Ο Comandante Cero ("Διοικητής Μηδέν") ήταν το αντίπαλο δέος του Ντανιέλ Ορτέγκα στη Νικαράγουα, τη δεκαετία του '80. Ηγέτης των ανταρτών Κόντρας, υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, μόνο και μόνο για να κάνει ζημιά στο "δικτάτορα με το σινιέ γυαλί" - κι όχι γιατί η αστική Δύση ξαφνικά ταυτίστηκε με έναν παλιό (επί Σομόζα) ομοϊδεάτη των Σαντινίστας, με φάτσα Φιντέλ, που αργότερα τα έσπασε μαζί τους.
Οι καιροί όμως έχουν γυρίσματα. Ο Εντέν Παστόρα (έτσι λέγεται πραγματικά), αφού στις εκλογές του '06 πήρε ποσοστό (0,3%) πιο κάτω κι απ' τα ιστορικά χαμηλά του Βασίλη Λεβέντη, συμβιβάστηκε με τον Ορτέγκα και σήμερα έχει υπουργικό πόστο. Διάβασα μάλιστα ότι είναι συντονιστής του φιλόδοξου σχεδίου για τη διώρυγα του αντι-Παναμά, που (εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη της λίμνης Νικαράγουα[ς]), θα μπορούσε να προσφέρει μια εναλλακτική (και αντιαμερικάνικη) σύνδεση των 2 ωκεανών (Ειρηνικού-Ατλαντικού), παράλληλα με αγωγό για τον ορυκτό πλούτο της Βενεζουέλας του Τσάβες.
Κίνα, Ρωσία αλλά και Ιαπωνία λέγεται ότι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για αυτό το έργο, εφόσον βέβαια "υπάρξουν" τα λεφτά. Διά της προσκολλήσεως, θα πρέπει να περιμένουμε (εκεί κι αλλού) να δραστηριοποιηθούν (στην κατασκευή υποδομών και τη διά θαλάσσης μεταφορά, αντίστοιχα) και ελληνικές τεχνικές και ναυτιλιακές εταιρείες, που θα βρουν στις νέες συμμαχίες του κράτους μας τη διέξοδο που απελπισμένα ζητούν. Γνωρίζουν όλοι, άλλωστε, ότι η ρητορική για το κεφάλαιο - και τη φορολόγηση που του αξίζει - μπορεί να υποχωρήσει, αν υπάρξουν σοβαροί λόγοι.
Ενώ θα φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, προετοιμάζοντας ψυχικά τους εαυτούς μας για την διαφαινόμενη επιστροφή "ηρώων" (και νοοτροπιών...) της δεκαετίας του '80, ας ακούσουμε τη μπαλάντα του ξεσηκωμού, με την οποία νανούριζαν τότε τους κανακάρηδές τους διάφοροι προοδευτικοί γονείς, λέγοντάς τους (απλοποιητικά, μονοσύλλαβα και εν τέλει εσφαλμένα - ψιλά γράμματα όμως) ότι την έγραψε ο Μπρεχτ και όχι κάποιος έλληνας βασισμένος στο πολύ παλιότερο θεατρικό του Λόπε ντε Βέγκα.*
*Gracias, compañero T. M.
Οι καιροί όμως έχουν γυρίσματα. Ο Εντέν Παστόρα (έτσι λέγεται πραγματικά), αφού στις εκλογές του '06 πήρε ποσοστό (0,3%) πιο κάτω κι απ' τα ιστορικά χαμηλά του Βασίλη Λεβέντη, συμβιβάστηκε με τον Ορτέγκα και σήμερα έχει υπουργικό πόστο. Διάβασα μάλιστα ότι είναι συντονιστής του φιλόδοξου σχεδίου για τη διώρυγα του αντι-Παναμά, που (εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη της λίμνης Νικαράγουα[ς]), θα μπορούσε να προσφέρει μια εναλλακτική (και αντιαμερικάνικη) σύνδεση των 2 ωκεανών (Ειρηνικού-Ατλαντικού), παράλληλα με αγωγό για τον ορυκτό πλούτο της Βενεζουέλας του Τσάβες.
Κίνα, Ρωσία αλλά και Ιαπωνία λέγεται ότι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για αυτό το έργο, εφόσον βέβαια "υπάρξουν" τα λεφτά. Διά της προσκολλήσεως, θα πρέπει να περιμένουμε (εκεί κι αλλού) να δραστηριοποιηθούν (στην κατασκευή υποδομών και τη διά θαλάσσης μεταφορά, αντίστοιχα) και ελληνικές τεχνικές και ναυτιλιακές εταιρείες, που θα βρουν στις νέες συμμαχίες του κράτους μας τη διέξοδο που απελπισμένα ζητούν. Γνωρίζουν όλοι, άλλωστε, ότι η ρητορική για το κεφάλαιο - και τη φορολόγηση που του αξίζει - μπορεί να υποχωρήσει, αν υπάρξουν σοβαροί λόγοι.
Ενώ θα φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, προετοιμάζοντας ψυχικά τους εαυτούς μας για την διαφαινόμενη επιστροφή "ηρώων" (και νοοτροπιών...) της δεκαετίας του '80, ας ακούσουμε τη μπαλάντα του ξεσηκωμού, με την οποία νανούριζαν τότε τους κανακάρηδές τους διάφοροι προοδευτικοί γονείς, λέγοντάς τους (απλοποιητικά, μονοσύλλαβα και εν τέλει εσφαλμένα - ψιλά γράμματα όμως) ότι την έγραψε ο Μπρεχτ και όχι κάποιος έλληνας βασισμένος στο πολύ παλιότερο θεατρικό του Λόπε ντε Βέγκα.*
*Gracias, compañero T. M.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου