Στην Αμερική ταξίδεψα μία και μόνη φορά. Ήταν το 1995 και τη βίζα την πήρα με τη δεύτερη. Στην πρώτη απόπειρα, έφαγα πόρτα από τον κ. πρόξενο, ο οποίος σε καλούτσικα ελληνικά μου εξήγησε ότι λόγω του χαμηλού μου εισοδήματος (ήμουν πρωτόβγαλτος στη δουλειά) και της "οικονομικής κατάστασης" δεν μπορούσε να με αφήσει να πάω Αμερική, ούτε καν για τις 5 μέρες του συνεδρίου που θα παρακολουθούσα. (Τη δεύτερη φορά μάλλον τους έπεισε η συστατική επιστολή ενός καθηγητή του Πολυτεχνείου, που συνόδευσε την αίτησή μου.)
Το ελληνικό paradox είναι ότι, αν και η σημερινή "οικονομική κατάσταση" (ακριβέστερα το κλίμα απαισιοδοξίας) θα έσπρωχνε μάλλον περισσότερους στη μετανάστευση απ' ό,τι το '95, ο πρωθυπουργός μας (με τα "κονέ" του και σίγουρα με επιτυχημένη προπαρασκευή - βοήθησε και η ωρίμανση των συνθηκών) κατάφερε να καταργηθεί η απαίτηση βίζας. Bravo Yorgo, λοιπόν. Το θέμα της βίζας, όπως θα δείτε στο παρακάτω παλιό τραγούδι, ταλάνιζε πολλούς συμπατριώτες μας επί δεκαετίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου