Για τον Κιρκιντζέ έχω γράψει και παλιότερα - φοβάμαι ότι θα το ξανακάνω και θα γίνω ίσως κουραστικός. Για όσους δεν ξέρουν, είναι ο τόπος που περιγράφει η Διδώ Σωτηρίου στα Ματωμένα Χώματα, σήμερα ατραξιόν της τουρκικής τουριστικής βιομηχανίας, δείγμα "ελληνικού χωριού" διατηρημένου στη μορφή που είχε επί Οθωμανικής. Το χωριό (σήμερα Σιρίντζε) το επισκέφτηκα το 2005 (και ξανά το 2009). Θυμίζει αρκετά το Πήλιο (και άλλα "αρχοντικά" μέρη των παλιών Βαλκανίων). Είχε δύο εκκλησίες (η μία είχε την τύχη να αποκατασταθεί με αρκετή φροντίδα) και σε κάθε τετραγωνικό του μέτρο "μυρίζει" ανατολικό Αιγαίο - είναι άλλωστε πολύ κοντά στην Έφεσο και άρα απέναντι από τη Σάμο.
Δεν θα "μείνω" όμως στο όμορφο αυτό χωριό. Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για τη διαδρομή από/προς αυτό. Ουσιαστικά, με τον υπόλοιπο κόσμο το συνδέει ένας και μόνο, απλός, ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Ξεκινά από την καμπίσια πόλη Σέλτσουκ (το παλιό Αγιασολούκ, δηλ. Άγιος Θεολόγος, δίπλα στην αρχαία Έφεσο) και ανηφορίζει αφού περάσει μέσα από μία ζεστή κοιλάδα όπου κυριαρχεί η ελιά.
Μια τέτοια ζεστή κοιλάδα ανακάλυψα λίγους μήνες μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στον Κιρκιντζέ. Σε μια ημερήσια εκδρομή από Πάτρα προς Τρίκαλα Κορινθίας, πήραμε το δρόμο που συνδέει το Ξυλόκαστρο με το χιονοδρομικό της Ζήρειας. Κι εκεί, μετά τα πεδινά χωριά και πριν την έντονη ανηφόρα, βρήκα εκπληκτική την ομοιότητα των τοπίων. Έχουμε ξαναπάει στη διαδρομή των Τρικάλων αρκετές φορές, η πιο πρόσφατη μόλις σήμερα. Παρόλο που το (ήδη χιονισμένο, Νοέμβρη μήνα) βουνό του Ερμή έχει τη μοναδικότητά του, η διαδρομή της Κορινθίας - ειδικά στο κομμάτι της που έχει γλιτώσει από τη δόμηση - έχει αυτή τη συγκινητική μοναχικότητα που συναντήσαμε και νιώσαμε στο δρόμο για το μικρασιατικό χωριό, που ένας τούρκος ταξιτζής, απευθυνόμενος σε μας, το αποκάλεσε απλά "your village".
Δεν θα "μείνω" όμως στο όμορφο αυτό χωριό. Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για τη διαδρομή από/προς αυτό. Ουσιαστικά, με τον υπόλοιπο κόσμο το συνδέει ένας και μόνο, απλός, ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Ξεκινά από την καμπίσια πόλη Σέλτσουκ (το παλιό Αγιασολούκ, δηλ. Άγιος Θεολόγος, δίπλα στην αρχαία Έφεσο) και ανηφορίζει αφού περάσει μέσα από μία ζεστή κοιλάδα όπου κυριαρχεί η ελιά.
Μια τέτοια ζεστή κοιλάδα ανακάλυψα λίγους μήνες μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στον Κιρκιντζέ. Σε μια ημερήσια εκδρομή από Πάτρα προς Τρίκαλα Κορινθίας, πήραμε το δρόμο που συνδέει το Ξυλόκαστρο με το χιονοδρομικό της Ζήρειας. Κι εκεί, μετά τα πεδινά χωριά και πριν την έντονη ανηφόρα, βρήκα εκπληκτική την ομοιότητα των τοπίων. Έχουμε ξαναπάει στη διαδρομή των Τρικάλων αρκετές φορές, η πιο πρόσφατη μόλις σήμερα. Παρόλο που το (ήδη χιονισμένο, Νοέμβρη μήνα) βουνό του Ερμή έχει τη μοναδικότητά του, η διαδρομή της Κορινθίας - ειδικά στο κομμάτι της που έχει γλιτώσει από τη δόμηση - έχει αυτή τη συγκινητική μοναχικότητα που συναντήσαμε και νιώσαμε στο δρόμο για το μικρασιατικό χωριό, που ένας τούρκος ταξιτζής, απευθυνόμενος σε μας, το αποκάλεσε απλά "your village".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου