Μα την αγανάκτηση (που έλεγε κι ο Λεμπέσης)

Το έργο το ξαναείδαμε το 2007. Συγκέντρωση ακομμάτιστη και τελικά απολιτίκ, μετά τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου. "Πακέτο" με την Ελλάδα που δεχόταν επίθεση, όπως μας διαβεβαίωναν τα κανάλια με τις ελληνικές σημαιούλες, και με τον Ρουσόπουλο που εμφανιζόταν στην τηλεόραση επί μιάμιση ώρα κάθε απόγευμα, στην πιο καλοστημένη προπαγανδιστική καμπάνια των τελευταίων χρόνων. Φορέστε κάτι μαύρο (καλά που δεν ήταν μωβ, α-λα Πρινς, Purple Rain) και ελάτε να διαδηλώσουμε την αγανάκτησή μας. Έτσι γενικώς, για τις φωτιές που διαχρονικά μπαίνουν από τους κακούς εμπρηστές. Οι φωτιές όμως εκείνου του καλοκαιριού (και όχι "γενικώς" το φαινόμενο των πυρκαγιών) στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, σε κλίμακα δηλαδή πρωτόγνωρη, χώρια η ζημιά γύρω από την Ολυμπία. Θα περίμενε κανείς η οργή μας να στραφεί κυρίως σε εκείνους που διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς τις συγκεκριμένες καταστροφές. Και φυσικά, σε επόμενο στάδιο, να προσπαθήσουμε να γίνουμε σοφότεροι ώστε να μην επαναληφθεί τέτοιο κακό - τα είδαμε τα πορίσματα, με τις γιαγιάδες και τις κατσαρόλες τους που φταίγαν για τα πάντα. Με απόλυτο σεβασμό στον καλοπροαίρετο που διαδήλωσε τότε με τα μαύρα, σήμερα (25/5/'11) με τα άσπρα, αναρωτιέμαι αν όλοι είναι αγανακτισμένοι με το ίδιο  πράγμα και γιατί τους έπιασε τώρα η αγανάκτηση και όχι τότε που έβλεπαν (δεν έβλεπαν;) γύρω τους διάφορα στραβά και κυρίως το σκότωμα (με διάφορους τρόπους) της δημιουργικότητας (και της χώρας). Σταματάω εδώ την κριτική πάντως, διότι αντιλαμβάνομαι ότι ένα κομμάτι από τη γενιά μας που (ουσιαστικά) δεν έζησε το Πολυτεχνείο και τη μεταπολίτευση θέλει να έχει κι αυτό να λέει ότι έτρεξε σε διαδηλώσεις. Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία - και, τώρα που η εκφωνήτρια του 1973 εμφανίζεται επιτροπικότερη της Επιτροπής (δείχνει περίεργο, αλλά νομίζω ότι είναι απλώς γενιτσαρικό), θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.