Οι κο(ι)μιστές

Φοριέται πολύ το αίτημα κατάργησης των διοδίων. Είναι φυσικό, το "τζάμπα" αρέσει σε όλους. Είναι παραδοσιακά αριστερό αίτημα η κρατική επιδότηση σχεδόν κάθε δραστηριότητας, αλλά και στο πολιτικό mainstream βρέθηκαν αρκετοί υποστηρικτές δικαιοφανών αιτημάτων. Το ότι οι ίδιοι, ως στελέχη ή και βουλευτές του δικομματισμού, στήριξαν τις συμβάσεις παραχώρησης και συνέβαλαν στο να γίνουν νόμοι του κράτους και να καταστεί το κράτος συμμέτοχος σε σύνθετα, μακρόπνοα χρηματοδοτικά σχήματα (μαζί με τράπεζες και κατασκευαστές), δεν δείχνει να δημιουργεί αναστολές (σε εκείνους) ή προβληματισμό (στο ευρύ κοινό). Άραγε οι λαϊκιστές πολιτικοί της κεντροαριστεράς και -δεξιάς "κομίζουν" κάποιο εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης υποδομών για τη χώρα;

Όχι πως δεν υπάρχουν τέτοια σχέδια. Η Ελλάδα είναι μικρή και θα μπορούσε να έχει επιλέξει άλλους τρόπους βελτίωσης των δικτύων της. Ηπιότερους, πιο ισορροπημένους, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, ορθολογικότερα. Οι αγόμενοι και φερόμενοι, όμως, θα έπρεπε σε μια τέτοια περίπτωση να πείσουν π.χ. τον κάτοικο της Καρδίτσας ότι η κυκλοφοριακή ζήτηση στην περιοχή του δεν δικαιολογεί αυτοκινητόδρομο "σήμερα", ίσως ούτε και "μεθαύριο" - απλά έναν βελτιωμένο εθνικό δρόμο, ή το πολύ μια σταδιακή αναβάθμιση σε αυτοκινητόδρομο ξεκινώντας από τα πιο "φορτωμένα" τμήματα.

Θα έπρεπε να πάνε και πέρα από τις μεγάλης κλίμακας επενδύσεις. Να εξηγήσουν ότι οι "εθνικοί στόχοι" μείωσης των τροχαίων ατυχημάτων και προστασίας του περιβάλλοντος (από τις επιπτώσεις των μεταφορών) δεν πλησιάζονται με επενδύσεις μόνο στο δίκτυο "κορμού" αλλά και στα επαρχιακά και αστικά δίκτυα, σε εναλλακτικά μέσα μεταφοράς, καθώς και στην παιδεία οδηγών και την αστυνόμευση. Να πείσουν την "τοπική κοινωνία" ότι το να είσαι ιστορικός τόπος, πατρίδα Ανδρός Επιφανούς ή έδρα καποδιστριακού δήμου δεν μετατρέπουν την κωμόπολή σου σε "κόμβο" (που έλεγε ο Φωτόπουλος). Να μην εκτρέφουν την ψευδαίσθηση ότι η χώρα και οι πολίτες μπορούν να ζουν με πολυτέλεια δυσανάλογη των δυνατοτήτων τους.

Δεν το έκαναν όταν έπρεπε, όταν δηλαδή λαμβάνονταν στρατηγικές αποφάσεις (κάπου στις αρχές της δεκαετίας). Αντί να "κομίσουν", αποφάσισαν να "κοιμίσουν". Να παραμυθιάσουν τον πελάτη τους ότι "όλα γίνονται, και τζάμπα".

Αλήθεια, όταν οι συμβάσεις παραχώρησης πήγαιναν στη Βουλή, δεν τις διάβασαν; Τώρα ανακάλυψαν τι σημαίνει "4 ευρωσέντς ανά χιλιόμετρο συν ΦΠΑ σε τιμές 2003"; Τώρα ανακάλυψαν ότι οι αυτοκινητόδρομοι κατασκευάζονται για μεγάλου μήκους μετακινήσεις και όχι για να πας το τρακτέρ στο διπλανό χωράφι; Τώρα (δηλ. μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες που πληρώνονταν διόδια υπέρ Πατρίδος) απαιτούν να σταματήσει μέχρι την ολοκλήρωση της κατασκευής η άσκηση των λειτουργικών δικαιωμάτων του παραχωρησιούχου - δηλ. η είσπραξη διοδίων, που έχει ψηφιστεί με νόμο ακριβώς για να (συγ)χρηματοδοτήσει την κατασκευή;

Επί της ουσίας και για να κλείσω: "Μονόδρομοι" δεν υπάρχουν, απλά η κάθε εναλλακτική έχει το κόστος της.