Σίγουρα θα χαιρόμουν αν η Πολιτεία υιοθετούσε αυτούσια την πρόταση του ΤΕΕ για την οδική ασφάλεια στην Ελλάδα, αφενός σκεπτόμενος ωφελιμιστικά ως μηχανικός (θα άνοιγαν οι δουλειές μας σε μια περίοδο δύσκολη, με όλα αυτά τα τεχνικά πρωτίστως αντικείμενα εργασιών που αναφέρονται), αφετέρου γιατί τα όσα αναφέρονται είναι εύστοχα και σε υγιή κατεύθυνση (και όχι μόνο σε τεχνικά ζητήματα: π.χ. η Εθνική Γραμματεία Οδικής Ασφάλειας που, ελπίζω, θα γεφυρώνει τις διαφωνίες μεταξύ υπουργείων).
Πιστεύω όμως ότι ρεαλιστικά θα απαιτηθεί μια κάπως μεγαλύτερη έμφαση στον παράγοντα "εκπαίδευση και ενημέρωση" ("Ε & Ε"). Τα προβλήματα της οδικής ασφάλειας στη χώρα μας είναι σε μεγάλο βαθμό (πολύ μεγαλύτερο από τις λίγες αράδες που αφιερώνει στο θέμα "Ε & Ε" το Τεχνικό Επιμελητήριο) συνυφασμένα με προβληματικές νοοτροπίες και συμπεριφορές. Μαζί με τους συναδέλφους μου χρειάζονται σε αυτήν την προσπάθεια και επαγγελματίες από άλλους χώρους: ψυχολόγοι, παιδαγωγοί, (επι)κοινωνιολόγοι κ.ά.
Δεν λέω ότι δεν πρέπει να συμμαζευτεί ο κυκεώνας που παρατηρείται σε πολλά ζητήματα, όπως προδιαγραφές σχεδιασμού, χιλιομέτρηση, σήμανση και πάρα πολλά άλλα. Αν όμως δεν μάθει ο Έλληνας πρώτα και κύρια:
(1) να μην ξεκινά χωρίς να φοράει ζώνη ή κράνος,
(2) να κάνει υπομονή πριν προσπεράσει ακατάλληλα στον δρόμο που τόσο εύκολα αποκαλεί καρμανιόλα, και
(3) να αποφεύγει την οδήγηση όταν δεν είναι νηφάλιος,
τότε φοβάμαι ότι η μόνη μας ελπίδα για πλησίασμα των στόχων θα είναι (όπως και στην προολυμπιακή Αθήνα) να αυξηθούν τα μποτιλιαρίσματα ώστε να μειώνεται (συνολικά) ο κίνδυνος συγκρούσεων με υψηλές ταχύτητες...
*Discipline είναι η πειθαρχία (που χρειάζεται να έχουμε ως οδηγοί) αλλά και ο επιστημονικός κλάδος. Πολυ-κλαδική προσέγγιση χρειάζεται κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας, ιδίως στην προβληματική Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου