά στο μεταναστευτικό, σου μοιάζει για εντός εισαγωγικών "πρόβλημα". Διότι σκέφτεσαι τις ξεκάθαρες περιπτώσεις (τα αλβανάκια της δεκαετίας του '90, άσχετα αν τα βαφτίσαμε ή όχι), που κι αυτές τις παίρνει η μπάλα των κηρύκων του μίσους και των ανασφαλών. Σκέφτεσαι τις κραυγαλέες καταχρήσεις που θα πρέπει να εξαιρεθούν διά ροπάλου (π.χ. τις τριτοκοσμικές μάνες που θα έρχονται να γεννήσουν στην Ελλάδα ελπίζοντας ότι αυτομάτως θα κτηθεί η υπηκοότητα) και που δεν είσαι σίγουρος πώς θα ελεγχθούν, σε μια χώρα που ο έλεγχος δεν είναι το φόρτε της. Σκέφτεσαι και τις αναπόφευκτες γκρίζες περιοχές, εκεί που πρέπει να τραβήξεις τη γραμμή και κάποιοι με οριακή διαφορά θα μένουν εκτός - και αναρωτιέσαι αν κι εκεί θα κάνει θραύση το "μέσον" και το ελληνικό "λάδι" (όχι απαραίτητα της ελιάς - "γκρης", grease, λέγεται και το γράσο).

Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και προσπαθείς, παρόλα αυτά, να ελπίζεις, διότι ο λογικός μονόδρομος είναι μακριά από το μίσος, μακριά από τον ρατσισμό. Και κάπου εκεί κοιτάς τη μεγάλη εικόνα, πέρα από τον μικρόκοσμο του οικοδομικού σου τετραγώνου ("όπου κάποτε άκουγες μόνο ελληνικά"), την εικόνα ενός κόσμου με τεράστιες ανισότητες, που γεννούν αναζητήσεις, που γεννούν μετακινήσεις, που γεννούν άμυνες, ζυμώσεις και στο τέλος - αναπόφευκτα - έναν νέο κόσμο, ή μάλλον μια νέα φωτογραφία του ούτως ή άλλως ρευστού μας κόσμου.

Οι παραδόσεις του λαού μας!

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, μέσω της ΑΔΕΔΥ, διαμαρτύρονται - γιατί, λέτε;

Γιατί ο νέος Υπουργός Εσωτερικών τόλμησε να θίξει την ιερή τους ημιαργία της 31ης Δεκεμβρίου.

Τώρα, το γιατί την παραμονή πρωτοχρονιάς το να δουλέψεις κανονικά έως τις 15:00 (για ρωτήστε πότε σχολάει ο ιδιωτικός τομέας...), και να μη φύγεις από τις 13:00, αντίκειται στις "παραδόσεις του λαού μας", το αφήνω στην κρίση των λογικών ανθρώπων.

Όπως και τόσα άλλα...


28 Δεκ 2009

"Χειμώνας: Δεν προβλέπεται!"

Από τη (ζεστή για την εποχή) Άνδρο, αναρτώ -σε δική μου μετάφραση- ένα κείμενο της χριστουγεννιάτικης Süddeutsche Zeitung (συγγραφέας: Wolfgang Roth) για τον χειμωνιάτικο καιρό - Frost und Frust είναι ο πρωτότυπος τίτλος, στα ελληνικά θα λέγαμε κάτι σαν "Παγετός και Ματαίωση". Γράφτηκε αμέσως μετά το "πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας" που σάρωσε πριν τα Χριστούγεννα τη δυτική και κεντρική Ευρώπη. Όταν το διάβασα ένιωσα ότι ήθελα να το μεταφράσω λέξη προς λέξη, μια και εκφράζει χαρακτηριστικά το σπιράλ των διαρκώς αυξανόμενων (και πόσο ρεαλιστικών;) προσδοκιών της σύγχρονης "κινητικής" κοινωνίας όσον αφορά την πρόγνωση και την αντιμετώπιση των φυσικών φαινομένων.


Αχ, πόσο όμορφα ήταν, όσο οι χειμώνες ήταν ακόμη κανονικοί χειμώνες! Ποιος δεν τις θυμάται τις αφηγήσεις από την παιδική ηλικία, τη ανάμνηση των βουνών από χιόνι -ένα μέτρο ψηλών-, του τσουχτερού κρύου που πάγωνε τις μύτες και έφτιαχνε σταλακτίτες πάγου; Όταν πλησιάζουν οι γιορτές τον Δεκέμβριο, δυναμώνει ο πόθος για το χιόνι. Ήδη τουλάχιστον μια βδομάδα νωρίτερα πρέπει να δώσουν τις προγνώσεις τους οι μετεωρολόγοι, πρέπει να πουν, αν υπάρχει έστω και μια απειροελάχιστη ελπίδα για λευκά Χριστούγεννα. Όταν όμως πέσει το χιόνι; Τότε τα παράπονα είναι μεγάλα, κυριαρχεί πρωτοφανές χάος, έρχεται η συντέλεια του κόσμου. ["Matthaei am Letzten", όπως το λέει εκφραστικά το γερμανικό πρωτότυπο.]

Μεγάλο παράδοξο του πολιτισμού: Κατά τον Ματίας Κλάουντιους [γερμανός ποιητής, 1740-1815], έτσι πρέπει να είναι ο χειμώνας: "σκληρός και μακρύς", έτσι που να "σπάει από την παγωνιά η πέτρα και το κόκκαλο". Από τη μια αυτό. Από την άλλη όμως διαπιστώνεται, ότι ο χειμώνας στο μεταξύ έχει γίνει μια ενόχληση, μας εκνευρίζει, βάζει σε κίνδυνο τις διακοπές που δικαιούμαστε - στις χειρότερες μάλιστα περιπτώσεις βάζει σε κίνδυνο την ίδια μας τη ζωή. Χιλιάδες είναι καθηλωμένοι στα αεροδρόμια, χιλιάδες ατυχήματα γίνονται στους δρόμους, παντού ακυρώνονται τα σιδηροδρομικά δρομολόγια, καθώς δεν λειτουργούν τα φανάρια ή οι αλλαγές των γραμμών. Έχει αυτό το δικαίωμα ο χειμώνας; Δεν μπορεί να περιοριστεί στις πίστες του σκι, στα πάρκα, τους κήπους και τα παγοδρόμια;

Αντ' αυτού: Έρχεται χειμώνας! Η φράση σημαίνει συναγερμό, σαν να επίκειται κύμα από ακρίδες. Αν το δούμε ψύχραιμα, δεν έρχεται τίποτα, ο χειμώνας είναι ήδη εδώ. Αν το δούμε ψύχραιμα, τον Δεκέμβριο χιονίζει συχνότερα απ' ό,τι τον Ιούλιο. Το ίδιο και με τον "παγετό" - "Blitzeis" στα γερμανικά, ο "αστραπιαίος πάγος" που "χτυπά" γρήγορα και αιφνίδια τους απροστάτευτους. Για την υγρασία που παγώνει έχει, όμως, μιλήσει το δελτίο καιρού - τη γνωρίζουμε πριν κάνουμε το βήμα εξόδου από το σπίτι μας. Όταν χτυπά ο παγετός, τα αυτοκίνητα αχρηστεύονται, δεν έχουν φτιαχτεί γι' αυτόν. Τα αυτοκίνητα όμως κινούνται παρόλα αυτά, διότι οι κάτοχοί τους πάντα με αυτοκίνητο την έκαναν τη διαδρομή. Γιατί να ξυπνήσουν μια ώρα νωρίτερα και να πάρουν τη συγκοινωνία;

Δεν έπεσε πολύ χιόνι, δεν ήρθαν σιβηρικές θερμοκρασίες. Οι κεντροευρωπαίοι είναι προστατευμένοι από καταστροφικούς σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείων, τυφώνες. Καταιγίδες όπως οι συχνές βορειοαμερικάνικες, βουνά πάγου που καλύπτουν τα πάντα επί πολλές ημέρες, όλα αυτά είναι άγνωστα στη Γερμανία. Ακόμη και έτσι όμως, η κινητικότητα έχει φτάσει σε τόσο υψηλό βαθμό, που δεν ανέχεται καμία διαταραχή. Ο χειμώνας, στη γνώριμη μορφή του με τις ακανόνιστες εκδηλώσεις, απλά "δεν προβλέπεται". Τα σύνθετα, πυκνά, γρήγορα δίκτυα μεταφοράς δεν έχουν φτιαχτεί γι' αυτόν.

Για τους διαδρόμους απογείωσης-προσγείωσης των αεροπλάνων ισχύει ό,τι για τους δρόμους με τον παγετό: Πρέπει να είναι ελεύθεροι από χιόνι, αλλά ο καιρός δεν συμβαδίζει με τα προγραμματισμένα δρομολόγια. Εκεί όπου μόλις καθαρίσαμε, απλώνεται και πάλι γρήγορα ένα άσπρο χαλί. Ποιος δεν συμπάσχει με αυτούς που διανυκτερεύουν στα κρεβάτια εκστρατείας και συντομεύουν τις διακοπές τους; Ωστόσο, κανείς απ' όσους κλείνουν εισιτήρια τέτοια εποχή δεν μπορεί να βασίζεται στον άνεμο και τον καιρό. Οι περισσότεροι παρόλα αυτά βασίζονται, για τον επιπρόσθετο λόγο ότι πιστεύουν εσφαλμένα, πως η τεχνική πρόοδος είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τη φύση. Αυτή όμως έχει τους δικούς της νόμους και δεν επηρεάζεται από την εποπτεία κάποιου Διοικητικού Συμβουλίου.

Οι νιφάδες του χιονιού είναι μαλακές, μπορούν όμως να κάνουν ζημιά όπως η άμμος στα γρανάζια της "κοινωνίας της ευημερίας". Μας δείχνουν, για μια στιγμή, πως όσο μεγαλύτερος ο βαθμός τελειότητας, με την οποία μια κοινωνία οργανώνει τη ζωή της, τόσο πιο ευάλωτη γίνεται αυτή. Οι Γερμανοί δεν έχουν μεγάλη εμπειρία από διακοπές ρεύματος. Γι' αυτό το λόγο δεν είναι πολλοί αυτοί που λογαριάζουν, ποιες θα ήταν οι υπαρξιακές συνέπειες αν αυτή η πηγή ενέργειας χανόταν για ένα διήμερο. Το χάος που θα προέκυπτε δεν μπορεί να το επιφέρει κανένας χειμώνας, ακόμη κι αν σηκώσει βουνά χιονιού ύψους ενός μέτρου ή αν σπάσουν οι πέτρες και τα κόκκαλα από την παγωνιά.


Σε κανα-δυο βδομάδες ο καιρός θα είναι πολύ ζεστός για την εποχή. Θα ακουστούν μεγάλα παράπονα, γιατί οι χειμώνες δεν είναι πια όπως ήταν παλιά.


23 Δεκ 2009

(χωρίς μινα)ΡΕ (στην) ΕΛΑΣΣΟΝΑ

Η χώρα μας έχει κατά συντριπτική πλειοψηφία χριστιανικό πληθυσμό, δεν λείπουν όμως και τα τεμένη - κατάλοιπα της τουρκοκρατίας. Το συγκεκριμένο ενδείκνυται μάλιστα ως αξιοθέατο για τους ελβετούς επισκέπτες της ευρύτερης περιοχής - δεν θα τους σοκάρει και πολύ, καθώς είναι εκτός λειτουργίας και δεν έχει μιναρέ.


22 Δεκ 2009

Ο τζάμπας αναβιώνει;

Η οικονομική θεωρία λέει: Όπου η ζήτηση είναι ψηλή (και η προσφορά περιορισμένη), το αντίτιμο αυξάνεται.

Οι λαϊκιστές της δεκαετίας του '80 αγνόησαν αυτή την αρχή και έκαναν έναν "μπακάλικο" υπολογισμό: Διπλασιάζω το κόμιστρο της συγκοινωνίας αλλά αφήνω δωρεάν την πρωινή αιχμή. Άρα ο "λαουτζίκος" στο τέλος της ημέρας θα πληρώνει το ίδιο - και θα μας ευγνωμονεί.

Οι (τότε) ΟΑΣ/ΕΑΣ δεν πήγαν κατά διαόλου μόνο και μόνο απ' αυτό το μέτρο. Σίγουρα όμως και αυτό συντέλεσε στη χαλάρωση της οικονομικής διαχείρισης των δημοσίων συγκοινωνιών. Οι οποίες όσο κι αν επιδοτούνται δεν πρέπει να παύουν να λειτουργούν ως επιχειρήσεις, διαφορετικά κάποια στιγμή θα απειληθεί η ύπαρξή τους. Και χωρίς υγιή συγκοινωνία οι πόλεις μας (και όχι μόνο η πρωτεύουσα) δεν θα είναι βιώσιμες.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η μπαρούφα της "δωρεάν πρωινής μετακίνησης", που προφανώς οραματίζονται κάποιοι νεο-λαϊκιστές, θα παραμείνει μια "ανεπιβεβαίωτη δημοσιογραφική πληροφορία".

Ανάμεσα στα Καλά Χριστούγεννα και τις Καλές Γιορτές

Δεν είμαι αυτό που λένε "της εκκλησίας", churchgoer. Η πρώτη φορά που παρακολούθησα ολόκληρη την αναστάσιμη λειτουργία ήταν στα 24 χρόνια μου, στο Λονδίνο ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Μου το πρότεινε ένας, πιο ενεργά θρησκευόμενος, φίλος που φιλοξενούσα. Έχω όμως την εντύπωση ότι θα είχα πάει ακόμη και μόνος. Δεν είχα γίνει πιο πιστός στον ένα χρόνο της "ξενιτιάς" (το βάζω εντός εισαγωγικών για να φαίνεται λιγότερο καζαντζίδειο), προφανώς όμως επιθύμησα να ζήσω μια σταγόνα από αυτά που στην Ελλάδα ήταν δεδομένα, επαναλαμβανόμενα και ελαφρώς ξεθωριασμένα - και, στην αντίθεσή της με τη "μεγάλη εικόνα" της μεγαλούπολης που δεν παίρνει χαμπάρι από ελληνικό Πάσχα (το πιο σημαντικό γεγονός στο Λονδίνο εκείνη την Κυριακή ήταν ο Μαραθώνιος), η σταγόνα αυτή ήταν συγκινητικά ελκυστική.

Πέρα από την προφανή τουριστική στόχευση, υπάρχει μια αλήθεια στο δημοσίευμα για τα Χριστούγεννα των "Φράγκων" στην Αλικαρνασσό. Μακριά από τα τζινγκλ μπελζ και τους κόκκινους Σάντα ίσως υπάρξει μια ελπίδα να καταλάβεις το πνεύμα της γιορτής. Μέσα στις "χριστιανικές" κοινωνίες μας, δύσκολο! Ένας λόγος που γενικά βαριέμαι τις συγκεκριμένες γιορτές είναι η κραυγαλέα σύνδεσή τους με την κατανάλωση. Επηρεάζεται μέχρι και η μηνιαία κατανομή των αποδοχών (ο 13ος μισθός) και τα ταμειακά ζητήματα όλων. Κι αυτό όχι βέβαια μέσα από κάποιο βαθύ πνευματικό προβληματισμό, αλλά απλά επειδή έτσι είναι - και έτσι "συμφέρει" να παραμείνει.

Και γι' αυτό (για να μη νιώσει δηλαδή κανείς αποκλεισμένος, λόγω των πεποιθήσεών του, από το εμπορικό πάρτυ) η μεταθρησκευτική αντίληψη, σε συνδυασμό με ολίγη πολιτική ορθότητα, αντικαθιστά τα Καλά Χριστούγεννα ως ευχή με τις Καλές Γιορτές. Προσωπικά στις ευχές μου συμπεριλαμβάνω ταυτόχρονα και τους δύο τρόπους, αν και δεν βλέπω γιατί ένας μη χριστιανός θα έπρεπε να προσβάλλεται (!) από την ευχή "Καλά Χριστούγεννα". Ελπίζω τις μέρες που έρχονται να βρούμε όλοι μας (πιστοί και μη), ως ελάχιστο κοινό τόπο, εσωτερική γαλήνη. Ειδικά για την Ελλάδα εύχομαι στο τέλος της νέας χρονιάς (2010) να υπάρχουν ισχυροί λόγοι που να μας πείθουν ότι αφήνουμε πίσω μας την περίφημη "κρίση"!

19 Δεκ 2009

Carry on...

Η κινηματογραφική ατάκα, "πρώτα πυροβολούμε και μετά κάνουμε ερωτήσεις", ενίοτε είναι χρήσιμη στη ζωή - στις μη αιματηρές εφαρμογές της βέβαια.

Είχα τυχαία παρακολουθήσει μια συνομιλία από ανοιχτή ακρόαση, πριν από πολλά χρόνια. Αυτά που άκουσα τότε (να 'ναι καλά ο "ανακατώστρας" που πάτησε το κουμπάκι), με βοήθησαν ενάμιση χρόνο αργότερα να πάρω μια σωστή απόφαση. Γρήγορα. (Σαν τον οριζόντιο κεραυνό.)

Πριν λίγες μέρες αποδείχτηκε και πάλι ότι οι ιστορίες επαναλαμβάνονται μόνο εν μέρει - και ότι δεν υπάρχουν απόλυτες, γενικές αλήθειες.

Ο φίλος μου ο J. φάνηκε το ίδιο προνοητικός - "γερμανός" γαρ (ο δικός μου μήνας στην Καρλσρούη ωχριά μπροστά στην πολυετή διαβίωσή του στη Βαυαρία). Και λίγες ώρες αργότερα λειτούργησε λιγάκι "ελληνικά", σταματώντας να πάρει μαζί καφέ ενώ οι άλλοι έσπευδαν. Αυτή η μικρή καθυστέρηση τον έσωσε.

Αυτά που χτίζει ο άνθρωπος γίνονται μέρος της γης, που είναι αενάως εκτεθειμένη στις φυσικές δυνάμεις - αυτές που οι μακρινοί μας πρόγονοι έβλεπαν με δέος, θεοποιούσαν, δαιμονοποιούσαν - μετά γνώρισαν εμπειρικά, επιστημονικά, θεωρητικά. Μέχρι που φτάσαμε στον πολιτισμένο μας κόσμο, στα κουτάκια όπου νιώθουμε ασφαλείς. Νιώθουμε και είμαστε, με κάποιες "μικρές" εξαιρέσεις που γίνονται ειδήσεις ή, συνηθέστερα, στατιστικές. Σήμερα, δε, με την προστασία των προσωπικών δεδομένων συχνά δεν μαθαίνουμε τα ονόματα, κι έτσι μεγαλώνει η αίσθηση ότι τα δυστυχήματα αφορούν τους απρόσωπους Άλλους. Εκτός αν βρεθούμε πολύ, πολύ κοντά τους...

18 Δεκ 2009

Μιχαλάκη είσαι τρέλα!

Διαβάσαμε καλά;

Ο γιος του εισαγγελέα Διώτη εργαζόταν ως νομικός σύμβουλος του κ. Χρυσοχοΐδη, χωρίς να έχει πτυχίο νομικής;

Και έπεσε χθες από τον 7ο όροφο (ευτυχώς στα μαλακά) από τύψεις γιατί έκρυψε από τους γονείς του τη μη κατοχή πτυχίου;

Open gov είπατε;!

Ευημερία

Καλά, υπερπροσπάθεια καταβάλλει ο εμπορικός σύλλογος της πόλης που μένω, για να τραβήξει πελατεία στις γιορτές.

Ακούστε εδώ εορταστικό ωράριο:
- Την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου, ανοικτά 10:00 έως 16:00! Έξι ολόκληρες ώρες.

- Κλειστά δύο τριήμερα: όχι μόνο 25 με 27/12 αλλά και 1 με 3/1!

Μιλάμε, σκοτώνονται να μας εξυπηρετήσουν! Ποιος να τα βάλει άλλωστε με τους μπαχαλάκηδες;

17 Δεκ 2009

Logo τιμής!

Αμ δε θα την πάρει τη σύνταξη αυτή η ρημάδα η γενιά του Πολυτεχνείου... Μαντέψτε ποιος θα ξανακατέβει (αν πιστέψουμε τις οθόνες μας) για δήμαρχος στην καημένη τη Νίκαια.


Tempo finito


16 Δεκ 2009

ΕΚΤΑΚΤΟ: Ρεμπέτικο

Βιολί σαν του Ροβιόλη;



Ή του Γιωργάκη η δοξαριά;




Θέλει και ρώτημα; Το δεύτερο, στο δρόμο του Μεγαλέξανδρου Ρύμπακ!


15 Δεκ 2009

2009 τέλος (σχεδόν)!

Το μπλογκ μπαίνει σε ένα είδος χειμερίας νάρκης. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τα πούμε σε ένα μήνα περίπου, μια και το σύμπαν είναι διατεθειμένο να μπει σε εορταστικούς ρυθμούς - ποιος είμαι εγώ να πάω κόντρα;

Εύχομαι Καλά Χριστούγεννα - θα τα πούμε, καλά να είμαστε, "του χρόνου"...


14 Δεκ 2009

Gee, gee, gee...


Είμαι φίνο φανταράκι (aye, aye!)

Και δήμαρχος γίνομαι. Όχι όμως και κλητήρας...


Grave allegations

Είναι σίγουρα ξενόφερτη παράδοση η τυμβωρυχία, παρά την ελληνικότητα του όρου, με κεντροευρωπαίους δράστες και πεδίο δράσης τη Μέση Ανατολή (όπως δείχνει το εικονιζόμενο Playmobil με τίτλο "δύο τυμβωρύχοι σε καμήλα").

Γι' αυτό και μας εκπλήσσει εμάς τους απανταχού Έλληνες (συμπεριλαμβανομένων των "ανοιχτά της Συρίας").


11 Δεκ 2009

Συμφορ-eye

Ο Μέγας Δούκας το είχε πει, σε ανύποπτο χρόνο. Ακολούθησαν και άλλοι. Η Ολυμπιάδα του 2004 προσωρινά φούσκωσε το έλλειμμα του προϋπολογισμού.

Μετά ήρθαν οι ιερόδουλες και τεχνητά το μείωσαν.

Ώσπου έφτασε η κρίση. Όπως λέει κι ένας συνάδελφος: Είχαμε το σεισμό, ήρθε κι ο Εγκέλαδος!

Τέσσερα πράγματα πληρώνουμε, κατά τη γνώμη μου:
(1) Την Ολυμπιάδα ("της ανάπτυξης", όπως δυστυχώς τη θεώρησαν και ακόμη θεωρούν πολλοί)
(2) Την στασιμότητα που ακολούθησε την Ολυμπιάδα - την έλλειψη, δηλαδή, προσέλκυσης χρήματος στη χώρα, πέρα από τα ευρωπαϊκά λεφτά που σε μεγάλο βαθμό χάνονταν σε ρουφήχτρες
(3) Την διεθνή κρίση του 2008 που μας αποσυντόνισε (όπως η νέα γρίππη τους ήδη άρρωστους)
(4) Το διαχρονικό μας μαύρο χάλι

Με περισσή υποκρισία, οι ηγέτες του δικομματισμού "άργησαν να συνειδητοποιήσουν" την κατάσταση (ο μεν Καραμανλής λίγο πριν τις εκλογές, λες και ξύπνησε από λήθαργο, ο δε Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου μετεκλογικά, ανακράζοντας μάλιστα έκπληκτοι όπως λέγεται "what the fuck!").

Και τώρα, (τα) σκάμε;

Λεφτά υπάρχουν!


Έρχονται μέτρα

Θα μαυρίσει ο ουρανός


9 Δεκ 2009

Things may change

Άραγε ο παίκτης που όλοι θυμόμαστε (π.χ. Μουντιάλ 1994) να πασάρει τη μπάλα προς τα πίσω (!) όταν η ομάδα έβγαινε στην επίθεση, έχει γίνει τόσο ικανός προπονητής ώστε να βγάλει το τριφύλλι από το τέλμα;

Ποιος ξέρει;

5 Δεκ 2009

Πράσινα ΑΤΙΑ

Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια αναπτυξιακή πρωτοβουλία, με μικρή αρχική επένδυση: Να αναλάβει τη συνέχιση της βρετανικής υπηρεσίας αναφοράς UFO, η οποία πληροφορούμαστε ότι κλείνει λόγω δήθεν έλλειψης αντικειμένου (στην πραγματικότητα, για να ενισχυθεί η στρατιωτική παρουσία του Ην. Βασιλείου στο Αφγανιστάν).

Είναι σίγουρο ότι μια τέτοια υπηρεσία, με "προίκα" την ασίγαστη βρετανική ζήτηση (και την καταπιεσμένη εγχώρια), θα βγάλει τα λεφτά της και με το παραπάνω, δίνοντας μάλιστα ένα απρόσμενα θετικό νόημα στη σύνδεση της πράσινης ανάπτυξης με τα "λαχανί ανθρωπάκια".

2 Δεκ 2009

Τι σου κάνω, πελάτη μου;

Το κρυμμένο κόστος είναι μια κατεξοχήν ανέντιμη πρακτική. Οι κομπιουτεράδες παλιότερα, πολλοί άλλοι "επαγγελματίες" ακόμη και σήμερα, διαφημίζουν το προϊόν τους σε μια τιμή Α - που όμως δεν είναι η πραγματική. "Και το ΦουΚουΈ* μέσα;" ρωτούσε παλιότερα ο Χάρρυ Κλυνν, σε άλλο context (αν θυμάστε το σχετικό ηχητικό) - η γαρνιτούρα από το '87 και μετά λέγεται ΦΠΑ, ενώ παρόμοιας φύσης είναι οι εισφορές στα δάνεια και διάφορα άλλα "ψιλά γράμματα" που μάθαμε (ενίοτε εκ πικράς πείρας αλλά και μέσω θεσμικής κατοχύρωσης του καταναλωτή) να προσέχουμε. Έτσι το Α γίνεται Α+Β.

Το κόλπο ποιο είναι; Κατ' αρχήν, να μην είναι πολύ μεγάλο το Β. Αντίθετα, να είναι οριακά αποδεκτό. Και δεύτερον, να "σου το βάλουν" στο κατάλληλο χρονικό σημείο, ώστε να έχεις ψυχικά δεσμευθεί ("ψηθεί") στη συγκεκριμένη επικείμενη αγορά - και κατά κάποιο τρόπο, να ντραπείς να κάνεις πίσω. Όσοι κατέχουν αυτές τις τεχνικές, βρίσκουν πάντα πρόθυμους (αφελείς) αγοραστές, διότι το αναμενόμενο "ψυχικό όφελος" από ορισμένες αγορές ισοφαρίζει το κρυμμένο κόστος ή έστω δεν ανατρέπεται (δεν ακυρώνεται) απ' αυτό. Αυτό τους κάνει καλούς πωλητές; Ενδεχομένως, αν και χωρά μεγάλη συζήτηση το αν ο "έμπορας" (που με τέτοιες αρπαχτές εξασφαλίζει αυξημένο εισόδημα) έχει μέλλον στη σύγχρονη κουλτούρα παροχής υπηρεσιών.

Κι επειδή ένας φίλος με κατέταξε στους "πολιτικούς bloggers" (δεν θεωρώ ότι είμαι, άλλωστε γι' αλλού είχα ξεκινήσει), δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να παρατηρήσω, ότι το κρυμμένο κόστος υπάρχει και στην πολιτική - όχι μόνο στην προφανή εκμετάλλευση λαϊκών ελπίδων (που, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ακολουθείται από απογραφές, καμένες γαίες, αλμούνηδες και διάφορα παρόμοια - που ζούμε τώρα και ζήσαμε και το 2004), αλλά και κοιτάζοντας τις λεπτομέρειες.

Για παράδειγμα, την περίφημη "σπατάλη", που όλοι θέλουν να καταπολεμήσουν - εσχάτως και ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον άκουσα χθες στο ραδιόφωνο, που ανάμεσα στην επίδειξη οικονομικών γνώσεων (αυτόν τον "πολλαπλασιαστή" τον ανέφερε περισσότερες φορές κι απ' το "ρυάκι που έγινε ποτάμι" - ad nauseam) ανέφερε κάπου και την ανάγκη τόνωσης παραγωγικών επενδύσεων και, αντίθετα, αποθάρρυνσης των μη παραγωγικών δαπανών. Για βρείτε μου λοιπόν (όχι μόνο ο κ. Σαμαράς, που είναι άλλωστε γνώστης, αλλά και όλοι οι άλλοι φωστήρες), τι εστί σπατάλη; Κάποιοι θα πουν: τα κόστη-μαϊμού. Τα οδοιπορικά, π.χ., για ταξίδια που δεν γίνονται. Οι πειραγμένες κοστολογήσεις που παρέχουν "αφρό" σε κάποιους. Τα πάσης φύσεως μαύρα έσοδα. Και άλλα παρόμοια.

Αυτά λοιπόν αποτελούν σίγουρα το κρυμμένο κόστος της ζωής μας σ' αυτή τη χώρα. Και ταυτόχρονα, αποτελούν οξυγόνο για την τόνωση της ζήτησης και την επιβίωση διαφόρων επαγγελματιών. Δεν πάνε όλα σε βίλες και κότερα. Για πολλούς αυτά "τσοντάρουν" στην εκπαίδευση, την υγεία και σε άλλες δαπάνες που δεν αποτελούν απαραίτητα "καταναλωτικές ανέσεις" αλλά μπορεί να είναι μέχρι και παραγωγικές. Γι' αυτό, κυρίως, νομίζω ότι δυσκολεύεται η Ελλάδα να περάσει από τη φραστική καταδίκη (της "-διαφυγής" και της "παραοικονομίας") στην έμπρακτη καταπολέμησή της. Η συνενοχή είναι μεγάλη.

Το μεγαλύτερο ηθικό λάθος της όλης ιστορίας βρίσκεται στο ότι δεν κλέβουν όλοι ισότιμα το κράτος. Επωφελούνται οι πιο "ξύπνιοι", διαβασμένοι, "μπασμένοι" (συμπεριλαμβάνονται οι διορισμένοι). Η μαγκιά λοιπόν της πολιτικής ηγεσίας, αν (κι αυτό είναι ένα μεγάλο ΑΝ) θέλουμε να φτιάξει αυτό το κράτος, δεν θα είναι στο να εκφωνεί δεκάρικους για το τέρας της παραοικονομίας ή τους "ανθέλληνες" τύπου Όλι Ρεν, αλλά στο να μπορέσει να διακρίνει (όπως διακρίνει το κρυμμένο κόστος ο ψαγμένος καταναλωτής) την ουσία κάτω από κάθε θορυβώδη αντίδραση της κάθε συντεχνίας, ολιγαρχίας, μαφίας ή συνδικαλοτεμπελχανίας - καθώς και (το ακόμη δυσκολότερο) κάτω από τα ντεμέκ καλύμματα αυτών (μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιτροπές κατοίκων κ.λπ.).

*ΦΚΕ λεγόταν ο φόρος κύκλου εργασιών, ουσιαστικά πρόδρομος του σημερινού ΦΠΑ

30 Νοε 2009

"Έγραψε" το "σφουγγάρι"!

Η χώρα αποκτά αντιπολίτευση. Ωραιότατα. Ποιος ξέρει, ίσως σύντομα αρχίσει να αποκτά και κυβέρνηση. Διοίκηση δηλαδή. Administration, you know. Γενικούς γραμματείς κ.λπ.


26 Νοε 2009

The way we were...

Διαλ(ι)έχτε...





Πάμε Πρέσπα!

Εδώ και 18 χρόνια μεγάλο μέρος συμπολιτών μας ζει μια συλλογική ψευδαίσθηση. Έχει πειστεί ότι στα βόρεια σύνορά μας, ανάμεσα στην Αλβανία και τη Βουλγαρία, υπάρχει μια ψευδο-χώρα, που κατοικείται από ψευδο-λαό, έχει ψευδο-εκκλησία και μας απειλεί. Η υπαρκτή και βάσιμη διαφωνία, που αφορά τη χρήση του ονόματος "Μακεδονία"-σκέτο με τρόπο ώστε να παραπλανά, περί δήθεν πολιτιστικής συγγένειας και συνέχειας (δηλ. κληρονομιάς - ενός ζητήματος με ιδιαίτερη συμβολική αξία για την Ελλάδα) μεταξύ του σημερινού πληθυσμού της ΠΓΔΜ και των αρχαίων Μακεδόνων, διογκώθηκε και παραμορφώθηκε. Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και αυτό που θα έστεκε ως μαξιμαλιστική διαπραγματευτική στάση τώρα αποτελεί άκαμπτη εθνική θέση - "έπηξε" και, αν κοπεί, θα πονέσει.

Η Ελλάδα ευτυχώς έχει ακόμη την ευκαιρία να καλλιεργήσει σχέσεις μεγαλύτερης εμπιστοσύνης με έναν λαό που, ανεξάρτητα από τις ανασφάλειες και υπερβολές της δικής του πολιτικής ηγεσίας, είναι από τους κοντινότερούς μας (αν όχι ο κοντινότερος) - πολιτιστικά, θρησκειολογικά, όσον αφορά τον λαϊκό πολιτισμό κ.λπ.

Δεν είναι δυνατόν να ακούγονται στη χώρα μας μόνο οι φωνές που υποστηρίζουν ότι:
- Οι "Μακεδόνες" είναι κατά βάθος Βούλγαροι. Πριν από τουλάχιστον έναν αιώνα είχε ήδη καταγραφεί εθνική συνείδηση χωριστή της βουλγαρικής (και φυσικά εδραιώθηκε με τα χρόνια, ιδίως από τη δεκαετία του '40 και μετά). Όταν και η ίδια η Βουλγαρία έχει εγκαταλείψει το όραμα του Αγίου Στεφάνου (δηλ. της συνθήκης που θα της έδινε εδάφη με σλαβόφωνους, κυρίως, κατοίκους, της σημερινής ΠΓΔΜ και κεντρικής/δυτικής Ελληνικής Μακεδονίας), ποιος ο λόγος να ξαναγεννιέται από ελληνικές γραφίδες & ελληνικά χείλη η "Μεγάλη Βουλγαρία";
- Οι "Μακεδόνες" είναι κυρίως Αλβανοί. Η αλβανική μειονότητα αποτελεί περίπου το 25%-30% του πληθυσμού της ΠΓΔΜ. Αυτό δεν είναι "κυρίως".
- Οι "Μακεδόνες" είναι ένα μίγμα τσιγγάνων κ.λπ. φυλών. Αν και υπάρχουν Ρομ, Τούρκοι, Βλαχόφωνοι, Έλληνες κ.λπ., τα ποσοστά τους είναι μικρά και ο "μακεδονισμός" έχει λειτουργήσει αφομοιωτικά. Αν η συζήτηση αφορά την καταγωγή, το "αίμα", το φυλετικό υπόβαθρο, ξέρουμε καλά ότι σε αυτό το ζήτημα δεν βρίσκει ποτέ κανείς την άκρη, σε καμία χώρα (και φυσικά ούτε και στη δική μας).
- Η ΠΓΔΜ είναι "ψευδοκράτος" ή "κρατίδιο". Τη χώρα αυτή την έχουμε αναγνωρίσει από το 1993. Είναι κράτος κανονικότατο.
- Τα "μακεδονικά" είναι βουλγαρικά, σκοπιανά, διάλεκτος, ντοπιολαλιά ή ψευδο-γλώσσα. Είναι γλώσσα (όπως γλώσσα έγιναν και τα ολλανδικά, κάποτε βόρεια γερμανική διάλεκτος). Κακώς κατά τη γνώμη μου δεν έχουμε βάλει την ονομασία της γλώσσας στη συζήτηση. Θα τα λέει "μακεδονικά" όλος ο άλλος κόσμος; Κι εμείς πώς; "Σκοπιανά"; Δηλαδή, "σκοπιανά" μιλάει ο έλληνας πολίτης από τη Νίβιτσα (νυν Ψαράδες); Χωρίς να έχει καμία σχέση με τα Σκόπια; Θα την αποκτήσει ντε και καλά; Σλαβομακεδονικά τα λέγαμε κάποτε, δεν μας κάνει τώρα αυτός ο όρος;
- Υπάρχουν αλύτρωτα εδάφη και αλύτρωτοι πληθυσμοί στην ΠΓΔΜ. Τώρα πια;

Η προσπάθεια να αποφευχθεί το status προστατευόμενης "εθνοτικής μειονότητας" για την μικρή ομάδα συμπολιτών μας που κατάγεται από σλαβόφωνους πληθυσμούς είναι κατανοητή και σωστή. Οι αριθμοί είναι πολύ μικροί για κάτι τέτοιο και τα κυρίαρχα κράτη δεν έχουν κανένα λόγο να βγάζουν μόνα τους τα μάτια τους.

Αυτή η προσπάθεια όμως δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της ιστορικής ακρίβειας και των πραγματικών γεγονότων. Τα επιχειρήματά μας καλό θα είναι να έχουν γερή βάση, μια και το ακροατήριό μας στον διεθνή στίβο δεν συνεγείρεται από πατριωτικές κορόνες που μπορεί ακόμα εσωτερικά να έχουν (;) πέραση.

25 Νοε 2009

"ΚΑΛΗ παρτίδα, σύντροφε!"


"Δε νομίζω να είναι απ' αυτά της Γκλάξο με τις παρενέργειες!"

ΥΓ- Νωρίς άρχισαν οι αμερικανιές, ή ιδέα μου είναι;

23 Νοε 2009

Με αφορμή κάποιες ιστορικές αναφορές

Αρθρογράφος και διανοητής, που - όσον αφορά τα νεοδημοκρατικά - δεν κρύβει την προτίμησή του στον απόγονο της Πηνελόπης Δέλτα, (σημείωση: έχουν πλάκα οι δεξιοί που ανακαλύπτουν τον αντιμητσοτακισμό - είναι σαν τους πασόκους που θάβουν τον Σημίτη, που βέβαια όσο κέρδιζε τις εκλογές μια χαρά ήταν), αναφέρεται μεταξύ άλλων σε τέσσερις μεγάλες στιγμές στις οποίες ο σύγχρονος ελληνισμός ύψωσε το ανάστημά του, και συγκεκριμένα:

  • στην "επιβολή και υποβολή που φαίνεται πως ασκούσε η φυσική παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου στους αλλοεθνείς συνομιλητές του"
  • στο ΟΧΙ του Μεταξά
  • στην "επίδειξη πυγμής από τον πρεσβύτερο Καραμανλή με την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ"
  • στο ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Αννάν
Θα τα πιάσω ένα προς ένα (όπως εγώ τα βλέπω), αφού σημειώσω ότι - για εμένα - το ανάστημα μιας χώρας (κοινωνίας, κοινότητας, ομάδας γενικά) υψώνεται όχι τόσο με θορυβώδεις λεονταρισμούς αλλά κυρίως με αγώνα, δουλειά και αθόρυβη (συνήθως) συμβολή στο κοινό καλό. Προφανώς ο καθένας έχει τους δικούς του ήρωες.

Βενιζέλος: Αναμφισβήτητα η ακτινοβολία του ήταν μεγάλη (και η συνολική προσφορά του), υπάρχει όμως μια τεράστια συζήτηση (που ακόμη δεν έχει κλείσει ιστορικά - βλ. και την αναψηλάφηση της Δίκης των 6) για το πραγματικό, απτό αποτέλεσμα των μετά το 1914 ενεργειών του. Ο Μεταξάς είχε έγκαιρα δει το αδιέξοδο της μικρασιατικής περιπέτειας, στην οποία μας έβαλε ο Βενιζέλος ως αντάλλαγμα της συμμετοχής μας στον Μεγάλο Πόλεμο. Ωραία λοιπόν η σαγήνη αλλά σημασία έχει και η ουσία.

Μεταξάς: Το Alors, c' est la guerre - που ουσιαστικά και συμβολικά αποκαλούμε ΟΧΙ - προφανώς και το είπε ο Μεταξάς (και όχι ο ...λαός), έχοντας προετοιμάσει τη χώρα κατάλληλα και ουσιαστικά, και με έγκαιρη πρόσδεσή μας στο άρμα των Συμμάχων και ιδίως των Βρετανών (που έβαλαν πλάτη, ιδίως στο ναυτικό και όσο πλησίαζαν οι Γερμανοί, καθώς και αργότερα - μέχρι που, για το "ευχαριστώ", αρχίσαμε να τους πυροβολούμε στην Κύπρο, αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία). Μεγαλουργήσαμε, καμία αντίρρηση, ίσως όμως λίγο πιο μετρημένα απ' ό,τι το παρουσιάζουμε στις πανηγυρικές ομιλίες.

Καραμανλής: Εδώ γελάμε ή μάλλον κλαίμε. Η Κύπρος ήταν μακριά και ο Καραμανλής επέστρεψε στα πλαίσια μιας λύσης-πακέτο, που έδενε τα χέρια μας όσον αφορά την εκδίωξη του Αττίλα ή την αποτροπή της επέκτασής του. Από το στρατιωτικό σκέλος (και όχι γενικώς από το ΝΑΤΟ) φύγαμε για λόγους εσωτερικής πολιτικής (το κλίμα ήταν τέτοιο που ακόμη και στις συγκεντρώσεις του Καραμανλή υπήρχαν πανώ με σύνθημα "Ο Κίσιγκερ στη Νυρεμβέργη!") και επανήλθαμε το 1980 που ηρέμησαν λίγο τα πράγματα.

Παπαδόπουλος: Η επιτυχία μας το 2004 ήταν ο συνδυασμός του ελληνοκυπριακού ΟΧΙ με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. - που μεθοδικά είχε δουλευτεί τα προηγούμενα χρόνια από Κρανιδιώτη και (δεν κάνει κακό να το πούμε:) Γιώργο Παπανδρέου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ορθά υποστήριξε το ΟΧΙ: σίγουρα δεν εδικαιούτο να παραδώσει κοινότητα αντί για το αναγνωρισμένο κράτος που είχε παραλάβει. Ως συνεργάτης όμως του Μακαρίου δεν ήταν άμοιρος ευθυνών (κι αυτός και πολλοί άλλοι, Κύπριοι και λοιποί Έλληνες) για τον τραυματισμό που υπέστη αυτό το (ιδιόμορφο σίγουρα) κράτος μεταξύ '63 και '74.

Μασάει και συμ(πι)πιλίζει τα κουκούτσια!


22 Νοε 2009

Μια γωνιά του λεκανοπεδίου

Οδός Ηρακλέους στην Καλλιθέα, κοντά στη Μυκηνών και τον ΟΤΕ. Εδώ και αρκετά χρόνια υπήρχε ένας μικρός διαμορφωμένος "ελεύθερος χώρος" - λίγο μεγαλύτερος από παρτέρι, λίγο μικρότερος από παρκάκι. Οι φωτογραφίες είναι από τις 21/11/'09, μετά την επέμβαση του Δήμου. Τι θα τον αντικαταστήσει; Ας ευχηθούμε για το καλύτερο, για ουσία και όχι εντυπωσιασμό εν όψει δημοτικών εκλογών.




20 Νοε 2009

Multidisciplinary, for better discipline*

Σίγουρα θα χαιρόμουν αν η Πολιτεία υιοθετούσε αυτούσια την πρόταση του ΤΕΕ για την οδική ασφάλεια στην Ελλάδα, αφενός σκεπτόμενος ωφελιμιστικά ως μηχανικός (θα άνοιγαν οι δουλειές μας σε μια περίοδο δύσκολη, με όλα αυτά τα τεχνικά πρωτίστως αντικείμενα εργασιών που αναφέρονται), αφετέρου γιατί τα όσα αναφέρονται είναι εύστοχα και σε υγιή κατεύθυνση (και όχι μόνο σε τεχνικά ζητήματα: π.χ. η Εθνική Γραμματεία Οδικής Ασφάλειας που, ελπίζω, θα γεφυρώνει τις διαφωνίες μεταξύ υπουργείων).

Πιστεύω όμως ότι ρεαλιστικά θα απαιτηθεί μια κάπως μεγαλύτερη έμφαση στον παράγοντα "εκπαίδευση και ενημέρωση" ("Ε & Ε"). Τα προβλήματα της οδικής ασφάλειας στη χώρα μας είναι σε μεγάλο βαθμό (πολύ μεγαλύτερο από τις λίγες αράδες που αφιερώνει στο θέμα "Ε & Ε" το Τεχνικό Επιμελητήριο) συνυφασμένα με προβληματικές νοοτροπίες και συμπεριφορές. Μαζί με τους συναδέλφους μου χρειάζονται σε αυτήν την προσπάθεια και επαγγελματίες από άλλους χώρους: ψυχολόγοι, παιδαγωγοί, (επι)κοινωνιολόγοι κ.ά.

Δεν λέω ότι δεν πρέπει να συμμαζευτεί ο κυκεώνας που παρατηρείται σε πολλά ζητήματα, όπως προδιαγραφές σχεδιασμού, χιλιομέτρηση, σήμανση και πάρα πολλά άλλα. Αν όμως δεν μάθει ο Έλληνας πρώτα και κύρια:
(1) να μην ξεκινά χωρίς να φοράει ζώνη ή κράνος,
(2) να κάνει υπομονή πριν προσπεράσει ακατάλληλα στον δρόμο που τόσο εύκολα αποκαλεί καρμανιόλα, και
(3) να αποφεύγει την οδήγηση όταν δεν είναι νηφάλιος,
τότε φοβάμαι ότι η μόνη μας ελπίδα για πλησίασμα των στόχων θα είναι (όπως και στην προολυμπιακή Αθήνα) να αυξηθούν τα μποτιλιαρίσματα ώστε να μειώνεται (συνολικά) ο κίνδυνος συγκρούσεων με υψηλές ταχύτητες...

*Discipline είναι η πειθαρχία (που χρειάζεται να έχουμε ως οδηγοί) αλλά και ο επιστημονικός κλάδος. Πολυ-κλαδική προσέγγιση χρειάζεται κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας, ιδίως στην προβληματική Ελλάδα.

Εδώ Berlaymont!


17 Νοε 2009

"Γεια σου Σούλα!"

Το ισόπαλο αποτέλεσμα με την Ουκρανία υπήρξε ο καταλύτης για τη σύλληψη του Αλκέτ, ο οποίος θα τοποθετηθεί στον πάγκο της Εθνικής στη ρεβάνς της Τετάρτης 18/11, με την ελπίδα να επαναληφθεί ο άθλος του 1994, όταν για πρώτη και μοναδική φορά περάσαμε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στη συνέχεια θα ακολουθηθεί ό,τι προβλέπει η δικονομία, ο δε Ρεχάγκελ θα επανέλθει, μήπως και αποφευχθεί η οδυνηρή εμπειρία του 4-4-2*.















 *Οι 3 ήττες μας με 4-0, 4-0 και 2-0 αντίστοιχα στις ΗΠΑ το '94, με κώουτς Αλκέτ[α]

Μουσικό διάλειμμα

Εγγυητής της ενότητας

Έ-έ-έρχεται, καβάλα σ' ένα άσπρο άλογο, την ώρα που ο αλληλοσπαραγμός εμποδίζει την ανάδειξη αδιαμφισβήτητου ηγέτη. Ο ίδιος δεν το θέλει, αλλά τον πιέζουν οι φίλοι του.








(Από τα "ΝΕΑ" της 17ης Νοεμβρίου.
1973 φυσικά. Το είπαμε, σήμερα δεν διαβάζω πια εφημερίδες.)

15 Νοε 2009

Think globally, forget locally

Γράφτηκε πολλές φορές, και όχι άδικα, ότι η κυβέρνηση Καραμανλή υπολόγιζε υπερβολικά το πολιτικό κόστος, κάτι που της στοίχισε σε αποφασιστικότητα. Θα περίμενε κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση θα κινηθεί χωρίς τέτοιους βραχνάδες. Αφότου έκλεισε το θέμα της επανεκλογής Παπούλια, θα πίστευε κανείς ότι υπάρχει μπροστά ένας ορίζοντας τετραετίας, για πρώτη φορά μετά από χρόνια - κάτι που θα άφηνε τον Γ. Παπανδρέου, στηριζόμενο και στην άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τη σημαντική διαφορά σε ψήφους από το δεύτερο κόμμα, να κινηθεί -υποτίθεται- απερίσπαστα.

Αμ δε! Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές φαίνεται ότι απασχολούν, περισσότερο απ' όσο θα άξιζε, τους νέους κυβερνώντες. Τόσο, που κάποιοι σκέφτηκαν να τις αναβάλουν. Θα θυμάστε ότι μέσα στον Οκτώβρη διέρρευσαν σενάρια για παράταση της θητείας των δημάρχων και νομαρχών για ένα έτος, ώστε να προλάβει να ολοκληρωθεί ο νέος Καποδίστριας. Κι επειδή τέτοια πραξικοπήματα δεν μπορούν να συζητούνται σοβαρά σήμερα, το καινούργιο τροπάριο είναι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να δουλέψει εντατικά για τους επόμενους οκτώ μήνες [sic], μια και μετά θα έρθουν οι τοπικές εκλογές και δεν θα είναι καιρός για αντιπαραθέσεις.

Υπάρχει πάντα η ελπίδα, αυτή η πρεμούρα να είναι μόνο στα μυαλά των δημοσιογράφων που τα γράφουν και των αφεντικών τους. Η πραγματικότητα είναι ότι πολλά από τα προβλήματα της χώρας δεν λύνονται σε μία σαιζόν. Θέλουν συνεχή δουλειά. Ακόμη κι αν χάσουν τις εντυπώσεις σε περίπτωση ψήφου δυσαρέσκειας, πιστεύω ότι οι πασόκοι έχουν να κερδίσουν περισσότερα αν δείξουν προσήλωση σε έναν μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Άλλωστε, και στο πεδίο των εντυπώσεων υπάρχουν λύσεις: να κατεβάσουν υποψηφίους "της προκοπής" (με ακτινοβολία και πειστικότητα) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και όχι φερέλπιδες ερασιτέχνες ή τους losers που δεν είναι αρκετά καλοί για άλλο πόστο.

Το πάρτυ δεν τελειώνει

Το '85 στο νοσοκομείο με τους ορούς στο χέρι δεν μπορούσα να διαβάσω το βιβλίο του Forsythe. Το έκανε ένας φίλος για μένα. Θυμάμαι ένα απόσπασμα όπου περιγραφόταν μια πεζοπορεία στο Λονδίνο. Hyde Park CoRneR, διάβαζε ο φίλος μου, με αμερικανικότερη της αμερικανικής έμφαση στο R. Λίγα πράγματα ήξερα τότε από Λονδίνο. Αγγλικά είχα μάθει σε ιδιαίτερα και όχι σε φροντιστήρια, τα βιβλία μου ήταν γεμάτα ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά λιγότερο φανταχτερά και λιγότερο εστιασμένα στο να σε μάθουν τα κατατόπια της Αγγλίας. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ήταν αυτή η γωνιά του πάρκου - φυλλοβόλα δέντρα, γρασίδι και συννεφιασμένος ουρανός, τι άλλο θα ήταν;

Και μετά ήρθαν οι χάρτες. Μια ατζέντα με το δίκτυο του Υπογείου στο πίσω μέρος - και οδικούς χάρτες νομίζω. Πάλι με κάποια κλινική το έχω συνδέσει. Δεν έχει όμως σημασία. Η βρετανική πρωτεύουσα είχε αρχίσει να αποκρυσταλλώνεται. Χρόνο με το χρόνο αποκτούσα μια πλουσιότερη εικόνα. Το '92 πήγα. Έμεινα ένα χρόνο, όσο κράτησε το μεταπτυχιακό μου. Πόσο τοις εκατό ήταν φυγή και αλλαγή αυτό το μεταπτυχιακό; Διψήφιο ποσοστό.

Ομοίως διψήφια ήταν τα αντίστοιχα ποσοστά το '99 που δούλεψα (πάλι για ένα χρόνο) στη Θεσσαλονίκη, όπως και από το '04 και εξής που βρίσκομαι στη βόρεια Πελοπόννησο (οικογενειακώς αυτή τη φορά). Ουσία υπάρχει, και μπόλικη. Ορισμένα κλισέ επιβεβαιώνονται, αλλά εν μέρει. Ούτε φοιτήσας εν Εσπερία μπορώ να το παίξω, ούτε να ισχυριστώ ότι συνεισέφερα στην αποκέντρωση. Δεν βρήκα το Ελντοράντο, ούτε το έψαχνα άλλωστε.

Εξακολουθώ να αναζητώ την επόμενη Flucht nach vorn. Μπορεί να αναβληθεί ή να ματαιωθεί. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι έτοιμοι να συνηθίσουν και να συμβιβαστούν, αν αυτό απαιτηθεί. Αλλά για το οικειοθελές ή προληπτικό κόψιμο των φτερών δεν βλέπω κανένα λόγο.

9 Νοε 2009

Άντε κανένα γηπεδάκι μόνο

Όταν θητεύσεις έστω και για ένα εξάμηνο σε υπουργείο συνδεδεμένο με το όνομα της Μελίνας Μερκούρη, κάτι μένει - εν προκειμένω το Ποτέ την Κυριακή. Όσοι, δε, είναι πραγματικά πιστοί στις παραδόσεις μας, την ημέρα του Κυρίου κάνουν ελάχιστα πράγματα (όπως π.χ. οι ορθόδοξοι Εβραίοι τα Σάββατα) και σίγουρα δεν χασομερούν (δευτερολογώντας, αερολογώντας κ.λπ.) σε συνέδρια.


Το άρωμα της πράσινης παράγκας*















*Ο κινηματογραφικός τίτλος από άρθρο της περιόδου 2003-'04 στο www.laspi.gr

Είκοσι χρόνια μετά

Δεν μας λείπεις.

ΠΕΙΡΑΖΕΙ;


6 Νοε 2009

Στον επίλογο του συνεδρίου

Ελπίζω ότι η ανασύσταση της Διυπουργικής Επιτροπής δεν θα είναι το μόνο βήμα της νέας κυβέρνησης στο κυνήγι των εθνικών στόχων οδικής ασφάλειας. Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικά αποτελεσματικό μέτρο. Μια χώρα 11 εκατομμυρίων που κάθε χρόνο χάνει πάνω από 1500 πολίτες της (ή παρεπιδημούντες) στους δρόμους χρειάζεται μια δραστικότερη λύση. Γιατί να μην οριστεί "ένας Mr οδική ασφάλεια" (ή "μία Ms οδική ασφάλεια"), που θα αναλάβει ως προσωπικό στοίχημα (ή έστω, λιγότερο βαρύγδουπα, ως επιδίωξη μιας μικρής ομάδας δράσης γύρω απ' τον ίδιο) την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων και την υλοποίηση μιας σειράς από τομές;

Το ελληνικό στρατηγικό σχέδιο οδικής ασφάλειας είχε ήδη πάρει τον κατήφορο, πριν αδρανοποιηθεί η Διυπουργική. Δεν χρειαζόμαστε μόνο επιτροπές. Χρειαζόμαστε "doers" - ανθρώπους που θα πράττουν. Αλλιώς, στο επόμενο συνέδριο οδικής ασφάλειας πάλι τα ίδια θα λέμε μεταξύ μας.

4 Νοε 2009

Good luck

"Για πάντα στο λιμάνι!" (Το λέγαμε κάποτε για τον Giovanni)

Ουφ

Προς στιγμήν τρόμαξα στο διάβασμα της είδησης: "Φρούριο το κέντρο της Κορίνθου λόγω Βλαστού." Οι περισσότεροι αναγνώστες θα κατάλαβαν ότι αναφερόταν στον κακοποιό. Το μυαλό μου όμως πήγε αλλού, και μάλλον φταίνε:
- Η επαγγελματική μου διαστροφή
- Η διαφαινόμενη (σε μπλογκ και χαζοαρθράκια) στοχοποίηση συγκοινωνιολόγων (ή στενών, denim-οφορουσών συνεργατριών τους) που κατέχουν σήμερα θέσεις ευθύνης
- Η πρόσφατη εμπλοκή του συγκοινωνιολόγου Θάνου Βλαστού στον τοπικό διάλογο περί βιώσιμης κινητικότητας (ξέρετε, εκεί που μας λένε να αφήσουμε στην άκρη τα αυτοκίνητά μας, να καβαλάμε ποδήλατα και άλλα τέτοια απίθανα)

Ευτυχώς, με την ανάγνωση του πλήρους κειμένου, πήγε η καρδιά στη θέση της. Δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κρίνουμε από έναν τίτλο!

30 Οκτ 2009

Εγώ το είπα πρώτος!

Σύμφωνα με δημοσίευμα, εξετάζεται διαφορετική όδευση για τη σύνδεση Πάτρας-Καλαμάτας μέσω αυτοκινητοδρόμου. Ειδικότερα αναφέρεται η εξής εναλλακτική:

Να μη γίνει στην Τσακώνα η προβλεπόμενη σύνδεση με τον αυτοκινητόδρομο Κορίνθου-Τρίπολης-Καλαμάτας, αλλά να ακολουθηθεί νέα πορεία μέσω Βυτίνας.

Πριν από 13 μήνες είχα γράψει κάτι σχετικό, για πλάκα φυσικά. Με ενέπνευσε, μεταξύ άλλων, συζήτηση με αχαιή συνάδελφο. Ο πρόσφατος προβληματισμός για την αναδιάρθρωση των περιφερειών δίνει, απροσδόκητα, νόημα σε μια επαναχάραξη που θα φέρει κοντύτερα Πάτρα και Τρίπολη. (Άσε που εξυπηρετεί και το χωριό του πατέρα μου!)

Υπάρχει βέβαια και η "λεπτομέρεια" μιας σύμβασης παραχώρησης που ήδη "τρέχει", άρα ας περιμένουμε να ξεκαθαρίσει το τοπίο.

27 Οκτ 2009

Οι κο(ι)μιστές

Φοριέται πολύ το αίτημα κατάργησης των διοδίων. Είναι φυσικό, το "τζάμπα" αρέσει σε όλους. Είναι παραδοσιακά αριστερό αίτημα η κρατική επιδότηση σχεδόν κάθε δραστηριότητας, αλλά και στο πολιτικό mainstream βρέθηκαν αρκετοί υποστηρικτές δικαιοφανών αιτημάτων. Το ότι οι ίδιοι, ως στελέχη ή και βουλευτές του δικομματισμού, στήριξαν τις συμβάσεις παραχώρησης και συνέβαλαν στο να γίνουν νόμοι του κράτους και να καταστεί το κράτος συμμέτοχος σε σύνθετα, μακρόπνοα χρηματοδοτικά σχήματα (μαζί με τράπεζες και κατασκευαστές), δεν δείχνει να δημιουργεί αναστολές (σε εκείνους) ή προβληματισμό (στο ευρύ κοινό). Άραγε οι λαϊκιστές πολιτικοί της κεντροαριστεράς και -δεξιάς "κομίζουν" κάποιο εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης υποδομών για τη χώρα;

Όχι πως δεν υπάρχουν τέτοια σχέδια. Η Ελλάδα είναι μικρή και θα μπορούσε να έχει επιλέξει άλλους τρόπους βελτίωσης των δικτύων της. Ηπιότερους, πιο ισορροπημένους, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, ορθολογικότερα. Οι αγόμενοι και φερόμενοι, όμως, θα έπρεπε σε μια τέτοια περίπτωση να πείσουν π.χ. τον κάτοικο της Καρδίτσας ότι η κυκλοφοριακή ζήτηση στην περιοχή του δεν δικαιολογεί αυτοκινητόδρομο "σήμερα", ίσως ούτε και "μεθαύριο" - απλά έναν βελτιωμένο εθνικό δρόμο, ή το πολύ μια σταδιακή αναβάθμιση σε αυτοκινητόδρομο ξεκινώντας από τα πιο "φορτωμένα" τμήματα.

Θα έπρεπε να πάνε και πέρα από τις μεγάλης κλίμακας επενδύσεις. Να εξηγήσουν ότι οι "εθνικοί στόχοι" μείωσης των τροχαίων ατυχημάτων και προστασίας του περιβάλλοντος (από τις επιπτώσεις των μεταφορών) δεν πλησιάζονται με επενδύσεις μόνο στο δίκτυο "κορμού" αλλά και στα επαρχιακά και αστικά δίκτυα, σε εναλλακτικά μέσα μεταφοράς, καθώς και στην παιδεία οδηγών και την αστυνόμευση. Να πείσουν την "τοπική κοινωνία" ότι το να είσαι ιστορικός τόπος, πατρίδα Ανδρός Επιφανούς ή έδρα καποδιστριακού δήμου δεν μετατρέπουν την κωμόπολή σου σε "κόμβο" (που έλεγε ο Φωτόπουλος). Να μην εκτρέφουν την ψευδαίσθηση ότι η χώρα και οι πολίτες μπορούν να ζουν με πολυτέλεια δυσανάλογη των δυνατοτήτων τους.

Δεν το έκαναν όταν έπρεπε, όταν δηλαδή λαμβάνονταν στρατηγικές αποφάσεις (κάπου στις αρχές της δεκαετίας). Αντί να "κομίσουν", αποφάσισαν να "κοιμίσουν". Να παραμυθιάσουν τον πελάτη τους ότι "όλα γίνονται, και τζάμπα".

Αλήθεια, όταν οι συμβάσεις παραχώρησης πήγαιναν στη Βουλή, δεν τις διάβασαν; Τώρα ανακάλυψαν τι σημαίνει "4 ευρωσέντς ανά χιλιόμετρο συν ΦΠΑ σε τιμές 2003"; Τώρα ανακάλυψαν ότι οι αυτοκινητόδρομοι κατασκευάζονται για μεγάλου μήκους μετακινήσεις και όχι για να πας το τρακτέρ στο διπλανό χωράφι; Τώρα (δηλ. μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες που πληρώνονταν διόδια υπέρ Πατρίδος) απαιτούν να σταματήσει μέχρι την ολοκλήρωση της κατασκευής η άσκηση των λειτουργικών δικαιωμάτων του παραχωρησιούχου - δηλ. η είσπραξη διοδίων, που έχει ψηφιστεί με νόμο ακριβώς για να (συγ)χρηματοδοτήσει την κατασκευή;

Επί της ουσίας και για να κλείσω: "Μονόδρομοι" δεν υπάρχουν, απλά η κάθε εναλλακτική έχει το κόστος της.

Συνέπεια δεν σημαίνει μόνο consequence

Την πολλή την κωλοτούμπα, μάνα, τη βαριέται κι ο Λομάνα.

26 Οκτ 2009

Τα κουμπιά της Δημήτραινας και το Ξύνισμα του κινήματος













ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ


Ω, Ξυν., 
αγγέλειν Θρακομακεδόναις*
ότι φιλικώς διακείμεθα,
Υ.ΜΑ.Θ. καταργήσεως και Ροδολεύκης** ληθόμενοι

--
Καστανίδης (και) ο (οι)Κείος

*Σαφής η επίθεση φιλίας προς τον ελληνισμό του Βορρά
**Gülbeyaz

23 Οκτ 2009

Μετά το δελφινάριο

Πριν 2 χρόνια, όταν το Πασόκ βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση με της ΝΔ σήμερα, είχα γράψει ότι η ΝΔ είχε μελλοντικό ηγέτη, σε αντίθεση με το Πασόκ που δεν είχε.

Εννοούσα τη Ντόρα. Προηγείται στα γκάλοπ αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι τελειωμένο. Νομίζω ότι ο μακρύς δρόμος μπορεί να ευνοήσει τον Σαμαρά, παρόλο που υπήρξε ο αποστάτης του '93 και παρά την απουσία flashy υπογραφών υποστήριξής του. Η Δεξιά δεν αποκλείεται τελικά να προτιμήσει αρχηγό που (άσχετα με το τι είναι και το τι θα πράξει) θα δείχνει και θα ακούγεται για "καθωσπρέπει δεξιός" και όχι για "new age", "τίποτα" ή "καραγκιόζης".

Ο ίδιος μακρύς δρόμος κάνει σίγουρα κακό στη ΝΔ, που δεν δείχνει (αν δεχτούμε ότι είναι "ζωντανός οργανισμός") να στενοχωριέται για τον χαμένο χρόνο. Ίσως θεωρεί ότι δεν μπορεί να τα πάει χειρότερα από το Πασόκ, που σχεδόν όλο το 2008 ήταν σε σοβαρή δημοσκοπική κάμψη. Έχει όμως να καλύψει μια διαφορά 10 μονάδων από τον εξ αριστερών αντίπαλό της.


Άρα, όποιος κι αν γίνει πρόεδρος της ΝΔ, εν όψει 2013 θα πρέπει, ρεαλιστικά, να απευθυνθεί και πάλι στο μεσαίο χώρο. (Νομίζω κανείς δεν θα θεωρήσει ως κατόρθωμα την απορρόφηση του ΛΑΟΣ αν δεν συνοδευτεί από επιστροφή της παράταξης στο 40% και άνω, κι αυτό δεν γίνεται χωρίς κεντρώους.) Η Μπακογιάννη και ο Αβραμόπουλος το έχουν καταφέρει στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας. Ο Σαμαράς, αν γίνει αρχηγός, θα χρειαστεί σοβαρό λίφτινγκ. Ακατόρθωτο δεν είναι πάντως.