31 Μαρ 2010

Κάθετος, μέση γραμμή, μισγάγγεια

Όταν βλέπετε ονόματα νησιών με δύο λέξεις που χωρίζονται με κάθετο (π.χ. Ίμια/Kardak) τότε πρόκειται για αμφισβητούμενη γη μεταξύ δύο κρατών (που το καθένα τους φυσικά θεωρεί ότι το καθεστώς κυριαρχίας είναι ξεκάθαρο). Δυστυχώς για τα νεύρα και τις καρδιές των περισσότερων ανθρώπων (και προς όφελος των διεθνολόγων που τα αναλύουν) υπάρχουν πολλά τέτοια προβλήματα - όχι απαραίτητα με φορτίσεις και συνέπειες (τρεις δικοί μας σκοτώθηκαν το '96) σαν αυτές των δωδεκανησιακών βραχονησίδων.

Τα προβλήματα συχνά παραμένουν άλυτα, μια και για λόγους εθνικού γοήτρου κάθε εμπλεκόμενη χώρα περιμένει μια υποθετική μελλοντική στιγμή "στρατιωτικής αδυναμίας" της αντίπαλης - στιγμή που μπορεί να έρθει μερικές γενιές αργότερα ή και ποτέ.

Ορισμένες χώρες, που το πήραν απόφαση ότι η μοίρα τους είναι κοινή, κατέληξαν σε πρακτικές λύσεις συγκυριαρχίας ή εναλλάξ διοίκησης (όπως στο νησί των Φασιανών, στις εκβολές του ποταμού που χωρίζει τη γαλλική και ισπανική χώρα των Βάσκων μεταξύ Irun & Hendaye, το οποίο αλλάζει "χέρια" κάθε εξάμηνο). Τέτοιες βελούδινες λύσεις είναι απλές όταν η κυριαρχία δεν έχει σοβαρό οικονομικό αντικείμενο και δεν αποτελεί μέρος ευρύτερης, άλυτης διαμάχης. Στο Αιγαίο των πετρελαίων και των στόλων όπως το ξέρουμε μετά το '73 (ή μάλλον μετά το '12), ούτε συζήτηση.

Ενίοτε όμως η λύση δίνεται από τη φύση. Το νησί Ταλπάτι / Πουρμπάσα, μεταξύ Μπαγκλαντές και Ινδίας, εμφανίστηκε "από το πουθενά" το 1970 μετά από την καταιγίδα Bhola. Για χρόνια η διαμάχη για την κυριαρχία περιστρεφόταν γύρω από την εφαρμογή της αρχής της μισγάγγειας, που μπορεί να θυμίζει Ζουράρι αλλά στην πραγματικότητα αφορά τον καθορισμό μεθορίου σε ποταμούς ή νοητές προεκτάσεις αυτών. Οι διεθνολόγοι (που λέγαμε) χρησιμοποιούν τόσο αυτή την αρχή όσο και εκείνη της μέσης γραμμής (που μπορεί να δώσει διαφορετικά αποτελέσματα). Ποια νοητή γραμμή χωρίζει την Ινδία από το Μπαγκλαντές στη θάλασσα; Προς τα πού να προεκτείνεις νοητά τον βραχίονα του κοινού δέλτα Γάγγη-Βραχμαπούτρα που χωρίζει τις δύο χώρες; Τελικά, με την άνοδο της στάθμης των υδάτων, το νησί έγινε ύφαλος και χάθηκε από το χάρτη. Το πρόβλημα δεν λύθηκε αλλά σίγουρα αποφορτίστηκε - άλλο να κονταροχτυπιέσαι για τον βυθό και τα νερά ενός λασπερού δέλτα και άλλο για (έστω και good-for-nothing) "γη".














No weapons, no flags, no soldiers, no island if possible!

Πρόεδρον, έχομεν!

Όπως θα έλεγαν και οι κύπριοι του βορρά.

30 Μαρ 2010

Et ego de Arcadia!

Να γίνει "ανοικτή πόλη" η Περιφέρειά μας - αυτή την ευχή άκουσα σήμερα από πολιτικό.

Citta aperta, όπως η "ανοχύρωτη" Ρώμη της ταινίας (που δεν έχω δει) του Ροσελίνι;

Ανοχύρωτη όπως η Αθήνα, στον τίτλο βιβλίου παλιότερου υπουργού;

Δεν πρέπει να το εννοούσε έτσι.

Να γίνει πόλη μια περιφέρεια; Είναι δυνατόν;

Κοιτώντας τυχαία το blogger-προφίλ μου, κατάλαβα επιτέλους το συμβολισμό.

Να πάψουν οι μεσαίες αποστάσεις, σε συνδυασμό με δύσκολη τοπογραφία, να χωρίζουν τους ανθρώπους. Να απλωθεί αυτό που οι πολλοί θεωρούν γειτονιά τους, όπως απλώθηκε κι η δική μου ("από την Ολυμπία στην Έφεσο"). Να πάψουμε να χωριζόμαστε από διώρυγες και δερβενάκια. Να γίνουμε επιτέλους - όπως οραματίστηκε ο πολεοδόμος Δοξιάδης - μια Megalopolis, συνώνυμη μ' αυτή που ήρθε κοντύτερά μας σήμερα.

Σημείωση: Το 2020 θα είμαι 52 ετών...

26 Μαρ 2010

Τσουγκρίζουμε;

Στη συζήτηση για την οικονομική στήριξη της Ελλάδας, πολύς λόγος έγινε για τα όπλα που υποτίθεται πως έβαλαν στο τραπέζι ο Yorgos, η Αγγέλω, ο κοντός, οι αμερ'κανοί και όποιος άλλος είχε χέρια.

Έχουν ήδη παρέλθει πολλά ορόσημα: η κατάθεση του προϋπολογισμού, οι 100 μέρες, η 15η Μαρτίου - με τελευταίο, το ευρωπαϊκό ραντεβού του Ευαγγελισμού.

Δυστυχώς οι απορίες του απλού κόσμου δεν έχουν λυθεί. Παραμένει η αγωνία για το πόσο επικίνδυνα είναι τελικά αυτά τα περίφημα όπλα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, μέχρι το Πάσχα θα ξεκαθαρίσουν επιτέλους τα πράγματα.

Γίνεσαι, επίσης

Παιδιά, άλλος Kanaris ήταν ο εθνικός μας ήρωας...

23 Μαρ 2010

Sheep shaggers

Δεν υπάρχουν μόνο στην Ουαλία.

Πατράμ;

Το ότι διανύουμε χρονιά δημοτικών εκλογών πρέπει να μας κάνει επιφυλακτικούς όποτε ακούμε αναφορές σε νέα έργα πόλεων, όπως π.χ. το τράμ της Πάτρας.

Ακόμη θυμάμαι πριν από 16 χρόνια (εκλογική χρονιά και πάλι) τον Στέλιο Λογοθέτη και την Greenpeace (!) από κοινού να εξαγγέλλουν το τραμ του Πειραιά, με δύο τεμνόμενους άξονες που θα εξυπηρετούσαν αρκετά καλά την πόλη.

Το δίκτυο που παρουσιάζεται στην ανάρτηση των "Υποδομών" προκαλεί την άμεση απορία, γιατί να μη χρησιμοποιηθεί η (προς κατάργηση) μετρική γραμμή του ΟΣΕ, η οποία σε μεγάλο μέρος της διέρχεται τόσο από κεντρικότατες περιοχές (π.χ. πλατεία Τριών Συμμάχων) όσο και από γειτονιές με αρκετά μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού (π.χ. Αγιά).

Ορθή η πρόνοια σύνδεσης με πόλους όπως Πανεπιστήμιο-ΤΕΙ-στάδιο-νοσοκομεία και με τον άξονα της οδού Καλαβρύτων, αλλά η χρήση της οδού Σμύρνης (αντί π.χ. ενός ιδεατού ζεύγους μονοδρόμων Γούναρη-Γερμανού, που είναι σε κατεξοχήν θέση υψηλής ζήτησης) ίσως να μην είναι η βέλτιστη από πλευράς συγκοινωνιακής εξυπηρέτησης.

Οι μελετητές είναι έμπειροι και σίγουρα θα έχουν τεκμηριωμένες απαντήσεις για τα παραπάνω.

21 Μαρ 2010

Η Νίνα θα στουκάρει στο παγόβουνο;

Μέχρι σχετικά πρόσφατα - ίσως λίγο πριν την διεθνή κρίση που ξέσπασε το 2008 και ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί (και εμείς τη βιώνουμε καθυστερημένα) - είχα την αίσθηση πως κυριαρχούσε η άποψη ότι οι ιδεολογίες "τελείωσαν" και ότι δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές λύσεις.

Με αφορμή ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δισέλιδο της χθεσινής Monde βρίσκω την ευκαιρία να σημειώσω ότι βιώνουμε μια εποχή στην οποία η προσφυγή στην ιδεολογία είναι αναπόφευκτη.

Ο φίλος Mike πριν 2,5 χρόνια είχε παραπέμψει σε ιστότοπο για το "πολιτικό στίγμα", στον οποίο ενδιαφέρον παρουσίαζε η προσθήκη ενός δεύτερου άξονα, "κάθετου" στην παραδοσιακή διάκριση δεξιάς και αριστεράς. Η παραμελημένη διάσταση έχει ως άκρα τους αυταρχικούς και τους ελευθεριακούς.

Για τους περισσότερους έλληνες, τα αποτελέσματα του τεστ θα βγουν στο κάτω αριστερό τεταρτημόριο, κάτι που δείχνει ότι οι συμπατριώτες μας υιοθετούν στάσεις (όχι απαραίτητα και συμπεριφορές) αριστερές και ελευθεριακές. Αυτό έχει τις ιστορικές του εξηγήσεις και συνδέεται με τη δυσκολία ευδοκίμησης διαφορετικών προσεγγίσεων. Η ΝΔ, για παράδειγμα, απέκτησε ερείσματα μόνο όταν μιμήθηκε τον κρατικιστικό λόγο του Πασόκ - και η απομάκρυνσή της από την εξουσία οφείλεται σε μια πληθώρα παραγόντων αλλά σίγουρα όχι στη δήθεν "νεοφιλελεύθερη" πολιτική που κάποιοι θεωρούν ότι ακολούθησε. Στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια το μοντέλο του κράτους που (πρέπει να) τα φροντίζει όλα είναι κυρίαρχο, περίπου από την εποχή που σταματήσαμε να αποταμιεύουμε, να παράγουμε και να δουλεύουμε. Η διαφήμιση με την "αποδοτικιά" κατσίκα Νίνα δείχνει (και) τη δυσκολία διείσδυσης αρχών συνετής διαχείρισης στην πέραν της Κινέτας και Μαλακάσας Ελλάδα.

Για να γυρίσουμε στο "πολιτικό στίγμα": Ένας άλλος φίλος, που επίσης έκανε το τεστ (και με χαρά διαπίστωσε κι αυτός πόσο προοδευτικός είναι), παρατήρησε εύστοχα ότι στην Ελλάδα (και αλλού, θα συμπλήρωνα εγώ - σε πολλές άλλες χώρες της "Ευρώπης των Εθνών") θα έπρεπε να προστεθεί και μια τρίτη διάσταση: αυτή μεταξύ εθνικισμού και διεθνισμού. Η συζήτηση που εξελίσσεται αυτόν τον καιρό στην Ευρώπη - με αφορμή τη δική μας κρίση - μπαίνει αναπόφευκτα και σε αυτόν τον προβληματισμό (ευρωπαϊκή ομοσπονδία ή διατήρηση της σημερινής συμμαχίας κρατών-μελών;).

Η φεντεραλιστική άποψη μου φαίνεται πιο ξεκάθαρη. Όποιος λέει το Α πρέπει να πει και το Β, λέει μια γερμανική παροιμία. Το άλφα είναι το Ευρώ. Το βήτα είναι μια κοινή οικονομική διακυβέρνηση, που - αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τις δημοκρατικές μας αρχές - θα πρέπει να προκύπτει από μια πανευρωπαϊκή πολιτική εκπροσώπηση, όχι από διευθυντήρια και από βαλτούς τύπου van Rompuy, ακριβώς για να έχει τη νομιμοποίηση να εφαρμόζει πολιτικές. Για να σταματήσει και η υποκρισία του τύπου "μας πιέζουν για τα μέτρα".

Αυτό που μου φαίνεται αμφίβολο είναι το να ποντάρουμε επί μακρόν στο ότι θα εκβιάζουμε ενισχύσεις και ανάσες ποντάροντας στην ασυνεννοησία των άλλων κρατών και στα εσωτερικά τους προβλήματα. Η ελπίδα είναι ότι η συζήτηση που ξεκίνησε θα προχωρήσει σε θετικές και δημιουργικές κατευθύνσεις. Ο Τιτανικός μάλλον είναι η Ευρώπη - δεν φταίμε εμείς για το αν αρμενίζει στραβά, αλλά είμαστε επιβάτες του (από τους παλιότερους μάλιστα) και η πορεία του μας ενδιαφέρει.

17 Μαρ 2010

Empty rooms

Σε μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση ο Σ. Χαϊκάλης προτείνει να φύγουμε "εμείς οι νάρκισσοι bloggers" από την κουλτούρα της αυτάρεσκης καταγγελίας και να προχωρήσουμε σε κοινές δράσεις-προτάσεις, μεταξύ άλλων και στο θέμα της "αναβάθμισης των υπηρεσιών του ελληνικού τουρισμού". Ειδικά αυτό το τελευταίο με άγγιξε, αφενός λόγω της σχέσης μου με νησιά - που ζουν και από τον τουρισμό (κι ας τον σνομπάρουν...) - και αφετέρου επειδή ο τουρισμός είναι από τις λίγες δραστηριότητες που φέρνουν χρήμα στη χώρα μας ("εθνική υπόθεση").


Η μικρή μου πολυτέλεια κάθε καλοκαίρι είναι ένα οικογενειακό ταξίδι διακοπών. Φέτος μπορεί να μην το κάνω, μια και πρέπει να μαζέψω λεφτά για τους αυξημένους φορολογικούς συντελεστές και την έκτακτη (μόνιμη πια;) εισφορά. Τα τελευταία χρόνια, όποτε ταξίδεψα στην Ελλάδα, στο τέλος αναπόφευκτα σκεφτόμουν τι θα ήταν αυτό που θα μείωνε την απογοήτευσή μου από την εμπειρία. Συντριπτικά υπερτερούσε η εξής σκέψη: "Να σταματήσουν να μας γδέρνουν!" Έτσι απλά. Ένας φίλος το είχε πει, σε ανύποπτο χρόνο (και όχι μόνο για τον τουρισμό), πολύ πριν αρχίσουν οι παπαγάλοι να μιλούν για "40% πτώση του βιοτικού επιπέδου": "Να εκλογικευτούν οι απαιτήσεις", εννοώντας το τι χρεώνουμε (και το πόσο ανταγωνιστικό είναι).

Πολλοί ιδιοκτήτες εκτάσεων σε νησιά και άλλα μέρη με τουριστικές δυνατότητες ονειρεύονται "να χτίσουν και να έχουν να νοικιάζουν", χωρίς να σκέφτονται απαραίτητα ότι το θέμα δεν είναι μόνο να αποσβέσουμε γρήγορα μια επένδυση αλλά να δημιουργήσουμε μια ελκυστική μονάδα - που θα λειτουργεί καλά και θα χρεώνει λογικά, και έτσι θα είναι μέρος μιας ελκυστικής Ελλάδας. Η καλή λειτουργία, κατά τη δική μου γνώμη, δεν κάνει εκπτώσεις στα θέματα ασφάλειας και είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη ανθρώπων που νοιάζονται και είναι στη διάθεση του πελάτη όταν τους χρειαστεί. Αυτό αν μη τι άλλο προσθέτει στο κόστος, συνεπώς θα πρέπει από τη μια να εξασφαλιστεί (νομοθετικά και με ελέγχους) η τήρησή του, από την άλλη ο επενδυτής να βρει έξυπνους τρόπους να εκλογικεύει τα έξοδά του και την τελική τιμή που πληρώνει ο πελάτης. Μπορεί να χρειαστεί να βάλει κάμποση προσωπική εργασία, να αξιοποιήσει δυνατότητες εξοικονόμησης ενέργειας και δαπανών εν γένει - you know, τα πράγματα που κάνανε παλιά οι νοικοκυραίοι. Αν όμως ξεκινήσει να χτίζει ελπίζοντας ότι θα κάααθεται και θα το "παίζει" μπίζνεσμαν του σαββατοκύριακου και του τριμήνου - με τρελά περιθώρια κέρδους - τότε θα συνεχιστεί το μαύρο χάλι που πλέον κατάντησε συνώνυμο του τουρισμού στην Ελλάδα.

"Μας γδέρνουν" και σε πολλά άλλα, χιλιοειπωμένα (άλλωστε και η προηγούμενη παράγραφος νομίζω ότι λέει πράγματα που ξέρουμε όλοι, δεν ανακαλύπτω τον τροχό). Αν αυτό το φαινόμενο περιοριστεί, η Ελλάδα των εκατοντάδων νησιών, των απέραντων ακτογραμμών, του προβλέψιμου κλίματος, της πολιτιστικής κληρονομιάς χιλιετιών κ.λπ. έχει μόνο να κερδίσει.

13 Μαρ 2010

Υπάρχει και (αλλού) φιλότιμο


Οι ΗΠΑ έχουν 300 εκατομμύρια πληθυσμό που συντέθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του από διαρκή μετανάστευση ή άλλες μορφές μετοίκησης (συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς σκλάβων), από κάθε γωνιά της γης. Οι αμερικανοί πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του εκάστοτε προέδρου, είθισται να κολακεύουν διάφορες εθνοτικές ή θρησκευτικές ομάδες, μια και η ψήφος κανενός (και η υποστήριξη κανενός λόμπυ) δεν περισσεύει.

Οι ομογενειακές οργανώσεις ή πολλοί από εμάς μπορεί να αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι επειδή ο Ομπάμα είπε "ζήτω η Έλλας" (όπως παλιότερα ο Κλίντον "ειμάστε όλοι Ελλήνες") και στάθηκε στη δήθεν μοναδικότητα της λέξης φιλότιμο (λες και δεν υπάρχουν το αγγλικό pride, το γερμανικό Ehrgeiz.και τόσα άλλα). Προσωπικά αισθάνομαι ότι βλέπω να μας κραδαίνουν, για μια ακόμη φορά, καθρεφτάκια και χάντρες.

10 Μαρ 2010

Well done!

Στην Αμερική ταξίδεψα μία και μόνη φορά. Ήταν το 1995 και τη βίζα την πήρα με τη δεύτερη. Στην πρώτη απόπειρα, έφαγα πόρτα από τον κ. πρόξενο, ο οποίος σε καλούτσικα ελληνικά μου εξήγησε ότι λόγω του χαμηλού μου εισοδήματος (ήμουν πρωτόβγαλτος στη δουλειά) και της "οικονομικής κατάστασης" δεν μπορούσε να με αφήσει να πάω Αμερική, ούτε καν για τις 5 μέρες του συνεδρίου που θα παρακολουθούσα. (Τη δεύτερη φορά μάλλον τους έπεισε η συστατική επιστολή ενός καθηγητή του Πολυτεχνείου, που συνόδευσε την αίτησή μου.)

Το ελληνικό paradox είναι ότι, αν και η σημερινή "οικονομική κατάσταση" (ακριβέστερα το κλίμα απαισιοδοξίας) θα έσπρωχνε μάλλον περισσότερους στη μετανάστευση απ' ό,τι το '95, ο πρωθυπουργός μας (με τα "κονέ" του και σίγουρα με επιτυχημένη προπαρασκευή - βοήθησε και η ωρίμανση των συνθηκών) κατάφερε να καταργηθεί η απαίτηση βίζας. Bravo Yorgo, λοιπόν. Το θέμα της βίζας, όπως θα δείτε στο παρακάτω παλιό τραγούδι, ταλάνιζε πολλούς συμπατριώτες μας επί δεκαετίες.

9 Μαρ 2010

Ας φρόντιζαν! (Καβάφης)

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

4 Μαρ 2010

Metrology




















Τα μέτρα ήταν αναπόφευκτα και ίσως μονόδρομος. Θα τα έπαιρνε οποιαδήποτε κυβέρνηση (παριστάνοντας την πιεζόμενη), αλλά μόνο μία το μπορούσε - αυτή που θεωρεί ότι ελέγχει τα (κομματικώς συγγενή) συνδικάτα. Θα έπρεπε ίσως να τα πάρει νωρίτερα αλλά έκρινε ότι χρειάστηκε χρόνος για να απορροφηθεί ομαλότερα η αθέτηση των (εσφαλμένων ή ανεύθυνων;) προεκλογικών προσεγγίσεων - και για να τεσταριστούν οι διεθνείς αντιδράσεις (και τα νεύρα όλων μας).

Τα ίδια τα μέτρα είναι μια επίδειξη καλής διαγωγής ώστε να βελτιωθούν οι όροι δανεισμού, τον οποίο επειγόντως χρειαζόμαστε. Τα μέτρα είναι το πρώτο από τα περίπου 20 (ή και περισσότερα;) σκαλοπάτια που μας περιμένουν αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά - με περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη (υπάρχουν διαφορετικά μονοπάτια).

Μπορεί να "κλείσαμε" από πλευράς μέτρων για το 2010 (αν πιστεύουμε τον Παπακωνσταντίνου) αλλά το έργο έχει πολλά ακόμη επεισόδια στο άμεσο μέλλον: επιτόκια, συλλογική σύμβαση εργασίας ΣΕΒ-ΓΣΕΕ, πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων & κινήτρων, επιχειρηματικές κινήσεις - και φυσικά τις αστάθμητες (αλλά και υποκείμενες σε επηρεασμό-χειραγώγηση) συνιστώσες του κοινωνικού/πολιτικού κλίματος.

2 Μαρ 2010

Super Nana

Καταξιωμένος λογοτέχνης, σε ομιλία του στο σχολείο μας (δεκαετία 1980), είχε κατηγορήσει τον Ντέμη Ρούσσο ότι, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο, εκείνος -λέει- είχε πει πως τον ένοιαζε μόνο αν θα τρώει το μπιφτέκι του.

Δεν έμαθα ποτέ αν αλήθευε η καταγγελία. Σίγουρα όμως αντικατόπτριζε μια κυρίαρχη (τότε, τουλάχιστον) περιφρόνηση απέναντι σε συγκεκριμένους Έλληνες που είχαν γίνει διάσημοι στο εξωτερικό, πλην όμως δεν είχαν ταυτιστεί με την αντιστασιακή intelligentsia.

Σήμερα "παίζει" πολύ μια δήλωση της Νάνας Μούσχουρη ότι θα παραιτηθεί από την βουλευτική της σύνταξη "για την πατρίδα". Η Nana είχε τεράστια συμμετοχή στο χτίσιμο του παλιού brand "Ελλάδα" αλλά σήμερα είναι ένα πρόσωπο has-been. Πιο γνώριμη μου είναι η Nena (με τα "99 μπαλόνια") παρά η Nana.

Είχα χαρεί πολύ που στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών του '04 υπήρχε Αηδονίδης και Αρβανιτάκη αλλά καθόλου Νάνα και καθόλου Ντέμης (παρόλο που δεν με αγγίζει η ιδεοληψία που μετέτρεψε τους δύο τελευταίους σε "μαύρα πρόβατα"). Κι αυτό γιατί σκεφτόμουν πως είναι καιρός για ένα νέο brand. Θα χτιστεί, αλλά σιγά-σιγά.