Όλο ίδια και τα ίδια, όταν σμίγουν τ' αρχηγίδια;

Τα παλιότερα Συντάγματα της χώρας είχαν διάφορα by-pass, θεωρητικά για την άρση αδιεξόδων, στην πράξη για να παραμένει στον ανώτατο άρχοντα η δυνατότητα παράκαμψης της εκλεγμένης εκτελεστικής εξουσίας. Το Συμβούλιο Στέμματος, που μεταξύ 1975-'86 διατηρήθηκε ως Συμβούλιο της Δημοκρατίας, ήταν ένα απ' αυτά. Η συνταγματική αναθεώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου το κατήργησε μαζί με τις άλλες λεγόμενες υπερεξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Κάρολος Παπούλιας (και οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του) έχει ένα συμβολικό μόνο ρόλο και ουσιαστικά όλες του οι πράξεις τελούν υπό την κηδεμονία της κυβέρνησης. Συνεπώς, το παλάτι δεν μπορεί να φωνάξει πρώην πρωθυπουργούς ή άλλους σοφούς σε σύσκεψη για τη σωτηρία της πατρίδας. Αυτό μπορεί να είναι και υγιές - πολλοί (από άγνοια μάλλον) κατά καιρούς αναμένουν από τον (εκάστοτε) Πρόεδρο να κάνει κάτι, αλλά ίσως είναι καλύτερα να μη γυρίσουμε στις εποχές τέτοιων παρεμβάσεων.

Επειδή όμως δεν μπορούμε χωρίς συμβούλια και γενικώς μήτινγκ, στην πράξη προέκυψε η διαδικασία που λέγεται συμβούλιο αρχηγών. Εγώ μόνο εκείνο του 1992 θυμάμαι, που πετάξαν έξω το Σαμαρά, αλλά νομίζω ότι έχουν γίνει και άλλα. Την Παρασκευή 27/5/'11 θα γίνει ένα ακόμη. Τι μπορούμε αλήθεια να περιμένουμε από τη μάζωξη στο Προεδρικό; Τι μπορούν να μας πουν οι επικεφαλής των πέντε κομμάτων, δηλαδή οι βασικοί εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος που οφείλουμε (κατά τη γνώμη μου), στην επόμενη ευκαιρία, να οδηγήσουμε σε απόσυρση; Σε μερικές ώρες από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα υπάρχουν οι απαντήσεις.