Το πάρτυ δεν τελειώνει

Το '85 στο νοσοκομείο με τους ορούς στο χέρι δεν μπορούσα να διαβάσω το βιβλίο του Forsythe. Το έκανε ένας φίλος για μένα. Θυμάμαι ένα απόσπασμα όπου περιγραφόταν μια πεζοπορεία στο Λονδίνο. Hyde Park CoRneR, διάβαζε ο φίλος μου, με αμερικανικότερη της αμερικανικής έμφαση στο R. Λίγα πράγματα ήξερα τότε από Λονδίνο. Αγγλικά είχα μάθει σε ιδιαίτερα και όχι σε φροντιστήρια, τα βιβλία μου ήταν γεμάτα ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά λιγότερο φανταχτερά και λιγότερο εστιασμένα στο να σε μάθουν τα κατατόπια της Αγγλίας. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ήταν αυτή η γωνιά του πάρκου - φυλλοβόλα δέντρα, γρασίδι και συννεφιασμένος ουρανός, τι άλλο θα ήταν;

Και μετά ήρθαν οι χάρτες. Μια ατζέντα με το δίκτυο του Υπογείου στο πίσω μέρος - και οδικούς χάρτες νομίζω. Πάλι με κάποια κλινική το έχω συνδέσει. Δεν έχει όμως σημασία. Η βρετανική πρωτεύουσα είχε αρχίσει να αποκρυσταλλώνεται. Χρόνο με το χρόνο αποκτούσα μια πλουσιότερη εικόνα. Το '92 πήγα. Έμεινα ένα χρόνο, όσο κράτησε το μεταπτυχιακό μου. Πόσο τοις εκατό ήταν φυγή και αλλαγή αυτό το μεταπτυχιακό; Διψήφιο ποσοστό.

Ομοίως διψήφια ήταν τα αντίστοιχα ποσοστά το '99 που δούλεψα (πάλι για ένα χρόνο) στη Θεσσαλονίκη, όπως και από το '04 και εξής που βρίσκομαι στη βόρεια Πελοπόννησο (οικογενειακώς αυτή τη φορά). Ουσία υπάρχει, και μπόλικη. Ορισμένα κλισέ επιβεβαιώνονται, αλλά εν μέρει. Ούτε φοιτήσας εν Εσπερία μπορώ να το παίξω, ούτε να ισχυριστώ ότι συνεισέφερα στην αποκέντρωση. Δεν βρήκα το Ελντοράντο, ούτε το έψαχνα άλλωστε.

Εξακολουθώ να αναζητώ την επόμενη Flucht nach vorn. Μπορεί να αναβληθεί ή να ματαιωθεί. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι έτοιμοι να συνηθίσουν και να συμβιβαστούν, αν αυτό απαιτηθεί. Αλλά για το οικειοθελές ή προληπτικό κόψιμο των φτερών δεν βλέπω κανένα λόγο.