29 Ιουν 2012

Αν...

Αν...

...δεν κάνανε και τόσον σαματάν...

...θα βλέπαν στο σταυρό τον Βαραββάν...


















Αν...

...διαλέγανε αλλιώς στο παραβάν...

...θα γλίτωναν μπελά τον Σαμαράν...















Αν...


...αντί να κοσκινίζουν τον Σαλμάν...















...ασχοληθούν με διώκτες του Σαλμάν...















...θα πάψουν να κοιτούν την ζεϊμπεκιάν...
















...και θα χορέψουν, επιτέλους, χασαπιάν! (kasabian)


25 Ιουν 2012

Κυλιόμενες έρευνες αντί δημοσκοπήσεων: Rolling on the floor laughing

Από τα ΜΜΕ δεν περιμένουμε και πολλά. Ειδικά κάποιοι, αν κρίνουμε από το αντίστοιχο "τσαφ" του 2009, είναι προφανές ότι προτιμούν να προκαλούν, με αιρετικές αλλά ρηχά τεκμηριωμένες αναγνώσεις της πραγματικότητας. (Θυμίζω: μέχρι να βγουν τα πραγματικά αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του '09, με βάση το exit poll και τα "διαστήματα εμπιστοσύνης" αυτού, ο Σκάι ήταν ο μόνος που υποστήριζε ότι το Πασόκ - τελικός νικητής με σχεδόν 44% - ήταν πολύ πιθανό να μη βγει αυτοδύναμο.)

Τα πράγματα αλλάζουν όμως όταν βγαίνει και "παίρνει επάνω του" το θέμα ο επικεφαλής της συνεργαζόμενης εταιρείας. Ο Γιάννης Μαυρής της Public Issue υποστηρίζει ότι η επίμαχη έρευνα, που προβλήθηκε στις 7μμ της Κυριακής 17/6 και έδειχνε πρώτο το Σύριζα με μισή μονάδα, "ρητά" δεν αποτελούσε exit poll. Πράγματι, στην οθόνη υπήρχαν "ψιλά γράμματα" που έδειχναν ότι το αποτέλεσμα αφορούσε μετρήσεις που είχαν γίνει από Δευτέρα μέχρι και Πέμπτη, δηλ. 3-6 ολόκληρες μέρες νωρίτερα. Πιθανώς και ο Μαυρής και οι του Σκάι να το είπαν και προφορικά αυτό. Το "ρητά" όμως του Μαυρή αφορά μάλλον τηλεθεατές που δεν κάνουν ζάπινγκ ή/και σε τέτοιες στιγμές προσέχουν τα disclaimers (τα ψιλά που λέγαμε). Επειδή έχει κι αλλού πορτοκαλιές, ο νοήμων τηλεθεατής εκείνη την ώρα (συνήθως εν μέσω βαβούρας που συνοδεύει την ομαδική θέαση) κάνει τη γύρα και βλέπει τι δίνουν τα 10 και πλέον κανάλια που πιάνει ο δέκτης του. Και εύλογα υποθέτει ότι αυτό που δείχνουν είναι exit poll, δηλαδή τι δήλωσε ότι ψήφισε το αντιπροσωπευτικό (ελπίζεται) δείγμα που ρωτήθηκε, όχι τι σκεφτόταν να ψηφίσει ένα (εξίσου αντιπροσωπευτικό, αν και θα δείτε παρακάτω και το ζήτημα των αναγωγών) δείγμα πριν από 3-6 μέρες.

Ας δεχτούμε (για λίγο) ότι φταίει ο τηλεθεατής που δεν προσέχει τις υποσημειώσεις και "παρερμηνεύει" αυτό που βλέπει. Ας δούμε λίγο τι είναι αυτό που βλέπει. Ο Μαυρής (όπως και άλλοι) επιλέγει να αναγάγει την πρόθεση ψήφου σε εκτίμηση εκλογικής επιρροής. Τι σημαίνει αυτό; Προβλέπει (βάσει των μελετών του) το πώς θα συμπεριφερθούν οι αναποφάσιστοι. Δεν το κάνουν αυτό όλοι οι δημοσκόποι. Πολλοί αρκούνται στην πρόθεση ψήφου και παρουσιάζουν τα αποτελέσματα ως εξής: "Άλφα κόμμα τόσο, Βήτα κόμμα τόσο, ... και τόσο τοις εκατό αναποφάσιστοι". Οι πιο τολμηροί λένε ότι αν οι αναποφάσιστοι συμπεριφερθούν "προβλέψιμα", τότε τα ποσοστά θα είναι π.χ. 31-25 (και γι' αυτό τα νούμερα βγαίνουν μεγαλύτερα).

Οι ειδικοί φυσικά γνωρίζουν καλύτερα, αλλά νομίζω ότι, επειδή η τωρινή περίοδος είναι ρευστή, τα ιστορικά στοιχεία μάλλον δεν επαρκούν για να γίνουν ασφαλείς αναγωγές. Ο Μαυρής είναι αρκετά καταξιωμένος ώστε να το αντιλαμβάνεται αυτό. Είναι επίσης γνωστή όμως η "αντιμνημονιακή" θέση του. Κι εκεί ίσως βρίσκεται η εξήγηση της εμμονής του, που φυσικά θα το αντιλαμβάνεται πια και ο ίδιος ότι έγινε μπούμερανγκ, δίνοντας πέραν των άλλων και λαβή για την εκ νέου γενική απαξίωση των δημοσκόπων. Απαξίωση άδικη κατ' αρχήν, μια και το βασικό πρόβλημα είναι στο πως χρησιμοποιούνται τα αποτελέσματα κι όχι στην επιστημονική τους εγκυρότητα, που θεωρητικά δεν θα έπεφτε λόγος σε κανέναν να την αμφισβητήσει σε βάθος.

Η επιστήμη όμως, και εδώ, έχει νοθευτεί. Αφενός οι εταιρείες ερευνών συμπράττουν, κατά τα φαινόμενα, με πελάτες τους (ΜΜΕ και όχι μόνο) στη θεμιτή αλλά συχνά τραβηγμένη προσπάθεια προσέλκυσης δημοσιότητας. Αφετέρου - κι ακριβώς γι' αυτό συμφωνώ απόλυτα με τη 15ήμερη προεκλογική απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων - τα γκάλοπ χρησιμοποιούνται για να "φτιάξουν κλίμα". Το 31,5%-25,5% υπέρ Σύριζα που είχε παρουσιάσει ο Μαυρής 15 μέρες πριν τις εκλογές, δεν το είχε δώσει καμία μέτρηση πρόθεσης ψήφου. Δικές του αναγωγές ήταν. Ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν άλλη έρευνα, που προβλήθηκε στις 30/5. Εκείνη έδινε 10 (!) μονάδες προβάδισμα στο Σύριζα. Η μεθοδολογία της ήταν βέβαια ασαφής, αν και η έρευνα ήταν πανεπιστημιακή... Υποτίθεται ότι μετρούσε μετακινήσεις ψηφοφόρων, συλλέγοντας στοιχεία με ποικίλους τρόπους, μεταξύ των οποίων και με διαδικτυακή ψηφοφορία. Προσωπικά "ψήφισα" δύο φορές στη συγκεκριμένη έρευνα, δεν ξέρω αν το έλαβαν αυτό υπόψη τους οι ερευνητές. Έμαθα βέβαια ότι ο υπεύθυνος της έρευνας ήταν γνωστός πανεπιστημιακός συνδικαλιστής, υποστηρικτής του Σύριζα, και ότι μιλούσε δεξιά κι αριστερά για "σαφές και παγιωμένο" προβάδισμα του αριστερού κόμματος. Αυτά περί ...κλιματολογίας.

Μέχρι σήμερα θα υποστήριζα σχεδόν φανατικά τους επιστήμονες δημοσκόπους, όχι βέβαια τους στρατ(ουλ)ευμένους, αλλά τους αποδεδειγμένα σοβαρούς. Το φιάσκο του 2000, που έκανε τους νεοδημοκράτες (που παραγνώρισαν τα διαστήματα εμπιστοσύνης, δηλ. το εύρος αβεβαιότητας των exit poll) να νιώσουν νικητές για λίγες ώρες (και τον μελλοντικό πρόεδρο της Βουλής, Μεϊμαράκη, να επιτεθεί λεκτικά στον υπηρεσιακό υπουργό εσωτερικών), ήταν κι αυτό θέμα ανάγνωσης και ερμηνείας, για την οποία όπως είχα καταλάβει μπορούσαν να κατηγορηθούν άλλοι (ΜΜΕ, πολιτικοί - π.χ. Βενιζέλος που έσπευσε να αναλύσει τα αίτια της ...ήττας του Πασόκ), όχι όμως οι δημοσκόποι. Μετά το άρθρο του Μαυρή στην Καθημερινή της 24/6, δεν πιστεύω πια κανέναν και τίποτα.


22 Ιουν 2012

Το πειρατικό!

Το κακό για το Σαμαρά είναι ότι, λόγω της αποκόλλησης αμφιβληστροειδούς, δεν θα προλάβει να πετάξει στο Gdansk, πρώην Danzig για να δει μαζί με την Αγγέλω την κρίσιμη αναμέτρηση Ελλάδας-Γερμανίας.

Το καλό είναι ότι τέτοια έχουν συμβεί και σε άλλους αρχηγούς κυβερνήσεων, φαίνονται αντιμετωπίσιμα και κατ' αρχήν δεν προοιωνίζονται Harefield (αν και η σχεδόν ταυτόχρονη κατάρρευση του επίδοξου Υπ.Οικ. Ράπανου είναι ολίγον τρομακτική).

Το ενδιαφέρον είναι από αύριο ενδέχεται να μας κυβερνά με eye-patch, σαν αυτά που φορούσαν οι κινηματογραφικοί πειρατές (και ο Pete Burns των Dead Or Alive), εξηγώντας (επιτέλους!) τη μουσική επιλογή ("Πειρατές της Καραϊβικής"!) προεκλογικής του εκδήλωσης στο Ζάππειο.


Πολιτική: Μια υπόθεση που θα μπορούσε να είναι μέχρι και...

...εμβατήριο;

Αφιερωμένο εξαιρετικά (και η πίτσα, κερασμένη), αν και το παράπονό μας από την κυβέρνηση Σαμαρά είναι που δεν προβλέφθηκε Υπουργείο Άνδρου και Σάμου...

20 Ιουν 2012

24 Ιουνίου - Καθαρισμός παραλίας στην Κόρινθο

Παρόλο που δεν συμμετέχω πλέον στην Πρωτοβουλία Πολιτών "Στην Κόρινθο με Ποδήλατο", σας ενημερώνω για την αξιόλογη πρωτοβουλία των φίλων μου, να προσκαλέσουν τον κόσμο στον εθελοντικό καθαρισμό της παραλίας Κανταρέ, στο Αρχαίο Λιμάνι Κορίνθου.

Διαδώστε το. Κι ακόμη, κάντε όλοι ό,τι μπορείτε για καθαρές παραλίες, ξεκινώντας από τα απλά και στοιχειώδη (π.χ. τι κάνουμε με τα δικά μας σκουπίδια ο καθένας, χωρίς να παραλείπουμε να "κράζουμε" τους "κάφρους"). Η Ελλάδα χωρίς ακρογιαλιές-"διαμάντια" θα είναι ένα "τίποτα".


18 Ιουν 2012

That's me in the KO(RN)E(R), ή παιχνίδι κέντρου;

Θα την προσέξατε χθες στα Προπύλαια τη σημαιούλα της κομμουνιστικής συνιστώσας ΚΟΕ του Σύριζα.

Το σφυροδρεπανάκι είναι όπως πάντα στην κάτω δεξιά γωνία, να μην πολυφαίνεται. Μόνο που στις ζωντανές συνδέσεις δεν χωρά επεξεργασία εικόνας.


Την ίδια ώρα, από το πλήθος λέγεται ότι ακούστηκε το σύνθημα "ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ο δρόμος των λαών".

Λίγα μέτρα παρακάτω είναι ο πεζόδρομος της Κοραή, όπου το ΕΑΜ είχε εγκαταστήσει το αρχηγείο του λίγο πριν τα Δεκεμβριανά, στο "επιταγμένο" κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής (βλ. ασπρόμαυρη φωτό από το 1944, αρετουσάριστη νομίζω).

Πέρυσι τέτοιο καιρό, μαζί με τα αιτήματα για κρεμάλες και τις απόπειρες εισβολής στο κοινοβούλιο, δεν έλειψαν (και δεν έπαψαν μέχρι πρόσφατα) οι φωνές που παρομοίαζαν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας με τα προεόρτια της "λαϊκής" (βλ. αριστερής) εξέγερσης.

Η στοιχειώδης άμυνα θα ήταν η διακωμώδηση, που βέβαια απευθύνεται σε ανθρώπους που σκέφτονται  και όχι σε όχλους. Οι ακρότητες γέννησαν κι άλλες ακρότητες, το ζούμε αλλά αμφιβάλλω αν το καταλαβαίνουμε. Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος που πίστευε ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής θα "διόρθωναν" την ψήφο τους στις 17/6 επειδή δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι ανέδειξαν π.χ. τον "Καιάδα" με το παρεφθαρμένο "εγέρθητε"; [Συντρόφισσα, άλλη ψήφο είδα να "διορθώνουν", ρίχνοντας το ΚΚΕ στο 4,5%!]

Τα αποτελέσματα της 17/6 (κι αυτό γράφεται πριν να μάθουμε τι κυβέρνηση θα προκύψει) δεν αποτελούν "θρίαμβο του κέντρου" αλλά τουλάχιστον σηματοδοτούν την επιβίωση των μετριοπαθών δυνάμεων.

Οι δυνάμεις δεν περισσεύουν. Ο ΓΑΠ, όσο ακόμη είχε ηγεμονία, θα μπορούσε να είχε κάνει την αρχή (αμφίπλευρη συμμαχία με Ντόρα και Κουβέλη), πήγε κατευθείαν στο Σαμαρά, αλλά ήδη είχαν ξεκινήσει "οι πλατείες", τη συνέχεια τη θυμούνται όλοι καλύτερα (Παπαδήμος κ.λπ.). Ο ΓΑΠ κατά τα φαινόμενα "έπρεπε" να πληρώσει για το "λεφτά υπάρχουν". Το "πάτημα" των "αγανακτισμένων" ήταν ότι καταμεσής της κυβερνητικής θητείας έγινε στροφή 180 μοιρών. Τα ποσοστά της 17/6 αν μη τι άλλο δείχνουν ότι εν γνώσει του (τώρα πια) "ο λαός":
- Έδωσε την κεφαλή και τις +50 έδρες στη ΝΔ ως "μη χειρότερη", προσθέτοντάς της (στο 19% του Μαΐου) τα 3/4 των φιλελεύθερων ψήφων (περίπου 5%) συν άλλο τόσο όφελος από "αδελφούς" δεξιούς (Καμμένος, Καρατζαφέρης).
- Κράτησε σχεδόν σταθερό (σε σχέση με το Μάιο) το Πασόκ και τη Δημάρ, που από κοινού συγκεντρώνουν μια σοσιαλδημοκρατική "μαγιά" (μίγμα 2 προς 1) λίγο κάτω από το 20%.
- Προίκισε το Σύριζα με συγγενή "αμάζευτα" (Λούκα, Καζάκη κ.ά.) συν άλλες 6 μονάδες από ΚΚΕ και Οικολόγους - χωρίς όμως να "αποτελειώσει" την κεντροαριστερά.

Το άθροισμα των μετριοπαθών δυνάμεων (ενισχυμένο λιγάκι σε σχέση με το Μάιο) είναι ετερόκλητο αλλά φρέσκο και άρα "με νομιμοποίηση". Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η συνεννόησή τους, δεν τρέφω και μεγάλες ελπίδες. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή (πέρα από τη μέριμνα για εξασφάλιση ρευστότητας, μείωση ανεργίας και πολλές άλλες "πυροσβεστικές" ενέργειες, που ασφαλώς έχουν προτεραιότητα) οφείλει να συνθέσει ένα κοινό πρόγραμμα με στόχο, όχι μόνο να "περνά" νομοσχέδια από τη Βουλή ή να εντυπωσιάζει με "αναδιαπραγματεύσεις", αλλά κυρίως να αποτελέσει τη "φωνή" της ελληνικής κυβέρνησης, προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, αντιτάσσοντας επιχειρήματα, ψυχραιμία, τάξη και κυρίως πολιτικό λόγο σε αυτούς (δεξιά κι αριστερά) που επιλέγουν να "διαλέγονται" με αποκλεισμούς, ποτήρια, γιαούρτια, σκαμπίλια, μαχαίρια και άλλα όπλα.

















Οι καλοί χωράνε (και οι χοντροί;)

Μια και "δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο", ξεκινάμε σήμερα κιόλας, με το πρώτο αμάξι που θα βρούμε πρόχειρο - όπως αυτό εδώ το γαλάζιο (ελ)Λάντα, που μας άφησαν λάφυρο οι ρώσοι.


17 Ιουν 2012

Α-δελφικές και άλλες παρατάξεις

Μάλλον θα πέσω έξω και πάλι, αλλά παρόλα αυτά σημειώστε τα προγνωστικά μου:
ΝΔ 31
Σύριζα 28
Πασόκ 7,5
Δημάρ 7
ΧΑ 6,5
ΑνεξΕλ 6
ΚΚΕ 5,5
Εκτός βουλής 8,5

ΥΓ (γραμμένο Κυριακή πρωί): Τα προγνωστικά είναι ακριβώς όμοια με αυτά που έδωσα σε φίλους το μεσημέρι της Παρασκευής. Στο μεταξύ οι πληροφορίες μιλούσαν για 10% αναποφάσιστους ενώ οι αποδόσεις των στοιχημάτων (που το Μάιο δεν ήταν ασφαλής δείκτης) έδειχναν συστηματικά νίκη ΝΔ. Σε 10 ώρες θα έχουμε τα exit polls, στο μεταξύ ...ας ψηφίσουμε.


15 Ιουν 2012

Έκτακτον ανακοινωθέν

(Προς ανάγνωσιν του ανακοινωθέντος, πιέσατε μετά του κομβίου του ποντικού επί του αετού άνωθεν.)

14 Ιουν 2012

The nose knows

OK guys, you win.

Η όποια ελπίδα είχα για κόμματα του 10%-20%, που θα εξέφραζαν με μεγαλύτερη πιστότητα τις τάσεις της κοινωνίας μας και θα αναγκάζονταν να συνεργαστούν, πήγε περίπατο, ίσως και για πάντα... 

Η πολιτική μας έκφραση εξαναγκάζεται να μπει σε δίπολα. Ο εκλογικός νόμος, τον οποίο κανένας δεν φρόντισε να μετατρέψει σε απλή αναλογική, πιέζει (με τη βοήθεια των κατάλληλων συνθηκών) τον ψηφοφόρο να σκεφτεί διλημματικά, δημοψηφισματικά. Ο νικητής, ακόμη και με σκορ 31-30, παίρνει μπόνους 50 έδρες και έχει τον πρώτο λόγο στο σχηματισμό κυβέρνησης (μέχρι και αυτοδυναμία - π.χ. νικητής με 37,5% και μη εκπροσωπούμενοι 8%). Ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας, όποιος κι αν νικήσει, θα έχει πάντα "απέναντί του" τα 2/3 (εικάζω) των πολιτών που δεν θα τον έχουν ψηφίσει.

Στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, όποιος ηγηθεί της κυβέρνησης θα πρέπει είτε να αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες είτε να ποντάρει στην αποδυνάμωση του αντιπάλου του. Ή και τα δύο.

- Ο Σαμαράς δύσκολα θα πετύχει το δεύτερο. Αν νικήσει, θα το χρωστά σε όσους δεν ήθελαν Τσίπρα, Σύριζα, αναβαπτισμένο παλαιο-Πασόκ, Αυριανή, δραχμή κ.λπ., θα είναι δηλαδή μια συντηρητική, αρνητική ψήφος. Η συμμαχία ΝΔ με Πασόκ, ΔΗΜΑΡ, ακόμη και Καμμένο ή ΔΞ-Δράση δεν θα είναι εύκολο να αποτρέψει την αριστερή, "αντιμνημονιακή" αντιπολίτευση "πεζοδρομίου". Δεν θα είναι και αδύνατο, αλλά θα απαιτήσει πολλή ευελιξία, παρασκήνιο και ενεργοποίηση ερεισμάτων που είναι αμφίβολο αν στέκονται (εννοώ κυρίως τον κορμό των διαφόρων ΠΑΣΚΕ). Αν αυτά δεν βγαίνουν, τότε υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα "οικουμενικής" κυβέρνησης, ταιριαστής με συνθήκες κρίσης και αβεβαιότητας (σχεδόν "πολεμικές"). Η βούληση όλων για τέτοιο μοίρασμα εξουσίας είναι αποδεδειγμένα μικρή, τώρα ίσως τους αναγκάσει η πραγματικότητα.

- Ο Τσίπρας θα μπορούσε (και νομίζω, θέλει) να γίνει Πασόκ. Να βαφτίσει "εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης" ή κάπως έτσι το μνημόνιο (μια και όλοι, προκειμένου να έρχεται το ρευστό, θα δεχτούν ότι χρειάζονται αλλαγές, αλλά δεν θέλουμε να λέγονται "μνημόνιο"), να χειριστεί ευέλικτα (όσο ευέλικτα αλλάζει τις τοποθετήσεις του) όλα τα ζητήματα - σε μια ρευστή άλλωστε κατάσταση - και να ποντάρει στη θετική ψήφο και στη φθορά του "παλιού δικομματισμού". Έτσι ελπίζει ότι θα ελέγχει τους συνδικαλιστές, τους αριστερούς των "συνιστωσών" κι όλους όσοι θα συμμετέχουν στην (ανέλπιστα διευρυμένη) παράταξή του, ενώ παράλληλα θα βρει "αντιμνημονιακούς" συμμάχους, αφήνοντας τους αντιπάλους να βράζουν στο ζουμί τους και στα υπαρξιακά των κομμάτων τους (μάχη Σαμαρά με Ντορικούς, επιβίωση Πασόκ στην υπό αναδιάταξη κεντροαριστερά). Με την προσωπική του ακτινοβολία (που εγώ δεν την κατανοώ, αλλά αναμφίβολα υπάρχει, έστω και διά της συγκρίσεως με τους αντιπάλους του) θα επιχειρηθεί να παραβλεφθούν οι ανεύθυνες υποσχέσεις (ο ΓΑΠ του 2009 ωχριά), οι ανεπαρκείς συνεργάτες και οι αντιπαθείς υποστηρικτές (κάποιοι μιλούν για "πειρατεία").

Η πρώτη αναμέτρηση του νέου δικομματισμού έχει όμως τεθεί και με όρους συνολικής πορείας. Όσο κι αν η αναφορά σε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μπορεί να αγνοηθεί ως copy-paste ανδρεοπαπανδρεϊκή μπαρουφολογία (μία από τις πολλές), όσο κι αν ορκίζεται ότι θέλει να μας κρατήσει στο ευρώ, ο Τσίπρας είναι τόσο ευρωπαϊστής, όσο κι ο Σπύρος Βούγιας είναι ΠΑΟΚ. Με τον Ηρακλή είναι βέβαια ο σαλονικιός συγκοινωνιολόγος, για να πάρει όμως ψήφους στις δημοτικές εκλογές δήλωσε ότι είναι "και λιγάκι ΠΑΟΚ" (δηλ. ψιλο-ΠΑΟΚ, όπως λέμε "τον ψιλοπαίρνω" τον υπνάκο).

Δεν ξέρω αν αυτός ο ψιλο-ευρωπαϊσμός θα αρκέσει για να χειριστεί μια αριστερή κυβέρνηση το σύνθετο πλέγμα των διεθνών μας σχέσεων, ειδικά τώρα που η χώρα σε όλα τα επίπεδα χάνει ραγδαία την όποια εμπιστοσύνη ενέπνεε - και χρειάζεται αρκετή δουλειά για να την αποκαταστήσει. Ξέρω ότι αν δεν περισωθεί αυτή η σχέση με την Ευρώπη της Αναγέννησης - διότι προς τα εκεί ήμασταν σταθερά προσανατολισμένοι στη σύγχρονη εποχή και όχι προς τις "αρκούδες", τα "γουρούνια" και τα "σκυλιά" - δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά από οποιοδήποτε "πλάνο Β". Πιστεύω ότι πλάι στις πραγματικά "μαύρες σελίδες" της τωρινής πραγματικότητας (ανεργία, φοροκαταιγίδα, εσωτερική υποτίμηση) υπάρχει μπόλικη κραυγή κοντόφθαλμου συνδικαλισμού (και κουτοπόνηρου λαζοπουλισμού) και αποσιώπηση μερικών βασικών δεδομένων, όπως του ότι η Ελλάδα διαχρονικά ήταν αυτό που λέμε net receiver, χώρα δηλαδή που εισέπραξε πολύ περισσότερα απ' όσα συνεισέφερε. Με "τσαμπουκάδες" και απειλές κατάρρευσης α-λα Σαμψών απομακρύνεται ακόμη περισσότερο η όποια ελπίδα σύγκλισης με τη λοιπή Ευρώπη και συμμετοχής στην προσπάθεια να γίνει καλύτερη. Νομίζω ότι η όποια χρησιμότητα της ατόφιας πολιτικά κεφαλαιοποιημένης "αγανάκτησης", ως "ταρακούνημα" όλων μας, στην Ελλάδα και τη λοιπή Ευρώπη, έχει ημερομηνία λήξης στις 17/6/2012. Συνθέσεις χρειαζόμαστε στη συνέχεια.

Έχοντας αυτή τη συνολική πορεία κατά νου, θα "κλείσω τη μύτη" και θα ψηφίσω την Κυριακή (παρά τη βαθειά μου απογοήτευση και την αρχική μου απροθυμία να ξανασυμμετάσχω σε αυτό το θέατρο), ελπίζοντας ότι έτσι κάνω το λιγότερο κακό σε μια χώρα που δυστυχώς κάνει ό,τι μπορεί για να (μας) αυτοκτονεί.



10 Ιουν 2012

Στα φιλολογικά; Μηδέν! (Cero)

Ο Comandante Cero ("Διοικητής Μηδέν") ήταν το αντίπαλο δέος του Ντανιέλ Ορτέγκα στη Νικαράγουα, τη δεκαετία του '80. Ηγέτης των ανταρτών Κόντρας, υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, μόνο και μόνο για να κάνει ζημιά στο "δικτάτορα με το σινιέ γυαλί" - κι όχι γιατί η αστική Δύση ξαφνικά ταυτίστηκε με έναν παλιό (επί Σομόζα) ομοϊδεάτη των Σαντινίστας, με φάτσα Φιντέλ, που αργότερα τα έσπασε μαζί τους.

Οι καιροί όμως έχουν γυρίσματα. Ο Εντέν Παστόρα (έτσι λέγεται πραγματικά), αφού στις εκλογές του '06 πήρε ποσοστό (0,3%) πιο κάτω κι απ' τα ιστορικά χαμηλά του Βασίλη Λεβέντη, συμβιβάστηκε με τον Ορτέγκα και σήμερα έχει υπουργικό πόστο. Διάβασα μάλιστα ότι είναι συντονιστής του φιλόδοξου σχεδίου για τη διώρυγα του αντι-Παναμά, που (εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη της λίμνης Νικαράγουα[ς]), θα μπορούσε να προσφέρει μια εναλλακτική (και αντιαμερικάνικη) σύνδεση των 2 ωκεανών (Ειρηνικού-Ατλαντικού), παράλληλα με αγωγό για τον ορυκτό πλούτο της Βενεζουέλας του Τσάβες.

Κίνα, Ρωσία αλλά και Ιαπωνία λέγεται ότι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για αυτό το έργο, εφόσον βέβαια "υπάρξουν" τα λεφτά. Διά της προσκολλήσεως, θα πρέπει να περιμένουμε (εκεί κι αλλού) να δραστηριοποιηθούν (στην κατασκευή υποδομών και τη διά θαλάσσης μεταφορά, αντίστοιχα) και ελληνικές τεχνικές και ναυτιλιακές εταιρείες, που θα βρουν στις νέες συμμαχίες του κράτους μας τη διέξοδο που απελπισμένα ζητούν. Γνωρίζουν όλοι, άλλωστε, ότι η ρητορική για το κεφάλαιο - και τη φορολόγηση που του αξίζει - μπορεί να υποχωρήσει, αν υπάρξουν σοβαροί λόγοι.

Ενώ θα φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, προετοιμάζοντας ψυχικά τους εαυτούς μας για την διαφαινόμενη επιστροφή "ηρώων" (και νοοτροπιών...) της δεκαετίας του '80, ας ακούσουμε τη μπαλάντα του ξεσηκωμού, με την οποία νανούριζαν τότε τους κανακάρηδές τους διάφοροι προοδευτικοί γονείς, λέγοντάς τους (απλοποιητικά, μονοσύλλαβα και εν τέλει εσφαλμένα - ψιλά γράμματα όμως) ότι την έγραψε ο Μπρεχτ και όχι κάποιος έλληνας βασισμένος στο πολύ παλιότερο θεατρικό του Λόπε ντε Βέγκα.*

*Gracias, compañero T. M.


















1 Ιουν 2012

"The champion of the world"...

Αυτές τις μέρες μού έχει "κολλήσει" ένα τραγούδι, το Hurricane ("Τυφώνας") του Ντύλαν για την ακρίβεια. Έτυχε να ακούσω δύο φορές μέσα στο ίδιο βράδυ αυτό το οκτάλεπτο έπος, τόσο σε ένα ωραίο παραλιακό μπαρ της Κορινθίας με θέα (και φεγγαρόφωτο), όσο και στο ραδιόφωνο, την ώρα που έφευγα.

Το θεϊκό βιολί της Σκάρλετ Ριβέρα σε κάνει να ξεχνάς ότι το τραγούδι αναφέρεται σε έναν μεγάλο μποξέρ (Κάρτερ) που ενεπλάκη σε δικαστική περιπέτεια (και πολυετή φυλάκιση) για δολοφονίες που έγιναν στο New Jersey (την αμερικάνικη Κορινθία, κατά κάποιο τρόπο, μια και έχει Ατλάντικ Σίτυ - όπως Λουτράκι -, διυλιστήρια, περιβόλια κι είναι κοντά στη μεγαλούπολη).

Εν τέλει, μετά από εφέσεις, ο "Τυφώνας" Κάρτερ απελευθερώθηκε. Κατά καιρούς ειπώθηκε πως οι στίχοι ήταν υπερβολικά "αγιογραφικοί", πως ο πυγμάχος δεν ήταν και κανένα αγγελούδι. Το τραγούδι όμως έμεινε - κι ας ανέβηκαν κι έπεσαν οι κυβερνήσεις και οι Κάρτερ.

Αυτόν τον καιρό στα μυαλά μας παίζουν (και κατά κανόνα έχουν, ομοίως, "κολλήσει") διάφορα τραγούδια. Το βιολί της η κάθε άλικη Σκάρλετ. Ο βασιλιάς των εγχόρδων με πονοκεφάλιασε, το χαμήλωμα της έντασης δεν βοηθά στη σκέψη. Προτιμώ να αλλάξω σταθμό, δηλαδή θεματολογία, για λίγο καιρό. Μέχρι τα μέσα Ιουνίου, για την ακρίβεια.

Δεν έχει νόημα να σχολιάσω άλλο θέσεις, "προγράμματα", δηλώσεις, παρουσίες και όλα όσα θα χρησιμοποιηθούν μέχρι τη μέρα των νέων εκλογών (17/6). Ο καθένας μας έχει την άποψή του, όχι μόνο για τους υποψηφίους, αλλά και για το κατά πόσον η ίδια η αναμέτρηση είναι κρίσιμη ή χρήσιμη. Προτιμώ να θυμάμαι ότι σήμερα ξεκίνησε ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού. Η ζωή είναι (και) αλλού. Η "πολιτική" έκφραση, προς το παρόν, κλείνει με ένα μήνυμα-δάνειο (τι πρωτότυπο...) από την επαγγελματική μου απασχόληση.