25 Ιουν 2014

Και στον τελικό, θα γίνει της δαγκάνας!

Η βίαιη συμπεριφορά του ουρουγουανού Σουάρες δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η εξήγησή της όμως δεν είναι εύκολη.

Βάναυσο παιχνίδι έχουμε δει κι από άλλους συμπατριώτες του. Αμερικάνικο περιοδικό έλεγε, το 1986, ότι ο τοτε αμυντικός της Σελέστε Victor Hugo Diogo διαψεύδει το λογοτεχνικό του όνομα (Βίκτωρ Ουγκώ) με τα συχνά βίαια τάκλιν. Ο πατέρας μου πίστευε ότι οι περισσότεροι ουρουγουανοί παίχτες, σαν αυτούς με τις μαλλούρες και τις μουστάκες που κατέκλυσαν τα ελληνικά γήπεδα μεταξύ 1970-1980, είχαν κρυμμένα μαχαίρια μέσα από τις κάλτσες.

Ο Σουάρες όμως είναι κάτι άλλο. Πέρα από την κακή του στάση - με αποκορύφωμα τη ρατσιστική επίθεση απέναντι στον Εβρά - έχει μια εμμονή στα δαγκώματα. Αυτό με τον ιταλό ήταν το πιο πρόσφατο - έχουν προηγηθεί κι άλλες δύο περιπτώσεις, απέναντι σ' ένα σέρβο κι έναν τούρκο.

Τι συμβαίνει;

Αν προσέξετε την οδοντοστοιχία του ποδοσφαιριστή, θα δείτε τους ασυνήθιστα μεγάλους κοπτήρες. Φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος προοριζόταν από τη φύση για τα καμώματα αυτά.













Επειδή όμως η ανατομία δεν προεξοφλεί πάντοτε από μόνη της τη συμπεριφορά, και καθώς επανειλημμένα έχει αποδειχθεί ότι το όνομα είναι οιωνός, αναζήτησα μια ετυμολογική ερμηνεία βάσει του επωνύμου.

Το Σουάρες δεν είναι σπάνιο. Απαντάται και ως Σοάρες - όπως του πορτογάλου πολιτικού που κυριάρχησε στη χώρα του μετά τη δικτατορία. Στην καστιλιάνικη εκδοχή (Σουάρεθ) άκουγε κι ένας άλλος ίβηρας πολιτικός, επίσης της άμεσης μεταδικτατορικής περιόδου (ισπανός πρωθυπουργός).

Η προέλευση του επωνύμου όμως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κατά μία άποψη, η ρίζα είναι εβραϊκή. Το Σου Χααρέτζ, από το οποίο μάλλον βγαίνει το Σουάρες, σημαίνει: Ιδού η Γη.

Προσέξτε τώρα τις εθνικότητες των παικτών που δάγκωσε ο Σουάρες. Ιταλός ο ένας, σέρβος ο δεύτερος και τούρκος ο τρίτος.

Δεν χρειάζονται, νομίζω, άλλες αποδείξεις για να πειστεί ακόμη κι ο πλέον δύσπιστος, για τα παρακάτω:

(1) Ο Σουάρες είναι το (εβραϊκό, βεβαίως-βεβαίως) Θηρίον της Αποκαλύψεως. (Το ότι οι εβραίοι κατηγορούνται για όλα τα κακά που έχουν βρει τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των "άρρωστων μεταπολιτευτικών καθεστώτων" των μεσογειακών χωρών, είναι περιττό να ειπωθεί.)

(2) Ο επόμενος στόχος του θα είναι από τη χώρα που βρίσκεται στο κέντρο βάρους του "τριγώνου" αυτών που ήδη υπήρξαν θύματά του. Η Ιταλία, η Σερβία και η Τουρκία γυροφέρνουν την Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω.

(3) Το πρόγραμμα του μουντιάλ είναι έτσι δομημένο, ώστε - μετά τη χθεσινή σαμαροσαμαρική επιτυχία μας (ένα γκολ ο Σάμαρης κι ένα ο Σαμαράς - και χωρίς τον πρωθυπουργό μας, πού θα βρισκόμασταν όλοι;) - την Ουρουγουάη μπορούμε να την ξανασυναντήσουμε μόνο σε ένα παιχνίδι:

...Τον τελικό!

Ας κρατήσουμε τα καλά νέα, λοιπόν. Τα σημάδια δείχνουν ότι θα πάμε τελικό. Αρκεί να το πιστέψει η ομάδα, κι ας φαίνεται απίθανο. Και το 2004 απίθανο φαινόταν.

Κι όσο για την προστασία μας από το κακό ...δόντι, υπάρχουν λύσεις. Κι αυτές μας τις διδάσκουν οι δυτικοί αφρικανοί, όπως αυτοί της Ακτής που αποκλείσαμε χθες. Η μάσκα του λαού Λόμα προστατεύει από τα θηρία που δαγκώνουν. Πέραν του ότι "τους πήραμε τα σκαλπ" (έστω και με το πέτσινο πέναλτυ), ελπίζω να "βουτήξαμε" και καμιά τέτοια μάσκα. Ας μπαίνουμε μ' αυτήν στο εξής στο γήπεδο. Κι όχι μόνο στον τελικό, στον οποίο άλλωστε υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να μη φτάσουμε. Δαγκωτήρια θα υπάρχουν - δεν μπορεί! - και στους άλλους λαούς που θα βρεθούν στο διάβα μας, αρχίζοντας από την επόμενη Ακτή (Costa), την Κοσταρίκα. Το ξέρω ότι εμείς είμαστε ανώτεροι και πολιτισμένοι και δεν δαγκώνουμε σαν κι αυτούς τους τριτοκοσμικούς. Τους είδατε όμως και τους ιταλούς, τον πιο πολιτισμένο λαό του κόσμου - που έλεγε κι ο Ηλίας Πετρόπουλος. Υποτίμησαν το δάγκωμα του Θηρίου κι έμειναν εκτός.

Εμείς - που εκτός από πολιτισμένοι είμαστε και ξύπνιοι - ας μην την πατήσουμε έτσι. Ο προπονητής μας ο Σάντος, που ως πορτογάλος ξέρει κι αυτός από Σο(υ)άρες, είμαι βέβαιος ότι στα γούρια του - μαζί με την επίκληση των Αγίων Ιωάννη και Πέτρου, που έκανε στις χθεσινοβραδινές του δηλώσεις - θα προσθέσει και τις γλυκύτατες αφρικάνικες μάσκες της Φιλντισένιας Παραλίας.

UPDATE. Ακόμη κι αν περάσουμε στον τελικό, φαίνεται πως ο Σουάρες δεν θα μπορεί να δαγκώνει εντός αγωνιστικού χώρου, σύμφωνα με σημερινό (26/6/2014) δημοσίευμα.
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες θα εξεταστεί η ένσταση του ποδοσφαιριστή, προκειμένου να μπορέσει να αγωνιστεί με περιοριστικά μέτρα, όπως ειδική μασέλα ή φίμωτρο.


18 Ιουν 2014

Σκέψεις της παραλίας

Διαδίδονται, ψεκάζονται για την ακρίβεια, διάφοροι πίνακες που δείχνουν τις "παραλίες προς ιδιωτικοποίηση". Συνήθως η τελευταία εντός εισαγωγικών λέξη αντικαθίσταται από πιο πιασιάρικες όπως ξεπούλημα ή εκποίηση. Κάτι σε ποίηση, τέλος πάντων, για να κρατάμε σταθερό το στόμα μας προφέροντας τα απανωτά "ι". Να κάνει και ρίμα με τη φτωχοποίηση, που άκουσα πρόσφατα από κομψό κύριο, θαμώνα σολάριουμ και ντυμένο στην τρίχα, που έκανε το πέρασμα του από μια καφετέρια για να πουλήσει αγωνιστικότητα και μίρλα. Έρχονται "ολοταχώς" όλες αυτές οι "ποιήσεις", ισχυριζόταν ο τυπάκος - τόσο, που απόρησα, γιατί άραγε φοράει loafer κι όχι παπούτσια με καρφιά σαν του σπρίντερ, να ρίξει καμιά τρεχάλα να γλιτώσει ο άνθρωπος;

Την είχε διαβάσει κι αυτός τη λίστα, όλων μας το μάτι την είχε πάρει. Τι σημασία έχει που επρόκειτο για επιλεκτικό κατάλογο με προβοκατόρικο τίτλο; Ντόρος να γίνεται. Εν προκειμένω, να "ξεσηκωθεί" ο τοπικός πληθυσμός, στη χειρότερη περίπτωση να συνεχίσουν όλοι τις ζωές τους, έχοντας ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι "οι παραλίες ξεπουλιούνται".

Βρήκα τους πλήρεις καταλόγους στον ιστότοπο του ΤΑΙΠΕΔ. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα. Δεν έπεσα όμως από τα σύννεφα, ούτε σκανδαλίστηκα. Διότι το εν λόγω ταμείο υπάρχει και λειτουργεί από το 2011. Με πολλά σημεία που σηκώνουν συζήτηση (αμοιβές συμβούλων, παλινωδίες ως προς το τι είναι προς "αξιοποίηση" και τι όχι) αλλά με δεδομένο και κατανοητό ότι, στην αναζήτηση πρόσθετης ρευστότητας, ένας (χρεωμένος) οργανισμός θα κοιτάξει, μεταξύ άλλων, να διαθέσει σε αγοραστές ένα κομμάτι της περιουσίας του - όπως αναγκάζονται να κάνουν επιχειρήσεις ή άνθρωποι που βρίσκονται "σε ανάγκη". Επίσης, παρόλο που είναι περιττό, θυμίζω ότι η ψήφος μας το 2012 σημαίνει ότι, μεταξύ άλλων, αποδεχόμαστε και το ΤΑΙΠΕΔ όπως και τα οδυνηρά, βαριά μνημόνια ως "αναγκαίο κακό" (κι ας λέει ο πρωθυπουργός ότι "τα σκίζει" κάθε ξημέρωμα).

Κοίταξα δύο από τις νησιώτικες παραλίες της λίστας που τυχαίνει να μου είναι γνώριμες. Το ΤΑΙΠΕΔ μιλά για εξοχικές κατοικίες και στις 2 περιπτώσεις (και στη μία απ' αυτές, επιπροσθέτως για ξενοδοχείο). Δεν προκύπτει από κάπου ότι ντε και καλά θα μπουν κάγκελα και θα χρεώνεται το κολύμπι. Δεν θα είχε και νόημα άλλωστε, μια και ο απλός κολυμβητής θα πάει παραδίπλα στο τζάμπα. (Σχετικές εδώ και κάποιες διευκρινίσεις πάνω στην πρόσθετη νομοθετική παρέμβαση.) Ο επιχειρηματίας θα αναζητήσει τον τρόπο του να βγάλει λεφτά και από τον περαστικό, με τρόπους που έχουμε δει και αποδεχτεί (κρίνοντας ως καταναλωτές, όπως επιβάλλεται, ποιότητα και τιμές). Η ύπαρξη μάλιστα ενός ιδιώτη που θα έχει συμφέρον να διατηρήσει ελκυστικό τον περιβάλλοντα χώρο, μπορεί να φέρει και ευχάριστες εκπλήξεις. Όπως π.χ. να καθαρίζονται από σκουπίδια αυτές οι παραλίες, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει. Από τη μια ο βοριάς, στον οποίο κι οι δυο είναι εκτεθειμένες, από την άλλη οι γνωστές μας συνήθειες, το σκουπιδαριό ζει και βασιλεύει.

Το ερώτημα για μένα - και για άλλους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους, που σίγουρα κάπου υπάρχουν ανάμεσά μας, δεν είναι όλοι πλασιέ της μιζέριας - δεν είναι το αν απορρίπτουμε με το "καλημέρα" κάθε πώληση δημόσιας έκτασης. Μέσα μου το έχω λύσει αυτό, πολύ πριν έρθει το ΤΑΙΠΕΔ. Δείτε, για παράδειγμα, κάτι που έγραψα το 2009 για τον Ελαιώνα, που κάποιοι - όπως και για το Ελληνικό - ονειρεύονται ότι θα μπορούσε να γίνει βιώσιμο "ρουμάνι" διά της φυσικής οδού.

Έλεγα τότε:

Αλήθεια, ποιο ήταν το όραμα; Ότι το κράτος θα διέθετε τεράστια ποσά για να απαλλοτριώσει κάμποσα τετραγωνικά χιλιόμετρα και κατόπιν θα άφηνε την έκταση να γίνει "ρουμάνι", ένα φυσικό δάσος-"ζούγκλα" που δεν θα ήθελε καμία συντήρηση, καμία φύλαξη, καμία περαιτέρω επέμβαση στον αιώνα τον άπαντα; Συγγνώμη, αλλά ποιο κράτος έχουν στο μυαλό τους όσοι σκέφτονται έτσι; Αυτό που χρωστά, δανείζεται, κακοπληρώνει, κακοδιαχειρίζεται, κάνει "σαφάρι" κ.λπ.;

Αν κάποτε ξεμπερδέψουμε με τα αυτονόητα, θα ήθελα να δω να συζητιούνται ορισμένα πιο συγκεκριμένα ζητήματα γύρω από τις εκτάσεις που σκέφτεται να πουλήσει το ελληνικό κράτος:

- Ποιο τίμημα είναι εύλογο για την κάθε μία έκταση; 
- Με ποια κριτήρια θα επιλεγεί η καλύτερη προσφορά;
- Πώς θα προστατευτεί το περιβάλλον από την εκμετάλλευση;
- Με ποιο πρακτικό τρόπο θα διατηρηθεί προσβάσιμη η παραλία και θα αποφευχθούν αυθαιρεσίες;
- Ποια παράπλευρα οφέλη (αντισταθμιστικά τα λέμε καμιά φορά) θα έχει κάθε τόπος από την επένδυση;

Όπως ο καθένας μας δεν απομακρύνει την πινακίδα "πωλείται" / "ενοικιάζεται" μέχρι να βρεθεί η λύση που θα ικανοποιεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τα "θέλω" μας, κι εμείς ως πολίτες θα έπρεπε να έχουμε τη δυνατότητα συμμετοχής σε ένα δημόσιο διάλογο. Μπορούμε να το διεκδικήσουμε αυτό; Ή μας βολεύει να διατηρήσουμε το σημερινό φτωχό και φυγόπονο σετ επιλογών; Δηλαδή, από τη μια "σκύβω το κεφάλι μοιρολατρικά (κι αφήνω ν' αποφασίσουν αυτοί που ξέρουν καλύτερα)" κι από την άλλη "αρνούμαι συλλήβδην (λέω το εύκολο όχι σε όλα, διότι "δεν γίνονται αυτά")". 

 

11 Ιουν 2014

Jack be nimble, Jack be Quick

Σε συνέχεια αποκαλυπτικής παρεμβάσεως του βουλευτού κυρίου Τέρενς Σπένσερ Νικολάου Φιλίππου του Ταχέος (Κουίκ) σχετικά με τον προσανατολισμό του εθνοσήμου του αντιπροσωπευτικού ποδοσφαιρικού μας συγκροτήματος, μετά από έρευνα αποκαλύπτεται ότι το κακό έχει πολύ βαθιές ρίζες.

Το "σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης" και για την ακρίβεια η "πασοκική λαίλαπα" φαίνονται να ευθύνονται, σύμφωνα με τα νεώτερα στοιχεία που παρουσιάζονται εδώ σε αποκλειστικότητα, γι' αυτή την αλλοίωση του εθνικού μας συμβόλου, το οποίο - άκουσον, άκουσον - θα το δει φέτος ολόκληρη η  υφήλιος να κοιτάζει προς τα κάτω.

Τέτοιο σκάνδαλο ατίμωσης του σημείου του σταυρού έχει να συμβεί από τη δεκαετία του 1990, οπότε μετά από διαμαρτυρίες πιστών σταμάτησε - ευτυχώς - η διάθεση στην ελληνική αγορά παπουτσιών που έφεραν σταυροειδή ανάγλυφα στοιχεία στις σόλες.

Ωστόσο, η ιστορία κρατά από την εποχή που η πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου, στα πλαίσια της ανάδειξης λαϊκών αθλητών και πρωταθλητών του στίβου και άλλων αθλημάτων, καθιέρωσε τροποποιημένο εθνόσημο, δήθεν προς εκσυγχρονισμό του σχεδιασμού του.

Οι φωτογραφίες των δύο πρωταθλητριών του ακοντισμού, που θα δείτε παρακάτω, είναι αποκαλυπτικές.

Είναι τυχαίο ότι και οι δύο πολιτεύτηκαν αργότερα με το Πασόκ;

Ε;

Το θλιβερό είναι ότι η κυρία Σακοράφα πρόσφατα εκλέχτηκε θριαμβευτικά με σταυρό (σταυρό!) προτίμησης στο ευρωκοινοβούλιο.

Άραγε η ηγεσία του Σύριζα, που επιθυμεί να γίνει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη και - για το σκοπό αυτό - έκανε και βήματα προσέγγισης του χριστιανισμού (παρά την αθεΐα του αρχηγού, νέος είναι αυτός, θα στρώσει άλλως τε), δεν πρόσεξε αυτό το λεπτό σημείο όταν επέλεγε τις υποψηφιότητές της;

Κι όσο για τον κ. Ταχύν (Κουίκ), γιατί άραγε δεν υπήρξε κατά τι ταχύτερος ώστε να καταγγείλει το φαινόμενο της παραποίησης του εθνοσήμου, αν όχι το 1982 που πρωτοσυνέβη, έστω στη διάρκεια της φετινής προεκλογικής περιόδου; Δεν σκέφτεται ότι αν μη τι άλλο θα είχε έτσι βοηθήσει (ίσως) στην αποφυγή του εκλογικού καταποντισμού ενός κόμματος που πριν 24 μήνες σε εθνικές εκλογές είχε λάβει 10 και πλέον τοις εκατό των ψήφων;


2 Ιουν 2014

Clio, 1997-2014

Όταν πήραμε "την Κλειώ", επί πρωθυπουργίας Σημίτη και πλανηταρχίας Κλίντον, ο θρύλος έπαιρνε ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα μετά από πολλά χρόνια καθώς και τον πρώτο του μπασκετικό ευρωπαϊκό τίτλο. Έτσι, παρόλο που η προτίμησή μας ήταν το πράσινο κυπαρισσί, το άμεσα διαθέσιμο κόκκινο χρώμα δεν με χάλασε καθόλου (δεν μπορώ να πω το ίδιο για την πανάθα γυναίκα μου).

Το Ρενώ Clio μας συντρόφεψε σε όσες γειτονιές ζήσαμε έκτοτε (Καλλιθέα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Κόρινθο), στα ταξίδια μας στην ηπειρωτική χώρα και κάμποσα νησιά, σε βόλτες και δουλειές, μέχρι και στολισμένο σε low-budget γάμο αξιωθήκαμε να το δούμε.

Άντεξε αυτοκινητόδρομο, χωματόδρομο, παρκαρίσματα στο τσίμα-τσίμα σε μεγαλουπόλεις, κουβάλημα μετακομίσεων, μία θραύση κρυστάλλων (από κλεφτρόνι που "κονόμησε" μια φωτογραφική μηχανή, αν θυμάμαι καλά), μέχρι κι ένα ξώφαλτσο τρακάρισμα (ευτυχώς χωρίς τραυματισμό) εξαιτίας μιας απρόσεκτης κυρίας λίγα χιλιόμετρα από τον τάφο του Παϊσίου.

"Άκουσε" παιδικές φωνές και τραγούδια, φιλοξένησε αγκαλιές αλλά και καυγάδες, "έφαγε" ήλιο, άμμο και βροχόνερο. Το τελευταίο, το "αποτελείωσε". Λίγο πριν κλείσει τα 17, έχοντας ξεπεράσει τα 150.000 χιλιόμετρα, παίρνει το δρόμο της απόσυρσης. Αν είχε φωνή, θα έφευγε με ένα παράπονο: που δεν αξιώθηκε να βγει από τα σύνορα της χώρας, με μεγαλύτερο πλησίασμα σε αυτά το 1999, σε μια μοναχική βόλτα στη Δοϊράνη.

Το "Κλιουδάκι" θα μας λείψει.


1 Ιουν 2014

Μακριά κι αγαπημένοι

Πάρκαρα δίπλα στον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, κάθησα δύο ώρες στον τεμπελοκαφενέ κι όλα φαίνονταν συμπαθητικά. Ήμουν τουρίστας, τώρα πια με τη βούλα, στην πόλη όπου γεννήθηκα. Η απομάκρυνση επισημοποιήθηκε με τη μεταδημότευσή μου. Έχει όμως συντελεστεί από παλιά. Η ψυχή μου δεν ανήκει στην πρωτεύουσα (με εξαίρεση ένα κομμάτι μου που ακόμα παραμένει, νοσταλγικά, στον Πειραιά). Δεν θυμάμαι πότε πρωτοσκέφτηκα να φύγω. Τα τελευταία 10 χρόνια, που είχα την τύχη να ζήσω έξω από το λεκανοπέδιο, μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά που με χαρά άφησα πίσω μου. Νομίζω ότι το πιο εκνευριστικό ήταν η μεγάλη διασπορά των σημείων ενδιαφέροντος - και συνεπώς, η μεγάλη δυσκολία που είχαν οι απλές, καθημερινές δραστηριότητες, που απαιτούσαν μία ώρα η καθεμία μόνο και μόνο για τη μετακίνηση. Αυτό είναι αναπόφευκτο σε μια μεγαλούπολη, ειδικά αν έχεις ζήσει πολλά χρόνια σ' αυτήν. Σπάνια θα είναι στην ίδια μεριά της το σπίτι σου, η δουλειά σου, οι καλύτεροι φίλοι σου, οι υποχρεώσεις σου και τα χόμπι σου. Κι όταν οι συγκοινωνίες της, ακόμη και μετά από τις βελτιωτικές ενέσεις (βλ. μετρό και αυτοκινητόδρομοι), υστερούν, το πράγμα γίνεται κουραστικό.

Εκεί στο κέντρο όμως, στη μάλλον στενή κατοικημένη "λωρίδα" ανάμεσα στην Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, τα πράγματα (ειδικά το σαββατοκύριακο) μοιάζουν διαφορετικά. Ήμουν τουρίστας, είπαμε: έβλεπα τη βιτρίνα. Αγαπιέται έτσι η μεγαλούπολη - ίσως το μυστικό το κατέχουν αυτοί που διαλέγουν να μείνουν (και να εργάζονται) στο σωστό κομμάτι του κέντρου. Μειώνεις έτσι τις καθημερινές μετακινήσεις στο ελάχιστο (και τις κάνεις κοινωνικά, μέσω των ΜΜΜ*) και αφήνεις τις μακρινότερες για τις ελεύθερες μέρες.

Έλα όμως που το σωστό κομμάτι έχει κάπως συρρικνωθεί (με όριο ίσως κάπου στην Ιπποκράτους;). Για να μη μιλήσουμε για τη διαφορά μέρας και νύχτας. "Αγαπιέται" το αθηναϊκό κέντρο όταν δύσει ο ήλιος; Τι γνώμη έχει ο τουρίστας - ο πραγματικά αδαής επισκέπτης - που θα κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο αλυσίδας στην Πατησίων, την Πλατεία Καραϊσκάκη ή το Σταθμό Λαρίσης;

Τι είναι αυτό που κάνει την ψυχή μου να μαυρίζει όταν περνάω από την πρώτη μου γειτονιά (Πλατεία Αμερικής) ή την Αριστοτέλους και τη Σωκράτους, ακόμη και μέσα από την "ασφάλεια" ενός αυτοκινήτου με κλειδωμένες τις πόρτες, τόσο ώστε να ανυπομονώ πότε θα γίνει πράσινο το φανάρι μην τυχόν και σταθώ πάνω από μισό λεπτό ακίνητος;

Δύο πράγματα συμβαίνουν. Αφενός η παρακμή (που έκανε no-go μια περιοχή που κάποτε ήταν απλά dodgy, για να χρησιμοποιήσω την αγγλοσαξονική ορολογία**) επιδεινώνεται. Αφετέρου, εγώ ως "νεοεπαρχιώτης" έχω ξεμάθει - και ταυτόχρονα απογοητευτεί, βλέποντας γνώριμα μέρη να χειροτερεύουν όταν το ζητούμενο, παντού και πάντα, ήταν (για μένα) η πρόοδος.

Είναι όμως γεγονός ότι γύρω από αυτή τη μεγαλούπολη περιστρεφόμαστε ακόμη κι εμείς που κατοικούμε σε μια από τις πόλεις-δορυφόρους, κι έτσι δεν έχουμε την πολυτέλεια να αδιαφορήσουμε για τη μοίρα της πρωτεύουσας, ακόμη κι αν επιλέξαμε να μείνουμε "μακριά κι αγαπημένοι".

* ΜΜΜ = μέσα μαζικής μεταφοράς
** dodgy = ψιλοεπικίνδυνη, no-go = απαγορευτικά επικίνδυνη (η απλοϊκή μου ερμηνεία)

Στη φωτό, ξενοδοχείο κοντά στην Πλατεία Κάνιγγος (στη στροφή των τρόλλεϋ)