31 Μαΐ 2011

Take five

Όχι, δεν είναι χειρονομία απαξίωσης των θεσμών. Την πέμπτη δόση ζητάνε οι αγανακτισμένοι.


27 Μαΐ 2011

Έρχεται!

Απορώ πώς δεν το αντιλήφθηκε κανείς έως τώρα...

Το πράγμα δεν μιλάει απλώς μόνο του... ΦΩΝΑΖΕΙ!

- Πλήθος κόσμου στο Σύνταγμα, όταν σε κοντινό γραφείο είναι σε εξέλιξη συμβούλιο υπό τον Πρόεδρο

- Κρίσιμες συνθήκες, η Ελλάδα βάλλεται


- Ο παράκλητος μας είχε λείψει, ξεχάσαμε το παρελθόν του, τώρα μπορεί να αναβαπτιστεί

Και, το σημαντικότερο...

- Αποφασιστική παρέμβαση του Ζισκάρ Ντ' Εσταίν

Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές!








ΥΓ - Η αναφορά στον Κληρίδη προφανώς έγινε εκ παραδρομής. Δεν γνωρίζουν όλοι οι συντάκτες ότι το νέο ελληνικό κόμμα Δημοκρατική Συμμαχία, που έχει συνέδριο, συντομογραφείται ΔΗ.ΣΥ. - και έτσι, όταν άκουσαν ότι επανεκλέγεται πρόεδρος ο ιδρυτής, το μυαλό τους πήγε στο κυπριακό κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού και τον Γλαύκο...

Όλο ίδια και τα ίδια, όταν σμίγουν τ' αρχηγίδια;

Τα παλιότερα Συντάγματα της χώρας είχαν διάφορα by-pass, θεωρητικά για την άρση αδιεξόδων, στην πράξη για να παραμένει στον ανώτατο άρχοντα η δυνατότητα παράκαμψης της εκλεγμένης εκτελεστικής εξουσίας. Το Συμβούλιο Στέμματος, που μεταξύ 1975-'86 διατηρήθηκε ως Συμβούλιο της Δημοκρατίας, ήταν ένα απ' αυτά. Η συνταγματική αναθεώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου το κατήργησε μαζί με τις άλλες λεγόμενες υπερεξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Κάρολος Παπούλιας (και οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του) έχει ένα συμβολικό μόνο ρόλο και ουσιαστικά όλες του οι πράξεις τελούν υπό την κηδεμονία της κυβέρνησης. Συνεπώς, το παλάτι δεν μπορεί να φωνάξει πρώην πρωθυπουργούς ή άλλους σοφούς σε σύσκεψη για τη σωτηρία της πατρίδας. Αυτό μπορεί να είναι και υγιές - πολλοί (από άγνοια μάλλον) κατά καιρούς αναμένουν από τον (εκάστοτε) Πρόεδρο να κάνει κάτι, αλλά ίσως είναι καλύτερα να μη γυρίσουμε στις εποχές τέτοιων παρεμβάσεων.

Επειδή όμως δεν μπορούμε χωρίς συμβούλια και γενικώς μήτινγκ, στην πράξη προέκυψε η διαδικασία που λέγεται συμβούλιο αρχηγών. Εγώ μόνο εκείνο του 1992 θυμάμαι, που πετάξαν έξω το Σαμαρά, αλλά νομίζω ότι έχουν γίνει και άλλα. Την Παρασκευή 27/5/'11 θα γίνει ένα ακόμη. Τι μπορούμε αλήθεια να περιμένουμε από τη μάζωξη στο Προεδρικό; Τι μπορούν να μας πουν οι επικεφαλής των πέντε κομμάτων, δηλαδή οι βασικοί εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος που οφείλουμε (κατά τη γνώμη μου), στην επόμενη ευκαιρία, να οδηγήσουμε σε απόσυρση; Σε μερικές ώρες από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα υπάρχουν οι απαντήσεις.

25 Μαΐ 2011

Μα την αγανάκτηση (που έλεγε κι ο Λεμπέσης)

Το έργο το ξαναείδαμε το 2007. Συγκέντρωση ακομμάτιστη και τελικά απολιτίκ, μετά τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου. "Πακέτο" με την Ελλάδα που δεχόταν επίθεση, όπως μας διαβεβαίωναν τα κανάλια με τις ελληνικές σημαιούλες, και με τον Ρουσόπουλο που εμφανιζόταν στην τηλεόραση επί μιάμιση ώρα κάθε απόγευμα, στην πιο καλοστημένη προπαγανδιστική καμπάνια των τελευταίων χρόνων. Φορέστε κάτι μαύρο (καλά που δεν ήταν μωβ, α-λα Πρινς, Purple Rain) και ελάτε να διαδηλώσουμε την αγανάκτησή μας. Έτσι γενικώς, για τις φωτιές που διαχρονικά μπαίνουν από τους κακούς εμπρηστές. Οι φωτιές όμως εκείνου του καλοκαιριού (και όχι "γενικώς" το φαινόμενο των πυρκαγιών) στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, σε κλίμακα δηλαδή πρωτόγνωρη, χώρια η ζημιά γύρω από την Ολυμπία. Θα περίμενε κανείς η οργή μας να στραφεί κυρίως σε εκείνους που διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς τις συγκεκριμένες καταστροφές. Και φυσικά, σε επόμενο στάδιο, να προσπαθήσουμε να γίνουμε σοφότεροι ώστε να μην επαναληφθεί τέτοιο κακό - τα είδαμε τα πορίσματα, με τις γιαγιάδες και τις κατσαρόλες τους που φταίγαν για τα πάντα. Με απόλυτο σεβασμό στον καλοπροαίρετο που διαδήλωσε τότε με τα μαύρα, σήμερα (25/5/'11) με τα άσπρα, αναρωτιέμαι αν όλοι είναι αγανακτισμένοι με το ίδιο  πράγμα και γιατί τους έπιασε τώρα η αγανάκτηση και όχι τότε που έβλεπαν (δεν έβλεπαν;) γύρω τους διάφορα στραβά και κυρίως το σκότωμα (με διάφορους τρόπους) της δημιουργικότητας (και της χώρας). Σταματάω εδώ την κριτική πάντως, διότι αντιλαμβάνομαι ότι ένα κομμάτι από τη γενιά μας που (ουσιαστικά) δεν έζησε το Πολυτεχνείο και τη μεταπολίτευση θέλει να έχει κι αυτό να λέει ότι έτρεξε σε διαδηλώσεις. Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία - και, τώρα που η εκφωνήτρια του 1973 εμφανίζεται επιτροπικότερη της Επιτροπής (δείχνει περίεργο, αλλά νομίζω ότι είναι απλώς γενιτσαρικό), θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.

Ένα "ναι και όχι", παρακαλώ

Αν όντως η Ελλάδα "δεν έχει λεφτά" για εκλογές (σημείωση: το Σύνταγμα δεν νομίζω ότι συναρτά τη διεξαγωγή με τη δυνατότητα χρηματοδότησης, την οποία τη θεωρεί μάλλον δεδομένη), τότε δεν έχει ούτε για δημοψήφισμα. Κατά καιρούς στη χώρα μας γκρινιάζουμε που δεν είμαστε Ελβετία. Θα ήταν πάντως καλό σε μια τέτοια περίπτωση να διατυπωθεί ερώτημα που να έχει νόημα - και όχι τύπου "πλούσιος και υγιής, ή φτωχός και άρρωστος;" που υπονοούν ορισμένοι. Ιστορικά, τα δημοψηφίσματα της σύγχρονης Ελλάδας είχαν σχεδόν αποκλειστικά πολιτειακό χαρακτήρα (plebiscite), με τελευταίο αυτό του 1974 για την αβασίλευτη δημοκρατία. Τα πολιτικά δημοψηφίσματα (referendum) σπανίζουν. Δεν είναι σωστό να γίνονται για ψύλλου πήδημα. Στην πρόσφατη ιστορία μας υπήρξαν επιλογές "πορείας" που θα μπορούσαν να είχαν τεθεί στη βάσανο της λαϊκής επιβεβαίωσης. Φοβάμαι όμως ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους τα σημερινά χάλια μας πρέπει να αποδοθούν στη σωρευτική επίδραση πολλών "μικρών" παρασπονδιών, λαθών και παραχωρήσεων. Όσο για το τι θα γίνει στο κοντινό μέλλον, δεν ξέρω τι άσσους έχουν οι μάγοι της πολιτικής στο μανίκι τους, ας θυμούνται πάντως ότι το δημοψήφισμα είναι ένα όπλο που θέλει προσοχή - όπως οι παραιτήσεις, που αν τις υποβάλεις έχεις πάντοτε το ρίσκο ότι κάποια στιγμή θα γίνουν αποδεκτές.




24 Μαΐ 2011

"Πού είσαι λαέ της Λάρισας... Να δεις τι γίνεται στο Βόλο!"

Να 'ναι καλά ο κ. ΑΝΥΠΕΚΑ: με την αναφορά του στις προβλέψεις του Ρυθμιστικού για το Δίπολο Βόλου-Λάρισας μας κάνει να ξεφύγουμε από τη θλιβερή πραγματικότητα των νέων μέτρων και μας πάει περίπου 30 χρόνια πίσω, στην εποχή που η φωτισμένη Δεξιά με τον Σ. Μάνο και τη συνεργασία ιταλοσπουδαγμένων ευρωκομμουνιστών και άλλων (μεταξύ των οποίων υπήρχαν μερικοί πραγματικά αξιόλογοι επιστήμονες) στο τότε Υπουργείο ΧΟΠ οραματίζονταν πράγματα πρωτόγνωρα για τη χώρα μας. Τα δίπολα συμπεριελάμβαναν και άλλα ζεύγη κοντινών πόλεων όπως:
- Κοζάνη και Πτολεμαΐδα
- Πάτρα και Αίγιο
- και κάποια που δεν τα θυμάμαι

Αυτά τα μαγ(νητ)ικά δίπολα (που προσπάθησε να επαναφέρει το χωροταξικό Σουφλιά, συμπληρώνοντάς τα με άλλα καθώς και με τρίπολα) υποτίθεται ότι θα γίνονταν δοξιαδικού τύπου μεγαλοπόλεις, με γραμμική ανάπτυξη και υποτιθέμενη αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων που απορρέουν από γειτνίαση κρίσιμων αστικών μαζών. Το εντυπωσιακό για μένα ήταν οι προβλέψεις για την αλματώδη πληθυσμιακή (και όχι μόνο) ανάπτυξη αυτών των διπόλων, που σύμφωνα με την τότε ανάλυση θα συγκέντρωναν εκατοντάδες χιλιάδες μόνιμων κατοίκων το καθένα τους.

Όσο επαληθεύτηκαν οι αισιόδοξες εκτιμήσεις, άλλο τόσο αναμένεται να γίνουν πραγματικότητα και τα σημερινά όνειρα - με τις ασκήσεις επί χάρτου δεν πας πολύ μακριά. Για το Βόλο και τη Λάρισα η μόνη (και όχι ουσιαστική) διπολική προοπτική είχε να κάνει με την ανάληψη των Μεσογειακών Αγώνων 2013, που κατέρρευσε με το γνωστό τρόπο. Από πολιτικούς παλαιάς κοπής δεν θα περίμενε κανείς να αποφεύγουν τις κενολογίες, αλλά τουλάχιστον ελπίζω να μην ξανακουστεί πολλές φορές ακόμη η παρωχημένη τους φρασεολογία.










Σούζα τ' αλογάκ';

17 Μαΐ 2011

Χαμογελάτε, είναι μετα-δοτό

Αυτές τις μέρες, ανάμεσα στα πολλά, γίνεται συζήτηση για συναίνεση, κυβερνήσεις συνεργασίας και πολλά άλλα ωραία πράγματα. Αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, είχα γράψει κάποιες σκέψεις (βλ. εδώ, στο σημείο 4). Αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα:

Αργά ή γρήγορα, οι σχετικές (δηλ. οι μη απόλυτες, οι κάτω του 50%+1) πλειοψηφίες - όπως αυτές που κυβερνούν την Ελλάδα από το 1977 και μετά, με το σύντομο ιντερλούδιο της "ιδιαίτερης", από κάθε άποψη, περιόδου '89-'90 - έρχονται αντιμέτωπες με την αντικειμενική πραγματικότητα: το ότι βασίζονται σε πολιτικές δυνάμεις που δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία του λαού. Νομίζω ότι, ειδικά τώρα που μας τελείωσαν (και ευτυχώς) οι πολιτικοί-"μύθοι", η λεγόμενη "φθορά" μιας κυβέρνησης είναι πολύ πιο εύκολο να επέλθει όταν είναι μειοψηφία στο λαό. 

Δεν είμαι σίγουρος ότι το αργά ή γρήγορα ήρθε ήδη ή ότι πλησιάζει καν. Πάντως, αν ζοριστεί κι άλλο το Πασόκ, πιστεύω ότι το μόνο ρεαλιστικό ενδεχόμενο (πέρα από το βλέποντας και [μη] κάνοντας, που αποτελεί τον χρυσό κανόνα) είναι, να επιδιώξει ανοικτά μια συνεργασία με συνοδοιπόρους, κατά προτίμηση έχοντες κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά), μοιράζοντας μερικά κομματάκια από την πίτα της εξουσίας. Για να καταλήξει εκεί, βέβαια, θα πρέπει να έχει διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα, ενδείξεις του οποίου είναι:
- οι διαρροές για δήθεν πρόθεση υιοθέτησης μέτρων από το Ζάππειο ΙΙ (δηλ. τις προτάσεις Σαμαρά) από πλευράς κυβέρνησης,
- οι αναφορές των ΜΜΕ σε υποτιθέμενες πιέσεις της τρόικας (προς ποιους άραγε;) για συναίνεση,
- η μαρκεζινολογία.

Με τη συμμαχία εκ των (κοινοβουλευτικών) ενόντων, θα επιβραδυνθεί η κυβερνητική φθορά και η επιβίωση της κυβέρνησης θα εξαρτάται λιγότερο από διάφορους Απιθανόπουλους που, α-λα Συμπιλίδη, κατά καιρούς απειλούν με την Α ή Β αφορμή (λιγότερο ή περισσότερο σημαντική) να συμβάλουν στην αποδυνάμωση ή και πτώση της.

Τώρα, για το αν η κυβέρνηση συνεργασίας θα "σώσει τη χώρα", ειλικρινώς αδυνατώ να αποφανθώ. Ας κρατήσουμε πάντως την αισιοδοξία μας και το γλυκό (βλ. φωτό) χαμόγελό μας.


14 Μαΐ 2011

Φτεράαα

Το πρώτο μου ζεϊμπέκικο το χόρεψα σε ένα αποκριάτικο πάρτυ, στο σπίτι ενός δασκάλου του Suibukan. Στο σαλόνι είχε χαλί, με αποτέλεσμα να πάρω μια μεγαλοπρεπή τούμπα. Έκανα αρκετούς να γελάσουν, κάτι που μάλλον δε συνηθίζεται στον συγκεκριμένο χορό, όπως τουλάχιστον τον έχουμε μάθει στις ελληνικές πόλεις τα τελευταία 90 σχεδόν χρόνια. Το σόλο (και παλιά αμιγώς ανδρικό) ζεϊμπέκικο είναι μια ατομική παράσταση - και αρκετά εξατομικευμένη, μια και δεν έχει αυστηρά βήματα και αρκεί μόνο να κρατάς το ρυθμό. Μια φίλη, με περισσότερα λαϊκά ακούσματα από μένα, μου είχε πει ότι οι γυροβολιές "με τα χέρια ανοικτά" συμβολίζουν το πέταγμα του πουλιού, αν και η βραδύτητα (9/4 είναι συχνά ο ρυθμός, όχι 9/8) παραπέμπει σε συγκεκριμένα πτηνά, π.χ. τον αετό που πεθαίνει στον αέρα, όπως τραγουδούσε (τον καιρό της τούμπας) ο εκκεντρικός Sfaq.

Σχεδόν μια επταετία μετά, πρέπει να είχα βελτιωθεί αρκετά, αν κρίνω από τον έπαινο του τότε διευθυντή μου, μετά από ζεϊμπέκικο (την Όμορφη Πειραιώτισσα;) σε εταιρικό προ-Χριστουγεννιάτικο τραπέζωμα. Ήμασταν σε μια ταβέρνα κοντά στα όρια Θεσσαλονίκης και Καλαμαριάς, σε ένα δρόμο κεντρικό που οι δυο του κατευθύνσεις χωρίζονταν με αυτούς τους κοντούς πλαστικούς οριοδείκτες, που στην πιάτσα λέγονται φτερά. Όχι αετού, αλλά καρχαρία. Δέχτηκα ευγενικά τα καλά λόγια του (μεγαλωμένου στην Τούμπα) κ. Χρήστου, αλλά μέσα μου ήξερα ότι παρέμενα "ξένος", άντε πολιτογραφημένος στην καλύτερη περίπτωση, μια και τα αγαπημένα μου ακούσματα ήταν κυρίως στην ποπ-ροκ. Θαύμαζα ανθρώπους από την ευρύτερη οικογένειά μου (και το φιλικό περιβάλλον) που ήξεραν να χορεύουν, όχι μόνο ζεϊμπεκιές αλλά και πιο έντεχνα είδη όπως το χασάπικο.

Αργότερα διαπίστωσα ότι η αγαπημένη μου περιοχή, του ανατολικού Αιγαίου, είναι η πιθανότερη κοιτίδα του zeybek, όνομα που περιγράφει έναν ιδιαίτερο λαό, από τον οποίο βγήκαν κάμποσοι μουσουλμάνοι κλεφταρματολοί (μερικοί έμειναν στην ιστορία ως ήρωες του ελληνοτουρκικού πολέμου 1919-'22). Οι ρεμπέτες του '30, οι λαϊκοί του '50, οι εμπορικοί του '70 και τα "βαρελάδικα" του '90 δημιούργησαν και διατήρησαν στη ζωή ένα συγκεκριμένο είδος ζεϊμπέκικου, που πέρα από τον ρυθμό (και κάποιες μελωδίες που "ταξίδεψαν", π.χ. το Έμαθα πως είσαι μάγκας) δεν είναι απόλυτα όμοιο με το ανατολίτικο (το οποίο δεν είναι απαραιτήτως σόλο ούτε ανδρικό). Αν κρίνουμε πάντως από τη φωτογραφία που ακολουθεί, ένα κοινό στοιχείο (πέρα από το "9" του αριθμητή στο μουσικό μέτρο) στις 2 πλευρές του Αιγαίου είναι η προτίμηση που δείχνουν, στο χορό αυτό, αρκετοί πολιτικοί ηγέτες.


6 Μαΐ 2011

Έχουμε ποδήλατα, έχουμε και θάλασσα!

Πριν από τριάμισι χρόνια, ευχήθηκα το παράδειγμα εφαρμογής ποδηλατοδρόμων της Καρδίτσας να βρει μιμητές στην Κόρινθο και αλλού. Δεν είμαστε ακόμα εκεί, αλλά κάτι γίνεται, τόσο στη βάση - με την πρωτοβουλία των ποδηλατών - όσο και σε επίπεδο δημοτικής αρχής, που έβαλε μπρος τον μελετημένο και εγκεκριμένο ποδηλατόδρομο (καλό θα είναι βέβαια να μην παραμείνει αιώνια ημιτελής, για να μην καταστρατηγηθεί και απαξιωθεί πριν καν τον χαρούμε) και ήδη δανείζει ποδήλατα στο κέντρο της πόλης τα εργάσιμα πρωινά (μακάρι σύντομα και σε πιο εκτεταμένο ωράριο).

Την Κυριακή 8 Μαΐου, οι φίλοι του ποδηλάτου στην Κόρινθο (11:30, πλατεία "Περιβολάκια") και αλλού μπορούν να απολαύσουν μια ακόμη ποδηλατοπορεία. Be there!


5 Μαΐ 2011

Στο δρόμο για την Tripoli

Αχ Μουαμμάρ, αχ Μουαμμάρ,

Είσαι ο πιο μεγάλος σταρ,

Γι' αυτό σε βάζουμε μπροστάρ',

Αχ Μουαμμάρ, αχ Μουαμμάρ!


4 Μαΐ 2011

Τσίου τσίου, πλέη πλέη, τα συντρόφια έβριντεη

Το άρθρο του Ριζοσπάστη στις 4/5/'11 για το tweeter θα μπορούσε να είναι απλά αστείο. (Ενέπνευσε και μερικά ωραία σχόλια, όπως αυτό που έλαβα μέσω φίλου: "Γκιουλέκα; Τι κάνεις εδώ; Πού πας; ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΟΥ. *τουιτ*").

Όσοι ζουν σ' αυτή τη χώρα ξέρουν ότι από πλευράς ΚΚΕ συνηθίζεται τέτοιου είδους κριτική, ειδικά (αλλά όχι αποκλειστικά) σε εξελίξεις ή τάσεις που θεωρούνται επικίνδυνες για το κόμμα. Απορώ, αν είχαν "υποδεχτεί" με παρόμοιο τρόπο οι παλιότεροι "σύντροφοι" τα αυτοκίνητα, τις οικιακές συσκευές, τους υπολογιστές, τα μπλου τζήν και τα τρανζιστοράκια (που έπαιζαν "τ' αμερικάνικα").

Αν θυμάμαι καλά, κάποιο επίσημο κομματικό έντυπο (μάλλον "νεολαιίστικο") παλιότερα ενημέρωσε τους αναγνώστες του για τις σχέσεις των δύο φύλων, τις οποίες χαρακτήριζε ως "το πρόβλημα με τα κορίτσια"! (Μπορεί πάλι να μη θυμάμαι καλά και η φράση να είχε εμφανιστεί σε φυλλάδα θρησκολήπτων. Μοιάζουν σε πολλά με τους ορθόδοξους κομμουνιστές αυτοί.) Εμένα αυτό μου θύμισε το άρθρο για τα τουίτ. Περαστικά.


Μη βαρούτε όλοι μαζί, όλοι θα βαρούσετε

Στ' άρματα, στ' άρματα, Ομέρ τσαούση,

Οι μπούρτζοι θύμωσαν και μας βαρούσι,

Στ' άρματα, στ' άρματα, άχου τσιρίζουν,

Με τις καλάσνικοφ μας φοβερίζουν!



2 Μαΐ 2011

Μέρα Μαγιού σε χάνω

Δεν έχει όρια ο αντιαμερικανισμός των ελλήνων!

Την ώρα που οι αμερικανοί κατακλύζουν, νυχτιάτικα, τους δρόμους στο άκουσμα της είδησης ότι ο Οσάμα σκοτώθηκε, και ενώ όλη η υφήλιος αισθάνεται ότι αποδίδεται δικαιοσύνη για τα θύματα της 11/9/2001, κάποιοι στην Ελλάδα αντιδρούν με το δικό τους, διαφορετικό τρόπο στην πρωτομαγιάτικη (ώρα Αμερικής) είδηση.

















Σε ποια από τις τρεις συγκεντρώσεις είχε πάει ο σ'χωρεμένος;