OK guys, you win.
Η όποια ελπίδα είχα για κόμματα του 10%-20%, που θα εξέφραζαν με μεγαλύτερη πιστότητα τις τάσεις της κοινωνίας μας και θα αναγκάζονταν να συνεργαστούν, πήγε περίπατο, ίσως και για πάντα...
Η πολιτική μας έκφραση εξαναγκάζεται να μπει σε δίπολα. Ο εκλογικός νόμος, τον οποίο κανένας δεν φρόντισε να μετατρέψει σε απλή αναλογική, πιέζει (με τη βοήθεια των κατάλληλων συνθηκών) τον ψηφοφόρο να σκεφτεί διλημματικά, δημοψηφισματικά. Ο νικητής, ακόμη και με σκορ 31-30, παίρνει μπόνους 50 έδρες και έχει τον πρώτο λόγο στο σχηματισμό κυβέρνησης (μέχρι και αυτοδυναμία - π.χ. νικητής με 37,5% και μη εκπροσωπούμενοι 8%). Ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας, όποιος κι αν νικήσει, θα έχει πάντα "απέναντί του" τα 2/3 (εικάζω) των πολιτών που δεν θα τον έχουν ψηφίσει.
Στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, όποιος ηγηθεί της κυβέρνησης θα πρέπει είτε να αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες είτε να ποντάρει στην αποδυνάμωση του αντιπάλου του. Ή και τα δύο.
- Ο Σαμαράς δύσκολα θα πετύχει το δεύτερο. Αν νικήσει, θα το χρωστά σε όσους δεν ήθελαν Τσίπρα, Σύριζα, αναβαπτισμένο παλαιο-Πασόκ, Αυριανή, δραχμή κ.λπ., θα είναι δηλαδή μια συντηρητική, αρνητική ψήφος. Η συμμαχία ΝΔ με Πασόκ, ΔΗΜΑΡ, ακόμη και Καμμένο ή ΔΞ-Δράση δεν θα είναι εύκολο να αποτρέψει την αριστερή, "αντιμνημονιακή" αντιπολίτευση "πεζοδρομίου". Δεν θα είναι και αδύνατο, αλλά θα απαιτήσει πολλή ευελιξία, παρασκήνιο και ενεργοποίηση ερεισμάτων που είναι αμφίβολο αν στέκονται (εννοώ κυρίως τον κορμό των διαφόρων ΠΑΣΚΕ). Αν αυτά δεν βγαίνουν, τότε υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα "οικουμενικής" κυβέρνησης, ταιριαστής με συνθήκες κρίσης και αβεβαιότητας (σχεδόν "πολεμικές"). Η βούληση όλων για τέτοιο μοίρασμα εξουσίας είναι αποδεδειγμένα μικρή, τώρα ίσως τους αναγκάσει η πραγματικότητα.
- Ο Τσίπρας θα μπορούσε (και νομίζω, θέλει) να γίνει Πασόκ. Να βαφτίσει "εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης" ή κάπως έτσι το μνημόνιο (μια και όλοι, προκειμένου να έρχεται το ρευστό, θα δεχτούν ότι χρειάζονται αλλαγές, αλλά δεν θέλουμε να λέγονται "μνημόνιο"), να χειριστεί ευέλικτα (όσο ευέλικτα αλλάζει τις τοποθετήσεις του) όλα τα ζητήματα - σε μια ρευστή άλλωστε κατάσταση - και να ποντάρει στη θετική ψήφο και στη φθορά του "παλιού δικομματισμού". Έτσι ελπίζει ότι θα ελέγχει τους συνδικαλιστές, τους αριστερούς των "συνιστωσών" κι όλους όσοι θα συμμετέχουν στην (ανέλπιστα διευρυμένη) παράταξή του, ενώ παράλληλα θα βρει "αντιμνημονιακούς" συμμάχους, αφήνοντας τους αντιπάλους να βράζουν στο ζουμί τους και στα υπαρξιακά των κομμάτων τους (μάχη Σαμαρά με Ντορικούς, επιβίωση Πασόκ στην υπό αναδιάταξη κεντροαριστερά). Με την προσωπική του ακτινοβολία (που εγώ δεν την κατανοώ, αλλά αναμφίβολα υπάρχει, έστω και διά της συγκρίσεως με τους αντιπάλους του) θα επιχειρηθεί να παραβλεφθούν οι ανεύθυνες υποσχέσεις (ο ΓΑΠ του 2009 ωχριά), οι ανεπαρκείς συνεργάτες και οι αντιπαθείς υποστηρικτές (κάποιοι μιλούν για "πειρατεία").
Η πρώτη αναμέτρηση του νέου δικομματισμού έχει όμως τεθεί και με όρους συνολικής πορείας. Όσο κι αν η αναφορά σε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μπορεί να αγνοηθεί ως copy-paste ανδρεοπαπανδρεϊκή μπαρουφολογία (μία από τις πολλές), όσο κι αν ορκίζεται ότι θέλει να μας κρατήσει στο ευρώ, ο Τσίπρας είναι τόσο ευρωπαϊστής, όσο κι ο Σπύρος Βούγιας είναι ΠΑΟΚ. Με τον Ηρακλή είναι βέβαια ο σαλονικιός συγκοινωνιολόγος, για να πάρει όμως ψήφους στις δημοτικές εκλογές δήλωσε ότι είναι "και λιγάκι ΠΑΟΚ" (δηλ. ψιλο-ΠΑΟΚ, όπως λέμε "τον ψιλοπαίρνω" τον υπνάκο).
Δεν ξέρω αν αυτός ο ψιλο-ευρωπαϊσμός θα αρκέσει για να χειριστεί μια αριστερή κυβέρνηση το σύνθετο πλέγμα των διεθνών μας σχέσεων, ειδικά τώρα που η χώρα σε όλα τα επίπεδα χάνει ραγδαία την όποια εμπιστοσύνη ενέπνεε - και χρειάζεται αρκετή δουλειά για να την αποκαταστήσει. Ξέρω ότι αν δεν περισωθεί αυτή η σχέση με την Ευρώπη της Αναγέννησης - διότι προς τα εκεί ήμασταν σταθερά προσανατολισμένοι στη σύγχρονη εποχή και όχι προς τις "αρκούδες", τα "γουρούνια" και τα "σκυλιά" - δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά από οποιοδήποτε "πλάνο Β". Πιστεύω ότι πλάι στις πραγματικά "μαύρες σελίδες" της τωρινής πραγματικότητας (ανεργία, φοροκαταιγίδα, εσωτερική υποτίμηση) υπάρχει μπόλικη κραυγή κοντόφθαλμου συνδικαλισμού (και κουτοπόνηρου λαζοπουλισμού) και αποσιώπηση μερικών βασικών δεδομένων, όπως του ότι η Ελλάδα διαχρονικά ήταν αυτό που λέμε net receiver, χώρα δηλαδή που εισέπραξε πολύ περισσότερα απ' όσα συνεισέφερε. Με "τσαμπουκάδες" και απειλές κατάρρευσης α-λα Σαμψών απομακρύνεται ακόμη περισσότερο η όποια ελπίδα σύγκλισης με τη λοιπή Ευρώπη και συμμετοχής στην προσπάθεια να γίνει καλύτερη. Νομίζω ότι η όποια χρησιμότητα της ατόφιας πολιτικά κεφαλαιοποιημένης "αγανάκτησης", ως "ταρακούνημα" όλων μας, στην Ελλάδα και τη λοιπή Ευρώπη, έχει ημερομηνία λήξης στις 17/6/2012. Συνθέσεις χρειαζόμαστε στη συνέχεια.
Έχοντας αυτή τη συνολική πορεία κατά νου, θα "κλείσω τη μύτη" και θα ψηφίσω την Κυριακή (παρά τη βαθειά μου απογοήτευση και την αρχική μου απροθυμία να ξανασυμμετάσχω σε αυτό το θέατρο), ελπίζοντας ότι έτσι κάνω το λιγότερο κακό σε μια χώρα που δυστυχώς κάνει ό,τι μπορεί για να (μας) αυτοκτονεί.
Η όποια ελπίδα είχα για κόμματα του 10%-20%, που θα εξέφραζαν με μεγαλύτερη πιστότητα τις τάσεις της κοινωνίας μας και θα αναγκάζονταν να συνεργαστούν, πήγε περίπατο, ίσως και για πάντα...
Η πολιτική μας έκφραση εξαναγκάζεται να μπει σε δίπολα. Ο εκλογικός νόμος, τον οποίο κανένας δεν φρόντισε να μετατρέψει σε απλή αναλογική, πιέζει (με τη βοήθεια των κατάλληλων συνθηκών) τον ψηφοφόρο να σκεφτεί διλημματικά, δημοψηφισματικά. Ο νικητής, ακόμη και με σκορ 31-30, παίρνει μπόνους 50 έδρες και έχει τον πρώτο λόγο στο σχηματισμό κυβέρνησης (μέχρι και αυτοδυναμία - π.χ. νικητής με 37,5% και μη εκπροσωπούμενοι 8%). Ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας, όποιος κι αν νικήσει, θα έχει πάντα "απέναντί του" τα 2/3 (εικάζω) των πολιτών που δεν θα τον έχουν ψηφίσει.
Στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, όποιος ηγηθεί της κυβέρνησης θα πρέπει είτε να αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες είτε να ποντάρει στην αποδυνάμωση του αντιπάλου του. Ή και τα δύο.
- Ο Σαμαράς δύσκολα θα πετύχει το δεύτερο. Αν νικήσει, θα το χρωστά σε όσους δεν ήθελαν Τσίπρα, Σύριζα, αναβαπτισμένο παλαιο-Πασόκ, Αυριανή, δραχμή κ.λπ., θα είναι δηλαδή μια συντηρητική, αρνητική ψήφος. Η συμμαχία ΝΔ με Πασόκ, ΔΗΜΑΡ, ακόμη και Καμμένο ή ΔΞ-Δράση δεν θα είναι εύκολο να αποτρέψει την αριστερή, "αντιμνημονιακή" αντιπολίτευση "πεζοδρομίου". Δεν θα είναι και αδύνατο, αλλά θα απαιτήσει πολλή ευελιξία, παρασκήνιο και ενεργοποίηση ερεισμάτων που είναι αμφίβολο αν στέκονται (εννοώ κυρίως τον κορμό των διαφόρων ΠΑΣΚΕ). Αν αυτά δεν βγαίνουν, τότε υπάρχει θεωρητικά η δυνατότητα "οικουμενικής" κυβέρνησης, ταιριαστής με συνθήκες κρίσης και αβεβαιότητας (σχεδόν "πολεμικές"). Η βούληση όλων για τέτοιο μοίρασμα εξουσίας είναι αποδεδειγμένα μικρή, τώρα ίσως τους αναγκάσει η πραγματικότητα.
- Ο Τσίπρας θα μπορούσε (και νομίζω, θέλει) να γίνει Πασόκ. Να βαφτίσει "εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης" ή κάπως έτσι το μνημόνιο (μια και όλοι, προκειμένου να έρχεται το ρευστό, θα δεχτούν ότι χρειάζονται αλλαγές, αλλά δεν θέλουμε να λέγονται "μνημόνιο"), να χειριστεί ευέλικτα (όσο ευέλικτα αλλάζει τις τοποθετήσεις του) όλα τα ζητήματα - σε μια ρευστή άλλωστε κατάσταση - και να ποντάρει στη θετική ψήφο και στη φθορά του "παλιού δικομματισμού". Έτσι ελπίζει ότι θα ελέγχει τους συνδικαλιστές, τους αριστερούς των "συνιστωσών" κι όλους όσοι θα συμμετέχουν στην (ανέλπιστα διευρυμένη) παράταξή του, ενώ παράλληλα θα βρει "αντιμνημονιακούς" συμμάχους, αφήνοντας τους αντιπάλους να βράζουν στο ζουμί τους και στα υπαρξιακά των κομμάτων τους (μάχη Σαμαρά με Ντορικούς, επιβίωση Πασόκ στην υπό αναδιάταξη κεντροαριστερά). Με την προσωπική του ακτινοβολία (που εγώ δεν την κατανοώ, αλλά αναμφίβολα υπάρχει, έστω και διά της συγκρίσεως με τους αντιπάλους του) θα επιχειρηθεί να παραβλεφθούν οι ανεύθυνες υποσχέσεις (ο ΓΑΠ του 2009 ωχριά), οι ανεπαρκείς συνεργάτες και οι αντιπαθείς υποστηρικτές (κάποιοι μιλούν για "πειρατεία").
Η πρώτη αναμέτρηση του νέου δικομματισμού έχει όμως τεθεί και με όρους συνολικής πορείας. Όσο κι αν η αναφορά σε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μπορεί να αγνοηθεί ως copy-paste ανδρεοπαπανδρεϊκή μπαρουφολογία (μία από τις πολλές), όσο κι αν ορκίζεται ότι θέλει να μας κρατήσει στο ευρώ, ο Τσίπρας είναι τόσο ευρωπαϊστής, όσο κι ο Σπύρος Βούγιας είναι ΠΑΟΚ. Με τον Ηρακλή είναι βέβαια ο σαλονικιός συγκοινωνιολόγος, για να πάρει όμως ψήφους στις δημοτικές εκλογές δήλωσε ότι είναι "και λιγάκι ΠΑΟΚ" (δηλ. ψιλο-ΠΑΟΚ, όπως λέμε "τον ψιλοπαίρνω" τον υπνάκο).
Δεν ξέρω αν αυτός ο ψιλο-ευρωπαϊσμός θα αρκέσει για να χειριστεί μια αριστερή κυβέρνηση το σύνθετο πλέγμα των διεθνών μας σχέσεων, ειδικά τώρα που η χώρα σε όλα τα επίπεδα χάνει ραγδαία την όποια εμπιστοσύνη ενέπνεε - και χρειάζεται αρκετή δουλειά για να την αποκαταστήσει. Ξέρω ότι αν δεν περισωθεί αυτή η σχέση με την Ευρώπη της Αναγέννησης - διότι προς τα εκεί ήμασταν σταθερά προσανατολισμένοι στη σύγχρονη εποχή και όχι προς τις "αρκούδες", τα "γουρούνια" και τα "σκυλιά" - δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά από οποιοδήποτε "πλάνο Β". Πιστεύω ότι πλάι στις πραγματικά "μαύρες σελίδες" της τωρινής πραγματικότητας (ανεργία, φοροκαταιγίδα, εσωτερική υποτίμηση) υπάρχει μπόλικη κραυγή κοντόφθαλμου συνδικαλισμού (και κουτοπόνηρου λαζοπουλισμού) και αποσιώπηση μερικών βασικών δεδομένων, όπως του ότι η Ελλάδα διαχρονικά ήταν αυτό που λέμε net receiver, χώρα δηλαδή που εισέπραξε πολύ περισσότερα απ' όσα συνεισέφερε. Με "τσαμπουκάδες" και απειλές κατάρρευσης α-λα Σαμψών απομακρύνεται ακόμη περισσότερο η όποια ελπίδα σύγκλισης με τη λοιπή Ευρώπη και συμμετοχής στην προσπάθεια να γίνει καλύτερη. Νομίζω ότι η όποια χρησιμότητα της ατόφιας πολιτικά κεφαλαιοποιημένης "αγανάκτησης", ως "ταρακούνημα" όλων μας, στην Ελλάδα και τη λοιπή Ευρώπη, έχει ημερομηνία λήξης στις 17/6/2012. Συνθέσεις χρειαζόμαστε στη συνέχεια.
Έχοντας αυτή τη συνολική πορεία κατά νου, θα "κλείσω τη μύτη" και θα ψηφίσω την Κυριακή (παρά τη βαθειά μου απογοήτευση και την αρχική μου απροθυμία να ξανασυμμετάσχω σε αυτό το θέατρο), ελπίζοντας ότι έτσι κάνω το λιγότερο κακό σε μια χώρα που δυστυχώς κάνει ό,τι μπορεί για να (μας) αυτοκτονεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου