26 Νοε 2011

Το στενάχωρο των Hebelungen

Το στενάχωρο των Hebelungen* είναι μια επική πολυλογία** του Γοδεφρείδου (Geoffroi) Βιλλαρδουίνου, άρχοντα Χαλανδρίτσας (Calendrice) και Καλεντζίου (Calengie).

Αποτελείται από τις επιμέρους όπερες:
(1) Ο χρυσός του Μάιν
(2) Μερκοζία
(3) Βόλφγκανγκ
(4) Το λυκόφως στο βάθος της σπηλιάς
και άλλες (προαιρετικές) αναλόγως του επιλεγμένου "πακέτου".

Οι Hebelungen ήταν μια γαλλογερμανική οικογένεια που μετανάστευσε το μεσαίωνα από τη Μασσαλία (το δίχως άλλο μετά από κάποιο θριαμβευτικό πέρασμα θρύλου) στη Φρανκφούρτη. Ήταν μια οικογένεια νάνων, που χρησιμοποιούσαν ειδικό μοχλό (εξ ού και το όνομα της οικογένειας, Hebel=μοχλός) για να τους ανεβάζει ψηλότερα και να φαίνονται.

Η πλοκή στηρίζεται σε ένα μαγικό κέρμα, που δίνει στον κάτοχό του κυριαρχία σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο (μέχρι περίπου το Ζάγκρεμπ). Για την απόκτησή του συγκρούονται ο θεός Βόλφγκανγκ (που ως νέος Ήφαιστος σφυρηλάτησε το μέταλλο για την παραγωγή του κέρματος), η Βαλκυρία Μερκοζία και ο θνητός ήρωας Κλάιν Μάιν (= ο Μικρός Μάιν) - ο τελευταίος από την οικογένεια των Hebelungen.

Ο Βόλφγκανγκ κατεβαίνει από τη Βαλχάλλα στη Φρανκφούρτη, για να κατακτήσει τη Μερκοζία, της οποίας έχει ακούσει να υμνούν την angelική ομορφιά. Φτάνοντας υπεξαιρεί τη διαχείριση του καταραμένου θησαυρού των Hebelungen, που γεννά μέχρι και πέντε φλουριά σε μορφή εγγυήσεων (μόχλευσης) για κάθε ένα που πιάνεις στα χέρια σου. Έχει γίνει άτρωτος από τη μέση και πάνω, μετά το λουτρό στο αίμα που έβαψε το Ρήνο. Άτρωτος παντού, εκτός από ένα σημείο.

Αυτό το ευαίσθητο σημείο το ανακαλύπτει ο βραχύσωμος Κλάιν Μάιν - και βάζει στόχο του, να νικήσει τον Βόλφγκανγκ και να πάρει στα χέρια του, όχι τόσο τη Μερκοζία (που από κοντά δε λέει και πολλά, αυτός έχει άλλωστε αγαπημένη του την Κλάρα Belle), όσο το θησαυρό που ο Βόλφγκανγκ διαχειρίζεται (για την ακρίβεια σφετερίζεται) στη Φρανκφούρτη. Την πόλη, που αφότου πέσει στα χέρια του νέου της αφέντη, θα αρχίζει να ονομάζεται Φρανκφούρτη του Μάιν.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να διατηρήσει την εξουσία του ο Κλάιν Μάιν είναι, όχι απλά να θέσει εκτός μάχης τον Βόλφγκανγκ, αλλά και να του πάρει από το χέρι το μαγικό κέρμα - το πρώτο που μόχλευσε τα άλλα πέντε, κι εκείνα με τη σειρά τους πέντε το καθένα, και ούτω καθεξής.

Στην εντυπωσιακή τους μονομαχία, που γίνεται στη συμβολή του Ρήνου με το ποτάμι της Φρανκφούρτης, στην όχθη (Bank) της ένωσης (Bund) - εν συντομία, Bundesbank - το κέρμα διασπάται σε δύο κομμάτια (βλ. εικόνα):
- Τον εσωτερικό δίσκο, που φέρει την εικόνα ενός αετού.
- Το εξωτερικό δαχτυλίδι, που απεικονίζει δώδεκα αστέρια σε κυκλική διάταξη.

Ο Κλάιν Μάιν αρπάζει το δαχτυλίδι και το φορά στον αριστερό του αντίχειρα. Ο Βόλφγκανγκ παίρνει το δίσκο με τον αετό και απομακρύνεται. Ο Κλάιν υψώνει το αριστερό του χέρι, και τότε...

...βαθύ σκοτάδι καλύπτει ξαφνικά όλη την οικουμένη. Οι άνθρωποι, έντρομοι, περπατούν στα τυφλά, συγκρούονται άθελά τους, κάποιοι γκρεμίζονται.

Ο αετός του κέρματος ζωντανεύει, πιάνει στα νύχια του τον Βόλφγκανγκ, τον σηκώνει ψηλά (πολύ πιο ψηλά απ' όσο πάει τον Κλάιν ο μοχλός) και με τα (αετίσια φυσικά) μάτια του καταφέρνει να διακρίνει έναν ασφαλή δρόμο προς το βορρά, πίσω στη Βαλχάλλα. Μαζί με τη Μερκοζία, βεβαίως.

Αντίθετα, ο Κλάιν δεν μπορεί να βρει το μοχλό του (μέσα στο μαύρο σκοτάδι) και αναγκάζεται να προχωρήσει με το μικρό του διασκελισμό προς το νότο, φτάνοντας μετά από πάμπολλες εβδομάδες αβεβαιότητας στο σπήλαιο που οδηγεί προς τον Άδη, στο ακρωτήριο Ταίναρο της Ελλάδας. Στην είσοδο του σπηλαίου τον υποδέχονται τρεις βοσκοί από τους ξακουστούς νομούς της Πελοποννήσου: ο Γεώργιος ο Αχαιός, ο Αντώνιος ο Μεσσήνιος και ο Γεώργιος ο Αρκάς (από τη σημερινή Ποταμιά). Χωρίς να έχουν αναγνωρίσει ποιος είναι, μια και ούτε το δαχτυλίδι (κοινώς στενάχωρο, με τόση στενοχώρια που προκάλεσε) φαίνεται, του υπόσχονται, όπως έκαναν και σε μερικά εκατομμύρια άλλους πλανημένους, ότι στο βάθος της σπηλιάς θα δει φως. Στο άκουσμα της λέξης φως, που την είπαν με την ομηρική προφορά φάος (κάνει ρίμα με χάος, λάος κ.λπ.), τα δώδεκα αστέρια ξαφνικά αρχίζουν να λάμπουν και να πυρακτώνονται, με ολέθριες συνέπειες τόσο για τους εγκλωβισμένους στη σπηλιά (έγινε του Μον Μπλαν) όσο, κι αυτό είναι το πιο τραγικό, και για το αριστερό χέρι του αγαπημένου της Κλάρας...

*Hebelungen = οι μοχλεύσεις
**πολυλογία = αντίστοιχο των όρων "τριλογία", "τετραλογία" κ.λπ.: λογοτεχνικό έργο με ανυπολόγιστο αριθμό μερών

 

20 Νοε 2011

Η ζεστή κοιλάδα

Για τον Κιρκιντζέ έχω γράψει και παλιότερα - φοβάμαι ότι θα το ξανακάνω και θα γίνω ίσως κουραστικός. Για όσους δεν ξέρουν, είναι ο τόπος που περιγράφει η Διδώ Σωτηρίου στα Ματωμένα Χώματα, σήμερα ατραξιόν της τουρκικής τουριστικής βιομηχανίας, δείγμα "ελληνικού χωριού" διατηρημένου στη μορφή που είχε επί Οθωμανικής. Το χωριό (σήμερα Σιρίντζε) το επισκέφτηκα το 2005 (και ξανά το 2009). Θυμίζει αρκετά το Πήλιο (και άλλα "αρχοντικά" μέρη των παλιών Βαλκανίων). Είχε δύο εκκλησίες (η μία είχε την τύχη να αποκατασταθεί με αρκετή φροντίδα) και σε κάθε τετραγωνικό του μέτρο "μυρίζει" ανατολικό Αιγαίο - είναι άλλωστε πολύ κοντά στην Έφεσο και άρα απέναντι από τη Σάμο.

Δεν θα "μείνω" όμως στο όμορφο αυτό χωριό. Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για τη διαδρομή από/προς αυτό. Ουσιαστικά, με τον υπόλοιπο κόσμο το συνδέει ένας και μόνο, απλός, ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Ξεκινά από την καμπίσια πόλη Σέλτσουκ (το παλιό Αγιασολούκ, δηλ. Άγιος Θεολόγος, δίπλα στην αρχαία Έφεσο) και ανηφορίζει αφού περάσει μέσα από μία ζεστή κοιλάδα όπου κυριαρχεί η ελιά.

Μια τέτοια ζεστή κοιλάδα ανακάλυψα λίγους μήνες μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στον Κιρκιντζέ. Σε μια ημερήσια εκδρομή από Πάτρα προς Τρίκαλα Κορινθίας, πήραμε το δρόμο που συνδέει το Ξυλόκαστρο με το χιονοδρομικό της Ζήρειας. Κι εκεί, μετά τα πεδινά χωριά και πριν την έντονη ανηφόρα, βρήκα εκπληκτική την ομοιότητα των τοπίων. Έχουμε ξαναπάει στη διαδρομή των Τρικάλων αρκετές φορές, η πιο πρόσφατη μόλις σήμερα. Παρόλο που το (ήδη χιονισμένο, Νοέμβρη μήνα) βουνό του Ερμή έχει τη μοναδικότητά του, η διαδρομή της Κορινθίας - ειδικά στο κομμάτι της που έχει γλιτώσει από τη δόμηση - έχει αυτή τη συγκινητική μοναχικότητα που συναντήσαμε και νιώσαμε στο δρόμο για το μικρασιατικό χωριό, που ένας τούρκος ταξιτζής, απευθυνόμενος σε μας, το αποκάλεσε απλά "your village".


16 Νοε 2011

Αυτή η ομάδα είναι επ-ώαση

Κι αν ποτέ σχηματιζόταν κυβέρνηση επιστροφής στη δραχμή, πρωθυπουργός θα ήταν ο...

...

...

...

...Αντωνίου!


10 Νοε 2011

Κυβέρνηση 11/11/11 & πατσάς ψιλοκομμένος

Περίπου ένα μήνα μετά την ανάρτηση, στην οποία αναρωτιόμουν αν θα υπάρξει σημαντική κίνηση από πλευράς ευρωπαϊκού "πυρήνα", υπήρξε μια κάποια απάντηση - με τη συμφωνία του πατσά, της (βαθιάς) νύχτας δηλαδή μεταξύ 26 & 27 Οκτωβρίου. Η Ευρώπη έκανε μια κίνηση ανάγκης με πολλά ρίσκα (εγγυήσεις και κόντρα εγγυήσεις, μοχλεύσεις και "μαγικά" λεφτά, εθελοντισμό, κινέζικο input, αναμονή για τις συνήθεις εθνικές εγκρίσεις, κι άλλα που τα καταλαβαίνουν κυρίως οι ειδικοί).

Η κίνηση ανάγκης έγινε χωρίς να έχει προχωρήσει, φυσικά, η δύσκολη υπόθεση της υπερεθνικής ολοκλήρωσης. Το Γιούρογκρουπ άρχισε να λειτουργεί σχεδόν επίσημα ως η "υψηλή ταχύτητα". Εντός αυτού, "παιχνίδι" έκαναν οι ελαφρύτερα χρεωμένοι εκ των μεγάλων, λέγε με Γερμανία. Όλα αυτά καθορίστηκαν βάσει οικονομικής δύναμης. Επιπλέον, τόσο ο πατσάς που λέγαμε όσο και τα μετέπειτα με το παρ' ολίγον δημοψήφισμα, έδειξαν ξεκάθαρα ότι η δημοκρατική νομιμοποίηση δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα - τουλάχιστον όχι αυτόν τον καιρό, δηλαδή στη συνέχεια της κρίσης που άρχισε το 2008. Κάπως έτσι συμβαίνει και στους κυριολεκτικούς πολέμους.

Μένει να φανούν πολλά ακόμη. Πρώτα και κύρια, εντός της ευρωζώνης. Θα λειτουργήσει ως ενιαία οντότητα αυτός ο πυρήνας; Θα ανήκουμε σε αυτόν; Όταν περάσει η "μπόρα" (τέλος της δεκαετίας και βλέπουμε), να ελπίζουμε ότι θα λειτουργήσουμε ως "ένα σώμα", με μέλη ανόμοια μεν αλλά ισότιμα και σε τροχιά σύγκλισης; Δύσκολο φαίνεται αυτό τώρα. Γαλλία και Γερμανία (ή τουλάχιστον οι τωρινές τους ηγεσίες) δεν δείχνουν να θέλουν ουσιαστική αλλαγή στην πραγματικότητα που ακόμη διατηρείται, αυτή της σύμπραξης κρατών αντί για "Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης".

Η κατάσταση περιπλέκεται απο το ότι οι εκτός ευρωζώνης φαίνεται να αντιδρούν στον διαφαινόμενο περιορισμό τους και να συσπειρώνονται γύρω από τη Βρετανία (και τις ΗΠΑ;). Το πού θα οδηγήσει αυτό, μένει να φανεί. Είναι πιθανό, αν ποτέ τελειώσει (ή αμβλυνθεί) η δανειακή μας εξάρτηση από την ευρωζώνη, η Ευρώπη που "θέλαμε" να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι αγνώριστο. Στο μεταξύ, πέρα από την αντίθεση σε επίπεδο μέτρων ή μίγματος πολιτικής (η τελευταία, που εκφραζόταν από τον Σαμαρά, "μαζεύτηκε" άτακτα το περασμένο σαββατοκύριακο που του "μπήκε χέρι"), δεν έχει αρθρωθεί καμία σοβαρή εναλλακτική προοπτική. Η γνώμη μου, ότι μόνο χειρότερα μπορούμε να περιμένουμε αν τυχόν βγούμε από την ευρωζώνη, ακόμη δεν έχει αλλάξει. Δεν το στηρίζω σε κάποια οικονομική θεωρία αυτό, μόνο στην παρατήρηση, ότι δεν φαίνεται κανένας άλλος δρόμος διαφορετικής ένταξης ή και αυτόνομης πορείας (για όσους πείθονται από εύκολες ρήσεις όπως του Ανδρέα, ότι "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες"). Αυτό δεν αναιρεί τα διάφορα ΔΕΝ για τα οποία κατηγορείται (εσωτερικά κυρίως) η χώρα μας και οι ηγέτες της: ότι ΔΕΝ παράγει αρκετά, ΔΕΝ δουλεύει αποδοτικά, ΔΕΝ αξιοποιεί τους πόρους της. Τα ΔΕΝ αυτά είναι αληθινά στη βάση τους, αν και οι θεωρίες της πλάκας (αμύθητα κοιτάσματα πετρελαίου, εύκολα δανεικά από Ρωσία και Κίνα κ.λπ.) μεταθέτουν το ενδιαφέρον αλλού και τελικά καταλήγουν - μαζί με τα, ανεξήγητα έως τώρα, καμώματα του απερχόμενου πρωθυπουργού - να δίνουν τροφή σε μια αντιμετώπιση της Ελλάδας που καθόλου δεν μας τιμά. Η αντιμετώπιση αυτή δεν περιορίζεται μόνο στη χοντροκομμένη σάτιρα αλλά (το χειρότερο για μένα) γίνεται συγκατάβαση (στα όρια εξάντλησης υπομονής) στα χείλη ευρωπαίων ηγετών.

Ας μην έχουμε αυταπάτες, ο Lucas Papademos κλήθηκε να διαχειριστεί μια χώρα υπό πτώχευση. Η θέση του έχει την εξής αναλογία (χωρίς βέβαια να ισχύουν απαραιτήτως γενικότεροι συνειρμοί και παραλληλισμοί) με αυτήν του Καραμανλή το '74: Δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα τον στηρίξουν αυτοί που δεσμεύτηκαν να το κάνουν (όπως και ο αείμνηστος είχε να βασιστεί στο λόγο τριών ανθρώπων του Ιωαννίδη). Θα περάσει από ναρκοπέδιο - μένει να αποδειχτεί αν το κράτος επί των ημερών του θα δουλέψει ή αν θα συνεχίσει να είναι παραλυμένο σε μια, ασαφούς διάρκειας, προεκλογική περίοδο.

Τον αυριανό (;) μας πρωθυπουργό εγώ τον συμπαθώ. Είναι ζυγός το ζώδιο όπως κι εγώ, έχει το ίδιο όνομα με το μικρότερο γιο μου, κατάγεται από το χωριό του άξιου συνάδελφου Ι.Π., κι απ' ό,τι διαβάζω έβγαλε ολόκληρο ΜΙΤ (σχεδόν βοστωνέζος, βέβαια, κι αυτό δεν είναι τόσο όμορφο - αλλά, για να ακριβολογούμε, το ξακουστό αυτό πανεπιστήμιο βρίσκεται απέναντι απ' τη Βοστώνη, στο μασαχουσετιανό Καίμπριτζ) και μάλιστα σπουδάζοντας ως φυσικός, μηχανικός και οικονομολόγος (τρία σε ένα). Καλό βιογραφικό έχει, να δούμε ως τι θα τον θυμόμαστε στο τέλος. Ελπίζω όχι μόνο ως τον πρωθυπουργό που επιβλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (της οποίας υπήρξε παλιός αντιπρόεδρος), ούτε (και υπάρχει ακόμη καιρός για να διορθωθεί αυτό) αυτόν που ανέλαβε κατά παράβαση συνταγματικών διαδικασιών.

9 Νοε 2011

"Η ομάδα είναι ...όαση"

Οι καστοριανοί ξέρουν από κρύο. Ένα απλό σακάκι αρκεί εδώ στο νότο.

Άλλωστε, όπως θα έλεγε και ο "κελεμπίας", τι να το κάνεις το παλτό στου Μαξίμου;




-nik the Greek

Ουρανοκατέβατος Σπούτ-νικ;


Ελκυστικό(ς) Ντουμπρόβ-νικ;


Τεχνοκρατικός refuse-nik (=αυτός που έφαγε πόρτα και περιμένει στο ακουστικό του);


Αν πιστέψουμε τις τελευταίες φήμες: Τίποτα απ' όλα αυτά... Έλληνας Πετσάλ-νικ!


...ο ξεσκούφωτος

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά αρχίζω να πιστεύω πως έχει ένα δίκιο ο Γιάννης Μανώλης, που λέει ότι πρωθυπουργός μπορεί να γίνει και ο Φούφουτος.




















Κακλαμάνης με σκούφο
















Κακλαμάνης ξεσκούφωτος

8 Νοε 2011

"Λάγιος ισχυρός..."

Μια και κάποιους τους έχει πιάσει, φαίνεται, νοσταλγία για την όμορφη εποχή Κοσκωτά, ας το κάνουμε ολοκληρωμένα το πράγμα.

Αν γίνει πρωθυπουργός ο (μπρρρ...) Ρουμελιώτης*, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ για γενικό γραμματέα αθλητισμού (αν υπάρχει κώλυμα ας τον κάνουμε ευρωπαίο εποπτεύοντα, κοινοτικός είναι πια - ομολογώ ότι μπερδεύτηκα με το ποιος κουμαντάρει τι) τον αγαπημένο μας Λάγιος Ντέταρι.

Κι έτσι θα πείσουμε και έναν ακόμη πυλώνα του πολιτικού συστήματος (ξέρετε, αυτόν που διέθεσε τότε -1988- το εικονιζόμενο μπαλκόνι) να στηρίξει τη νέα κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας.













*Ορισμένα βιογραφικά παραλείπουν να επισημάνουν ότι ο Ρουμελιώτης ήταν ο μόνος από τους παραπεμφθέντες που, λόγω ευρωβουλευτικής ασυλίας, δεν δικάστηκε ποτέ για το σκάνδαλο Κοσκωτά.

7 Νοε 2011

Π(απ)άνδημο αίτημα

Πρωθυπουργό Νταλάρα!

Όσο προλαβαίνουμε.

Και δεν εννοούμε την Άννα. Ούτε το Γιώργο.

Κάρολο (Τσαρλς) Νταλάρα.

Με δύο (βαρ)Καρόλους στην κορυφή, ποιος μας πιάνει.


Εκείνος + Εκείνος (και δεν εννοώ Γιώργο & Αντώνη, ούτε Βενιζέλο & Δήμα)

Σόλων = Σεισάχθεια




















Λουκάς = Κούρεμα
















Σόλων + Λουκάς = Εκείνος + Εκείνος




Οι Βοστωνέζοι

Μια υπερπαραγωγή, όχι Merchant Ivory, όπως νομιζόταν, αλλά Merchant Banker*

Πρωταγωνιστές, οι συμφοιτητές της Βοστώνης, Geoffrey & Tony...

...και το πτώμα

*Για τη λονδρέζικη (cockney) σημασία του όρου, εδώ


4 Νοε 2011

"Here pastor, there pastor, where is the pastor?" (Βέγγος)

Το '84 (επί πατρός Παπανδρέου) που πρωτοέγινα συνδρομητής στο Newsweek, οι αναφορές στην Ελλάδα συνήθως είχαν την έκταση μισής στήλης και εμφανίζονταν αραιά και πού. Όσο κι αν με στενοχωρούσε αυτό τότε, ήταν φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε το μικρό μέγεθος της χώρας μας. Δεν ταίριαζε με τη μεγάλη ιδέα που μας καλλιεργούσαν, στα σχολεία κι αλλού, για το έθνος μας. (Κατανοητή αυτή η καλλιέργεια, εκείνα τα χρόνια λίγο μετά το φιάσκο του Κυπριακού, ωφέλιμη σε κάποιο βαθμό, άλλο αν κάποιοι την πήραν πολύ στα σοβαρά.) Με τα χρόνια έπαψε να μου κακοφαίνεται η ασημαντότητά μας, ίσως να ανέπτυξα "επικούρεια" αντίληψη: καλύτερα να μην πολυασχολούνται μαζί σου.

Αυτές τις μέρες είμαστε το πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ. Ο υιός Παπανδρέου τον ξεπέρασε τον πατέρα σ'αυτό. Από ένα ζάπινγκ σε ειδησεογραφικά κανάλια της δορυφορικής είδα ότι συζητιέται το "σπάσιμο του ταμπού": η Ευρωζώνη μιλά για το ενδεχόμενο να διώξει ένα μέλος της, μαντέψτε ποιο. Όσο λοιπόν κι αν το δημοψήφισμα, που δεν (;) θα γίνει, φάνταζε αστείο, τύπου "πλούσιος και υγιής κ.λπ.", δεν ήταν καθόλου αμελητέα η άλλη του ανάγνωση: τέθηκε ανοιχτά και επίσημα ως θέμα η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Συνειδητοποίησα (κι όχι μόνο εγώ) ότι μπροστά στο ενδεχόμενο αυτό κόπηκαν λιγάκι οι εύκολες κραυγές, άκουσα ανθρώπους που διαρκώς μουρμούριζαν νοσταλγικά υπέρ της δραχμής (και εναντίον του κοντού λογιστάκου) να εξανίστανται και να λένε "ε όχι και να βγούμε απ' το ευρώ".

Κόπηκαν (προσωρινά;) κι άλλα αυτή την εβδομάδα. Κόπηκε η αγανακτισμένη απαίτηση για κρεμάλες και τουφεκισμούς. Κόσμος που απέρριπτε το πολιτικό σύστημα στήθηκε σε οθόνες και ραδιόφωνα για να ακούσει τους απαξιωμένους ηγέτες του να μιλάνε (εξίσου ανούσια όπως έκαναν πάντα, για να μην πω περισσότερο). Ίσως γιατί ακόμη (και για πόσο;) οι μικρότεροι σχηματισμοί (κόμματα ή "λέσχες" Φλωρίδηδων κ.λπ.) μπορεί να φιλοξενούν λαμπρά μυαλά αλλά, πολιτικά, είναι νάνοι. Αυτός είναι κι ένας λόγος (πέραν του κόστους και του χρόνου που θα στοιχίσουν) για τον οποίο πιστεύω ότι οι εκλογές τώρα δεν είναι η προτιμότερη λύση. (Σίγουρα όμως είναι προτιμότερη από τις εκλογές σε 3 ή 6 μήνες - δεν νομίζω ότι αντέχεται τέτοια διάρκεια αστάθειας.) Αυτή τη στιγμή θα μου άρεσε να δω μια κυβέρνηση συνεργασίας, όχι απλά υπηρεσιακή ή διεκπεραιωτική αλλά με πολιτική ατζέντα και με παραγωγή έργου. Η Βουλή έχει 2 χρόνια ζωής μπροστά της και θα μπορούσε να αναδείξει συνδυασμούς που θα κατάφερναν να συνεννοηθούν και να κάνουν δουλειά. Στο μεταξύ, δίνεται χρόνος για ανασύνταξη και ανάδειξη αξιόλογων "νέων" πολιτικών δυνάμεων, που κι αυτό είναι κάτι που θέλει δουλειά. Σε εκλογές τον Δεκέμβριο, οι "μικροί" θα χαντακώνονταν, είτε από τη θλιβερή τους αντιδικία (βλ. το σημερινό κλίμα μεταξύ των εξίσου λάβρων αντιμνημονιακών ΚΚΕ & Σύριζα), είτε από την ίδια τους τη γύμνια (βλ. τους ρεαλιστές κεντρώους που εκπροσωπούνται από τουλάχιστον 3 διαφορετικούς φορείς).

Δεν θα μιμηθώ διάφορους "γλείφτες" που έσπευσαν να πουν πόσο Μεγάλος είναι ο ΓΑΠ που, αφενός εκμεταλλεύεται τα διαπραγματευτικά μας πλεονεκτήματα και κάνει άνω-κάτω τον κόσμο (ένα δείγμα της διεθνούς αναγνώρισης του μεγαλείου του θα το δείτε εδώ), αφετέρου με την πρόταση για δημοψήφισμα έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα παραπάνω και άρα η κίνησή του ήταν "επωφελής". Ο πρωθυπουργός όπως και ο Σαμαράς και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί νοιάζονται πρωτίστως για την καρέκλα τους και για το πώς θα πάει καλά το κόμμα του καθενός. Αν ο Παπανδρέου ήθελε να παίξει τίμια, θα είχε ζητήσει τη γνώμη του λαού τον καιρό του Καστελόριζου (άνοιξη 2010), επικαλούμενος την "αλλαγή δεδομένων" που τον οδήγησε σε αλλαγή πολιτικής. Τώρα που η χώρα παρέλυσε και η δημοτικότητα του Πασόκ βρίσκεται στα τάρταρα, τα παπανδρεϊκά νούμερα (είπα-ξείπα για το δημοψήφισμα και το θέμα του, δώστε μου ψήφο εμπιστοσύνης για να συναινέσω σε κυβέρνηση συνεργασίας κ.λπ.) και τα παιχνίδια ισορροπίας με τον εσωκομματικό αντίπαλο είναι παπατζηλίκια που ελάχιστη αξία έχουν σε σχέση με το τι μας περιμένει και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε.


3 Νοε 2011

Γρίβα μ' σε θέλει η Κομισιόν

Μην πάει το μυαλό σας σε χοντρούληδες λάτρεις του playstation, κοντούληδες καθηγητές ή απέθαντους ψηλούς κρητικούς.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο εικονιζόμενος Ιωάννης Γρίβας, υπηρεσιακός πρωθυπουργός το φθινόπωρο του '89 (μεταξύ Τζαννετάκη και Ζολώτα), είναι ο "πρώην" που, κατά τον Καρατζαφέρη, προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, διά στόματος Μέρκελ, ως μεταβατικός ηγέτης της Ελλάδας μετά το "τάπωμα" που "έφαγε" ο ΓΑΠ στις Κάννες.


Όταν καπνίζουν οι Κάννες (part II)*

(Το πρώτο μέρος, εδώ)

Με τις αλλαγές που έγιναν χθες στο στράτευμα, κάποιοι φοβήθηκαν ότι απόψε στις Κάννες θα παίρναμε τον Χρυσό Φοίνικα.


2 Νοε 2011

Ε ντεμαγκογκέν αλλέ ω Κανν

Ο Ζολώτας, Θεός σχωρέσ' τον, είχε κάνει μερικές ομιλίες χρησιμοποιώντας εξ ολοκλήρου λέξεις με ελληνικές ρίζες. Χαρά στο κουράγιο που είχαν, και αυτός που τις συνέταξε και αυτοί που τον άκουγαν (που αμφιβάλλω αν θα τα καταλάβαιναν όλα).

Ο εν λόγω επιστήμονας, που διετέλεσε και "οικουμενικός" πρωθυπουργός το '89-'90, αποτέλεσε βέβαια μια μοναδική και αμίμητη περίπτωση. Χωρίς να έχω στο νου μου τα παραπάνω κατορθώματα, θυμάμαι ότι το '93 ή '94 είχα βρεθεί σε μια καλοκαιρινή συζήτηση με διεθνή παρέα, στην Καρλσρούη της Γερμανίας, σχετικά με την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας.

Προς το τέλος της κουβέντας, ένας γερμανός συνομιλητής μου με ρώτησε αν πίστευα ότι ο Παπανδρέου (ένας ήταν τότε "Ο" Παπανδρέου) υπήρξε καταστροφή για την Ελλάδα. Χρησιμοποίησε μάλιστα την ελληνογενή γερμανική λέξη, στη γλώσσα του: Katastrophe.

Παρόλο που ποτέ δεν συμπαθούσα τον ανδρεο-παπανδρεϊσμό, θεωρούσα απόλυτο και λίγο άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Προσπάθησα λοιπόν να απαντήσω με λιγότερο φορτισμένους όρους. Είπα ότι κατά τη γνώμη μου ο Ανδρέας ήταν Demagoge - δημαγωγός. 

Διαπίστωσα ότι δεν καταλάβαιναν όλοι οι γερμανόφωνοι συνομιλητές μου αυτή τη λέξη. Αφού βεβαιώθηκα ότι την είχα πει σωστά, την εξήγησα όπως μπορούσα.

Αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα για το πώς θα εξελιχθεί η τρέχουσα πολύπλευρη κρίση και το αν ο νυν έλληνας πρωθυπουργός θα γραφτεί στην ιστορία με χρυσά, μελανά ή σκατουλί γράμματα. Ομολογώ όμως ότι, παρόλο που δεν είμαι προκατειλημμένος απέναντί του, οι δύο παραπάνω λέξεις, και κυρίως η καταστροφή, τριγυρίζουν συνέχεια στο μυαλό μου (και νομίζω όχι μόνο το δικό μου) τις τελευταίες μέρες. Ο Θεός να φυλάει.


Ich "Libe" dich

Η γαλλική Λιμπερασιόν πάντα ασχολείτο με την Ελλάδα, από τον καιρό της ίδρυσής της. Πολλά μάλιστα λέγονται για τις σχέσεις του συνιδρυτή της, Ζαν Πωλ Σαρτρ, με τους διανοούμενους που ηγήθηκαν της "Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη".

Η "Λιμπέ", όπως και η γερμανική Τάγκες-τσάιτουνγκ και η δική μας Ελευθεροτυπία (που by the way ίσως κλείσει σήμερα), παρόλο που δεν διατήρησαν για πάντα τους μύθους γύρω από τους οποίους φτιάχτηκαν ("εφημερίδα των συντακτών" και άλλα ρομαντικά), ήταν κάποτε (για μένα μεταξύ '85 και '90 περίπου) μια τριπλέτα ποιοτικής ενημέρωσης, με μέσο προς υψηλό IQ και κάμποσο ανθρωπιστικό ιδεαλισμό.

Δεν θα ήταν δυνατόν να μη δώσει το στίγμα της και στην τωρινή κρίσιμη συγκυρία η εν λόγω κεντροαριστερή γαλλική εφημερίδα. Σύμφωνα με έγκυρες φήμες, οι συντάκτες της αμφιταλαντεύτηκαν χθες βράδυ ανάμεσα στα δύο εικονιζόμενα πρωτοσέλιδα. Για λίγο, η πλάστιγγα φάνηκε να γέρνει προς εκείνο που εμφανίζεται δεξιά. Το νόημα ήταν προφανές. Ο Παπανδρέου, πρώτος αυτός απ' όλους τους ευρωπαίους, έπαιρνε (έστω και κατόπιν εορτής, δηλ. συνόδου κορυφής) την απόφαση, να προσφύγει στον κυρίαρχο Λαό - για να του δώσει την ευκαιρία να αποφανθεί Εκείνος σχετικά με όσα "αποφασίστηκαν" (;) τη νύχτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου από τους κουστουμαρισμένους των Βρυξελλών.

Ωστόσο, σύντομα η ιδέα αυτή εγκαταλείφθηκε. Πρώτον, επειδή η λέξη χάος υπάρχει, σχεδόν ταυτόσημη, και στα γαλλικά - και άρα θα γινόταν άμεσα κατανοητή η χρήση της. Δεύτερον, επειδή - κακά τα ψέματα - όταν δίνεις τα χέρια εκπροσωπώντας τη χώρα σου και μετά από λίγες μέρες φωνάζεις "κάτω τα μολύβια, δημοψήφισμα!", μόνο χάος προκαλείς. Τρίτον, και ίσως καθοριστικότερον, κάποιος σφύριξε στους γάλλους προοδευτικούς ότι υπάρχει ελληνικό κόμμα της λαϊκίστικης δεξιάς με το όνομα ΛΑ.Ο.Σ., που μάλιστα καπηλεύεται όχι μόνο αυτή την πανάρχαια λέξη αλλά και το εθνικό μπλε χρώμα της Ελλάδας (έστω και στην πιο σκούρα απόχρωσή του).


1 Νοε 2011

Free fall (part II)

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν μπορεί να προβλεφθεί επακριβώς το πότε η κυβέρνηση θα απωλέσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αν αυτό συμβεί στις επόμενες 1-2 εβδομάδες, είναι πιθανό οι επόμενες εκλογές να γίνουν στις 4, 11 ή 18 Δεκέμβρη.

Αν όμως η πτώση γίνει αργά και βασανιστικά (σε συνδυασμό π.χ. με τις διερευνητικές εντολές που προβλέπει το άρθρο 37 του Συντάγματος), δεν αποκλείεται η συνταγματικά οριζόμενη προθεσμία να συμπέσει με την ημέρα των Χριστουγέννων ή αυτή της Πρωτοχρονιάς, που αμφότερες πέφτουν Κυριακή!

Ως επικρατέστερη μεταξύ των δύο θα πρέπει να θεωρηθεί η 1η Ιανουαρίου, για τους εξής λόγους:

(1) Παρότι αμφότερες οι μέρες είναι γιορτινές, αυτή των Χριστουγέννων έχει εντονότερο τέτοιο χαρακτήρα. Ακόμη και ο ελάχιστα θρησκευόμενος ΓΑΠ δεν θα θελήσει να θίξει τους χριστιανούς πολίτες της πλειοψηφίας.

(2) Τα Χριστούγεννα νομικώς είναι επίσημη αργία ενώ η Πρωτοχρονιά όχι. Αυτό σημαίνει πως όσοι δουλέψουν για να γίνουν οι εκλογές θα πρέπει τα Χριστούγεννα να πληρωθούν έξτρα. Μια και η κυβέρνηση έχει φροντίσει έως τώρα τόσο καλά την οικονομία μας, είναι σίγουρο ότι θα προσέξει και αυτό το σημείο.

(3) Η πρώτη μέρα του νέου έτους έχει το συμβολισμό ενός νέου ξεκινήματος. Όπως και κατά την εκλογή του Παπανδρέου στην ηγεσία του Πασόκ το 2004, έτσι και τώρα θα προσπαθήσει να κάνει το (πολλάκις) ανακυκλωμένο να φαίνεται ολοκαίνουργιο, ενώ την ατμόσφαιρα θα δονεί, επαναφέροντας μνήμες ανένδοτου αγώνα, το σύνθημα ένα-ένα-δώδεκα (δηλαδή: 1/1/'12).


Go, Yorgo, go

Το είπε ο Δέλτας το Μάη, αλλά τον αγνοήσαμε. Ποιος τους ακούει τους βιομηχάνους;

Το είπε πιο συγκεκριμένα ο Χαρούλης τον Οκτώβρη, αλλά σιγά μη δώσουμε βάση στον πόντιο του χωριού.

Απορώ όμως πώς δεν μας ψύλλιασε το γεγονός ότι ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας, που παραδοσιακά γίνεται την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη, φέτος αναβλήθηκε για τη δεύτερη - δηλ. 13 Νοέμβρη, αντί για 6.

Με τις ραγδαίες εξελίξεις που ζούμε αυτές τις μέρες, καταλαβαίνουμε όλοι το λόγο αυτής της χρονικής μετάθεσης. Ο ΓΑΠ ήταν αποφασισμένος να κλείσει όλες τις εκκρεμοτητούλες, δηλαδή με την αναγγελία του δημοψηφίσματος (μεταξύ συνόδου κορυφής και μαραθωνίου) να κάνει άνω κάτω τη χώρα, την Ευρώπη και τις διεθνείς αγορές, για να μπορέσει να πάει στον αγώνα (του τρεξίματος, όχι τον προεκλογικό) χωρίς πολλές έγνοιες.

Απλό δεν είναι;


€νθάδ€ κ€ίται...

Άντ€, να το θυμόμαστ€...