Είχα τυχαία παρακολουθήσει μια συνομιλία από ανοιχτή ακρόαση, πριν από πολλά χρόνια. Αυτά που άκουσα τότε (να 'ναι καλά ο "ανακατώστρας" που πάτησε το κουμπάκι), με βοήθησαν ενάμιση χρόνο αργότερα να πάρω μια σωστή απόφαση. Γρήγορα. (Σαν τον οριζόντιο κεραυνό.)
Πριν λίγες μέρες αποδείχτηκε και πάλι ότι οι ιστορίες επαναλαμβάνονται μόνο εν μέρει - και ότι δεν υπάρχουν απόλυτες, γενικές αλήθειες.
Ο φίλος μου ο J. φάνηκε το ίδιο προνοητικός - "γερμανός" γαρ (ο δικός μου μήνας στην Καρλσρούη ωχριά μπροστά στην πολυετή διαβίωσή του στη Βαυαρία). Και λίγες ώρες αργότερα λειτούργησε λιγάκι "ελληνικά", σταματώντας να πάρει μαζί καφέ ενώ οι άλλοι έσπευδαν. Αυτή η μικρή καθυστέρηση τον έσωσε.
Αυτά που χτίζει ο άνθρωπος γίνονται μέρος της γης, που είναι αενάως εκτεθειμένη στις φυσικές δυνάμεις - αυτές που οι μακρινοί μας πρόγονοι έβλεπαν με δέος, θεοποιούσαν, δαιμονοποιούσαν - μετά γνώρισαν εμπειρικά, επιστημονικά, θεωρητικά. Μέχρι που φτάσαμε στον πολιτισμένο μας κόσμο, στα κουτάκια όπου νιώθουμε ασφαλείς. Νιώθουμε και είμαστε, με κάποιες "μικρές" εξαιρέσεις που γίνονται ειδήσεις ή, συνηθέστερα, στατιστικές. Σήμερα, δε, με την προστασία των προσωπικών δεδομένων συχνά δεν μαθαίνουμε τα ονόματα, κι έτσι μεγαλώνει η αίσθηση ότι τα δυστυχήματα αφορούν τους απρόσωπους Άλλους. Εκτός αν βρεθούμε πολύ, πολύ κοντά τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου