Αυτές τις μέρες, ανάμεσα στα πολλά, γίνεται συζήτηση για συναίνεση, κυβερνήσεις συνεργασίας και πολλά άλλα ωραία πράγματα. Αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, είχα γράψει κάποιες σκέψεις (βλ. εδώ, στο σημείο 4). Αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα:
Αργά ή γρήγορα, οι σχετικές (δηλ. οι μη απόλυτες, οι κάτω του 50%+1) πλειοψηφίες - όπως αυτές που κυβερνούν την Ελλάδα από το 1977 και μετά, με το σύντομο ιντερλούδιο της "ιδιαίτερης", από κάθε άποψη, περιόδου '89-'90 - έρχονται αντιμέτωπες με την αντικειμενική πραγματικότητα: το ότι βασίζονται σε πολιτικές δυνάμεις που δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία του λαού. Νομίζω ότι, ειδικά τώρα που μας τελείωσαν (και ευτυχώς) οι πολιτικοί-"μύθοι", η λεγόμενη "φθορά" μιας κυβέρνησης είναι πολύ πιο εύκολο να επέλθει όταν είναι μειοψηφία στο λαό.
Δεν είμαι σίγουρος ότι το αργά ή γρήγορα ήρθε ήδη ή ότι πλησιάζει καν. Πάντως, αν ζοριστεί κι άλλο το Πασόκ, πιστεύω ότι το μόνο ρεαλιστικό ενδεχόμενο (πέρα από το βλέποντας και [μη] κάνοντας, που αποτελεί τον χρυσό κανόνα) είναι, να επιδιώξει ανοικτά μια συνεργασία με συνοδοιπόρους, κατά προτίμηση έχοντες κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά), μοιράζοντας μερικά κομματάκια από την πίτα της εξουσίας. Για να καταλήξει εκεί, βέβαια, θα πρέπει να έχει διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα, ενδείξεις του οποίου είναι:
- οι διαρροές για δήθεν πρόθεση υιοθέτησης μέτρων από το Ζάππειο ΙΙ (δηλ. τις προτάσεις Σαμαρά) από πλευράς κυβέρνησης,
- οι αναφορές των ΜΜΕ σε υποτιθέμενες πιέσεις της τρόικας (προς ποιους άραγε;) για συναίνεση,
- η μαρκεζινολογία.
Με τη συμμαχία εκ των (κοινοβουλευτικών) ενόντων, θα επιβραδυνθεί η κυβερνητική φθορά και η επιβίωση της κυβέρνησης θα εξαρτάται λιγότερο από διάφορους Απιθανόπουλους που, α-λα Συμπιλίδη, κατά καιρούς απειλούν με την Α ή Β αφορμή (λιγότερο ή περισσότερο σημαντική) να συμβάλουν στην αποδυνάμωση ή και πτώση της.
Τώρα, για το αν η κυβέρνηση συνεργασίας θα "σώσει τη χώρα", ειλικρινώς αδυνατώ να αποφανθώ. Ας κρατήσουμε πάντως την αισιοδοξία μας και το γλυκό (βλ. φωτό) χαμόγελό μας.
Αργά ή γρήγορα, οι σχετικές (δηλ. οι μη απόλυτες, οι κάτω του 50%+1) πλειοψηφίες - όπως αυτές που κυβερνούν την Ελλάδα από το 1977 και μετά, με το σύντομο ιντερλούδιο της "ιδιαίτερης", από κάθε άποψη, περιόδου '89-'90 - έρχονται αντιμέτωπες με την αντικειμενική πραγματικότητα: το ότι βασίζονται σε πολιτικές δυνάμεις που δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία του λαού. Νομίζω ότι, ειδικά τώρα που μας τελείωσαν (και ευτυχώς) οι πολιτικοί-"μύθοι", η λεγόμενη "φθορά" μιας κυβέρνησης είναι πολύ πιο εύκολο να επέλθει όταν είναι μειοψηφία στο λαό.
Δεν είμαι σίγουρος ότι το αργά ή γρήγορα ήρθε ήδη ή ότι πλησιάζει καν. Πάντως, αν ζοριστεί κι άλλο το Πασόκ, πιστεύω ότι το μόνο ρεαλιστικό ενδεχόμενο (πέρα από το βλέποντας και [μη] κάνοντας, που αποτελεί τον χρυσό κανόνα) είναι, να επιδιώξει ανοικτά μια συνεργασία με συνοδοιπόρους, κατά προτίμηση έχοντες κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά), μοιράζοντας μερικά κομματάκια από την πίτα της εξουσίας. Για να καταλήξει εκεί, βέβαια, θα πρέπει να έχει διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα, ενδείξεις του οποίου είναι:
- οι διαρροές για δήθεν πρόθεση υιοθέτησης μέτρων από το Ζάππειο ΙΙ (δηλ. τις προτάσεις Σαμαρά) από πλευράς κυβέρνησης,
- οι αναφορές των ΜΜΕ σε υποτιθέμενες πιέσεις της τρόικας (προς ποιους άραγε;) για συναίνεση,
- η μαρκεζινολογία.
Με τη συμμαχία εκ των (κοινοβουλευτικών) ενόντων, θα επιβραδυνθεί η κυβερνητική φθορά και η επιβίωση της κυβέρνησης θα εξαρτάται λιγότερο από διάφορους Απιθανόπουλους που, α-λα Συμπιλίδη, κατά καιρούς απειλούν με την Α ή Β αφορμή (λιγότερο ή περισσότερο σημαντική) να συμβάλουν στην αποδυνάμωση ή και πτώση της.
Τώρα, για το αν η κυβέρνηση συνεργασίας θα "σώσει τη χώρα", ειλικρινώς αδυνατώ να αποφανθώ. Ας κρατήσουμε πάντως την αισιοδοξία μας και το γλυκό (βλ. φωτό) χαμόγελό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου