31 Ιαν 2015

Good morning and good luck

Η Δευτέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη στο νησί. It's morning again in Greece, θα έλεγε κάποιος. Οι εξελίξεις όμως (για πρώτη φορά μετά το 1974) ήταν καταιγιστικές, σαν το απογευματινό χαλάζι. Ο πρωθυπουργός ορκίστηκε το ίδιο απόγευμα και την επομένη είχαμε ήδη υπουργικό συμβούλιο. Μέχρι το τέλος της πρώτης εβδομάδας ΣύΡιζΑ εντυπώθηκαν οι διαθέσεις:

[1] Ξεκινά διαπραγμάτευση με (εύλογη) μαξιμαλιστική στάση.

[2] Τα διαπραγματευτικά όπλα της κυβέρνησης φαίνεται να είναι τα εξής:
- People power. Αν οι "αυθόρμητες διαδηλώσεις" που ήδη στήνονται πάρουν αντιευρωπαϊκή χροιά, θα πρέπει να περιμένουμε το "ευρωπαϊκό κεντροδεξιό μέτωπο" (Σαμαράς, Μάιος 2012). Άρα το πιστόλι στο τραπέζι μεταφράζεται ως εξής: Αν δεν θέλετε να γίνουμε "Ουκρανία του νότου", κάντε (λίγο) πίσω. Αν η αντιπολίτευση (που ακόμη δείχνει "κρύα", όσο ήταν και προεκλογικά, αλλά μπορεί απλά να κρατά δυνάμεις) λουφάξει, τότε η πολιτική κυριαρχία ΣύΡιζΑ εδραιώνεται και δεν αποκλείονται νέες εκλογές α-λα Γ. Παπανδρέου 1964 (για αυτοδυναμία), ή δημοψήφισμα.
- Ρωσία. Όσο προβληματική κι αν είναι, είναι μεγάλη και ίσως υπό προϋποθέσεις γεωπολιτικών οφελών δεν θα δίσταζε να δώσει ένα δανειάκι. Με τους ελιγμούς (και τις γνωστές διασυνδέσεις) του νέου ΥπΕξ Κοτζιά οι προθέσεις διαφάνηκαν.

[3] Οι "απέναντι" (δανειστές) δεν είναι μόνο μία οντότητα. Αυτό σημαίνει ευκαιρίες αλλά και πολλαπλούς κινδύνους ατυχήματος (σκηνοθετημένου ή μη). Επίσης, ατυχήματα μπορεί να προκύψουν και για πάμπολλους άλλους λόγους. Πτωχεύσεις, θερμά επεισόδια, you name it. Το ρίσκο είναι μεγάλο.

[4] Ο οδικός χάρτης έχει, μάλλον, ως εξής:
- Εβδομάδα ζυμώσεων και διεργασιών
- Προγραμματικές δηλώσεις και ψήφος εμπιστοσύνης (7 Φεβρουαρίου)
- Εκλογή ΠτΔ
- Συνεδριάσεις Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες στις 16 και 17 Φεβρουαρίου. Θα έχει κλείσει έως τότε η διαπραγμάτευση; Θα έχει καθοριστεί η "γέφυρα" για να υπάρχει ρευστότητα από Μάρτιο;
- Μετά έρχονται τα Κούλουμα (και τρέμουμε, μη μοιάζουν με τα προπέρσινα κυπριακά)
- Και μετά, σε κάθε περίπτωση, η Σαρακοστή...

[5] Μπήκαμε σε περιπέτεια. Όσοι ψήφισαν ΣύΡιζΑ περιμένοντας ότι απλά θα είναι ένα νέο ΠαΣόΚ που θα μας πάει ανώδυνα στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, here you go.


28 Ιαν 2015

ELA

Ψήφισε αθόρυβα, χωρίς ούτε μία κάμερα να απαθανατίσει τη στιγμή. Ήταν νωρίς. Όχι πως αν ήταν αργότερα θα γινόταν τζερτζελές. Δεν ασχολούνταν πια μαζί του ο κόσμος. Και καλύτερα, έλεγε.

Ήθελε την ησυχία του. Νοσταλγούσε καμιά φορά τα χρόνια της δόξας. Ένιωθε και μια δικαίωση, που αυτός μόνο προειδοποιούσε, μα κανείς δεν τον άκουγε. Άσ' τους να τρώγονται.

Λίγο πριν ξεκινήσει, πίνοντας τον καφέ του, περιεργαζόταν τα ψηφοδέλτια που δεν έριξε. Φτάνοντας μπροστά σε αυτό με το γαρύφαλλο (ή το τριαντάφυλλο, δεν μπορούσε να διακρίνει) ένιωσε να αναστατώνεται, αυτός ο ολύμπια ήρεμος που έβγαζε τον εκνευρισμό του μόνο σε κάποια σαρδάμ.

Άφησε στο τραπέζι το μάτσο με τα χαρτιά και σηκώθηκε, με λίγο κόπο. Είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, δεν θα παρακολουθούσε τα αποτελέσματα στην Αθήνα, ούτε θα απαντούσε στο σταθερό του τηλέφωνο. Οι πάμπολλοι γνωστοί του θα τον αναζητούσαν μάταια.

Το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε στην Καβάλας και σε λιγότερο από μία ώρα είχε περάσει τον Ισθμό. Η λιγομίλητη συνοδηγός ασυναίσθητα κρατούσε τη χειρολαβή του αυτοκινήτου. Είχε ακόμη εμπιστοσύνη στο οδήγημα του άντρα της, την έπιασε όμως μια μικρή ανησυχία καθώς καταλάβαινε ότι το γκάζι ήταν τέρμα πατημένο. Προτίμησε να μην παραπονεθεί και να το αφήσει κι αυτό να περάσει.

Ευτυχώς στην Κορίνθου-Πατρών οι στενές λωρίδες τον ανάγκασαν να επιβραδύνει. Μετά από άλλη μία ώρα στα δεξιά τους φάνηκε το μακέτο. Είχαν μπει στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Στα διόδια του Ρίου από κάποια σταματημένα αμάξια ανέμιζαν κόκκινες σημαίες του ΣύΡιζΑ. Του φάνηκε γνωστός ένας από τους επιβαίνοντες που είχε βγει για να ξαποστάσει. Τον γνώρισε κι εκείνος και του έκανε νόημα. Μάταια.

Φτάνοντας στην Περιμετρική της Πάτρας, το αυτοκίνητο είχε πιάσει ξανά τα εκατόν πενήντα. Η Δάφνη γύρισε και κοίταξε τον άντρα της στα μάτια. Ήταν δακρυσμένα αλλά δεν έπαψαν να κοιτάνε μπροστά.

Συνέχισαν σιωπηλοί για άλλη μία ώρα. Σταμάτησαν για φαγητό στο σπίτι του Βασίλη, στην Αμαλιάδα. Είχαν καιρό να τα πουν όλοι μαζί. Έμειναν μέχρι που σκοτείνιασε. Σε μία ώρα το πολύ, θα άρχιζαν τα exit poll. Σηκώθηκαν, παρά τις προτροπές του παλιού φίλου να μείνουν να τα δουν μαζί. "Να μας δει και το σπίτι μας λίγο!" είπε χαμογελαστά η Δάφνη.

Λίγο οι χαιρετούρες, λίγο το σκοτάδι, στο Κορακοχώρι έφτασαν λίγο πριν τις επτά. Ο Κώστας πήγε αμέσως στον καναπέ, έπιασε το τηλεκοντρόλ και ξεκίνησε ένα ασταμάτητο ζάπινγκ. Όλες οι εκτιμήσεις συμφωνούσαν. Οι ρόλοι του ΠαΣόΚ και του ΣύΡιζΑ είχαν αντιστραφεί μέσα σε πέντε μόλις χρόνια.

Γύρω στις 8, η Δάφνη τον πλησίασε με δυο ποτήρια κόκκινο κρασί, από το δικό τους. Εκείνος δίστασε για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να αποφασίσει να κλείσει την τηλεόραση και να τσουγκρίσει. Θα έχανε τις δηλώσεις, τα επινίκια, τις αναλύσεις, την ανακοίνωση του νέου κυβερνητικού σχήματος. Η ζωή του δεν θα άλλαζε, άλλωστε. Μέχρι το επόμενο απόγευμα, που θα ξανάφευγαν, είπε να ξεχάσει αυτά που τον στενοχωρούσαν. Απενεργοποίησε μέχρι και το κινητό.

Στην επιστροφή, ζήτησε από τη Δάφνη να οδηγήσει. "Τη Φιόνα ή τη Μαριλένα έπρεπε να βάλουμε. Να κρατήσει η νέα γενιά το τιμόνι!" αστειεύτηκε εκείνη, την ώρα που έδενε τη ζώνη.

Ο Κώστας γέλασε με την καρδιά του. Δεν είχαν καλά-καλά ξεκινήσει κι εκείνος βάλθηκε να ψάχνει τις μνήμες του κινητού στην οθόνη αφής του καντράν. Διάλεξε την επαφή με το όνομα ANIPSIOS.
"Μια και μιλάς για νέα γενιά, κάτσε να πάρουμε το Σταύρο, να δούμε αν έχει κάτι να μας πει".

Σε λίγα δευτερόλεπτα, τους αποκρίθηκε η γνώριμη φωνή. "Καλησπέρα καλησπέρα!" του απάντησε ο Κώστας. Μετά από τα γέλια, η συνομιλία κράτησε κάμποσο. Και σοβάρεψε. Σκοτείνιασε μάλλον, όπως και ο ουρανός που μαύριζε από τα σύννεφα, όσο το αυτοκίνητο προχωρούσε ανατολικά.

Ο Σταύρος ενημέρωσε τον πρόεδρο, που δεν ήταν βέβαια θείος του αλλά πάντα τον σεβόταν και τον υπολόγιζε. Ο Κώστας έπεφτε από τα σύννεφα. Ούτε για ένα δεκαοχτάωρο δεν μπορείς να αποσυνδεθείς από τις ειδήσεις - τα πάντα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο Τσίπρας είχε προλάβει να κλείσει συμμαχία με τον Καμμένο, να ορκιστεί, αλλά να κρατήσει και ζεστό το ενδεχόμενο συμμαχιών κατά περίπτωση με άλλους.

"Κάνεις μεγάλο λάθος που του αφήνεις περιθώρια. Αυτός σκοπεύει να ακυρώσει τα πάντα και να μας γυρίσει κι άλλα τριάντα χρόνια πίσω, μετά από τα δέκα που χάσαμε εξαιτίας του Καρλαμαν-" - δεν το γλίτωσε το σαρδάμ - "του Καραμανλή και του Γιώργου και της Δεξ'άς. Σκέψου το, Σταύρο μου. Κράτα μια πισινή, όπως έκανα κι εγώ. Τους τα είπα στον προϋπολογισμό του δύο χιλιάδες εννιά. Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Μην παρασυρθείς, έχεις όλο τον καιρό μπροστά σου".

Με αυτά τα λόγια, το έκλεισε. Η Δάφνη συνέχισε να οδηγεί, φαινομενικά ατάραχη. Ο Κώστας, αναστατωμένος μετά τα μαντάτα, της ζήτησε να κάνουν μια στάση. Στο Σουσάκι καλύτερα, συμφώνησαν - σ' ένα εικοσάλεπτο θα ήταν εκεί.

Αυτό το εξοχικό είχαν καιρό να ανοίξουν. Η υγρασία τούς τρυπούσε τα κόκκαλα. Εκείνος πήγε κατευθείαν στο μπάνιο. Η ανακατωσούρα του στομαχιού δεν άργησε να οδηγήσει σε εμετό.

"Καλά είμαι Δάφνη, μην ανησυχείς", της είπε όταν εκείνη - τέρας αστικής ευγένειας - του χτύπησε την πόρτα αφού άκουσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εριξε νερό στο πρόσωπό του, σκούπισε τα χέρια του και, ενώ ετοιμαζόταν να βγει, άκουσε το σύντομο κουδούνισμα του κινητού του.

Το μήνυμα του Γιάννου του έφερε μια ακόμη στενοχώρια. Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας θα πήγαινε στον Πάνο Καμμένο. "Mon Dieu!" κατέληγε το SMS του ανθρώπου που το διαχειρίστηκε για τρία χρόνια, αφού πρώτα ολοκλήρωσε με επιτυχία την ένταξη της χώρας στο ευρώ.

Τον Κώστα τον έπιασε μαύρη απελπισία. Δυσκολευόταν να πιστέψει τις εξελίξεις που έτρεχαν. Ενστικτωδώς πήρε το σκαμπό και σκαρφάλωσε, για να μπορέσει να κοιτάξει έξω απ' το ψηλό παράθυρο του μπάνιου. Φαινομενικά το τοπίο στο Σουσάκι ήταν απαράλλαχτο, εδώ και χρόνια. Τα αυθαίρετα και νόμιμα εξοχικά, τα διυλιστήρια του Βαρδινογιάννη, η παλιά εθνική οδός, όλα ήταν στη θέση τους. Λίγο παραπέρα όμως ήταν το κοιμισμένο ηφαίστειο. Κι αν ξυπνούσε; Κι αν από τα έγκατα της γης ανέβαινε η τρομερή βουή, λίγο πριν τη λάβα που θα σάρωνε τα πάντα;

Πάνω στο σκαμπό ένιωθε πολύ ψηλός, πολλά επίπεδα πάνω απ' αυτούς που - όπως πίστευε - ποτέ δεν τον εκτίμησαν όσο θα του άξιζε. Ασυναίσθητα, στο μυαλό του ήρθε μια ευχή. Μια κατάρα, μάλλον. Όπως εκείνος είχε ξεκινήσει τη θητεία του με μια βαριά στρατιωτική κρίση, που του τη φόρτωσαν άλλοι, το δίκαιο θα ήταν να πέσουν με τα μούτρα στα δύσκολα κι αυτοί που θα κυβερνούσαν τώρα, να δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Το μετάνιωσε αμέσως. Άρχισε πάλι να ζαλίζεται. Με δυσκολία κατέβηκε και κρατήθηκε από το νιπτήρα. Το στομάχι του ήταν πλέον άδειο και δεν είχε άλλη ενόχληση εκεί, το κεφάλι του όμως κόντευε να σπάσει από τον πόνο. Και τότε, για πρώτη φορά μετά από αμέτρητα χρόνια, ένιωσε την ανάγκη να ουρλιάξει, να βρυχηθεί.

Και το έκανε. Η Δάφνη όμως δεν τον άκουσε. Ούτε ο ίδιος καλά καλά δεν άκουσε τον εαυτό του. Τη φωνή του την είχε σκεπάσει ο θόρυβος της φύσης. Ευτυχώς δεν ήταν το ηφαίστειο, ούτε κάποιο ατύχημα στη Μότορ Όιλ, δόξα τω Θεώ. Ήταν ένα απίστευτης έντασης χαλάζι, που όμοιό του δεν είχε πέσει ποτέ σε αυτήν την περιοχή. Βγήκε από το μπάνιο και βρήκε τη Δάφνη να κοιτάζει έντρομη από τη μπαλκονόπορτα. Οι δρόμοι και το έδαφος είχαν παγώσει, λες και βρισκόσουν σε πολική παραλία κι όχι στο Σαρωνικό. Μέχρι και εκχιονιστικά είχαν βγει. "Ρωσία θα μας κάνουν αυτοί", πήγε να μουρμουρίσει ο Κώστας, αλλά είπε να μην το παρακάνει μπροστά της.

Όταν κόπασε ο θόρυβος, άρχισαν να ακούγονται οι ήχοι ειδοποίησης για τα απανωτά μηνύματα στο κινητό του Κώστα. Στο πρώτο απ' αυτά, ο PRETENDER τον ενημέρωνε για το τραγικό δυστύχημα με τους δύο πιλότους στην Ισπανία, που είχε μαθευτεί πριν λίγα μόλις λεπτά. Με τα χίλια ζόρια, ο Κώστας παρέμεινε ανέκφραστος, κατευθύνθηκε στην πόρτα και την άνοιξε.

"Μήπως να περιμένουμε καλύτερα λίγο ακόμη;" ρώτησε διστακτικά η Δάφνη.

"Όχι", της απάντησε εκείνος, "ο δρόμος καθαρίζει. Καλύτερα να γυρίσουμε πριν σκοτεινιάσει εντελώς". Κατέβηκε τα σκαλιά, στάθηκε και γύρισε προς τα πίσω. Εκείνη στεκόταν ακόμη στην κορυφή, αβέβαιη για το αν ήταν καλή η ιδέα του.

Ο Κώστας χαμογέλασε και της έκανε ένα νεύμα γεμάτο νόημα και αναμνήσεις. "Έλα", της είπε. "Θα οδηγήσω εγώ".


27 Ιαν 2015

ΑνΟρθόδοξα

Η έκπληξη των εκλογών αναμφισβήτητα ήταν ο Πάνος Καμμένος. Επικοινωνιολόγοι αλλά και αδαείς αναγνωρίζουν τη συμβολή των ευρηματικών διαφημιστικών στην επιτυχία των ΑνΕλ, που όχι μόνο μπήκαν στη Βουλή (κάτι που εθεωρείτο αβέβαιο μετά από το 3,5% των ευρωεκλογών και την αίσθηση ότι φυλλορροούσαν) αλλά ξεπέρασαν και το λαβωμένο Πασόκ, προσεγγίζοντας το 5%. Με τον τρόπο αυτό, διαψεύδεται ευτυχώς η πρόβλεψή μου ότι θα είχαμε κυβέρνηση του ενός τρίτου. Ο ΣύΡιζΑ και οι δεξιοί σύμμαχοί του βρίσκονται στο 41% της λαϊκής ψήφου. Δεν είναι αντιπροσωπευτικό όσο η απλή αναλογική, τουλάχιστον όμως είναι παραπλήσιο των συνηθισμένων "πλειοψηφιών" της μεταπολιτευτικής περιόδου. Επίσης, ανάγκα, αποτελεί ένα ακόμη βήμα στο δύσκολο δρόμο των κυβερνήσεων συνεργασίας και συμβιβασμών, στον οποίο δεν ήμασταν μαθημένοι.

Ο Τσίπρας στα 40 του μπορεί να είναι, ουσιαστικά, ο νεώτερος έλληνας πρωθυπουργός ever (τυπικά το ρεκόρ το έχει ένας Δεληγιώργης που κράτησε το πόστο για δύο ολόκληρα 15ήμερα το 1865), όμως κι ο Καμμένος είναι της "νέας" γενιάς, ούτε καν 50άρης. Ας πούμε ότι κυβερνά η Generation X. Για το νεοδημοκρατικό παρελθόν του αρχηγού των ΑνΕλ και το προσωπικό/οικογενειακό του υπόβαθρο δεν θα γράψω, το διαδίκτυο είναι γεμάτο πληροφορίες και δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο. Θα κάνω μια (εκτεταμένη) αναδρομή - με τη βοήθεια παλιότερων αναρτήσεων σε αυτό εδώ το ιστολόγιο - στα τρία χρόνια του κόμματος που από σήμερα αποτελεί τον μικρό κυβερνητικό εταίρο.

11/2/'12 - "Ωχ, το μάτι (του κυκλώνα)": Το "μνημόνιο Παπαδήμου" πρόκειται να ψηφιστεί από ΝΔ-Πασόκ με όρους κομματικής πειθαρχίας. Τα 2 τότε μεγάλα κόμματα αποχαιρετούν την πολυσυλλεκτικότητα και τα μεγάλα ποσοστά - μεταξύ των διαγραφέντων της ΝΔ ήταν και ο πυρήνας των μετέπειτα ΑνΕλ. Το Πασόκ δεν συνήλθε (και εγένετο ΣύΡιζΑ). Η ΝΔ μερικώς επανήλθε, αλλά με πληγές που δεν κλείνουν και τις περιέγραφα τότε ως "λαϊκο- και ακροδεξιά".

19/3/'12 - "WIND of change": Με τον όρο σκληροδεξιά περιγράφω το νέο κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, οι οποίοι - σε αντίθεση με προγενέστερα κόμματα-αποθήκες δυσαρεστημένων - "θα μπορούσαν [...] να αποτελέσουν την αρχή για κάτι δυνατότερο και πλησιέστερο στο λεπενικό Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας".

Στις 7/4/'12 το Economist λέει ότι ο Καμμένος υποστηρίζει τη Ρωσία του Πούτιν ως πιθανό χρηματοδότη της Ελλάδας και φιλοδοξεί να αντικαταστήσει τον ηγούμενο Εφραίμ ως τον καλύτερο φίλο των Ρώσων στην Ελλάδα.

Στο μεταξύ προκηρύσσονται εκλογές για το Μάιο και ο αρχηγός του ΣύΡιζΑ Τσίπρας κάνει τη δήλωση-σοκ στις 27/4/'12: "Με τον κ. Καμμένο έχουμε πολύ σημαντικές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές. Οι ιδεολογικές είναι γνωστές και η διαδρομή των χώρων είναι γνωστή. [...] Εάν, όμως, παρόλα αυτά, εμείς, ως Αριστερά, καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δε θα τον πετάξουμε, δε θα του πούμε δεν τις θέλουμε".


Μετά τις διπλές εκλογές, ΣύΡιζΑ και ΑνΕλ συνυπάρχουν στην αντιπολίτευση, μαζί με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή που σε αμφότερες τις αναμετρήσεις πλησιάζει το 7%. Στην ανάρτηση με τίτλο "Τα μάτια σας, 7+7" (28/8/'12) υποστηρίζω ότι ΑνΕλ και Χ.Α. - παρότι σαφώς διακριτοί χώροι - αποτελούν ένα continuum που μπορεί να φούσκωσε με την κρίση αλλά προϋπήρχε, εκδηλωνόταν όποτε έβρισκε ευκαιρία και αποτελεί προϊόν συγκίνησης λόγω ταύτισης κι όχι μόνο λόγω αντίδρασης.

Ένα χρόνο μετά τις εκλογές (και αφού η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αποδυναμώνεται μετά την υπόθεση ΕΡΤ και την αποχώρηση ΔημΑρ), ο Τσίπρας παίζει ξύλο με την Frankfurter Allgemeine για χάρη του Καμμένου, πετώντας έξω από συνέντευξη τον δημοσιογράφο Μάρτενς επειδή του προσέβαλε τους ΑνΕλ, αποκαλώντας τους semi-fascist, ημιφασιστικό κόμμα (τέλος Ιουλίου 2013).

Λίγο αργότερα (Σεπτέμβριος 2013) ξεκίνησε η συζήτηση για τη "σοβαρή ακροδεξιά", που τερματίστηκε εν τη γενέσει της μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις μαζικές συλλήψεις των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής.


Πριν τις ευρωεκλογές του 2014 έθεσα μεταξύ άλλων το εξής ερώτημα: "Ο full ή semi φασίστας πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται την Ευρώπη και τι κοινό έχει με τον, ενδεχομένως ανθέλληνα, ευρωσκεπτικιστή ακροδεξιό;" Ιδιαιτέρως πήρα μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση από έλληνα θαυμαστή του γαλλικού Εθνικού Μετώπου (Λεπέν), που μου εξηγούσε ότι οι συγκεκριμένοι ευρωσκεπτικιστές δεν είναι ανθέλληνες, αλλά ανοιχτά φιλορώσοι. Οι ΑνΕλ τότε ήταν στα κάτω τους κι έτσι ο ελληνικός συντηρητισμός, κατά το συνομιλητή μου, παρέμενε χωρίς αντιπροσωπευτική πολιτική έκφραση.

Τέλος όταν ο ΣύΡιζΑ πέτυχε να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή, συμβάλλοντας στις πρόωρες εκλογές που τελικά κέρδισε με το εντυπωσιακό 36%, η Μαρίν Λεπέν έσπευσε να πει ότι, παρά τις διαφορές (και) της γαλλικής ακροδεξιάς με το ΣύΡιζΑ, εύχεται η Αριστερά να βγει νικήτρια στις ελληνικές εκλογές.


"Παρά τις διαφορές", τι είναι τελικά αυτό που ενώνει;

Η βούληση για φυγή από το μονόδρομο του μνημονίου είναι κοινή και έχει σοβαρό έρεισμα. Στις 12/11/'13 ("Αρβύλες, γόβες, Birkenstock...") έγραψα μεταξύ άλλων: "Τι κι αν ο Σύριζα ή κάποιες συνιστώσες του εκφράζονται λιγότερο πατριωτικά απ' τον Καμμένο στο θέμα της ΠΓΔΜ; Τι κι αν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν δηλώνουν ότι θα αγκαλιάσουν τους μετανάστες ή τους γκέη όπως κάνουν οι προοδευτικοί; Αυτά ξεπερνιούνται, μπροστά στο μείζον αφήγημα της κεϋνσιανής μεγέθυνσης, της προστασίας των κεκτημένων, της δουλειάς για περισσότερους και της (έστω φαινομενικής, μερικής) επαναφοράς της "εθνικής κυριαρχίας". Τα παραπάνω στοιχεία ενώνουν Σύριζα και ΑνΕλ, είναι κατανοητά από πολύ κόσμο ("απλό" κόσμο) και μπορούν να συγκινήσουν, ειδικά αν είσαι άνεργος, ζημιωμένος ή απαισιόδοξος και δυσκολεύεσαι να δεις το φως στο τούνελ".

Μεσολάβησε η χρονιά (2014) που θα διώχναμε την τρόικα επειδή θα ερχόταν η ανάπτυξη, άρα (άπαξ και αποτύχαμε) τα παραπάνω ισχύουν στο ακέραιο. Και είναι εύλογο να φέρνουν στην εξουσία το μπλοκ των βασικών "αντιμνημονιακών" δυνάμεων, μετά το εντυπωσιακό φίνις του Καμμένου, που έβαλε τέρμα σε σενάρια "συριζοπόταμου", "συριζοπασοκοπόταμου", "συριζοκουκουέ" ή ακόμη και "συριζονουδού" (όλα τα είχαμε ακούσει). Better the devil you know, ειδικά αν έχει όχι "πέντε [κοινοβουλευτικές] ψήφους" αλλά ολόκληρο 13άρι.

Το ερώτημα που πρέπει κάποια στιγμή να απαντηθεί είναι αν, πέρα από την "κοινωνική σωτηρία" (που, όχι τυχαία, επικαλέστηκαν στις αρχικές δηλώσεις ΣύΡιζΑ και ΑνΕλ πριν μαθευτεί, νυχτιάτικα, η κυβερνητική συνεργασία), υπάρχει και μια παράπλευρη ατζέντα με φόντο τους διεθνείς συσχετισμούς.


22 Ιαν 2015

Εκλογές 2015

Βασική εισαγωγική παρατήρηση: Τις προβλέψεις μην τις χρησιμοποιήσετε για να παίξετε στοίχημα - συνήθως πέφτω έξω. Δεν έχει όμως μόνο προγνωστικά το κείμενο.


Μια πρόβλεψη για την Κυριακή

- Ο ΣύΡιζΑ θα είναι αυτοδύναμος και κοντά στο 35%.
- Η ΝΔ δεν θα φτάσει το (κάποτε) ιστορικό χαμηλό του 33% που την άφησε ο Καραμανλής.
- Θα μπουν άλλα 4 κόμματα στη Βουλή ενώ θα μείνουν οριακά εκτός ο Καμμένος και ο ΓΑΠ.


Η μεγάλη εικόνα

- Ο ΣύΡιζΑ είναι η νέα κεντροαριστερά στο μυαλό των περισσότερων. (Χαρακτηριστικό το κάτωθι γράφημα από την πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO.) Οι υποστηρικτές του κατά κύριο λόγο περιμένουν ένα νέο ΠαΣόΚ. Λίγη εθνική περηφάνεια, λίγο βόλεμα στο Δημόσιο, λίγο πληθωριστικό χρήμα στην αγορά, λίγες ιστορικές αναφορές σε προοδευτικότητα και δημοκρατικά τόξα, λίγο "σοσιαλισμό της Νέας Ιωνίας" (με Ορθοδοξία, "πολυδιάστατη" εξωτερική πολιτική και "ανάδελφο" πατριωτισμό), λίγη αντικαπιταλιστική ρητορεία για τα ατίθασα νιάτα. Στην καλύτερη περίπτωση, και λίγες θεσμικές αλλαγές ή/και συμβολικά χτυπήματα κατά του καπιταλισμού.















- Η ΝΔ ακόμη και με την ήττα μένει όρθια, μόνη αυτή από τον παλιό δικομματισμό. Με αποδυναμωμένους σε σχέση με το 2012 τους ΑνΕλ αλλά και με το "κέντρο" στη γνωστή προβληματική του κατάσταση, έχει πεδίο ανάπτυξης μετεκλογικά, αφού περάσει την αναμενόμενη περίοδο προβληματισμού ως προς την ηγεσία και τον ιδεολογικό προσανατολισμό (προβληματισμό που θα έλθει και θα παρέλθει, όπως η γρίππη).

- Η πλειοψηφία του ΣύΡιζΑ δεν θα είναι άνετη. Η αυτοδυναμία θα είναι οριακή. (Αν διαψευστώ και δεν είναι αυτοδύναμος, θα συνεργαστεί μάλλον με τον Καμμένο, οπότε περίπου το ίδιο θα είναι.) Για πρώτη φορά θα έχουμε κυβέρνηση που θα αντιστοιχεί σε λίγο παραπάνω από το 1/3 της λαϊκής ψήφου. Θεωρητικά όμως θα έχει ορίζοντα 4ετίας μια και δεν μεσολαβούν προεδρικές εκλογές ή άλλες ψηφο-φθόρες αναμετρήσεις μέχρι το Μάιο του 2019 (τοπικές και ευρωπαϊκές εκλογές).

- Με 27% ανεργία και διαρκή οικονομική ύφεση μετά το 2008, η ελληνική κρίση είναι θηριώδης, χειρότερη ίσως και από την αμερικανική μεταξύ 1929 και Πολέμου. Αυτό είναι άρρωστο. Ας μην παραξενευόμαστε που κερδίζει πολιτικά όποιος υπόσχεται "ανάπτυξη διά της απασχόλησης", όπως ο Τσίπρας στη ΔΕΘ 2014 - μετά την οποία, τα ποσοστά του πήραν τον ανήφορο. Κι ας είναι παιδαριώδες* το πρόγραμμα, όπως άλλωστε όλα τα προεκλογικά προγράμματα όσων κέρδισαν εκλογές στο πρόσφατο (αλλά και απώτερο) παρελθόν.  




















*Παιδαριώδες, διότι αν λάβουμε υπόψη και την περίφημη παρουσίαση του Λονδίνου, το οικονομικό επιτελείο του ΣύΡιζΑ έβαλε σε ένα καλάθι όλα τα προϊόντα του (οικονομολογικού) μπαχτσέ. Δηλαδή:
  • Ισοσκελισμένο προϋπολογισμό από τη μια, αλλά ταυτόχρονα ρουσβελτιανό νιου-ντήλ, δηλαδή κεϋνσιανή πολιτική με ελλείμματα για να τονωθεί η ανάπτυξη.
  • Ψηλότερα μεροκάματα, περισσότερες δημόσιες δαπάνες, επαναπροσλήψεις δημοσίου, κρατικοποιήσεις, νομιμοποίηση μεταναστών, με αντιστάθμισμα την "πάταξη διαφθοράς και φοροδιαφυγής" (βεβαίως) και ελαφρύνσεις στα κερατιάτικα των τόκων - μακάρι να έπεφτε η ανεργία με όλα αυτά, αλλά πώς, και με τι ζημιά; 

Η πολύ μεγάλη εικόνα

Ο ΣύΡιζΑ μπορεί να ελιχθεί στην Ευρώπη. Θυμίζω ότι ο Τσίπρας (σε αντίθεση με τους ευρωσκεπτικιστές) είχε σπεύσει να υποστηρίξει το δικαίωμα του Juncker για διεκδίκηση της προεδρίας της Κομισιόν, καθώς η πολιτική του ομάδα είχε πρωτεύσει στις ευρωεκλογές. Αυτό δεν αρκεί για να προδικάσει τη μελλοντική στάση στα θέματα του εθνικού χρέους κ.λπ. - ούτε δίνει στην ευρωπαϊκή Αριστερά ή στην Ελλάδα ειδικό βάρος μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά έχουν. Δείχνει όμως ότι υπάρχει έδαφος για ρεάλ-πολιτίκ (ή kolotoumba όπως τη λένε πλέον και στην Εσπερία).

- Η Ε.Ε. τα τελευταία χρόνια κινείται απελπιστικά (και) αργά. Η Κομισιόν του Juncker δεν μπορεί να υποσχεθεί παρά μόνο ένα πρόγραμμα επενδύσεων που προβλέπει συντελεστή μόχλευσης 15, δηλαδή "μόλις" 21 δισ. € δημόσιο χρήμα που ελπίζεται ότι θα κινητοποιήσει σύνολο επενδύσεων 315 δισ. €. Virtual money. Τα δε Eurogroup & Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπόκεινται στις γνωστές ισορροπίες μεταξύ εθνικών κρατών και θα τείνουν να αναβάλουν διαρκώς τη λήψη αποφάσεων μέχρι να περάσει ο εκάστοτε επόμενος σκόπελος: εθνικές εκλογές στη Βρετανία και Ισπανία φέτος, σε Γαλλία και Γερμανία το 2017, στην Ιταλία οποτεδήποτε, συν το βρετανικό δημοψήφισμα ενδιαμέσως. Επιπροσθέτως, υπάρχουν και τα απρόβλεπτα διεθνή: Ρωσία-ενεργειακά-νομισματικά-Ισλάμ κ.λπ. Ναι μεν σε ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ακόμα ανίσχυροι οι ευρωσκεπτικιστές (και θα παραμείνουν, ακόμη κι αν απροκάλυπτα υιοθετήσουν ως κέντρο αναφοράς τη Ρωσία και δη τον Πούτιν, όπως έχει ήδη κάνει η κυρία Λεπέν), ωστόσο χωρίς κάποιες από τις μεγάλες χώρες η Ε.Ε. δεν είναι αρκούντως ενωμένη και έτσι χάνει το βασικό της θεωρητικό πλεονέκτημα, που είναι η δυνατότητα ενός υπερεθνικού οργανισμού να στέκεται καλύτερα απέναντι στο διεθνή ανταγωνισμό.

Αν στο συμβολικό (έστω) επίπεδο η νέα ελληνική κυβέρνηση αποπειραθεί να συντάξει ένα πρόγραμμα για το τι θέλει από την Ε.Ε./Ευρωζώνη, όχι μόνο για το χρέος αλλά και σε άλλα θέματα (π.χ. Σένγκεν, "ενιαίο φορολογικό χώρο") - αντί να το παραλάβει ως όρο από τους δανειστές - θα είναι χρήσιμο και ως contingency (εφεδρεία) απέναντι σε πιθανούς κλυδωνισμούς, που θα είναι εκτός του ελέγχου της (με το συμπάθιο) μικρής μας χώρας.

Το ξέρω ότι θα ήταν καλό να είχαμε τέτοια προγράμματα προεκλογικά, ώστε να τα συγκρίνουμε πριν ψηφίσουμε. Και με ενοχλεί που για μια ακόμη φορά δεν έγινε αυτό. Μπορούμε έστω να τα συζητήσουμε ανοιχτά, μετεκλογικά και με επιχειρήματα; Θα ήταν χρησιμότερο αυτό, από το να αναλωνόμαστε σε ανούσια διλήμματα τύπου "ευρώ ή δραχμή" ή "εντός ή εκτός Ε.Ε.".

Τι θέλω να ξεχάσω από την προεκλογική εκστρατεία (γραμμένο Πέμπτη 22/1)

- Τον παραλογισμό ορισμένων επιχειρημάτων των (νεο- ή κρυφο-) Συριζαίων, τύπου "να στηρίξουμε ΣύΡιζΑ για να δούμε πόσο χάλια είναι" ή "γιατί αποκλείεται να κάνει αυτά που λέει" ή "γιατί θα νικήσει ούτως ή άλλως"
- Την υιοθέτηση αυτών των επιχειρημάτων ακόμη και από συμπολίτες, που οι επαγγελματικές τους δραστηριότητες είναι, δυστυχώς, στοχοποιημένες από τη ρητορική του ΣύΡιζΑ
- Την αποτυχία της ΝΔ (α) να δείξει ενσυναίσθηση απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα των τελευταίων ετών και (β) να φέρει στη συζήτηση άλλα ζητήματα πλην της οικονομίας
- Την απουσία έστω αυτού του ηλίθια σχεδιασμένου debate μεταξύ πολιτικών αρχηγών, που υπήρχε παλιότερα - ακόμη και ως beauty contest είχε την αξία του
- Το χάλι του "κέντρου" (τα είπαμε και νωρίτερα)
- Την ταφόπλακα που όλοι θέλουν να βάλουν σε αναλογικότερο και δικαιότερο εκλογικό σύστημα (αυτό κι αν το έχουμε πει πολλάκις)
- Την υποψία ότι κάποιοι σκέφτονται και δεύτερες εκλογές α-λα 2012

14 Ιαν 2015

Al sikini vur duvara (μερικές μάταιες σκέψεις)

Προς τους επικεφαλής των τριών μικρομεσαίων σχηματισμών του "κέντρου":

Καταφέρατε να αφήσετε να κάνουν παιχνίδι μια δεξιά του 25% (που θα θεωρεί επιτυχία το να φτάσει ο Σαμαράς στο ποσοστό του Καραμανλή το 2009, το 33%, ιστορικό χαμηλό τότε) και μια αριστερά ομοίως του 25% (εκ των οποίων οι περισσότεροι καινούργιοι ψηφοφόροι της λόγω Τσίπρα και κρίσης).

Αν ήσασταν ενωμένοι θα τους πλησιάζατε. Θα ήσασταν υπολογίσιμος παράγοντας. Αν κατεβάζατε συνεκτικό πρόγραμμα με δυνατά στελέχη - πράγμα θεωρητικά εφικτό - θα υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να σας ψηφίσει ο πολίτης που,

(α) δεν πείθεται από τη σοβαρότητα της συριζαϊκής παιδικής χαράς (ή που φρίττει στο ενδεχόμενο λαϊκού μετώπου με ΚΚΕ-Ανταρσύα), και ταυτόχρονα,

(β) δεν βλέπει καμία δυνατότητα άσκησης αποτελεσματικής πολιτικής από τη Νέα Δημοκρατία (που αν χάσει θα ζήσει πάλι τις γνωστές ιστορίες διεκδίκησης ηγεσίας μεταξύ λαϊκοδεξιών, καραμανλικών και φιλελεύθερων, βαρεθήκαμε πια).

Μπορούσατε να είστε ενωμένοι. Οι διαφορές μεταξύ σας είναι μικρότερες από αυτές που υπάρχουν στο εσωτερικό του Σύριζα ή της ΝΔ.

Τώρα παλεύετε να περάσει ο καθένας σας το 3%, ίσως και να τα καταφέρετε. Μπορεί να έχει ο καθένας σας 10 με 15 βουλευτές και να κάνει το μνηστήρα σε κάποιον από τους 2 που δεν θα βγει αυτοδύναμος (αν και προβλέπω μάλλον αυτοδυναμία για το νικητή). Μπορεί ακόμη και να πάρει ο ένας σας την τρίτη διερευνητική εντολή, αν ξεπεράσει τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ.

Δεν θα 'ναι όμως το ίδιο, με αυτό που θα μπορούσατε, αν ήσασταν μια ενιαία δύναμη με 10 ή 15%, όπου πραγματικά θα χειριζόσασταν την (βέβαιη) τρίτη εντολή με όρους πολιτικής πρότασης και όχι τσόντας.

Ο καθένας σας έχει τα δίκια του και τα επιχειρήματά του.

Και ο ΓΑΠ που πήρε δυσάρεστες αποφάσεις για να μη σταματήσουν να "τρέχουν" μισθοί δημοσίου και συντάξεις.

Και ο Βενιζέλος που βγήκε μπροστά με το PSI όταν δεν έβγαινε το πρώτο μνημόνιο.

Και ο Σταύρος που εκφράζει την επιθυμία, έστω μερικής, ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού.

Έχετε και πολλά, περισσότερα άδικα και μειονεκτήματα κι ο καθένας και τα κόμματά σας, αλλά ποιος δεν έχει;

Μακάρι να σας στηρίξουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Σε σχέση με τον παλιό δικομματισμό (και τους κατά καιρούς αποτυχημένους διάττοντες του "κέντρου") τουλάχιστον τώρα έχουμε περισσότερες επιλογές μεταξύ κομμάτων με σοβαρό ενδεχόμενο εκπροσώπησης. Κάτι είναι κι αυτό.

Εύχομαι όμως την "επόμενη μέρα" να μην αναλωθείτε ΜΟΝΟ στο ποιος - βάσει ποσοστών και άλλων παραγόντων ισχύος - θα είναι ο κυρίαρχος του χώρου, ούτε ΜΟΝΟ στο ποιος θα φθαρεί βάζοντας πλάτη (στη διακυβέρνηση) και ποιος θα γλιτώσει κάνοντας την πάπια (και την ανέξοδη αντιπολίτευση), αλλά ΚΑΙ στο πώς θα συνεννοηθείτε, όπως - μάταια ίσως - συνεχίζω να ελπίζω.


12 Ιαν 2015

Περιληπτικός (και ατελής) απολογισμός

Το 2014 ήταν μια γεμάτη χρονιά. Κάνω τον απολογισμό τώρα, σε αντίθεση με πολλούς (π.χ. σε δημοφιλή μέσα κοινωνικής δικτύωσης) που "βιάστηκαν" και τον έκαναν από τα μέσα Δεκεμβρίου, λες και ήταν περιοδικά που βιάζονταν να κλείσουν την ύλη του εορταστικού τεύχους. Anyway. Έτσι κι αλλιώς, πάντα κάτι ξεχνάμε όταν κάνουμε αναδρομές - είμαι σίγουρος ότι κι εμένα θα μου συμβεί εδώ.

Στα θετικά ξεχωρίζω:
- Μια νέα επαγγελματική συνεργασία που ξεκίνησε, και που ελπίζω να έχει συνέχεια.
- Την αλλαγή αυτοκινήτου, καθώς μετά από 17 χρόνια είχε έρθει η ώρα της απόσυρσης για το παλιό.
- Την επιμονή μου στην εκμάθηση μιας ακόμη ξένης γλώσσας.
- Το όμορφο τρίτο τρίμηνο του έτους, συμπεριλαμβανομένων των διακοπών, που πέρασα περίφημα με οικογένεια και φίλους.

Στα αρνητικά μπαίνουν διάφορα μεμονωμένα γεγονότα, κυρίως για το στρες που προκάλεσαν, ωστόσο όλα τους φαίνεται ότι ανήκουν στην κατηγορία αυτών που δεν σε σκοτώνουν, αλλά σε κάνουν πιο δυνατό. Δεν έλειψαν απώλειες αγαπημένων ή απλά συμπαθών ανθρώπων, σε κάποιες περιπτώσεις αναμενόμενες, σε άλλες ξαφνικές, πάντα όμως δυσάρεστες.

Στη διεθνή σκηνή νομίζω ότι η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία (μια χαψιά) ήταν το ένα γεγονός που θα επέλεγα ως χαρακτηριστικότερο.

Στο παρόν ιστολόγιο, τέλος, μία από τις αναρτήσεις του 2014 φιγουράρει ανάμεσα στις 10 δημοφιλέστερες της 10ετούς σχεδόν ιστορίας του. Θα τη βρείτε εδώ: http://yankogohome.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html.

Εύχομαι σε όλους μας η καινούργια χρονιά να μείνει αξιομνημόνευτη για περισσότερους θετικούς λόγους απ' ό,τι αρνητικούς.

10 Ιαν 2015

Πέντε ελληνικές στιγμές στη Δανία του βορρά

Το δανέζικο Ρίο-Αντίρριο

Το στενότερο σημείο εισόδου στη Βαλτική θάλασσα είναι το λεγόμενο στενό της Σούνδης, ανάμεσα στην Κοπεγχάγη και το Μάλμε. Με την κατασκευή της καλωδιωτής γέφυρας, που εγκαινιάστηκε το 2000, μάθαμε το σκανδιναβικό όνομα Øresund. Το πρόθεμα øre σημαίνει αφενός βοτσαλωτή ακτή, αφετέρου το ένα εκατοστό (σεντ) της δανέζικης κορώνας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο: στο στενό αυτό, η διέλευση στοίχιζε. Ο θρύλος λέει ότι ο βασιλιάς, από το κάστρο του Χέλσινγκερ (πρόκειται για την Ελσινόρη του Άμλετ), σταματούσε τους παραβάτες - τους πειρατές και λοιπούς "δεν πληρώνω" της εποχής - ρίχνοντας κανονιές εκφοβισμού μπροστά στα πλοία τους, και χρεώνοντάς τους ως πρόστιμο το κόστος της κανονιάς (επιπλέον του τέλους διέλευσης). Σήμερα, που η γέφυρα έχει μετατρέψει το Μάλμε σε προάστιο της Κοπεγχάγης (6 στάσεις απέχουν τα δύο κέντρα με τον προαστιακό, διαδρομή λιγότερο από μία ώρα), το Χέλσινγκερ κρατά ένα μέρος της κυκλοφορίας του άλλοτε πολυσύχναστου φέρυ, και ταυτόχρονα έχει φροντίσει να παραμείνει ελκυστικό, φιλοξενώντας (πέρα από το σαιξπηρικό παλάτι) ένα εξαιρετικό ναυτικό μουσείο και πολιτιστικό κέντρο στο χώρο του παλιού ναυπηγείου.

 
 
Ja sou, ti kanis?

Η Σάμος, εκτός από τόπος καταγωγής μου, είναι από τα πιο αγαπημένα νησιά των δανών. Δεν ξέρω αν αυτό σχετίζεται με το ότι η τοπική σημαία, κατά την περίοδο αυτονομίας της νήσου (1834-1912), έμοιαζε με κράμα της ελληνικής και της δανικής. Σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Κοπεγχάγης πάντως (κοντά στον καθεδρικό), η Σάμος τιμάται με ομώνυμο εστιατόριο, στο οποίο βρήκαμε συμπαθητικό φαγητό σε λογικές τιμές, τζατζίκι απαραιτήτως σε όλα τα πιάτα και - τέλος - τις εικονιζόμενες χαρτοπετσέτες-έκπληξη, χάρη στις οποίες ο επισκέπτης μπορεί να μάθει τσάτρα-πάτρα ελληνικά ώστε να μπορεί να τα βγάλει πέρα αν ποτέ επισκεφθεί τη χώρα μας, έστω περιορισμένος σε λεξιλόγιο τύπου γκρηκ καμάκι (π.χ. "ena uso parakalo").

  




















Η μοναρχική μου αγάπη

Θολή η εικόνα, όσο και η συλλογική μνήμη, χαρακτηριστική όμως η χωρίστρα. Σε ένα από τα πάμπολλα ανάκτορα του "αρχαιότερου ευρωπαϊκού βασιλείου", στο Αμαλίενμπορ συγκεκριμένα, υπάρχει μία ολόκληρη αίθουσα αφιερωμένη στο γάμο της Άννας-Μαρίας, αδελφής της νυν δανέζας βασίλισσας, με τον εικονιζόμενο κύριο - τον τότε βασιλέα Κωνσταντίνο (επίσης προερχόμενο από δανικό βασιλικό οίκο). Η οθόνη που βλέπουμε προβάλλει το επίσημο φιλμ του 1964, με πλάνα από τους γάμους. Στο εξαιρετικής ποιότητας φιλμ - το οποίο πληροφορούμαστε ότι ήταν το πλέον προβεβλημένο στην Κοπεγχάγη εκείνη τη χρονιά - εμφανίζεται μεταξύ άλλων η βασιλική θαλαμηγός να διασχίζει τη διώρυγα της Κορίνθου, ενώ κατά τον κατάπλου στην υποδοχή ξεχωρίζει ως πρώτο μπόι ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου. Ένα χρόνο αργότερα, οι σχέσεις βασιλιά-πρωθυπουργού έπαψαν να χαρακτηρίζονται από τις τυπικές αβρότητες: η βασιλευομένη δημοκρατία της Ελλάδας μπήκε σε κρίση, από την οποία δεν βγήκε ποτέ, μέχρι που καταργήθηκε από το πολιτειακό δημοψήφισμα του 1974.
















Ημών γαρ το πολίτευμα

Όποιες αλλαγές κι αν επέρχονται στα κοσμικά καθεστώτα, οι πιστοί χριστιανοί προσβλέπουν στο αληθινό πολίτευμα, που κατά τον Απόστολο Παύλο "υπάρχει (μόνο) στους ουρανούς", όπως μαθαίνουμε διαβάζοντας την ελληνική επιγραφή στο κτίριο της Λουθηρανικής Επισκοπής Κοπεγχάγης - στο 11 της οδού Nørregade, απέναντι από τον καθεδρικό ναό της Παναγίας. Η επιστολή αυτή του Παύλου είχε σταλεί στους κατοίκους της βορειοελλαδικής πόλης των Φιλίππων (προς Φιλιππησίους, γ' 20).

















Όλα σε θυμίζουν

Πολύ πριν μιλήσει ο εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου για τη "Δανία του νότου", η Σκανδιναβία είχε ήδη συνδεθεί άρρηκτα με τη συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια και τον ευρύτερο πολιτικό χώρο. Μπορεί οι κύριες αντιστασιακές δραστηριότητες του Ανδρέα (π.χ. ΠΑΚ) να διεξάγονταν απέναντι στη Σουηδία, όμως και η Δανία έχει το δικό της μερίδιο "φιλοξενίας" ελλήνων αντιδικτατορικών. Θύμα του ελληνικού παρακράτους θεωρείται, για παράδειγμα, ο άλλοτε υπάλληλος της ελληνικής πρεσβείας στην Κοπεγχάγη, Μαυρογένης, που βρέθηκε δολοφονημένος σε ένα δάσος κοντά στη δανική πρωτεύουσα το 1968. Ενδιαφέρουσα σύμπτωση λοιπόν, όταν - μία μέρα μετά την ίδρυση του νέου κόμματος του ΓΑΠ - στο Χέλσινγκερ είδαμε μια αφίσα για το μουσικό έργο που ταυτίστηκε στο παρελθόν με τις κομματικές εκδηλώσεις του ανδρεοπαπανδρεϊκού Πασόκ.

 

8 Ιαν 2015

Λίγα ψίχουλα γυρεύουν

Την άσκηση μπορεί να την κάνει ο καθένας. Ένα Excel χρειάζεται. Ας υποθέσουμε ότι:

- τα δύο πρώτα κόμματα παίρνουν 32% και 30% αντιστοίχως

- το τρίτο και το τέταρτο κόμμα (ας υποθέσουμε ότι θα είναι οι ακραίοι Χ.Α. και ΚΚΕ που συνήθως* δεν συνεργάζονται με άλλους) παίρνουν από 4,5% έκαστο

Αυτά από μόνα τους, δεν αρκούν για να καταλάβουμε αν θα βγει αυτοδύναμος ο νικητής.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, αυτό θα εξαρτηθεί κυρίως από την επίδοση των τριών κύριων κομμάτων του μεσαίου (σόρρυ) χώρου.

Αν Πασόκ, Ποτάμι και Κίνημα μείνουν στο 2,9% (και δεν εκπροσωπηθεί κανείς άλλος στη Βουλή, πλην των 4 που προαναφέραμε), τότε το 32% δίνει 163 έδρες, δηλαδή άνετη αυτοδυναμία.

Αν και οι τρεις "κεντρώοι" πάρουν 3,1%, τότε οι έδρες κατανέμονται ως ακολούθως:

- Ο νικητής παίρνει 149
- Ο δεύτερος, 93
- Χ.Α. και ΚΚΕ από 14
- Πασόκ, Ποτάμι και Κίνημα από 10

Και στη μια, και στην άλλη περίπτωση, κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί, με πιθανότερο πρωθυπουργό το Σαμαρά ή τον Τσίπρα. Η μόνη διαφορά είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν θα είναι "αυτοδύναμη" και θα χρειαστεί τη στήριξη τουλάχιστον ενός από τους ενδιάμεσους.

Και στη μια, και στην άλλη περίπτωση, η κυβέρνηση θα έχει απέναντί της περίπου τα 2/3 των ψηφοφόρων, ίσως για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Το μπόνους των 50 εδρών, όσο θα υπάρχει, νοθεύει την εκπροσώπηση δίνοντας κίνητρο στη διατήρηση του διπολισμού. Οι "κεντρώοι", αντί να αξιοποιήσουν τα κοινά τους σημεία φτιάχνοντας έναν κοινό τρίτο πόλο, για τον οποίο όπως φάνηκε και στις τοπικές εκλογές υπάρχει έδαφος, προτιμούν να διατηρούν μαγαζάκια σε μέγεθος τσόντας για να πάρουν ψίχουλα εξουσίας συμμαχώντας είτε με τον ένα είτε με τον άλλο front-runner - κατά προτίμηση κρατώντας ανοιχτές τόσο τη δεξιά όσο και την αριστερή πόρτα.

*Ωστόσο, μια συμμαχία Σύριζα-ΚΚΕ δεν θα ήταν ανήκουστη (δείτε και εδώ), ενώ ΝΔ-Χ.Α. είναι επιστημονική φαντασία. Επίσης, ο "αντιμνημονιακός" ενδιάμεσος Αν.Ελ., αν τυχόν ξαναμπεί στη Βουλή, είναι σαφές σε τίνος στρατόπεδο θα ενταχθεί. Να ένα πλεονέκτημα του Σύριζα, πέραν του προβαδίσματος στις δημοσκοπήσεις.